Ας μην ετοιμάζονται τα νεοφιλελεύθερα πιράνχας...

Ας μην ετοιμάζονται τα νεοφιλελεύθερα πιράνχας

Υπάρχουν πάντα αιτίες για τα δεινά που ενσκήπτουν στην ανθρωπότητα τον καιρό της "αφθονίας”. Η πανδημία αποκαλύπτει την κατάρρευση δύο πολιτικών συστημάτων. Του κομμουνισμού στην κινέζικη εκδοχή του και του καπιταλισμού. 

Ο καπιταλισμός της Δύσης και η ανάγκη για συσσώρευση πλούτου στις μητροπόλεις του καπιταλισμού για αιώνες, είναι η αιτία του ιμπεριαλισμού, της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού, των γενοκτονιών που οδήγησαν στην παρακμή του πολιτισμού, των οικουμενικών αξιών, την εξαθλίωση και τη μαζική εξόντωση πληθυσμών στον Τρίτο κόσμο.

Αυτές τις ημέρες η Δύση δοκιμάζεται λόγω πανδημίας επανεισάγοντας έναν ιό που γεννήθηκε στις γαλέρες εκμετάλλευσης των φτωχών της Κίνας και εξασφάλιζαν το καπιταλιστικό όνειρο στους αρχιερείς του καπιταλισμού και στους λάτρεις του χρήματος, των πιστών προσκυνητών των ναών της αγοράς του νεοφιλελευθερισμού.

Τώρα δοκιμάζεται η θεωρία για το "Τέλος της Ιστορίας" του Φουκουγιάμα και δεν πρέπει να δικαιωθεί η προτροπή του Φρίντμαν ότι η κρίση είναι η ευκαιρία για τα γεράκια του καπιταλισμού. 

Ας μην ετοιμάζονται τα νεοφιλελεύθερα πιράνχας, οι αδικημένοι λαοί του κόσμου να διεκδικήσουν επιτέλους τα δίκαιά τους, να επαναφέρουν τον πολιτισμό σε ένα κόσμο που παρακμάζει επικίνδυνα, να λυτρωθεί ο φτωχόκοσμος από την εξαθλίωση και τον τρόμο. 

Το κείμενο του Γιώργου Ρούση φωτίζει κάποιες αιτίες για αυτό που βιώνουμε. Δεν θα τα ακούσουμε από τις ντουντούκες των προπαγανδιστών των ΜΜΕ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ελεύθερος χρόνος μέτρο του πλούτου

Του Γιώργου Ρούση

Φωτό από το εργοστάσιο Catcher Technology στο Suqian της Κίνας

Τα δεδομένα από την διάδοση του ιου στην Κίνα και στην Ιταλία, θα πρέπει να οδηγήσουν σε ένα εύλογο προβληματισμό.
Είναι σαφές ότι και στις δύο αυτές χώρες, οι περιοχές στις οποίες πρωτοεμφανίστηκε ο ιός, ήταν περιοχές υψηλής βιομηχανικής ανάπτυξης και συνεπαγόμενα συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού ανθρώπων στο ίδιο χώρο .
Όσον αφορά στην Ιταλία η περιοχή του Μπέργκαμο που έχει τα περισσότερα κρούσματα, είναι η πλέον βιομηχανικά αναπτυγμένη περιοχή της Ιταλιας .
Μάλιστα οι τοπικοί εργοστασιάρχες κατηγορούνται ευθέως τόσο από τους εργαζόμενους όσο και από προοδευτικούς τοπικούς άρχοντες , ότι ευθύνονται για την διάδοση του ιου, διότι παρά τις προειδοποιήσεις επέμεναν να κρατάνε ανοιχτά τα εργοστάσια τους, μέχρι που οι αντιδράσεις των εργαζομένων τους υποχρέωσαν να τα κλείσουν .
Στο μεταξύ ο ιός κάλπαζε ανενόχλητος και σήμερα τα φέρετρα στην πόλη γεμίζουν τα στρατιωτικά καμιόνια .
Όσον αφορά στην Κίνα παραθέτω στη συνέχεια ένα παράδειγμα των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας , οι οποίες είναι σαφές ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην διάδοση του ιου.*

