ΜΗΠΩΣ, ΣΤΗ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ, ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΥΤΖΑΝΙ;

Γιώργος Τασιόπουλος 

Η εξαιρετική ανάρτηση του Αθανασίου Χούπη να διαβαστεί παράλληλα με τους χάρτες που δημοσιοποιήθηκαν από την Ε Ε. και αρνείται η Τουρκία με τη στήριξη της ελληνικής διπλωματίας του ΥΠΕΞ:

https://slpress.gr/ethnika/tourkia-akiroi-oi-xartes-tis-ellinikis-aoz-pou-dimosiefse-i-komision/

Επίσης, εξαιρετικά φωτίζει ο Παντελής Σαββίδης την τραγελαφική πολιτική της ελληνικής διπλωματίας στην δική του ανάρτηση. 

Οι δηλώσεις των Ελλήνων πολιτικών για το διάλογο με την Τουρκία δείχνουν  κάτι περισσότερο ειλημμένες αποφάσεις που δεν οδηγούν αφελώς σε μια επικίνδυνη στρατηγική ήττας και υποχώρησης, είναι κάτι περισσότερο...

ΜΗΠΩΣ, ΣΤΗ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ, ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΥΤΖΑΝΙ;

Αθανασίου Χούπη 

Στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, πήρε το μάτι μου, στο δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού διαύλου που μας κάνει τη χάρη καθημερινά, να μας ενημερώνει για τη ¨Σκέψη του Ερντογάν¨, μια κάρτα, με απόσπασμα δήλωσης ενός κυρίου, ονόματι Βίκτωρα Παπαδόπουλου. Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναγραφόταν στο κάτω μέρος της οθόνης, με τη διευκρίνηση ότι ρεπορτάζ της ΕΡΤ ήταν η πηγή του αποσπάσματος. 

Πηγαίνοντας στο ΕΡΤ NEWS, λοιπόν, είδα το πλήρες ρεπορτάζ και έφριξα, στην κυριολεξία, για μια σειρά λόγων!! 

Ο πρώτος ήταν η έκδηλη προσπάθειά του εν λόγω κυρίου, φυσικά κατ΄ εντολήν του Προέδρου της Κύπρου, να αναβαθμίσει έναν «επικοινωνιακό καφέ» (¨ντιβάνι¨ στην καθομιλουμένη της Τουρκίας), σε «συζήτηση με ουσία»!!...  Έναν καφέ που συνέβαλε, τα μάλα και αποκλειστικά, στην επείγουσα και αναγκαία, για το καθεστώς της Τουρκίας, ωραιοποίηση του προφίλ του ηγέτη της. Του προσφέραμε δωρεάν, τη συγκεκριμένη υπηρεσία, λίγες ώρες μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Την ώρα που τα νέα από την Ουάσιγκτον, οι ανακοινώσεις Τραμπ, για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τη νέα αμερικανική διοίκηση, έστελναν σαφή μηνύματα στη χώρα που κατέχει το 40% της Κύπρου, εδώ και μισό αιώνα. Στη χώρα που διατηρεί στρατεύματα κατοχής στη Βόρεια Συρία, στο Βόρειο Ιράκ, στο Αρτσάχ, κατά δήλωσή του ίδιου του Ερντογάν, καθώς και μισθοφόρους του ISIS και της Αλ Κάιντα στη Λιβύη.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΣΥΡΜΌ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Παντελή Σαββίδη 

Οι New York Times αφιέρωσαν 4000 λέξεις για να περιγράψουν τα ελάχιστα απο τα όσα συμβαίνουν στο καθ ημάς ποδόσφαιρο (το οποίο δεν είναι και ο πιο διεφθαρμένο χώρος σ αυτό το αθηναϊκό μόρφωμα που μόνο ως προσβολή στον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική συνέχεια μπορεί να ονομάζεται ελληνικό). 

Περιγράφει την διαμάχη Μαρινάκη-Καρυπίδη μέσα απο την οποία αναδύεται όλος ο δυσώδης οχετός.

Η έννοια της δικαιοσύνης, του δικαίου, της  πολιτείας, της κοινωνίας, των υποχρεώσεων της πολιτκής, οικονομικής και πνευματικής ηγεσίας έχουν τελειώσει σ αυτήν την χώρα.

Το κύριο και μοναδικό ενδιαφέρον είναι η κατάληψη της εξουσίας, η νομή της και τα άλλα αγαθά που προσκομίζει ο έλεγχός της.

Οποιοσδήποτε παρεκλίνει απο αυτήν την αρχή είναι αφελής μέχρι ανόητος. 

Διαβάστε το κείμενο που παρατίθεται, μετάφραση απο τους New York Times, για να δείτε ένα ελάχιστο μέρος του ελληνικού οχετού.

 

Όσα διαβάσετε δεν είναι μυθιστόρημα. Ευτυχώς που υπάρχουν διεθνή ΜΜΕ που τα αποκαλύπτουν. 

ΥΓ: κάτι ανάλογο διαπίστωνα τα πρώτα χρόνια της πτώσης του ανατολικού συνασπισμού στις χώρες που επισκεπτόμουν και έλεγα μέσα στην αφέλειά μου: ευτυχώς εμείς δεν είμαστε έτσι. ήμασταν και είμαστε πολύ χειρότερα.   

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΩΝ NEW YORK TIMES

Διαμάχη Μαρινάκη-Καρυπίδη - Ολόκληρο το δημοσίευμα

Ήταν η μέρα που το στέλεχος του ποδοσφαιρικού συλλόγου που κατηγορήθηκε για συκοφαντική δυσφήμιση του Ευάγγελου Μαρινάκη, προχώρησε σε μια σειρά από εκρηκτικές νέες κατηγορίες που αφορούσαν στημένους αγώνες, δωροδοκία και μια «βεντέτα» που, όπως είπε, την έκανε να φοβάται για τη ζωή της.

Η Ειρήνη Καρυπίδη, πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος του ελληνικού συλλόγου Άρης Θεσσαλονίκης, υποστήριξε μέσω των δικηγόρων της στο Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να εκδικαστεί η υπόθεση, καθώς τα όσα υποστηρίζει σχετίζονται με άλλη χώρα, εν προκειμένω την Ελλάδα.

Η υπόθεση έφτασε στη βρετανική δικαιοσύνη ύστερα από τη μήνυση που κατέθεσε ο Μαρινάκης σε βάρος της ως, όπως ισχυρίζεται ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, ενορχηστρώτρια μιας «εκστρατείας συκοφαντίας» με στόχο να βλάψει τη φήμη του ιδιοκτήτη της Nottingham Forest.

Η Ειρήνη Καρυπίδη κατηγορείται ότι ενορχήστρωσε κρυφά μια εξάμηνη εκστρατεία κατά του Μαρινάκη, με τους ισχυρισμούς ότι έστησε αγώνες, έκανε λαθρεμπόριο ρωσικού πετρελαίου και συμμετείχε σε μεγάλης κλίμακας μεταφορά ηρωίνης ως αρχηγός ενός εγκληματικού δικτύου γνωστού ως «The System» (Το σύστημα).

Ο Μαρινάκης, ο οποίος αρνείται κατηγορηματικά κάθε αδίκημα, κατέθεσε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση και συνωμοσία. Ο μεγιστάνας της ναυτιλίας φέρεται να ζητάει αποζημίωση 5 εκατομμυρίων λιρών (6,5 εκατομμυρίων δολαρίων) και γρήγορα έγινε σαφές, στην αίθουσα ότι η Καρυπίδη είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τον άνθρωπο του οποίου η ελληνική ομάδα, ο Ολυμπιακός, κέρδισε το Europa Conference League την περασμένη σεζόν. 

Καρυπίδη: «Στόχος μου να μάθουν όλοι την αλήθεια»

Το επιχείρημα της Καρυπίδη είναι ότι δεν πρέπει να μηνυθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο για αυτούς τους ισχυρισμούς και ότι ενώ είναι αποδεδειγμένα αληθείς, αφορούν ζητήματα που στην πραγματικότητα σχετίζονταν στενότερα με άλλες χώρες (σ.σ. την Ελλάδα).

Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ KAI H ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τι επιδιώκει ο Ερντογάν στα Βαλκάνια

Γενική άποψη του τζαμιού που εγκαινίασε ο Ερντογάν στο κέντρο των Τιράνων. Ο Ράμα κατέστησε την Αλβανία, όχι μόνο υποτελή στην Τουρκία αλλά και μουσουλμανική χώρα.

