Βοήθειά μας, λοιπόν!

Του Στέφανου Γανωτή

Σίγουρα κάποιοι θα αντιδράσουν και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου τα λόγια του συγχωρεμένου συγγενή μας, του Μανώλη Γλέζου, όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά για πολιτική:

 "Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

 Ας όψονται...

Βοήθειά μας, λοιπόν!

Όλη η ανάρτηση...

Και επειδή ήδη οι αντιδράσεις (αναμενόμενες) πυροδοτούν τη συζήτηση, ξαναλέω ότι δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, αλλά μεταφέρω την άποψη ενός ανθρώπου που και αγαπώ  και εκτιμώ (επίτηδες χρησιμοποιώ τον ενεστώτα). 

Έχω πάει στο σπίτι που μένει ο Μανώλης ο Γλέζος στο χωριό, λίγο πιο κάτω από τον φούρνο και καθόμαστε παρέα για να του δείξω το καινούργιο μου βιβλίο «ΣΥΡΙΑ, το ημερολόγιο ενός αποχωρισμού» Αφού με έβαλε και του διάβασα κάποια αποσπάσματα και συγκινήθηκε πολύ, συνεχίσαμε τη συζήτησή μας, καθισμένοι αυτή τη φορά στο σετζάκι απέναντι από τον φούρνο.

 «Μανώλη», του λέω, «πώς τα βλέπεις τα πράγματα»; 

«Φοβάμαι, γιε μου, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ σύντομα προς το χειρότερο».

 «Γιατί; Τι ακριβώς φοβάσαι; Δεν είσαι ευχαριστημένος, που έχουμε τουλάχιστον αριστερή κυβέρνηση»;

 Με κοίταξε και γέλασε. «Αριστερή»; μου λέει. Και συνεχίζει ακριβώς όπως ξανάγραψα πιο πάνω: 

"Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ

Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ» μας πηγαίνει ένα μικρό ταξίδι προς τα πίσω, στα χρόνια του ελληνο-ιταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής στην ΕΛΛΑΔΑ, παρουσιάζοντας και ασπρόμαυρη αναπαράσταση της νύχτας εκείνης. Πρόκειται για μια σύντομη ιστορική αναδρομή, σε γεγονότα που συντάραξαν όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρη την ΕΥΡΩΠΗ. 

Στις 6 Απριλίου του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην ΕΛΛΑΔΑ. Οι Έλληνες αγωνίζονται να μη χάσουν την ελπίδα τους. Στις 27 Απριλίου του ιδίου έτους, στις 8:10 το πρωί, τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην ΑΘΗΝΑ και στις 08:45 υψώνουν την πολεμική σημαία τους με τον αγκυλωτό σταυρό, πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Λίγες ημέρες αργότερα, δύο 19χρονοι φοιτητές αποφασίζουν το παράλογο: να κατεβάσουν το σύμβολο του ναζισμού από το πανάρχαιο μνημείο του ελληνικού κάλλους και πολιτισμού. Πρόκειται για το φοιτητή της Ανωτάτης Εμπορικής, ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ και το φοιτητή της Νομικής, ΛΑΚΗ ΣΑΝΤΑ. Σκοπός αυτού του τολμήματος ήταν να μηνύσουν σε όλους ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει παραδοθεί ακόμα, συνεχίζει να αντιστέκεται εναντίον του ξένου κατακτητή. Το εγχείρημά τους στέφθηκε με επιτυχία τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941.

Αυτό το μεμονωμένο ηρωικό κατόρθωμα αναπτέρωσε το ηθικό όλων των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων, που υπέφεραν κάτω από το γερμανικό ζυγό. Ο ΓΛΕΖΟΣ και ο ΣΑΝΤΑΣ μιλούν για εκείνη την περίοδο, για την τολμηρή τους απόφαση, καθώς επίσης και για τα υπόλοιπα αξιόλογα επιτεύγματα της ελληνικής αντίστασης. 

«ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ»[1]

Του Αριστομένη Ι. Συγγελάκη

Τρία χρόνια χωρίς τον Μανώλη Γλέζο.

«ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ»[1]

«Μου είπαν: Είσαι μικρός, αν κάνεις ένα ακόμη βήμα θα σε αφανίσουν. Είπα: Αν δεν το κάνω θα είμαι ακόμα πιο μικρός».

 Η φράση αυτή του Βάσου Λυσσαρίδη περιγράφει ιδανικά το βίο και την πολιτεία του Μανώλη Γλέζου. Και, πράγματι, ο Μανώλης Γλέζος αποτελεί αντιπροσωπευτική έκφραση του αντιστασιακού διαχρονικού πνεύματος του ελληνισμού. Έκανε πράξη ζωής την αλληλεγγύη στους μαχόμενους ανθρώπους όπου γης, στους αγωνιζόμενους λαούς και έθνη απέναντι στην τυραννία, την εξάρτηση, την ξένη κατοχή, την καταπίεση οποιασδήποτε μορφής. Και για τη δράση του αυτή υπέστη διώξεις, φυλακίσεις και κάθε λογής δοκιμασίες αλλά δεν κάμφθηκε. Παρέμεινε μέχρι το τέλος στις επάλξεις του αγώνα με συνέπεια, ανιδιοτέλεια και ηθική ακεραιότητα.

Η κορυφαία αντιστασιακή πράξη των Μανώλη Γλέζου και Λάκη Σάντα να κατεβάσουν την πολεμική σημαία του Γ’ Ράιχ με τον αγκυλωτό σταυρό, που μόλυνε τον Ιερό Βράχο, σε συνέχεια του παλλαϊκού ξεσηκωμού της Μάχης της Κρήτης, έστειλε παντού το μήνυμα ότι ο Άξονας δεν είναι αήττητος. Σε όλη την Ευρώπη οι Λαοί ξεσηκώθηκαν, οργανώθηκαν στην Αντίσταση και συνέβαλαν καθοριστικά στη λύτρωση της ανθρωπότητα από τον φασισμό. Με τη Μάχη της Κρήτης και την Εθνική της Αντίσταση η Ελλάδα τέθηκε στην πρωτοπορία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών.

