Στέλιος Κούκος: Το ανδραγάθημα του μητ. Θεσσαλονίκης Γενναδίου εν μέσω γερμανικής κατοχής την Μεγάλη Παρασκευή του 1944

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος (1868-1951). 

Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Σαν ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ανδραγάθημα εν καιρώ πολέμω μοιάζει η παράτολμη ενέργεια του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γενναδίου (1868-1951) η οποία πραγματοποιήθηκε εν μέσω γερμανικής κατοχής το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής του 1944.

Ο μητροπολίτης Γεννάδιος αψήφησε την δυναστική, βάρβαρη και απάνθρωπη εξουσία και επιτέθηκε λεκτικά κατά των τυράννων.

Ο Θεσσαλονίκης Γεννάδιος κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει τον δοκιμαζόμενο λαό, όπως συσσίτια, αλλά και προσπάθειες για την διάσωση καταδικασθέντων σε θάνατο.

Επίσης δεν δίστασε να συμπαρασταθεί και στους Εβραίους της πόλης πράγμα που αναγνωρίστηκε από την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του διπλωματικού αντιπροσώπου του Ισραήλ στη Θεσσαλονίκη, Ino Tiano ο οποίος σε αναφορά του στον ομόλογο του στην Αθήνα ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής: «ο διακεκριμένος κληρονόμος των αξιότιμων ιερέων της ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, Μητροπολίτης Γεννάδιος, όχι μόνο ενεπλάκη προσωπικά στη διάσωση των δυστυχούντων Εβραίων, αλλά και παρενέβη με θέρμη ενώπιον του ναζιστικού καθεστώτος, εκ μέρους των Εβραίων της Θεσσαλονίκης».

Συνέχεια εδώ

https://agiatheodora.gr/blog/

ΠΗΓΗ:https://agiatheodora.gr/to-andragathima-tou-mit-thessalonikis-gennadiou-en-meso-germanikis-katochis-tin-megali-paraskevi-tou-1944/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Με τον Μακάριο και τον Φιντέλ στην Oρθοδοξία

ΕΠΙΣΚOΠOΣ ΑΣΣOΥ ΤΙΜOΘΕOΣ

– Και εσείς, ένας Ινδιάνος, πώς περάσατε την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μάλιστα φτάσατε να γίνετε επίσκοπος; Η ερώτηση στον συνεντευξιαζόμενο Ορθόδοξο επίσκοπο της Ιεραποστολής στην Κολομβία, Άσσου Τιμόθεο. Και η απάντηση (Καθημερινή, 21/11):

– Εντελώς τυχαία (γελάει). Θα ήμουν δέκα χρόνων και έτυχε να δείξουν στην τηλεόραση τους ηγέτες των τότε «Αδεσμεύτων» που είχαν επισκεφθεί την Κολομβία, ανάμεσά τους και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος. Φυσικά δεν τον ήξερα. Τον είδα σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση της θείας μου σε ένα χωριό –δεν υπήρχαν τότε πολλές τηλεοράσεις– και εκεί αντίκρισα έναν με μαύρα ράσα, με πανoκαλύμμαυχο και εγκόλπια – με εντυπωσίασε. Ρώτησα έναν καθολικό παπά και μου είπε ότι είναι ένας αρχιερέας, επίσκοπος από μια Εκκλησία που λέγεται ορθόδοξη. Μάλιστα μου τόνισε ότι η Εκκλησία αυτή είναι αιρετική, έχει φύγει από την κανονικότητα. Όμως ένας άλλος, αγγλικανός ιερέας, μου εξήγησε ότι η Καινή Διαθήκη έχει γραφτεί στα ελληνικά και ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μήτρα όλων. Μου μίλησε μάλιστα και για έργα πατέρων. Από εκεί λοιπόν, από τον Μακάριο, ξεκίνησε η δική μου πορεία.
Και παρακάτω:

 

– Eτυχε να συζητήσετε με τον Φιντέλ (Κάστρο) για τη θρησκεία;

– Αρκετές φορές. Του είχα χαρίσει και ένα βιβλίο με τους λόγους του Μεγάλου Βασιλείου για τους πλούσιους και τους φτωχούς. Για να καταλάβετε, ο Φιντέλ σε μία από εκείνες τις ατέλειωτες ομιλίες του, είπε ότι ο μεγαλύτερος πόλεμος ενός ανθρώπου είναι με τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι αντίθετο με την Ορθοδοξία. Είχε δίκιο ο Φιντέλ που έλεγε ότι δεν περιμένουμε να αλλάξει ιδεολογικά ο κόσμος. Οι ιδεολογίες δεν θα φέρουν αυτή την αλλαγή που ο κόσμος περιμένει. Η Ορθοδοξία απευθύνεται στο εσωτερικό του ανθρώπου, στο οντολογικό. Λέει πως δεν
μπορεί να αλλάξει ο κόσμος μόνο από αυτό που σκέπτομαι, αλλά πρωτίστως από αυτό που αισθάνομαι.

– Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ιεραπόστολος στη ζούγκλα;

π. Τιμόθεος Λαγουδάκης: ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας που το όνομά του χάθηκε στην ομίχλη του χρόνου

Το όνομα του Τιμόθεου Λαγουδάκη, δεν θυμίζει σε πολλούς το παραμικρό. Κι όμως ήταν ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας, που έχασε τη ζωή του σε «περίεργο» τροχαίο και το όνομά του εξαφανίστηκε στην ομίχλη του χρόνου…

Οι πολλοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα θύματα της χούντας των Συνταγματαρχών, ίσως γιατί δεν έτυχαν της δημοσιότητας που θα έπρεπε ίσως πάλι γιατί η θυσία και οι αγώνες τους χάθηκαν στο... πανηγυρικό τοπίο της Μεταπολίτευσης.

Κάποιοι «διασώθηκαν» στη μνήμη, όπως ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλκής, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, η μνήμη του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά ή του βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά. Επίσης κάτι λέει σε κάποιους το όνομα Παναγιώτης Ελής, ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος που δολοφονήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Όμως τα ονόματα των ιερέων Τιμόθεου Λαγουδάκη και Παντελεήμονα Κατσούλη, σίγουρα δεν έχουν να πουν το παραμικρό. Κι όμως ήταν κι αυτοί ήρωες που πρόταξαν τα στήθη τους στη δικτατορία και μάλιστα πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δράση τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν επέζησαν της 7χρονης λαίλαπας, που σάρωσε την Ελλάδα για να εξαργυρώσουν την αντιστασιακή δράση τους, όπως έκαναν άλλοι, που αντιστάθηκαν από τον καναπέ τους...

Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ. Υπήρξαν και τέτοιοι ρασοφόροι. Πέθανε σαν σήμερα το 1962.

 "Ο Ιωακείμ, ήταν ξεχωριστός, ήταν ένας νέος Παπαφλέσσας.

 Αντρειωμένος Δεσπότης και φλογερός πατριώτης, τα έδωσε όλα για τη Λευτεριά. Κι όταν ο τόπος αποτίναξε το ζυγό, αντί κάθε επιβράβευσης, εισέπραξε το μίσος από τους άσφαιρους και δουλοπρεπείς, που τον καθαίρεσαν". 

Αυτές οι δυο προτάσεις από τον πρόλογο του βιβλίου του Γιάννη Ευτυχίδη, "Ο ανταρτοπαπάς - Ενας Ζορμπάς με ράσα (Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ", συνοψίζουν όλη την προσωπικότητα και την αντιμετώπιση που είχε από το αστικό κράτος και την ηγεσία της επικρατούσας θρησκείας, αυτός ο αγωνιστής ρασοφόρος.

Αυτή η μεγάλη μορφή της Εθνικής Αντίσταση που πέθανε σαν σήμερα 2/4/1962 έχει ένα αγωνιστικό βιογραφικό που δεν υπάρχει παρόμοιο σε κληρικό.

"Ο Ιωακείμ, ήταν ξεχωριστός, ήταν ένας νέος Παπαφλέσσας. Αντρειωμένος Δεσπότης και φλογερός πατριώτης, τα έδωσε όλα για τη Λευτεριά. Κι όταν ο τόπος αποτίναξε το ζυγό, αντί κάθε επιβράβευσης, εισέπραξε το μίσος από τους άσφαιρους και δουλοπρεπείς, που τον καθαίρεσαν". 

Μαρία Σπυροπούλου, η ημιδιαφανής διακόνισσα

Μαρία Σπυροπούλου, η ημιδιαφανής διακίνηση

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Από τις 17 Ιανουαρίου 2022, ανήμερα του Αγίου Αντωνίου, μία διακόνισσα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μετατάχθηκε στη δικαιοδοσία της θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Η Μαρία Σπυροπούλου, διακόνισσα της ιεραποστολικής Εκκλησίας της Κορέας, κοιμήθηκε μετά από ταξίδι 89 ετών στη γη.

