Το δημοτικό τραγούδι ως περιεχόμενο της συνειδήσεως του Νέου Ελληνισμού

Του Χρήστου Μαλεβίτση από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 14

Α. Η συλλογή των δημοτικών τραγουδιών

Το δημοτικό τραγούδι είναι ταυτοχρόνως και το περιεχόμενο της συνειδήσεως του ελληνικού λαού. Δηλαδή είναι ο τρόπος που ο ελληνικός λαός έχει είδηση του κόσμου. Είναι ο τρόπος που ο ελληνικός λαός αφομοίωσε το φαινόμενο του κόσμου και αξιολόγησε «το υπάρχειν εν τω κόσμω». Συνεπώς, δεν είναι απλώς στην επιφανειακή του εκδοχή ένα μόνο τραγούδι, αλλά ταυτοχρόνως είναι και το βίωμα ενός λαού σε ό,τι αφορά τη θέση του λαού στον κόσμο. Δεν είναι απλώς ότι τυχαία τραγουδάει τις χαρές του και τις λύπες του, αλλά είναι ο τρόπος που αξιολογεί και αφομοιώνει τον κόσμο. Δηλαδή είναι ο κόσμος του ελληνικού λαού. Και όταν λέμε «κόσμος» εννοούμε με τη φιλοσοφική σημασία όλο αυτό το οικοδόμημα που η ψυχή γύρω της διαπλέκει, προκειμένου να ζήσει εδώ που βρέθηκε. […]

Θα προτιμούσα να αρχίσω από ένα περιστατικό το οποίο «έγινε», αλλά το «πώς έγινε» θα το φανταστούμε.

Θα ήταν λίγο μετά το 1815, όπου στη Φρανκφούρτη ο Γκαίτε είχε μαζέψει φίλους των γραμμάτων και των τεχνών. Ήταν από εκείνα τα περίφημα φιλολογικά σαλόνια. Τα σαλόνια που είχαν ξεκινήσει από τη Γαλλία και είχανε μείνει ξακουστά, όπου ήτανε πραγματικές Ακαδημίες Τεχνών και Επιστημών. Είχε καλέσει λοιπόν ο Γκαίτε τους λογίους της Γερμανίας, άλλα ταυτοχρόνως είχε καλέσει και ζωγράφους. Κι αυτό ήτανε πολύ παράξενο που έβλεπαν οι λόγιοι, τί γυρεύουν οι ζωγράφοι. Όταν ήρθε ή ώρα να μιλήσει ο Γκαίτε, σιώπησαν όλοι και άρχισε ο Γκαίτε με πολύ ενθουσιασμό να τους μιλάει για το ελληνικό δημοτικό τραγούδι.

ΣΤΕΝΟΣ ΚΟΡΣΕΣ

*Του Δημήτρη Βόγγολη Υποστρατήγου ε.α μέλους και Δασκάλου του ΙΗΑ

Εξ αφορμής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε η «ταινία» Avant Drag!που οι ΛΑΟΤΚΙ αποφάσισαν να ανεβάσουν στη σκηνή και να διατυπώσουν το παρακάτω αντεθνικό μήνυμα.

«DISTROY GREECE» «να πεθάνει η Πατρίς να ζήσουμε εμείς» προβαίνω σε έντονη διαμαρτυρία την οποία θα έπρεπε η πολιτεία να είχε αντιδράσει ΆΜΕΣΑ.

Όταν αφήνονται αυτού του είδους ενέργειες απαρατήρητες χωρίς κανένα μέτρο εναντίον τους φθάνουμε στο σήμερα με τα φαιδρά αποτελέσματα.

Ο γνωστός Τζόρτζ Όργουελ,το ψευδώνυμο του Άγγλου συγγραφέα Έρικ Μπλέρ έγραψε στη <Φάρμα των ζώων> και προειδοποίησε για την καταστροφή του κόσμου και να τα σημάδια του.!!!!!

Ποια είναι η φυσιογνωμία και ο πολιτισμός της Ελλάδος, όταν το παγκόσμιο δικαστήριο στο Στρασβούργο ομόφωνα και οι 47 χώρες του συμβουλίου της Ευρώπης αποφάνθηκαν πως δεν υπάρχει δικαίωμα στο γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου;

Εξ άλλου ο Προφήτης Ιωάννης είπε ότι «Δένδρον Άκαρπον, εκόπτεται και εις πυρ βάλλεται».

Ο έρωτας είναι η πρωτογενής δύναμη η πνοή και η ροή που ενεργοποιείται από την διαφορά δυναμικού δύο πόλων, δύο Όντων εκ διαμέτρου αντίθετων συν τηκόμενοι εις ένα όλον. Εν προκειμένω, ενός Άνδρός και μιας Γυναίκας.

“Κάθε παραβίαση και αλλοίωση της φυσιολογίας αντιβαίνει στην Ηθική. Κάθε εκτροπή ηθικής αποδομεί την αξία του ανθρώπου. Όταν η ανθρώπινη αξία για την οποία αγωνίζεται η Εκκλησία κατακρημνίζεται, τότε και η αξιοπρέπεια, την προστασία της οποίας έχει η πολιτεία, καταρρακώνεται.Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ Νικόλαος”

Έρωτας μεταξύ δύο ομόφυλων είναι εκτροπή από την κοίτη των φυσικών νόμων.

