Η έλλειψη μέτρου (και διάκρισης) θα φάει αυτόν τον τόπο

Τα σοβαρά αυτοδύναμα κράτη έχουν υιοθετήσει πια υβριδικές μορφές κρατικής παρέμβασης/ελεύθερης οικονομίας.

Του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr

Μια κυβέρνηση με κυρίαρχο στίγμα το νεοφιλελεύθερο, και εν πολλοίς το εθνομηδενιστικό (αν και με πινελιές εθνικών ενοχών).

Κάνει το λάθος ο κ. Μητσοτάκης και αντιπαραβάλει στον κρατικιστικό εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης, τον νεοφιλελεύθερο εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης. Θα τον εκδικηθεί κι αυτόν η ελληνική πραγματικότητα, που ’ναι στριφνή, κακιά και υπερπολύπλοκη.

Έξω γελάνε με την σύγκρουση κρατισμού – αντικρατισμού, που είναι κοπής του 1980. Τα σοβαρά αυτοδύναμα κράτη έχουν υιοθετήσει πια υβριδικές μορφές κρατικής παρέμβασης/ελεύθερης οικονομίας. Βοήθησε και η εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης, όπου από υποτιθέμενο πεδίο θριάμβου της ελεύθερης αγοράς, μετεξελίχθηκε σε πεδίο θριάμβου οικονομιών που το κράτος έχει κυρίαρχο ρόλο, αν και σχεδιαστικό (Κίνα, ευρύτερα, νοτιοανατολική Ασία), με τις (πιο) ελεύθερες μορφές επιχειρείν να αναλαμβάνουν εκτελεστικό ρόλο.

Το ίδιο σε άλλην εκδοχή, (προσπαθούν να) κάνουν οι ΗΠΑ, που το κράτος τους έχει προστατευτικό ρόλο σε πολύ ζωτικά κομμάτια της οικονομίας (όπως για παράδειγμα η εφαρμοσμένη έρευνα ή τα όπλα, τα μόνα πεδία στα οποία διατηρεί κάποιο προβάδισμα η Αμερική). Και βέβαια πληρώνουν την έλλειψη εθνικής παιδείας, λογουχάρη, στις πολύ κακές επιδόσεις του εκπαιδευτικού τους συστήματος (ιδίως της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας βαθμίδας), αλλά και τις ανισότητες που προκαλεί το εκπαιδευτικό τους σύστημα [και γι′ αυτόν ακριβώς τον λόγο εισάγουν ένα μεγάλο μέρος του μορφωμένου εργατικού δυναμικού τους, ιδίως τους κογκνιτάριους (μάστορες της γνώσης) απ′ έξω].

Πολιτικός διπολισμός και κοινωνικά στρατόπεδα

Μια ιστορική αναδρομή για την πορεία της Αριστεράς και της Δεξιάς με σκοπό την κατανόηση του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά και για το μέλλον των δύο υπαρκτών πολιτικών πόλων.

Του Γιώργου Καραμπελιά από την huffingtonpost.gr

Εάν  η μακρά περίοδος της μεταπολίτευσης στηρίχτηκε πολιτικά σε ένα σύστημα ατελούς δικομματισμού (δύο μεγάλα κόμματα που συγκέντρωναν το 80% των ψήφων τουλάχιστο και δυο ή τρία μικρότερα κόμματα, συνήθως της αριστεράς ή κάποτε και της ακροδεξιάς) η περίοδος των μνημονίων εμφανίστηκε ως  η αμφισβήτηση αυτού του ισχυρού διπολισμού.

Πλέον, στις εκλογές της μνημονιακής περιόδου οι πυλώνες του δικομματισμού περιορίζονται, κάποτε ακόμα και κάτω από το 50% των ψήφων, ενώ αναδεικνύονται νέες πολιτικές δυνάμεις. Έτσι, είτε ενισχύονται δραματικά παλαιότερα μικρά κόμματα (ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκτιναχθεί από το 4% στο 36%  και η Χρυσή Αυγή από το 0,2% στο 9%) ) είτε εμφανίζονται «από το πουθενά» νέα πολιτικά σχήματα (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΕ κ.λπ.).  Επρόκειτο για μια αντανάκλαση στο πολιτικό πεδίο των βαθύτατων και αιφνίδιων αλλαγών που παρατηρούνταν στην κοινωνία και την οικονομία μετά την οικονομική καταστροφή και την επιβολή των μνημονίων.

Ωστόσο κατά την σχετικά μακρά περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η φορά των εξελίξεων έτεινε μάλλον να αντιστραφείκαι το πολιτικό σύστημα να επιστρέψει εκ νέου, αργά αλλά σταθερά, σε έναν λιγότερο έντονο, αλλά εντούτοις υπαρκτό διπολισμό, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ ως ο δεύτερος πόλος του πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό και, σταδιακώς, πολλά από τα κόμματα που αναδείχθηκαν κατά την εποχή των μνημονίων συρρικνώνονται (Χρυσή Αυγή, ΛΑΕ, Ένωση Κεντρώων) ή ακόμα και εξαφανίζονται (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ) χωρίς άλλα νεοεμφανιζόμενα (Ελληνική Λύση, ΜΕΡΑ25) να μπορούν να αναστρέψουν αυτή τη νέα επανενδυνάμωση του διπολισμού που πλέον συγκεντρώνει ποσοστά γύρω στο 70%.