Τα προεόρτια

Ένα δακτυλόγραφο βιογραφικό της σημείωμα, συμπληρωμένο χειρόγραφα από την ίδια, μας δίνει μερικές πληροφορίες για την (ας πούμε) προ-ιεραποστολική διαδρομή της: Γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1933 στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας. Φοίτησε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών (1952-54) και εργάστηκε ως δασκάλα σε ιδιωτικά (1954-56) και δημόσια (1958-61) σχολεία. Σπούδασε θεολογία και δημοσιογραφία στη Γαλλία (1963-66) και συνεργάστηκε με το περιοδικό Contacts του Ορθόδοξου θεολογικού Ινστιτούτου του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι. Κατόπιν μετέβη στο Βουκουρέστι (1968-70), όπου παρακολούθησε μαθήματα ρουμανικής γλώσσας και θεολογίας, καθώς και την εκκλησιαστική ζωή της χώρας.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ορίστηκε από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών υπεύθυνη του πνευματικού κέντρου «Βηθλεέμ» (1970-71), από δε τον Νοέμβριο 1972 εργάστηκε στη Μόνιμη Συνοδική Επιτροπή Τύπου, απ’ όπου παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1973. Από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε στο Διορθόδοξο Κέντρο Αθηνών τη θέση της υπεύθυνης για τις σχέσεις με την Εκκλησία της Ρουμανίας.

Αλλά εν τέλει η ευρωπαϊκή συνάφεια ήταν μικρή για τη Μαρία Σπυροπούλου, η οποία ήδη ένιωθε ότι η ιεραποστολή είναι (όπως η ίδια μας έλεγε) «μια τρέλλα» – ένα άνοιγμα των φτερών έως εσχάτου της γης!

Στη χώρα της πρωινής γαλήνης

Η συνέχεια της ανάρτησης ΕΔΩ...

“Λευκό Ρόδο”: Ο ορθόδοξος Γερμανός που τα έβαλε με τον Χίτλερ

Καρύκας Παντελής

12/04/2022

Views: 830 Αλεξάντερ Σμόρελ αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση στην ιστορία. Ήταν Γερμανός, ορθόδοξος και υπήρξε μέλος της οργάνωσης “Λευκό Ρόδο”, μιας οργάνωσης νέων Γερμανών αγωνιστών κατά του χιτλερικού καθεστώτος. Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Ο πατέρας του ήταν Γερμανός που ζούσε στη Ρωσία και η μητέρα του Ρωσίδα. Βαπτίστηκε ορθόδοξος χριστιανός και ανατράφηκε, μετά τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του, από ορθόδοξη Ρωσίδα τροφό που τον καθοδήγησε στην πίστη

 

Ο Αλεξάντερ Σμόρελ αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση στην ιστορία. Ήταν Γερμανός, ορθόδοξος και υπήρξε μέλος της οργάνωσης “Λευκό Ρόδο”, μιας οργάνωσης νέων Γερμανών αγωνιστών κατά του χιτλερικού καθεστώτος. Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Ο πατέρας του ήταν Γερμανός που ζούσε στη Ρωσία και η μητέρα του Ρωσίδα. Βαπτίστηκε ορθόδοξος χριστιανός και ανατράφηκε, μετά τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του, από ορθόδοξη Ρωσίδα τροφό που τον καθοδήγησε στην πίστη.

Η οικογένεια το 1921 εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία ο Αλεξάντερ ήταν έφηβος. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο υπηρέτησε στην Υπηρεσία Εργασίας και κατόπιν στον στρατό συμμετέχοντας στις επιχειρήσεις κατάληψης της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας.

Ο Σμορέλ συμμετείχε και στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γαλλία το 1940. Αξίζει να σημειωθεί στην ορκωμοσία του ως στρατιώτης αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη στον επικεφαλής του Τρίτου Ράιχ, Αδόλφο Χίτλερ. Το απίστευτο είναι πως ο επικεφαλής του αξιωματικός δεν τον τιμώρησε…

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που οι Εβραίοι έκαναν “άγιο”

 

Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί, ως διεθνής ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Η επιλογή της ημερομηνίας δεν είναι τυχαία, καθώς στις 27 Ιανουαρίου 1945 απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα ένα από τα κολαστήρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Με αφορμή το γεγονός αυτό, ας θυμηθούμε πώς ο τ. Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος (1891-1971) προστάτεψε τους Εβραίους της Χαλκίδας, τα χρόνια της Κατοχής και τη γεμάτη ανθρωπιά συμπεριφορά του.

