Η ΕΘΝΟΜΕΤΑΛΛΑΞΗ!!

Η ελληνική εθνομετάλλαξη, οι γενοκτονίες, η Μακεδονία…

Του Θανάση Παπαδημητρίου.

(Ο Θανάσης Παπαδημητρίου ασχολήθηκε επί χρόνια με την δημοσιογραφία και με την Μουσική. Κατοικεί και δραστηριοποιείται  στην Μακεδονία).

Η ανάπλαση, η αέναη διαμόρφωση ενός έθνους, είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία, όπου υπεισέρχονται όλα τα στοιχεία  που θα αφομοιωθούν αλλά και θα διαμορφώσουν τα νέα χαρακτηριστικά του έθνους.

Στην περίπτωση όπου η εισβολή νέων στοιχείων είναι ασθενής, ή το σύνολο των εισερχομένων αξιών δεν έχουν τη δυναμική να υπερνικήσουν την ήδη διαμορφωμένη κλίμακα αξιών που κυριαρχεί, αυτά ή θα χαθούν με το χρόνο, ή θα αφήσουν κάποια ελάχιστα ίχνη, είτε στη γλώσσα, είτε στα ήθη, είτε στο δίκαιο της χώρας κλπ…

Ένα έθνος φυσικά για να μπορεί να αναπλάθεται χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις στη συλλογική συνείδηση, θα πρέπει να έχει την δυνατότητα αντίστασης κάτι που σημαίνει ότι το πλέγμα παιδείας, η πολιτισμική παραγωγή έχει βάση οικονομική και δύναται να παράγει προοπτικές.

Το πρόβλημα είναι κατά συνέπεια σοβαρό όταν πρόκειται για εξαρτημένη οικονομία, με δομές προσανατολισμένες στον έλεγχο από τις εξωτερικές δυνάμεις. Σε αυτή την περίπτωση όλο το πλέγμα της παιδείας, της διαμόρφωσης συνειδήσεων περνάει από διαδικασίες αλλοίωσης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του έθνους και εμποτισμού με αξίες που θα διατηρούν τις σχέσεις εξάρτησης.

Με όρους γενετικής θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε μετάλλαξη στα «χρωμοσώματα» που αναπαράγουν τις βασικές αξίες. Υπάρχουν παρεμβάσεις που μπορούν να επηρεάσουν τις καταναλωτικές  συνήθειες, κάτι που στοχεύει στη εξάρτηση από κέντρα που εισάγουν συγκεκριμένα προϊόντα. Υπάρχουν παρεμβάσεις σε ζητήματα οικολογίας, πολιτισμού, παραγωγής και  οργάνωσης της κοινωνίας.

Έτσι ο όρος πολιτιστικός  ιμπεριαλισμός, έρχεται να καλύψει το σύνολο των διαδικασιών παρέμβασης στην μετάλλαξη του έθνους.

Υπάρχουν όμως και παρεμβάσεις πολύ πιο ουσιαστικές που στοχεύουν στη λοβοτομή, στην αφαίρεση ολόκληρων κομματιών από το συνολικό εθνικό φορτίο. Ή ακόμα και με παρεμβάσεις που δημιουργούν συλλογική μνήμη με τμήματα πληθυσμών που δεν έχουν να κάνουν με το ιστορικό γίγνεσθαι του εν λόγω έθνους (όπως αυτό που επιχειρείται στα Σκόπια!) ή με τις ανάγκες των πρώτων ιμπεριαλιστικών χωρών και την ανάγκη δημιουργίας και καταξίωσης μύθων και ηρώων. (Ο Πειρατής ο δολοφόνος ο γενοκτόνος λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Αμερικής παίρνει τη μορφή ήρωα, που σώζει την ανθρωπότητα από την καθυστέρηση και τους υπάνθρωπους!!).

Στην δική μας περίπτωση κάτι τέτοιο μπορούμε να το εντοπίσουμε πέρα από τις κάθε είδους ερμηνείες για τις παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων στην «συσπείρωση» των δυνάμεων του Ελληνικού έθνους και μετέπειτα στην δημιουργία του ελληνικού Κράτους, στον ρόλο τους στην Επανάσταση του 1821, ή ακόμα παλαιότερα στη δομή και την ταυτότητα του Βυζαντίου και βέβαια σε θέματα που αφορούν την πιο πρόσφατη ιστορία μας και με τα οποία θα είμαι πιο αναλυτικός.

Έτσι: Η πιο σύγχρονη και έντονη παρέμβαση και αλλαγή δεδομένων,  παρουσιάζεται  στη διαχείριση των γεγονότων της γενοκτονίας των Ποντίων και του συνόλου των Ελλήνων της Μικράς Ασίας πριν 100 χρόνια.