Όμως η χώρα μας πλήρωσε βαρύτατο τίμημα, ακριβώς γιατί δεν έσκυψε το κεφάλι στους κατακτητές. Ο πληθυσμός της αποδεκατίστηκε, η εβραϊκή κοινότητα εξολοθρεύθηκε, οι υποδομές της Ελλάδας καταστράφηκαν ολοσχερώς, ο  εθνικός της πλούτος λεηλατήθηκε. Αρχαιολογικοί και πολιτιστικοί θησαυροί ανυπολόγιστης αξίας εκλάπησαν και φυγαδεύτηκαν στο Γ’ Ράιχ, ενώ μοναδικής αξίας μνημεία υπέστησαν βαρύτατες καταστροφές.

Δυστυχώς όμως για τα ναζιστικά εγκλήματα δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε: με ελάχιστες εξαιρέσεις, τιμωρία για τους σφαγείς και αποζημίωση στα θύματα δεν υπήρξε.

Έφυγε για να ανταμώσει τον έτερο Μανώλη

Λίγα χρόνια πριν στην άΠΕΙΡΟ χΩΡΑ. Στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μπλάθρα για την Επανάσταση του 1821. 

Ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος ανάμεσα στους Μανώληδες. Σήμερα αποχαιρετήσμε τον Μανώλη που μας έφυγε για να ανταμώσει τον έτερο Μανώλη και άλλους πολλούς σε χώρα ζώντων. Την ευχή τους να έχουμε. Και το παράδειγμά τους.

Γιατί ο Μανώλης Γλέζος πέρασε 13 φορές Χριστούγεννα στην φυλακή και ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήθελε να είναι μαζί του;

Ο Μανώλης Γλέζος περιγράφει πως πέρασε 13 φορές τα Χριστούγεννα στην φυλακή, ενώ μερικές φορές περίμενε την εκτέλεση του αφού είχε καταδικαστεί σε θάνατο.

Ο Μανώλης Γλέζος πλήρωσε τους αγώνες του για ελευθερία με πολλά χρόνια φυλάκισης ως πολιτικός κρατούμενος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, «γιόρτασε» 13 φορές τα Χριστούγεννα πίσω από τα κάγκελα. 13 χρόνια χωρίς φίλους, συγγενείς και κεράσματα. 13 χρόνια που δεν άκουσε τα κάλαντα και δεν διασκέδασε όπως όλοι. Κι όμως, κάποιες από αυτές τις γιορτές των Χριστουγέννων, ο Μανώλης Γλέζος τις πέρασε περιμένοντας την εκτέλεσή του, καθώς ήταν καταδικασμένος σε θάνατο.

Μάλιστα, ο άνθρωπος που κατέβασε την σημαία των Ναζί από την Ακρόπολη στην κατοχή, στα μεταπολεμικά χρόνια βρέθηκε συγκρατούμενος με τον Γερμανό εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν.

 Ο Μέρτεν ήταν ο σφαγέας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Περίπου 50.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν στο Άουσβιτς, μετά από δική του εντολή. Ο Μέρτεν, σε αντίθεση με τον Γλέζο, έτυχε ειδικής μεταχείρισης και αποφυλακίστηκε νύχτα.

Γιατί ο Αλεξανδράκης ήθελε να κάνει Χριστούγεννα

στη φυλακή με τον Μανώλη Γλέζο; Η δήλωση του...

Παραμονές Χριστουγέννων του 1960, ο Αλέκος Αλεξανδράκης κάνει μια δήλωση, που προκαλεί σάλο. Όταν ερωτάται από εφημερίδα με ποιον θα ήθελε να περάσει μαζί τις γιορτές, ο δημοφιλής ηθοποιός απαντά: «Θα ήθελα να έκανα Χριστούγεννα μαζί με τον Μανώλη Γλέζο. Και αναφέρω αυτόν, γιατί για μένα ο Γλέζος είναι ένα σύμβολο».

Μανόλης Γλέζος - Νίκος Μπελογιάννης! Έφυγαν σαν σήμερα...

Μανόλης Γλέζος - Νίκος Μπελογιάννης!
Έφυγαν σαν σήμερα...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η πιο ηρωική πράξη μιας ζωής μόνο αγώνες, του Μανόλη Γλέζου ήταν όταν εκείνη της νύχτας της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα, σκαρφάλωσαν στα βράχια της Ακρόπολης, κατέβασαν από εκεί το μισητό σύμβολο του κατακτητή, τη σβάστικα.

Δίδαξαν και οι δύο τους ηρωισμό και την ανάγκη, όταν χρειαστεί, για θυσία!

Ο Μανόλης Γλέζος έλεγε στους νέους:

