Η Δική μου Ελλάδα

Του Αριστοτέλη Καλλή * 

Η Δική μου Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύεται από οσφυοκάμπτες, γραφειοκράτες, χαρτογιακάδες, γραικύλους, γιάπηδες, αμερικανοτραφείς και σπουδαγμένους στα «εκτροφεία» γνώσης τής Δύσης.

 Είναι σκαλισμένη στα γέρικα πρόσωπα αυτών πού θυσίασαν τα νιάτα τους για την ελευθερία της χώρας αρνούμενοι να διαπραγματευτούν με τα πορνεία της διεθνούς πολιτικής σκηνής, είναι ακόμη ελεύθερη, ονειρεύεται, ελπίζει, κοιτάζει έξω από το παράθυρο τον ήλιο που ανατέλλει, διαβάζει Όμηρο, Σολωμό, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Παλαμά νοσταλγεί, οργίζεται, ερωτεύεται, αναπολεί…«ακόμη τούτην άνοιξη».

Η Δική μου Ελλάδα, είναι έτοιμη να θυσιάσει και να θυσιαστεί σε βωμούς κόκκινους από αίματα ηρώων, δεν πουλάει τα ιερά και τα όσια, δεν ντρέπεται ούτε για τα πάθη, ούτε για τούς χαμένους απατηλούς έρωτες της.

Η Δική μου Ελλάδα, δεν εξιστορείται από μίζερους κοντυλοφόρους ιστορικούς, τραγουδιέται, ξεχύνεται σαν ξωτικό στα καταγάλανα νερά τού Αιγαίου και ταξιδεύει στους αιώνες με το άρμα τού ήλιου...δεν διαπραγματεύεται, απαιτεί, πολεμάει, μιλάει τις νύχτες με τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Πέτρουλα, τον Παναγούλη, τον Λαμπράκη, τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολωμό Σολωμού.

Η Δική μου Ελλάδα είναι γένος θηλυκού και είναι μια περήφανη όμορφη γυναίκα, όμοια με αυτές της Σπάρτης, της Πίνδου, της Αντίστασης, του Πολυτεχνείου, της Κύπρου και όχι μια πόρνη στα κόκκινα φανάρια των Βρυξελλών υπό την επίβλεψη των νταβατζήδων τού ΔΝΤ.

Ποίηση και Πόλη: 100 χρόνια Νέα Ιωνία

*

του ΞΑΝΘΟΥ ΜΑΪΝΤΑ

Αν οι Αθηναίοι πολίτες δεν είχαν δημιουργήσει την Πόλη δεν θα είχε γραφτεί η Πολιτεία, οι Νόμοι και η Αθηναίων Πολιτεία, ή ακριβέστερα όπως το καταθέτει με τη μορφή ερωτήματος ο Κορνήλιος Καστοριάδης, “Τι θα μπορούσαν να σκεφτούν για την πολιτική ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης;”[1] Αν ο Αισχύλος δεν είχε δείξει “αλκήν ευδόκιμον” στο “Μαραθώνιον άλσος” όπου συστρατευμένος “μες στων στρατιωτών τες τάξεις τον σωρό” πολέμησε τον Δάτι και τον Αρταφέρνη, δεν θα είχε χαρίσει στην ανθρωπότητα τους Πέρσες. Και είναι σ’ αυτό το έργο που δίνεται με αξιοθαύμαστη ακρίβεια για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας το βαθύ νόημα της Δημοκρατίας: “Δεν είναι δούλοι ανθρώπου, ούτε έχουνε αφέντη” μας λέει ο μεγάλος τραγικός για τους πολίτες οπλίτες της Πολιτείας των Αθηναίων.

Αυτές οι στιγμές του στοχασμού έχουν την γνήσια προέλευσή τους στην άσκηση λογοδοσίας, τον “λόγο διδόναι” στην αγορά, και εκκινούν με το ερώτημα των πολιτών: Τι λέγεις, τι σημαίνει αυτό που λέγεις; Ποιο είναι το νόημα των όσων λέγεις; “Έτσι ορθώθηκε στην ιστορία μας η βλέψη της αλήθειας, όπως και οι βλέψεις της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Αδιαχώριστες. Είμαστε κυριευμένοι ανεπανόρθωτα απ’ αυτές, τουλάχιστον ορισμένοι από εμάς. Κι ενώ δεν μπορούμε να “θεμελιώσουμε” τις βλέψεις μας αυτές δεν απορρίπτουμε τον σκεπτικισμό, τον σαρκασμό, την χλεύη (Αριστοφάνης). Απορρίπτουμε την πολιτική ασυναρτησία, δεν απορρίπτουμε απλώς το Άουσβιτς ή το Γκούλαγκ, τα πολεμάμε. Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το νου – κι ας γνωρίζουμε την ανεπάρκεια και τα όριά του. Τα εξερευνούμε αυτά όντας επίσης μέσα στο νου, χωρίς όμως να μπορούμε να δώσουμε λόγο και λογαριασμό για τον ίδιο τον νου”. [2]

Κάτι εντελώς αντίστοιχο συνέβη όταν ο Θαλής ο Μιλήσιος μέτρησε το ύψος των αιγυπτιακών πυραμίδων χρησιμοποιώντας την ομοιότητα των τριγώνων. Γνωστή σήμερα από την θητεία μας στα γυμνασιακά θρανία. Όμως τότε, δηλαδή το 600 π.Χ. περίπου, η μέθοδός του σίγουρα θα υποκινούσε το εύλογο ερώτημα των πολιτών της προσωκρατικής Μιλήτου. Και αυτό στάθηκε αιτία αναζήτησης από τον σοφό μαθηματικό μιας πρότασης ή καλύτερα μιας σειράς προτάσεων που να γίνονται απόλυτα κατανοητές για την αλήθεια τους στους λάτρεις της ερώτησης που μόνο έτσι βίωναν την αγωνία για το νέο που έφερνε στην Πόλη ο Θαλής. Μέσα από αυτή την λαμπρή σχέση με την αγορά, δημιουργήθηκε το πρώτο Θεώρημα και εξ αυτού η Ευκλείδεια Γεωμετρία, το πρώτο αυστηρό μαθηματικό οικοδόμημα, αξεπέραστο μέχρι σήμερα. Η πρώτη επιστήμη ή όπως συνηθέστερα καλείται η Ελληνική Επιστήμη!

