Είχε καταγωγή ο Ναπολέων από την Μάνη και τους Κομνηνούς;

ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

• 
  
• 
  
• SHARE

Στις 5 Μαΐου 1821 πέθανε εξόριστος – ουσιαστικώς έγκλειστος – στο νησάκι της Αγίας Ελένης, όχι μακριά από τις αφρικανικές ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού, ο Μέγας Ναπολέων. Τα σχετικά με τον βίο και το έργο του είναι λίγο-πολύ γνωστά και δεν χρειάζεται εδώ να αναφερθούν παρά μόνο περιληπτικώς. Είχε γεννηθεί στο Αιάκειο της Κορσικής τον Δεκαπενταύγουστο του 1769 και ήταν παιδί του Καρόλου Βοναπάρτη (Buonaparte) και της Λαιτίτσιας Ραμολίνο.

Ο πατέρας του είχε αρχικώς πολεμήσει κατά των γαλλικών στρατευμάτων του Λουδοβίκου ΙΕ΄, που επιχειρούσαν να ενσωματώσουν την Κορσική στο βασίλειο της Γαλλίας. Όταν όμως οι Γάλλοι επικράτησαν, ο πατέρας του Ναπολέοντος συμβιβάστηκε με τη νέα κατάσταση και δέχτηκε να στείλει τον δευτερότοκο υιό του, Ναπολέοντα, στη Στρατιωτική Σχολή της Βριέννης (Brienne), ώστε να γίνει αξιωματικός.

Αυτό και έγινε. Αν και ο νεαρός Ναπολέων Βοναπάρτης ποτέ του δεν μπόρεσε να μιλήσει και να γράψει ορθά και με ευχέρεια τη γαλλική γλώσσα, μπόρεσε – χάρη στις εκπληκτικές ικανότητές του – να εξελιχθεί, μετά την έκρηξη και επικράτηση της Γαλλικής Επανάστασης, σε στρατηγό θεαματικώς νικηφόρο. Έτσι, το 1804 ανακηρύχθηκε “Αυτοκράτωρ της Γαλλικής Δημοκρατίας” (sic), αξίωμα που τελικώς – και λογικώς! – διαμορφώθηκε σε “Αυτοκράτορα των Γάλλων”.

Το 1812, η “Μεγάλη Στρατιά” του Ναπολέοντος εισέβαλε στη Ρωσία, όπου ηττήθηκε και κυριολεκτικώς αποδεκατίστηκε. Έτσι, τα στρατεύματα των συνασπισμένων αντιπάλων της Γαλλίας εισέβαλαν κατά το 1814 στο Παρίσι και υποχρέωσαν τον Αυτοκράτορα των Γάλλων να παραιτηθεί και να αποσυρθεί στην Έλβα, νησί της Μεσογείου, κοντά στις ακτές της ιταλικής Τοσκάνης. Εκεί αυτός διατήρησε τον αυτοκρατορικό του τίτλο, αλλά το μέγεθος της νέας του επικράτειας, δηλαδή η Έλβα, προσέδιδε σε αυτόν τον τελευταίο ουσιαστικώς χαρακτήρα γελοιότητας.

Έτσι, τον Μάρτιο του επόμενου έτους, 1815, ο Ναπολέων ξαναήλθε στη Γαλλία, ταχύτατα επικράτησε, μα τελικώς νικήθηκε (για λόγους μέχρι σήμερα ουσιαστικώς ανεξιχνίαστους) στο Βέλγιο, στη μάχη του Βατερλώ. Έτσι ο Ναπολέων, έχοντας πλήρως αποβάλει κάθε είδους αξίωμα, περιορίστηκε στο νησάκι της Αγίας Ελένης, έγκλειστος υπό βρετανική φρούρηση, και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Παρά τα “κακά στερνά του” όμως ορθώς θεωρήθηκε Μέγας, επειδή αυτός έθεσε τις βάσεις του σύγχρονου Γαλλικού Κράτους.

