«Χρήστος Γιανναράς: H πρόκληση της Θεολογίας στη σύγχρονη Ελλάδα. Σημείο αντιλεγόμενο.»

Στο φιλόξενο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα την Δευτέρα 11 Νοεμβρίου σε μία εκδήλωση μνήμης και τιμής μίλησαν και συζήτησαν για τον Χρήστο Γιανναρά και το έργο του, η Νάνσυ Φουσέκη, ο Βασίλης Ξυδιάς και ο Αλέξανδρος Μιστριώτης.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης

"Η Θεολογία της Απελευθέρωσης και τα Κινήματα της Λατινικής Αμερικής" Κώστας Αθανασίου   

"Χριστιανοί-Δικτατορία-Εθνική Αντίσταση" Ανδρέας Αργυρόπουλος 

 "Οι Χριστιανοί στη σημερινή Ελλάδα:  Πολιτικές προκλήσεις και διλήμματα"  Βασίλης Ξυδιάς

 "Η Θεολογία της Απελευθέρωσης ως μια Θεολογία της Πράξης", Άγγελος Γουνόπουλος 

Τετάρτη 26 Mαρτίου 2014, Πολυχώρος της Ανοιχτής Πόλης

διοργάνωση: ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων.

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/wjPoYpRn-n8?si=fp8ZQcWfDPXSYO2G

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Εκκλησία στην Ουκρανία / Η Θρησκεία στον Πόλεμο - Στην Αιχμή του Δόρατος - 9/10/24

Την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2024 και ώρα 19.00 στο πλαίσιο της εκπομπής "Στην Αιχμή του Δόρατος", ο Άρης Λαμπρόπουλος σε συνέχεια της προηγούμενης εκπομπής θα συζητήσει με τον κ. Βασίλη Ξυδιά, συγγραφέα θεολόγο, αρθρογράφο, με θέμα : 

" Η Εκκλησία στην Ουκρανία. Η Θρησκεία στον Πόλεμο " 

Ξυδιάς: Η Εκκλησιαστική πλευρά του Ουκρανικού - Στην Αιχμή του Δόρατος - 2/10/2024

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2024 ώρα 19:15, στο πλαίσιο της εκπομπής "Στην Αιχμή του Δόρατος", ο Άρης Λαμπρόπουλος με τον κ. Βασίλη Ξυδιά, συγγραφέα θεολόγο, αρθρογράφο, με θέμα : 

 "Η Εκκλησιαστική πλευρά του Ουκρανικού" 

 Κατά τη διάρκεια της εκπομπής γίνεται αναφορά στα ακόλουθα δημοσιεύματα, βίντεο κλπ. Δείτε τον παρακάτω σύνδεσμο:https://www.dropbox.com/scl/fi/5edfke...

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ (Β΄ μέρος)

Αναρτήθηκε στο Αντίφωνο το Β΄ μέρος της συζήτησης που είχαμε με τη θεολογική παρέα των Βασίλη Αδραχτά (Vasilis Adrahtas), Δημήτρη Αρκάδα, Δημήτρη Μπεκριδάκη και Δημήτρη Ουλή (Dimitris Oulis). 

👉 https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-b/

👉 Το link υπάρχει και στο 2ο σχόλιο.

Σε αυτό το Β΄ μέρος η συζήτηση ξεκινά από το βιβλίο του Δημ. Ουλή, «Ο έρωτας και η νεοπλατωνίνη: Μια θεολογία της σωματικής επαφής» (Εξάντας, 2001). Το θέμα του είναι η σεξουαλικότητα και ειδικότερα οι προγαμιαίες σχέσεις και ο τρόπος που η εκκλησία τις αντιμετωπίζει. 

Με τη συμμετοχή και των υπολοίπων η συζήτηση επεκτείνεται στην κριτική θεώρηση βασικών θεολογικών ζητημάτων, όπως η θεολογία του Προσώπου και η σχέση ιστορικότητας και εσχατολογίας, στη σχέση πατερικής και βιβλικής θεολογίας, με ειδικότερες αναφορές στους Χρ. Γιανναρά, Ν. Νησιώτη, Σ. Αγουρίδη κ.ά. 

Τίθεται τέλος το ερώτημα για τον τρόπο που οι τέσσερεις θα προσέγγιζαν τα πράγματα με τη δική τους θεολογική ματιά. Γίνεται λόγος για «μηδενιστική εσχατολογία», για τη συναίρεση της ανθρώπινης πράξης με τη «θεία αυθαιρεσία», για το μήνυμα του ευαγγελίου και το «θέλημα του Πατρός» που μένει να ανακαλυφθεί σε κάθε εποχή, είτε από τον καθένα χωριστά, είτε στο πλαίσιο μιας κοινής πορείας. 

🥸 Δεν καταλήξαμε. Είναι μια συζήτηση που μένει να συνεχιστεί.

Στο πρώτο σχόλιο υπάρχει το link και μια συνοπτική παρουσίαση του Α΄ μέρους. https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-a/

ΠΗΓΗ: https://antifono.gr/i-theologia-ton-tessaron-a/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ

Αναρτήθηκε στο Αντίφωνο το Α΄ μέρος μιας συζήτησης αφιερωμένης σε μια πολύ ιδιόμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα θεολογική παρέα. Είναι οι Βασίλης Αδραχτάς (Vasilis Adrahtas), Δημήτρης Αρκάδας, Δημήτρης Μπεκριδάκης και Δημήτρης Ουλής (Dimitris Oulis). Συζητούμε μαζί για την κοινή πνευματική περιπέτειά τους, για τη «δική τους» θεολογική ματιά, όπως τη διαμόρφωσαν – ή μάλλον, όπως αυτή τους διαμόρφωσε – σαν παρέα με έναν κοινό θεολογικό προβληματισμό.