Κι εμείς σπεύσαμε πρώτη Ορθόδοξη χώρα να ψηφήσουμε τον παρα-φύσιν και αντιχριστιανικό νόμο .

Η Ελλάδα χωρίς Ορθοδοξία χάνεται , όπως και η γλώσσα θα χαθεί χωρίς την Ορθοδοξία.

Φορέσαμε λάθος κοστούμια Ευρωπαϊκά στενότερα των διαστάσεών μας.

Οδηγηθήκαμε μακριά από τις ρίζες μας. Χάσαμε τις Αριστοτελικές μας Αρετές και Αξίες και το κοινωνείν σε μια ενάρετη κοινωνία με τις ίδιες εμπειρίες.

Χάθηκε η ευγένεια, η Αγάπη, η σεμνότητα μακριά από τον Χριστό και την Ορθοδοξία μας.

Μετατραπήκαμε σε έκφυλο λαό χωρίς τσίπα, με το κράτος άπραγο ως συνωμότης.

Πού είναι η παράδοσή μας το παραδοσιακό τραγούδι και ο χορός?

Οι νέοι μας να στραφούν χωρίς ντροπή στην παράδοσή μας το δημοτικό τραγούδι και χορό και να μην προτιμούν τον ξενόφερτο μονότονο ήχο χωρίς χρώμα και λεβεντιά.

Τραγούδια και σκοποί από τη λαϊκή παράδοση του Μοριά με τον π. Χρίστο Κυριακόπουλο

Αφιερωμένη στη μοραΐτικη μουσική παράδοση, η παρουσίαση περιελάμβανε τραγούδια από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, η οποία είναι πατρίδα της δημοτικής μουσικής, καθώς συνδυάζει ηρωικές μνήμες του έθνους με την πίστη των απλών ανθρώπων, τα έθιμα και τη ζωή του τόπου.

 

Μουσικό αφιέρωμα, στη λαϊκή παράδοση της Πελοποννήσου, με αντιπροσωπευτικά τραγούδια και σκοπούς, πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».

Την επιμέλεια και παρουσίαση της μουσικής παράστασης, έκανε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρίστος Κυριακόπουλος με τη συνοδεία ορχήστρας παραδοσιακών οργάνων. Στην ορχήστρα συμμετείχαν ο Κώστας Γιαννακόπουλος στο κλαρίνο, ο Δημήτρης Κατσούλης στο βιολί, η Ιωάννα Ρήγα στο σαντούρι, ο Γιαννούλης Μαργώνης στο λαούτο, ο Χρήστος Πανάγου στον ταμπουρά, ο Γιάννης Τούσιας στο λαούτο και ο Ανδρέας Νιάρχος, κρουστά, φλογέρα.

Αφιερωμένη στη μοραΐτικη μουσική παράδοση, η παρουσίαση περιελάμβανε τραγούδια από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, Στόχος της εκδήλωσης ήταν η αναβίωση της αυθεντικής παράδοσης και ερμηνείας των δημοτικών ασμάτων της πατρίδας μας, όπως παραδόθηκαν και ερμηνεύθηκαν από παλαιούς γνήσιους ερμηνευτές.

Ενώ σήμερα, η παραχάραξη της μουσικής απόδοσης τους σε λαϊκές πανηγύρεις και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις, συνήθως καταλήγει σε ξένα ακούσματα, εκκωφαντικούς ήχους και αλλότριες μουσικές εκτελέσεις, που αλλοιώνουν το ήθος της παράδοσης μας.

Η Πελοπόννησος είναι πατρίδα της δημοτικής μουσικής, καθώς συνδυάζει ηρωικές μνήμες του έθνους με την πίστη των απλών ανθρώπων, τα έθιμα και τη ζωή του τόπου. Και σε αυτές τις μνήμες ήταν αφιερωμένη η μουσική παρουσίαση.

Ξεκινώντας με ένα ιστορικό κλέφτικο τραγούδι γνωστό ως το «τραγούδι του Μαντά ή της Βλαχοθανάσως» που έγινε θρύλος και εξαπλώθηκε σε όλη την Πελοπόννησο. Με το επόμενο, να είναι ένα τραγούδι της ξενιτειάς που αναφέρεται στο νέο τόπο που είναι αφιλόξενος και εχθρικός απέναντι στον άνθρωπο που αναζητεί μάταια αναμνήσεις της πατρίδας.

Το παιδομάζωμα στο δημοτικό τραγούδι

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς – ΑΡΗΔΝ

«Ανάθεμά σε βασιλιᾶ»

Ορισμένοι ιστορικοί και δημοσιογράφοι, στα πλαίσια της γενικευμένης «απομυθοποίησης των εθνικών μύθων», θέλησαν να παρουσιάσουν και το παιδομάζωμα ως μια μορφή εν πολλοίς «εθελοντικής στρατολογίας» των ραγιάδων ώστε να ξεφύγουν από τη φτώχια[1]!

