Προς Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-κιναλ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ ΝΙΚΟ
Κύριε Πρόεδρε
Θα ήθελα να σας πληροφορήσω οτι κυκλοφορεί ανάμεσά σας και δυστυχώς ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες υιός μεγάλου Ανδρός ο οποίος φέρεται και είναι δούλος, μικρός, Κεμαλολάγνος, ηττημένος απο την ιστορία αλλά πάντα επικίνδυνος για την πατρίδα μας.
θα σας παρακαλούσα για τον περιορισμό του.
Να αντιμετωπίζεται ως αδίκημα “η άρνηση της Γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Αρμένιοι και Ασσύριοι)” ζητούν 38 βουλευτές της Ν.Δ. με επιστολή προς τον πρωθυπουργό, επικαλούμενοι απόφαση της Βουλής των Ελλήνων (Φεβρουάριος 1994), με την οποία είχε χαρακτηρισθεί ως Γενοκτονία η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Οι βουλευτές σχολιάζουν ότι σε διαφορετική περίπτωση η Βουλή των Ελλήνων θα αυτοαναιρεθεί.
Πράγματι, με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, η Βουλή είχε προχωρήσει σε αυτή την απόφαση, η οποία από τότε είχε επικριθεί ότι δεν υπάκουε σε αμερόληπτα επιστημονικά – ιστορικά κριτήρια, αλλά εξυπηρετούσε ψηφοθηρικές – εθνικιστικές σκοπιμότητες.
Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ φαντασιωνόταν την περικύκλωση της Τουρκίας μέσω της συμμαχίας με τους Κούρδους του Οτσαλάν, τους Αρμένιους και τους “χιλιάδες κρυπτοχριστιανούς” που ζούσαν στη Μικρά Ασία.
Δεν τα πίστευε αυτά το ΠΑΣΟΚ, ικανοποιούσε όμως ισχυρά πολιτικά στερεότυπα μιας μερίδας του ποντιακού στοιχείου, που εκπροσωπείτο στο κόμμα από την ομάδα του Μιχ. Χαραλαμπίδη.
Αυτή η “εκπροσώπηση” οδήγησε στην κρίση και στον εξευτελισμό της χώρας με τη σύλληψη του Οτσαλάν.
Τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας.Ο όρος Γενοκτονία καθιερώνεται στο Διεθνές Δίκαιο μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και παραπέμπει σε βιομηχανικά σχεδιασμένη κρατική (της χιτλερικής Γερμανίας) επιδίωξη εξαφάνισης ενός ολόκληρου έθνους. Στο Ολοκαύτωμα δεν εμπλέκονται εδαφικές διεκδικήσεις. Η Γενοκτονία είναι απόλυτη και αφορά ένα ολόκληρο έθνος, όπου κι αν κατοικεί.
Γι’ αυτό επί μισό αιώνα δεν υπήρξε χρήση του όρου για άλλη σφαγή πληθυσμών.
Έπειτα από μια εικοσαετία κρατικής ύπνωσης ως προς τη χρήση του όρου Γενοκτονία, το θέμα επανέρχεται ουσιαστικά με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Οι 38 βουλευτές της Ν.Δ., οι οποίοι ανήκουν σε όλο το φάσμα της παράταξης, ανάμεσά τους και ορισμένοι πρώην υπουργοί, ζητούν από τον πρωθυπουργό να αναβαθμίσει την επίσημη θέση, συνδυάζοντας την “Γενοκτονία” των χριστιανών της Ανατολής με το Ολοκαύτωμα και τη ρατσιστική βία, δηλαδή ζητείται εκ του πονηρού η σύνδεση ανόμοιων ιστορικά και διαφορετικών πολιτικά υποθέσεων.
Η εθνικιστική δημαγωγία κατά κανόνα λειτουργεί ως προκάλυμμα για να κρυφθούν οι ολέθριες επιπτώσεις εις βάρος του λαού. Σήμερα, μάλιστα, επιδιώκεται να συγκαλυφθεί η μνημονιακή υποτέλεια.