Είναι μια ιστορία που αρχίζει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν οι τέσσερεις είχαν ήδη ολοκληρώσει τις αρχικές θεολογικές τους σπουδές, και κλείνει έναν πρώτο κύκλο στις αρχές του νέου αιώνα, με τα πρώτα προσωπικά τους βιβλία. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τη δική του πορεία, κρατώντας πάντα την επαφή και τον διάλογο με τους υπόλοιπους.

Αυτό που τους ένωσε εξ αρχής και συνεχίζει να τους ενώνει είναι η σπουδή της χριστιανικής θεολογίας σε στενή συνάφεια με τις σύγχρονες ανθρωπιστικές επιστήμες και με τις προκλήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.


Στο Α΄ μέρος η συζήτηση ξεκινά από το κοινό βιβλίο των Δ. Αρκάδα και Δ. Μπεκριδάκη «Λόγος Σκληρός: Κεφάλαια τοξικής θεολογίας» (Εξάντας, 2002), εστιάζοντας σε αυτό που οι ίδιοι μάς περιγράφουν ως κρίση της εκκλησίας, της ενορίας και της θεολογίας στα χρόνια της αρχιερατείας Χριστόδουλου.

Υπ’ αυτό το πρίσμα θέτουν υπό το φως της κριτικής πολλά από τα σύγχρονα θεολογικά μας «αυτονόητα». Σιγά Σιγά η συζήτηση επεκτείνεται με τη συνδρομή και των υπόλοιπων της παρέας. Γίνεται λόγος για τον εθνοκεντρισμό και τον αναχρονιστικό φονταμενταλισμό των «συντηρητικών», αλλά και για την πρόσδεση της «προοδευτικής» θεολογίας στον φιλελευθερισμό και στους νεοφιλελεύθερους μύθους του ατομισμού, του δικαιωματισμού και της «νέας πνευματικότητας». Πολλά μάλιστα από τα φαινόμενα της δήθεν hardcore-ορθόδοξης θεολογίας, όπως ο «γεροντισμός», η «θεραπευτική θεολογία» και πολλά άλλα, δεν τα αποδίδουν τόσο σε μια εμμονή στην πραγματική παράδοση, όσο σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία των «παραδοσιακών» από το εκσυγχρονιστικό πνεύμα του new age και από τη λογική του θεάματος. Κεντρικό ερώτημα σε όλη τη συζήτηση είναι το «υποκείμενο της ιερότητας».

ΜΙΚΡΟ «ΕΞ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ» ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

 Δημοσιεύθηκαν στον ιστοχώρο του Δρόμου της Αριστεράς δύο κείμενα από το φύλλο του Σαββάτου 7/9/2024, που μαζί με το προηγούμενο κείμενο του Βασίλη Κεχαγιά, αναρτημένο απ' ευθείας στην ιστοσελίδα του Δρόμου, φτιάχνουν ένα μικρό «εξ αριστερών» αφιέρωμα στον ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΡΑ.

Το κείμενο του Δρόμου... 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ | https://edromos.gr/o-thanatos-enos-katexochin-pneymatikoy-anthropoy/

Το κείμενο του Βασίλη Κεχαγιά... ΠΩΣ... «ΕΘΑΨΑΝ» ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ | https://edromos.gr/pos-ethapsan-ton-giannara/

Και εδώ του Βασίλη Ξυδιά... 

Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥ | https://edromos.gr/chr-giannaras-i-rizospastiki-klironomia-enos-syntiritikoy-dianooymenoy/

Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο του Βασίλη Ξυδιά...

<< ... το έργο που αφήνει πίσω του ο Γιανναράς αποκτά μια ιδιαίτερη αξία για τη σύγχρονη ελληνική αριστερά. Αν και ο ίδιος ήταν φορέας μιας μεσοαστικής συντηρητικής κουλτούρας των μέσων του 20ου αιώνα, με βαθιά πίστη σε αξίες όπως η ιεραρχία, ο σεβασμός των θεσμών κλπ, όντας επίσης πολύ δύσπιστος έως εχθρικός προς κάθε εξεγερτική λογική, ωστόσο η οξυδέρκεια και η εντιμότητά του ως πνευματικού ανθρώπου τον έκανε ασυμβίβαστο εχθρό της νεοελληνικής αστοκρατίας, της ξενοδουλείας και του πολιτισμικού πιθηκισμού που βρίσκονται στο υπέδαφος του ελληνικού υπαρξιακού προβλήματος.

Η αθηναϊκή παρακμή και το βυζαντινό μάθημα

 

-Γιώργος Κοντογιώργης, ομ. Καθηγητής, π. Πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου 

- Βασίλης Ξυδιάς, Θεολόγος

στην εκπομπή «Πρίσμα» της 29.5.2024, στην Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV100 και στον Παντελή Σαββίδη.

Ολόκληρη η εκπομπή έχει αναρτηθεί εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=PAKp23oSU8g

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=PAKp23oSU8g

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το ουδέτερο και η (νεοφιλελεύθερη, αντικοινωνική) «θρησκεία» της ατομικής επιθυμίας

Θέμης Τζήμας

Μερικά όλως συμπληρωματικά σχόλια για την Eurovision 2024.