"Την παραμονή κάθε μάχης, οι συναγωνιστές μαζεύονταν και κουβέντιαζαν. Όχι μόνο τα της μάχης. «Σαν άνθρωποι, λέγαμε, ‘αν δε σε βρει εσένα το βόλι και ζήσεις, θα ζεις και για μένα. Εάν εσύ ζήσεις, δε θα με ξεχάσεις. Όταν θα πας στη θάλασσα και θα ακούς τον φλοίσβο των κυμάτων, θα τ΄ ακούς και για μένα. Κι όταν πας στο δάσος και ακούς τον άνεμο να θροϊζει μέσα από τα φύλλα, θα το κάνεις και για μένα. Θα τ΄ ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα. Κι όταν τραγουδάς, θα τραγουδάς και για μένα. Κι όταν πίνεις κρασί, θα πίνεις και για μένα. Κι όταν λες ‘καλημέρα’ στον άλλον που συναντάς, θα το λες και για μένα. Μπορώ εγώ να ξεχάσω αυτό τον κόσμο; Θέλω να πω κάτι και να εντοπιστεί μέσα στο μυαλό σας», λέει Την παραμονή κάθε μάχης, οι συναγωνιστές μαζεύονταν και κουβέντιαζαν. Όχι μόνο τα της μάχης. «Σαν άνθρωποι, λέγαμε, ‘αν δε σε βρει εσένα το βόλι και ζήσεις, θα ζεις και για μένα. Εάν εσύ ζήσεις, δε θα με ξεχάσεις. Όταν θα πας στη θάλασσα και θα ακούς τον φλοίσβο των κυμάτων, θα τ΄ ακούς και για μένα. Κι όταν πας στο δάσος και ακούς τον άνεμο να θροϊζει μέσα από τα φύλλα, θα το κάνεις και για μένα. Θα τ΄ ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα. Κι όταν τραγουδάς, θα τραγουδάς και για μένα. Κι όταν πίνεις κρασί, θα πίνεις και για μένα. Κι όταν λες ‘καλημέρα’ στον άλλον που συναντάς, θα το λες και για μένα. Μπορώ εγώ να ξεχάσω αυτό τον κόσμο; Θέλω να πω κάτι και να εντοπιστεί μέσα στο μυαλό σας», και συνέχιζε, προσδιορίζοντας τον ελληνικό τρόπο,

Πάντα με την Ελλάδα, το Λαό και το Δίκιο!

του Αριστομένη Συγγελάκη*

«Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο,
δεν είν’ εκεί που πας. Ν’ αλλάξεις δρόμο!»
Κώστας Βάρναλης

Στο άκουσμα του θανάτου του Μανώλη Γλέζου ο λαός μας βυθίστηκε στο πένθος. Ένα πραγματικό κύμα αγάπης, τιμής και ευγνωμοσύνης σηκώθηκε για να αγκαλιάσει τον μεγάλο εκλιπόντα. Τον πρωτοπόρο της Εθνικής Αντίστασης, που μαζί με τον Λάκη Σάντα, όρθωσαν το ανάστημά τους στην ναζιστική Γερμανία, στη στιγμή της μέγιστης ισχύος της, τσαλακώνοντας με το ηρωικό τους κατόρθωμα το γόητρο του Χίτλερ και αναπτερώνοντας το φρόνημα των σκλαβωμένων λαών. Τον λαϊκό αγωνιστή που δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες του ηρωικού αυτού κατορθώματος, αλλά αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στους αγώνες για Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Στην υπεράσπιση των καταπιεζόμενων λαών και πολιτών όπου γης.

Ο Μανώλης Γλέζος με την αγωνιστικότητά του, το δημοκρατικό του ήθος, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την ανθρωπιά του, την έμπρακτη αγάπη του για την Πατρίδα και τον Λαό, ένωσε τους Έλληνες και τους δημοκράτες όπου γης. Όλους τους Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, που προέβησαν στην ιστορική και ηθική απρέπεια να δηλώσουν ότι ο Μανώλης Γλέζος «σε όλη του τη ζωή ήταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας». Τους οφείλουμε μία απάντηση. Ας τους θυμίσουμε κάποια γεγονότα της ζωής του.

Στις εθνικές εκλογές της 11ης Μαΐου 1958, η ΕΔΑ αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση με 24,42% και 78 βουλευτές, λαμβάνοντας, μάλιστα, εντυπωσιακά ποσοστά στα αστικά κέντρα της χώρας και ιδίως στις εργατικές συνοικίες. Η εξαιρετική αυτή εκλογική επίδοση της ΕΔΑ έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της βίας και της τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς. Ο Μανώλης Γλέζος, τον Αύγουστο του 1958, διευθυντής τότε της Αυγής, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της κατασκοπίας και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε πενταετή κάθειρξη. Ξεσηκώνεται ένα τεράστιο κύμα αντιδράσεων στην Ελλάδα και διεθνώς με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων όπως ο Αλμπέρ Καμύ, ο Ζαν Πολ Σαρτρ και ο Πάμπλο Πικάσο.

Ανασκόπηση 2020 : Ο τελευταίος παρτιζάνος

 

   Από την “Ανασκόπηση του 2020” για τα προσωπα που έφυγαν από τη ζωή αλλά όχι απο κοντά μας, ξεχωρίσαμε εναν αποχαιρετισμό στον “δικό μας” Μανώλη Γλέζο, συνιδρυτή του ΕΣΔΟΓΕ. 

” Αποχαιρετισμός στον Μανώλη Γλέζο

Ο Μανώλης Γλέζος αγαπήθηκε όσο λίγοι Έλληνες αγωνιστές. Μέσα στην ψυχή και τη συνείδηση του Έλληνα ενσωμάτωνε τον συνεχή, αδιάκοπο και αδικαίωτο αγώνα του για ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια

Ο δικός μας άνθρωπος, ο «παγκόσμιος Μανώλης Γλέζος», έφυγε από τη ζωή στις 30 του Μάρτη. Θα μείνει αιώνια στην ιστορική μνήμη ως μια από τις πιο σπουδαίες μορφές της σύγχρονης Ιστορίας.

  Γεννήθηκε στ’ Απεράθου της Νάξου στις 9 Σεπτέμβρη του 1922, μητέρα του η Ανδρομάχη Ναυπλιώτη -δασκάλα- και πατέρας του ο Νικόλας Γλέζος, Δ.Υ. και δημοσιογράφος.