Γνωρίζουμε, ωστόσο, από πολλές πηγές, πως, πέρα από ορισμένες περιπτώσεις εθελούσιας αποδοχής του παιδομαζώματος, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι γονείς προσπαθούσαν να προφυλάξουν τα παιδιά τους, τα έκρυβαν, τα μεταμφίεζαν σε κορίτσια ή πλήρωναν μεγάλα ποσά για να τα πάρουν πίσω· εξάλλου, η άρνησή τους να συμμορφωθούν τιμωρούνταν με θάνατο, ενώ μαρτυρούνται και αρκετές εξεγέρσεις.

Ακόμα και στην Πελοπόννησο, όπου το παιδομάζωμα είχε πολύ μικρότερη έκταση, δεδομένου ότι η Τουρκοκρατία θα ολοκληρωθεί μόλις το 1715, ο Ράνσιμαν αναφέρεται σε εξέγερση ενάντια στη διεξαγωγή παιδομαζώματος η οποία «οργανώθηκε από τους χριστιανούς Αλβανούς το 1565»[2].

Στον αρχόμενο 18ο αιώνα, οι τελευταίες μαρτυρίες που διαθέτουμε αφορούν την εξέγερση των Nαουσαίων σε απόπειρα διενέργειας παιδομαζώματος, το 1705. Τότε, σύμφωνα με έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας, οι κάτοικοι αρνήθηκαν να παραδώσουν τα παιδιά τους και πάνω από εκατό άνδρες, με επικεφαλής τον Zήση Kαραδήμο και τους γιους του, ύψωσαν τη σημαία της ανταρσίας η οποία και καταπνίγηκε μετά την άφιξη τουρκικού ιππικού. Πάντως, το δημοτικό τραγούδι θα «απαντήσει» σε αυτή την ιστοριογραφική διαμάχη με… τους στίχους του.

Ἀ­νά­θε­μά σε, βα­σι­λιᾶ, καὶ τρὶς ἀ­νά­θε­μά σε,

μὲ τὸ κα­κὸν ὁπό­κα­μες, καὶ τὸ κα­κὸ ποὺ κά­νεις.

Στέλ­νεις, δέ­νεις τοὺς γέ­ρον­τας, τοὺς πρώ­τους τοὺς πα­πᾶδες

νὰ μά­σῃς παι­δο­μά­ζω­μα, νὰ κά­μῃς γε­νι­τσά­ρους.

Κλαῖν’ οἱ γο­ναῖ­οι τὰ παι­διά, κ’ οἱ ἀ­δερ­φὲς τ’ ἀ­δέρ­φια,

Κλαί­γω κ’ ἐ­γὼ καὶ καί­γο­μαι καὶ ὅ­σο θὰ ζῶ θὰ κλαί­γω.

Πέρ­σι πῆ­ραν τὸν γιό­κα μου, φέ­το τὸν ἀ­δελ­φό μου.

(ΑΑ, «Ιστορικά Άσματα», Θ΄-Β΄, σ. 133)

Και αν το ηπειρωτικό τραγούδι στρέφεται ανοικτά ενάντια στον βασιλιά, για «τὸ κακό ποὺ κάνει», το θεσσαλικό ανάλογο δεν δείχνει μεν την ίδια αποκοτιά, αλλά συγκεντρώνει, θαρρείς σε ένα τραγούδι, ολόκληρη την κλίμακα της καταπίεσης («γουργὰ ψουμὶ, γουργὰ κρασὶ, γουργὰ καλὸ προσφάι»), με αποκορύφωμα την πράξη του παιδομαζώματος.

Ἕ­νας πα­σι­ᾶς κα­τέ­βι­νι ἀ­ποὺ μέ­σα ’ποὺ τήμ-Πό­λη,

μή­δι σὶ χά­νι πέ­ζι­ψι, μη­δὲ σὶ γι­ρουν­τά­δι­ο,

μόν’ πῆ­γε κι ξι­πέ­ζι­ψι στῆς χή­ρας τοὺ πα­λά­τι.

Ο Μενούσης : Η ιστορία μιας γυναικοκτονίας στην Τουρκοκρατία

Ο λαός, πάντα έβρισκε έναν μαγικό τρόπο να περνάει στις επόμενες γενιές τις ιστορίες του, και ίσως ο πιο μαγικός να είναι μέσα από ήχους και στίχους, κοντολογίς μέσα από τραγούδια. Μπορεί οι ιστορίες αυτές να μην είναι αμιγώς αληθινές, είναι όμως έντονες και εξυπηρετούν τον ιερό σκοπό της μη επανάληψης των λαθών του παρελθόντος.

 Μια τέτοια ιστορία, αφηγείται και το τραγούδι “Ο Μενούσης”, το οποίο έχει περάσει στη λαϊκή μας παράδοση, έχει εμπνεύσει διασκευές σε συνθέτες μη παραδοσιακής μουσικής (Γιώργος Κατσαρός, Βαγγέλης Παπαθανασίου κ.ά.) και επιχειρήθηκε ακόμη και κινηματογραφική μεταφορά του στη δεκαετία του ’60 («Ο Μενούσης», σκηνοθεσία Βασίλης Κονταξής, 1969).

Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ήπειρο την εποχή της Τουρκοκρατίας. Οι στίχοι μας μεταφέρουν στο “κρασοπουλιό” και μας συστήνουν την παρέα του Μενούση, του Μπιρμπίλη και του Μεχμέτ Αγά, που έτρωγαν, έπιναν και γλεντούσαν. Όταν το γλέντι “έχει ανάψει”, η κουβέντα φτάνει στις όμορφες γυναίκες. Χωρίς να γίνεται σαφές ποιος από την παρέα, απευθύνεται στον Μενούση, λέγοντάς του πόσο όμορφη είναι η γυναίκα του. Ακολουθεί η εξής στιχομυθία κατά την οποία ο Μενούσης, ανήσυχος και δύσπιστος, προσπαθεί να επιβεβαιώσει ότι, πράγματι, πρόκειται για τη γυναίκα του:

Κλοντ Φοριέλ: Ο εκ των μεγίστων φιλελλήνων

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Ο Γάλλος φιλόλογος, ιστορικός και λαογράφος Κλοντ Φοριέλ (1772-1844) είναι εκ των μεγίστων φιλελλήνων, που ανέδειξε η Επανάσταση του 1821. Άγνωστος στους πολλούς Έλληνες ήταν ο πρώτος, που το 1824, όταν ο απελευθερωτικός μας αγώνας ήταν σε κρίσιμη φάση, που εξέδωσε στο Παρίσι και στις εκδόσεις Didot συλλογή Ελληνικών δημοτικών τραγουδιών. Αποτέλεσμα ήταν να φουντώσει ο φιλελληνισμός στη Γαλλία και στους λογοτεχνικούς κύκλους ολόκληρης της Ευρώπης. Ο Φοριέλ ήταν επίσης εκ των πρώτων, που μίλησε για τη συνέχεια του Ελληνικού Έθνους, πολύ πριν από τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο και τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο.

           Το βιβλίο του στο εξώφυλλο έγραφε: «Chants populaires de la Grece Moderne – Recueillis et publies avec une traduction francaise, des eclaircissements et des notes par C. Fauriel. Tome 1er. Chants Historiques. A Paris. Chez Firmin Didot, Pere et Fils. Libraires, rue Jacob, no 24, 1824» (Δημοτικά τραγούδια της Νεώτερης Ελλάδος, συγκεντρωθέντα και εκδοθέντα, με γαλλική μετάφραση, διασαφήσεις και σημειώσεις από τον Κλαύδιο Φοριέλ. 1ος Τόμος. Ιστορικά Τραγούδια. Παρίσι. Εκδ. των Ντιντό, πατρός και υιού, 1824. Το βιβλίο έχει εκδοθεί το 2020 στα ελληνικά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σε εκδοτική επιμέλεια Αλέξη Πολίτη. Από το βιβλίο αυτό είναι τα παρατιθέμενα αποσπάσματα). Στα «Προλεγόμενα» του εν λόγω βιβλίου γράφει ο Φοριέλ τα ακόλουθα, που αποδεικνύουν απολύτως τη γνώση του για τους Έλληνες και για την απαράδεκτη συμπεριφορά των λογίων της Ευρώπης:

Σεμινάρια Ιστορίας Γ. Καραμπελιά: Το Δημοτικό Τραγούδι (βίντεο)

16 Απριλίου 2020 23:00

Σ

Σεμινάρια Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας από τον Γ. Καραμπελιά 

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του, “1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας“, πραγματοποίησε 2015-2016,  σειρά σεμιναρίων για τη νεώτερη ελληνική ιστορία.

Τα τραγούδια του Πόντου και ο Καβάφης

Γιώργος Καραμπελιάς

28 Απριλίου 2019

Φέτος, το 2019, κλείνουν 100 χρόνια από την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, που κόστισε 353.000 καταγεγραμμένα θύματα και το ξερίζωμα, μετά από 2.800 χρόνια, του πιο αρχαίου ίσως, τμήματος του μικρασιατικού ελληνισμού. Η άρνηση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους εθνομηδενιστές ιστορικούς και πολιτικούς, καθίσταται ακόμα πιο σκανδαλώδης καθώς οι Έλληνες Πόντιοι αποτελούν σήμερα το κομμάτι του ελληνισμού με την ισχυρότερη εθνική συνείδηση.

Κι’ αυτό είναι συνδεδεμένο με μια σειρά από λόγους. Κατ’ αρχάς το γεγονός ότι ο ποντιακός ελληνισμός είχε πάντα μια ισχυρή συνοχή εξ αιτίας της γεωγραφίας και της ιστορίας του. Και κατά δεύτερο λόγο διότι κατά τον 20ό αιώνα βίωσε μια κυριολεκτική Οδύσσεια. Αρχικώς την γενοκτονία από τους κεμαλιστές, τον διωγμό από τη Μικρά Ασία, και την εγκατάσταση ενός μεγάλου αριθμού στη Μακεδονία όπου θα ακολουθήσει στην Κατοχή η σύγκρουση με τους Βουλγάρους. Στη Νότιο Ρωσία την ίδια στιγμή θα γνωρίσουν τους διωγμούς του Στάλιν και τον εκτοπισμό τους στην Κεντρική Ασία, από όπου θα επιστρέψουν επί Χρουστσόφ. Τέλος θα γνωρίσουν μια νέα προσφυγιά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης με την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα.