Του Παντελή Σαββίδη

Η επίσκεψη Ερντογάν σε Τίρανα και Βελιγράδι είχε περιορισμένη απήχηση στην ελληνική ειδησεογραφία αλλά, γενικώς, τόσο η πολιτική ηγεσία όσο και η κοινή γνώμη δείχνουν μικρό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον άμεσο περίγυρο της χώρας. Και οι εξελίξεις είναι και σημαντικές, και δυναμικές και μπορούν να καταστούν επικίνδυνες.

Πριν από μερικές εβδομάδες τα Τίρανα επισκέφθηκε, εν μέσω πολέμου στη χώρα του, και ο ισραηλινός πρόεδρος Ισαάκ Χέρτσογκ ενώ λίγο αργότερα ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα έκανε τη γνωστή δήλωση περί κράτους των Μπεκτασήδων.

Ο Ερντογάν στα Τίρανα έκανε το σήμα των Μουσουλμάνων Αδελφών, μιας οργάνωσης οι ρίζες της οποίας ανάγονται στο 1928 και βασική της ιδεολογία είναι ο πανισλαμισμός. Οι Μουσουλμάνοι Αδελφοί θα λέγαμε αποκρυστάλλωσαν τον πανισλαμισμό που σε πρακτικό επίπεδο άρχισε να εφαρμόζεται από τον Αμπντούλ Χαμίτ Β’.

Αυτή είναι η ιδεολογία που πρεσβεύει και ο Ερντογάν. Τον εξυπηρετεί στο δικό του όραμα.

Το πρόθεμα νέο- στον οθωμανισμό του Ερντογάν δεν έχει να κάνει με το καινούριο, με τον οθωμανισμό στις μέρες μας.

Οι Νέοι Οθωμανοί ήταν ένα ιδεολογικό ρεύμα στα τέλη του 19ου αιώνα το οποίο εμφανίσθηκε ως αντίδραση στην εκσυγχρονιστική, τότε, οθωμανική τάση η οποία ήθελε να καταργήσει τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς και να καθιερώσει την έννοια του Οθωμανού πολίτη ανεξαρτήτως θρησκείας. Ήθελε, δηλαδή, η τάση αυτή να ομογενοποιήσει την Αυτοκρατορία ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους κινδύνους.

Απέναντι σε αυτό το ρεύμα εμφανίσθηκαν οι Νέοι Οθωμανοί και ο Πανισλαμισμός ήταν η κατάληξη της δικής τους παρέμβασης. Οι Οθωμανοί πίεσαν για να καθιερωθεί η συνταγματική μοναρχία, αντί της απολυταρχίας του σουλτάνου. Σ’ αυτήν την προσπάθεια καθιέρωσης συντάγματος οι Νέοι Οθωμανοί πίεσαν ώστε να εισαχθεί η αρχή ότι το Ισλάμ αποτελεί τον πυρήνα του Οθωμανικού πολιτισμού. Και θεώρησαν ως διέξοδο την Ισλαμική Ένωση.

Οι Νέοι Οθωμανοί υπογραμμίζουν την έννοια της μουσουλμανικής ταυτότητας των Οθωμανών η οποία αποτελεί ουσιαστικώς το υπόβαθρο της ιδεολογίας του Ισλάμ.

Αυτά εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά επί Αβδούλ Χαμίντ Β’, αποκρυσταλλώθηκαν, όπως αναφέραμε, με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, προτάθηκαν και ως ένα βαθμό εφαρμόστηκαν από τον Αλία Ιζετμέκοβιτς στη Βοσνία κατά την έναρξη των Γιουγκοσλαβικών πολέμων (οι Μουσουλμάνοι με κεφαλαίο, στη Βοσνία αποτελούν εθνότητα, όχι μουσουλμανική κοινότητα) και υιοθετήθηκαν στις ημέρες μας από τον Ερντογάν, διότι εξυπηρετούν την πολιτική του.

Αν είναι να καταντήσουμε έτσι, καλύτερες οι λυχνίες

του Παντελή Σαββίδη

Χθες έγραψα για το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση με το οποίο απαγορεύει την ανάπτυξη σε μικρονησίδες που βρίσκονται στο Ανατολικό Αιγαίο, στερώντας τες έτσι- και κατά συνέπεια και τη χώρα- απο υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Στο σχόλιο αυτό υπήρξαν δύο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.

Η μια έλεγε να δούμε συνολικά την συμφωνία Μητσοτάκη-Ερντογάν, αν υπάρξει τέτοια συμφωνία. Μήπως παραχωρούμε αλλά και παίρνουμε. Φυσικά, αν πάρουμε θα πάρουμε απο αυτά που δικαιούμαστε και θα παραχωρήσουμε δικά μας. Υπάρχουν, λοιπόν, συμπολίτες μας σε αυτήν την λογική.

Δεν νομίζω πως έχουμε φθάσει στο σημείο αυτό και δεδομένης της υποχωρητικής διάθεσης της κυβέρνησης η μυστική διπλωματία που ακολουθείται είναι επικίνδυνη.

Δημοσίευμα στο protagon επικαλούμενο διπλωματικές πηγές ρητά ανέφερε πως στο τέλος η όλη υπόθεση θα καταλήξει, πάλι, σε επίπεδο εμπειρογνομώνων.

Η άλλη απο τις παρατηρήσεις παρέθετε έναν σύνδεσμο που παρέπεμπε σε σελίδα της ΤΕΡΝΑ και αναφερόταν στην κατασκευή ενός αιολικού πάρκου στην βραχονησίδα Άγιος Γεώργιος στο κέντρο του Αιγαίου.

Βλέπετε το πάρκο στην φωτογραφία.

Η απαγόρευση ανάπτυξης στις μικρονησίδες που προανέφερα μιλούσε και για απαγόρευση τουριστικής ανάπτυξης.

Μήπως οι μικρονησίδες και οι βραχονησίδες του Αιγαίου απο το βόρειο ως το νότιο προορίζονται εκτός απο …”αξιοποίηση του παραθύρου ευκαιρίας με την Τουρκία” και για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών;

Το σχετικό κείμενο στην ιστοσελίδα της ΤΕΡΝΑ που προανέφερα λέει στην εισαγωγή του:

“Καταμεσής του Αιγαίου Πελάγους, ανάμεσα στον Σαρωνικό Κόλπο και τις Δυτικές Κυκλάδες, η ακατοίκητη νησίδα των 4.300 στρεμμάτων του Αγίου Γεωργίου (ή Σαν Τζώρτζης) που βρίσκεται σε απόσταση 12 μιλίων από το Σούνιο και 20 από την Ύδρα, έμελλε να αποτελέσει το σημείο όπου θα πραγματοποιούνταν ένα έργο-ορόσημο για τον ενεργειακό μετασχηματισμό και την εξέλιξη της Ελλάδας”.

Πάντως, αν είναι να καταντήσουμε την εικόνα της χώρας όπως φαίνεται στη φωτογραφία, ίσως είναι προτιμότερη η επιστροφή στις λυχνίες.

Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ

Του Παντελή Σαββίδη

Εκμεταλλευόμενος, αμοραλιστικά, την απουσία αντιπολίτευσης ο κ. Μητσοτάκης «ρυθμίζει» κατά το δοκούν τις σχέσεις με την Τουρκία, διαμορφώνοντας το ιδεολογικό πλαίσιο να περάσει τις υποχωρήσεις του στην κοινή γνώμη με τη συναίνεση όλων ανεξαιρέτως των παραγόντων, οικονομικών, μιντιακών, πνευματικών κ.ά.

Σε καμιά χώρα της δΥσης δεν θα συνέβαινε αυτό που παρακολουθοΥμε σήμερα ως «ελληνικός τρΟπος εξωτερικής πολιτικΗς».

Η κοινωνία παρακολουθεί παθητικά σημαντικές αλλαγές στις ελληνικές θέσεις οι οποίες ενδύονται ενός τεχνοκρατικού μανδύα για να μην γίνουν αντιληπτές από την κοινή γνώμη.

Στον κόσμο περνά η ιδέα πως ο κ. Μητσοτάκης καλεί την Τουρκία να συζητήσουν τη μία και μόνη διαφορά που η Αθήνα αναγνωρίζει μεταξύ των δύο χωρών, την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας αλλά όταν η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να περάσει νόμους που στερούν τη δυνατότητα ανάπτυξης σε μικρά νησιά και βραχονησίδες που θα μπορούσαν να αποκτήσουν ζωή και να διεκδικήσουν θαλάσσιες ζώνες κάτι κρύβεται πίσω από την κυβερνητική τακτική.

Για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει αντιδράσει, όπως έγραψε η Εστία, ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Βορειοανατολικού Αιγαίου Στρατής Μανωλακέλλης αλλά η κυβέρνηση ελέγχει και την ενημέρωση και όποιον άλλο θεσμό θα μπορούσε να προβάλλει κριτική στάση.