Ο Σαμαράς, διακρινόμενος για τον παλαιοκομματισμό του, δείχνει να το παίζει σε δύο ταμπλό. Υποκινεί την επιστολή των 38 βουλευτών του, υιοθετεί τις ιδεοληπτικές – ακροδεξιές θέσεις Μπαλτάκου, ο οποίος είχε μπλοκάρει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ο πρωθυπουργός, όμως, καλείται να σταθμίσει τη συγκυρία και να μη δώσει αφορμή για ελληνοτουρκική ένταση, σε μια περίοδο που η Ελλάδα το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι μια τέτοια εξέλιξη, ενώ μάλιστα φλέγεται η γύρω περιοχή.
Θα είναι μια αναχρονιστική πολιτική, καθώς οι πολιτικές προϋποθέσεις του 1994 έχουν πλήρως ανατραπεί. Ο Οτσαλάν προχθές κήρυξε το τέλος του πολέμου προς την Άγκυρα, το Ιράκ τριχοτομείται και το “χαλιφάτο” προβάλλει στο προσκήνιο. Η αναδίφηση ιστορικών διενέξεων προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως υπόβαθρο για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, η άσκηση εξωτερικής πολιτικής για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης παραπέμπουν στην παλαιοκομματική Ελλάδα και σε εθνική ταπείνωση. Και όχι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στο όραμα μιας νέας Ελλάδας της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής
--------------------------------************--------------------------------------
ΜΕΤΑΜΟΡΦΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Με αφορμή τη δημοσίευση της κ. Vasiliki Siouti θέλω να εκφράσω τον εντυπωσιασμό μου για την φανερή λαχτάρα στο περιβάλλον του ΣΎΡΙΖΑ για την πιθανή επικράτηση του ΓΑΠ στις εσωτερικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και η Εφημερίδα των Συντακτών καθημερινά έχουν ένα καλό λόγο για τον πρώην πρωθυπουργό ή μια κακή κουβέντα για τους αντιπάλους του!Μου προκαλεί αληθινή οδύνη όμως να παρακολουθώ στο fb πρόσωπα, φίλους ακόμη, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που μαζί κατεβαίναμε στο Σύνταγμα και πνιγόμαστε στα δακρυγόνα καθημερινά την εποχή που ο ΓΑΠ παρέδιδε τη χώρα στους δανειστές να μεταβάλλονται σε οπαδούς του, προσδοκώντας την "προοδευτική" συμμαχία της κεντροαριστεράς.Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσεις για να ανέβεις τα σκαλιά της εξουσίας, βρε αδερφέ!
Να τους υπενθύμισω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν προβληματίστηκε να κατεδαφίσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά το κόμμα στο οποίο είχε εκλεγεί παμψηφεί ως λαοπρόβλητος πρόεδρος, θα διστάσει να επαναλάβει τον άθλο του στην κεντροαριστερά;
Το ερώτημα που τρομάζει είναι, αν τότε ο ΓΑΠ είχε ως σχέδιο την παράδοση της χώρας σε ΔΝΤ-Ε.Ε και τραπεζίτες, τη μετατροπή της σε μετανεωτερική, αεθνική αποικία, ποια είναι τα σημερινά σχέδια για τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς;
Να πραγματοποιήσει μια σύνθεση ανάμεσα στο Πολυτεχνείο, που συμβόλιζε τον ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης, και την εθνική καταστροφή του 1974, και επομένως να εκφράσει μία τέτοια διπλή ευαισθησία. Μόνον έτσι εξάλλου θα μπορούσε να υπερκεράσει την παραδοσιακή Αριστερά, που είχε επίσης θεριέψει εξαιτίας της δικτατορίας, ιδιαίτερα στον νεανικό πληθυσμό.
Όχι μόνο πλειοδοτώντας σε συνθήματα κοινωνιστικού χαρακτήρα, αλλά και προτάσσοντας ταυτόχρονα την πατριωτική διάσταση, στην οποία μειονεκτούσε η Αριστερά. Άλλωστε, στο κοινωνικό επίπεδο, μπορούσε να εκφράσει αυτό που αποκαλούσε μικρομεσαίους, σε μία κοινωνία όπου οι μικροϊδιοκτήτες αποτελούσαν ακόμα την πλειονότητα του πληθυσμού. Και πράγματι το σχέδιό του ευοδώθηκε μέχρι κεραίας.