Από τα πρώτα  χρόνια παρατηρούμε αυτή τη διαδικασία της μετάλλαξης στην εθνική συνείδηση.

Ενδεικτικά  ο Βενιζέλος προτείνει τον Μουσταφά Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης το 1932, ο δε Μεταξάς στη συλλυπητήρια επιστολή του για το θάνατο του Μουσταφά γράφει ότι «ο Κεμάλ Ατατούρκ είναι ο θεμελιωτής της Ελληνικής συνεννοήσεως  και εσφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας».

Τα τελευταία 80 χρόνια πασχίζουν όλες οι πολιτικές τάσεις να σβήσουν το τμήμα αυτό της συλλογικής μνήμης. Μέχρι το 1989 η γενοκτονία δεν υπάρχει πέρα από τις μνήμες των Ποντίων, όπου όμως και σε αυτούς σε ένα μεγάλο μέρος,  είχε  γίνει αποδεκτή η απαίτηση για λήθη.

Το έθνος θα πρέπει να αναπλαστεί με μεταλλαγμένα τα  «χρωμοσώματα» που εμπεριέχουν τη γενοκτονία. 

Πρώτος και ουσιαστικός στόχος λοιπόν η διαγραφή της γενοκτονίας από τη συλλογική μνήμη και η ανάδειξη του Μουσταφά ως ηγέτη που πάλεψε για την πατρίδα του, πραγματοποιώντας  την αστική επανάσταση!

Η ιστορική αλήθεια όμως λέει άλλα.

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η αστική τάξη αρχίζει να διαμορφώνεται από την εφαρμογή των πρώτων διομολογήσεων. Το 1536 υπογράφονται οι πρώτες διομολογήσεις ανάμεσα στον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ της Γαλλίας και τον Σουλεϊμάν Α΄ τον Μεγαλοπρεπή. Οι πρώτοι που έσπευσαν να επωφεληθούν από το καθεστώς των διομολογήσεων ήταν οι Έλληνες.

Έτσι όταν φτάνουμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η αστική μετεξέλιξη του Οθωμανικής κοινωνίας είναι γεγονός, μόνο που  σε αυτή παίρνουν μέρος  κυρίως οι χριστιανοί πολίτες του Κράτους.

Στην ουσία ο προβαλλόμενος  ως εκσυγχρονιστής της σύγχρονης Τουρκίας είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι αυτός που ηγείται  στην εξαφάνιση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού του Κράτους και στην αρπαγή της περιουσίας από οργανωμένους πλιατσικολόγους  και εγκληματίες,  πρωτοστατώντας  στις γενοκτονίες των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων.

Αυτό το γεγονός κάθε άλλο παρά ως  αστική επανάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί!!

Αποδεχόμενοι όμως τη λογική της αστικής επανάστασης, ο Μουσταφά προβάλει ως «εκσυγχρονιστής» που καθάρισε τα στοιχεία εκείνα που εμπόδιζαν την πρόοδο του Κράτους. Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με γενοκτονία αλλά με επαναστατικό αγώνα για την επιβίωση του έθνους!

Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο στην όλη προσπάθεια αλλαγής της ιστορικής μνήμης. Εδώ έχουμε το σημείο της μετάλλαξης εκείνης  όπου η μεταφορά χιλιάδων κατοίκων της Μ. Ασίας , του Πόντου παραμένουν χωρίς αιτιολογία. Επιπλέον δημιουργούν και ενοχές στο Έθνος αφού οι Έλληνες ήταν οι υπεύθυνοι της καθυστέρησης του Οθωμανικού κράτους!!

Σε όλη αυτή την ιστορική λήθη συνέβαλαν και οι εξελίξεις στη Ρωσία με την επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Ο διπολισμός στον εικοστό αιώνα έπαιξε και αυτός τον δικό του ρόλο…

Η Τουρκία λόγω της γεωστρατηγικής σημασίας θέσης της, αναδεικνύεται στο αγαπημένο παιδί της Δύσης. Ο Μουσταφά Κεμάλ γίνεται ο μεγάλος ηγέτης που δημιουργεί τη μεγάλη Τουρκία, ενώ στην ουσία φτιάχνει τη σύγχρονη νεοαποικία των Γερμανών.  

Άλλωστε οι Γερμανοί για να πετάξουν έξω τους Άγγλους και τους Γάλλους υπέδειξαν και καθοδήγησαν τις τσέτες του στο να εξαφανίσουν  ολόκληρα τμήματα των χριστιανών (που είχαν και τις εμπορικές σχέσεις με  τους Άγγλους και τους Γάλλους) με τις πιο φρικτές μεθόδους  και να τους αρπάξουν τις περιουσίες.