Στην Νέα Υόρκη ο Ερντογάν πρόβαλε με σαφήνεια τις διεκδικήσεις του ζητώντας δύο κράτη στην Κύπρο, χωρίς να κάνει πίσω από τη Γαλάζια Πατρίδα και τονίζοντας τη βούλησή του για παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο ενώ ο κ. Μητσοτάκης εξαντλήθηκε σε μια έκθεση ιδεών στην οποία περιέλαβε την φιλοσοφική του θέση περί παγκοσμίου συμφέροντος το οποίο πρέπει να υπερισχύει του τοπικού, ενδιαφέροντος για την παγκόσμια διακυβέρνηση και εξέφρασε ικανοποίηση από την μετεξέλιξη της Ελλάδας σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.

Στα όριά της η Τουρκία;

Στα όριά της η Τουρκία;

Tου Παντελή Σαββίδη

Ο Δημήτρης Κιτσίκης υπήρξε εμβληματική μορφή στον ενδιάμεσο χώρο των ελληνοτουρκικών σχέσεων – άλλωστε δική του είναι η γεωπολιτική θεωρία περί ενδιάμεσου χώρου. Τον καλούσα συχνά στην εκπομπή «Ανιχνεύσεις» που έκανα στην ΕΡΤ3 και ανταποκρινόταν.
Είχε μια πικρία για τον τρόπο που αντιμετώπισε το ελληνικό κράτος τον πατέρα του, πρύτανη του ΕΜΠ επί γερμανικής κατοχής. Διετέλεσε σύμβουλος του Οζάλ, κατά δήλωσή του, και έγραψε ένα ενδιαφέρον βιβλίο για την ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνώριζε, δηλαδή, καλά την Τουρκία.

Σε κάποια από τις εκπομπές είπε στον αέρα πως ο Ερντογάν «παίζει» το παιχνίδι των ΗΠΑ. Η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει τη δήλωσή του. Υπάρχουν όμως στιγμές στη μακρά πολιτική παρουσία του Τούρκου προέδρου που η συμπεριφορά της Ουάσινγκτον δείχνει σαν να έχει να κάνει με δικό τη άνθρωπο.

Μια από αυτές είναι η Λιβύη. Το παιχνίδι που έκανε –και εν μέρει προσπαθεί να κάνει– η Τουρκία στη Λιβύη είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ. Η Τουρκία, ως γνωστό, ανέκοψε την κατάληψη της Τρίπολης από τα στρατεύματα του Χαλίφα Χαφτάρ και διατήρησε έτσι στη θέση του τον σημερινό φιλότουρκο πρωθυπουργό Άμπντελ Χαμίντ Ντμπεϊμπά, τον οποίο τελευταία φαίνεται να εγκαταλείπει.
Η σχέση αυτή ΗΠΑ-Τουρκίας στη Λιβύη υφίσταται εδώ και καιρό, αλλά το παράδοξο είναι ότι οι Αμερικανοί έχουν εξίσου καλές σχέσεις με τον (Αμερικανό πολίτη) Χαλίφα Χαφτάρ, ο οποίος διέμεινε επί μακρόν –περίπου 17 χρόνια– στις ΗΠΑ, στην περιοχή του Λάνγκλεϊ όπου και η έδρα της γνωστής υπηρεσίας (CIA).

Η παρακολούθηση όλου αυτού του πλαισίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να αποτρέψει το Τουρκολιβυκό μνημόνιο αν ήθελε. Προφανώς δεν θέλησε.
Πέρα από τη δεδομένη αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων και του ελληνικού κρατικού μηχανισμού που δεν επέτρεψε την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 μίλια, πριν συνειδητοποιηθούν καλά-καλά οι εξελίξεις από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, οι Αμερικανοί μπαινόβγαιναν στο γραφείο του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ την περίοδο 1994-95, του Χρήστου Λυμπέρη, και επίμονα απαιτούσαν να μην προβεί η Ελλάδα στην επέκταση των χωρικών της υδάτων.
Το γιατί στον Λυμπέρη είναι άλλη υπόθεση. Για ορισμένους αναλυτές το τουρκικό casus belli αν δεν είχε την παρότρυνση, είχε την αποδοχή της Ουάσινγκτον. Δεν μπορεί να εξηγηθεί πώς μια χώρα που ανήκει σε μια συμμαχία απειλεί με πόλεμο μια άλλη χώρα της ίδιας συμμαχίας. Οι Αμερικανοί έχουν εκφράσει τις επιφυλάξεις τους στο θέμα της επέκτασης και δεν αναγνωρίζουν –όπως και οι Τούρκοι– εναέριο χώρο 10 ναυτικών μιλίων.

Υπάρχουν και άλλα θέματα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα στα οποία οι Αμερικανοί έχουν τις θέσεις της Τουρκίας. Παρ’ όλα αυτά η Αθήνα παρέχει με ευκολία βάσεις και άλλες διευκολύνσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς ούτε ένα δολάριο κέρδος. Γιατί το κάνει αυτό η κυβέρνηση; Διότι έχει την ψευδαίσθηση ότι την κρίσιμη στιγμή οι Αμερικανοί θα της συμπαρασταθούν.
Αλλά ούτε το 1974 (Κύπρος), ούτε το 1996 (Ίμια) οι ΗΠΑ συμπαραστάθηκαν στην Ελλάδα. Για την Κάσο δεν έβγαλαν δημοσίως μιλιά. Στάθμισαν και ενήργησαν με βάση το συμφέρον τους. Τι κάνει την Αθήνα να δημιουργεί ψευδαισθήσεις;

Η Τουρκία απειλεί όχι μόνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά και την κυριαρχία της. Η Αθήνα έχει σχεδόν παραιτηθεί από την ανάπτυξη προϋποθέσεων αποτροπής και έχει αφεθεί, από στρατιωτικής πλευράς στις ΗΠΑ, και από διπλωματικής-οικονομικής στην ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας από την Κρήτη στην Κύπρο για την τοποθέτηση του οποίου η Αθήνα έχει αφήσει το θέμα στην ΕΕ σε περίπτωση που αντιδράσει η Τουρκία.

Θα αντιδράσει;

Τα Σεπτεμβριανά μέσα απο τα τουρκικά αρχεία.

Ο τουρκολόγος Βασίλης Κυρατζόπουλος παρουσιάζει την γενοκτόνο πράξη των Σεπτεβριανών μέσα απο τα τουρκικά αρχεία.

________ ***** _________

Πλησιάζει η ώρα μηδέν;

Του Παντελή Σαββίδη 

Πριν από μερικά χρόνια ένας διακεκριμένος στρατηγός των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είχε πει πως σε μια δεκαετία η Ελλάδα θα έρθει σε πόλεμο με την Τουρκία. Ο στρατηγός εξαφανίστηκε από το προσκήνιο, αλλά η προφητεία του επαληθεύεται εν μέρει.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ –ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ– ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ, ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΣΚΛΗΡΗ ΙΣΧΥ, ΟΜΩΣ Η ΑΘΗΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΕΙ.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει αυτό που είπε απροκάλυπτα ο υπουργός Εξωτερικών, οι δηλώσεις και οι ενέργειες του οποίου είναι τόσο εκτός πολιτικής λογικής που προκαλούν το ερώτημα αν τις κάνει από αφέλεια και άγνοια, ή σκοπίμως.

Ο κ. Γεραπετρίτης δεν έγινε από κανέναν πιστευτός με όσα ισχυρίστηκε για να δικαιολογήσει τη διαχείριση της υπόθεσης της Κάσου. Με λίγα λόγια, μας είπε πως με τις συνεννοήσεις που έκανε με την τουρκική πλευρά το ερευνητικό πλοίο ολοκλήρωσε τις έρευνές του και η Τουρκία απέσυρε, έτσι χωρίς καμιά ικανοποίηση, τα πέντε πολεμικά πλοία που έστειλε στην περιοχή.

Ο υπουργός Εξωτερικών κλιμάκωσε τις επόμενες ημέρες με αποτυχημένες δηλώσεις. Σε τηλεοπτική εκπομπή ανέφερε: «Αν υπερασπιζόμασταν τα δικαιώματά μας όπως στο παρελθόν [σ.σ. εννοεί το 2020, με το στόλο], θα προέκυπτε κρίση, και αυτό θα οδηγούσε σε υπαναχώρηση της δικής μας πλευράς. Ενώ τώρα που αποφύγαμε την ένταση κερδίσαμε και δεν οπισθοχωρήσαμε σε τίποτα».