Ο τ. Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος, κατά κόσμον Πέτρος Πλειαθός, γεννήθηκε στον Τριαντάρο της Τήνου το 1891, ενώ υπήρξε συγγενής του εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Μοσχονησίων, Αμβροσίου. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στις 23 Αυγούστου 1916 εκάρη μοναχός. Τον Δεκέμβριο 1922, στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Αθηνών, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Χαλκίδος, ενώ στις 29 Σεπτεμβρίου 1968 απεχώρησε της ενεργού υπηρεσίας. Εκοιμήθη στις 23 Ιουλίου 1971.

Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε τον Γρηγόριο, Μητροπολίτη στη Χαλκίδα, να προσπαθεί ως αληθινός ποιμενάρχης να προστατεύσει το ποίμνιο του. Δεν έμεινε όμως εκεί. Δεν ήταν άνθρωπος που βολευόταν στην ασφάλεια της θέσης του. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος εκλήθη, πάμπολλες φορές, από τις διοικήσεις των δυνάμεων Κατοχής να δώσει εξηγήσεις για το πατριωτικό περιεχόμενο των ομιλιών του και ήσαν αρκετές οι περιπτώσεις που κινδύνευσε και η ζωή του ακόμη.

Πολλές φορές, όταν απηλείτο η ζωή εκατοντάδων πολιτών, λόγω παραβάσεως των διαταγών των κατοχικών διοικήσεων, εκείνος με κατάλληλα διαβήματα απέτρεπε τον κίνδυνο, θέτοντας κατ’ επανάληψη στη διάθεση των κατακτητών τον ίδιο του τον εαυτό.

Την ίδια περίοδο, ο Μητροπολίτης Γρηγόριος με τη συνδρομή του Πρωτοσύγκελού του, και μετέπειτα Μητροπολίτου Καρυστίας και Σκύρου Χρυσοστόμου, και άλλων παραγόντων της πόλης, ίδρυσε ορφανοτροφείο, στο οποίο πολλά παιδιά βρήκαν καταφύγιο και γλίτωσαν τον θάνατο εξαιτίας της πείνας. Παράλληλα, είχε ιδρύσει ορφανοτροφείο για κορίτσια στην ιστορική γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Γαλατάκη, στη Λίμνη Ευβοίας. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος ανέπτυξε σημαντική δράση, καθιερώνοντας το “πιάτο του πεινασμένου παιδιού”.

Διαφύλαξε ιερά κείμενα της Συναγωγής 

Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που οι Εβραίοι έκαναν “άγιο”

Ήρωες Πίστεως και Πατρίδος του 1821

Ήρωες Πίστεως και Πατρίδος του 1821 - Τα αγλαΐσματα του τόπου μας - Ι.Μ.Μονεμβασίας και Σπάρτης

Η Ιερά Μητρόπολή μας, στο πλαίσιο των ‘’Πνευματικών Διαδικτυακών Συζητήσεων’’ που πραγματοποιεί το τελευταίο διάστημα, διοργάνωσε το απόγευμα της Κυριακής 28 Φεβρουαρίου 2021, αφιερωματική παρουσίαση, με τίτλο: «Ήρωες Πίστεως και Πατρίδος – Αγλαΐσματα του τόπου μας». 

Η διαδικτυακή εκδήλωση αποτέλεσε κομμάτι των εκδηλώσεων, που έχει προγραμματίσει η τοπική μας Εκκλησία, για την επέτειο της συμπλήρωσης διακοσίων ετών από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης κατά του Οθωμανικού ζυγού. Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ευστάθιος ο οποίος αφού καλωσόρισε και ευχαρίστησε θερμά τους φιλοξενούμενους ομιλητές, προχώρησε στην προσφώνησή του κάνοντας μία γενική αναφορά στο θέμα της σημαντικής προσφοράς του κλήρου στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. 

Πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. Ανδρέας Μοράτος, καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, θεολόγος και φιλόλογος, Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου Φιλολόγων Λακωνίας. Ο κ. Μοράτος μίλησε για το φαινόμενο των νεομαρτύρων, ενώ παράλληλα παρουσίασε τους μέχρις σήμερα γνωστούς νεομάρτυρες που ανήκουν στην χορεία των Λακώνων Αγίων. Επισήμανε πως οι νεομάρτυρες, πέραν των κληρικών κάθε βαθμίδας, ήταν άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων και ομάδων. Επίσης, εστίασε ιδιαίτερα στη μεγάλη σημασία που έδωσε η Εκκλησία στο ζήτημα μαρτυρίας-μαρτυρίου. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, οι νεομάρτυρες με τη ζωή και το μαρτύριό τους, μιμήθηκαν τον Χριστό, ο οποίος είχε πει ενώπιον του Πιλάτου: «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ιωάν. ιη’, 37). 

