ΤΑ ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΑ ΖΩΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Ξυδάκη 

||| Τι συνέβη αφότου πέταξε πάνω από την Αθήνα ο σκοτεινός αμφίβουλος Αγγελος της Ιστορίας, το 2011-12, έως τον μαφιοκαπιταλισμό και την κασελακιάδα του 2024; |||

Δύο φίλοι που εκτιμώ πολύ μου έστειλαν ένα πολιτικό κείμενο, ένα σχέδιο για ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας. Οι φίλοι με εξέπληξαν: όχι τόσο με την αναμενόμενη ποιότητα των επεξεργασιών τους, όσο γιατί ξεκινούν το κείμενό τους με την περίφημη φράση «είναι ευκολότερο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού».

Η φράση αποδίδεται στον Φρέντερικ  Τζέιμσον, και με άλλη χρήση στον Σλαβόι Ζίζεκ, αλλά αυτός που την επεξέτεινε σε ολόκληρο βιβλίο ήταν ο Μαρκ Φίσερ στο περίφημο βιβλίο του «Καπιταλιστικός ρεαλισμός. Υπάρχει άραγε εναλλακτική;» (ελλην. έκδοση Futura).

Οι τεχνοκράτες φίλοι δεν αρκέστηκαν στις πρακτικές προτάσεις και τις θέσεις· έκριναν πρωταρχικής σημασίας να δηλώσουν εκ προοιμίου τον πνευματικό ορίζοντα, το raison d’être οποιασδήποτε αριστερής πολιτικής: τις δυνατότητες της ουτοπίας, την αναγκαιότητα ενός υπερβατικού σοσιαλιστικού σχεδίου, για μια ζωή που αξίζει να ζεις όπως την ονειρεύεσαι, και όπως την αξίζεις.

ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Μετά από μια κοινωνική καταστροφή, αυτή που ζούμε τώρα, και μετά από μια ιστορικών διαστάσεων αυτοκαταστροφή της Αριστεράς, όπως τη ζούμε επίσης τώρα, είναι καιρός για κάποιους απολογισμούς· τουλάχιστον να σκεφτούμε αν ο «ρεαλισμός» της Αριστεράς κατά τη διαχείριση των κρίσεων του καπιταλισμού, όπως η κυβερνητική περίοδος 2015-19, απέδωσε καρπούς, για τους πληττόμενους πολίτες πρώτα απ’ όλα, αλλά και για την ίδια την πολιτική πράξη. Αν δηλαδή, ο ρεαλισμός, χωρίς ρήξεις, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς παράθυρα σε ένα χειραφετητικό ουτοπικό μέλλον, άφησε κάποια απτή κληρονομιά.

Δυστυχώς, δεν απέμεινε τίποτε από όσα, λίγα έστω, θεσμίστηκαν υπέρ των θυμάτων της κρίσης. Η σφοδρότητα της Παλινόρθωσης μετά το 2019 τα σάρωσε όλα ― τέτοια ήταν η λύσσα του Παλαιού Καθεστώτος για την κοινωνική αναταραχή του 2011-2015, τέτοιο το μίσος, ώστε έδρασε και δρα σαν συνέχεια των αποικιοκρατικών μνημονίων, σαν τρόικα εσωτερικού· υπό αναλογίες: σαν μια πινοσετική νεοφιλελεύθερη Αντιμεταρρύθμιση μετά την δολοφονία του Αλιέντε, που έδειξε σε πλανητική κλίμακα ότι ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν ήταν ανεκτός· στην περίπτωσή μας για να μην επαναληφθεί η ανυπακοή του 2011-15, για να εμπεδωθεί ο αποικιοκρατικός νεοφιλελευθερισμός της ΕΕ, για να μείνει πυροτέχνημα ο ριζοσπαστισμός που αναλαμβάνει ιστορική ευθύνη.

KATAΣΚΕΥΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

 

|||     Η νοσταλγία, είτε ως φερτά υλικά των μπούμερ είτε ως κατασκευές των γενεών του 21ου αιώνα, είναι μια κρυψώνα, ένα καταφύγιο, από το αφόρητο παρόν.     

|||    Νοσταλγία τυλίγει τον κακορίζικο τόπο. Όλοι θα ήθελαν να ζουν αλλού, σε άλλο χρόνο, σε άλλο χώρο, κάπου παλιά ίσως, μπορεί και μακριά πολύ μακριά, όπου η ζωή ήταν απλή, με αργή ροή για να την προλαβαίνεις, ήταν κατανοητή, είχε συνοχή και φανερό νόημα κι είχες κάπου να πιαστείς ν’ ακουμπήσεις, οι ταινίες ήταν απλές ασπρόμαυρες και τα τραγούδια λαϊκά σε πλάκες και σε ράδια.

Οι άνθρωποι που τώρα ζουν σε πλατφόρμες, βλέπουν ατελείωτες σειρές σε πλατφόρμες, επικοινωνούν με ποικίλα μέσεντζερ σε πλατφόρμες, που ακουμπάνε τους καημούς τους σε πλατφόρμες, αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται τη νοσταλγία τους για έναν μυθολογημένο χωροχρόνο χωρίς πλατφόρμες, χωρίς GPS και apps, χωρίς πρόσθετα και βελτιωτικά, μια sublime αρκαδία.