Δεν καταλαβαίνει τι λέει ο υπουργός, ή εθίζει την κοινή γνώμη σε μια νέα πραγματικότητα που αποδέχεται η Αθήνα;

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό ο κ. Γεραπετρίτης ομολογεί πως οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα ηττηθούν αν έρθουν σε αντιπαράθεση με τις τουρκικές. Είναι τρομερό κρατικός αξιωματούχος –και μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών– να κάνει τέτοια ομολογία. Εκτός και αν το κάνει συνειδητά, διότι η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αποδέχθηκαν τη δορυφοροποίηση της χώρας από την Τουρκία.

Υπάρχει πράγματι μια αισθητή ανισορροπία ισχύος· αλλά αν η κυβέρνηση θέλει να την γνωστοποιήσει στην κοινή γνώμη έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Όχι διά του υπουργού Εξωτερικών ή άλλου κρατικού αξιωματούχου.

ΚΑΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Του Παντελή Σαββίδη 

Αν περιορίσει κανείς την ενημέρωσή του στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης θα αφομοιώνει καθημερινά πόσο ευτυχής πρέπει να αισθάνεται, καθώς η κυβέρνησή του κάθε χρόνο, αφού καταστραφούν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα, γίνεται ολοένα και καλύτερη καθώς βελτιώνεται και μαθαίνει (λες και η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας εντάσσεται στην εκπαιδευτική διαδικασία).

Ακόμη και στην ημιδικτατορική Τουρκία, η οποία έχει ξεπεράσει την Ελλάδα σε όλα, υπάρχουν μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι, έστω στο εξωτερικό, που αποκαλύπτουν επικίνδυνες διαστάσεις της πολιτικής Ερντογάν. Επικίνδυνες για όλους.

Για να αντιληφθείτε την παρακμή της χώρας στην ενημέρωση, θα επισημάνω πως ακόμη και στο Ισραήλ, το οποίο βρίσκεται σε πόλεμο, υπάρχουν ΜΜΕ που αποκαλύπτουν την απάνθρωπη και καταδικαστέα από πλευράς Διεθνούς Δικαίου πρακτική της ισραηλινής κυβέρνησης και του ισραηλινού στρατού να χρησιμοποιούν Παλαιστίνιους ως ασπίδες στις επιχειρήσεις τους στα τούνελ, ή σε περιοχές που υποψιάζονται ότι υπάρχει ναρκοπέδιο.

Υπάρχουν, ευτυχώς, Εβραίοι που σώζουν την τιμή του λαού τους. Ένας από αυτούς είναι ο Omer Bartov, πρώην στρατιώτης του IDF και ιστορικός της Γενοκτονίας, που σε ένα συγκλονιστικό άρθρο του στον The Guardian περιγράφει τις τραγικές εμπειρίες που είχε από το Ισραήλ καθώς πριν από μερικές εβδομάδες προσκλήθηκε στο πανεπιστήμιο Ben-Gurion του Negev να μιλήσει και να συζητήσει για τις κινητοποιήσεις φοιτητών στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια κατά της πολιτικής της ισραηλινής κυβέρνησης.

Για την ιστορία, ο Omer Bartov είναι Ισραηλινός. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και δίδαξε στο Ισραήλ. Τώρα διδάσκει Ιστορία στις ΗΠΑ. Είναι ειδικός στην Ιστορία της Γενοκτονίας.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Παντελής Σαββίδης 

Ο Θεόδωρος Τσελίδης (Φιόντορ Νικολάγιεβιτς Τσελίντι),είναι Έλληνας αθλητής τζουντόκα (για όσους δεν καταλαβαίνουν, όπως και εγώ τζουντόκα είναι αυτός που αγωνίζεται στο τζούντο).

Γεννήθηκε στη Βόρειο Οσετία το 1996 από πατέρα Έλληνα, ήρθε στην Ελλάδα και το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν Έλληνας τον διευκόλυνε να πάρει την ελληνική ιθαγένεια.

Φαινοτυπικά, ο Τσελίδης έχει φυσιογνωμία εντελώς ελληνική. Και, μάλιστα, από τις ωραίες ελληνικές μορφές.

Ο Τσελίδης, λοιπόν, πήρε χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Παρισιού και φίλος μου έστειλε ένα κείμενο στα ποντιακά το οποίο ανήρτησα. Οι άνθρωποι στην περιοχή που γεννήθηκε είναι Έλληνες Πόντιοι.

Η ανάρτηση είχε σημαντική απήχηση. Υπήρξαν, όμως, και κάποιοι ελάχιστοι οι οποίοι αφού τον συνεχάρησαν ζήτησαν να εξετασθεί η ελληνική του καταγωγή.

Ο Τσελίδης, λόγω του Έλληνα πατέρα του θα βρίσκεται σε ελαφρώς καλύτερη θέση από τον Ατεντοκούμπο που και αυτός ΈΛΛΗΝΑΣ που μεγαλουργεί στον χώρο του, πήρε την υπηκοότητα επειδή γεννήθηκε στην Ελλάδα. Και πολύ καλά έκανε η πολιτεία και στις δύο περιπτώσεις.

Το ποιος είναι Έλληνας απασχολεί τους Έλληνες από την αρχαία εποχή. Ένας λαός ο οποίος ήκμασε χάριν του ανήσυχου πνεύματος του, των εξερευνήσεών του και της κατάκτησης όλου του τότε γνωστού κόσμου αλλά και της πληθώρας των αποικιών που δημιούργησε δεν μπορεί να μην ήρθε σε επαφή και να αναμίχθηκε με άλλους λαούς τους οποίους ενσωμάτωσε στον δικό του πολιτισμό ο οποίος κυριαρχούσε τότε και αυτή η κυριαρχία του αναγνωρίζεται και σήμερα.

Ελληνική εξωτερική πολιτική: Γιατί τόση απαξίωση;

Προβλήματα στην εξωτερική πολιτική

Του Παντελή Σαββίδη

Αντιλαμβανόμενος πως η κλεψύδρα του στην ελληνική πολιτική αδειάζει ο κ Μητσοτάκης, παρά τα όσα δηλώνει, αναζητά έναν ευρωπαϊκό ή διεθνή πολιτικό ρόλο. Περιβάλλεται, άλλωστε, από άτομα των οποίων οι φιλοδοξίες είναι αμέτρητες.

Η εμπλοκή του στις διαδικασίες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ερμηνεύθηκε από τους υποστηρικτές του ως αναγνώριση του ευρωπαϊκού του ρόλου. Στην ουσία ενέπλεξε την χώρα σε αντιπαραθέσεις πέραν του εκτοπίσματός της και αναλυτές θεωρούν πως η προσβλητική για την Ελλάδα υπόθεση του αποκλεισμού Μπελέρη από την ψηφοφορία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος έχει σχέση με τις ενοχλήσεις που προκάλεσε η ανάμειξη Μητσοτάκη στις εσωτερικές διενέξεις του ΕΛΚ.

Οι εξελίξεις που αφορούν στην εξωτερική πολιτική και την επιρροή της χώρας είναι σοβαρά προβληματικές.

Το Εφετείο των Τιράνων επέβαλε στον Μπελέρη ποινή φυλάκισης δύο ετών και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αφεθεί ελεύθερος από τις φυλακές για να ασκήσει τα καθήκοντά του ως ευρωβουλευτής. Πρόκειται για ευτελές αδίκημα με δυσανάλογη ποινή που δείχνει την σκοπιμότητα με την οποία διαχειρίζεται την υπόθεση η αλβανική κυβέρνηση και  για το οποίο το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών εκλιπαρεί ένα αίσιο τέλος. Φαίνεται πως ο κ. Ράμα έχει μεγαλύτερη ανταπόκριση στην ευρωπαϊκή και αμερικανική διπλωματία αφού ούτε από τις Βρυξέλλες, ούτε από την Ουάσιγκτον ακούστηκε κάτι υπέρ του Μπελέρη. Η Αλβανία διαχειρίζεται έξυπνα τις ελληνοαλβανικές σχέσεις με την Αθήνα να μην μπορεί να αντιδράσει. Είναι εντυπωσιακό πόσο αδύναμη είναι η ελληνική εξωτερική πολιτική.

 Η ανακοίνωση που εκδόθηκε από το υπουργείο εξωτερικών δείχνει παντελή αδυναμία διαχείρισης της υπόθεσης Μελέρη. Αλλά, κυρίως, δείχνει την απομόνωση της Ελλάδας στην βαλκανική της πολιτική. Καλύτερα, δείχνει ότι η Αθήνα δεν έχει βαλκανική πολιτική, δεν μπορεί να διαμορφώσει και με μια εντελώς μετέωρη αλαζονική νοοτροπία  δείχνει να μην θέλει να ασχοληθεί.   Η αιδήμων σιωπή Βρυξελλών και Ουάσιγκτον στέλνει σαφές μήνυμα στην δεδομένη Αθήνα. 