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ

του Νικήτα Αποστόλου

“Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς” (Ιωαν. Κεφ.8 , 32)

Ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος στην Αρχαιότητα , είχε επινοήσει δύο θεωρίες για να δικαιολογεί το θεσμό της δουλείας.

Η πρώτη είναι η θεωρεία της “κατά φύσιν δουλείας”. Αναπτύχθηκε πλήρως από τον Αριστοτέλη και βασιζόταν στην προϋπόθεση ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι δούλοι από την φύση τους . Αυτοί μάλιστα, κατά τον Αριστοτέλη, ζουν καλύτερα εάν είναι υποταγμένοι σε έναν “δεσπότη”. Για έναν τέτοιον άνθρωπο η δουλεία είναι ευεργετική και δίκαιη.

Η δεύτερη θεωρεία είναι η εθνοτική ή φυλετική κατωτερότητα που δικαιολογεί τον θεσμό. Έτσι π.χ. ο Κικέρων θεωρεί ότι οι Ιουδαίοι και κάτοικοι της Συρίας είναι λαοί γεννημένοι για την δουλεία, όπως επίσης οι “Βάρβαροι” ως κατώτερα όντα. Επομένως όταν αιχμαλωτίζονταν οι βάρβαροι γινόντουσαν εμπόρευμα προς πώληση .

Ο Χριστός αρνούμενος κάθετα τον θεσμό της δουλείας, εισήγαγε μια άλλη αντίληψη και στάση στην τότε αρχαία κοινωνία για τις σχέσεις των ανθρώπων. Εισήγαγε την αγάπη ως τρόπο συνυπάρξεως των ανθρώπων.

Αντί του “ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος”, που διεκήρυτταν οι σύγχρονοι του κρατούντες, ο Χριστός μας φανέρωσε την μόνη αλήθεια. Και αυτή είναι η εξής: Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια γιατί κατά χάριν είμαστε παιδιά του Θεού Πατέρα. (Ματθ. ΣΤ .9 & ΚΓ. 8-9). Ως συνέπεια αυτής της αλήθειας, στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, αναδεικνύεται η ελευθερία ως πρώτη αξία μεταξύ των αξιών με τις φράσεις. “Ἐὰν οὖν ὁ Υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθαι (Ἰωαν. 8, 36).

Την αλήθεια αυτή την διεκήρυξε επίσης και ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του (Κεφ.3 .11)& (Κεφ. 4.1) λέγοντας . “Ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος,Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν Χριστός”, “Ου καλώ υμάς δούλους αλλά αδελφούς” και “Οι κύριοι το δίκαιον και την ισότητα τοις δούλοις παρέχεσθε, ειδότες ότι και υμείς έχετε Κύριον εν ουρανοίς” . Επίσης στην προς Γαλάτας επιστολή του (Κεφ. 3 .28) επαναλαμβάνει “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην , ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού”. Και με ποιό μεγαλύτερη σαφήνεια στην προς Κορινθίους Α΄επιστολή του τονίζει (Κεφ. Ζ . 23-24) Τιμής ηγοράσθητε μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων.

Εκκλησία και φιλοσοφία στον νεοελληνικό διαφωτισμό: Μία κριτική στον Π. Κονδύλη

του Μιχάλη Μερακλή, ομοτίμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφου και φιλόλογου

Έχουν γρα­φει πολ­λα για την κα­ταρ­χήν αρ­νη­τι­κή στά­ση που τή­ρη­σε η Εκ­κλη­σί­α α­πέ­να­ντι στο κί­νη­μα του Δια­φω­τι­σμού, γε­νι­κό­τε­ρα α­πέ­να­ντι στο ά­νοιγ­μα προς τα φώ­τα της Ευ­ρώ­πης. Έ­χουν γρα­φεί τό­σα πολ­λά, ώ­στε έ­χει μάλ­λον δια­μορ­φω­θεί μια πε­ποί­θη­ση, ό­τι η αρ­νη­τι­κή αυ­τή στά­ση υ­πήρ­ξε α­πό­λυ­τη.

Α­ντι­στι­κτι­κά ε­πι­χει­ρώ ε­δώ τον με­τρια­σμό της ε­ντύ­πω­σης αυ­τής, με την πα­ρά­θε­ση τεκ­μη­ρί­ων που συ­νη­γο­ρούν, ό­πως νο­μί­ζω, υ­πέρ μιας δια­φο­ρε­τι­κής (ας μην πω α­ντί­θε­της) εκ­δο­χής.