  Σταθμοί της ζωής του η Νάξος, η Πάρος και κυρίως η Αθήνα. Από πολύ μικρός, με ανήσυχο πνεύμα και ακαταμάχητο φρόνημα, εντάχθηκε στο προοδευτικό αριστερό κίνημα προσφέροντας στον ελληνικό λαό ακατάλυτες παρακαταθήκες αυτοθυσίας, ανιδιοτέλειας, αλτρουϊσμού, αγωνιστικού πνεύματος και ήθους. Συνεχείς μέχρι τέλους της ζωής του οι αγώνες του για την ειρήνη, τον Πολιτισμό, τα Γράμματα, τη λειτουργία της δημοκρατίας, για κοινωνική δικαιοσύνη και τα καθημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού.

 Σ’ αυτό το μικρό αφιέρωμα θα γίνει μια επιλογή των πιο αντιπροσωπευτικών ιστορικών γεγονότων της πλούσιας αγωνιστικής του πορείας.

 1940: Περνά στην ΑΣΟΕΕ (οικονομικές επιστήμες) και συγχρόνως εντάσσεται στις τάξεις των πρώτων αντιστασιακών νεολαιίστικών οργανώσεων (ΟΚΝΕ-ΕΠΟΝ-ΕΑΜ νέων).

31 Μαΐου 1941: Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας ανεβαίνουν μεσάνυχτα από ένα αφύλακτο πέρασμα στην Ακρόπολη και κατεβάζουν τη χιτλερική σβάστικα. Οι Γερμανοί επικηρύσσουν με ένα τεράστιο χρηματικό ποσό τους «δράστες» και τους δικάζουν ερήμην σε θάνατο.

Για τον Μανώλη το κατέβασμα της σημαίας δεν είναι κάτι «ξεχωριστό», όπως συχνά έλεγε, είναι συνταρακτικό αυτό που γράφει συνδεδεμένο με τη μητέρα του και τη νύχτα εκείνη:

Ο Μανώλης Γλέζος περιγράφει πως πέρασε 13 φορές τα Χριστούγεννα στην φυλακή και γιατί ο Αλ. Αλεξανδράκης ήθελε να είναι μαζί του;

Ο Μανώλης Γλέζος περιγράφει πως πέρασε 

13 φορές τα Χριστούγεννα στην φυλακή, 

ενώ μερικές φορές περίμενε την εκτέλεση του 

αφού είχε καταδικαστεί σε θάνατο.

Ο Μανώλης Γλέζος πλήρωσε τους αγώνες του για ελευθερία με πολλά χρόνια φυλάκισης ως πολιτικός κρατούμενος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, «γιόρτασε» 13 φορές τα Χριστούγεννα πίσω από τα κάγκελα. 13 χρόνια χωρίς φίλους, συγγενείς και κεράσματα. 13 χρόνια που δεν άκουσε τα κάλαντα και δεν διασκέδασε όπως όλοι. Κι όμως, κάποιες από αυτές τις γιορτές των Χριστουγέννων, ο Μανώλης Γλέζος τις πέρασε περιμένοντας την εκτέλεσή του, καθώς ήταν καταδικασμένος σε θάνατο.

Μάλιστα, ο άνθρωπος που κατέβασε την σημαία των Ναζί από την Ακρόπολη στην κατοχή, στα μεταπολεμικά χρόνια βρέθηκε συγκρατούμενος με τον Γερμανό εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν. 

Δείτε: Εκείνη τη Νύχτα που κατέβηκε η ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη (30 Μαΐου του 1941)

Ο Μέρτεν ήταν ο σφαγέας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Περίπου 50.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν στο Άουσβιτς, μετά από δική του εντολή. Ο Μέρτεν, σε αντίθεση με τον Γλέζο, έτυχε ειδικής μεταχείρισης και αποφυλακίστηκε νύχτα.

Δείτε: Ο εμβληματικός αγωνιστής Μανώλης Γλέζος

Γιατί ο Αλεξανδράκης ήθελε να κάνει Χριστούγεννα 

στη φυλακή με τον Μανώλη Γλέζο; Η δήλωση του...

Παραμονές Χριστουγέννων του 1960, ο Αλέκος Αλεξανδράκης κάνει μια δήλωση, που προκαλεί σάλο. Όταν ερωτάται από εφημερίδα με ποιον θα ήθελε να περάσει μαζί τις γιορτές, ο δημοφιλής ηθοποιός απαντά: «Θα ήθελα να έκανα Χριστούγεννα μαζί με τον Μανώλη Γλέζο. Και αναφέρω αυτόν, γιατί για μένα ο Γλέζος είναι ένα σύμβολο».

Μανώλης Γλέζος: Τρεις μήνες από το θάνατό του.*

Του Λαοκράτη Βάσση

α .   Με πλήρη συνείδηση του χαρακτήρα και των ορίων τούτης της συγκινητικής «στιγμής», πολύ, όμως, περισσότερο με πλήρη συνείδηση των οριακών δυνατοτήτων μου να φωτίσω, έστω και λίγο, το μέγεθός του, θα περιοριστώ, ως προσκύνημα στον τάφο του, στο να αγγίξω ερμηνευτικά τρεις κύριες διαστάσεις του «φαινομένου: Μανώλης Γλέζος».

     Διάσταση πρώτη: Ο μέγας άθλος της «Ακρόπολης».

Δεν πρόκειται, εδώ, παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες, να μιλήσω για τον υπέρτατου συμβολισμού άθλο του: τότε, τώρα και πάντοτε, για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο! Που, με όλες τις αξιακές φορτίσεις του, ήταν, για τον Μανώλη,  το πρώτο του «παιγνίδι» με τον θάνατο. Θα αρκεστώ μόνο στο να τονίσω πώς αυτός ο μέγας άθλος είχε και «πριν»,  είχε και «μετά».