Στα  Σκόπια, εκτός του ότι παγιώνεται η θέση της νέας κυβέρνησης περί χρήσης του συνταγματικού ονόματος μόνο διεθνώς και σε επίσημες εκδηλώσεις, η πρόεδρος αμφισβήτησε και το άρθρο 7 της Συμφωνίας που διευκρινίζει τι εννοεί το κάθε μέρος στις ιστορικές του αναφορές.

Σύμφωνα με ανάρτησή της στο Χ η κ. Σιλιάνοφσκα δέχθηκε αντιπροσωπεία παιδιών των Αιγαιατών για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες εορτασμού της επετείου των 75 χρόνων από τον διωγμό των Αιγαιατών και όσων υπέστησαν στην Ελλάδα.

Πρόκειται για όσους συμμετείχαν στα αυτονομιστικά σλαβικά τάγματα με τα οποία συνεργάστηκε ο Ζαχαριάδης και ο Δημοκρατικός Στρατός στα τελευταία χρόνια του Εμφυλίου και τα οποία, μετά την ήττα, κατέφυγαν στη γειτονική χώρα. Πολλοί από αυτούς συμμετείχαν στην διαμόρφωση του αφηγήματος του μακεδονισμού και τα παιδιά τους σήμερα, τα οποία δεν έχουν καμιά εμπειρία από την Ελλάδα πρωταγωνιστούν στις αναμνήσεις για τους προγόνους τους. Είναι εμφανής η κρατική καθοδήγηση της προσπάθειας.

Όταν το δίδυμο Σιλιάνοφσκα-Μίτσκοσκι, πρόεδρος, δηλαδή, και πρωθυπουργός αμφισβητούν συνταγματικά κατοχυρωμένη διάταξη περί του ονόματος της γειτονικής χώρας θα δείξουν ευαισθησία στις ιστορικές διευκρινήσεις;

Π. Σαββίδης: Βαλκάνια χωρίς φίλτρο - Η καταστροφική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/2qNWEJ0ve2Y?si=C578rcO6kgWYxAor

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΘΗΝΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ

(Από 1:28:00 - 1:47:00)

[...] Δὲν εἶμαι αἰσιόδοξος. Ἡ ἡγεσία τῆς χώρας, ἡ κάθε μορφῆς ἡγεσία, δὲν ἔχει κανένα ὅραμα. Βουτηγμένη στὴ διαφθορὰ καὶ τὴν ἐξουσιομανία τὸ μόνο ποὺ τὴν ἐνδιαφέρει εἶναι ὁ πλουτισμός. Διακρίνεται ἀπὸ μιὰ ὑποκουλτούρα, ὅπως καταγράφεται στὰ ἀθηναϊκὰ ξενυχτάδικα καὶ τὰ τηλεοπτικὰ πρωινάδικα. Μιὰ τέτοια ἰθύνουσα τάξη ὁδηγεῖ τὴ χώρα στὴν παρακμή. Μιὰ χώρα ποὺ φθίνει δημογραφικά, ἀλλοιώνεται ἐθνοτικά, καὶ ἐγκαταλείπεται πολιτιστικὰ σὲ ρεύματα ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὴν παράδοσή της. Ἔχει ταυτίσει τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν πρωτεύουσά της καὶ ἔχει μιὰ ἀνομολόγητη πεποίθηση πὼς ὁ λοιπὸς ἐσωτερικὸς χῶρος εἶναι ἀθηναϊκὴ ἀποικία. 

 

[...] Μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἰδεολογήματος ὅτι τὸ ἔθνος καὶ τὸ κράτος κινδυνεύουν ἐξορκίζεται κάθε φορὰ ἡ κυρίαρχη ἀντίθεση στὴ νεοελληνικὴ κοινωνία, πού, κατὰ τὴν ἄποψή μου, εἶναι ἡ ἀντίθεση κέντρου-περιφέρειας. Δὲν τὸ νοιώθετε, διότι ζεῖτε στὴν πολυκοσμία τῆς Ἀθήνας, μὲ τὰ δικά σας προβλήματα, ἀλλὰ στὴν ἑλληνικὴ περιφέρεια τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνο ὑπαρκτό, ἀλλὰ τὴν ἀπασχολεῖ ἔντονα. 

Ὁ κάθε ἡγετίσκος ποὺ ἀναλαμβάνει πρωθυπουργὸς ἔχει τὴν ἐντύπωση πὼς μπορεῖ νὰ συγκεντρώνει τὰ πάντα στὴν Ἀθήνα χωρὶς νὰ δικαιοῦται κάποιος νὰ τοῦ φέρει ἀντίρρηση. Τὸ ἀντίστροφο, ἡ ἀποσυγκέντρωση δηλαδή, εἶναι σχεδὸν ἀκατόρθωτη διαδικασία. 

[...]  Ἀκόμη καὶ ὁ σημερινὸς πρωθυπουργός, ὁρισμὸς τοῦ ἀμοραλιστή, ἀπέτυχε, νομίζω, νὰ πείσει τοὺς ὑπαλλήλους ὑπουργείων νὰ μετακινηθοῦν στὰ ὅρια τῆς πρωτεύουσας. 

Ὁ συγκεντρωτισμὸς εἶναι ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία καὶ στὸ ἑλληνικὸ κράτος καὶ στὴ νεοελληνικὴ κοινωνία, λὲς καὶ ὑπάρχει κάποια μαύρη τρύπα στὴν Ἀθήνα ποὺ τραβᾶ τὸν κόσμο στὸ λεκανοπέδιο. Ἡ μαύρη τρύπα, ὅμως, εἶναι ὁ θάνατος τῶν ἄστρων. 

[...] πιστεύω πὼς ὁ συγκεντρωτισμὸς ἤ καλύτερα ἡ ἰδεολογία τοῦ ἀθηναϊσμοῦ εἶναι βασικὴ αἰτία τῆς ἑλληνικῆς παρακμῆς καὶ κατάρρευσης, ποὺ θέτει ὑπαρξιακὰ γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὸ κράτος ἐρωτήματα. Μὲ μιὰ διευκρίνηση: ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἀθηναϊκὴ ἰδεολογία καὶ ἀθηναϊκὸ κράτος δὲν ἑστιάζουμε στοὺς κατοίκους τοῦ λεκανοπεδίου. Μπορεῖ οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς συντήρησής του νὰ εἶναι Θεσσαλονικεῖς, Πελοποννήσιοι, Στερεοελλαδίτες καὶ νησιῶτες. Μιλᾶμε γιὰ ἕνα σύστημα ἀντιλήψεων καὶ συμπεριφορῶν ποὺ θεωρεῖ δεδομένο ὅτι τὰ πάντα πρέπει νὰ συγκεντρωθοῦν στὴν Ἀθήνα. Ἡ ὑπόλοιπη ἐπικράτεια θὰ συντηρηθεῖ ἀπὸ τὰ ἀποφάγια, κι ἄν θέλει νὰ συμμετάσχει στὸ ἐθνοκρατικὸ γίγνεσθαι, ἄς μετακινηθεῖ στὴν πρωτεύουσα. 

ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΝΤΙΑ!

του Παντελή Σαββίδη

Ακόμη και τα πολυεθνικά Σκόπια και η Αλβανία, φυσικά, έχουν πιο σταθερή και πιο προσαρμοσμένη στα εθνικά τους συμφέροντα εξωτερική πολιτική.
Αυτό το χάλι με την παντελή απουσία εξωτερικής πολιτικής μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει.
Και δεν διαμορφώνει εξωτερική πολιτική (δεν ξέρω αν δεν μπορεί ή αν δεν θέλει) και εκεί που πάει κάτι να κάνει, αν πιεσθεί απο οπουδήποτε (ΗΠΑ, Τουρκία, ακόμη και Αλβανία) τα εγκαταλείπει.
Τα θαλάσσια πάρκα και οι δηλώσεις με υπονούμενα υποχώρησης απο τον Υπουργό Εξωτερικών δείχνουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να διαμορφώσει πολιτική στο Αιγαίο ούτε για περιβαλλοντικά ζητήματα. Το επόμενο βήμα θα είναι όσοι επισκέπτονται τα νησιά να ζητούν άδεια απο την Τουρκία.
Δεν είναι, μόνο, που σκέπτεται να κάνει πίσω η Αθήνα. Είναι και το απολογητικό ύφος του ΥΠΕΞ και των εκπροσώπων της κυβέρνησης του στυλ: καλά και για περιβαλλοντικό ζήτημα που δεν δημιουργεί τετελεσμένα κυριαρχικών δικαιωμάτων αντιδρά η ΄Άγκυρα; Ναι και για αυτά θα αντιδρά. μέχρι να σας καταλάβει ολόκληρους. Διότι η φύση του τουρικού κράτους είναι επιθετική, αναθεωρητική και κατακτητική. Αν αυτά δεν τα γνωρίζουν οι άνθρωποι που διαμορφώνουν εξωτερική πολιτική τότε είναι επικίνδυνοι.