Ήταν 10 Γενάρη του 1825 όταν πέθανε ο Ιωάννης Βαρβάκη!.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Το πραγματικό του όνομα ήταν ΛΕΟΝΤΙΔΗΣ και το Βαρβάκη ήταν παρατσούκλι από το όνομα είδουs γερακιών  με βλοσυρά μάτια, που ονομάζονταν βαρβάτσια.

Καταγόταν από τα Ψαρά και γράμματα δεν έμαθε πολλά, έγινε όμως γρήγορα πλοίαρχος με δικό του καράβι(στα 17 του χρόνια), το οποίο επίσης πολύ γρήγορα μετέτρεψε σε καταδρομικό και άρχισε πολεμική δράση στο Αιγαίο εκμεταλλευόμενος τον ρωσοτουρκικό πόλεμο.

Στη ναυμαχία του Τσεσμέ (26/6/1770) θα είναι πρωταγωνιστης στην πυρπόληση του τουρκικού στόλου με το πλοίο του.

Όνειρό του ήταν να φτιάξει ένα μεγαλύτερο καράβι, για να μπορεί να ξεπεράσει τα τουρκικά και γι' αυτό ξοδεύει και την τελευταία του δεκάρα.

Φτιάχνει το καράβι που ονειρευοταν, το εξοπλίζει με 18 μεγάλα κανόνια και το ρίχνει στη μάχη.

Το 1775 όμως ο πόλεμος τελειώνει και ο Βαρβάκη μετατρέπει ξανά το πλοίο του σε εμπορικό.

Δυστυχώς όμως οι τούρκοι γνωριζουν τη δράση του και σε ένα ταξίδι του στην  Κωνσταντινούπολη κατάσχουν το πλοίο και διατασσουν τη σύλληψη του Βαρβάκη.

Ο ίδιος μόλις που καταφέρνει να ξεφύγει και να καταφύγει στην αυλή του ρωσικού προξενείου ζητώντας άσυλο.

Ρακένδυτοs κι' απένταρος από την Οδυσσο φτάνει στην Αγία Πετρούπολη.

Έξω από τα ανάκτορα ζητεί συνάντηση με την τσαρίνα Αικατερίνη.

Μάταια όμως.

Ζητεί τρεις φορές φορές ακρόαση αλλά δεν λαμβάνει απάντηση.

Άρχιζει να απελπίζεται ότι εκεί θ' αφήσει τα κόκκαλά του, έτσι φτωχός, νηστικός.

Μενει έξω από το παλάτι πολλές μέρες.

Και ξαφνικά βγαίνει ένας υπάλληλος και τον φωνάζει μέσα.

Λεξιλογικά

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ             

 Ελευθεροτυπία 20-9-2014X.K. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

Και για να τελειώνουμε και μ' αυτούς που κάνουν τρομοκρατία με το φανατικό τους πατριωτισμό και με αυτούς που μας τρομοκρατούν μην τυχόν και βάλουμε στην κουβέντα μας τη λέξη «γένος», «έθνος» και «πατρίδα». Ε, λοιπόν, η ονομάτων επίσκεψις μας καθοδηγεί να πλησιάζουμε με σεμνότητα και νηφαλιότητα τις έννοιες.

Και η λέξη «γένος» παράγεται από το ρήμα γίγνομαι (κι όχι γεννώμαι), που σημαίνει εξελίσσομαι, άρα το γένος είναι μια οντότητα προερχόμενη από μια συνεχή εξέλιξη.

Από την ίδια ρηματική ρίζα προέρχεται η «Γένεσις» της Αγίας Γραφής, που σημαίνει τη νομοτελειακή εξέλιξη του σύμπαντος κόσμου μετά το Γενηθήτωσαν του Δημιουργού ή της τύχης ή της Φύσης· δεν πέφτω στην παγίδα, εγώ, των ιδεολογημάτων.

Η λέξη «έθνος» σημαίνει ομάδα που έχει κάποια αναγνωρίσιμα κοινά χαρακτηριστικά. Στον Ομηρο και στους αρχαίους υπάρχουν και τα έθνη των ορνίθων, το σμάρι των πουλιών, π.χ. τα αποδημητικά, τα λιμναία, τα αρπακτικά κ.τ.λ.

Και η λέξη «πατρίς» είναι επίθετο, αδελφοί, επίθετο. Στον Ομηρο ευρίσκεται ως επίθετο του ουσιαστικού γαία, πατρίς γαία, η γη του πατέρα μου. Εκεί που γεννήθηκε, μόχθησε, παντρεύτηκε, τεκνοποίησε, όργωσε, ψάρεψε και πέθανε και θάφτηκε ο πατέρας μου.

Καμιά μεταφυσική, καμιά ιδεολογία, καμιά φανατική σημαία. Ακόμη και το λεκτικό υβρίδιο «Μητέρα Πατρίς» σημαίνει η μήτρα-γαία από την οποία γεννήθηκε ο πατέρας. Τα άλλα όλα είναι λεκτικός φασισμός.