 

Ετσι νοσταλγούν οι μπούμερ, πρώην χίππυς, πρώην πανκ, μέταλ ή γκοθ, πρώην κατηχητόπουλα, σπασίκλες, κνίτες, αριστεριτζήδες, αναρχικοί, εν γένει πρώην κάτι και νυν ομογενοποιημένο απ’ όλα και τίποτε. Σχεδόν όλοι ομοθυμούν ότι τότε, κάποτε, εκεί, ήταν καλύτερα από τώρα.

Μπορώ να κατανοήσω τη νοσταλγία των μπούμερ ― μπούμερ είμαι κι εγώ. Αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Δεν νοσταλγώ τους χωματόδρομους του ‘60, τον Καραμουρτζούνη, τη φυτίνη και τη χλωρίνη χύμα, την Κλακ Φιλμς, τη χούντα, τις καμπάνες και τις γιακαδάρες του ‘70 με Λεντ Ζέπελιν και Μπόουι, δεν νοσταλγώ το ποστ-πανκ πασόκ ‘80, που εντέλει ήταν η δική μου δεκαετία της ενηλικίωσης. Τα θυμάμαι, τα κουβαλάω, δεν τα νοσταλγώ.

Κι όταν ακόμη νοσταλγώ την παρθενία του Αρχιπελάγους ή τον πολύπτυχο επαρχιωτισμό της Αθήνας, μάλλον νοσταλγώ τον χρόνο μου σε αυτούς τους τόπους, τον απολεσθέντα κήπο της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας· είναι συναισθηματικά καταφύγια, για παλίνδρομη κίνηση όταν το παρόν με τυλίγει ξηρό και στείρο. Αλλά για να επιστρέψω.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΜΕ ΦΕΡΤΑ ΥΛΙΚΑ

Παραδόξως, όμως, αυτό το Τότε/Εκεί το νοσταλγούν και πολλοί νεότεροι, όσοι δεν είχαν καν μια ελάχιστη επαφή με τα Χρυσά Χρόνια της Ευρώπης, ούτε με την καθ’ ημάς κοινωνική κινητικότητα και αισιοδοξία μετά το ‘60. Νοσταλγούν ένα παρελθόν που δεν έζησαν. 

Η ΝΕΜΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΗΔΟΝΕΣ

Του Νίκου Ξυδάκη 

 

|||   Το μεγάλο βαθύ πένθος φόβισε τους άθλιους γελωτοποιούς, γιατί μέσα του, μες στην οδύνη, φέρει ήδη τους σπόρους μιας ανάστασης.   ||| 

 

Προτού πιάσουν τα κρύα, το φθινόπωρο κορυφώνεται με ποιήματα.

Πρώτο, αυτό που ακούστηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο από τα χείλη του Φοίβου Δεληβοριά, αυτό που έσφιξε στομάχια και έπνιξε λαιμούς, αυτό που συγκίνησε τον πενθούντα λαό και εξαγρίωσε τις κομμένες κεφαλές της Νεοδεξιάς, αυτές τις ομιλούσες κεφαλές που μισούν οτιδήποτε προέρχεται από τον λαό, ακόμη και το θρήνο του, ακόμη και τον καημό του· και ορισμένως το δικαίωμά του να αυτοκαθορίζεται και να ζει με ψηλά το κεφάλι.

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που αντέδρασαν όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές αυτού του λαού, από το 1944 έως το 2015, έτσι αντέδρασαν και τώρα: με χολή, με μάτι θολό από μίσος, ταξικό μίσος, θανάσιμο μίσος για τη λαϊκή κυριαρχία. Αλλά και με τον σπασμό του απειλούμενου σκορπιού, όταν τρίζουν οι μηχανισμοί του φόβου, της χειραγώγησης, της αντιστροφής της πραγματικότητας.

Άρκεσαν λίγοι στίχοι σε ένα αυτοσχέδιο μοιρολόι, που βγήκε από τα χείλη του τροβαδούρου και υψώθηκε σαν συλλογικό θυμίαμα, αποχαιρετισμός και υπόσχεση: 

«Θα το πει η σημύδα / Θα το πει κι ο κέδρος / Πως εδώ σκοτώνει /  Όπου βρει το κέρδος // Θα το πει η λεβάντα / Θα το πει η μυρσίνη / Πως κυλάει στα μάτια / Η δικαιοσύνη».

Σε αυτά τα στιχάκια έμειναν οι γελωτοποιοί του στέμματος, στο ιερό το καθαγιασμένο «κέρδος» που ποτέ δεν σκοτώνει, και στη «δικαιοσύνη» που δεν μπορεί να κυλά σε μάτια πενθούντων, διότι κι αυτή είναι ιδιόκτητη, κυλά κατά τα κελεύσματα του στέμματος.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ Η ΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

Του Νίκου Ξυδάκη 

―

||  Υπερτουρισμός, μια τερατώδης αναδιάρθρωση κεφαλαίου: Μαζικές μεταβιβάσεις γης και επιχειρήσεων, συγκέντρωση από κερδοσκοπικά funds, ξέπλυμα χρήματος από ναρκοκαρτέλ. ||

―

Στη μακρινή δεκαετία του ‘90, στα χρόνια της λατρείας του τουρισμού, μια μικρή ομάδα νέων ανθρώπων στη Μύκονο, τη ναυαρχίδα και πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης, είδαν βαθιά στο παρόν και είδαν το μέλλον. Ηταν, ήμαστε, η εφημερίδα Μυκονιάτικη (1988-2001). Βλέπαμε τι γινόταν και αντιλαμβανόμασταν τι θα γίνει. Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ χειρότερα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, και όχι μόνο για τη Μύκονο, για όλη την Ελλάδα, που έκτοτε έπεσε στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.