     Με το «πριν»: να είναι η αξιακή αρματωσιά του  κι οι βαθιές ρίζες της στην αστείρευτη φλέβα της αντρειοσύνης και της  αντιστασιακότητας, όπως το λέει ο Σβορώνος, του λαού μας. Που, όπως έξοχα το διαλαλεί η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, παραμένει ο ίδιος, υπό την έννοια της ιστορικής του συνέχειας, διαμέσου των αιώνων:

                        Με χίλια ονόματα, μια χάρη

                          ακρίτας είτε αρματολός 

                     αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι

                         πάντα είν΄ ο ίδιος ο λαός.

   Αλλά και με το «μετά»: να έχει την ακόμα μεγαλύτερη σημασία του ως επιβεβαίωση της δια βίου διάρκειας των αξιών, που οδήγησαν τα βήματά του, μαζί με τον Λάκη Σάντα, στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ακατάβλητος σημαιοφόρος, ως την τελευταία του πνοή, του υψηλού διατακτικού του νεανικού του άθλου.

   Διάσταση δεύτερη: Το ιδεώδες του «δημοκρατικού πατριωτισμού».

Μεγάλο Σάββατο, 18 Απριλίου 2018, μία φωτογραφία από το Πάσχα του 1998, που περάσαμε με τον Μανώλη Γλέζο

 

Damianos Vassiliadis

 

Αναρτώ, σήμερα Μεγάλο Σάββατο, 18 Απριλίου 2018, μία φωτογραφία από το Πάσχα του 1998, που περάσαμε με τον Μανώλη Γλέζο σε οικογενειακό κύκλο, σε υψόμετρο 1.400 μέτρα σε ένα από τα ωραιότερα βουνά της Ελλάδας, τον Παρνασσό.

Θεωρώ όμως πολύ σημαντικό να απαντήσω για τα βασικά κίνητρα, που με ώθησαν στην ανάρτηση αυτών των φωτογραφιών. Τι συμβολίζει να κρατά στο χέρι του ένα κερί ο Μανώλης Γλέζος και δεν βιώναμε την λειτουργία της Ανάστασης με ένα ραδιόφωνο για να ακούμε την λειτουργία και να ψάλουμε το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών..

Το βασικό κριτήριο είναι η μνήμη και η διατήρησή της. Η μνήμη γενικά και η ιστορική μνήμη ιδιαίτερα αποτελεί παράγοντα της διαχρονίας ενός προσώπου ή μιας κοινωνίας, ενός λαού και ενός έθνους που κρατάει από αδιάσπαστη την παρουσία του από την αρχαιότητα έως σήμερα. Αντίθετα η λήθη ταυτίζεται με τον θάνατο και την ασυνέχεια. 

Υπάρχουν στην Ελλάδα Έλληνες που ισχυρίζονται ότι το ελληνικό έθνος πριν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους δεν υπήρχε, αλλά δημιουργήθηκε το 1832 με την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Μια θεωρία που λέει ότι το κράτος δημιούργησε το έθνος και όχι το έθνος το κράτος. Μια θεωρία που βασικά ταυτίζεται με την γνωστή θεωρία του Φαλμεράιερ.

Το κερί που κρατάει ο Μανώλης Γλέζος, (αλλά και οι συμπαριστάμενοι) συμβολίζει την συνέχεια του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα έως σήμερα. Αν ο Μανώλης Γλέζος ζούσε στην αρχαία Αθήνα, θα μετείχε με βεβαιότητα στην εορτή των Παναθηναίων προς τιμή της θεάς Αθηνάς, προστάτιδας της Αθήνας της «άμεσης δημοκρατίας». 

Σημασία λοιπόν έχει η παρουσία του Μανώλη Γλέζου στην λειτουργία της Ανάστασης το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και το κερί, που ανάψαμε όλοι μας μπροστά στην είσοδο της εκκλησούλας με την συμβολική της σημασία. 

Δεν εξανάγκασε κανένας να παραστεί ο Μανώλης στο παρεκκλήσι. Θα μπορούσε να μην μετάσχει. Να μας πει: Αφήστε με, εγώ δεν είμαι για κεριά και λιβάνια! Ποια είναι όμως αυτή η συμβολική σημασία του γεγονότος της συμμετοχής του; 

Απλούστατα ήθελε να δηλώσει ότι η ορθόδοξη θρησκεία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του Έλληνα μαζί με την γλώσσα, την ιστορία, τα ήθη και έθιμα και τις παραδόσεις του έθνους των Ελλήνων.

Η φωτογραφία είναι ένα μέσον, γι’ αυτό εξάλλου λέμε: Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις. Προσωπικά δεν θα παραθέσω τις χίλιες λέξεις, αλλά αυτά που κατέθεσε ο Μανώλης Γλέζος γραπτά στο βιβλίο του: Εθνική Αντίσταση 1940-1945 σχετικά με την μνήμη και τα εκφράζει φωτογραφικά ένα κερί:

"Αντικειμενικά, κανένα έθνος δεν γεννιέται σήμερα. Υπάρχει από πολύν καιρό πριν. Η διαδρομή του στον χρόνο, η ιστορία του, αποτελεί το πιο σημαντικό συστατικό στοιχείο της ύπαρξής του. Έθνη χωρίς μνήμη δεν υπάρχουν. Έθνη χωρίς ιστορία είναι ανύπαρκτα. Αλλά η συλλογική ιστορία, η εθνική μνήμη ενός έθνους, παρά τις αλληλεπιδράσεις, είναι ξεχωριστή για κάθε εθνική ολότητα. Η μνήμη επίσης ενός έθνους πρέπει να είναι καταγεγραμμένη με την πιο πιστή αντιγραφή των γεγονότων κατ' αρχήν που την συγκροτούν και αρκούντως αναλυμένη, με όλες τις ερμηνείες που υπάρχουν, γιατί αποτελεί ανεκτίμητη εθνική κληρονομιά. Τα πιστοποιητικά ύπαρξης του έθνους. Τα στοιχεία της ταυτότητάς του". 

