Παρατημένες πληγές στο ελληνικό τοπίο!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Όντως επιβλητικό το παρατημένο, ξεχασμένο και ετοιμόρροπο εργοστάσιο στα μεταλλεία Κίρκης στη Θράκη («Ο θησαυρός της Θράκης»), μέσα σ’ ένα εξαιρετικά όμορφο τοπίο κοντά στην Αλεξανδρούπολη. Γύρω του βρίσκονται τεράστιοι σωροί οξειδωμένων εξορυκτικών αποβλήτων (σκωρίες, στείρα κ.α.) και σκόνη από τοξικά υλικά με εντυπωσιακά υψηλές συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων που διασκορπίζεται μέσω των ανέμων στο περιβάλλον. Παρά δίπλα, επικίνδυνα απόβλητα εμπλουτισμού, άλλοτε χύμα, άλλοτε μέσα σε πρόχειρες λεκάνες απόθεσης (οκτώ συνολικά). Παρατημένες λεκάνες τελμάτων που διαφεύγουν σε παρακείμενα ρέματα και ύστερα εκβάλλουν κοντά στη θάλασσα της Αλεξανδρούπολης. Χρόνια τώρα. Το κυάνιο που χρησιμοποιήθηκε χωρίς κρατική άδεια είχε επιπτώσεις στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία των εργαζομένων και κατοίκων της περιοχής, μέχρι που έκλεισε κι ερημώθηκε το εργοστάσιο.

Τα έργα αποκατάστασης των ρυπασμένων περιοχών του περιβάλλοντα χώρου του Μεταλλείου Κίρκης και η διαμόρφωση ελεγχόμενου χώρου απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων είναι επιβεβλημένα – και έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Φαίνεται όμως πως έφτασε η ώρα ….έστω και τώρα!

«Να κάνουμε την Αθήνα Πόλη και Πρωτεύουσα»*

του Θεόδωρου Παντούλα*

Η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα του κράτους. Η Αθήνα, ακριβέστερα, είναι το κράτος-πρωτεύουσα. Είναι η πόλη που αποστράγγιξε τον υπόλοιπο, τον εντός κι εκτός Ελλάδος, ελληνισμό για να καταντήσει από πόλη των Ευεργετών πόλη των «θεσμών». Είναι η πόλη της αντιπαροχής και της αρπαχτής. Των εργολάβων και των μεσαζόντων. Είναι η πόλη από την οποία, παραδόξως, απουσιάζει η ιστορία! Είναι η πόλη που μπάζωσε την μνήμη της – την ιστορική, την παραγωγική και την αισθητική. Είναι η πόλη στην οποία συντελέστηκε η ύβρις ενός κατ’ εξακολούθηση βανδαλισμού, η βεβήλωση μιας οικουμενικού ενδιαφέροντος παρακαταθήκης. Στην Αθήνα έχουμε ένα αστικό τοπίο που αντιστρατεύεται τον τόπο. Για ν’ ακριβολογούμε έχουμε ένα τοπίο από το οποίο απουσιάζει ο τόπος. Οι σωρευμένες και βουλιμικές μοναξιές μας πάνε χέρι-χέρι με την γενικευμένη ανομία και την ενδημική, εγχώρια και εισαγόμενη, εγκληματικότητα καταπίνοντας όσο τόπο ξέφυγε από την μεταπολεμική μας «ανάπτυξη». Η Αθήνα είναι η πόλη που, εδώ και δεκαετίες, δεν νοιώθει καλά με τον εαυτό της και διαρκώς «αναπλάθεται» αλλά, εντέλει, οι αποσπασματικές «αναπλάσεις» την αλλάζουν επί τα χείρω.

Αυτές είναι οι μετρήσιμες επιδόσεις των αρχόντων της πόλης μας, γιατί αυτή είναι η σκευή τους. Σημαία ευκαιρίας είναι γι’ αυτούς ο δήμος Αθηναίων, ενώ τα λιγοστά εφόδιά τους εξαντλούνται στις κομματικές τους διαπιστεύσεις. Έρχονται ως λαφυραγωγοί κι όχι ως προσκυνητές της πόλης.

Γι’ αυτό και, παρά την εκσυγχρονιστική φλυαρία, που επινοεί επιμέρους μερεμέτια, απουσιάζουν από την πόλη η παιδεία, οι ιδέες, οι προτάσεις, η συνολική της θεώρηση.

Ωστόσο δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια μορφωτική υστέρηση κι έναν πρωτευουσιάνικο, στερούμενο ήθους, επαρχιωτισμό, που δεν βρίσκει έστω ένα πράγμα για το οποίο να καμαρώσει. Κυρίως λείπει η αγάπη. Το νοιάξιμο. Και μαζί τους λείπει και η φιλοδοξία μιας αναγέννησης. Μιας αναγέννησης που θα αντιπαλαίψει την τρέχουσα χυδαιότητα και θα επαναφέρει την αρμονία και το μέτρο.