 

Με αφορμή την κατασκευή μαρίνας μέσα στην προστατευόμενη Χώρα, κάτω από τους Μύλους της Unesco και το Ξενία του Άρη Κωνσταντινίδη, πλάι στην πολυφωτογραφημένη «Βενετιά»-Κάστρο, αντιδράσαμε σε ό,τι μας φαινόταν, και θα ήταν, ανεπανόρθωτη αλλοίωση της οικιστικής, περιβαλλοντικής και πολιτιστικής φυσιογνωμίας, και υπερφόρτωση της ήδη επιβαρυμένης Χώρας.

 Ημασταν λίγοι, πολύ λίγοι. Πολύ λίγοι έβλεπαν με σκεπτικισμό τότε την αλόγιστη «ανάπτυξη». Ο μακρύς και δύσκολος αγώνα τέλειωσε αφενός με αναστολή της χρηματοδότησης από την Κομισιόν, για περιβαλλοντικούς λόγους (η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων ήταν ως συνήθως μαϊμού…), με τη συμπαράσταση των Μιχάλη Παπαγιαννάκη και Αλέκου Αλαβάνου. Αφετέρου, με προσφυγή μας στο Συμβούλιο της Επικρατείας (Ε’ Τμήμα), που δικαίωσε το σκεπτικό μας. (Συνήγορος μας, ο πολυφίλητος αείμνηστος Σαράντης Ορφανουδάκης, καθηγητής ΑΠΘ, ο οποίος δημοσίευσε σε επιστημονικό περιοδικό την πρωτότυπη αυτή υπόθεση και την ιστορική απόφαση του ΣτΕ. Βέβαια, τώρα έχει χαθεί η οικολογική παράδοση του Ε’ Τμήματος και το ΣτΕ παλινωδεί στα περιβαλλοντικά.) 

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΝΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ

Του Νίκου Ξυδάκη 

ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

Μακάριοι όσοι έχουν να θυμούνται καλοκαίρια μυρωμένα ερωτικά, αλμυρά, με δροσερά σκοτάδια έναστρα, καλοκαίρια αργίας και σχόλης, ξερικά, αλίπληκτα και μελτεμοδαρμένα.

Μακάριοι οι μπούμερ οι λοιδορούμενοι, ότι αυτοί εγεύθησαν Κυκλάδες νήσους προ τουρισμού, ή ολίγου τουρισμού, ένα μπάρ με ελάχιστα κοκτέιλ, μια ντισκοτέκ με λίγους δίσκους, πηγάδια και ξερολιθιές και Χώρες μυθικές, ίδιες επί αιώνες.

Μακάριοι όσοι αποβιβάστηκαν νύχτα στο νησί και ξημερώθηκαν με φτενό σλίπινγκ μπαγκ σε προαύλιο εκκλησίας. 

Μακάριοι όσοι βίωσαν το Αρχιπέλαγος χωρίς πρόγραμμα, χωρίς χάρτη, χωρίς λεφτά.

Μακάριοι όσοι είδαν τ’ αστέρια και νανουρίστηκαν με φλοίσβο.

Μακάριοι οι νοσταλγοί.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι λοιπόν νοσταλγία; Ναι, αυτό που μυθολογήθηκε, στιχουργήθηκε, βιώθηκε, αυτό που διαμόρφωσε πολλούς από εμάς, αισθητικά και ηθικά, υπαρξιακά,  συνειδητά ή ανεπίγνωστα, αυτό το καλοκαίρι εξελίσσεται γοργά σε άπιαστο όνειρο. Μπορεί και σε εφιάλτη.

ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Του Νίκου Ξυδάκη 

―――

Εφ.Συν. 22.06.2024

 

\\ Οι πεπτωκότες και διαρκώς εκπίπτοντες Ελληνες είναι τα κοινωνικά υποκείμενα της αριστεράς. Από αυτούς οφείλει να εμπνευστεί νέες πρακτικές βίου και πολύτροπης πολιτικής. Με λόγο και επικοινωνιακά μέσα που θα ενοχλούν αφόρητα τα συστήματα της κοινωνικής-εθνικής παρακμής. \\

 

Οι ευρωεκλογές έβαλαν στο προσκήνιο δύο ζητήματα, πανευρωπαϊκά και στη χώρα μας: πρώτον, την εκλογική αποχή, δεύτερον, την άνοδο της ακροδεξιάς. Απολιτική, αντιπολιτική, κρίση αντιπροσώπευσης, απονομιμοποίηση, ακροδεξιά στροφή.