Σε ένα εργοστάσιο-πόλη της εταιρίας Foxcom, υπεργολάβο της Apple, η οποία απασχολεί συνολικά 1.400.000 εργαζόμενους, το οποίο απασχολεί 250.000 εργαζομένους, κυρίως από τις πιο φτωχές περιοχές της Κίνας, η παραγωγή είναι συνεχής όλο το εικοσιτετράωρο. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν εναλλάξ μέρα ή νύχτα. Τη νύχτα ξεκινούν στις οκτώ και τελειώνουν στις επτά το πρωί, με μια σύντομη στάση, γύρω στις έντεκα το βράδυ, επαναλαμβάνοντας συνεχώς την ίδια κίνηση.

Τα 220 ευρώ που παίρνουν τον μήνα, τα επιστρέφουν σχεδόν όλα στην εταιρία, ως νοίκι για τους άθλιους κοιτώνες, διαστάσεων καμπίνας πλοίου, όπου διαμένουν ανά οχτώ, τα κοινόχρηστα, το φαγητό τους στην καντίνα του εργοστασίου, ακόμη και για την ειδική κάρτα εισόδου στο εργοστάσιο πού τους χρεώνουν.

Περί δήθεν τεχνοκρατικής αμεροληψίας

 Γιώργος Ρούσης 

Στα πλαίσια της αντιμετώπισης της κρίσης,  πέρα από τους αναφανδόν υποστηριχτές της ακολουθούμενης πολιτικής, υπάρχουν και  ορισμένοι τεχνοκράτες οι οποίοι  παριστάνουν τους αμερόληπτους και  τουςυπεράνω της όποιας ταξικής αντίθεσης. Αυτοί κατ’ αναλογία των «ουδέτερων» οικονομολόγων, τεχνοκρατών τύπου Μάριο Μόντι, ή Λουκά Παπαδήμου  προτείνουν διαφορετικές μεν, εντός συστήματος δε, λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι τεχνοκράτες αυτοί  οι οποίοι το πιο συχνά έχουν σπουδάσει κάποιο παρακλάδι της οικονομίας, παρουσιάζονται ως οι καλύτεροι επιστήμονες στον τομέα τους.

Στην πραγματικότητα συμπίπτοντας  απόλυτα με το πνεύμα όλων των  τελευταίων ανά  τον καπιταλιστικό  κόσμο εκπαιδευτικών  μεταρρυθμίσεων, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την ίδια την έννοια της επιστήμης, στο βαθμό που την αντιμετωπίζουν σαν μια εξειδικευμένη τεχνοκρατική γνώση, αποκομμένη τόσο από την ίδια την επιστήμη στην οποία αυτή εντάσσεται, όσο και πολύ περισσότερο από το σύνολο των κοινωνικών επιστημών και την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα.

Στα πλαίσια αυτής τους της αντίληψης  «η  γνώση τεμαχίζεται απεριόριστα: κάθε ειδικός δεν γνωρίζει παρά ένα ελάχιστο μιας γνώσης που τίποτα πια δεν οργανώνει στο σύνολο της». [1]

Αυτή η αντίληψη βρίσκεται σε κάθετη αντίθεση με τη μαρξική  μεθοδολογία την οποία πολλοί από αυτούς τους «αντιπολιτευόμενους» τεχνοκράτες παριστάνουν ότι υιοθετούν εν μέρει ή και συνολικά.

Ας θυμηθούμε ότι μια από τις κορυφαίες συμβολές του μαρξισμού ήταν  πέρα από τον σαφή ταξικό προσανατολισμό του υπέρ της εργατικής τάξης και κατά του κεφαλαίου, η συνένωση φιλοσοφίας, οικονομίας, και πολιτικής σε μια ενιαία επιστημονική ολότητα. Ας θυμηθούμε ακόμη, ότι ο  ίδιος ο Μαρξ, ήταν ταυτόχρονα και οικονομολόγος και φιλόσοφος και πολιτικός και άνθρωπος της επαναστατικής δράσης.