Ναπολέων και Μάνη

Όλα τα ανωτέρω είναι γνωστά, οπότε – ευλόγως! – αναδύεται το ερώτημα: Τι μας ενδιαφέρουν αυτά σήμερα; Ε λοιπόν, μας ενδιαφέρουν – εμάς τους Έλληνες εννοώ. Και ιδού το γιατί:

• Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όχι απλώς θαύμαζε, μα αγαπούσε τον Ναπολέοντα τον οποίο χαρακτήριζε ως “Θεό του Πολέμου”. Στο περιβάλλον του μάλιστα υφείρπε η άποψη ότι ο Αυτοκράτορας των Γάλλων καταγόταν από “Καλόμερους” της Μάνης.
• H δούκισσα του Αβραντές (Abrantès), σύγχρονη και φίλη του Ναπολέοντα, έχει σε δημοσίευμά της κατηγορηματικώς επισημάνει ότι ο Ναπολέων ήταν απόγονος της βυζαντινής (= ελληνικής) αυτοκρατορικής οικογένειας των Κομνηνών. Αυτό έχει σημασία, επειδή το όνομα της μητέρας της Αβραντές ήταν ξεκάθαρα ελληνικό: Πανωραία Στεφανοπούλου των Κομνηνών (Panoria Stephanopoli de Comnène).
• Δύο Βρετανοί ερευνητές, οι Τζωρτζ Φίνλαιυ (1799-1875) και Πάτρικ Λη Φέρμορ (1915-2011) έχουν σε έργα τους ανιχνεύσει και πιστοποιήσει την ύπαρξη του νήματος που συνδέει τους Κομνηνούς με τους Βοναπάρτη, πατρική οικογένεια του Μεγάλου Ναπολέοντος.

Ποια σχέση έχει ο Ναπολέων με τους Μανιάτες

ΜΟΥΣΤΑΪΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Στα απομνημονεύματά της, η Λάουρα Στεφανοπούλου-Ζενότ, δούκισσα Ντ Αμπραντές, θυγατέρα της Πανώριας και σύζυγος του υπασπιστή του Μεγάλου Ναπολέοντα, αναφέρονταν στην ελληνική καταγωγή του Ναπολέοντα.

Ο τυχοδιώκτης Μανιάτης κουρσάρος Λυμπεράκης Γερακάρης, εχθρός της μεγάλης πατριάς των Στεφανόπουλων-Κομνηνών (με καταγωγή από τους Κομνηνούς της Τραπεζούντας) αφού προσκύνησε τους Τούρκους, που τον όρισαν μπέη και σύμφωνα με σοβαρές πηγές αλλαξοπίστησε, δολοφόνησε 35 μέλη της οικογένειας των Στεφανόπουλων. Μόνη λύση για τους Στεφανόπουλους ήταν η φυγή. Οι αρχηγοί της οικογένειας, Ιωσήφ και Γεώργιος αναζήτησαν νέα πατρίδα για να γλιτώσουν από τα χειρότερα. Έτσι, το 1673 οκτακόσιοι Μανιάτες από το Οίτυλο αποφάσισαν να εκπατριστούν.

Αρχίζουν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Παρθένιου Καλκανδή, Επισκόπου του Οιτύλου και της κυβέρνησης της Γένοβας. Τελικά αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους πρόσφυγες η περιοχή της Παόμιας της Κορσικής, 50 χλμ. από το Αιάκειο, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν την εξουσία του Πάπα. Οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 και στις 4 Οκτωβρίου 1675 στο “Σωτήρα”, όμως το πλοίο έφθασε στην Γένοβα την 1η Ιανουαρίου 1676.

Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στην διάρκεια του ταξιδιού. Πριν την αναχώρηση των Οιτυλιωτών οι αρχές της Γένοβας ιταλοποίησαν όλα τα επίθετα, αντικαθιστώντας τις καταλήξεις “-ΑΚΗΣ” των επιθέτων με το “ACCI”. Για παράδειγμα, ο Παπαδάκης έγινε Papadacci, ο Γαρεδάκης έγινε Garidacci. Στις 14 Μαρτίου τρεις Γενοβέζικες γαλέρες προσάραξαν σ’ ένα σημείο απέναντι από την Παόμια, το οποίο ονομάστηκε Scala Greca ή Λιμάνι των Καλογήρων, διότι πρώτοι αποβιβάσθηκαν οι μοναχοί.