Έ­χω και σε άλ­λα ση­μεί­α υ­πεν­θυ­μί­σει, ό­τι οι κλη­ρι­κοί υ­πήρ­ξαν ο­πα­δοί ή, κα­λύ­τε­ρα, α­πό τους πρω­τα­γω­νι­στές του νε­ο­ελ­λη­νι­κού δια­φω­τι­σμού. Ο εκ­δό­της του Λό­γιου Ερ­μή (Λ.Ε.), ο Άν­θι­μος Γα­ζής, δεν ή­ταν η μο­να­δι­κή πε­ρί­πτω­ση – κά­θε άλ­λο. 

Ο έ­νας α­πό τους δύ­ο δια­δό­χους του στην έκ­δο­ση του πε­ριο­δι­κού, ο Θε­ό­κλη­τος Φαρ­μα­κί­δης, ή­ταν ε­πί­σης κλη­ρι­κός (ο άλ­λος, ο Κων­στα­ντί­νος Κοκ­κι­νά­κης, ή­ταν έ­μπο­ρος). Α­νά­με­σά τους συ­γκα­τα­λέ­γο­νται και μο­να­χοί. Ο Γα­ζής π.χ. πλη­ρο­φο­ρεί (Λ.Ε., 1814-1815, σ. 93), ό­τι τα μο­να­στή­ρια στην Α­θή­να “ε­σύ­στη­σαν έ­τι και φι­λο­σο­φι­κόν σχο­λεί­ον, των ο­ποί­ων οι η­γού­με­νοι και οι πε­ρί αυ­τούς μο­να­χοί, αι­σθαν­θέ­ντες τα α­πό της φι­λο­σο­φί­ας κα­λά, οι­κεί­α προ­αι­ρέ­σει, πλη­ρώ­νου­σι τον ε­τή­σιον μι­σθόν του φι­λο­σό­φου δι­δά­σκα­λου”. Και κα­τα­λή­γει: “Εί­θε να ε­μι­μού­ντο το κα­λόν τού­το πα­ρά­δειγ­μα και ό­λοι οι η­μέ­τε­ροι Εκ­κλη­σια­στι­κοί! Και τη α­λη­θεί­α τό­τε ευ­δο­κι­μή­σει το γέ­νος, ό­ταν οι Ιε­ρείς φι­λο­σο­φή­σω­σιν ή οι φι­λό­σο­φοι ιε­ρα­τεύ­σω­σιν.” (ό.π., σ. 132)

Η “Εκ­κλη­σί­α της ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ως των Γραι­κών”, στο Λι­βόρ­νο, α­πό πα­λιά συ­ντη­ρού­σε “δι’ ι­δί­ων αυ­τής ε­ξό­δων” τρεις νέ­ους ο­μο­γε­νείς για να σπου­δά­ζουν “εις τας κυ­ριω­τέ­ρας και κα­λυ­τέ­ρας της Ι­τα­λί­ας Α­κα­δη­μί­ας”. Αυ­τό κά­νει και το 1816 με τους “εν Λι­βόρ­νω Γραι­κούς της Α­να­το­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας” κα­λώ­ντας, σε συ­νε­ννό­η­ση με τις “σχο­λές” της Α­θή­νας, των Ιω­αν­νί­νων και της Χί­ου, α­πό έ­να για κα­θε­μιά, βε­βαιω­μέ­να ορ­θό­δο­ξο χρι­στια­νό νέ­ο, για τε­τρα­ε­τείς σπου­δές, “ό­που θέ­λουν κα­τα­γί­νου­νται για να τε­λειο­ποι­η­θώ­σιν εις τα μα­θή­μα­τα της Γε­ω­γρα­φί­ας, Λο­γι­κής, Με­τα­φυ­σι­κής, Φυ­σι­κής Ι­στο­ρί­ας, Μα­θη­μα­τι­κών, Α­στρο­νο­μί­ας, Βο­τα­νι­κής, Χη­μεί­ας, Α­να­το­μί­ας και Φυ­σιο­λο­γί­ας, εις τους ο­ποί­ους διό­λου δεν α­πα­γο­ρεύ­ο­νται τα της Ια­τρι­κής και Χει­ρουρ­γί­ας μα­θή­μα­τα”. Μπο­ρούν α­κό­μα, αν υ­πάρ­χει η κλί­ση, “να σπου­δά­σω­σιν οι νέ­οι, α­ντί των ει­ρη­μέ­νων ε­πι­στη­μών, την Αρ­χι­τε­κτο­νι­κήν, Γλυ­πτι­κήν και Ζω­γρα­φι­κήν” (Λ.Ε., 1816, σελ. 200-201).

