Έχει πάντα ενδιαφέρον, ιχνηλατώντας να εντοπίζει κανείς την κομβική στιγμή στη ζωή ενός ήσσονος σημασίας –μέχρι τότε– χαρακτήρα. Την στιγμή που ένας ήρωας εν τη γενέσει του βρίσκεται μπροστά στο σταυροδρόμι που του φανερώνει αδιαπραγμάτευτα το σημείο της εσωτερικής του αλλαγής και αυτογνωσίας. Αν το διασχίσει, δεν υπάρχει επιστροφή. Έχει επιτύχει το σημείο της υπέρβασης, του διαχωρισμού του από τους κοινούς θνητούς. Έχει αποδράσει από τον συμβατικό χρόνο, τείνοντας προς την ακινησία.
Κάποιες φορές, μία τέτοια στιγμή κρίνεται αναγκαίο να κατασκευαστεί, ώστε να οικοδομηθεί ο ήρωας μέσα από τον δικό του φακό. Με λίγα και απλά λόγια: να πλάσει τον μύθο του! Στην περίπτωση της Γκρέτα Τούνμπεργκ δύο είναι αυτές οι στιγμές που έχουν προτάξει οι οικείοι της, αλλά και η ίδια ως το προσφιλές γι’ αυτούς αφήγημα.
Η πρώτη συνέβη όταν ήταν, δεν ήταν, οκτώ ετών. Στο σχολείο της, προβλήθηκε ένα ντοκιμαντέρ για την υπερθέρμανση του πλανήτη, την κλιματική αλλαγή, τους ρύπους, τα πλαστικά στους ωκεανούς και άλλα παρόμοια που προμήνυαν ένα δυσοίωνο μέλλον για τη μητέρα Γη και τους κατοίκους της. «Υπεραναλύω τα πράγματα. Κάποιοι μπορούν να ξεπερνάνε καταστάσεις και σκέψεις, αλλά όχι εγώ», έχει πει.
Πράγματι, παρ’ ότι δεν σταμάτησε να κλαίει κατά τη διάρκεια της ταινίας, ακόμα κι όταν αυτή τελείωσε και οι συμμαθητές της επέστρεψαν στο παιχνίδι. Η ίδια υποστηρίζει ότι μετά από αυτό δεν μπορούσε να επιστρέψει στην ρουτίνα της. Μία ρουτίνα που περιελάβανε πρωινό ξύπνημα στις 6.00’ το πρωί, σχολείο, επιστροφή στο σπίτι και διάβασμα. Όχι, όμως, φίλους και αναμελιά που συνήθως χαρακτηρίζει τα παιδιά της ηλικίας της.
Σύμφωνα με την μαρτυρία των γονιών της, στο κομβικό εκείνο σημείο για την μετέπειτα εξέλιξη της κόρης τους, η μικρή μαθήτρια έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Τρία χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 11 ετών η ψυχολογική της κατάσταση πήρε μία ακόμα πιο επικίνδυνη τροπή: σταμάτησε να μιλάει και να τρώει. Σε συνεντεύξεις της οικογένειας, τόσο η μητέρα, όσο και ο πατέρας της περιέγραψαν πως η κατάπτωση αυτή ήταν απόρροια της απόγνωσης που ένιωθε για το περιβάλλον.
Κάποιοι δημοσιογράφοι που επέμειναν, ζητώντας περαιτέρω εξηγήσεις, ανάγκασαν τη μητέρα της Γκρέτα να παραδεχθεί ότι «οι περιβαλλοντολογικές ανησυχίες ήταν μόνο ένας από τους παράγοντες που έπληξαν την ψυχολογία της μικρής κοπέλας, όχι ο μοναδικός». Εξάλλου, την περίοδο εκείνη ήταν που διαγνώστηκε ως αυτιστική, ενώ ένα χρόνο μετά ακολούθησε και η αδελφή της με την ίδια διάγνωση.
Η δεύτερη στιγμή που άλλαξε τον ρου της προσωπικής πορείας της Γκρέτα και σηματοδότησε την εκτόξευσή της έλαβε χώρα τον περασμένο Αύγουστο. Τότε το «αόρατο» κορίτσι μετατράπηκε σε poster child ενός κινήματος που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανακαλύψει ούτε τον βηματισμό του, ούτε τον εμπνευστή του. Ο Αλ Γκορ δεν μπόρεσε να "σηκώσει" τον ρόλο αυτό.
