 |
Απόσπασμα από τη διδακτορική διατριβή του Χένρι Κίσινγκερ με τίτλο : A world restored; Metternich, Castlereagh and the problems of peace, 1812-22.
Boston, Houghton Mifflin, 1957.σελ. 289-91. Μετάφραση CognoscoTeam
Ο Αλέξανδρος είπε στον Μέττερνιχ: «Η επανάσταση στις Ηγεμονίες του Δούναβη δεν ήταν παρά μια νέα πυρκαγιά, που προκλήθηκε με την ελπίδα να ματαιώσει την εφαρμογή των χριστιανικών αρχών που διακηρύχθηκαν από την Ιερά Συμμαχία». Ο Υψηλάντης απολύθηκε από τον ρωσικό στρατό. Ο συνεργάτης του, ο Βλαδημιρέσκου, στερήθηκε το ρωσικό παράσημο. Και ο Καποδίστριας, του οποίου το μόνο πραγματικό πάθος ήταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας, έλαβε εντολή να στείλει απάντηση στον Υψηλάντη, η οποία του έλεγε ότι η ελευθερία δεν μπορούσε να αποκτηθεί με συνωμοσίες και τον συμβούλεψε να μετανοήσει και να σταματήσει την προσπάθειά του. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν ήταν δύσκολο για τους Τούρκους να νικήσουν την εξέγερση. Ο Υψηλάντης κατέφυγε στην Ουγγαρία, όπου εξαφανίστηκε σε μια φυλακή για έξι χρόνια.
Το Συνέδριο του Λάιμπαχ είχε έτσι συντρίψει τρεις επαναστάσεις, τις δύο με το δόγμα της παρέμβασης και την τρίτη με το δόγμα της μη παρέμβασης. Kαι τα δύο δόγματα είχαν νομιμοποιηθεί ως εφαρμογή των αξιωμάτων της Ιεράς Συμμαχίας. Όμως ο Μέττερνιχ δεν ήθελε να αφήσει τίποτα στην τύχη. Μια εβδομάδα πριν αποχωριστούν, έλαβε την υπόσχεση του Αλέξανδρου να μην κάνει κανένα βήμα στα Βαλκάνια χωρίς τους Συμμάχους του. Και το τελικό υπόμνημά του δήλωνε αυστρο-ρωσική συνεργασία και κοινές οδηγίες προς τους πρεσβευτές τους για αποκατάσταση της ευρωπαϊκής ηρεμίας.
Ο Μέττερνιχ είχε πετύχει, εμποδίζοντας τη ριπή του ανέμου να σκίσει τον ιστό του. Αλλά το τουρκικό πρόβλημα δεν επρόκειτο να διευθετηθεί τόσο εύκολα ή μόνο από τον Μέτερνιχ. Η ανεπιτυχής εξέγερση στις Ηγεμονίες του Δούναβη έδωσε το σήμα για να διεκδικήσουν οι «πραγματικοί» Έλληνες του Μοριά Ανεξαρτησία. Σε λιγότερο από τρεις μήνες οι Τούρκοι εκδιώχθηκαν από τη χερσόνησο και το ανατολικό ζήτημα έγινε το κεντρικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε πάψει από καιρό να είναι το ισχυρό κράτος που είχε κρατήσει την Κεντρική Ευρώπη σε κατάσταση τρόμου μέχρι και το δέκατο έβδομο αιώνα. Εκτεινόμενη σε τρεις ηπείρους, αντιπροσώπευε ένα παράξενο μείγμα στρατιωτικής δικτατορίας και φεουδαρχικών σχέσεων, τα τμήματα της οποίας κυβερνώνταν από σατράπες, σε διάφορες πολιτείες ανεξάρτητες από την εξουσία του Σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, αν και ο Μπέης της Τύνιδας, ο Εμίρης της Αιγύπτου, ο Πασάς του Μορέως και ο Οσποδάρος των Πριγκιπάτων του Δούναβη απολάμβαναν διαφορετικούς βαθμούς εξουσίας, υπόκεινταν όλοι στις προδοτικές επιθέσεις, με τις οποίες επιχείρησε η Κεντρική Κυβέρνηση να συσκοτίσει την αυξανόμενη αδυναμία της και να διεκδικήσει την υπεροχή της.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε πάψει από καιρό να είναι το ισχυρό κράτος που είχε κρατήσει την Κεντρική Ευρώπη σε κατάσταση τρόμου μέχρι και το δέκατο έβδομο αιώνα. Εκτεινόμενη σε τρεις ηπείρους, αντιπροσώπευε ένα παράξενο μείγμα στρατιωτικής δικτατορίας και φεουδαρχικών σχέσεων, τα τμήματα της οποίας κυβερνώνταν από σατράπες, σε διάφορες πολιτείες ανεξάρτητες από την εξουσία του Σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, αν και ο Μπέης της Τύνιδας, ο Εμίρης της Αιγύπτου, ο Πασάς του Μορέως και ο Οσποδάρος των Πριγκιπάτων του Δούναβη απολάμβαναν διαφορετικούς βαθμούς εξουσίας, υπόκεινταν όλοι στις προδοτικές επιθέσεις, με τις οποίες επιχείρησε η Κεντρική Κυβέρνηση να συσκοτίσει την αυξανόμενη αδυναμία της και να διεκδικήσει την υπεροχή της.
