ΜΙΜΗΣ ΔΟΜΑΖΟΣ...

"Στη συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΠΣΑΠ, τον Δεκέμβριο του 1977 επί προεδρίας Δομάζου, χωρίς να προεδρεύει ο ίδιος, παίρνουμε απόφαση για την πρώτη πανελλαδική απεργία των ποδοσφαιριστών. 

Όταν τελειώνει η συνεδρίαση φεύγουν για τα σπίτια τους οι υπόλοιποι και εγώ με τον Λεβέντη πάμε να συναντήσουμε τον πρόεδρό μας που είναι στον Ζυγό στην Πλάκα, ιδιοκτήτης του μαγαζιού και τραγουδάει η γυναίκα του η Μοσχολιού. Ώστε να τον ενημερώσουμε για τη λήψη της απόφασης και να μην αιφνιδιαστεί από δημοσιογράφους ή οποιονδήποτε. 

Μας λέει καλωσήρθατε, καθίστε σε μια γωνιά, θα έρθω να μου πείτε.

 Έρχεται κάποια στιγμή τελικά ο Δομάζος να του πούμε για την απεργία και ξεκινάμε εμείς τα εισαγωγικά.

 Μας λέει ρε αφήστε τα αυτά, ξέρω ποιοι είστε οι δυο σας, μη μου λέτε ιστορίες, πάμε να τους φάμε. 

Πάω εγώ να του πω κάποια επιχειρήματα, μου λέει άστα ρε Μάλλιαρη αυτά, όταν εγώ έμενα στην παράγκα απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, η μάνα μου χώριζε την παράγκα με ένα σεντόνι, στο ένα κρεβάτι κοιμόμουν εγώ με τη μάνα μου και στο άλλο έκρυβε αντάρτες, άσε με. 

Ένας άνθρωπος που μπορεί να μην μιλούσε κλασικά πολιτικά κ.λπ. αλλά έκανε πολιτική και καταλάβαινε."

Νίκος Μάλλιαρης, από περσινό αφιέρωμα του Δρόμου στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

«Όχι, δεν είμαι μαζί τους, είμαι αυτό που θέλω»

• mpog@imerodromos.gr

«Όταν τελειώσουν και με τις τελευταίες διαπραγματεύσεις – έλεγε – θα γίνει κανονικά η κηδεία της Ελλάδας. Θα μας τα πάρουν όλα. Τα παιδιά θα φύγουν για έξω και… “τέλος μείνανε βουβοί και γεμάτοι οι καφενέδες από γέρους και χαφιέδες που μιλάν για προκοπή”. Αυτοί θα είμαστε».

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 Δεν είχε τίποτα πάνω του που να μοιάζει με «πόζα». Τίποτα το «δήθεν», το «τάχα μου». Ήταν ένας μάγκας. Κανονικός. Με την μπέσα και την λεβεντιά που έχουν οι ωραίοι μάγκες.

  Κουβέντες μετρημένες. Δεν «κορδωνόταν», δεν «το έπαιζε κάπως». Και για κείνα τα 2 – 3 πράγματα που ένιωθε να τον σφραγίζουν μιλούσε πάντα με συστολή και με σεβασμό προς τους άλλους. Το ένα ήταν ο Ολυμπιακός. Η τρέλα του!

   Το άλλο, το βαθύ, το εσώψυχο, εκείνο που το τίμησε σε κάθε περπατησιά του, ήταν η καταγωγή του: Είμαι από τη «Μικρή Μόσχα» έλεγε, από την Αγία Μονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα, όπου ήμασταν όλοι ίδιοι – οι αριστεροί, οι αποκομμένοι από την κοινωνία.

   Εκεί στη «Μικρή Μόσχα» στη γειτονιά του, «ό,τι μαγείρευε ο δίπλα, έτρωγε και ο από δω. Μαζί στο σχολείο, στη βόλτα, στο ποδόσφαιρο, όλα μαζί» (συνέντευξη στην Κάλια Καστάνη, DOWN TOWN, Γενάρης 2012).

  Πριν φτάσει ήδη στα 18 του χρόνια να τραγουδάει το «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ» δίπλα στον Θεοδωράκη, στην θρυλική συναυλία του Μίκη το 1966 στη Νέα Φιλαδέλφεια, αν και πιτσιρικάς, είχε ήδη διανύσει μεγάλη διαδρομή.

  Την διαδρομή ενός παιδιού από τα 12 στο μεροκάματο και στη βιοπάλη. Που έμαθε στα 16 του ότι ο κομμουνιστής ΕΑΜίτης και αντάρτης του ΔΣΕ πατέρας του, που όλοι τον θεωρούσαν χαμένο στον Εμφύλιο, ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία – τον συνάντησε για πρώτη φορά το 1977 σε ηλικία 29 ετών, κάποιοι λένε με μυθιστορηματικό τρόπο, ανεβαίνοντας σε ένα λεωφορείο με φιλάθλους του Ολυμπιακού που πήγαινε για αγώνα με τη Δυναμό στο Ζάγκρεμπ.