Αυτοί οι διωγμοί και οι αγώνες σφυρηλάτησαν ένα πρωτοφανές αντιστασιακό ήθος πάνω σε μια ήδη πολύ ισχυρή εθνική ταυτότητα. Καθόλου τυχαία δε, οι Πόντιοι πρωτοστάτησαν, σε μεγάλο βαθμό, στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών.
Έκφραση αυτής της ισχυρής ταυτότητας αποτελεί η ποντιακή κουλτούρα, και προπαντός οι χοροί και τα τραγούδια του Πόντου. Εδώ, λοιπόν, ως ένα ελάχιστο φόρο τιμής στην Ποντιακή γενοκτονία, θα αναφερθώ, συνοπτικά εξ ανάγκης, στο δημοτικό τραγούδι του Πόντου, που αποτυπώνει ανάγλυφα αυτό το ιδιαίτερο αντιστασιακό ήθος.

Τα τραγούδια του Πόντου και ο… Κωνσταντίνος Καβάφης

του Γιώργου Καραμπελιά

Φέτος, το 2019, κλείνουν 100 χρόνια από την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, που κόστισε 353.000 καταγεγραμμένα θύματα και το ξερίζωμα, μετά από 2.800 χρόνια, του πιο αρχαίου ίσως, τμήματος του μικρασιατικού ελληνισμού. Η άρνηση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους εθνομηδενιστές ιστορικούς και πολιτικούς, καθίσταται ακόμα πιο σκανδαλώδης καθώς οι Έλληνες Πόντιοι αποτελούν σήμερα  το κομμάτι του ελληνισμού με την ισχυρότερη εθνική συνείδηση. Κι’ αυτό είναι συνδεδεμένο με μια σειρά από λόγους. Κατ’ αρχάς το γεγονός ότι ο ποντιακός ελληνισμός είχε πάντα μια ισχυρή συνοχή εξ αιτίας της γεωγραφίας και της ιστορίας του. Και κατά δεύτερο λόγο διότι κατά τον 20ό αιώνα βίωσε μια κυριολεκτική Οδύσσεια. Αρχικώς την γενοκτονία από τους κεμαλιστές, τον διωγμό από τη Μικρά Ασία, και την  εγκατάσταση ενός μεγάλου αριθμού στη Μακεδονία όπου θα ακολουθήσει στην Κατοχή η σύγκρουση με τους Βουλγάρους.  Στη Νότιο Ρωσία την ίδια στιγμή θα γνωρίσουν τους διωγμούς του Στάλιν και τον εκτοπισμό τους στην Κεντρική Ασία, από όπου θα επιστρέψουν επί Χρουστσώφ. Τέλος θα γνωρίσουν μια νέα προσφυγιά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης με την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα.

Αυτοί οι διωγμοί και οι αγώνες σφυρηλάτησαν ένα πρωτοφανές αντιστασιακό ήθος πάνω σε μια ήδη πολύ ισχυρή εθνική ταυτότητα. Καθόλου τυχαία δε, οι Πόντιοι πρωτοστάτησαν, σε μεγάλο βαθμό, στις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών.

Έκφραση αυτής της ισχυρής ταυτότητας αποτελεί η ποντιακή κουλτούρα, και προπαντός οι χοροί και τα τραγούδια του Πόντου. Εδώ,  λοιπόν, ως ένα ελάχιστο φόρο τιμής στην Ποντιακή γενοκτονία, θα αναφερθώ, συνοπτικά εξ ανάγκης, στο δημοτικό τραγούδι του Πόντου, που αποτυπώνει ανάγλυφα αυτό το ιδιαίτερο αντιστασιακό ήθος.

Ο Γ. Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Μ. Μερακλή για το Δημοτικό Τραγούδι (βίντεο)

16 Νοεμβρίου 2017 10:51

Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομίλησε την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017 με τον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφο και φιλόλογο Μιχάλη Γ. Μερακλή με θέμα «Το Δημοτικό Τραγούδι ως αποτύπωση της ιδιοπροσωπίας του νεώτερου ελληνισμού».

Ο αγαπώς και η αγαπώ

Περικλής Κοροβέσης

Παλιός μου καλός φίλος, από αυτούς που στα λένε κατάμουτρα και πίσω σου σε παινεύουν, στο επάγγελμα δημοσιογράφος, από τους πιο έγκριτους, θεωρεί τον Παντελή Μπουκάλα τον μεγαλύτερο Ελληνα διανοητή. Εγώ που πάντοτε είχα πρόβλημα με τον κάθε είδους πρωταθλητισμό, αρκούμαι να ευχηθώ πως μακάρι να είναι έτσι.

Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως ο Μπουκάλας μάς έδωσε ένα κλασικό βιβλίο για το δημοτικό τραγούδι, ο πρώτος τόμος μιας δεκάτομης σειράς (ο δεύτερος τόμος είναι υπό έκδοση).

