Στέλιος Κούκος: Απόστολος Παύλος, Η αρπαγή των Ελλήνων και η δική του επιφοίτηση και αρπαγή!

Απόστολος Παύλος. Διά χειρός Αγίου Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Μακεδονία κατόπιν προσκλήσεως.

Ή καλύτερα μετά από έκκληση! Ένα sos που έλαβε: «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν».

Και έτσι Απόστολος των Εθνών, αφού διάβηκε τα θαλάσσια σύνορα που χωρίζουν την Ασία από την Ευρώπη από την νήσο Σαμοθράκη έφτασε στην Νεάπολη. (Την σημερινή Καβάλα). Και από τότε και σε κάθε πέρασμά του από κάθε πόλη δημιουργούσε και μια νέα πόλη Το ίδιο, βεβαίως, έκανε και στην Κύπρο, στην Μικρά Ασία και όπου αλλού βρέθηκε.

Νέα ήθη, πλέον, σημάδεψαν για πάντα τις πόλεις που επισκεπτόταν και τελικά ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό! Ένας νέος κόσμος αναδύθηκε εκ του Τάφου! Εξ Αναστάσεως!

Ιδιαίτερο, όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποδοχή του αναστάσιμου κηρύγματος από τους εθνικούς, τους Έλληνες, τους έχοντες ελληνική παιδεία και στην ουσία ελληνική νοοτροπία. Τρόπο του νου (σκέπτεσθαι) και βεβαίως, της καρδιάς (αγαπάν)!

Η πλούσια παρακαταθήκη των Ελλήνων, των εθνικών σε θεούς, μύθους, ποίηση, λοιπές τέχνες, φιλοσοφία, επιστήμες, ιστορία, παραδόσεις, ακόμη και επικές συρράξεις-πολέμους για ποικίλους λόγους δεν τους απέτρεψε να εγκολπωθούν και να κάνουν οίστρο της ζωής τους την σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου.

Οι μυθικοί θεοί και οι ημίθεοι πολύ σύντομα κατέρρευσαν μέσα τους σαν μαριονέτες, και μάλιστα ορισμένες φορές και «εξ επαφής», με το πρώτο άκουσμα της φωνής των Αποστολών. Ή και όταν ακόμη η σκιά των Αποστόλων ευεργετούσε και θεράπευε χωλούς και κάθε είδους παραλυσία!

Έτσι οι Απόστολοι δεν σκιαμαχούσαν δέρνοντας με λόγια τον αέρα, αλλά ευλογούσαν και θεράπευαν και με την σκιά τους!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=402105

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2024/06/blog-post_29.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο ύμνος της αγάπης και η Ευρώπη - π. Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός

Όταν ο διάσημος Πολωνός συνθέτης Ζμπίγκνιου Πράισνερ θέλησε προ ολίγων ετών να γράψει ένα τραγούδι για την ενότητα της Ευρώπης, μέσα από ένα τεράστιο θησαυρό ποίησης που καλύπτει πολλούς αιώνες και πολλές γλώσσες επέλεξε τους λόγους του αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους, οι οποίοι χαρακτηρίσθηκαν ως ο ύμνος της Αγάπης:

᾽Εὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι … ῾

Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ῾Η ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. Εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται … νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

Σε τούτο το υπερχείλισμα μιας ψυχής μεγάλης και γεμάτης διακηρύσσεται πως η αγάπη είναι όχι απλώς κάτι βαθύτερο από όλα όσα εντυπωσιάζουν, όπως η γνώση, το θαύμα, τα ιδιαίτερα χαρίσματα ή ακόμη και η πίστη, αλλά είναι και το μόνο που θα μείνει, όταν όλα τα άλλα καταργηθούν με το τέλος της ιστορίας, είτε προσωπικής είτε κοσμικής. Ο Παύλος αναλύει την καινή εντολή του Χριστού, περιγράφοντας ανάγλυφα τον νέο άνθρωπο που μορφώνεται εν Χριστώ, τον άνθρωπο της υπέρβασης.

Γύρω από τον άξονα τούτο ύφαναν τη ζωή τους και τη σκέψη τους οι πολιτισμοί της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ακόμη κι όταν κάποτε λάθεψαν ή παρέκκλιναν. Εδώ υφάνθηκαν όλα τα στοιχεία που έδωσαν οι τρεις πηγές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού: η αρχαία Ελλάδα, τα Ιεροσόλυμα, και η Ρώμη. Εδώ υφάνθηκε η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, όσα σήμερα βάναυσα καταπατούνται. Άραγε οι έννοιες αυτές θα βρίσκονταν στο μυαλό του σύγχρονου εκκοσμικευμένου Ευρωπαίου, αν δεν υπήρχε η χριστιανική του ιστορία;

φιλοτεχνώντας τὴν ἐλευθερία

Στὴν ταινία Μπλὲ (1993) ὁ Krzysztof Kieslofski ψηλαφεῖ τὴν ἀγάπη ὡς τὸν τρόπο καὶ τὸν τόπο τῆς κατεξοχὴν ἐλευθερίας. Τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ 13ο κεφάλαιο τῆς Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ τὴν ἀγάπη ὡς τὸ ὑπέρτερο πάντων ἐνδύεται μουσικὰ μὲ τὴν ἀπαράμιλλη αἰσθητικὴ τοῦ Zbigniew Preisner. Τὸ ἀποτέλεσμα συνιστᾶ μᾶλλον ἕνα κατόρθωμα ποὺ μένει ἀνεξερεύνητο γιὰ τὰ χοντροκομμένα ἐργαλεῖα τοῦ παρ-αισθητικοῦ ναρκισσισμοῦ. Ἡ Juliette Binoche σαρκώνει τὸν ἀντιήρωα τοῦ ἀγαπητικοῦ κόπου, ἀπὸ ὅπου ἐλεύθερα, δηλαδὴ ταπεινά, προβάλλει ἡ λευτεριά. (Domenico)