Το κερί που άναψε ο Μανώλης Γλέζος στο παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία, μέσα σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον του Παρνασσού, το βουνό των Μουσών, είχε αυτόν τον συμβολισμό. Όποιος το καταλαβαίνει, το κατάλαβε. Οι άλλοι ας προσπαθήσουν, ίσως το καταλάβουν κάποια στιγμή!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ στους σκλαβωμένους λαούς όλου του κόσμου!

Καλή Ανάσταση! 

Κάποτε λαοί σαν το δικό μας είχαν ταυτίσει την Ανάσταση του Χριστού με την Ανάσταση του Έθνους τους!!! 

Σήμερα μόνο ο ατομικός δικαιωματισμός έχει θέση στην ατζέντα της πολιτικής ορθότητας.

Στη φωτογραφία: 

Δυτική Σαχάρα, 1982, Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα Polisario που εκπροσωπούσε τον Λαό των Σαχράουι της Δυτικής Σαχάρας. 

Σε θέση πρηνηδόν ο Μανώλης Γλέζος δοκιμάζει όπλο. 

Όρθιοι : Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Αργύρης Χατζηπέτρος, Σπύρος Κατωπόδης. 

(Στοιχεία και φωτογραφία από Γωγώ Αργυρου)

Για τους νεώτερους:

Ο αντιαποικιακός αγώνας του λαού της Δυτικής Σαχάρας δεν έχει τελειώσει.

Η Δυτική Σαχάρα αγωνίστηκε εναντίον κατ' αρχήν των Ισπανών κατακτητών και των Tropas Nomadas (στρατιωτικό σώμα του Ισπανικού Στρατού αποτελούμενο από Βεδουΐνους) για μια περιοχή που εκτείνεται στο Δυτικό μέρος της Σαχάρας μεταξύ Μαρόκου και Μαυριτανίας.

Οι Ισπανοί με τη σταδιακή αυτομόληση των Tropas Nomadas προς το Πολισάριο αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να υποχωρήσουν αναγνωρίζοντας και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των κατοίκων της Σαχάρας.

Παράλληλα όμως το Μαρόκο και η Μαυριτανία βρήκαν την ευκαιρία να εισβάλλουν στην περιοχή και πατώντας σε ερμηνείες (ανάλογες της Τουρκίας στην Κύπρο) να κατακτήσουν και να μοιράσουν αρχικά την Σαγκουΐα Ελ Χάμρα και το Ρίο ντελ Όρο μεταξύ τους. 

Σήμερα Ε.Ε. και κυρίως ΗΠΑ αρνούνται την αυτοδιάθεση του λαού της περιοχής, ταυτιζόμενοι με τα συμφέροντα του Μαρόκου.

Ο Μανώλης Γλέζος για τον Κυπριακό Ελληνισμό (βίντεο)

Ο Μανώλης Γλέζος στα πλαίσια συζήτησης που είχε ο Γιώργος Καραμπελιάς τον Ιανουάριο του 2016 με την Κύπρια ευρωβουλευτή Ελένη Θεοχάρους με θέμα: «Η Κύπρος ενόψει ενός νέου σχεδίου Ανάν» έκανε μια ιστορική παρέμβαση για τη διαχρονική του σχέση με την Κύπρο από το 1941 έως και το τέλος της ζωής του.

ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΣΕΒΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ"

του Γιώργου Τασιόπουλου

Προσπάθεια καπηλείας και διαστρέβλωση της ιστορίας του Μανώλη Γλέζου από τον ΣΥΡΙΖΑ

Το 2015, ο ευρωβουλευτής τότε του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίευσε μια επιστολή με τίτλο «Πριν είναι αργά» στην οποία κατήγγειλε την συμφωνία στο Eurogroup και κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα κι την κυβέρνηση πως το μόνο που κατάφερε ήταν να μετονομάσει «το κρέας σε ψάρι».

Στην επιστολή*, η οποία δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της κίνησης «Ενεργοί Πολίτες» ο Μανώλη Γλέζος ζητούσε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό «διότι συνήργησα σε αυτή την ψευδαίσθηση»

"Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.

Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε.
Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.
Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις.
Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά".

Το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ 

και το χειρότερο η κίνηση του Μάκη Μπαλαούρα να δημοσιοποιήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φωτογραφία του με τον Μανώλη Γλέζο, την ώρα που ο «τελευταίος παρτιζάνος» έδινε μάχη στο νοσοκομείο να κρατηθεί στη ζωή.

Βουλευτής ΝΔ: Ο Μανώλης Γλέζος ήταν στη λάθος πλευρά της Ιστορίας!

Ο Στράτος Σιμόπουλος χαρακτήρισε τον άνθρωπο που κατέβασε την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη ως πρόσωπο που δίνει λάθος μηνύματα στην νεολαία

Θα ήθελα να ήξερα για ποια νεολαία ενδιαφέρεται μη χαθούν οι αξίες της ο εν λόγω κύριος? Σε ποια μεριά της ιστορίας ανήκει και συμφωνούν οι ψηφοφόροι του? Πάντως ο τραντέλληνας Μανώλης Γλέζος, στα νιάτα του κατέβασε τη ναζιστική σημαία και ως τη στιγμή που πέρασε στην αθανασία, υπερασπίστηκε την Πατρίδα στην ΚΎΠΡΟ ενάντια στο σχέδιο Ανάν, τη Μακεδονία ενάντια της συμφωνίας των Πρεσπών, ενάντια στους Γερμανούς για την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων, ενάντια στα μνημόνια και την υποτέλεια της χώρας μας.

Κάποτε, κάποιοι φορούσαν κουκούλες για να στραφούν ενάντια στους πατριώτες, σήμερα το κάνουν χωρίς κουκούλες!

