μετάφραση: Αθανάσιος Θεοφιλογιαννάκος
Στου κόσμου, όταν πέφτω, τη δυστυχία και τη δυσμένεια,
κατάμονος και απόβλητος τη ζήση μου θρηνώ•
μ’ ανώφελες κραυγές τον ουρανό σκοτίζω τον κουφό
τον εαυτό μου μέμφομαι, τη μοίρα καταριέμαι
Θα ‘θελα τότε άλλος να ‘μουνα εύελπις, δυνατός,
όμοια μ’ αυτόν να ‘χα θωριά και ισάριθμους τους φίλους•
του ενός την τέχνη επιθυμώ, του άλλου το ευοίωνο μέλλον
και ό, τι πιότερο ποθώ, για μένα είναι χαμένο
Μα μές στις σκέψεις της -σχεδόν- αιώνιας καταφρόνιας,
οι λογισμοί μου, αίφνης, με χαρά τρέχουν σε σένα -και τότε γίνομαι
κορυδαλλός που ανοίγει, σαν χαράζει η μέρα, τα φτερά του
και απ’ την τεφρή τη γη φθάνει στην πύλη τ’ ουρανού, ψέλνοντας ύμνους
Τέτοια σε μένα πλούτη φέρνει η θύμησή σου,
που δεν θα τ’ άλλαζα με βασιλέων βασίλεια
Βενετία, 28.07.2018