Τη Eurovision που μας πέρασε μπορούμε να τη θυμόμαστε για αρκετά: πρώτα και κύρια για τη χυδαία, αιματοβαμμένη υποκρισία της με την οποία όσο μπορούσε ξέπλυνε το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ. Δεύτερον για την αφόρητη (καθόλου καλτ) κακογουστιά, η οποία ήταν τόσο μεγάλη ώστε σκέπασε ακόμα και το πόσο κακή είναι μουσικώς, αυτή η εκδοχή ευρωπαϊκής ποπ. Τρίτον, για το γεγονός ότι η Μαρίνα Σάττι χασμουρήθηκε και αυτό εξόργισε την πρεσβεία του Ισραήλ και τους ουκ ολίγους Ελληνόφωνους υπερασπιστές της στην πολιτική και στα ΜΜΕ. Και τέταρτον, γιατί το ουδέτερο ξαναήρθε στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης ως σηματωρός ενός κάποιου «προοδευτισμού».

  Ο Βασίλης Ξυδιάς σε ένα προηγούμενο άρθρο του έδωσε την πλήρη εικόνα του θέματος με το άρθρο του

 «Δικαιωματισμὸς: ἡ μεταφυσικὴ οὐτοπία τοῦ ἀπόλυτου αὐτοπροσδιορισμοῦ». 

Ας μας επιτραπούν μερικά όλως συμπληρωματικά σχόλια.

Πρώτον, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι πλέον δε μιλούμε για ομοφυλοφιλικό κίνημα αλλά για ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Πρόκειται για μια υπόρρητη δήλωση εγκατάλειψης του όποιου παλαιότερου ριζοσπαστικού και απελευθερωτικού χαρακτήρα του αγώνα των ομοφυλοφίλων (πολύ περισσότερο των γυναικών) μέσα στο δεδομένο κοινωνικό πλαίσιο και προς την κατεύθυνση της επαναστατικοποίησής του και ανατροπής του, προς όφελος της τόσο αγαπημένης από το σύστημα εξουσίας απόπειρας δόμησης πολλών, μικρών, εναλλακτικών κοινοτήτων, με τη μία να βρίσκεται δίπλα στην άλλη αθροιζόμενη, χωρίς να συνθέτουν σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα οτιδήποτε το ενιαίο, σταθερό και συνεκτικό. Κάθε κοινότητα στα δικά της, με τον καθωσπρεπισμό της και την πολιτική της ορθότητα, τα δε άτομα να μετακινούνται κάθε ημέρα, μήνα ή χρόνο, από τη μια στην άλλη, χωρίς ποτέ να στρατεύονται σε οτιδήποτε επαρκώς μεγάλο ώστε να μπορεί να γίνει όντως επικίνδυνο για το σύστημα εξουσίας.

Βασίλης Ξυδιάς:Χριστιανισμός - Δημοκρατία – Επανάσταση - Στην Αιχμή του Δόρατος

Ξυδιάς: Το Ιστορικό Πρόσωπο του ΙΗΣΟΥ - Στην Αιχμή του δόρατος με τον Ά. Λαμπρόπουλο

Τετάρτη 1 Μαΐου 2024 ώρα 20:00, στο πλαίσιο της εκπομπής "Στην Αιχμή του Δόρατος", ο Άρης Λαμπρόπουλος θα συζητήσει με τον κ. Βασίλη Ξυδιά, συγγραφέα θεολόγο, αρθρογράφο, με θέμα: 

"Το Ιστορικό Πρόσωπο του Ιησού "

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/s9XaMvOomUA?si=TRRhOVEeQlBiAAvQ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δικαιωματισμὸς: ἡ μεταφυσικὴ οὐτοπία τοῦ ἀπόλυτου αὐτοπροσδιορισμοῦ

από Βασίλης Ξυδιάς

Τὸ ἄρθρο αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀπόπειρα κατανόησης τοῦ ἰδεολογικοῦ ρεύματος μὲ τὸ παράξενο ὄνομα ‘δικαιωματισμός’ – μιὰ προσπάθεια ἐντοπισμοῦ τῆς ἀνθρωπολογικῆς ἀντίληψης ποὺ τὸ διέπει, καὶ μιὰ σύντομη, στὸ τέλος, νύξη γιὰ τὴ θεολογικὴ ἀντιμετώπισή του.

Ὁ ὅρος ‘δικαιωματισμός’ δὲν εἶναι γενικὰ ἀποδεκτός, οὔτε ὑπάρχει ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸ τὶ ἀκριβῶς σημαίνει.[i] Ἐν τούτοις χρησιμοποιεῖται συχνὰ στὸν δημόσιο λόγο ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια γιὰ νὰ περιγράψει μὲ ἀρνητικὴ καταφανῶς χροιὰ ὅσους ἐπικαλοῦνται τὴν ἔννοια τοῦ δικαιώματος μὲ τρόπο κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἦττον μονομερή, ὑπερβολικὸ καὶ καταχρηστικό. Ἂν δοῦμε τὸ θέμα ἀπὸ νομικὴ μόνο ἄποψη, ἀγνοώντας πρὸς στιγμὴν τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι δικαιωματισμὸς εἶναι ἡ πρόταξη τῆς ἔννοιας τοῦ δικαιώματος, ἀποσπασμένου ἀπὸ τὴ συμμετρικὴ ἔννοια τῆς ὑποχρέωσης. Εἶναι δηλαδὴ ἡ μονομερὴς ἔμφαση στὴν κατοχύρωση ὁρισμένων δικαιωμάτων, παραβλέποντας τὶς ἀντίστοιχες ὑποχρεώσεις.[ii]

Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα τὸ πρᾶγμα περιπλέκεται. Διότι τὸ τὶ προτάσσεται καὶ τὶ παραβλέπεται κάθε φορὰ εἶναι ἀσφαλῶς θέμα ἐπιλογῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὅρος ἦταν ἐξ ἀρχῆς καὶ παραμένει πολιτικὰ φορτισμένος. Δὲν στιγματίζει ἁπλῶς μιὰ λαθεμένη ἠθικὴ στάση· καταγγέλλει μιὰ ἰδεολογικὴ διαστροφή. Ποιὰ εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ διαστροφή; Εἶναι καὶ αὐτὸ ἀντικείμενο διαμάχης. Σήμερα συμπλέκονται στὴ δημόσια συζήτηση δύο ἀντιφατικὲς ἀπαντήσεις στὸ ἐρώτημα αὐτό. Ἄλλοι βλέπουν στὸν δικαιωματισμὸ μιὰ σύγχρονη αἴρεση τοῦ πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ· τὴν πιὸ ἀκραία ἔκφραση τοῦ μεταμοντέρνου ἰδεώδους τῆς ‘διαφορετικότητας’. Ἄλλοι, στὸν ἀντίποδα τῶν πρώτων, τὸν βλέπουν σὰν μιὰ ὄψη τοῦ σύγχρονου ἀντισυστημικοῦ ‘λαϊκισμοῦ’ καὶ τοῦ χρεώνουν τὶς ἐκδηλώσεις κοινωνικῆς ἀπειθαρχίας τῶν τελευταίων χρόνων (ἀνυπακοὴ στὰ μέτρα κατὰ της πανδημίας, ἄρνηση τοῦ ἐμβολιασμοῦ κλπ). Θὰ προσπαθήσουμε νὰ ξεδιαλύνουμε κάπως τὸ τοπίο.

Φιλελεύθερος καὶ λαϊκιστικὸς δικαιωματισμὸς

Αὐτὸ ποὺ κατὰ βὰση καταγγέλλεται τὶς τελευταῖες δεκαετίες σὰν δικαιωματισμὸς εἶναι μιὰ ὑπερβολικὴ ἢ καταχρηστικὴ μέριμνα γιὰ τὴν ἰδιαίτερη προστασία διαφόρων μειονοτικῶν κοινωνικῶν ὁμάδων (δικαιώματα τῶν μαύρων, τῶν μεταναστῶν, πολιτικὲς γιὰ τὰ φύλα, κλπ κλπ) ποὺ πάει πακέτο μὲ τὴν ‘πολιτικὴ ὀρθότητα’ καὶ τὶς λεγόμενες ‘ταυτοτικὲς πολιτικές’. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ὁ δικαιωματισμὸς εἶναι πράγματι ἕνας μεταμοντέρνος φιλελευθερισμός, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ κυρίαρχη ἰδεολογία. Δίνει ἐδῶ καὶ χρόνια τὸν τόνο στὰ μέσα ἐνημέρωσης, χρωματίζει τὸν καθημερινὸ λόγο καὶ τὴ νομοθεσία, ἐπηρεάζει πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς τῶν περισσότερων κυβερνήσεων στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔρχεται πολὺ συχνὰ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ συντηρητικὴ κοινὴ γνώμη, καθὼς ἀναγνωρίζει ὡς ‘δικαιώματα’ ἀντιλήψεις καὶ συμπεριφορὲς ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀντίθετες μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὴ νοοτροπία τῆς κοινωνικῆς πλειοψηφίας.

Ο Χριστός στα Ερείπια: Το θρηνητικό κήρυγμα της Βηθλεέμ

Βασίλης Ξυδιάς

«Εάν ο Ιησούς ήταν να γεννηθεί στις μέρες μας, θα γεννιόταν κάτω από τα ερείπια της Γάζας». Το μήνυμα που στέλνει φέτος η ταπεινή Βηθλεέμ.

Το μοιράζομαι:

«Ο Ιησούς Χριστός είναι κάτω από τα ερείπια. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος. Τότε είναι σαν στο σπίτι του. Όταν είναι με τους περιθωριοποιημένους, αυτούς που υποφέρουν, τους καταπιεσμένους, τους εκτοπισμένους. Αυτός είναι ο τρόπος του».

Είναι ένα μικρό απόσπασμα από το κήρυγμα που απηύθυνε στο ποίμνιό του παραμονές Χριστουγέννων, στη λειτουργία του Σαββάτου 23 Δεκεμβρίου 2023, ο Αιδεσιμότατος π. Μουντέρ Ισαάκ (Munther Isaac), εφημέριος της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της του Χριστού Γεννήσεως στη Βηθλεέμ.

Στο βίντεο αυτό είναι η ομιλία του π. Μουντέρ Ισαάκ. Θα τη βρείτε απομαγνητοφωνημένη ολόκληρη, στα ελληνικά και στα αγγλικά, στο τέλος του άρθρου

«Εάν ο Ιησούς ήταν να γεννηθεί στις μέρες μας, θα γεννιόταν κάτω από τα ερείπια της Γάζας», 

είπε ο π. Μουντέρ. «Την ώρα που εμείς δοξάζουμε την υπερηφάνεια και τον πλούτο, ο Ιησούς είναι κάτω από τα ερείπια… Όταν εμείς βασιζόμαστε στη δύναμη, στην ισχύ, και στα όπλα, ο Ιησούς είναι κάτω από τα ερείπια… Όταν εμείς δικαιολογούμε, εκλογικεύουμε, και θεολογούμε υπέρ του βομβαρδισμού παιδιών, ο Ιησούς είναι κάτω από τα ερείπια…».

