Ας δώσουμε για άλλη μια φορά την απαιτούμενη προσοχή στις λεπτομέρειες…
Το “Μέγα Συνέδριον” ήταν στους ελληνιστικούς/ρωμαϊκούς χρόνους το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο, που λειτουργούσε και ως δικαστήριο, με έδρα την Ιερουσαλήμ. Αποτελείτο από 70 ή 71 μέλη. Η εβραϊκή ονομασία του (“Σανχεντρίν”) απέδιδε την ελληνική λέξη “Συνέδριον”. (Αξίζει να σημειωθεί ότι το “-χ” της λέξης “Σανχεντρίν” αποδίδει τη δασεία της λέξης “ἕδρα”, δεύτερου συνθετικού της λέξης “Συνέδριον”!).
Μέλος του “Μεγάλου Συνεδρίου” κατά τους χρόνους του Ιησού ήταν και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο οποίος τιμάται αυτή την Κυριακή από την Εκκλησία μαζί με τον Νικόδημο και τις Μυροφόρες. Η ιδιότητά του αυτή ως μέλους του “Μεγάλου Συνεδρίου” υπονοείται με τη φράση “εὐσχήμων βουλευτής” (Μάρκ. 15:43), ή απλώς “βουλευτής” (Λουκ. 23:50). Ήταν μεν “μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ”, αλλά ήταν “κεκρυμμένος διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων” (Ιωάν. 19:38). Όμως, το “κρυφτούλι” αυτό (λόγω, προφανώς, της προβεβλημένης κοινωνικής θέσης τού Ιωσήφ) δεν μπορούσε να διαρκέσει επ' άπειρον:
Σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές, ο Ιωσήφ, όχι μόνο αποκαλύφτηκε, αλλά αποδείχτηκε παλληκάρι, για δύο κυρίως λόγους (προσωπικά, μας συγκλονίζουν και οι δύο). Πρώτον, είχε την τόλμη να πάει να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα του Ιησού, για να το θάψει με τις πρέπουσες τιμές (“τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ”, Μάρκ. 15:43).
Με μία μόνο λέξη (“τολμήσας”) ο ευαγγελιστής Μάρκος τα λέει όλα… Επίσης, ο (αχρησιμοποίητος μέχρι τότε) τάφος τού Ιησού ήταν προσφορά τού Ιωσήφ (“καὶ ἔθηκεν αὐτὸ [ = το νεκρό σώμα τού Ιησού] ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ”, Ματθ. 27:60 – η λέξη “ αὐτοῦ” δείχνει ότι το μνήμα ήταν τού Ιωσήφ).
Ο δεύτερος λόγος που αναδεικνύει τη μοναδικής αξίας παλληκαριά τού Ιωσήφ κρύβεται σε μια λεπτομέρεια που μας διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς και συνήθως μας διαφεύγει: Ο Ιωσήφ, “ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος” (Λουκ. 23:50), “οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν” (Λουκ. 23:51) ( = “δεν είχε συμφωνήσει στην απόφαση και την πράξη τους”, δηλ. στην απόφαση και την πράξη του Μεγάλου Συνεδρίου να σταυρωθεί ο Χριστός). Αξίζει να φέρουμε στο μυαλό μας τη σχετική σκηνή: Τα 70 ή 71 μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, με συνοπτικές διαδικασίες, λαμβάνουν και επίσημα την (προειλημμένη ήδη ανεπίσημα) απόφαση να εκτελέσουν τον Χριστό με σταυρικό θάνατο, τον κατεξοχήν ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο.
