Εκκλησία και Νέοι (μ. Αργολίδος Νεκτάριος, Σ. Παπασταματέλος)

Εκκλησία και Νέοι (μ. Αργολίδος Νεκτάριος, Σ. Παπασταματέλος)

από Αντίφωνο

Πως ζουν οι νέοι άνθρωποι; Φταίνε οι νέοι; Προβλήματα σχέσεων: με γονείς, με σχολείο, μεταξύ τους. Αναζήτηση γνήσιου, αυθεντικού, αίσθηση κοινότητας, ο ρόλος της ενορίας.

Εκκλησία και Νέοι, μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος, Σταμάτης Παπασταματέλος, καλεσμένοι από τον π. Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο, στην εκπομπή «Αρχονταρίκι» της ΕΡΤ, γύρω στο 1996).

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/nZqjUGoApnI

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρομοκρατικά παραληρήματα (Μικρόν δοκίμιον περί απιστίας εις εγκοσμίους κυρίους)

Σταμάτης Ν. Παπασταματέλος

«Τώρα που παντρεύεσαι σου το λέω, άλλη μια, πως σ’ αγαπώ».

(Χειμερινοί κολυμβητές)

Το θέμα στην ημερήσια διάταξη. Το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι», συνεχίζεται. Η κοινωνία παρακολουθεί αμέτοχη την πάλη στο ρινγκ της εξουσίας, χειροκροτώντας πότε τους μεν, πότε τους δε. Το σκηνικό μοιάζει χολυγουντιανό, ψεύτικο σ’ ένα κράτος που τα σόγια των γιάπις made in Greece –οξύμωρο, αλλά κιτς– κυβερνούν τα όνειρά μας. Ο νέος νόμος «για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα» ήρθε έγκαιρα, για να δέσει ο χυλός.

Τα πράγματα θα ήταν απλά αν επρόκειτο για μια κατά μέτωπον σύγκρουση δύο ηγεμονικών τάσεων, της νεοφιλελεύθερης με την σοσιαλιστική, στο πεδίο της νομής της κρατικής μηχανής. Πρόκειται, όμως, απλούστερα για μια απόπειρα της εξουσίας ως αυτοσκοπού να δηλώσει και τους τελευταίους θύλακες ελευθερίας, τις τελευταίες εστίες του πνεύματος μέσα σ’ ένα σύμπαν όπου αυτό αλλοτριώνεται σε πράγμα. Σ’ αυτή την απόπειρα μετέχει σύνολο το φάσμα του κομματικοκρατικού πολιτικού μας συστήματος, απ’ την μια πλευρά και η γρηγορούσα συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας από την άλλη. Όσο κι αν το παραπάνω φαίνεται θεωρητικό δάνειο απ’ την προβληματική της σχολής της Φρανκφούρτης, διασκευασμένο στα καθ’ ημάς, είναι, κατά την αίσθησή μου, μόνο η αλήθεια.

Στεκόμενοι αντιμέτωποι με τον εξευρωπαϊσμό, απογυμνωμένο απ’ όλα τα προσωπεία και τους διαμεσολαβητικούς προς τους πολίτες μηχανισμούς του, μένοντας μόνοι απέναντι στην συναίνεση δυτικοευρωπαϊκού τύπου για την μετατροπή του κοινωνικού ιστού σε καταναλωτική και καταναλώσιμη μάζα κινδυνεύοντας να κλειστούμε σε γκέτο και νησίδες αυτοβαυκαλισμού, παρακολουθούμε το νέο «κυνήγι μαγισών». Οι αρχοντοχωριάτες της τεχνοκρατικής αφασίας προστρέχουν για να επιβάλλουν το στρατωνιστικό τους Το θέμα στην ημερήσια διάταξη. Το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι», συνεχίζεται. Η κοινωνία παρακολουθεί αμέτοχη την πάλη στο ρινγκ της εξουσίας, χειροκροτώντας πότε τους μεν, πότε τους δε. Το σκηνικό μοιάζει χολυγουντιανό, ψεύτικο σ’ ένα κράτος που τα σόγια των γιάπις made in Greece –οξύμωρο, αλλά κιτς– κυβερνούν τα όνειρά μας. Ο νέος νόμος «για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα» ήρθε έγκαιρα, για να δέσει ο χυλός.

Σ. Παπασταματέλος: Νέκυια

inShare

Σταμάτης N.  Παπασταματέλος

Μιλοῦµε γιά τήν Παιδεία µἐ µιά γλώσσα ξύλινη. Σκοτεινά νοήµατα, σκόπιµα ἀσαφεῖς λόγοι, ἄγονη ἐπίσκεψη µιᾶς περιπτωσιολογίας πού µᾶς παρασύρει σέ στοµφώδη κηρύγµατα. Ἡ διάρκειά τους ὡς προτεινόµενων φαρµάκων τό πολύ µιά σχολική χρονιά˙ ἡ ἀποτελεσµατικότης τους ἕνα µεταξωτό κοντοβράκι γεµάτο µπαλώµατα. Φορεῖς καί σύστηµα πιέζουν δεξιά, πιέζουν ἀριστερά µήπως χωρέσει ὁ σάκκος τά αἰτήµατά τους –ὡσάν νά ἦταν δυνατό καί δικαιώσιµο νά ἱκανοποιηθοῦν ὅλων οἱ ἀπαιτήσεις καί µάλιστα «ἐδῶ καί τώρα» -µέχρι νά διαπιστώσουν ὅτι οἱ ἐλαφρές ... ἰδέες τους ἦταν πολλές κι ὁ σάκκος ἀσήκωτος. Οἱ συσσωρευµένες διεκδικήσεις ἐξαργυρώνονται στό πληθωριστικό χαρτονόµισµα τῆς ἀνευθυνότητας, τῆς ἀτολµίας καί τῆς πνευµατικῆς νωθρότητας.

Ρίχνοντας µόνο µιά µἀτιά στήν πολυγλωσσία περί τῆς Παιδείας σίγουρα αἰσθάνεται κανείς τήν πλήξη τῶν φλύαρων. Διότι, οἱ φλύαροι εἶναι οἱ πρῶτοι πού πλήττουν µἐ τίς συνήθεις κενολογίες τους, γι’ αὐτό καί ὑποχρεώνουν τούς ἄλλους στήν ἀνοχή τους. Ἀπό διάθεση ὀµοιοπαθητικής αὐτοθεραπείας ἤ ἀπό ἐκδίκηση τῆς κοινωνίας πού δέν εἶναι σάν αὐτούς. Χρόνια ὁλόκληρα µἐ σπασµένους καθρέφτες γιά νά µἡ βλέπουµε τίς µυϊκές συσπάσεις τοῦ προσώπου µας ὅταν ἐπαναλαµβάνουµε τά ἀνούσια –µἐ αἴσθηµα ἀνίας, ἀσφαλῶς– καί τά θεατρικά µας –µἐ ἐλλοχεύουσες τίς τύψεις γιά τή συγκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Μέ ἀκροαµατικό κοινό µικροµεσαίους καί δηµοσίους ὑπαλλήλους, ἐξ ἰδεολογίας βέβαια, διατηροῦµε ἀπεριόριστη ἀσυλία. Ἐπιτυγχάνουµε µάλιστα θαυµαστή συναίνεση στόν τρωγλοδυτισµό πού δραπετεύει ἀπό τά ἀφασικά µας ἑλληνικά, τά ἐπιµελῶς ἐξωραϊσµένα.