Μεσίστια η επέτειος, τσουρούτικη η γιορτή

*Θεόδωρος Παντούλας

27.10.2024 εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κάθε φορά που κοντοζυγώνει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με ζώνουν τα φίδια. Σκέφτομαι το οπτικοακουστικό υλικό που θα κυκλοφορήσει στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», στο οποίο οι μαθητές θα απαντούν άλλα αντί άλλων σχετικά με τον εορτασμό, και… δαιμονίζομαι. Παλιότερα τους έκανα χάζι τους νεολαίους, υποθέτοντας ότι παίρνουν στο ψιλό τους ρεπόρτερ. Μετά βεβαιώθηκα ότι είναι τωόντι άγευστοι της γιορτής και ανυποψίαστοι του περιεχομένου της.

Και κοντά στα σχολιαρούδια πολλοί νταβραντισμένοι ενήλικοι που, έχοντας δυσανεξία σε οτιδήποτε ούτως ειπείν εθνικό, στρογγυλεύουν με δικολαβισμούς την αποστροφή τους βρίσκοντας παρωχημένες τις παρελάσεις (τις συγκεκριμένες) ή θεωρώντας καλύτερο να γιορτάζουμε τη λήξη του πολέμου και όχι το ξεκίνημά του!

Εχουν τα δίκια τους οι άνθρωποι. Οι πόλεμοι είναι, πράγματι, αγριευτικές καταστάσεις και οι παλιοί ήσαν ακάτεχοι από τις σημερινές μετωνυμίες των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων», χώρια ότι δεν είχαν και κουμπιά να πατήσουν. Εφ’ όπλου λόγχη, δηλαδή με σώμα με σώμα, έγραφαν ιδίαις χερσί και εκ του σύνεγγυς τις εποποιίες τους. Μολαταύτα οι κοινωνίες που σέβονται τον εαυτό τους και τη διαδρομή τους στον χρόνο τιμούν όσους αγωνίστηκαν – πάντως όχι για να απλώνουμε εμείς μερακλίδικα τις αρίδες μας. Θέλω να πω ότι η απόδοση τιμών δεν είναι μια επετειακή ρητορεία. Είναι μια ανανεούμενη δέσμευση των επιγόνων ότι θα σταθούν ισοϋψείς με τους προγόνους. Είναι δέσμευση ότι θα πουν κι αυτοί, σαν έρθει η δική τους ώρα, τα δικά τους «όχι».

Δεν είναι προφανέστατα η δική μας περίπτωση αυτή. Εμείς ως πολιτεία παριστάμεθα αγγαρεμένοι από το πρωτόκολλο σε ξέπνοες εκδηλώσεις κι ως κοινωνία οι περισσότεροι ανησυχούμε αν βγαίνει τριημεράκι με την αργία κολλητή για να εκδράμουμε στις ανά την επικράτεια εξοχικές ταβέρνες.

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

ΕΛΛΗΝΕΣ. Τό Ἔθνος πού στόλισε τήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μέ τίς πιό λαμπρές σελίδες. Τό Ἔθνος πού, μόλις πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες ρίχτηκε στή μάχη τῆς Λευτεριᾶς καί νίκησε, ὅταν ὁλόκληρη ἡ πλούσια καί πολιτισμένη Εὐρώπη εἶχε χάσει τό ἠθικό της καί εἶχε σκλαβωθεῖ, ἐνῶ ἡ Ἀγγλία, γονατισμένη καί μόνη, ἀγκομαχοῦσε.

Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού διαχρονικά διατηροῦμε τήν φλόγα πού πάντα μπαίνει ἐθελοντικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἰδέας.

Τό φαινόμενο αὐτό παρουσιάζεται ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια. Καί μᾶς ὑποχρεώνει νά παραδεχθοῦμε ὅτι δέν εἶναι προϊόν τῆς τύχης. Ἀποτελεῖ τήν φυσιολογική κατάσταση τοῦ ξεχωριστοῦ φαινομένου πού ὀνομάζεται Ἑλληνισμός.

Θνῆσκε ὑπὲρ πατρίδος.

Ἤ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς.

Ἐν Τούτῳ Νίκα.

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος.

Τὸ σύμβολο τῆς Δόξας καὶ τῆς Ὑπάρξεώς μας ἐγείρει τὰ πιὸ εὐγενῆ αἰσθήματα. Ἀνακαλεῖ τὶς πλέον ἱερὲς ἀναμνήσεις.

Ὅπου κυματίζει, θάμβος καὶ ἀγαλλίαση. Σείονται οἱ τάφοι. Σκιρτοῦν τὰ ὀστᾶ τῶν Ἡρώων.

Συνυφασμένη μὲ τὴν Ζωὴ καὶ τὸν Θάνατο, ἡ Γαλανόλευκη ἀγκαλιάζει ἀναρίθμητες ψυχὲς μαρτύρων. Ἀποκρυσταλλώνει τὴν Ἀθανασία.

Καὶ ὅμως. Ἐν ἔτει 2024, μέσα στήν γενική ἀποθάρρυνση, μέσα στήν μετριότητα τῆς ζωῆς καί τό ἄδοξο παρόν μας, βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἠρωϊκοῦ ΟΧΙ. Καλούμαστε νά τιμήσουμε ἕναν μεγάλο πόλεμο, μία πάλη γιγάντων. Τόν Ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, πού μᾶς χάρισε τήν Ἐλευθερία. Τήν Ἐλευθερία πού ἐπιτρέπει σήμερα σέ προνομιούχους ἐπισήμους νά καταθέτουν ἕναν στέφανο καί μία λέξη γιά τον Ἔπος τοῦ 40, τότε πού ἡ δόξα τῶν λησμονημένων ἐποχῶν κατοικοῦσε ἀκόμα στήν Ἑλλάδα.

