Βία – Οικουμενισμός – Ετερότητα από π. Ευάγγελος Παπανικολάου

O π. Ευάγγελος Παπανικολάου μιλά αποκλειστικά στο αντίφωνο:

Για το φαινόμενο της βίας στην ελληνική οικογένεια και κοινωνία συζητώντας την ποιμαντική πλευρά του ζητήματος.

Εις μιαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν εκκλησίαν. Περί Οικουμενισμού - αντι οικουμενισμού, κλπ.

Σχολιάζει τον  διαφορετικό τρόπο έκφρασης των ιερέων, τα πολλά και διαφορετικά λουλούδια στον κήπο της εκκλησίας και αποκαλύπτει ολόκληρη την  ιστορία με το "ορθόδοξο γλωσσόφιλο".

Η βία δεν είναι εκτροπή, αλλά λογικό αποτέλεσµα για τον έφηβο που παλεύει να βρει υπόσταση

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το βίντεο είναι σοκαριστικό. Ενα κορίτσι 14 χρόνων ξυλοκοπά άγρια µπροστά στην κάµερα, που έχει ανοίξει ακριβώς για να καταγράψει την πράξη, µια συνοµήλική της. Γύρω από την αρένα οι συµµαθητές-θεατές απολαµβάνουν το θέαµα και επευφηµούν. Πρόκειται για µεµονωµένο περιστατικό ή για το αµοντάριστο υλικό από την ταινία της ζωής των εφήβων, σε µια Ελλάδα που σκηνοθετούµε εµείς οι γονείς;

Μέσα σε µόλις µία βδοµάδα έχουν γίνει γνωστά µερικές δεκάδες περιστατικά µε µαθητές που βγάζουν µαχαίρια και φαλτσέτες για να επιβεβαιώσουν την κοφτερή πλευρά της εφηβείας. Μετά τα περιστατικά ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης µίλησε για φαινόµενο βίας και 9.000 προσαγωγές σε οκτώ µήνες (αλίµονο), ο Γιώργος Φλωρίδης για αυστηροποίηση των ποινών σε γονείς (ή θα δέρνουν ή θα βάζουν φυλακή) και οι ψυχολόγοι (αχ, οι ψυχολόγοι) για την αγάπη που τόση ανάγκη έχουν τα παιδιά. Οποτε ακούω την κοινοτοπία ότι στα παιδιά αρκεί η αγάπη θυµάµαι ένα πανέµορφο αλλά ερµητικά κλεισµένο σπίτι στο χωριό µου, όπου ζούσε φυλακισµένο ένα κορίτσι που δεν είδαµε ποτέ, ακριβώς επειδή το αγαπούσαν πολύ, όπως πίστευαν, οι γονείς του.

Τι είναι αυτό που συµβαίνει; ∆εν έχω καµιά επιστηµονική ιδιότητα για να γράψω κάτι που θα έχει τη βαρύτητα επιστηµονικής απόδειξης. Οι µόνες σχετικές ιδιότητες που έχω είναι του πατέρα τριών παιδιών, του παππού ενός εγγονιού και του δηµοσιογράφου-παρατηρητή περιστατικών που λίγο αργότερα γίνονται κοινωνικά φαινόµενα και αναζητούν αιτία και θεραπεία.

Η Ελλάδα εγκατέλειψε το επιβλαβές αυταρχικό µοντέλο ανατροφής των παιδιών την περίοδο που ανακάλυψε τη δηµοκρατία. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να έχουν δικαιώµατα, µαζί τους και τα παιδιά, και το ξύλο από τον γονιό ή τον δάσκαλο δεν προερχόταν από τον Παράδεισο αλλά κατευθείαν από την Κόλαση.

«Μαύρο Δέρμα, Άσπρη Μάσκα»

Κοινωνικο-ψυχολογικές αίτιες της βίας στην Ελλάδα σήμερα

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Ο δανεισμένος τίτλος, από το έργο του κορυφαίου ψυχιάτρου και αγωνιστή ενάντια στην αποικιοκρατία Frantz Fanon, υποδηλώνει την κατεύθυνση που κινείται το άρθρο αυτό στη διερεύνηση των αιτιών αύξησης της επιθετικότητας και της βίας στην ελληνική κοινωνία σήμερα.
Μερικά κρίσιμα στατιστικά στοιχεία

Στην αναζήτηση αυτή, μπορεί να είναι ενδεικτικά κάποια κρίσιμα στατιστικά στοιχεία για την ψυχική υγεία των Ελλήνων σήμερα, ιδιαίτερα μάλιστα σε σύγκριση με τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό/δυτικό κόσμο.

