Του Πέτρου Μανγκανιάρη
Πρώτη δημοσίευση 29.03.2022
Το μετεμφυλιακό Ελληνικό Κράτος, αποζητούσε διακαώς να γίνει δεκτό στο νεοσυσταθέντα Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου -ΝΑΤΟ. Για την επίσπευση του στόχου αυτού, η κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου αποφάσισε μεταξύ άλλων , την συμμετοχή του Eλληνικού Eκστρατευτικού Σώματος (ΕΚΣΕ) στον πόλεμο της Κορέας (Δεκέμβρης 1950 –Δεκέμβρης 1955). Ο φόρος αίματος για το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ήταν 187 νεκροί και 614 τραυματίες.
Η πολυπόθητη έγκριση δόθηκε και στις 18 Φλεβάρη 1952 η ελληνική Βουλή συζητά και εγκρίνει το σχετικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, που επικύρωνε την προσχώρηση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.
Στον απόηχο της μέθης της παραπάνω επιτυχίας και μόλις 40 ημέρες από αυτή την επικύρωση, ο Ν. Μπελογιάννης καταδικάζεται από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο και εκτελείται….
Στην ομιλία του λοιπόν εκείνη την μέρα στη Βουλή ο πρωθυπουργός Ν. Πλαστήρας εξήγησε με σαφήνεια γιατί η Ελλάδα οφείλει να βρίσκεται στην ‘’σωστή’’ πλευρά της Ιστορίας:
«Η κυβέρνησις είναι ευτυχής σήμερον, διότι με την ψήφισιν, σχεδόν ομοφώνως, από τη Βουλήν του νομοσχεδίου περί εισόδου της Ελλάδος εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, επικυρώνεται γεγονός χαρμόσυνον και πολύ σοβαρόν... Δεν πρέπει να γίνεται λόγος, ότι η Ελλάς ημπορεί να ακολουθήση άλλην πολιτικήν... Δεν ημπορεί κανείς να μην παραδεχτεί, ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των Μεγάλων Δυνάμεων αι οποίαι κατοικούνται από ελεύθερους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται εαυτήν ασφαλεστέρα...>>
Είχε προηγηθεί στις 20 Σεπτέμβρη του 1951, το συμβούλιο της Ατλαντικής Συμμαχίας, όπου στη συνοδό του στην Οτάβα του Καναδά, αποφάσισε να κάνει δεχτή την ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ είσοδο στην συμμαχία , Ελλάδας και Τουρκίας.
Ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντιν Άτσεσον, μιλώντας στην αμερικανική Γερουσία εξηγούσε από την πλευρά της Αμερικής πως ερμηνεύεται η ‘’σωστή’’ πλευρά της Ιστορίας:
«Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον χάρτη, για να καταλάβουμε ποία είναι η στρατηγική σημασία των δύο χωρών για τη δυτική άμυνα: φρουρούν τις ανατολικές προσβάσεις από τη Μαύρη Θάλασσα προς την Κεντρική Μεσόγειο. Επιπλέον, η Τουρκία πλευροκοπεί τις χερσαίες οδούς, οι οποίες οδηγούν από τη Ρωσία προς τις πλούσιες πετρελαιοπηγες της Μέσης Ανατολής. Είναι δε γνωστή η απόφαση της Ελλάδας και της Τουρκίας να διατηρήσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους και να αναπτύξουν περαιτέρω τη δύναμή τους ως αποφασιστικό φράγμα εναντίον του επιθετικού κομμουνισμού, ιδιαιτέρως στην Μέση Ανατολή».