Οι περισσότερες αναλύσεις δεν αναλύουν, απλώς καταγράφουν τους αριθμούς και περιγράφουν την αποχή και την ακροδεξιά στροφή περίπου ως φυσικά φαινόμενα, αποσυνδεδεμένα από οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών στην ΕΕ. Αποσυνδεδεμένα από το νεοφιλελεύθερο κλείδωμα όλων των πολιτικών πρακτικών της ΕΕ και των κρατών-μελών και από τις άκαμπτες πολιτικές μετά το Σύμφωνο Σταθερότητας, αποσυνδεδεμένα από την πλήρη εγκατάλειψη της συνοχής και της σύγκλισης υπέρ μιας σκοτεινής ανταγωνιστικότητας, αποσυνδεδεμένα από την γεωπολιτική υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ. 

Τέλος, η απολιτική και φασίζουσα εκλογική στροφή αποσυνδέεται από τη σύστοιχη κατάρρευση των αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών σχηματισμών.

Η τέτοια, ουσιαστικά απολιτική, περιγραφή, μια επιπόλαιη θρηνωδία, στην πραγματικότητα ενισχύει περαιτέρω και την αντιπολιτική και την ακροδεξιά, δηλαδή και την απέχθεια προς το χρεοκοπημένο παραδοσιακό σύστημα, και την έκφραση του πολιτικού μέσα από τις ταυτίσεις που προσφέρει η ακροδεξιά. Είναι σαν να μεταδίδουμε λάιβ, «αντικειμενικά», όπως έναν λαϊκό μαραθώνιο, τις παρελάσεις ταγμάτων εφόδου. Σαν να φυσικοποιούμε και να αισθητικοποιούμε φαινόμενα αμιγώς πολιτικά, δηλαδή ενέργειες ανθρώπων, κοινωνικών ομάδων, τάξεων, οικονομικών συμφερόντων, αλλά και τα σύστοιχα συναισθήματα: διαψεύσεις, προσδοκίες, θυμό, φόβο, απόγνωση.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗ ΛΑΣΠΗ ΤΩΝ ΙΝΦΛΟΥΕΝΣΕΡ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΣΟΥΛΟ-ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙ

Του Νίκου Ξυδάκη 

――― 

< Βλέπω το γκλίτερ των ινφλουένσερ και του τικ-τοκ, βλέπω λούμπενο-Φειδίες στο πλυντήριο Κύπρου, Gilbert and George με ξεκάλτσωτο μοκασίνι, τσουλο-σελέμπριτι, γλειφτιάδες, πρακτόρια, hustlers, μια Ελλάδα προτεκτοράτο γκόλντεν βίζα, μια Ευρώπη -Αποικία. > 

Τριάντα χρόνια από την εκδημία του Μάνου Χατζιδάκι, πενήντα χρόνια Μεταπολίτευση. Ο Χατζιδάκις, μούσα πολύτροπος, μάς πήρε μειράκια και μας συνδιαμόρφωσε. Ο μοντερνισμός, ο αισθητισμός, ο βαθύς σεβασμός του λαϊκού, η βασίλισσα ποίηση, η αναίδεια στις εξουσίες, η λατρεία των αισθήσεων και της ζωής, ο ακομπλάριστος κοσμοπολιτισμός, η τελετουργία των καφενείων και των ξενυχτιών.

Ο κόσμος του Χατζιδάκι, λοιπόν. Υπάρχει ακόμη; Αχ, μου φαίνεται ότι βουλιάζει μαζί με όσους γαλούχησε, με όσους νανούρισε, με όσους έβαλε να ονειρευτούν. Πόσο πασέ θα ακουγόταν σήμερα η ελευθεριότητά του, ο αυθάδης δανδισμός και η διαρκής νιότη του… Και πόσο υποκριτικά, πόσο κούφια, μου ακούγονται ήδη όσα γραμμένα από λογογράφους θα εκφωνηθούν, κοπιπέιστ από έναν γκουγκλισμό. Και πόση κατασκευασμένη νοσταλγία, από όσους έκαναν την πάπια στις μεγάλες του συγκρούσεις με τα κρυμμένα πρόσωπα του φασισμού…

Τριάντα χρόνια χωρίς Μάνο Χατζιδάκι, χωρίς τον κόσμο του. Βλέπω τώρα μεσουρανούντες τον τραμπισμό και τον μπερλουσκονισμό, αναβαπτισμένους στο γκλίτερ των ινφλουένσερ και του τικ-τοκ, στους αλγόριθμους κατασκευής υπηκόων, βλέπω λούμπενο-Φειδίες στο πλυντήριο Κύπρου, Gilbert and George με ξεκάλτσωτο μοκασίνι στο ερμπιενμπί Συντάγματος, τσουλο-σελέμπριτι, γλειφτιάδες, πρακτόρια, hustlers, τους βλέπω να ανανοηματοδοτούν μια Ελλάδα προτεκτοράτο γκόλντεν βίζα, μια Ευρώπη -Αποικία, ένα συνονθύλευμα βασάλων που επινοούν εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και εξωθούνται σε τακτικό πυρηνικό ολοκαύτωμα.