Στη σχε­τι­κή α­να­κοί­νω­ση των ε­πι­τρό­πων της Εκ­κλη­σί­ας δια­βά­ζου­με στην τε­λευ­ταί­α πα­ρά­γρα­φο: “Αύτη, φίλ­τα­τοι ο­μο­γε­νείς, η μι­κρά συ­νει­σφο­ρά γί­νε­ται υ­πέρ την δύ­να­μίν μας δια τα υ­περ­βο­λι­κά της Εκ­κλη­σί­ας μας έ­ξο­δα και α­δια­κό­πους βο­η­θεί­ας και ε­λε­η­μο­σύ­νας, προς τους καθ’ η­μέ­ραν ε­δώ ερ­χο­μέ­νους πτω­χούς και δυ­στυ­χού­ντας ο­μο­γε­νείς μας, ό­μως να βο­η­θή­σω­μεν και εκ του υ­στε­ρή­μα­τός μας α­πε­φα­σί­σα­μεν, ό­χι μό­νον δια να κά­μω­μεν το α­παι­τού­με­νον χρέ­ος μας, αλ­λά και να σας εν­θαρ­ρύ­νω­μεν προς την έν­δο­ξον των κοι­νω­φε­λών α­γώ­νων σας ε­ξα­κο­λού­θη­σιν.” (ό.π., σελ. 103).

“Ο έ­ρως της παι­δεί­ας” δια­βά­ζου­με στο Λ.Ε. (1818, σελ. 463), “α­νά­πτει ε­πί μάλ­λον και δια­δί­δε­ται εις την Ελ­λά­δα, και ο α­ριθ­μός των εις την διά­δο­σιν αυ­τήν συ­ντε­λού­ντων μέ­σων αυ­ξά­νει κα­θη­με­ρι­νώς. τα σχο­λεί­α πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται, οι σο­φοί δι­δά­σκα­λοι πλη­θύ­νο­νται, βι­βλιο­θή­και συ­στή­νο­νται και οι πλού­σιοι έ­μπο­ροι, πα­τριω­τι­κώ κι­νού­με­νοι ζή­λω, α­νοί­γου­σι προ­θύ­μως τους θη­σαυ­ρούς των (…) το ιε­ρα­τεί­ον συ­ντρέ­χει και συμ­βου­λεύ­ει και η κοι­νή Μή­τηρ, η με­γά­λη Εκ­κλη­σί­α, ευ­λο­γεί, ε­φο­ρεύ­ει και διοι­κεί σο­φώς των τέ­κνων της τα έρ­γα”.

Το πε­ριο­δι­κό κη­ρύσ­σει “τα ευαγ­γέ­λια”, πλη­ρο­φο­ρεί ευ­φό­συ­να για τον εν­θρο­νι­σμό, για τρί­τη φο­ρά, στον “οι­κου­με­νι­κόν πα­τριαρ­χι­κόν θρό­νον της Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως” του Γρη­γο­ρί­ου, ο ο­ποί­ος γνώ­ρι­ζε “εκ πεί­ρας” ό­τι “μό­νη η παι­δεί­α στε­ρε­ώ­νει την θρη­σκεί­αν εις τα έ­θνη”, γι’ αυ­τό “ε­φρό­ντι­σε κα­τά τας προ­λα­βού­σας ε­πο­χάς δια την διά­δο­σιν της ελ­λη­νι­κής παι­δεί­ας”. Στην πρώ­τη πα­τριαρ­χί­α του “ε­σύ­στη­σε το ελ­λη­νι­κόν τυ­πο­γρα­φεί­ον της Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως”, στη δεύ­τε­ρη “ε­φρό­ντι­σε πε­ρί συ­στά­σε­ως και α­νε­γέρ­σε­ως σχο­λεί­ων ελ­λη­νι­κών καθ’ ό­λον το γέ­νος” (Λ.Ε., 1819, σελ. 113 κ.ε.). Σε ε­πό­με­νο τεύ­χος της ί­διας χρο­νιάς (του Μα­ΐ­ου) α­φιε­ρώ­νε­ται και “Ω­δή ο­φει­λο­μέ­νη εις τον Πα­να­γιώ­τα­τον, θειό­τα­τον και Οι­κου­με­νι­κόν πα­τριάρ­χην κύ­ριον κύ­ριον Γρη­γό­ριον”, α­πό τον κρυ­πτώ­νυ­μο Ν.Δ. (σελ. 309-310). α­πο­σπώ τους στί­χους:

Σημεία διανομής ΔΩΡΕΑΝ ΦΑΓΗΤΟΥ σε όλη την Ελλάδα. (Παρακαλούμε κοινοποιήστε).

