Του Θανάση Παπαδημητρίου.
(Ο Θανάσης Παπαδημητρίου ασχολήθηκε επί χρόνια με την δημοσιογραφία και με την Μουσική. Κατοικεί και δραστηριοποιείται στην Μακεδονία).
Η μεγάλη αντίφαση της εποχής μας θα μπορούσε να εντοπίζεται στην χρήση του όρου Έθνος, αναφερόμενοι συνήθως στα Κράτη. Μάλιστα για να «στρογγυλέψουν» τις γωνίες, προτιμούν τη χρήση του όρου Εθνικό Κράτος.
Ας μη ξεχνάμε ότι στον ΟΗΕ (Οργανισμό Ενωμένων Εθνών) δεν συμμετέχουν Έθνη αλλά Κράτη. Ούτε οι Κούρδοι ούτε οι Σαχράουοι εκπροσωπούνται στον ΟΗΕ, αλλά και οι Άραβες εκπροσωπούνται μέσω των κατά τόπους κρατικών διοικήσεων όπως και οι Έλληνες με δυο κρατικές οντότητες.
Παρόλα αυτά και στην προσπάθεια να προκληθεί μεγαλύτερη ανθρωπιστική και συναισθηματική δέσμευση σε μια σειρά από πολιτικές επιλογές, ακόμα και την αποδοχή των μηχανισμών εξάρτησης του εκάστοτε κρατικού μηχανισμού, επιλέγεται η χρήση της λέξης Έθνος αντί αυτής του Κράτους. Γνωρίζουν ότι το άτομο μέσα από την έννοια του Έθνους και όχι του Κράτους αυτοπροσδιορίζεται ως οντότητα διαχρονική, με ρίζες και δικαιώματα σε τόπους και πολιτισμούς.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η διαμόρφωση του παγκόσμιου χάρτη των κοινοτήτων έχει ως αφετηρία μια απροσδιόριστη εσωτερική τάση για συγκρούσεις και ανατροπές. Είναι οι ενδογενείς ανάγκες του ίδιου του συστήματος για μεγαλύτερη συσσώρευση, που οδηγούν σε αποφάσεις τα επί μέρους σύνολα να δρουν με στόχο την επικυριαρχία.
Σήμερα λοιπόν όταν στην Ελλάδα μιλάμε για Εθνική Ανεξαρτησία συνήθως εννοούμε την οικονομική απεξάρτηση της Ελλάδας από τα ξένα κέντρα και από τα δυσβάστακτα χρέη και πολύ λιγότερο τον επαναπροσδιορισμό όλων εκείνων των πολιτιστικών και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, μέσα από τα οποία αυτοπροσδιορίζεται ένα Έθνος.
Το Ελληνικό έθνος που βρίσκεται εντός του Ελλαδικού χώρου είναι το μισό αριθμητικά ενώ ένα μεγάλο κομμάτι βρίσκεται στις ΗΠΑ στην Αυστραλία στη Γερμανία, στην Αγγλία κλπ. Ακούγεται παράταιρο να μιλάμε για τους Έλληνες της Νέας Υόρκης και να απαιτούμε Εθνική Ανεξαρτησία.
Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για την κατάσταση που βρίσκονται τα Κράτη και πως αυτά θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από τα δεσμά των χρεών, θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε ποια είναι αυτά και πως έχουν βρεθεί στα γρανάζια της εξάρτησης.
Εδώ ερχόμαστε στην θέση που βρίσκεται κάθε Κράτος και θα πρέπει να τονιστεί η διαφορετική δομή του καθενός. Οι χώρες του κέντρου λειτουργούν ως εισπράκτορες του πλεονάσματος που παράγεται στις χώρες της Περιφέρειας, οι δε σχέσεις ανάμεσα στους δύο πόλους στόχο έχουν τη διατήρηση της οικονομικής εξάρτησης των περιφερειακών Κρατών από τις μητροπολιτικές.
Ο δανεισμός, οι επενδύσεις που απευθύνονται στα φθηνά χέρια της Περιφέρειας και η εξαγωγή του κέρδους στις χώρες της μητρόπολης λειτουργούν ώστε να διατηρείται η εξάρτηση τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην κατεστραμμένη Ευρώπη και με αντίπαλο δέος το σοβιετικό μπλοκ, οι κυρίαρχες τάξεις είχαν να αντιμετωπίσουν ισχυρά συνδικάτα και λαϊκά κινήματα και αναγκάζονταν να προχωρήσουν σε μεγάλες δαπάνες για την οργανική σύνθεση του Κοινωνικού Κράτους. Την ίδια στιγμή κάτι τέτοιο δεν ήταν τόσο απαραίτητο για τις ΗΠΑ μιας και κυριαρχούσαν στον Δυτικό κόσμο και η όλο και μεγαλύτερη μεταφορά πλεονάσματος έδινε τη δυνατότητα στον εργαζόμενο να καλύπτει τις ανάγκες του.