Ο Κώστας Βοστατζόγλου για τον πατριωτισμό

Συμπληρώθηκαν τρία έτη από τον θάνατο του αλησμόνητου Kostas Vostantzoglou. Στη μνήμη του, ένα δικό του κείμενο για τον πατριωτισμό...

Κώστας Βοστατζόγλου 

Χτες βράδυ, στη συγκέντρωση των βετεράνων κολυμβητών, μια φίλη μου ζήτησε να κάνω μαθήματα ιστορίας από το φβ, λες και ξέρω κάτι παραπάνω από την τύφλα μου και σαν να με σύστηνε για πρώτη φορά, ενώ γνωριζόμασταν όλοι εκεί μέσα σαν κάλπικες δεκάρες, εδώ και σαράντα με πενήντα χρόνια, είπε σε μιαν άλλη φίλη που ήξερε για δεξιά, παινεύοντάς με αδέξια: δεν ξέρεις πόσο αγαπάει αυτός την Ελλάδα. 

Ξαφνιάστηκα από την διατύπωση. Για μένα είναι αυτονόητο όπως ανασαίνω, το να αγαπάω την πατρίδα. Τον τόπο που μεγάλωσα, που έμαθα όσα έμαθα και που πάλεψα να σταθώ. Αγαπάω τον τόπο που με τυρράνησε κι ας είναι πολλά άδικος. 

Στάθηκα τυχερός στη ζήση μου κι ακούμπησα τρυφερά με το χέρι μου όσους κι όσες αγάπησα. Που αλλού θα έβρισκα αποκούμπι στην ζέστα αρχαίων αγαλμάτων; Που αλλού θα μάθαινα τις παλιές ξεθωριασμένες ιστορίες για τους ανθρώπους τους μεγάλους, τους γενναίους και περήφανους που ζήσανε σ' αλλοτινούς καιρούς; Tούτος ο τόπος γέννησε ανθρώπους που δρασκέλησαν τους αιώνες σαν στιγμή, άκοπα και διδάσκουν ακόμα και σήμερα, την αλήθεια, το κάλλος, την αρετή, την τιμή, την ηθική και τις αξίες καθενός που θέλει να λέγεται άνθρωπος απανταχού του κόσμου. 

Γίνεται να μην αγαπάς τέτοιον τόπο; Γίνεται να μην αγαπάς τα πεύκα του; Tις ελιές, τα στάρια του που κυματίζουν στον λίβα του καλοκαιριού; Tα κυπαρίσσια του που τρυπάνε τον ουρανό και τα σύννεφα που αρμενίζουν πάνωθέ του; Τον τόπο που ακούς τσίγκινους ήχους από μπαγλαμάδες που διαλύουν τα σκότη; Τον τόπο που ηχεί το τουμπελέκι και ο ζουρνάς των πανηγυριών; Γίνεται να μην αγαπάς τα φουρτουνιασμένα γαλάζια νερά στο αρχιπέλαγος; Τα καΐκια που χορεύουνε με το κύμα; Tα νησιά με τα άσπρα σπίτια; Τα ξωκκλήσια στα φρύδια των γκρεμών; Τ' αγρίμια κι αγριμάκια του; Τον ήλιο τον ηλιάτορα που φωτίζει τις μέρες μας και καψαλίζει τη φρυγμένη γη; Tα κορίτσια του με τα τεράστια μαύρα μάτια που βαδίζουν ελαφίσια, ορθόστητα σαν τα ακρόπρωρα; Γίνεται να μην αγαπάς τον τόπο που είναι θαμένοι οι δικοί σου άνθρωποι; Πως να απαρνηθείς και να ξεμακρύνεις από τα κόκκαλα εκείνων που σ' ανάθρεψαν; 

Μνήμη και Αστέριου Αστεριάδη

Του Βαγγέλη Χωραφά

Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1944 και ενώ η περιοχή της Δράμας και της ευρύτερης Ανατολικής Μακεδονίας βρισκόταν υπό την κατοχή των Βουλγάρων συνέβη ένα μοναδικό για ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη γεγονός: η υποστολή της σημαίας του κατοχικού στρατού υπό το φως της ημέρας και η έπαρση της ελληνικής σημαίας.

 Στην κεντρική πλατεία της Προσοτσάνης ο δάσκαλος Κώστας Καζάνας μαζί με τον Αστέριο Αστεριάδη υπέστειλαν τη βουλγαρική φασιστική σημαία και ύψωσαν την ελληνική, αψηφώντας την τρομοκρατία και τις απειλές, που αποτελούσαν την καθιερωμένη πρακτική των Βουλγάρων κατακτητών.

 Το γεγονός αυτό αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα για τις φασιστικές βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής ενώ ταυτόχρονα αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων αγωνιστών και του τοπικού πληθυσμού. 

Η πράξη αυτή, θεωρείται ως η μοναδική υποστολή σημαίας η οποία συνέβη υπό το φως της ημέρας, σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. 

K. Λαμπρόπουλος: Το επικίνδυνο πλαίσιο του διαφαινόμενου Ελληνοτουρκικού Διαλόγου

Ο Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος , Ανώτερος Στρατηγικός Αναλυτής, Συνδιευθυντής του Athens Hub του Οργανισμού Geneva Centre for Security Policy, μιλώντας στον 98.4 , έκανε λόγο για την διαμόρφωση με επισπεύδουσα την Ελλάδα, ενός επικίνδυνου πλαισίου, για τον διαφαινόμενο Ελληνοτουρκικό διάλογο . 