Γ.Τ. 

Την …δεξιά τιμή της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται πως θέλησε να σώσει ο βουλευτής της Στράτος Σιμόπουλος. Έτσι, με προκλητικό τρόπο αναφέρθηκε στον Μανώλη Γλέζο, με αφορμή τον θάνατο του. Υποστήριξε σε ανακοίνωση του, μεταξύ άλλων, ότι ο Μανώλης Γλέζος πολέμησε …κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και πως ήταν «στην λάθος πλευρά της ιστορίας».

Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές στη δημόσια δήλωση του Στράτου Σιμόπουλου, βουλευτή Α’Θεσσαλονίκης. Ο κύριος αυτός υποστηρίζει ότι ο Μανώλης Γλέζος «ζήτησε συγγνώμη για την εμπιστοσύνη του στον Αλέξη Τσίπρα και επιθυμούσε να έχει θρησκευτική κηδεία. Η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε χθες από τον Μακαριότατο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Φτάνει, όμως, αυτή η αλλαγή στα στερνά για να του δώσει διαστάσεις εθνικού συμβόλου ,πέραν αυτών ενός κορυφαίου συμβόλου της αντίστασης απέναντι στο ναζισμό; Όχι κατά τη γνώμη μου. Αν οι αγώνες του μετά τον πόλεμο είχαν ευοδωθεί θα ήμασταν για πολλά χρόνια «Σοβιετία»».

Επίσης αναφέρει πως ο Μανώλης Γλέζος «σε όλη του τη ζωή ήταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας, με μάχες για δεκαετίες εναντίον της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας». Προσθέτει μάλιστα πως «δεν χρειάζεται όσοι από εμάς ήμασταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας να «εξαγνίζουμε» όσους ήταν στην αντίθετη πλευρά της και έτσι άθελα να δίνουμε χώρο στην λάθος άποψη για την καταλληλότερη πορεία της κοινωνίας και της οικονομίας μας στο μέλλον».

Μάλιστα ο Στράτος Σιμόπουλος προσθέτει πως «η Αριστερά στην Ελλάδα δεν το κάνει ποτέ. Προστατεύει τα ιερά και τα όσιά της. Σπανιότατα «ψελλίζει» κάτι καλό για οποιαδήποτε εμβληματική πολιτική μορφή πέραν των δικών της ιδεολογικών συνόρων. Η πολιτική όπως είπε ο Μιτεράν είναι η διαχείριση των συμβόλων». 

Συνολικά ο βουλευτής της Ν.Δ είπε πως «ενδεδειγμένη ήταν η εκ μέρους μας επιτάφια απόδοση τιμών και ειδικά η χθεσινή μεσίστια εμφάνιση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη. Από εκεί κατέβασε άλλωστε την σβάστικα στη κατοχή. Αντιμετωπίζω, όμως, με μεγάλο σκεπτικισμό οποιαδήποτε «άφεση πολιτικών αμαρτιών» που δίνει λάθος μηνύματα, κυρίως, στη νεολαία».

"Ο Μανόλης Γλέζος περπάτησε στις πόλεις μας, περπάτησε στους δρόμους μας".

Η ανάρτηση του Θεόδωρου Τερζόπουλου

Μια φράση που ακούγεται σε αυτό το σοβιετικό ντοκιμαντέρ, το οποίο γυρίστηκε το 1963, με αφορμή την επίσκεψη του Μανόλη Γλέζου στην ΕΣΣΔ και την παραλαβή του Βραβείου Λένιν για την ειρήνη μεταξύ των λαών. Αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα - και ελάχιστα γνωστή στην Ελλάδα - ταινία γυρίστηκε από τον Πάβελ Ρουσάκοφ, σε σενάριο του Πέτρου Ανταίου και του σοβιετικού δημοσιογράφου, Βίκτορ Γκορόχοφ. 

Ο Ρουσάκοφ είχε γυρίσει και μια άλλη αξιόλογη ταινία με ελληνικό θέμα, σχετικά με την πρόσληψη της ελληνικής ιστορίας στον ρωσικό και σοβιετικό κόσμο. Στην παρούσα ταινία, συνεργάστηκε με τον πολύ καλό οπερατέρ, Ντμίτρι Ριμάρεφ, και χρησιμοποίησε σπάνιο αρχειακό υλικό. 

Η ταινία αποτελεί ένα πολύτιμο τεκμήριο. Με αφετηρία τον Γλέζο, παρακολουθούμε τις περιπέτειες της ΕΑΜικής Αντίστασης, τον εμφύλιο και το δράμα των πολιτικών προσφύγων. Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα πλάνα από την ίδια την περιοδεία του Γλέζου στην ΕΣΣΔ το 1963. Μεταξύ άλλων, ο Γλέζος συναντιέται με τον πεντάχρονο Μανόλη Σέντοφ: Οι γονείς του αποφάσισαν να του δώσουν το όνομα του μεγάλου αγωνιστή, όταν εκείνος δικαζόταν από το καθεστώς της Αθήνας, το 1959. Κατά τη γνώμη μου, μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ταινίας είναι όταν ο πολιτικός πρόσφυγας, Αντώνης Γιαννίδης, θρυλική μορφή του ελληνικού θεάτρου και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος που πέθανε στη Μόσχα το 1968, μιλάει για τον αγαπημένο φίλο και σύντροφό του, Μανόλη Γλέζο (από το 28:14). 

Στο τέλος της ταινίας, ο Μανόλης Γλέζος απευθύνει χαιρετισμό στα ελληνικά από το μαρτυρικό Στάλινγκραντ (Βόλγκογκραντ), μιλώντας για τις θυσίες της Αντίστασης. 

"Манолис Глезос - сын Эллады". "Μανόλης Γλέζος - γιός της Ελλάδας". Δείτε το, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνετε τα ρωσικά.