[ Βλέπω… Τον εαυτό μου σαλό προφήτη, στο Οροπέδιο του Μιχ. Κατσαρού, στο Μεσολόγγι του, νωδός ψαλμωδός να απαγγέλω χρησμούς ξηρασίας από το Κατά Σαδδουκαίων, ψαλμούς του soma από τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμου του Αλντους Χάξλεϊ. Aκούγεται το “Soma” των Tuxedomoon, από τα βάθη των Holy Wars του 1985. Άρεσαν στον Χατζιδάκι οι Tuxedomoon, είμαι βέβαιος. ]

Aντίο αμνέ... Γιώργο Τσάκαλε...

Του Νίκου Ξυδάκη 

Aντίο αμνέ

Γιώργο αμνέ

μονάκριβο βιβλιοαρχείο μας,

διψασμένε βραχνέ συνομιλητή,

άγρυπνε πληροφορητή για καθετί ριζοσπαστικό,

παθιασμένε του πανκ και όλων των post ρευμάτων

συναυλιάκια όσο βαστούσαν τα πόδια και το σκούτερ

Γιώργο συνομήλικε και Σεπολιώτη,

από το Μήνυμα έναντι Χημείου, βάθη του '80,

στην Παρουσία με μακαριστό Ηλία Λάγιο και Βασιλάκη Χατζηιακώβου,

είτα στον Ναυτίλο με Κώστα Χριστόπουλο και Δημητράκη Πιπίνη,

πάντα ακοίμητος βαρδιάνος στο ποτάμι της Σόλωνος

Γιώργο αμνέ,

βασανίστηκες, δεν πτοήθηκες,

δεν πρόλαβες να χαρείς τη συνταξούλα σου, ολιγαρκέστατε

ανιδιοτελή σύντροφε και φίλε,

μια σπάνια μονοτυπία σε χαρτί vellum

σε περιμένει στον Παράδεισο

αντίο αμνέ, καλή αντάμωση

―――

φωτ. Θανάση Βασιλείου: Ο Γιώργος Τσάκαλος, καθιστός Νώε στην κιβωτό Ναυτίλος, ακούει προσεκτικά διάλεξη του Δημήτρη Πιπίνη για ένα καινούργιο βιβλίο.

Δίπλα: Το τελευταίο δώρο του Γιώργου προς εμένα. Εκδοση της 15ης Φεβρουαρίου 1941.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/11ybM6QFsKcDRNzQ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΤΟ «ΣΚΟΤΕΙΝΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΜΠΕΛΕΡΗ, Ο κ. ΞΥΔΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ

Του Πάνου Πικραμένου 

Ο ανεκδιήγητος πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών κύριος Ξυδάκης με τις δηλώσεις του κατά του φυλακισμένου στην Αλβανία δημάρχου Χειμμάρας Φρέντι Μπελέρη αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντιληφθεί τη συντριβή του, ούτε το πως απόψεις και θέσεις τον θέτουν εκτός κοινωνίας.

Τι δεν έχει επαρκώς εμπεδώσει ο κ. Ξυδάκης:

- Οι Βορειοηπειρώτες είναι η πιο καταπιεσμένη εθνική μειονότητα της Ευρώπης

- Ειδικά στη Χειμάρρα διαπράττονται σημεία, τέρατα και εγκλήματα από το αλβανικό Κράτος

- Ο κ.  Μπελέρης είναι εκλεγμένος Δήμαρχος που η φυλάκισή του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή,  και κυρίως: 

- Ότι το ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ είναι μία ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΗ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ

O κ. Ξυδάκης όμως φαίνεται να έχει ανδρωθεί ιδεολογικοπολιτικά, στις εποχές της επταετίας Σημίτη όπου κάποιες σκοτεινές πτυχές της τότε «Ελευθεροτυπίας» και του ΔΟΛ, διαχειρίζονταν την ειδησεογραφία με ιδεολογικό πρόσημο παράγοντας επιθετική Ιδεοληψία. 

Έτσι, εστιάσαμε εμμονικά στον «κίνδυνο της Ακροδεξιάς», θέσαμε εντός εισαγωγικών τα «εθνικά θέματα» και παραβλέψαμε, όπως ακριβώς  ο Νέρωνας του Καβάφη, την επερχόμενη καταστροφή: 

- την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού

-  την απώλεια των εργασιακών δικαιωμάτων μας

Άνθρωποι για όλες τις δουλειές -Ή, χρυσές πένες, επίχρυσοι κονδυλοφόροι

του Μάνου Στεφανίδη

Το λέω αξιωματικά: Κάθε είδηση στην Ελλάδα είναι φαλκιδευμένη εκ των προτέρων. Που θα πει κρύβει ΠΑΝΤΑ μια σκοπιμότητα. Κι όσο το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πως δεν σιχαίνομαι τόσο άλλη, επαγγελματική τάξη όσο τους δημοσιογράφους. Και για το κακό που κάνουν διαχρονικά στη χώρα διαστρεβλώνοντας ή κατασκευάζοντας ειδήσεις και για το ότι πλασάρονται ως συνάδελφοι μου, συγγραφείς, διανοούμενοι κλπ. μόνο και μόνο επειδή ταλαιπωρούν με την αγραμματοσύνη τους τα ελληνικά. Και προφορικά και γραπτά.

