Πόσες ψυχές έχουν πονέσει και πληγωθεί από τον κακό χειρισμό ενός κληρικού στην εξομολόγηση; Πόσοι πήγαν να βρουν παρηγοριά και βυθίστηκαν ακόμη περισσότερη θλίψη και απόγνωση;
Μεγάλη η αμαρτία να έρχεται ένας άνθρωπος δίπλα σου, να σε εμπιστεύεται, να σου ανοίγει την καρδιά του, να φανερώνει τις ουλές και τα τραύματα του, και εσύ να βγάζεις μαστίγιο, να φοράς τήβεννο και να τον εξουθενώνεις. Να τον γεμίζεις φόβο και ανασφάλειες να τον βάζεις ακόμη περισσότερο να σιχαθεί τον εαυτό του.
Μα ο εαυτός, η ψυχή και το σώμα που τον βάζεις να σιχαθεί είναι «Εικόνα Θεού», είναι δημιούργημα του Θεού. Σκοπός της πνευματικής ζωής δεν είναι να σιχαθούμε αυτό που είμαστε αλλά να το αγαπήσουμε. Να το φωτίσουμε. Να το θεραπεύσουμε. Ο αμαρτωλός δεν είναι κακός αλλά άρρωστος. Δεν είναι θέμα ηθικό αλλά υπαρξιακό. Δεν υπάρχουν αμαρτωλοί και αναμάρτητοι αλλά θεραπευμένοι και αθεράπευτοι.
Δεν οδηγείς κάποιον στην ταπείνωση βάζοντας τον να βρίζει και να σιχαίνεται τον εαυτό του, αλλά συμφιλιώνοντας τον με αυτό που είναι και εκείνο που μπορεί να γίνει.
Οδηγώντας τον, στην αποδοχή των τραυμάτων και χαρισμάτων του ως ενιαία δώρα της πρόνοιας του Θεού.
Ως δρόμους προς Εκείνον. Να μάθει να λέει «Σε ευχαριστώ Θεέ μου για όλα όσα μου χάρισες.. Κι αυτά που καταλαβαίνω κι εκείνα που δεν μπορώ να εξηγήσω…».
Ο πραγματικά ταπεινός δεν είναι αυτός που κακολογεί και μαστιγώνει τον εαυτό του για αυτά που δεν κατάφερε ή δεν πέτυχε. Αλλά εκείνος που βλέπει τι μπορεί να γίνει και που μπορεί να φτάσει με την βοήθεια Του Θεού.
Ταπείνωση σημαίνει να πιστεύω ότι τα πάντα, όσα έχω και δεν έχω είναι του Θεού.