Πρόκειται για το βιβλίο «Οταν το ρήμα γίνεται όνομα» (εκδόσεις «Αγρα»). Τι είναι αυτό που με κάνει να θεωρώ αυτό το βιβλίο τόσο σημαντικό, ενώ έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία, αν όχι χιλιάδες για αυτό το θέμα; (Βάζω μέσα ανακοινώσεις σε συνέδρια, μεμονωμένες μελέτες και άρθρα.) Μόνο στο εν λόγω βιβλίο υπάρχουν 589 αναφορές.

Πέρα από την ανυπέρβλητη ποίηση των δημοτικών τραγουδιών, ο συγγραφέας μπαίνει και εξερευνά στο κοινοτικό γλωσσικό εργαστήριο που το προϊόν το οποίο παράγει είναι η γλώσσα.

Η γλώσσα, ως ζωντανός οργανισμός που είναι, αναπτύσσεται και αλλάζει. Η ελληνική γλώσσα από τον Ομηρο μέχρι τον Βαμβακάρη είναι ενιαία, αλλά δεν είναι η ίδια.

Ούτε ο Βαμβακάρης θα καταλάβαινε τον Ομηρο, αλλά ούτε και ο Ομηρος τον Βαμβακάρη. Θα τα βρίσκανε όμως στις μουσικές τους. Αλλά η μουσική δεν εντάσσεται στη γλωσσολογία.

Σε αντίθεση με τον άνθρωπο που με τα χρόνια γερνάει, η γλώσσα με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο νέα. Για αυτό και λέμε «νέα ελληνικά» και όχι «γεροντικά ελληνικά», αν σκεφτούμε πως τα παιδικά της χρόνια χάνονται στο βάθος των αιώνων.

Η γλώσσα είναι πάντοτε η προφορική μορφή της και δεν γνωρίζει συντακτικό ή γραμματική. Αντίθετα, με την παραβίαση αυτών των κανόνων αναπτύσσεται. Εδώ νικάει πάντα η αναρχία.

Ο γραπτός λόγος και οι γραμματικοί κανόνες είναι για τη γλώσσα που έχει περάσει και έχει μελετηθεί. Οχι για αυτήν που θα προκύψει.

Και εδώ τα παραδείγματα του Μπουκάλα είναι εξαντλητικά. Το πιο διάσημο, το ρήμα που έγινε όνομα, είναι ο αγαπώς και η αγαπώ που έχουν ζωή 500 ετών.

Ο συγγραφέας, βαθύς γνώστης της ενιαίας ελληνικής γλώσσας από τον Ομηρο μέχρι τον Γενίτσαρη, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, επιμελητής βιβλίων, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής ο ίδιος και πολλά άλλα, είναι απολύτως αρμόδιος για την ξενάγηση που μας κάνει με μεγάλη άνεση στο απέραντο πέλαγος της ελληνικής γλώσσας, που στίχοι-τρεχαντήρια έχουν αρμενίσει από τα προ-ομηρικά έπη για να συνεχίσουν τα ταξίδια τους με τα δημοτικά τραγούδια.

Η προφορική παράδοση είναι η αόρατη βιβλιοθήκη των φτωχών και κατά κανόνα αγράμματων, που εντούτοις γίνονται κληρονόμοι, διαχειριστές και συνεχιστές ενός μοναδικού πολιτισμού της αρχαιότητας. Χωρίς να έχουν συνείδηση της καταγωγής αυτού του πλούτου, τον ενσωματώνουν και ζουν και διαμορφώνονται μέσα από αυτόν. (Η λέξη Ελληνας είχε εξαφανιστεί στο Βυζάντιο ως συνώνυμο του ειδωλολάτρη, του μη χριστιανού.)

Ο Κ. Θ. Δημαράς είχε γράψει ήδη από το 1947: «Πραγματικά πουθενά αλλού δεν θα βρούμε ένα πιο καθαρό και ανεπηρέαστο αντιφέγγισμα της ελληνικής ψυχής όσο μέσα στα τραγούδια του ελληνικού λαού [...] εκφράζει την ψυχή του Εθνους». 

Δημοτικό τραγούδι και ελληνική ιδιοπροσωπία

 Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Ποντίκι. 

«Μπορούμε να κάνουμε πολλές πικρές παρατηρήσεις πάνω στην άβυσ­σο που μπορεί κάποτε να χωρίσει τους μορφωμένους και τους καλλιερ­γημένους από τη φωνή της ζωής, όταν σκεφτούμε πως για πολλούς αι­ώνες ο μόνος πραγματικός ποιητής που έχει το Γένος είναι ο ανώνυμος και αναλφάβητος λαός…».

Γιώργος Σεφέρης, Κωστής Παλαμάς, 1943

Στόχος μου είναι η συναγωγή ορισμέ­νων συμπερασμάτων: να διακρίνου­με τα θεμελιώδη ιδεολογικά στοιχεία που μεταβάλλουν το δημοτικό τρα­γούδι σε «πυκνωτή» της νεότερης ελληνικής ι­δεολογίας – αναχωνεύοντας, μέσα από το στό­μα των τυφλών ποιητάρηδων (των ακριτικών α­σμάτων) και των γραϊδίων (που συνέθεταν θρη­σκευτικά άσματα και μοιρολόγια), αρχέγονα και νεωτερικά στοιχεία, διηθώντας μέσα τους μια μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά.