Σιχαίνομαι μάλιστα τους πιο γνωστούς και προβεβλημένους εξ αυτών επειδή είναι οι πιο επικίνδυνοι, ιδιαίτερα όταν σχολιάζουν, τρομάρα τους, με ποντικίσιες μούρες και περισσήν υποκρισία την 

πολιτική κατάσταση στις πρωινές εκπομπές. Ενώ είναι ανακατεμένοι σε κάθε κρυφή και φανερή βρωμοδουλειά του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Και πάντα σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Άλλοι, από την ΚΝΕ στην βαθιά δεξιά και τους βαρώνους του χρήματος όπως ο Κύρτσος ή ο Τσίμας κι οι υπόλοιποι βολοδέρνοντας από το ένα αφεντικό στο άλλο. Άλλοι απλώς χυδαίοι σαν τον Τάκη Χατζή, σχολιαστή στον ΣΚΑΪ (!) τον οποίο ο πολύς Θοδωρής Ρουσόπουλος είχε διορίσει διευθυντή ειδήσεων στην ΕΡΤ (λόγω προφανώς της πολυμάθειας του). Κι άλλοι, απλώς ασπάλακες των κομμάτων που τους προωθούν και που σώθηκαν επαγγελματικά ή επιδιώκουν να σωθούν μέσω της Βουλής ή της Ευρωβουλής σαν τον Ξυδάκη, τον Βαρεμένο, τον Αρβανίτη κλπ. Είναι πολλά τα λεφτά, βλέπετε.

Μας επεξεργάζονται κανονικά οι Συριζαίοι...

Μας επεξεργάζονται κανονικά οι Συριζαίοι... 

Παραχωρούν λέει ο κ. Ξυδάκης, μόνο το 40% στους επιχειρηματίες... και το υπόλοιπο 60%, βραχάκια και έτσι, στο φτωχό λαουτζίκο!

Χριστιανοί και μαρξιστές

Ένα τολμηρό ζευγάρι σε διάλογο - Η κοινή πίστη χριστιανών και σοσιαλιστών σε έναν καλύτερο κόσμο - ας είναι και στα έσχατα. Το μοτίβο της αναγέννησης-ανάστασης, το μοτίβο του μεσσιανισμού . Μοτίβο κοινό με την παράδοση του εβραϊκού μυστικισμού και του Ευαγγελίου

Του Νίκου Ξυδάκη

Πολλές από τις φαινόμενες προστριβές Εκκλησίας και Πολιτείας είναι ιδιοτελείς και ψευδείς. Πρόκειται κυρίως για διαγκωνισμούς για το ποιος θα έχει την εξουσία, για διαγκωνισμούς για το ποιος νέμεται τον πλούτο. Στην πραγματικότητα, η πολιτική κοινωνία και οι πιστοί που αποτελούν το σώμα της Εκκλησίας δεν ενδιαφέρονται και τόσο για αυτή την κοκορομαχία. Αυτοί που ενδιαφέρονται είναι η οργανωμένη Εκκλησία, οι ιεράρχες -φυσικά όχι όλοι εξ αυτών- και οι πολιτικοί και πάλι όχι όλοι εξ αυτών. Κάποιες, δηλαδή, ελίτ είναι αυτές που κρατούν ζωντανή αυτή την ψευδοδιαμάχη, αυτή τη βατραχομυιομαχία.

Επίσης όμως ιδιοτελείς, εκτός θεολογίας και αντιδημοκρατικές, είναι και αυτές οι σχέσεις απόλυτης ταύτισης και εναγκαλισμού Εκκλησίας - Πολιτείας. Και εκεί έχουμε βαθύτατη ιδιοτέλεια, μια επιθυμία εξουσιαστικής κατίσχυσης.

Τα παραδείγματα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα είναι πολύ ζωντανά. Θα αναφέρω τρια από τη γειτονιά μας, τη Μεσόγειο:

* Η περίπτωση της ιταλικής χριστιανοδημοκρατίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και πώς αυτή κατέρρευσε από τα σκάνδαλα που αναδύθηκαν μέσα από την ταύτισή της με τις σκοτεινές τραπεζικές δραστηριότητες του Βατικανού και τα συμφέροντα της μαφίας, μετά τις δεκάδες δίκες που έγιναν χωρίς να καταλήξουν πουθενά. Όλη η ιταλική περιπέτεια στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα είναι συνυφασμένη με αυτό το στοιχείο.

* Στην Ισπανία έχουμε το φαινόμενο του Opus Dei και την ταύτιση του σκληρού καθολικισμού με τον φρανκισμό, τη δικτατορία της ισπανικής Ακροδεξιάς στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

* Τέλος, η ελληνική εμπειρία. Εδώ έγινε μια βίαιη χρησιμοποίηση της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας από την Ακροδεξιά, στον Μεσοπόλεμο από το φασιστικό καθεστώς Μεταξά και στη μεταπολεμική περίοδο από το εμφυλιοπολεμικό κράτος, με αποκορύφωμα την επταετή δικτατορία των συνταγματαρχών 1967-1974, η οποία επέβαλε ως επίσημο δόγμα το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών».