Η Τουρκία κέρδισε για άλλη μια φορά με τα θαλάσσια πάρκα, η εξωτερική πολιτική της χώρας εκτέθηκε στο θέμα του Κοσυφοπεδίου και προς την Σερβία και προς τους Κοσοβάρους με την επαμφοτερίζουσα σταση της Αθήνας και στην υπόθεση της εθνικής μειονότητας της Αλβανίας, με την υπόθεση Μπελέρη, υπάρχει μια άτακτη αθηναϊκή υποχώρηση. (Προσωπικά θεωρώντας ότι με την υποψηφιότητα Μπελέρη θα αναγκαστεί η αλβανική κυβέρνηση να τον βγάλει απο την φυλακή ήμουν θετικός απέναντί της. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα εγκαταληφθεί το αίτημα της δημαρχίας).
Είναι δυνατόν πουθενά να μην τα πηγαίνει καλά η εξωτερική πολιτική παρά, μόνο, στα αμερικανικά κελεύσματα;

Θεωρώ επικίνδυνη την πολιτική του δεδομένου που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ενέχει τον κίνδυνο να της υποδειχθεί από τους Αμερικανούς να κάνει πίσω σε θέματα που ενδιαφέρουν την Τουρκία και είναι ζωτικά για την Ελλάδα, επειδή την Τουρκία την θεωρούν σοβαρό και αξιοπρεπές κράτος (το δήλωσαν παλαιότερα) ενώ την Ελλάδα την έχουν για ανάλωση. Όπως με την Κύπρο το 1974.

Δεν μπορεί να τα παραβλέπουμε όλα αυτά εν ονόματι του κομματικού συμφέροντος.

ΥΓ: δείτε πως συμπεριφέρθηκαν οι Αμερικανοί στους Κούρδους που έκαναν όλη την δουλειά υπέρ τους στη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα για την Ουάσιγκτον είναι μια ενοχλητική, ενίοτε, παρονυχίδα.

Η Γάζα και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις

Του Παντελή Σαββίδη

Το κρατικό υποσυνείδητο Ελλάδας και Τουρκίας λειτουργεί ανακλαστικά και δείχνει μια εντυπωσιακή αυτοσυγκράτηση όταν η εγγύτερη περιοχή αποσταθεροποιείται. Το φαινόμενο παρατηρήθηκε στους βομβαρδισμούς της, τότε, Γιουγκοσλαβίας. Παρατηρείται και σήμερα στον πόλεμο της Γάζας.

Οι δηλώσεις και από τις δύο πλευρές είναι προσεκτικές για να μην διαταραχθεί μια λεπτή ισορροπία μου μπορεί να διευκολύνει την αποσταθεροποίηση. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, παρά μια σπίθα για να ανάψει η πυρκαγιά σε ολόκληρη την περιοχή. Οι περισσότερες προϋποθέσεις συντρέχουν.

Οι δύο χώρες συγκλίνουν στον στρατηγικό στόχο για δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη αλλά τάσσονται με διαφορετικές πλευρές στον πόλεμο. Η Τουρκία έχει πάρει με σαφήνεια την θέση της Χαμάς, αρνούμενη να την χαρακτηρίσει, ακόμη, και τρομοκρατική οργάνωση, η δε Ελλάδα δια των δηλώσεων του πρωθυπουργού έχει σταθεί απόλυτα στο πλευρό του Ισραήλ ταυτιζόμενη ακόμη και με την θέση του Νετανιάχου για πλήρη εξάλειψη της Χαμάς.

Το τι μπορεί να σημαίνει πλήρης εξάλειψη της Χαμάς δεν είναι εκ πρώτης όψεως σαφές. Η Χαμάς είναι μια οργάνωση η οποία από το 2006 έχει κυριαρχήσει στη Γάζα και εκφράζει την πλειοψηφία των παλαιστινίων της Γάζας. Η Χαμάς ως οργάνωση μπορεί να εξαλειφθεί, δεν θα εξαλειφθεί, όμως, η δυσαρέσκεια των παλαιστινίων αν δεν εκλείψουν οι λόγοι που την προκαλούν. Και η δυσαρέσκεια θα διοχετευθεί σε μια άλλη οργάνωση που θα αντικαταστήσει την Χαμάς. Έχει σημασία αν την λένε Χαμάς ή κάπως διαφορετικά;

Όπως δήλωσε στην κυριακάτικη εκπομπή των Ανιχνεύσεων ο Δρ Πολιτικής Επιστήμης Άρεφ Αλομπέϊντ, η σημερινή ηγεσία της Χαμάς θα αποδειχθεί Αγία μπροστά στην νέα γενιά που θα αναλάβει τα ηνία της οργάνωσης όπως και να ονομαστεί.

Συνεπώς, όλα όσα οι Σύμβουλοι Ασφαλείας προτείνουν στην ισραηλινή ηγεσία για να αντιμετωπίσει την επόμενη ημέρα στην γάζα θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα.

Ο ταξίαρχος ε.α. Γιάκομπ Νάγκελ διετέλεσε Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Νετανιάχου. Με άρθρο του στην The Jerusalem Post θεωρεί ότι το δίλημμα της «επόμενης ημέρας» στη Γάζα, όσο σημαντικό και αν είναι, θα πρέπει να είναι, επί του παρόντος, δευτερεύον σε σχέση με τον πόλεμο που διεξάγεται. Ο στρατός, λέει, θα πρέπει να καταστρέψει το σύνολο των στρατιωτικών, κυβερνητικών και οργανωτικών δυνατοτήτων της Χαμάς και να σκοτώσει όλους τους ηγέτες της. Και προτείνει να αλλάξει η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ, ειδικά κατά των τρομοκρατικών ομάδων. Τέρμα, γράφει, οι παλιοί τέσσερις πυλώνες της αποτροπής, της έγκαιρης προειδοποίησης, της άμυνας και της αποφασιστικής νίκης. Το Ισραήλ θα είναι η μόνη οντότητα που θα καθορίζει και θα ελέγχει τις ρυθμίσεις ασφαλείας στη Γάζα τα επόμενα χρόνια. Η Παλαιστινιακή Αρχή δεν θα έχει καμιά πολιτική ευθύνη στη Γάζα, ολόκληρη η Λωρίδα θα αποστρατιωτικοποιηθεί και οτιδήποτε κινείται, χωρίς, άδεια θα κινδυνεύει να θανατωθεί.

ΠΩΣ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

του Παντελή Σαββίδη

Στην, εν εξελίξει, κρίση στη Μέση Ανατολή υπάρχουν μερικά πρωτόγνωρα πράγματα τα οποία αξίζει να επισημανθούν.

Το πρώτο είναι ότι μεγάλος αριθμός ισραηλιτών, όχι ισραηλινών, (ισραηλίτης είναι ο όπου γης εβραίος, ισραηλινός ο πολίτης του Ισραήλ), με άρθρα και συνεντεύξεις τους στάθηκαν κριτικά απέναντι στην πολιτική Νετανιάχου.

Το δεύτερο είναι οι πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των παλαιστινίων ανά τον κόσμο.

Το τρίτο είναι η επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι στην ισραηλινή πολιτική έστω και αν δεν εκδηλώνεται τόσο ηχηρά, δημοσίως.

Κάτι έχει αλλάξει. Και το ερώτημα είναι γιατί.

Οι σκεπτόμενοι εβραίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως οι αρχικοί κίνδυνοι που αντιμετώπιζε το εβραϊκό κράτος έχουν παρέλθει. Το Ισραήλ μπορεί να απειλείται από δυνάμεις της περιοχής αλλά δεν αμφισβητείται υπαρξιακά, ανεξαρτήτως της θέσης της Χαμάς περί εξαφάνισής του. Και μπορεί το ίδιο, με την βοήθεια συμμάχων του να υποστηρίξει την παρουσία και ευημερία του. Συνειδητοποίησαν, ακόμη πως για ανθρωπιστικούς, πολιτικούς αλλά και υπαρξιακούς, του Ισραήλ, λόγους, πρέπει να δοθεί μια βιώσιμη λύση δύο κρατών στην περιοχή.

Η πολιτική όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων ήταν αντίθετη με αυτήν την συνειδητοποίηση. Το Ισραήλ επεδίωκε, με την εκκρεμότητα της λύσης, να ενσωματώσει όλους τους παλαιστίνιους σε ένα κράτος. Κάτι το οποίο είναι και αδύνατον και επικίνδυνο. Επικίνδυνο για το ίδιο.