Επιστολή Β. Πούτιν στον Πρωθυπουργό για τον Μανώλη Γλέζο

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Δεχθείτε παρακαλώ τα βαθιά συλλυπητήρια για την απώλεια του εξέχοντος πολιτικού και κοινωνικού παράγοντα της Ελλάδας, Ήρωα της Εθνικής Αντίστασης Μανώλη Γλέζου.

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ένας πραγματικός φίλος της χώρας μας, υποστηρικτής – βάσει αρχών – της ενίσχυσης της αμοιβαία επωφελούς ρώσο-ελληνικής συνεργασίας. Συνέβαλε προσωπικά τα μέγιστα στον αγώνα κατά της διαστρέβλωσης της ιστορίας, της λεγόμενης αθώωσης  των Ναζί και των δωσίλογών τους. Η καλή μνήμη για αυτόν θα μείνει στις καρδιές των Ρώσων πολιτών.

Παρακαλώ να μεταφέρετε τα λόγια της ειλικρινούς συμπόνιας και της υποστήριξης στους συγγενείς και τους οικείους του εκλιπόντος.

Μετά τιμής,

ΒΛ.ΠΟΥΤΙΝ

Μανώλης Γλέζος: H Ιστορία αλλιώς του μίλησε - Ασημακόπουλος Βασίλης

«Η ελκτική δύναμη της ιστορίας, καθώς τη δημιουργούμε μέσα στον καθημερινό αγώνα, υπήρξε πάντοτε, για μένα, ισχυρότερη από την ανιστόρησή της»

Μανώλης Γλέζος

Είναι η εναρκτήρια φράση από το προοίμιο, του μνημειώδους δίτομου έργου του Μανώλη Γλέζου, "Εθνική Αντίσταση 1940-1945" (εκδ. Στοχαστής, 2007, σελ. 1286). Πρόκειται για μια εξαντλητική μελέτη, υποδειγματικά επιστημονική από άποψη μεθοδολογίας και διαχείρισης πηγών, με συνεχείς παραπομπές, για μια καθοριστική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια επιστημονική εργασία, την οποία κάθε ερευνητής της περιόδου που φιλοδοξεί να αναμετρηθεί με το αντικείμενο, είναι υποχρεωμένος να την λάβει υπ’ όψιν του, καθώς αποτελεί έργο αναφοράς στο θέμα. Αλλά και κάθε πολίτης αυτής της χώρας και αυτού του έθνους πρέπει να το έχει στη βιβλιοθήκη του και να το διαβάσει.

Τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα αν και απελευθερώθηκαν από το δεσποτισμό της έδρας με τη μεταρρύθμιση του 1982 στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού, δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν σε ικανοποιητικό κατά τη γνώμη μου βαθμό, την παρουσία, τον λόγο και το έργο ανθρώπων που τυπικά δεν ήταν μέλη του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού, ουσιαστικά όμως το Πανεπιστήμιο θα μπορούσε να είχε μια λειτουργική σχέση μαζί τους.

Αυτό δεν έγινε παρά σε πολύ μικρό βαθμό, καθώς η ακαδημαϊκή κοινότητα στην πλειοψηφία της έδειξε μια τάση συντηρητική και αυτοαναφορική ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα. Άνθρωποι, που είχαν μια βιωματική σχέση με την Ιστορία, που την συνδιαμόρφωσαν μέσα από τον καθημερινό τους αγώνα και παράλληλα κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα αξιόλογο πνευματικό έργο, υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία, ιδίως στο χώρο της Αριστεράς. Οι άνθρωποι αυτοί, στην πλειοψηφία τους έχουν φύγει.

Οι νέοι επιστήμονες στερήθηκαν την αύρα τους. Το έργο τους όμως υπάρχει και περιμένει τους συνομιλητές του. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Αυτή θα μπορούσε να είναι και η ουσιαστική σημασία της ανακήρυξης επίτιμου διδάκτορα, όπως έχει συμβεί με τον Μανώλη Γλέζο από τρία Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ενός ανθρώπου που τυπικά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ, καθώς η «ιστορία αλλιώς του μίλησε».

Από το σχολείο στην Αντίσταση

Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε το σπαρακτικό για τον ελληνισμό και την Ανατολική Μεσόγειο Σεπτέμβριο του 1922. Αιγαιοπελαγίτης από την Απείρανθο Νάξου, πήγε σχολείο στην Αθήνα, στο 4ο Γυμνάσιο, το προλεταριακό Γυμνάσιο της Αθήνας, όπως το χαρακτήριζε ο Γλέζος, στο Μεταξουργείο. Η πρώτη του πολιτική συμμετοχή ήταν η δημιουργία με συμμαθητές του μιας πατριωτικής-αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση-ένωση της Δωδεκανήσου, το 1939.

Την περίοδο της Κατοχής συμμετέχει ενεργά στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Πέραν της κορυφαίας και πρωτοπόρας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο συμβολικής και απολύτως γενναιόψυχης πράξης να αφαιρέσουν τη ναζιστική σημαία από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης με τον συναγωνιστή και φίλο του Απόστολο Σάντα (30 Μαϊου 1941), συνελήφθη τρεις φορές από τις δυνάμεις κατοχής. Παρέμεινε κρατούμενος, υφιστάμενος βασανισμούς για αρκετούς μήνες.

Έφυγε ο μεγάλος ΈΛΛΗΝΑΣ

skitso

Έφυγε το "σύμβολο" της αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος #rip #portrait #caricature #skitso #skitsobiz #soter www.skitso.biz

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Παιδιά να ξέρετε δεν είναι καθόλου ντροπή να βγάζετε όμορφα πανό στα μπαλκόνια σας. Όπως αυτή εδώ η οικογένεια στην Πάτρα.