 
 

Δωρεάν φαγητό συνεχίζουν, ευτυχώς, να προσφέρουν πολλές δομές σε ολόκληρη την Ελλάδα. 
Παραθέτουμε αναλυτικό κατάλογο με τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα των χώρων στους οποίους μπορεί να προσφύγει όποιος χρειάζεται ένα δωρεάν γεύμα ή δείπνο:


ΑΤΤΙΚΗ

1. Αγ. Αικατερίνη, οδ. Κειριαδών – Αιγηιδών, 118 53 Πετράλωνα, τηλ. 210-3458133.
2. Αγ. Αιμιλιανός οδ. Αθαμανίας 17, 104 44, Σκουζέ, τηλ. 210-5129091.
3. Αγ. Ανάργυροι, Πλ. Αγ. Αναργύρων, 135 61 Αγ. Ανάργυροι, τηλ. 210-2611689.
4. Αγ. Ανάργυροι, οδ. Κεφαλληνίας και Δαμασκηνού, 163 42 Ηλιούπολη, τηλ. 210-9930 817.
5. Αγ. Ανδρέας, οδ. Ωρωπού και Τεω, 111 42 Άνω Πατήσια, τηλ. 210-2914686.
6. Αγ. Ανδρέας, οδ. Γιάνναρη 24, 104 45 Κ. Πατήσια, τηλ. 210- 8323193.
7. Αγ. Απόστολοι Τζιτζιφιών, οδ. Αγ. Αποστόλων 4, 176 75 Καλλιθέα, τηλ. 210- 9422021.
8. Αγ. Αρτέμιος, οδ. Φιλολάου 165, 116 32 Παγκράτι, τηλ. 210-7514125.
9. Αγ. Ασωμάτων, οδ. Θερμοπυλών 5, 104 35 Θησείο, τηλ. 210-5240675.
10. Αγ. Βαρβάρα, οδ. Αγ. Βαρβάρας 85, 172 35 Δάφνη, τηλ. 210-9711661.
11. Αγ. Βασίλειος, Αγ. Βασιλείου 52, 173 43 Αγ. Δημήτριος, τηλ. 210-9717890.
12. Αγ. Γεράσιμος, οδ. Αγ. Γερασίμου 30, 157 71 Άνω Ιλίσια, τηλ. 210-7793331.
13. Αγ. Γεώργιος, οδ. Πλάτωνος 51, 104 41 Ακαδημία Πλάτωνος, τηλ. 210- 5142658.
14. Αγ. Γεώργιος, οδ. Αγ. Γεωργίου και Καζαντζάκη, 157 72 Ζωγράφου, τηλ. 210-7794925.

Οκτώ χρόνια επιτυχίας για το Κοινωνικό Φροντιστήριο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών (video)

Ιδιαίτερη χαρά και περηφάνεια αισθάνονται οι εθελοντές καθηγητές του Κοινωνικού Φροντιστηρίου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που μετρά ήδη οκτώ χρόνια ζωής, καθώς  η επιτυχία των μαθητών στις Πανελλαδικές άγγιξε το 100%. Τα μαθήματα θα συνεχιστούν και φέτος.

Το 80% των μαθητών πέρασε σε σχολή στην Αθήνα και οι επιτυχίες, αποτελούν την μοναδική αμοιβή των καθηγητών στο Κοινωνικό Φροντιστήριο της Αρχιεπισκοπής, που παραδίδουν εθελοντικά μαθήματα στηρίζοντας μαθητές από την Α’ Γυμνασίου έως και την Γ’ Λυκείου καθώς και νέους που επιθυμούν να διαγωνιστούν ξανά στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Τα κριτήρια που εξετάζονται για τη συμμετοχή  είναι οικονομικά, για παιδιά από όλη την Αθήνα.

Αρχικά, το 2012 το Κοινωνικό Φροντιστήριο στεγαζόταν στη Βιβλιοθήκη της Αρχιεπισκοπής, στου Ψυρρή, ωστόσο η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη, που μεταφέρθηκε στην οδό Σοφοκλέους.

ΕΡΤ1/Ρεπορτάζ: Ελίνα Κολύβα