«Και αυτές τις Χριστιανικές ημέρες, καθώς αναζητούμε τον Ιησού, δεν πρόκειται να τον βρούμε στο πλάι της Ρώμης, αλλά από τη δική μας πλευρά του τείχους. Σε μια σπηλιά, με μια απλή οικογένεια. Ευάλωτο· μετά βίας και ως εκ θαύματος να έχει επιβιώσει από τη σφαγή· ανάμεσα σε μια οικογένεια προσφύγων. Εκεί θα τον βρούμε τον Ιησού».

Στις λίγες μέρες που πέρασαν, τα λόγια αυτά του π. Μουντέρ έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου· στα κοινωνικά δίκτυα και σε κάθε είδους δημοσιογραφικά μέρα, ακόμα και στα παγκόσμιας εμβέλειας: από τον Guardian και τους Times της Νέας Υόρκης έως το Al Jazeera και το τουρκικό Anadolu Ajansı, και από το συμβατικό TIME έως το αντισυστημικό Democracy Now.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

Του Βασίλης Ξυδιά

"...οἱ Ἕλληνες προσῆλθαν σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογὲς ἀποδεχόμενοι τὴ μοίρα τους.
Κατ’ ἀρχὰς ἀπέρριψαν τὸ ἠττοπαθὲς συμβιβασμένο Ἀντιμνημόνιο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Καὶ σωστὰ κατὰ τὴ γνώμη μου· διότι μὲ δεδομένη τὴν προσχώρηση τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ὄχι μόνο στὸ καθεστὼς τῶν μνημονίων, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρο τὸ πλέγμα διεθνῶν καὶ ἐσωτερικῶν ἐξαρτήσεων τῆς χώρας, εἶναι ἀφέλεια νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ριζικὰ διαφορετικὴ διαχείριση ποὺ νὰ πηγάζει ἀπὸ διαφορὲς στὴν ἰδεολογία.
Ὁμοίως ὅμως οἱ ἐκλογεῖς ἀπέρριψαν καὶ τὸ ἀσυμβίβαστο Ἀντιμνημόνιο, ὅπως αὐτὸ ἐκφράστηκε μὲ τὶς διάσπαρτες, πολυδιασπασμένες παραλλαγές του (ΜέΡΑ25, ΕΠΑΜ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ἄ.). Καὶ πράγματι, πῶς νὰ ἐμπιστευτεῖς, γιὰ παράδειγμα, κάποιον ποὺ σοῦ ὑπόσχεται «πρώτη φορὰ ρήξη» στοχεύοντας στὸ 3% καὶ 4%, ἐνῶ δὲν τὰ εἶχε καταφέρει ὅταν εἶχε μαζί του τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ...


...ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι πώς, ἡ Νέα Δημοκρατία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη δὲν θὰ μακροημερεύσει. Ἢ ἐν πάση περιπτώσει θὰ περάσει ἀπὸ πολὺ ἰσχυροὺς κλυδωνισμούς, ἀνάλογους μὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους πέρασε τὸ πολιτικὸ σύστημα τὴν προηγούμενη δεκαετία.


Ἡ ἀπειλὴ δὲν προέρχεται βέβαια οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ ὁποιαδήποτε μορφῆς, οὔτε καὶ ἀπὸ καμία ἄλλη ἀπὸ τὶς λοιπὲς πολιτικὲς δυνάμεις. Ἡ κατάρρευση, ἂν συμβεῖ, θὰ προέλθει εἴτε ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἐθνικῆς καταστροφῆς καὶ τῆς διάλυσης στὴν ὁποία μὲ ταχύτατα βήματα ὁδηγεῖται ἡ χώρα, εἴτε ἐξ αἰτίας τῶν γενικότερων διεθνῶν ἐξελίξεων: τῆς κλιμακούμενης παγκόσμιας σύγκρουσης καὶ τῶν συνακόλουθων οἰκονομικῶν, πολιτικῶν καὶ γεωπολιτικῶν ἀνατροπῶν στὸ δυτικὸ στρατόπεδο, ποὺ καὶ αὐτὲς ἀπὸ τὴν πλευρά τους θὰ παρασύρουν καὶ τὴν Ἑλλάδα σὲ μιὰ ἐπιπλέον δίνη καταστροφῆς καὶ διάλυσης..."

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

από Βασίλης Ξυδιάς

Οἱ ἐκλογὲς αὐτὲς ἦταν σταθμὸς γιὰ τὰ πολιτικὰ δεδομένα τῆς χώρας. Πολλοί τὸ ἔχουν ἐπισημάνει. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀναλύουν τὸ ἀποτέλεσμα, τὶς αἰτίες καὶ τὶς συνέπειές του, μέσα ἀπὸ τὸ δίπολο Ἀριστερὰ-Δεξιά: ἦττα τῆς πρώτης, νίκη τῆς δεύτερης. Κατ’ ἐμὲ αὐτὸ εἶναι παραπλανητικό. Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τάχα Ἀριστερὰ καὶ Δεξιά, ἢ ὅτι δὲν κατατροπώθηκε ἡ πρώτη καὶ δὲν ἐπικράτησε θριαμβευτικὰ ἡ δεύτερη. Αὐτὰ εἶναι προφανή. Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ἂν τὴν ὥρα τούτη τὸ διπολικὸ αὐτὸ σχῆμα μᾶς προσφέρει κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἐπιφανειακὴ-φορμαλιστικὴ περιγραφή· ἂν ἑρμηνεύει, καὶ σὲ ποιὸ βαθμὸ αὐτὸ ποὺ συνέβη· ἂν μᾶς βοηθᾶ νὰ προβλέψουμε τὶ πρόκειται νὰ ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ τὸ πῶ ἀλλιῶς, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν τὰ καίρια πολιτικὰ διλήμματα ποὺ ὁρίζουν καὶ θὰ ὁρίσουν τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ ἑπόμενα χρόνια ἐντοπίζονται στὸ πεδίο τῆς ἰδεολογίας, καὶ μάλιστα μὲ τοὺς κλασικοὺς ὅρους τῆς ἀντίθεσης μεταξὺ Ἀριστερᾶς καὶ Δεξιᾶς, ἢ ὄχι.