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά , όταν προαναγγέλλεις υποχωρήσεις απ τις πάγιες θέσεις, όταν θεωρείς εφαλτήριο διαπραγμάτευσης θέματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν σχετικοποιείς την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, τότε το μόνο που δύνασαι να διαπραγματευτείς είναι το μέγεθος της ήττας. Και δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο γιατί δεν ετέθη καν στη προεκλογική περίοδο. 

Δυστυχώς, όπως υπογραμμίζει, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά, απ τα πιο επίσημα χείλη αυτό που γράφει εδώ και 4 χρόνια..οτι η Ελλάδα έχει ως στρατηγικό στόχο την Ύφεση και τις Σχέσεις Καλής Γειτονίας με τη Τουρκία ανεξαρτήτως Τιμήματος. Ένα απ τα πλέον επικίνδυνα που ακούστηκαν στη περίφημη συνέντευξη, του Έλληνα Πρωθυπουργού, είναι η απάλειψη της πρόσφατης συμπεριφοράς της Τουρκίας χάριν ενός restart άνευ όρων και μιας αναζήτησης "τολμηρής" ατζέντας. 

Δεν μηδενίζεται ο ιστορικός χρόνος ποτέ σε μια διαπραγμάτευση αφενός, αφετέρου το συνολικό πλαίσιο που τίθεται συν-καθορίζει το αποτέλεσμα. Όταν αναφερόμαστε σε πολιτικό διάλογο τότε αναπόφευκτα εισέρχεται ο παράγων ισχύς και οι έννοιες της συμμετρίας ή της ασυμμετρίας ισχύος. Ακόμα και αν ο απώτερος στόχος είναι η ύφεση πάντα πρέπει να χρησιμοποιείς ως όπλο τη διαδικασία (process) για να ισχυροποιείς τη θέση σου. 

Όταν την αναβαθμίζεις σε peer to peer χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα χωρίς τη παραμικρή κύρωση για προηγούμενη επιθετική συμπεριφορά τότε ως χώρα καθίστασαι εξ υπαρχής σε καθεστώς αδυναμίας. Επιπρόσθετα το μοτίβο της Προσωπικής Διπλωματίας( Personal Diplomacy) καθίσταται επικίνδυνο για τη χώρα που το υιοθετεί γιατί το πρόσωπο αναγορεύεται σε καθοριστικό δρώντα. 

Ο φλογερός επαναστάτης και «πατέρας» της Ιταλίας, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι

Ένας εξεγερμένος πατριώτης αντάρτης κατάφερε να ενώσει την Ιταλία και να της χαρίσει την ανεξαρτησία της έχοντας στο πλευρό του χίλιους εθελοντές που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα! Αυτή είναι σε δυο γραμμές η ιστορία του εθνικού ήρωα της Ιταλίας που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στα μέσα του 19ου αιώνα. «Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, μας μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε από την κούνια μας», έλεγε γι’ αυτόν ο σπουδαίος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, καθώς οι κατακτήσεις και οι επιτυχίες του επαναστάτη τον μετέτρεψαν σε ήρωα διεθνούς βεληνεκούς. 

Η κατ’ εξοχήν ηγετική μορφή που ξεπήδησε από την περίοδο ενοποίησης της Ιταλίας κατά τον 19ο αιώνα (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), τα έβαλε με θεούς και δαίμονες για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και δεν σταμάτησε ούτε όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Πάπα.

 Μπαρουτοκαπνισμένος και διψασμένος για μάχη και δόξα, πολέμησε τόσο στη Λατινική Αμερική (απ’ όπου έλκει εξάλλου και την καταγωγή του το «Ήρωας των Δύο Κόσμων») όσο και στη χώρα του, συμμετέχοντας σε όλες τις μείζονες μάχες της Ιταλίας και μετρώντας επιτυχίες που ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου: επανάσταση στη Σικελία, κατάρρευση της μοναρχίας των Βουρβόνων, αναδίπλωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ανατροπή των παπικών κρατών και δημιουργία του ιταλικού έθνους!

 Ως σύγχρονος Ρομπέν των Δασών («Τσε Γκεβάρα του 19ου αιώνα» τον αποκαλούν συχνά), απολάμβανε την καθολική αναγνώριση του λαού, γι’ αυτό και όταν τον επικήρυξε ο Πάπας με σεβαστό ποσό κανένας Ιταλός δεν σκέφτηκε να τον προδώσει. Ένας από τους διασημότερους ανθρώπους του καιρού του και λεοντόκαρδος από τους λίγους, έγινε σύμβολο των ρομαντικών, έμβλημα των δημοκρατικών και σφράγισε την εικόνα του χαρισματικού στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη, αναγκάζοντας ακόμα και τον φασίστα Μουσολίνι να υιοθετήσει τα συνθήματά του (όπως το «Πορεία προς τη Ρώμη»). 

ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ..

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ
ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Σμύρνην ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου».
104 χρόνια από τη μέρα της απελευθέρωσης.

« δε ζει χωρίς πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή» (Κωστής Παλαμάς)

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος 10ο Ετήσιο Συμπόσιο του Δήμου Κερύνειας 24 Νοεμβρίου, 2018 

Π. Ήφαιστος, ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα;

Του Παναγιωτη Ήφαιστου

Θερμοπύλες

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή τωνώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και ο Χατζής σε μια αριστουργηματική μουσική απόδοση http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1

Όμηρος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης και ο μεγάλος πολιτικός φιλόσοφος-ποιητής Κωσταντίνος Καβάφης. Ο τελευταίος τα συνόψισε όλα ιδιοφυώς σε μερικές μόνο σελίδες ποιητικά γραμμένες. Την Πόλη, την Ιθάκη, την Αλεξάνδρεια και τις Θερμοπύλες. [παρατίθενται στο τέλος του παρόντος]«Πόλη» είναι η Πατρίδα, η Πολιτεία μας. Η Πολιτεία-Πατρίδα με την βαθύτερη έννοια του όρου μας προσφέρει συλλογική ελευθερία και την δυνατότητα απαλλαγμένου έξωθεν καταναγκασμών αθλήματος ενός δημοκρατικού κατ’ αλήθεια βίου σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε συλλογικής οντότητας.