Η αραβική και η παλαιστινιακή διασπορά έχουν δημιουργήσει σοβαρούς θύλακες στη δύση. Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι θύλακες αυτοί ενεργοποιήθηκαν σε επίπεδο ενημέρωσης και προπαγάνδας
αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η κύρια αιτία των μεγάλων διαδηλώσεων.

Στην συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης έχει περάσει ότι το Ισραήλ καταπιέζει αφόρητα έναν λαό ο οποίος έχει δικαίωμα στην ύπαρξη. Ακόμη και στις ΗΠΑ αυτά έγιναν συνείδηση του βαθέως κράτους. Και η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται δυσαρεστημένη με την πολιτική του Ισραήλ.

H ισραηλινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά στην βάρβαρη, τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς και να κερδίσει την διεθνή κοινή γνώμη με το μέρος της. Δεν το έκανε όμως. Έχει μια αλαζονική νοοτροπία του είδους «καλύτερα να μας φοβούνται παρά να μας λυπούνται». Αυτό, όμως, δεν περνά πια. Προτίμησε την οδό που γνωρίζει. Την οδό του πολέμου, της καταπίεσης και της ισοπέδωσης του αντιπάλου. Η οδός αυτή, όμως μπορεί στο παρελθόν να δικαιολογούνταν από την διεθνή κοινή γνώμη. Όχι, όμως, και σήμερα.

Η αμερικανική εφημερίδα Wall Street journal αποδίδει το φαινόμενο της παγκόσμιας αντίδρασης κατά του Ισραήλ όχι στην ουσία που περιγράφηκε παραπάνω, αλλά στον αντισημιτισμό της διεθνούς κοινωνίας. Αντισημιτισμό και όχι, απλώς, αντισιωνισμό. Σημίτες είναι οι εβραίοι και αντισημιτισμός σημαίνει αισθήματα κατά των εβραίων. Σιωνιστικό αποκλήθηκε το κίνημα επιστροφής των Εβραίων στα εδάφη του. Αντισιωνισμός είναι η αντίθεση σε αυτήν την επιστροφή και μετά την επικράτησή της η αντίθεση στην πολιτική που εφαρμόζει το Ισραήλ.

ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ: ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ

του Παντελή Σαββίδη

1.-Η θέση μας από τότε που συνειδητοποιήσαμε το παλαιστινιακό πρόβλημα (1973) είναι υπέρ του δικαιώματος των Παλαιστινίων να έχουν την δική τους πατρίδα. Η πατρίδα δίνει ταυτότητα στον άνθρωπο και η ταυτότητα υπόσταση. Την γενική αυτή αρχή μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν ορισμένοι που δεν την αντιλαμβάνονται.
2.-Οι Παλαιστίνιοι είχαν στην αρχή την θέση εκδίωξης του Ισραήλ από την περιοχή αλλά αυτό δεν φαινόταν πραγματικό. Από την άλλη, κάπου είχαν και οι εβραίοι δικαίωμα να ιδρύσουν την δική τους πατρίδα. Με τον καιρό η παλαιστινιακή θέση άλλαξε. Οι παλαιστίνιοι αποδέχονταν την λύση των δύο κρατών και αυτή ήταν μια ικανοποιητική εξέλιξη, για όσους υποστήριζαν το δίκαιο του παλαιστινιακού αγώνα.
3.-Στην προσπάθειά τους να επικρατήσουν στην περιοχή οι ισραηλινοί εφήρμοσαν βίαιες και απαράδεκτες μεθόδους. Ακολούθησε η παλαιστινιακή αντίσταση και οι δύο λαοί (πρώτα ξαδέλφια, αν όχι αδέλφια) μπήκαν σε έναν φαύλο κύκλο ακραίας βίας.
4.-Προσπάθειες έγιναν για να βρουν κάποια λύση μεταξύ τους αλλά δεν τελεσφόρησαν. Πίσω από την αποδοχή της λύσης των δύο κρατών από τους παλαιστίνιους κρυβόταν η επιθυμία ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να διώξουν το Ισραήλ από την περιοχή (κάτι που σημαίνει λανθασμένη ανάγνωση των γεωπολιτικών εξελίξεων) ενώ οι ισραηλινοί απέκρυπταν την επιδίωξή τους να ενσωματώσουν τους παλαιστίνιους σε ένα ενιαίο κράτος, εντελώς λανθασμένη εκτίμηση, ιδιαίτερα σήμερα. Άρα οι συμφωνίες περί δύο κρατών ήταν προσχηματικές.

5.-Ο Αραφάτ, ιδρυτής του κινήματος της παλαιστινιακής αντίστασης, με τις ικανότητές του κατάφερε και ισορρόπησε τις διάφορες τάσεις στο παλαιστινιακό κίνημα. Για οποιονδήποτε διάδοχό του αυτό ήταν αδύνατο. Μετά τον θάνατό του η ισλαμικού προσανατολισμού Χαμάς διαχώρισε την θέση της και κυριάρχησε στη Γάζα. Η Χαμάς πέραν των μουσουλμανικών της θρησκευτικών και ιδεολογικών αναφορών, εξέφραζε την αγανάκτηση- και τον μη συμβιβασμό- ενός λαού που καταδιώκονταν από όλους. Η καταδίωξη δημιουργεί ένα θυμικό και το θυμικό αυτό εξέφρασε η Χαμάς. Οι συνεχείς διώξεις που υφίστανται οι παλαιστίνιοι και η αλαζονική συμπεριφορά του Ισραήλ δημιούργησαν το ψυχολογικό υπόβαθρο προσανατολισμού της πλειοψηφίας των παλαιστινίων προς την Χαμάς χωρίς κατ ανάγκην όλος αυτός ο πληθυσμός να είναι προσανατολισμένος προς το ισλάμ. Οι Παλαιστίνιοι που γνώρισα-και ήταν πολλοί- ήταν κοσμικοί και ικανοί έμποροι. Δεν είχαν σχέση με ακραίες ισλαμικές παραδόσεις. Η δυτική και ισραηλινή αλαζονεία τους έσπρωξε στην αγκαλιά του Ισλάμ. Τώρα όλοι πληρώνουν τα επίχειρα.

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Του Παντελή Σαββίδη 

 Όσο παρακολουθώ την Θράκη, υπήρξαν δύο, μόνο, στιγμές που το αθηναϊκό σύστημα (το ελληνικό κράτος, το ίδιο είναι), αντέδρασε.

Η μια ήταν το 2020 όταν απειλήθηκε με κατάρρευση (το Σύστημα) απο το ενδεχόμενο μιας οργανωμένης, απο την Τουρκία, εισβολής δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην ελληνική επικράτεια μεταξύ των οποίων πολλοί που αναζητούσαν στον ήλιο μοίρα. Και η άλλη τις τελευταίες ημέρες μετά την συνειδητοποίηση απο το αθηναϊκό σύστημα ότι στη Θράκη υπάρχει τουρκικό προξενείο το οποίο χειραγωγεί μέρος της μειονότητας και επηρεάζει, ακόμη, και την σύνθεση της βουλής.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το τι συμβαίνει στη Θράκη η Αθήνα το γνωρίζει άριστα. Όμως, δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο όταν απειλείται το σύστημα που έχει οικοδομήσει. Οι δεκάδες χιλιάδες καθοδηγούμενοι μετανάστες το 2020 θα αποδομούσαν, με τουρκικές οδηγίες, την χώρα και η υποστήριξη συγκεκριμένων υποψηφίων απο το τουρκικό προξενείο που επηρεάζονται, ή προτείνονται, απο αυτό δεν καθορίζει, πράγματι, το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά δημιουργεί έναν πυρήνα στη βουλή άμεσα ελεγχόμενο απο την Άγκυρα.

Και αυτό ενόχλησε.

Το Προξενείο, όμως, βρίσκεται εκεί εδω και πολλά χρόνια και, ουσιαστικά, συνδιοικεί με τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους. Το ιλαροτραγικό είναι ότι οι τοπικοί άρχοντες για να έχουν πιθανότητες εκλογής πρέπει να απολαύουν, αν όχι της υποστήριξης του προξενείου, τουλάχιστον, της ανοχής του. Και σε οριμένες περιοχές η απουσία του ελληνικού κράτους είναι εκκωφαντική.

Το ελληνικό κράτος γνωρίζει πως να παραπλανά την ελληνική κοινή γνώμη και σε πολλές περιπτώσεις καταφέρνει και παίρνει την συναίνεσή της. Την αδυναμία του- η την αβουλία του- να διαμορφώσει πολιτική, την απέδωσε σε μια στάση ανοχής προς την μειονότητα. Η ανοχή ή η συμμόρφωση του ελληνικού κράτους με τις διεθνείς δεσμεύσεις και τον σεβασμό του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα, ατομικά και μειονοτικά δικαιώματα είναι βεβαίως εκτός συζήτησης. Πρέπει να τηρούνται. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τέτοιες περιπτώσεις.