Το αποκρουστικό πρόσωπο του «προοδευτικού» σχολείου

Του Βασίλη Ξυδιά

"...Με αφορμή την επιστολή του εκπαιδευτικού που διεκτραγωδεί την κατάσταση των ΕΠΑΛ θυμήθηκα έναν φίλο που είχε την εξής πολύ εύστοχη απορία: «Πώς γίνεται από το σχολείο της Χούντας να βγουν οι κομμουνιστές και αναρχικοί της μεταπολίτευσης και από τα σχολεία της δημοκρατίας να βγαίνουν τώρα χρυσαυγίτες;»

[...] Όσοι έχουμε υπηρετήσει σε ΕΠΑΛ ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτά που καταγγέλλει ο εκπαιδευτικός στην επιστολή του είναι έτσι όπως τα λέει και χειρότερα. Και ότι αυτά που περιγράφει δεν αποτελούν την εξαίρεση, αλλά την «κανονικότητα» – αν όχι στο σύνολο της εκπαίδευσης, σε ένα μεγάλο οπωσδήποτε τμήμα της. 

[...] Πώς από τις διακηρύξεις για μια δημοκρατική εκπαίδευση που θα καλλιεργούσε υποτίθεται την κριτική μάθηση, καταλήξαμε σε ένα σχολείο που έχει απαξιώσει απολύτως και τη μάθηση και τη δημοκρατία· που κατά κοινή ομολογία αναπαράγει την παπαγαλία πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το παλιό προχουντικό σχολείο, και που τα πρότυπα των μαθητών είναι ο καταναλωτισμός, ένας εκφυλισμένος δικαιωματισμός και μια μαφιόζικου τύπου εξουσιολαγνεία..."

Το αποκρουστικό πρόσωπο του «προοδευτικού» σχολείου

Βασίλης Ξυδιάς

Πώς από τις διακηρύξεις για δημοκρατική εκπαίδευση που θα καλλιεργούσε την κριτική μάθηση, καταλήξαμε σε ένα σχολείο που έχει απαξιώσει τη μάθηση και τη δημοκρατία;

Με αφορμή την επιστολή του εκπαιδευτικού που διεκτραγωδεί την κατάσταση των ΕΠΑΛ θυμήθηκα έναν φίλο που είχε την εξής πολύ εύστοχη απορία: «Πώς γίνεται από το σχολείο της Χούντας να βγουν οι κομμουνιστές και αναρχικοί της μεταπολίτευσης και από τα σχολεία της δημοκρατίας να βγαίνουν τώρα χρυσαυγίτες;» (Το μεταφέρω έτσι όπως το θυμάμαι).

Αναδρομή στη «Θεολογία του ’60» (β΄ μέρος)

Ο θεολόγος Δημήτρης Μαυρόπουλος μιλά με τον Βασίλη Ξυδιά για τη «Θεολογία του ’60» και καταθέτει την προσωπική εμπειρία του από εκείνα τα χρόνια.

 Στο β΄ Μέρος (από τη δεκαετία του 80 έως τις μέρες μας) συζητάμε για:

 νεολαία της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»,

Περιοδικό «Σύναξη»,

οι «Νεορθόδοξοι», ο «χριστιανομαρξιστικός διάλογος»,

η σχέση με τον Σάββα Αγουρίδη και τη βιβλική θεολογία.

Κορωνοϊός καί Σχίσμα: ἡ Ἐκκλησία σέ Κρίση

από

 Βασίλης Ξυδιάς

 -

Ἡ ἐκκλησία βρίσκεται στὸ μέσον μιᾶς διπλῆς κρίσης: (α) Τοῦ Κορωνοϊοῦ – ποὺ κλῆρο καὶ λαό, ἰεράρχες καὶ ἁπλοὺς πιστούς, μᾶς βρῆκε καὶ μᾶς ἄφησε ‘ἀδιάβαστους’. (β) Τοῦ διορθοδόξου σχίσματος – ποὺ στὴν ἀρχὴ φάνηκε σὰν ἕνα ἀκόμα ἐπεισόδιο τῆς ὑποβόσκουσας μακρᾶς ἑλληνορωσικῆς διένεξης, ἀλλὰ πλέον διχάζει τὸ σύνολο τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου μὲ τρόπο πολὺ πιὸ βαθὺ καὶ πιὸ μόνιμο ἀπ’ ὅ,τι θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ διανοηθεῖ. Φαίνονται σὰν δύο ἄσχετα μεταξύ τους πράγματα, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Καὶ τὰ δύο μαζὶ συνοψίζουν τὶς δύο ὄψεις τῆς σχιζοειδοῦς – μὴ χριστιανικῆς, μὴ ἐκκλησιαστικῆς – σχέσης ποὺ ἔχει στὶς μέρες μας ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (οἱ πιστοί, οἱ θεολόγοι, οἱ ἰεράρχες, οἱ τελετουργίες, οἱ θεσμοὶ) τόσο μὲ τὸν κόσμο στὸν ὁποῖο ζεῖ, ὅσο καὶ μὲ τὸν ἑαυτό της. Ἐξαγγέλεται τὸν ἐξαγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἴδια ἀδυνατεῖ νὰ τὸν αἰσθανθεῖ πραγματικὰ καὶ νὰ τὸν βιώσει συνειδητά.