Η Πατρίδα προς την οποία απαιτείται να είμαστε προσανατολισμένοι στο ταξίδι των εθνών και των ανθρώπων είναι η Ιθάκη.

Έτσι προσανατολισμένοι απαιτείται «νάχουμε στον νου μας την Ιθάκη». «Το Φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός» μας. Το πως θα είμαστε προσανατολισμένοι και τι στάσεις και αποφάσεις θα υιοθετούμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού ενέχει μεγάλη σημασία.
Όντας μέσα στην Πόλη–Αλεξάνδρειά μας, όμως, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο κόσμος έξω από αυτήν είναι θανατηφόρα ανταγωνιστικός. Να μην μας παίρνει ο ύπνος. Διαφορετικά κάποια στιγμή θα την αποχαιρετίσουμε.

"Το αίμα της γυναίκας μου θα φάμε τώρα ;"

Χατζηαντωνίου Γιάννης

ΠΑΣΧΑ του 1919- ΡΟΔΟΣ

Στην Ρόδο όπως και στα άλλα Δωδεκάνησα γίνονται πάνδημες διαδηλώσεις υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα. Προκειμένου να παρακαμφθούν  οι απαγορεύσεις των Ιταλών, μετατρέπονται σε διαδηλώσεις είτε η περιφορά του Επιταφίου, είτε η συγκέντρωση του Πάσχα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Στο χωριό Παραδείσι της Ρόδου (τότε Βιλλανόβα) η κατάσταση ξεφεύγει. Ο ιταλικός στρατός χτυπά τους (άοπλους) διαδηλωτές με τους υποκοπάνους των όπλων και με τις ξιφολόγχες.

Δολοφονούνται με λογχισμούς ο ιερέας παπα-Λουκας και μια γυναίκα, η Ανθούλα Ζερβού.

Λίγο μετά και ενώπιον της διεθνούς κατακραυγής, με την  τότε ελληνική κυβέρνηση να απαιτεί την ενσωμάτωση των νησιών στην Ελλάδα,  οι Ιταλοί πρότειναν στον σύζυγό της, ένα Ρόδιο αγρότη, σημαντικό χρηματικό ποσό "γι αυτόν και τα παιδιά του".

Η απάντησή του έμεινε ιστορική : "Το αίμα της γυναίκας μου θα φάμε τώρα ;"

ΥΓ 1 Θυμήθηκα το περιστατικό τώρα, γιατί μαθαίνω ότι η κυβέρνηση δίνει χρήματα,  διορισμούς κλπ στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών.

ΥΓ 2 Τυχόν αξιώσεις ψυχικής οδύνης κλπ πρέπει να διεκδικηθούν δικαστικώς, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν "παροχές" δηλ. κυβερνητικό άλλοθι και αντικείμενο χειρισμών εκτόνωσης

____________

Η οικονομική ενίσχυση στον πατέρα του ήρωα Σολωμού

Πριν από 25 περίπου χρόνια, στην Κύπρο, σε κάποιο σηµείο της «νεκρής ζώνης», πέφτει νεκρός από σφαίρες άνανδρων Τούρκων ένα 26χρονο παλληκάρι, ο Σολωµός Σπύρου Σολωµός.

 Σκαρφάλωνε άοπλος στον ιστό, για να κατεβάσει το κατοχικό σύµβολο του ψεύδους και του αίµατος: την «τουρκοκυπριακή σηµαία». Εκεί τον βρήκε το βόλι… Και το ηρωικό ελληνόπουλο – πού είχε ίδιο και το όνοµα και το επίθετο µε τον ποιητή πού έγραψε τον «Ύµνο στην Ελευθερία»! – πέρασε ελεύθερα στην αθανασία! Πήγαν μετά από μέρες στον πατέρα του ήρωα, για να του προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων. Αρνιόταν πεισματικά, όντας φτωχός μα περήφανος.

Και είναι ΗΡΩΑΣ γιατί εμείς, οι Ελληνες, τον έχουμε για ΗΡΩΑ. Ήταν και δικό μας παιδί κι όπως θέλουμε θα τον πούμε.

Λένα Σεπτέμβρη 

Από χθες, που ακούω αυτόν τον πατέρα να μιλάει και να λέει διάφορα, πολύ θα ήθελα να του πω δυο πράγματα. Είπα, άστον τον καημένο, έχει τον πόνο του, ο πόνος του μιλάει.  Σήμερα, όμως,  διαβάζοντας τα λόγια του , ειλικρινά δεν άντεξα. 

Από χθες, λοιπόν, ακούμε έναν πατέρα να είναι λαλίστατος και να κατηγορεί το παιδί του που δεν έγινε φαρμακοποιός σαν και του λόγου του, που ειχε στρωμένη δουλειά με φράγκα και θα ζούσε τώρα (άραγε ποιος του είχε υπογράψει συμβόλαιο ζωής, επειδή θα ήταν φαρμακοποιός;). 