Ο εκμαυλισμός της εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ)

  

Είναι γεγονός ότι από την ίδια της τη φύση η εξουσία μπορεί  να διαφθείρει τους ανθρώπους. Σημαντικοί  διανοητές έχουν επισημάνει αυτόν τον κίνδυνο.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι κατέχοντες τα μεγάλα αξιώματα διαφθείρονται, ή όπως λέει και ο Τσίρκας  «όσο πιο ψηλά στέκονται τα στελέχη τόσο και πιο ασύδοτοι γίνονται»[i], προτείνει «ουδείς των πολιτών να ανέρχεται εις περιωπήν πολύ υπερέχουσα παρά την συμμετρίαν, αλλά τουναντίον να προσπαθούν όπως τα διδόμενα αξιώματα είναι ή μικρά κατά την δικαιοδοσίαν και μεγάλα κατά την διάρκειαν, ή μεγάλα κατά την δικαιοδοσίαν και μικρά κατά την διάρκειαν».[ii]

Ο Montesquieu υποστηρίζει ότι «αποτελεί αιώνια εμπειρία ότι ο κάθε άνθρωπος που κατέχει κάποια εξουσία έχει την τάση να την καταχραστεί».[iii]

Τέλος ο Rousseau υποστήριζε ότι η όποια κυβέρνηση, εκτός από εκείνη στην οποία υπάρχει ταύτιση κυρίαρχου λαού και κυβέρνησης, έχει από τη φύση της, ως επί μέρους και όχι γενικό σώμα, την τάση να σφετεριστεί την εξουσία, και ν’ αποσπαστεί από τη γενική βούληση.[iv]

Στο ίδιο μήκος κύματος μπορεί να ενταχθεί και η αναρχική κριτική κατά της εξουσίας, αλλά και η πάλη ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων του Λένιν κατά της ανερχόμενης γραφειοκρατικοποίησης του σοβιετικού συστήματος.

Αλλά και στην καθημερινότητα μας δεν έχει παρά να παρατηρήσει κανείς τη στάση ανθρώπων που έχουν τόση δα εξουσία, όπως πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, ή  αστυνομικοί, οι οποίοι αντί να λειτουργούν όχι ως «υπηρέτες του λαού» όπως θα τους ήθελε ο Rousseau λειτουργούν μάλλον ως δυνάστες του.

Αναπαραγωγή της ίδιας κυρίαρχης λογικής συνιστά και η στάση των  διάφορων  ηγετίσκων αριστερών οργανώσεων, οι οποίοι στο όνομα της υπεράσπισης των όποιων προνομίων  προκύπτουν από τη ηγετική τους θέση, ξεχνούν τον αρχικό τους  στόχο και  ανάγουν σε αυτοσκοπό τη διατήρηση αυτών των οργανώσεων.

Πέντε ερωτήματα προς τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς

                                                                  Γιώργος Ρούσης

Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι αρνητικές εξελίξεις  - ραγδαία   ένταση της ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης από τη μια, και  του σεχταρισμού από την άλλη- στα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς  δεδομένες.

Κάτω από αυτές  τις συνθήκες  δεν είναι πια δυνατόν στο όνομα της διατήρησης των  μικρόκοσμων μας   - απόρροια και αυτή της διάβρωσης μας από την κυρίαρχη ιδεολογία -οι δυνάμεις της  ριζοσπαστικής Αριστεράς να μην βρίσκουν το κοινό τους τόπο για να συγκροτήσουν  ένα πολιτικό πόλο με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικο-δημοκρατικό και λαϊκό-πατριωτικό (όπως το προσδιόριζε ο Γκράμσι)  περιεχόμενο, που αγωνιωδώς αναμένουν και απαιτούν χιλιάδες ενταγμένοι και ανένταχτοι αγωνιστές της αριστεράς.

 Άμεσα λοιπόν, και δίχως υπεκφυγές καλούνται  να απαντήσουν στα παρακάτω πέντε  ερωτήματα .