* * *

Ἦρθε ὁ Κορωνοϊός, σὰν σύγχρονη μάστιγα τοῦ Θεοῦ, νὰ περιγελάσει τὴ μεγαλόσχημη ἱεροπρέπεια κάτω ἀπὸ τὴν ὁποία οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ κρύβαμε τὸν πνευματικὸ ἀναλφαβητισμό μας. Aὐτὴ ἡ ἀπειροελάχιστη σὲ μέγεθος ὕπαρξη ἔφερε μὲ ἀδιαμφισβήτητο τρόπο στὸ φῶς αὐτὸ ποὺ οἱ περισσότεροι κλείναμε τὰ μάτια για νὰ μὴν τὸ δοῦμε: Πὼς ἐμεῖς – οἱ κληρονόμοι καὶ φύλακες, ὑποτίθεται, τοῦ ἀληθοῦς δόγματος – δὲν ἔχουμε τελικὰ κοινὴ αἴσθηση καὶ κοινὴ ἀντίληψη τοῦ κεντρικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μυστηρίου· σὲ τὶ συνίσταται ἡ κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἴματος τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.

Αὐτὸ τὸ μυστήριο θέλησαν πολλοὶ νὰ ὑπερασπιστοῦν, ἀλλὰ τὸ ἔκαναν μὲ μιὰ ἀφελὴ ἁγιοβασιλιάτικη ἢ μαγικὴ ἀντίληψη τοῦ ἱεροῦ, ὡς δῆθεν φυλαχτοῦ ἀπὸ κάθε φυσικὸ κακὸ καὶ κάθε ἀσθένεια. Ἄλλοι φροντίσαμε νὰ ξεφορτωθοῦμε ἐντελῶς κάθε αἴσθηση ἱερότητας καὶ συστοιχηθήκαμε μὲ τὶς ἀγωνίες καὶ τὰ ἄγχη τοῦ αἰῶνος τούτου, ὑποβιβάζοντας τὸ θυσιαστικὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης σὲ ἠθικοπλαστικὲς κοινοτυπίες τοῦ τύπου «κρατάμε ἀποστάσεις …ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον». Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ δείξαμε ότι μᾶς λείπει μιὰ βιωματικὰ ἰσχυρή, ρεαλιστικὴ καὶ ὂχι φαντασιακή, αἴσθηση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἱεροφάνειας καὶ τοῦ θαύματος. Ὅτι μᾶς λείπει μιὰ ἐναλλακτικὴ πνευματικὴ ἀξιολόγηση τῆς ὑγείας καὶ τῆς ἀσθένειας, τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ πόνου, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Μεγάλη Δευτέρα: Βασίλης Ξυδιάς

Αφιέρωμα του Αντιφώνου στην Μεγάλη Εβδομάδα.

Ἀπέναντι στήν τουρκική πρόκληση (συνέχεια)

από Βασίλης Ξυδιάς

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ὁλοκληρώνει τὴ σειρὰ τριῶν ἄρθρων ποὺ δημοσιεύθηκαν στὸ θεωρητικὸ περιοδικὸ «Τὸ Κοινὸν τῶν ὡραίων τεχνῶν»: τὸ πρῶτο μέρος στὸ τεῦχος 6 (Σεπτέμβριος 2019), τὸ δεύτερο στὸ τεῦχος 7 (Δεκέμβριος 2019) καὶ τὸ τρίτο στὸ τεῦχος 8 (Μάρτιος 2020). Τὰ δύο προηγούμενα μέρη βρίσκονται ἀναρτημένα καὶ τὰ δύο μαζί στὸ στὸ Ἀντίφωνο (ἐδῶ).

ΜΕΡΟΣ Γ΄

Ἡ γεωπολιτικὴ κρίση χτυπᾶ μὲ βροντώδη πλέον τρόπο τὴν πόρτα τῆς μικρῆς καὶ ἀνέτοιμης γι’ αὐτὴν Ἑλλάδας, ποὺ βιώνει τὸν κίνδυνο χωρὶς ψυχραμία, χωρὶς πνευματικὸ βάθος καὶ χωρὶς στρατηγική. Κατὰ συνέπεια ὅλα βαίνουν καλῶς ἐναντίον μας –ὅπως ἔλεγε ὁ Μάρκος Βαμβακάρης– μὲ ἰλιγγιώδη, μάλιστα, ταχύτητα. Καὶ ἐμεῖς ὑποχρεωνόμαστε νὰ ἀφιερώσουμε ἕνα ἀκόμα ἄρθρο γιὰ τὴν τουρκικὴ πρόκληση, συμπληρώνοντας τὰ δύο προηγούμενα, ποὺ δημοσιεύθηκαν στὸ 6ο καὶ 7ο τεῦχος τοῦ Κοινοῦ.

1. Τούτη τὴν ὥρα φαίνεται πὼς τὸ πρόβλημα συνοψίζεται σὲ μία καὶ μόνη λέξη: Ἐρντογάν. Ὅμως τὰ πράγματα εἶναι πιὸ περίπλοκα. Διότι ὅσο καὶ ἂν ἡ ἀπειλὴ ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὶς ἠγεμονικὲς βλέψεις τοῦ Ἐρντογὰν εἶναι ἀπολύτως πραγματικὴ –ὅπως μὲ ἐπιμονὴ τονίστηκε στὰ προηγούμενα ἄρθρα– δὲν μπορεῖ ἐντούτοις νὰ ἀντιμετωπιστεῖ σὰν κάτι μεμονωμένο, ἀποκομμένο ἀπὸ τὴν εὐρύτερη γεωστρατηγικὴ ἀντιπαράθεση· ὅπου τὸ τερὲν καθορίζεται ἀπὸ μεγαλύτερους «παῖκτες», ἰδιαίτερα δὲ ἀπὸ τὴν ἀναμέτρηση ΗΠΑ-Ρωσίας. 

Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Ἐρντογὰν δὲν ἦρθε ἀπὸ τὸ πουθενά, καὶ δὲν ἔρχεται μόνος του. Ἦρθε σὰν φυσικὸ προϊὸν τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ πολιτισμικῆς κρίσης καὶ τῆς βίαιης ἀναδιανομῆς πλούτου καὶ ἰσχύος ποὺ λαμβάνει χώρα τὶς τελευταῖες δεκαετίες σὲ παγκόσμια κλίμακα. Καὶ θρέφεται ἀπὸ τοὺς ἀνταγωνισμοὺς καὶ τὶς συγκρούσεις ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀναδιανομὴ αὐτή. Ὁ ἴδιος βέβαια τὸ τραβάει περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τοῦ ἐπιτρέπεται. Ἀλλὰ αὐτὸ δείχνει ἀκριβῶς τὴν ἀνεξέλεγκτη δυναμικὴ τῶν καταστάσεων. Καὶ ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ἡ ἀπειλὴ ποὺ βιώνουμε τώρα δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶναι προάγγελος ἀκόμα πιὸ ἀπειλητικῶν ἐξελίξεων. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση τὰ δεινὰ ποὺ μᾶς περιμένουν θὰ εἶναι πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ τὴν ὀριεντὰλ ἐκδοχὴ βαρβαρότητας ποὺ βιώνουμε τώρα.

2. Δὲν θέλω μὲ ὅλα τοῦτα οὔτε νὰ ὑποβαθμίσω τὸν ἄμεσο κίνδυνο ποὺ ἀποτελεῖ γιὰ τὴ χώρα μας ἡ τουρκικὴ ἐπιθετικότητα, οὔτε νὰ διαφωνήσω μὲ αὐτὸ ποὺ τονίζεται πλέον ἀπὸ ἀρκετὲς πλευρὲς: τὴν ἀνάγκη γιὰ μιὰ ἄμεση καὶ ἀποφασιστικὴ στάση ἀποτροπῆς. Μακάρι νὰ ἦταν κάτι τέτοιο ἐφικτό. Προσωπικὰ ὅμως δὲν πιστεύω πὼς μιὰ Ἑλλάδα μὲ καταρρακωμένη τὴν ἐθνική της κυριαρχία καὶ μὲ ἕνα πολιτικὸ σύστημα πειθήνια προσκολλημένο στὸ εὐρωατλαντικὸ πλαίσιο (τοὺς θεσμοὺς τῆς ΕΕ καὶ τὴν πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ), μπορεῖ πραγματικὰ νὰ σηκώσει κεφάλι καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἀπειλὴ σὲ ὅλες της τὶς διαστάσεις – τὴν ἄμεση καὶ τὴν ἐπικείμενη.

Ὅλοι γνωρίζουμε πὼς τὸ εὐρωπαϊκὸ θεσμικὸ πλαίσιο καὶ οἱ προτεραιότητες τῶν δυτικῶν μας ἐταίρων μᾶς ὑπαγορεύουν συγκεκριμένα πράγματα: (α) Νὰ προσχωρήσουμε σὲ μιὰ στρατηγικὴ συμφωνία μὲ τὴν Τουρκία, ἀποδεχόμενοι τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ἀναθεωρητικῶν ἀπαιτήσεών της, ὅπως αὐτὲς συνοψίζονται στὶς ἰδέες περὶ «γαλάζιας πατρίδας» (θαλάσσια σύνορα καὶ ΑΟΖ σὲ Αἰγαῖο καὶ Ἀνατολικὴ Μεσόγειο) καὶ περὶ τῶν «συνόρων τῆς καρδιᾶς» τους (πολιτισμικὴ καὶ πολιτικὴ ἐπέκταση ἔξω ἀπὸ τὰ ἐπίσημα κρατικὰ σύνορα, σὲ περιοχὲς μὲ τουρκογενεῖς καὶ μουσουλμανικοὺς πληθυσμοὺς στὰ Βαλκάνια καὶ ἀλλοῦ). Καὶ (β) ὅσον ἀφορᾶ τὸ προσφυγικὸ-μεταναστευτικό, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων ἐμπλέκεται στὴν ἑλληνοτουρκικὴ ἀντιπαράθεση, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν ρόλο τοῦ συνοριοφύλακα τῆς Εὐρώπης, μετατρέποντας ὅλη τὴ χώρα σὲ ἕνα ἐκτεταμένο hot-spot – ἴσως παζαρεύοντας τὰ οἰκονομικὰ ἀνταλλάγματα.

Η παράδοση ως κίνδυνος και ως ελπίδα (π. Β. Γοντικάκης, Μ. Μπέγζος, Θ. Παπαθανασίου)

Εκδήλωση – συζήτηση της Σύναξης και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών την Δευτέρα 1 Απριλίου 2013 με θέμα:

Η παράδοση ως κίνδυνος και ως ελπίδα

Ομιλητές:

π. Βασίλειος  Γοντικάκης, προηγούμενος I. μονής Ιβήρων Αγ. Όρους

Μάριος  Μπέγζος, Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Αθηνών

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού “Σύναξη”

Συντονιστής:  Βασίλης  Ξυδιάς, Θεολόγος καθηγητής