Αυτές οι πραγματικές εξελίξεις αντανακλούν την εκκένωση της παλιάς αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο, μια και το «μνημόνιο» μεταβλήθηκε σε κανονικότητα, αποδεκτή από την κοινωνία έστω και δια της επιβολής, ενώ και τα τρία τουλάχιστον μεγαλύτερα κόμματα, που έχουν συμμετάσχει σε μνημονιακές κυβερνήσεις εμφανίζονται ή θέλουν να εμφανίζονται  ως μεταμνημονιακά.

Επί τη βάσει δε αυτών των εξελίξεων, πολλοί αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα πως εισερχόμεθα σε μια νέα περίοδο πολιτικού διπολισμού, όπου, απλώς, μετά από δέκα θυελλώδη χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα έχουν υποκαταστήσει οριστικά το ΠΑΣΟΚ ως ο δεύτερος πυλώνας αυτού του νέου διπολισμού.

Ο ιδιωτικός τομέας και τα πράσινα άλογα

του Χρήστου Λάσκου

Ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη χώρα μας από το καλοκαίρι του 2015 κι έπειτα είχε κυριότατη συνέπεια την αναβάπτιση-ανάσταση όλου του φθαρμένου -σε βαθμό αποσύνθεσης- συστημικού προσωπικού.

Ολοκληρωτικά απαξιωμένοι δημοσιογράφοι, ιδεολογικοί κέρβεροι, που δεν τους έδινε σημασία πλέον κανείς, «πάγιο» πολιτικό προσωπικό είχαν απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που σπάνια συμβαίνει στην Ιστορία. Αυτό το γεγονός, άλλωστε, ήταν μία από τις ισχυρότερες αποδείξεις πως ένα μεγάλο παράθυρο δυνατοτήτων άνοιγε για την κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα.

Η «επιχειρηματική τάξη» και οι άνθρωποί της ευρύτερα αδυνατούσαν να 

ψελλίσουν το δικό τους «αφήγημα» για την ελληνική καταστροφή. Με αποτέλεσμα η κατάστασή τους να είναι εξαιρετικά επισφαλής, παρ’ όλο που τα μνημόνια έκαναν τη δουλειά τους τέλεια σε ό,τι αφορά τη δημιουργία του «κράτους των αφεντικών», που είναι σήμερα η Ελλάδα.

Αυτό είναι που άλλαξε δραματικά μετά το 2015. Ετσι που, ενώ έχει εντελώς δίκιο ο Ηλίας Ιωακείμογλου όταν ισχυρίζεται πως η ελληνική άρχουσα τάξη δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ενεργητική συναίνεση του κόσμου της εργασίας στο σχέδιό της, από την άλλη, οι κήνσορες και οι θεράποντές της έχουν ξανά μούτρα και μιλάνε.

Είναι λογικό. Από τη στιγμή που η εναλλακτική πορεία εγκρίθηκε και κάηκε πάραυτα, όσα συμβαίνουν έκτοτε μετατράπηκαν από απαράδεκτα σε αναπόφευκτα.

Η λεηλασία των κοινών, ο κρατισμός και ο νεοφιλελευθερισμός

Του Γιώργου Ρακκά 

Συζητείται συχνά από τον καθημαγμένο και απελπισμένο ελληνικό λαό, για το που θα φτάσει η λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας μετά το σαρωτικό κάζο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Είναι επόμενο, μετά από ένα σαρωτικό κρεσέντο του πιο αρτηριοσκληρωτικού κρατισμού, που θυσίασε αποδεδειγμένα το δημόσιο συμφέρον στην προάσπιση οργανωμένων συμφερόντων-καρτέλ που δρουν εντός των θεσμών και των μηχανισμών της ελληνικής κοινωνίας, η πλάστιγγα να γείρει προς το άλλο άκρο: Έτσι εξ αντανακλάσεως, και μόνο επειδή το μπλοκ των κρατιστών αποδείχθηκε τραγικό στο τιμόνι της διαχείρισης, κερδίζουν πλέον το πάνω χέρι και μέσα στην κοινωνία απόψεις και αντιλήψεις που διολισθαίνουν στο άλλο άκρο: Αυτό της εξαφάνισης του δημοσίου, και της ολοκληρωτικής εκποίησης των κοινών στο όνομα της κρατικής αναποτελεσματικότητας.

Χαρακτηριστική ήταν, ως προς αυτό, η πρόσφατη διαμάχη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γύρω από την εγκατάσταση (κρατικά επιδοτούμενων, ας μην το ξεχνάμε) Βιομηχανικών Αιολικών Πάρκων σε νησιά του Αιγαίου, και συγκεκριμένα στην Πάρο: Σε αυτό το ζήτημα, θα ξεσπάσει μια ακραία και διόλου παραγωγική διαμάχη, στην οποία όποιοι αντιδρούν καταδικάζονται συλλήβδην ως εχθροί της εξόδου της χώρας από την κρίση, «ψεκασμένοι», οπισθοδρομικοί που «επιθυμούν να κάνουν την Ελλάδα, Βενεζουέλα».