Στη συνέχεια, στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο “σύστημα”, θα εκφράσει όχι μόνο μια μετάλλαξη του πολιτικού προσωπικού, μια “προδοσία”, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο, τον κοινωνικό μετασχηματισμό της ίδιας της κοινωνικής βάσης του κινήματος: Ο κρατικός μηχανισμός θα διογκωθεί υπέρμετρα, μέσα από τη δημιουργία ενός κοινωνικού κράτους διά του δανεισμού.
Από την ιστοσελίδα mignatiou.gr
Μία άγνωστη, κωμικοτραγική ιστορία με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Παπανδρέου και την Μαντλίν Ολμπράιτ, όταν αμφότεροι ήταν υπουργοί Εξωτερικών, αποκαλύπτει ο πρέσβης Βασίλης Κασκαρέλης.
Πρόκειται για μία μεταξύ τους συνάντηση, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής ΝΑΤΟ-ΕΕ, στις 14 Δεκεμβρίου 2000, στην οποία κυρίαρχο θέμα ήταν η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ESDP)
Ο πρέσβης Βασίλης Κασκαρέλης, μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ την περίοδο 2000-2004 περιγράφει στο βιβλίο «Η τέλεια καταιγίδα» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) το παρασκήνιο εκείνης της Συνόδου και η εφημερίδα το «Βήμα» δημοσίευσε τα επίμαχα αποσπάσματα.
Οπως λέει ο ίδιος:
«Μέχρι τη Σύνοδο όλοι είχαν στραφεί κατά της Τουρκίας, καθώς στην πρώτη αυτή φάση δεν είχαν εκδηλωθεί οι ελληνικές θέσεις για τον απλό λόγο ότι δεν υπήρχαν. Παρά τις συνεχείς οχλήσεις μου, κανείς στην Αθήνα δεν είχε ασχοληθεί με το θέμα που φάνταζε ακόμη απόμακρο, δυσνόητο και ως εκ τούτου ”κράτα το μακριά”».
"Ο κ. Παπανδρέου, όπως το Δεκέμβρη του 2009, ερήμην του ελληνικού λαού, ενώ άλλα έλεγε δημοσίως, είχε πάει στον κ. Στρος-Καν και ζήτησε από το ΔΝΤ να έρθει στη χώρα, έτσι και τώρα, ερήμην του ελληνικού λαού ετοιμάζεται να κλείσει συμφωνίες με την κα Μέρκελ κάτω από το τραπέζι.
Συμφωνίες όμως που υποθηκεύουν το μέλλον των δύο επόμενων γενεών.
Δεν έχει κανένα δικαίωμα να το κάνει αυτό. Αυτή η τακτική, εκτός από βαθιά αντιδημοκρατική, είναι και επικίνδυνη για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Κάποιος πρέπει να πει στον πρωθυπουργό ότι δεν έχει κληρονομικό δικαίωμα δικαίωμα να διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού λαού.
Σε αυτή τη χώρα υπάρχει δημοκρατία, υπάρχει Κοινοβούλιο, οι Έλληνες πολίτες πρέπει να είναι ενήμεροι και σε τελική ανάλυση, αν δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα και τα συμφέροντα του λαού, ας προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία".
Ο κύβος ερρίφθη! Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι υποψήφιος, δηλώνοντας ότι θέλει να κάνει το ΚΙΝΑΛ πρωταγωνιστή. Απέφυγε επιμελώς να αναφέρει το ΠΑΣΟΚ, αφού αποσχίσθηκε από αυτό, ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ και μόνο όταν απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή, επέστρεψε στο ΚΙΝΑΛ για να εκλεγεί βουλευτής. Όπως ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, εξελέγη πανηγυρικά πανίσχυρος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (αρχές 2004) με σημαία κάθε παραλλαγή της έννοιας “νέο”. Τότε, μπορούσε να το κάνει. Σήμερα, η υποψηφιότητά του παραπέμπει σε “αναπαλαίωση” και μάλιστα όχι με την έννοια της επιστροφής στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ που κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Γιώργος, άλλωστε, είναι φυσικό, αλλά όχι και πολιτικό τέκνο του πατέρα του, όπως προκύπτει από τη ρητορική και τα πεπραγμένα του. Ιδεολογικά είναι πολύ πιο κοντά στον Σημίτη. Η ειρωνεία της ιστορίας, μάλιστα, είναι ότι ο υιός κατεδάφισε το μεγάλο πολιτικό οικοδόμημα του πατρός. Θα ήταν άδικο να του ρίξουμε ολόκληρη την ευθύνη, αλλά οπωσδήποτε είναι ο κύριος υπεύθυνος, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο να αποτελειώνει την κατεδάφιση.