Και στους τρεις πυρήνες βλέπουμε πρόδρομες μορφές αυτού που αναδύεται τώρα στην Ευρώπη από την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και ονομάζεται λευκά χριστιανικά έθνη, λευκά χριστιανικά κράτη. Ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Κουρτς στην Αυστρία, ο Κατσλίκσνι στην Πολωνία, ακροδεξιοί στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, παντού, λένε αυτό το πράγμα, το οποίο μόλις και καλύπτει τον αποκρουστικό αντισημιτισμό τους, αλλά στο βάθος έναν εξίσου βαθύ και αποκρουστικό αντιισλαμισμό.

Ετερόδοξοι και αιρετικοί

Αυτό το τολμηρό ζευγάρι, αριστεροί και χριστιανοί, σε διαρκή διάλογο δεν είναι τόσο καινούργιο αν θεωρήσουμε τον μαρξισμό ως τη νεωτερική έκφραση μιας παλιάς άτυπης Αριστεράς, αυτής των ετερόδοξων, των εξεγερμένων και των επαναστατών. Θεωρώ πως μπορούμε, παράτολμα ίσως, να βρούμε κάποιες αναλογίες σε κινήματα αιρετικών ή ετεροδόξων μέσα στον χριστιανισμό ήδη από το 10ο, τον 12ο αλλά και αργότερα τον 15ο και τον 16ο αιώνα.

Νίκος Ξυδάκης - Χριστιανική Παράδοση και Νεοελληνικός Πολιτισμός

Ο  τεχνοκριτικός, δημοσιογράφος και βουλευτής Νίκος Ξυδάκης, σε μια εξομολογητική συζήτηση με τον π. Ευάγγελο Γκανά, μιλά όχι μόνο για τα γεγονότα και τους ανθρώπους  που  επηρέασαν τη ζωή και το έργο του αλλά και για τη σχέση του με την ορθόδοξη στάση ζωής όπως και με τη νεοελληνική τέχνη.

 

Προσδιορίζει το προσωπικό του στίγμα («φανερώθηκα μέσα στην ζώσα ελληνική Παράδοση») αναφέρεται στο  χαμένο κέντρο της γενιάς του και την απουσία οράματος, ενώ προχωρά – μεταξύ άλλων – σε μια αντίστιξη της Ευρώπης των καλλιτεχνών και του πνεύματος προς την ευρώπη των πολιτικών-τεχνοκρατικών ελίτ.

Ήταν η δεύτερη από τις τέσσερις συναντήσεις με τον γενικό τίτλο «Χριστιανική Παράδοση και Νεοελληνικός Πολιτισμός» που πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 2017 στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Ποιος είναι «εθνίκι»- ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ...

Την υπενθύμιση την  αλιεύσαμε από το φατσοβιβλίο του καλού φίλου, δημοσιογράφου, Γ.  Γκόντζου, το αναδημοσιεύουμε μαζί με το σχόλιό του:

Ως ευρισκόμενος "σε ιδεολογική σύγχυση"- και με επίσημη σφραγίδα μάλιστα, εδώ και τριάντα χρόνια περίπου -, το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς.  Διαβάζοντας πως ο κ. Βασίλης Μουλόπουλος πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επιλέχτηκε από τον ΔΟΛ στον οποίο διετέλεσε επί δυο δεκαετίες διευθυντής της εφημερίδας "Το Βήμα", "να συμβάλλει στην επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ", θυμήθηκα τα εξής, με πολλές - πολλές επίκαιρες διαστάσεις.  Το 2009 επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του τότε Συνασπισμού είχε επιλεγεί αρχικά ο σκιτσογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος).  Τελικά μετά από πιέσεις από το εσωτερικό του Συνασπισμού - δεν τα λέω εγώ άλλος τα έγραψε όπως θα δείτε παρακάτω - ο Στάθης κόπηκε και στην θέση του επικεφαλής τέθηκε ο κ.Βασίλης Μουλόπουλος.  Τότε στις 19/Σεπτεμβρίου/2009, ο σημερινός υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Ξυδάκης δημοσιεύει ένα άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με τίτλο "Ποιος είναι "εθνίκι", όπου μεταξύ άλλων σημειώνει:{..}Είναι απλό: αν καταλαβαίνουμε καλά τη χροιά και το ειδικό βάρος του όρου «εθνικιστής», όπως το εννoούν ένιοι της αντιεθνικιστικής Αριστεράς, ο Στάθης είναι «εθνίκι», πατριώτης, Ελληναράς· μάλιστα, ως βουλευτής, μπορεί να υπερψήφιζε θέσεις των εθνικιστικών ΚΚΕ και ΛΑΟΣ...{..}

{..}..η Αριστερά εγκαταλείπει την ακόμη επίκαιρη κληρονομιά του δημοκρατικού πατριωτισμού του ΕΑΜ και του ριζοσπαστικού εθνικισμού, την εγκαταλείπει βορά στην άκρα δεξιά.{..} .

Το άρθρο του σημερινού υπουργού έχει και άλλα,  άκρως επίκαιρα, μιλά για σχέδιο ΑΝΑΝ, για "αφηρημενο κοσμοπολιτισμό"...Τι θυμάμαι και εγώ !!!