56 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Του Παντελή Σαββίδη 

Σαν σήμερα, πριν 56 χρόνια, μια χούντα αξιωματικών κατέλαβε την εξουσία και επέβαλε δικτατορία στην Ελλάδα. Τα ονόματα των τριών πρωτεργατών: Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός, Νικόλαος Μακαρέζος. Πίσω τους, βρισκόταν και η αρσακειάδα, όπως τον αποκαλούσαν, λόγω της συμπεριφοράς του, Δημήτριος Ιωαννίδης ο μοιραίος άνθρωπος που επρόκειτο, με τις άφρονες κινήσεις του, να παραδώσει μέρος της Κύπρου στην Τουρκία.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

Η Ελλάδα εισήρχετο σε ένα σκοτεινό τούνελ με τραγική κατάληξη την στιγμή που η Ευρώπη και ο λοιπός δυτικός κόσμος ετοιμαζόταν να περάσει μια τομή της μεταπολεμικής ιστορίας του με τις παγκόσμιες εξεγέρσεις που έθεταν νέα πολιτισμικά και πολιτικά πρότυπα. Το πέρασμα δεν έγινε ανώδυνα. Από εκείνες τις εξεγέρσεις διαμορφώθηκαν νέα, αριστερού-κατά βάσιν- προβληματισμού κινήματα των οποίων η δράση έφθανε μέχρι και την τρομοκρατία.

Ήταν μια εποχή που η αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου κορυφωνόταν και στο διεθνές προσκήνιο εκτός της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίσθηκε και η Κίνα με την δική της πολιτική και την δική της προσπάθεια να επηρεάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Μάης 68

Το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης Δύσης-Ανατολής όχι, μόνο, δεν διαφαινόταν αλλά η εξέλιξή της ήταν ανοικτή. Η Δύση πίστευε στην αξία του πολιτικού της συστήματος και η Ανατολή στον δυναμισμό της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Τα αρχικά κομμουνιστικά διακυβεύματα, λενινιστικού ή τροτσκιστικού χαρακτήρα περί παγκόσμιας επανάστασης είχαν εγκαταληφθεί και αντικατασταθεί στην αρχή με τον σοσιαλισμό σε μια χώρα του Στάλιν ο οποίος χρησιμοποιούσε τα διεθνή κομμουνιστικά κινήματα ως βραχίονες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ και μετά την Ειρηνική Συνύπαρξη του Χρουτσώφ, σύμφωνα με την οποία τα ειρηνικά επιτεύγματα του σοβιετικού κομμουνισμού αποτελούσαν εγγύηση για την επικράτησή του χωρίς πόλεμο.

Αυτό το εθνικό κράτος που η ιθύνουσα τάξη του αποφάσισε μετά το 22 να το περιορίσει όσο μπορεί για να το ελέγχει και να το νέμεται ΔΕΝ μας εκφράζει. Και πρέπει να το αλλάξουμε.

Παντελής Σαββίδης από fb

Δεν έχουμε αποφασίσει- και δεν γνωρίζουμε- αν είμαστε γηγενής λαός, ή οι πρόγονοί μας ήρθαν απο τον Καύκασο, μια κοιτίδα ανθρωπογένεσης στην ανθρώπινη εξέλιξη. Άλλοτε αποδεχόμαστε την μια και άλλοτε την άλλη θεωρία.

Σημασία έχει ότι απο το 1900 πχ. αρχίζει δειλά δειλά να καταγράφεται ελληνική παρουσία στην περιοχή που σήμερα ζούμε.

Με σκόπιμες ή μη, αλλά πάντως θολές γνώσεις για την σχέση του ελληνικού με άλλες πολιτιστικές παρουσίες στην ευρύτερη περιοχή.

Εκείνο που, πάντως, δεν αμφισβητείται ιστορικά, παρά μόνο ως παραχάραξη της ιστορίας, είναι ότι και οι Δωριείς- άρα και οι Μακεδόνες- ήταν ελληνικό φύλο. Σε ό,τι αφορά τους Πόντιους είναι Αθηναίοι, διότι οι περισσότερες αποικίες στον Πόντο ήταν αποικίες της Μιλήτου, η οποία Μίλητος, ήταν αθηναϊκή αποικία.

Όλα αυτά έχουν την σημασία τους αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι τα διάφορα ελληνικά φύλα που δημιούργησαν τις πόλεις κράτη της αρχαίας εποχής σκοτώνονταν μεταξύ τους. Με τόσο μίσος που απορεί κανείς πως είναι δυνατόν άνθρωποι που εξύψωσαν τον πολιτισμό να συμπεριφέρονται με τόσο βάρβαρο τρόπο.

Πρωταγωνιστές στις μαζικές δολοφονίες ομοεθνών τους ήταν οι Αθηναίοι οι οποίοι είχαν δημιουργήσει, μάλιστα, και έναν υψηλού επιπέδου πολιτισμό ο οποίος όχι, μόνο, μνημονεύεται ως σήμερα αλλά θεωρείται και η βάση της ευρωπαϊκής και γενικότερα της δυτικής οικοδόμησης.

Η πρώτη φορά που αυτός ο λαός πρέπει να αισθάνθηκε συνειδητά ότι ανήκει στο ίδιο έθνος (με την έννοια που δίνουμε σήμερα) ήταν η Μάχη του Μαραθώνα όταν παρατάχθηκαν όσοι πρόλαβαν (οι Σπαρτιάτες δεν πρόλαβαν αλλά πήγαν) να αντιμετωπίσουν του Πέρσες, έναν ανατολικό λαό ο οποίος αν επικρατούσε στην Μάχη του Μαραθώνα ή στην επακολουθήσασα Ναυμαχία της Σαλαμίνας, η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική.

Αν διαβάσει κανείς την ελληνική ιστορία θα συναντήσει περιόδους και ανθρώπινες συμπεριφορές που μας είναι γνωστές και σήμερα. Είναι αυτό ένα στοιχείο της συνέχειάς μας ως έθνους, ή όλοι οι λαοί έχουν, πάνω κάτω, την ίδια συμπεριφορά;

«ΚΑΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»

Παντελής Σαββίδης 

Λέγεται πως κατά την παρουσίαση, την Κυριακή, του βιβλίου του κ. Μανώλη Κοτάκη στη Λάρισα από τον πρώην Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή ειπώθηκε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως "φύγαμε από την Αθήνα και ήρθαμε στη Λάρισα να παρουσιάσουμε το βιβλίο διότι στην Αθήνα κάτι μυρίζει πολύ άσχημα».

Οι παριστάμενοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας δυσφόρησαν διότι το συγκεντρωτικό πρωθυπουργικό σύστημα μπορεί να τους ελέγξει. 

Αληθεύει δεν αληθεύει η περιγραφή, απεικονίζει μια οδυνηρή πραγματικότητα. Αυτό είναι το κλίμα στην Αθήνα και προοιωνίζεται πολλές εξελίξεις. Φοβάμαι δυσάρεστες.

'Ηρκεσε η αιμοραγία μιας πληγής για να αποκαλυφθεί πως ο βασιλιάς είναι-δυστυχώς και πάλι-γυμνός.

Μακάρι η χώρα να μπορούσε να ακουμπήσει σε μια κυβέρνηση η οποία θα την έβγαζε από ένα μακροχρόνιο τέλμα στο οποίο βυθίζεται ολοένα και περισσότερο. 

Το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, ύστερα από την οδυνηρή εμπειρία του Συριζα, δημιούργησε κάποια αισιοδοξία. Η αισιοδοξία έσβησε με την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών, όπου ο βόθρος δεν έχει τέλος, αλλά και την δυσαρέσκεια που έβγαζαν κυβερνητικά στελέχη ότι τελούν υπό τον ασφυκτικό συγκεντρωτικό έλεγχο μιας ομάδας του Μαξίμου που περιβάλλει τον πρωθυπουργό.

Από την αρχή του σκανδάλου των υποκλοπών φάνηκε πως η υπόθεση δεν ήταν διαχειρίσιμη. Αντί ο πρωθυπουργός να αναλάβει την ευθύνη, ως πολιτικός προϊστάμενος των υπηρεσιών που τις διέπραξαν, και να προσφύγει σε εκλογές, αναλώθηκε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να πείσει πως δεν ευθύνεται διότι δεν ήξερε. Χωρίς να αντιλαμβάνεται πως καθιστούσε τα πράγματα χειρότερα εμφανιζόμενος ως ο πρωθυπουργός μιας χώρας που δεν γνωρίζει τι κάνουν οι υπαγόμενες σε αυτόν υπηρεσίες.