Ο Ναπολέων της Μάνης και οι Μεγάλοι Κομνηνοί

"...Καταγωγή από τη Μάνη

Όλα τα ανωτέρω είναι γνωστά, οπότε -ευλόγως!- αναδύεται το ερώτημα: Τι μας ενδιαφέρουν αυτά σήμερα; Ε λοιπόν, μας ενδιαφέρουν – εμάς τους Έλληνες εννοώ. Και ιδού το γιατί:

• Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όχι απλώς θαύμαζε, μα αγαπούσε τον Ναπολέοντα τον οποίο χαρακτήριζε ως “Θεό του Πολέμου”. Στο περιβάλλον του μάλιστα υφείρπε η άποψη ότι ο Αυτοκράτορας των Γάλλων καταγόταν από “Καλόμερους” της Μάνης.
• H δούκισσα του Αβραντές (Abrantès), σύγχρονη και φίλη του Ναπολέοντα, έχει σε δημοσίευμά της κατηγορηματικώς επισημάνει ότι ο Ναπολέων ήταν απόγονος της βυζαντινής (= ελληνικής) αυτοκρατορικής οικογένειας των Κομνηνών. Αυτό έχει σημασία, επειδή το όνομα της μητέρας της Αβραντές ήταν ξεκάθαρα ελληνικό: Πανωραία Στεφανοπούλου των Κομνηνών (Panoria Stephanopoli de Comnène).
• Δύο Βρετανοί ερευνητές, οι Τζωρτζ Φίνλαιυ (1799-1875) και Πάτρικ Λη Φέρμορ (1915-2011) έχουν σε έργα τους ανιχνεύσει και πιστοποιήσει την ύπαρξη του νήματος που συνδέει τους Κομνηνούς με τους Βοναπάρτη, πατρική οικογένεια του Μεγάλου Ναπολέοντος..."

"...Ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις

Η καθ’ εαυτή οικογένεια των πρώην Κομνηνών και τώρα Στεφανόπουλων, λόγω της δόξας που περιέβαλε τον Στέφανο, νικητή των Τούρκων, καθιερώθηκε “πανηγυρικώς” μπορεί κανείς να πει ως η πρώτη των “Καλόμερων” της Μάνης. Αυτοί συναποτελούσαν την τοπική αριστοκρατία, που εμφανώς διακρινόταν από τους “Αχαμνόμερους”, δηλαδή τους “άσημους Μανιάτες”. Η φήμη όμως και η συνακόλουθη εξέλιξη των “ξενόφερτων πρώην Κομνηνών” προκάλεσε μεγάλο φθόνο στους κόλπους των υπόλοιπων “Καλόμερων” και έτσι μαζικώς οι Στεφανόπουλοι βρέθηκαν στην ανάγκη να αφήσουν, τον Οκτώβριο του 1675, τη Μάνη και να μεταναστεύσουν στην Κορσική.

Το νησί Κορσική βρισκόταν τότε υπό την κυριαρχία της ιταλικής Γένοβας, οι αρχές της οποίας αμέσως αναγνώρισαν την αυτοκρατορική καταγωγή των Στεφανόπουλων και τους έδωσαν το δικαίωμα να έχουν ως διακριτικό τους χρώμα το βαθύ (= πορφυρό) κόκκινο. Αυτοί πάλι, μαζί με όλους τους άλλους “Στεφανόπουλους” (= οπαδούς, φίλους, μακρινούς συγγενείς κ.τ.λ.) αποδείχτηκαν ένθερμοι υπερασπιστές της κυριαρχίας των Γενοβέζων στην Κορσική – κάτι που προκάλεσε την εχθρότητα των ντόπιων Κορσικανών. Τελικώς, μέσα από πολλές περιπέτειες, οι οπαδοί των πρώην Κομνηνών εγκαταστάθηκαν στο χωριό Καργκέζε (Carghjese, [Cargèse στα γαλλικά]), όπου μέχρι σήμερα υπάρχει ισχυρή ελληνική κοινότητα, ενώ οι Στεφανόπουλοι μετανάστευσαν στο Αιάκειο (Aghjacciu [Ajaccio στα γαλλικά]), σημαντικότερη πόλη του νησιού..."

Όλη η ανάρτηση:Ο Ναπολέων της Μάνης και οι Μεγάλοι Κομνηνοί