Είναι η αντιπαροχή ταυτότητα;

Ένα νέο όραμα για την Αττική

Του Θεόδωρου Ε. Παντούλα* από την Ρήξη φ. 144

Τόσο ο πρόσφατος «Κλεισθένης», όσο και ο προηγούμενος «Καλλικράτης» αντιμετωπίζουν τις περιφέρειες ως διοικητικές μονάδες του κομματικού παρακράτους, χωρίς να πολυλογαριάζουν τις ιστορικές και πολιτισμικές τους διαστάσεις, αυτές δηλαδή που διαμορφώνουν ή που θα έπρεπε να διαμορφώνουν τις χωροταξικές, παραγωγικές κι αισθητικές αναφορές ενός τόπου ή μιας ουτοπίας. Η Αττική, που δυστυχώς λειτουργεί ως υπόδειγμα για όλες τις ελληνικές περιφέρειες, παρότι είναι μια περιοχή με ασύγκριτη ιστορική πυκνότητα, έμπλεη μνημάτων και μηνυμάτων, είναι μια περιφέρεια σε σύγχυση, δηλαδή μια περιφέρεια χωρίς ταυτότητα. Διότι δεν συνιστά ταυτότητα η αρχαιοκαπηλία, η έπαρση κι ο κομπογιαννιτισμός με τα οποία πορεύεται κι εμπορεύεται το κράτος των Αθηνών και της Μυκόνου.

Για δυο σχεδόν αιώνες η Αττική λειτούργησε ως τόπος υποδοχής και διαμονής των προσφύγων τού εντός κι εκτός Ελλάδος ελληνισμού (εσχάτως έγινε και τόπος διαμονής των αλλογενών μεταναστών, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα). Θα περίμενε κανείς ότι η συνύπαρξη τόσο ετερόκλητου ανθρώπινου δυναμικού θα πλούτιζε την ταυτότητά της, καθιστώντας την Αττική ελκυστική μεσ’ την πολυμορφία του τόπου και των ανθρώπων του. Αλλά αυτό δεν έγινε, διότι οι τοπικές ταυτότητες εξ αρχής βρέθηκαν υπό διωγμόν. Οι επήλυδες έπρεπε να τις αποβάλουν για να γίνουν αποδεκτοί από τον συμπλεγματικό επαρχιωτισμό του ομοιογενοποιητικού και συγκεντρωτικού μοντέλου που προκρίθηκε ως καταλληλότερο για τη χώρα από μια πολιτική τάξη που την προχειρότητά της συνεπικουρούσε παλαιόθεν η μορφωτική και ιστορική της ανεπάρκεια. Το αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου είναι μια κοινωνία μεταπρατική και μια περιφέρεια παρενδυματική, δηλαδή μια περιφέρεια τραβεστί.

Ζήτημα Δημοκρατίας

Την περίοδο που οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί ενός ολόκληρου συστήματος προσπαθούν να εμποδίσουν κάθε αντίθετη φωνή σε αυτό …

Τώρα που η ελεύθερη έκφραση γνώμης αναδεικνύεται ως απαίτηση της κοινωνίας , ανεξαρτήτως των διαφορετικών προσεγγίσεων και απόψεων που υπάρχουν και διακινούνται…
Την εποχή που οι αντιδραστικές δυνάμεις ποινικοποιούν την απαίτηση της κοινωνίας των Πολιτών να εκφράζεται ελεύθερα η άποψη της για ζητήματα που την αφορούν …
Στην πόλη μας , τα Γιάννενα , έλαβε χώρα ένα γεγονός που ήρθε να προστεθεί σε αυτές τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του συστήματος . Δύο-τρία φασιστοειδή με ιδεολογικό δήθεν μανδύα καθώς και δύο-τρία άτομα που συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια της ΕΑΑΚ με ύβρεις και απειλές επιτέθηκαν κατά ομιλητών και πολιτών κατά τη διάρκεια της 3ης κατά σειρά εκδήλωσης που οργάνωσε στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων η ομάδα Πολιτών «Ευτοπία» με θέμα : « Ο Τόπος , το Έθνος και η Αριστερά του Ορθού Λόγου » .
«Πέτυχαν» έτσι μετά τη «παρέμβαση» τους στο τέλος της ομιλίας του δεύτερου ομιλητή να μην ακουστεί η 3η εισήγηση , η προγραμματισμένη προβολή βίντεο από την ομιλία του Ερνέστο Γκουεβάρα στη σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών το 1964 , αλλά ΚΥΡΙΩΣ «πέτυχαν» στο να καταλύσουν το δημοκρατικό Βήμα Διαλόγου που προσπαθήσαμε να στήσουμε για τους πολίτες της πόλης μας που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και να μην γίνει συζήτηση . Μάλιστα ένα από αυτά τα άτομα φωτογράφιζε με το κινητό του τηλέφωνο τους ομιλητές και τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση , θυμίζοντας σκοτεινές εποχές που έρχονται στη μνήμη μας αυτές τις ημέρες που τιμάται η εξέγερση του Πολυτεχνείου . Τέτοιου είδους συμπεριφορές «ταλιμπανισμού» είναι προϊόν άγνοιας , βλακείας ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο ;
Η καταδίκη αυτής της συγκεκριμένης ενέργειας αλλά και γενικότερα των πρακτικών αυτού του τύπου είναι υποχρέωση απέναντι στη Δημοκρατία , είναι Δημοκρατικό και Πατριωτικό Καθήκον .


Ιωάννινα 15 Νοεμβρίου 2013
Ομάδα Πολιτών Ευτοπία