Ο Ερατοσθένης Καψωμένος τονίζει πως «ο μόνος εμπράγματος (και όχι γραπτός) πολιτι­σμός, που κάλυπτε το σύνολο περίπου του ελ­ληνισμού, τόσο κατά την ύστερη τουρκοκρατία όσο και κατά τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρ­τησίας, ήταν ο παραδοσιακός πολιτισμός των αγροτοκτηνοτροφικών κοινοτήτων της υπαί­θρου». Αυτός ο παραδοσιακός πολιτισμός είχε δύο βασικές συνιστώσες, την ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση και τη λαϊκή δημιουργία – από την αρχιτεκτονική και τους χτιστάδες έως το δημοτικό τραγούδι.

Το Δημοτικό τραγούδι-Αποτύπωση της ιδιοπροσωπίας του νεώτερου ελληνισμού

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ πρωτοδημοσιεύτηκε στο presspublica.gr

Μπο­ρού­με να κά­νου­με πολ­λές πι­κρές πα­ρα­τη­ρή­σεις πά­νω στην ά­βυσ­σο που μπο­ρεί κά­πο­τε να χω­ρί­σει τους μορ­φω­μέ­νους και τους καλ­λι­ερ­γη­μέ­νους α­πό τη φω­νή της ζω­ής, ό­ταν σκε­φτού­με πως για πολ­λούς αι­ώ­νες ο μό­νος πραγ­μα­τι­κός ποι­η­τής που έ­χει το Γέ­νος εί­ναι ο α­νώ­νυ­μος και α­ναλ­φά­βη­τος λα­ός… Και το πιο πα­ρά­ξε­νο εί­ναι ό­τι αυ­τοί οι α­γράμ­μα­τοι συ­νε­χί­ζουν πο­λύ πιο πι­στά το αρ­χαί­ο ελ­λη­νι­κό πνεύ­μα α­πό την α­πέ­ραν­τη ρη­το­ρεί­α των κα­θα­ρο­λό­γων που, κα­θώς εί­πα, δεν εί­ναι τί­πο­τα άλ­λο πα­ρά έ­να α­κα­τά­λυ­το φί­μω­τρο.

Γι­ώρ­γος Σε­φέ­ρης, Κω­στής Πα­λα­μάς, 1943

Στόχος μου –με αφετηρία ο­ρι­σμέ­νες κα­τη­γο­ρί­ες δη­μο­τι­κών τρα­γου­δι­ών, τα κλέ­φτι­κα, τα μοι­ρο­λό­για, τα τρα­γού­δια της α­γά­πης, τα α­κρι­τι­κά, τις πα­ρα­λο­γές, την κυπριακή, κρητική και ποντιακή ιδιαιτερότητα, καθώς και σχετικές μελέτες ειδικών μελετητών– είναι η συναγωγή ο­ρι­σμέ­νων συμ­πε­ρασμάτων: Να διακρίνουμε τα θεμελιώδη ιδεολογικά στοιχεία που μεταβάλλουν το δημοτικό τραγούδι σε «πυκνωτή» της νεώτερης ελληνικής ιδεολογίας – αναχωνεύοντας, μέσα από το στόμα των τυφλών ποιητάρηδων (των ακριτικών ασμάτων) και των γραϊδίων (που συνέθεταν θρησκευτικά άσματα και μοιρολόγια), αρχέγονα και νεωτερικά στοιχεία, διηθώντας μέσα τους μια μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά.

Στην ίδια κατεύθυνση με τον Σεφέρη, ο Ερατοσθένης Καψωμένος τονίζει πως «ο μόνος εμπράγματος (και όχι γραπτός) πολιτισμός, που κάλυπτε το σύνολο περίπου του ελληνισμού, τόσο κατά την ύστερη τουρκοκρατία όσο και κατά τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρτησίας, ήταν ο παραδοσιακός πολιτισμός των αγροτοκτηνοτροφικών κοινοτήτων της υπαίθρου». Αυτός ο παραδοσιακός πολιτισμός είχε δύο βασικές συνιστώσες, την ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση και τη λαϊκή δημιουργία – από την αρχιτεκτονική και τους χτιστάδες έως το δημοτικό τραγούδι.

Γ.Καραμπελιάς – Ομιλία για το Δημοτικό Τραγούδι – βίντεο

Το Ανοιχτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο φιλοξένησε ομιλία του Γιώργου Καραμπελιά με θέμα «Το δημοτικό τραγούδι και η ιδιοπροσωπεία του Νεώτερου Ελληνισμού».

ΡΗΞΗκέλευθα – Δημοτικό τραγούδι & διαίρεση λόγιου-λαϊκού στοιχείου (βίντεο)

ΡHΞΗκέλευθα – Το καθημερινό σχόλιο του Γιώργου Καραμπελιά.
Θέμα: Mε αφορμή την απαξιωτική στάση των λογίων απέναντι στο δημοτικό τραγούδι, πριν το ανακαλύψουν οι ξένοι φιλέλληνες όπως ο Γκαίτε, ο ΓΚ αναφέρεται στην διαίρεση της λόγιας και της λαϊκής παράδοσης, των διανοουμένων και του λαϊκού σώματος, γεγονός που «καταταλανίζει τον ελληνισμό από πάρα πολύ παλιά».