Και όταν έγινε  πιλότος να του λεει συνέχεια, μα καλά για τόσα λίγα κάνεις αυτή τη δουλειά; Και οτι το νεκρό παιδι του, τους κατέστρεψε και οταν μιλάει στους δημοσιογράφους του περνάει η πίκρα (!!!) και, τέλος το υπέροχο "από που κι ως πού ειναι ο γιος μου ήρωας; ο γιος μου δεν θελει να τον λενε ήρωα, δεν ειναι ηρωας, επειδή σκοτώθηκε εν καιρώ ειρήνης" 

Ο γιος σου, αγαπητέ, πονεμένε πατέρα, είναι ΗΡΩΑΣ για όλους εμάς κι ας έφυγε εν καιρώ ειρήνης,  και κρίμα που δεν ειναι και για σένα

- γιατί παράτησε τη στρωμένη δουλίτσα που του προσέφερες για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα με ελάχιστα μέσα και χρήματα. Τα λεφτά τα είχε γραμμένα

- γιατί είχε όνειρό του τον ουρανό και τη σημαία, που έχει ξεφτιλιστεί ιδιαίτερα στις μέρες μας, από κάτι βολεμένους με σίγουρη δουλίτσα. 

- γιατί αυτό που έκανε, δεν μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε, ελάχιστοι μπορούν. Ελάχιστοι

- γιατί βρισκόταν σε πόλεμο κάθε μέρα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό κάθε μέρα, από το να είναι σε πόλεμο. Τιποτα παραπάνω δεν θα κάνουν στον πόλεμο, εκτός του  να ρίξουν τη βόμβα. 

«Πέθανε όπως ήθελε, νέος και γεμάτος Ελλάδα»!

Οι επικήδειοι της μητέρας και του πατέρα του Ήρωα Υποσμηναγού Μάριου- Μιχαήλ Τουρούτσικα.

Η μητέρα του: 

«Το παιδί μου έφυγε από κοντά μου τόσο νωρίς. Μάριε αγόρι μου, αστέρι της ψυχής μου, πάντα χαμογελαστός, ποτέ δεν με είχες στεναχωρήσει για ποτέ και για τίποτα. Αξιοπρεπής και εργατικός, δοτικός σε όλους. Ήσουν ο γιος που θα ήθελε κάθε μάνα στην αγκαλιά της. Ο καλύτερος αδελφός για τα αδέρφια σου. Ο καλύτερος σύντροφος για την κοπέλα σου, τη Ζωή μας. Έγινες ο Ίκαρος της καρδίας μας, ο ήρωας που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε» 

 «Όλη η Ελλάδα φωνάζει αθάνατος. Για μένα ήσουν και θα είσαι το παιδί μου. Ο άγγελός μου που θαύμαζα. Και πόσο να ήξερες πόσο θα μου λείψεις. Και τέλος, δύο στίχους στον Μάριο, στον Στάθη και τους πιλότους που χάθηκαν: ο αετός πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός. Καλό ταξίδι αγόρι μου γλυκό, καλό παράδεισο αστέρι και όσο θα αναπνέω δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. 

Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ, πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος».

Ο επικήδειος του πατέρα: 

«Πώς ένα άτομο εγωιστής και αθυρόστομος πολλές φορές και ίσως όχι δίκαιος μπόρεσε και γέννησε ένα παιδί σαν τον Μάριο; Ως φαρμακοποιός με λίγες επιστημονικές γνώσεις πιστεύω ότι ήταν ένα λάθος από το RNA προς το DNA και το καλυτέρευσε, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω».

«Να κάνουμε τα ζώπυρα φωτιά»

Χρήστος Γιανναράς

Αντιγράφω από αδημοσίευτο κείμενο του Θεόδωρου Παντούλα: 

«Στη φετεινή επέτειο του Πολυτεχνείου (17 του Νοέμβρη) κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση, για την καθιερωμένη πορεία. Ζήτησα από τους νεώτερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China, βεβαίως, αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: “Οχι σημαίες, θα μας την πέσουν” – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις μέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ενας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – “να μην μας πούνε και εθνίκια”, όπως δικαιολογήθηκε. Εμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη, που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με τη σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της, όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο: “Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου”! αντέδρασαν ομοφώνως.

Ολα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου, ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο –λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω, αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα “Στρουμφάκια” ούτε τη “Διεθνή”. Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην “μας την πέσουν”. Ποιοι θα μας την πέσουν, ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: “στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς”.

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας, δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο, δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ενα “παλιόπανο” είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο άνεμος, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις, ναι, λείπουν. Οπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στον Διάολο, που τη στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι, μετά βεβαιότητας, καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή…

«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

Του Δημήτρη Σταματάκη

ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Ένα καταπληκτικό κείμενο του 1896 από τον Αλ.Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος - όχι πολύ γνωστό φιλολογικό σημείωμα - υπό μορφή πρωτοχρονιάτικου άρθρου. Δημοσιεύθηκε πριν από 127 χρόνια στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις».

Έχει τον τίτλο «Οἰωνός», τίτλος ο οποίος σχετίζεται με τον περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήση/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ (=Ένα είναι το καλύτερο σημάδι, ο καλύτερος οιωνός: το να πολεμάει κανείς υπερασπιζόμενος την πατρίδα του).

Σε αυτό το πρωτότυπο και απίστευτα επίκαιρο δημοσίευμα, ο Σκιαθίτης ενώ ξεκινά με μια διάθεση φιλολογική (στην εισαγωγή του κάνει τρείς κειμενικές αναφορές σε αντίστοιχους κλασσικούς συγγραφείς, Όμηρο, Κικέρωνα και Πλάτωνα), συνεχίζει με μια σύντομη διήγηση, την οποία χρησιμοποιεί ως παράδειγμα (λίαν τολμηρό και στην σύλληψη και στην διατύπωση) –ειδικά στο β’ μέρος του - για το άστοχο της αναζήτησης «οιωνών, καλών δηλ. σημαδιών και ευνοϊκών προβλέψεων.

«Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα» επισημαίνει ο Παπαδιαμάντης και κλείνει το άρθρο του με μια σύντομη αναφορά στα εθνικά ζητήματα.

Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.

Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.

«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

Tὸ ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τρισχιλίων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος !...Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων. Καὶ ὁ Κάτων, ὁ ἄκαμπτος Ρωμαῖος, εἶπε, χίλια ἔτη ὕστερον: Si augur augurem...Δηλαδή, ἐὰν οἰωνοσκόπος συναντήσῃ οἰωνοσκόπον, δὲν ἠμπορεῖ νὰ κράτησῃ τὰ γέλια...

Τo τέλος του πατριωτισμού

από Θεόδωρος Παντούλας

Στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου. Ζήτησα από τους νεότερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China βεβαίως αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: «Όχι σημαίες, θα μας την πέσουν» – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ένας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – «να μην μας πούνε και εθνίκια», όπως δικαιολογήθηκε. Έμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με την σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο! «Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου», αντέδρασαν ομοφώνως!

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο – λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα «Στρουμφάκια» ούτε την «Διεθνή». Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην «μας την πέσουν». Ποιοι θα μας την πέσουν; Ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: «στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς».

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ένα «παλιόπανο» είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο αέρας, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις ναι, λείπουν. Όπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στο Διάολο, που την στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι μετά βεβαιότητος καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή.

Τo τέλος του πατριωτισμού

από Θεόδωρος Παντούλας

Στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση για την πορεία του Πολυτεχνείου. Ζήτησα από τους νεότερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China βεβαίως αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: «Όχι σημαίες, θα μας την πέσουν» – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ένας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – «να μην μας πούνε και εθνίκια», όπως δικαιολογήθηκε. Έμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με την σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο! «Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου», αντέδρασαν ομοφώνως!

Όλα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο – λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα «Στρουμφάκια» ούτε την «Διεθνή». Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Η πονεμένη και απροσκύνητη Ρωμιοσύνη

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Έγραφε η τότε εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 21.1.1913 για τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Ιωάννη Μαυροδήμου: «Μου διηγήθηκαν σήμερα μερικάς λεπτομερείας του θανάτου του ανθυπολοχαγού Μαυροδήμου. Μοιάζει με ποίημα. Οι Μαυροδημαίοι είναι μία παλαιά στρατιωτική οικογένεια της Ελλάδος. Εις κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι από ένας Μαυροδήμος. Στο Εικοσιένα, στο ‘86, στο ‘97… Ο ανθυπολοχαγός Μαυροδήμος μόλις είχε βγει από το στρατιωτικόν σχολείον. Την ημέρα που ο λόχος του επρόκειτο να λάβει μέρος εις την μάχην, εσηκώθη πρωί, εξυρίσθη, εκτενίσθη, διέταξε και του έφεραν την καλή του στολή, τις καινούργιες του τις μπότες, τα άσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σαν γαμπρός, ετράβηξε το σπαθί και είπε στους άνδρας του: εμπρός παιδιά… Και σκοτώθηκε από τους πρώτους». (Εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 21.1.1913).  Είναι ο πρώτος πεσών αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, στις 6 Οκτωβρίου του 1912, στους Βαλκανικούς Πολέμους. Τέτοιες ιστορίες ανήκουν στο Συναξάρι του Γένους. Είναι οι άγνωστοι ήρωες, τα πολυτίμητα εικονίσματα του έθνους μας…

Το διάβασα στους μαθητές μου. Αυτό το μικρό, λακωνικό για τόσο μεγάλη θυσία αφιέρωμα της τότε εφημερίδας. Θυμήθηκα μια ξεχασμένη παιδαγωγική αρχή. «Ο διδάσκων δις διδάσκεται». Σε τέτοια κείμενα καθρεφτιζόμαστε πρώτα εμείς, που τα προσφέρουμε στα παιδιά. Σηκώθηκε, στολίστηκε σαν γαμπρός για να πάει, πού; Στην μάχη, στον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος γάμο του. Στις χαρές της νύμφης του πατρίδας Ελλάδας. Και θυσιάστηκε, έδωσε το αίμα του γι’ αυτήν, τόσο την αγαπούσε.

Και τα παιδιά άκουγαν με συγκίνηση. Με χαρμολύπη. Υπερηφάνεια για την ανδρεία και την λεβεντιά. Λύπη για την νιότη του. Αυτό θέλουμε.  Αυτή είναι η πατρίδα. Με τα «πάθια και τους καημούς της» (Παπαδιαμάντης) και με τις τρανές χαρές της, τις αναστάσιμες ημέρες της ιστορίας της. Τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα, την Πύλη του Ρωμανού με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το Μανιάκι με τον αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα, την Στάτιστα του Παύλου Μελά, το μοναστήρι της Παναγίας του Μαχαιρά με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Μοσχοβολούν λευτεριά αυτοί οι τόποι με την θυσία τους… όπως οι μάρτυρες και οι άγιοι της αμωμήτου Πίστεώς μας αγιάζουν τα χώματα με το αίμα τους και τον ιδρώτα των ασκητικών αγώνων τους.

Αναστάσιμη ημέρα, Πασχαλιά, ήταν για τους σκλάβους Μακεδόνες, η ημέρα που πατούσε ο ελληνικός στρατός την αιματοβαμμένη γη τους. (Και ήρθε η σταύρωσή της, όταν άθλιοι προδότες, που καμαρώνουν ακόμη στα εδώλια, όχι του δικαστηρίου, αλλά της Βουλής, την ξεπούλησαν για μια γραβάτα).