Από την άλλη πλευρά γίνεται άλλος ένας αγώνας για την αθώωση των μπολσεβίκων που στήριξαν τις γενοκτονίες, με την αιτιολογία ότι ο Βενιζέλος έστειλε στρατό να τους πολεμήσει.

Δεν ξέρω με ποια λογική ένας επαναστάτης που παλεύει για τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να συνεργάζεται με ένα γενοκτόνο, μιας και οι γενοκτονίες  ήταν γνωστές στον Λένιν από πολύ πιο πριν.

Επιπλέον τίθεται και το ερώτημα: Στη συμφωνία με τον Γερμανό για να περάσει κρυφά στη Ρωσία με το τραίνο, η στήριξη στον Κεμάλ υπάρχει περίπτωση να μην ήταν προϋπόθεση όταν  θίγονταν βασικά ζητήματα επιβίωσης και επέκτασης του γερμανικού ιμπεριαλισμού;

Αυτό φυσικά που ήταν το ζητούμενο για την Σοβιετική Ένωση (και το έδειξε στη συνέχεια με το να θέτει μέσω της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης και στη συνέχεια να αναγνωρίζει Μακεδονικό έθνος!!) ήταν η αφαίρεση συνεκτικών στοιχείων στη συγκρότηση της εθνικής Ελληνικής συνείδησης για εξυπηρέτηση των δικών της στόχων (πράγμα που προωθούσε μέσω του ΚΚΕ!).

Το ζητούμενο όμως για μας είναι ότι, αν στις μέρες μας και μετά από δεκαετίες εθνομετάλλαξης (σε βαθμό που οι πολιτικοί και πολλοί διανοούμενοι να έχουν καταλήξει στο να γίνονται αποδέκτες αυτών των λογικών!) πως μπορεί  το έθνος να ξαναβρεί τη μνήμη;  Να επανατοποθετήσει το περιεχόμενο το απαραίτητο για τη δική του αέναη και απρόσκοπτη ανάπλαση;

Αυτό βέβαια που χρειάζεται είναι ένα μορφωτικό κίνημα, ένα κίνημα που να πρεσβεύει την ανάγκη για επανατοποθέτηση της ιστορικής συνέχειας και το μπόλιασμα των τμημάτων εκείνων που έχουν αφαιρεθεί.

Πρέπει να επανέλθουμε στις πραγματικές ανάγκες που γεννά και οδηγεί ένα Έθνος έξω από τις στρεβλώσεις που επιβάλουν τα ξένα κέντρα με στόχο να διατηρούν τον έλεγχο και την εξάρτηση της χώρας.

Είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι αρκεί μια αλλαγή σε πολιτειακό επίπεδο, ή οικονομικό, ή αυτό που λένε όλοι σε μια φιλελεύθερη βάση χωρίς ουσία, να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Είναι ίσως η πιο συντηρητική και αντιδραστική λογική ακριβώς επειδή είναι άτοπη.

Μια συνολική επανασύνδεση με την ιστορία με ταυτόχρονο επανεμπλουτισμό του εθνικού περιεχομένου, θα απαιτήσει την αποπομπή εκείνου του κομματιού που λειτουργεί ως «αντιέθνος» μέσα στο Έθνος.

Τα τμήματα που ωφελούνται από τη διατήρηση μιας χώρας εξαρτημένης υποτακτικής χωρίς δικαίωμα να δημιουργεί το δικό της οικονομικό, πολιτισμικό, παιδευτικό προϊόν, δεν θα παραδώσουν εύκολα τα ινία.

Μια τέτοια διαδικασία όμως  θα αναδείξει την ανεπάρκεια των διοικούντων, όταν ζητήματα όπως το θέμα της εθνικής ταυτότητας στη περίπτωση της Μακεδονίας, μετατρέπεται σε γεωγραφικό προσδιορισμό των Σκοπίων αφαιρώντας τμήματα από τη συλλογική συνείδηση και προσχωρώντας σε  μια βάρβαρη εθνική μετάλλαξη.

Χρειάζεται λοιπόν ένα πολιτικό υποκείμενο που θα αναδείξει τους όρους δράσης, το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης για να υπάρχει και η δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού.

Χρειάζεται ένα κίνημα μορφωτικό,  πολιτικό, οικονομικό,  που θα βρίσκει την ιστορική του συνέχεια αποβάλλοντας σταδιακά όλα εκείνα τα στοιχεία που λειτούργησαν ως εθνικοί μεταλλάκτες απονευρώνοντας και ισοπεδώνοντας την όποια δυναμική είχε ο Ελληνισμός, δημιουργώντας ένα κράτος προτεκτοράτο.

ΠΗΓΗ: https://kentrikaimeli.blogspot.com/2018/07/blog-post.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com