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πάρθεν η Ρωμανία: Ο Ποντιακός θρήνος για την Άλωση της Πόλης - 29 Μαΐου 1453

Πάρθεν η Ρωμανία: Ο Ποντιακός θρήνος για την Άλωση της Πόλης - 29 Μαΐου 1453

Η άλωση της Πόλης ήταν συγκλονιστικό γεγονός. Η Πόλη των πόλεων έπεσε στα χέρια των εχθρών. Μολονότι οι χρησμοί το προφήτευαν, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Η Πόλη των πόλεων. Το γεγονός της Άλωσης της Πόλης υπήρξε η αφορμή για Πανελλήνιους θρήνους και θρύλους.

Ιδιαίτερος και ο συγκλονισμός στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Θρήνοι που γράφτηκαν από την ψυχή των κατοίκων, της έως τότε αυτόνομης αυτής περιοχής.

Αν και μακριά από την πολιορκημένη Πόλη, οι "Έλληνες" της Τραπεζούντας ζουν το δράμα της Άλωσης.

Σε έναν από τους πιο γνωστούς θρήνους ένα πουλί μεταφέρει τα μαντάτα στους κατοίκους. Γνωρίζοντας, ότι μεταφέρει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο, κανείς δεν τολμά να πάει να πάρει το μήνυμα που έχει αφήσει το πουλί. Μόνο ένα παίδι - συνήθως χήρας γιος - πηγαίνει το διαβάζει και αναγγέλλει αυτός τα τρομερά νέα στον εκεί Ελληνισμό...

Η περιοχή της Τραπεζούντας θρήνησε για την Άλωση της Πόλης: "Αϊλί εμάς και βάι εμάς η Ρωμανία πάρθεν...".

Ωστόσο, στο τέλος υπάρχει και το αισιόδοξο μήνυμα: "Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο..."

Πάρθεν η Ρωμανία - Γιώργος Αμαραντίδης

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην

ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,

επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον.

Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,

εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,

Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης

έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.

Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.

Ο Καπετάν Κωνσταντής και οι «Πανεπιστημιακοί»

Του Νίκου Καραβέλου 

Ποια επανάσταση;

Ένα επεισόδιο ήταν στην ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Τι ήταν οι επαναστάτες του 1821;

Κάτι άγριοι και βίοι ληστές. Ο Κολοκοτρώνης; Ένας φιλοχρήματος συμφεροντολόγος. Ο Καραϊσκάκης; Ένα λούμπεν στοιχείο. Ο Μπότσαρης; Ένας Αλβανός. Και ο Μακρυγιάννης; Ένας θρησκομανής τοκογλύφος.

Ποιοι τα υποστηρίζουν αυτά;

Όχι βέβαια οι Τούρκοι, οι σοβαροί ιστορικοί τους τουλάχιστον.

Πριν δούμε ποιοι τα υποστηρίζουν, ας ακούσουμε πως απαντά ο ποιητής λαός το 1361, θρηνώντας το κούρσεμα της ελληνικής Ανδριανούπολης, 92 περίπου χρόνια πριν από την άλωση:

«Τ’ αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης

κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι,

κλαίγουν την Αντριανόπολη την πολυκρουσεμένη,

όπου τήνε κρουσέψανε τις τρείς γιορταίς του χρόνου.

του Χριστουγέννου για κηρί και του Βαγιού για βάγια

και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός Ανέστη».(1)

Μια νύχτα πριν 200 χρόνια στη Γερμανία…

Του Χρίστου Πέτρου

Για το δημοτικό μας τραγούδι

Μετά το 1806, και αφού ο Ναπολέοντας έθεσε υπό τον έλεγχό του τη Γερμανία, ο βαρόνος Βέρνερ Φον Χαξτχάουζεν, ο οποίος μιλούσε δεκατρείς γλώσσες και είχε σπουδάσει Νομικά, Ανατολικές Σπουδές και Ιατρική, όντας πολέμιος του Βοναπάρτη, αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στην Αγγλία. Για να βιοπορίζεται, έπιασε δουλειά ως γιατρός σε ένα ναυτικό νοσοκομείο κοντά στο Λονδίνο. Ο περίεργος αυτός γιατρός μια μέρα, καθώς περπατούσε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, άκουσε μια παρέα Ελλήνων ναυτικών να σιγοτραγουδούν κάτι που το βρήκε ενδιαφέρον. Ο Χαξτχάουζεν, ο οποίος μιλούσε και ελληνικά, παράτησε τη δουλειά που έκανε και πήγε κοντά στους Έλληνες ναυτικούς παρακαλώντας τους να του πουν το τραγούδι τους. Τότε αυτοί ξεκίνησαν:

Συννέφιασε ο Παρνασσός,  

βρέχει στα καμποχώρια 
κι εσύ, Διαμάντω, νύχτωσες, 
πού πας αυτήν την ώρα;  
Πάω γι’ αθάνατο νερό, 
γι’ αθάνατο βοτάνι 
να δώσω της αγάπης μου 
ποτέ να μην πεθάνει.