Ο Παπανδρέου βέβαια δεν χάθηκε στην αφάνεια. Οι φίλοι του στο εξωτερικό είχαν φροντίσει να γίνει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και με αυτή την ιδιότητα κάνει αυτό που πάντα του άρεσε: ταξίδια και επαφές ανά την υφήλιο. Τώρα επιχειρεί ένα come back στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Για ποιο λόγο; Βαρέθηκε και θέλει να ξαναπαίξει πολιτικό ρόλο, έστω και ως τρίτος; Επιδιώκει να πάρει κάποιου είδους ρεβάνς για το ναυάγιο της πρωθυπουργικής του θητείας (2009-2011); Εάν εκλεγεί θα εκδηλώσει την τάση να επιστρέψει στο παρελθόν για να το δικαιολογήσει, για να ακυρώσει ή τουλάχιστον να αμβλύνει την αρνητική ετυμηγορία του ελληνικού λαού για εκείνη τη δραματική περίοδο;
Ό,τι και να ισχύει είναι αυτό που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ; Προφανώς όχι. Θα μπορούσε, ωστόσο, κάποιος να ισχυρισθεί ότι ο Παπανδρέου έχει γυρίσει σελίδα και ψάχνει μία δεύτερη ευκαιρία. Αυτή τη φορά για να οικοδομήσει κι όχι για να κατεδαφίσει. Θεωρητικά, δεν αποκλείεται, αν και οι πράξεις του δεν στηρίζουν αυτό το αφήγημα. Ακόμα κι αν ισχύει, όμως, έχει την πολυτέλεια το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να ποντάρει σ’ έναν αρχηγό, ο οποίος κουβαλάει μία τόσο αρνητική παρακαταθήκη στη συνείδηση του εκλογικού σώματος, αλλά και των άλλοτε “πράσινων” ψηφοφόρων;
του Γιάννη Σιδέρη από το liberal.gr
«Δύστηνος ἐγὼ στυγερᾶς μοίρας» γράφει ο Αισχύλος στους Πέρσες, και κάποιοι θεωρούν ότι η μοίρα τους έθεσε το βαρύ φορτίο στον ώμο!
Έτσι, ενώ η αρμόδια επιτροπή (ΔΕΚΑΠ) έδωσε παράταση ως την Πέμπτη το απόγευμα (18.00) για την κατάθεση υποψηφιοτήτων και τη συλλογή υπογραφών για την Προεδρία, ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά την αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά, βρίσκεται «υπό προβληματισμό» για ενδεχόμενη υποψηφιότητά του – κάτι που επ’ ουδενί σκεφτόταν όσο η Φώφη ήταν στις επάλξεις!
Συνεργάτες του θεωρούν ότι η παρούσα διαδικασία είναι «έως τώρα αδιέξοδη». Θα πρέπει, τονίζουν να υπάρξει μια άλλη «καταλυτική», η οποία θα οδηγήσει «σε έξοδο από το αδιέξοδο» – το οποίο αδιέξοδο διαβλέπουν όσοι έχουν πέσει πάνω στον Παπανδρέου για να τον πείσουν να θέσει υποψηφιότητα!
Παράλληλα θεωρούν ότι η υποψηφιότητά του «θα πολιτικοποιούσε» μια διαδικασία που τώρα είναι «μια σύγκρουση μηχανισμών χωρίς προοπτική»! Επίσης, δείχνουν σαν να περιμένουν «κάτι» να συμβεί ως την Πέμπτη (παρόλο που είναι πολύ σύντομο το διάστημα), ώστε η ενδεχόμενη περίπτωση καθόδου του Παπανδρέου, να είναι απρόσκοπτη και νικηφόρα, πάντα «για το καλό της παράταξης και της χώρας».
Eurokinissi
|