Γ. Γκόντζος

Ποιος είναι «εθνίκι»

Του Νικου Γ. Ξυδακη*

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στον γνωστό δημοσιογράφο Στάθη Σταυρόπουλο να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας και η εν συνεχεία αποπομπή του, προκαλούν τη σκέψη μας. Ας δούμε το λόγο για τον οποίο απεπέμφθη εντέλει ο Στ. Σταυρόπουλος από την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου. Οπως ο ίδιος έγραψε δημοσίως, και όπως από προχθές ήδη εφημολογείτο στις αίθουσες Τύπου, ο δημοσιογράφος εξαιρέθηκε διότι μερίδα του ΣΥΝ τού προσήψε τη ρετσινιά του εθνικιστή. Δηλαδή; Τι δηλαδή; Είναι απλό: αν καταλαβαίνουμε καλά τη χροιά και το ειδικό βάρος του όρου «εθνικιστής», όπως το εννoούν ένιοι της αντιεθνικιστικής Αριστεράς, ο Στάθης είναι «εθνίκι», πατριώτης, Ελληναράς· μάλιστα, ως βουλευτής, μπορεί να υπερψήφιζε θέσεις των εθνικιστικών ΚΚΕ και ΛΑΟΣ...

Ποιος είναι «εθνίκι»

Από την Καθημερινή 19.09.2009.  Τότε βέβαια ο Νίκος Ξυδάκης δεν ήταν υπουργός και έγραφε τα παρακάτω για να υπερασπιστεί το Στάθη!  Θα ήταν χρησιμότερο αν τα επαναλάμβανε και σήμερα, όντας υπουργός, απαντώντας σε "συντρόφους" του που καθυβρίζουν το Στάθη για τις απόψεις του. 

Ποιος είναι «εθνίκι»

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στον γνωστό δημοσιογράφο Στάθη Σταυρόπουλο να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας και η εν συνεχεία αποπομπή του, προκαλούν τη σκέψη μας. Ας δούμε το λόγο για τον οποίο απεπέμφθη εντέλει ο Στ. Σταυρόπουλος από την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου. Οπως ο ίδιος έγραψε δημοσίως, και όπως από προχθές ήδη εφημολογείτο στις αίθουσες Τύπου, ο δημοσιογράφος εξαιρέθηκε διότι μερίδα του ΣΥΝ τού προσήψε τη ρετσινιά του εθνικιστή. Δηλαδή; Τι δηλαδή; Είναι απλό: αν καταλαβαίνουμε καλά τη χροιά και το ειδικό βάρος του όρου «εθνικιστής», όπως το εννoούν ένιοι της αντιεθνικιστικής Αριστεράς, ο Στάθης είναι «εθνίκι», πατριώτης, Ελληναράς· μάλιστα, ως βουλευτής, μπορεί να υπερψήφιζε θέσεις των εθνικιστικών ΚΚΕ και ΛΑΟΣ...

Απορία: Είναι σαφές πώς αντιλαμβάνεται ενιαία ο ΣΥΡΙΖΑ τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία; Κι αν ναι, αυτή η ενιαία και αρραγής εννοιολόγηση βρέθηκε κατάφωρα αντίθετη με την ιδεολογία τού παρ' ολίγον επικεφαλής του ψηφοδελτίου; Αμφιβάλλω αν έχει ξεκάθαρη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα ο ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά ζητήματα· με ιδεοληψίες μάλλον και ρητορικές ασάφειες πολιτεύεται. Και με παλινωδίες: όπως λ.χ. στην αντιμετώπιση του Σχεδίου Ανάν· όταν με οριακή πλειοψηφία το κεντρικό όργανο του Συνασπισμού ετέθη υπέρ του Σχεδίου, ενώ ο τότε ευρωβουλευτής και μετέπειτα πρόεδρος Αλ. Αλαβάνος αρθρογραφούσε εναντίον.

Όχι δάκρυα για τον Ξυδάκη

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΪΤΑΣ

Του Μάνου Στεφανίδη

Για μερικούς ανθρώπους η φάτσα τους είναι η τιμωρία τους. Δεν είμαι ρατσιστής, ελπίζω. Είμαι φυσιογνωμιστής. Τον βομβάρδισα με προτάσεις και αυτόν και τον πρωθυπουργό του, ούτε καν μου απάντησαν. Τους έστειλα προτάσεις πολιτισμού που δεν στοιχίζουν τίποτε αλλά μπορούν να απογειώσουν την εικόνα της χώρας διεθνώς. Αλλά δεν πιστεύουν ούτε στον πολιτισμό, ούτε στην παιδαγωγική δυνατότητα, αλλά και ούτε στους εκπροσώπους του, βέβαια. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός το απέδειξε περίτρανα. Δεν είναι μόνο γραφειοκράτες, είναι και ατάλαντοι. Και βέβαια δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό, ούτε καν με τη διαχείρισή του. Για αυτούς, ο πολιτισμός, όπως και όλα τα άλλα άλλωστε, είναι αναβαθμοί για τη κατάκτηση, τη χρήση αλλά και τη κατάχρηση της εξουσίας.