α) Στην 20ετία 2000-2020 η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών στην Ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 248%, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην 6η θέση των χωρών της Ευρώπης, ενώ προηγούνται μόνο η Τσεχία, η Εσθονία, η Σλοβακία, η Πορτογαλία και το Η.Β. (Πηγή: OECD).

β) Η Ελλάδα είναι πιο καταθλιπτική χώρα στον κόσμο (!), με το ποσοστό επιπολασμού της κατάθλιψης να υπολογίζεται στο 6,52% (Πηγή: Wisevoter).

γ) Η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει στρες (72%) (Πηγή: Gallup Global Emotions Report ).

Πολύ περισσότερο δραματικά είναι βέβαια τα σχετικά στοιχεία όσον αφορά τους νέους και τις νέες της χώρας μας που πλήττονται από αγχώδεις διαταραχές, απονοηματοδότηση, κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό και λοιπά.

Για όσους ασχολούνται, με επιστημονική εντιμότητα, με τις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δυτικός κόσμος είναι ένας κόσμος βαρύτατα τραυματισμένος ψυχικά, ακριβώς λόγω της τοξικής καπιταλιστικής κουλτούρας μέσα στην οποία ο δυτικός άνθρωπος ζει και η οποία είναι εντελώς ασύμβατη με τις πυρηνικές υπαρξιακές ανθρώπινες ανάγκες. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ένα στα τρία (1/3) νοικοκυριά αντιμετωπίζουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, ένα στα πέντε (1/5) κορίτσια είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ένα στα τρία (1/3) κορίτσια έχουν σκεφτεί την αυτοκτονία, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν από χρήση ουσιών περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσοι Αμερικανοί σκοτώθηκαν αθροιστικά στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μαζί.

"Μαύρο Δέρμα, Άσπρη Μάσκα"

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

του  Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

από το Δρόμο της Αριστεράς

..... Μερικά κρίσιμα στατιστικά στοιχεία

α) Στην 20ετία 2000-2020 η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών στην Ελλάδα ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 248%....(Πηγή:OECD)

β) Η η Ελλάδα είναι η πιο καταθλιπτική χώρα στον κόσμο...(Πηγή: Wisevoter)

γ) Η Ελλάδα είναι στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει στρες 72%

(Πηγή: Gallup Global Emotions Report)

Πολύ περισσότερο δραματικά είναι βέβαια τα σχετικά στοιχεία όσον αφορά τους νέους και τις νέες της χώρας μας που πλήττονται από αγχώδεις διαταραχές, απονοηματοδότηση, κατάθλιψη, αυτοκτονικό ιδεασμό και λοιπά.

Για όσους ασχολούνται, με επιστημονική εντιμότητα, με τις ανθρωπιστικές επιστήμες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δυτικός κόσμος είναι ένας κόσμος βαρύτατα τραυματισμένος ψυχικά, ακριβώς λόγω της τοξικής καπιταλιστικής κουλτούρας μέσα στην οποία ο δυτικός άνθρωπος ζει και η οποία είναι εντελώς ασύμβατη με τις πυρηνικές  υπαρξιακές ανθρώπινες ανάγκες. 

Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, ένα στα τρία νοικοκυριά (1/3) αντιμετωπίζουν προβλήματα ενδοοικογενειακής βίας, ένα στα πέντε  (1/5) κορίτσια είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ένα στα τρία (1/3) κορίτσια έχουν σκεφτεί την αυτοκτονία, ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν από χρήση ουσιών περισσότεροι άνθρωποι απ' όσοι Αμερικανοί σκοτώθηκαν αθροιστικά στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μαζί.

Παρά την έκταση τους όμως στα ζητήματα αυτά, αλλά και όλα όσα συναρτώνται με το ψυχικό τραύμα, αντιμετωπίζονται, τόσο στη Δύση γενικά όσο και στην Ελλάδα ειδικότερα, συνήθως ως ατομικές περιπτώσεις άσχετες και ξεκομμένες από το κοινωνικό πλαίσιο που τις προκαλεί.

Πρακτικά αυτό σημαίνει, πώς κάποιος που υποφέρει, για παράδειγμα, από υψηλό στρες ή κατάθλιψη του είναι αδιανόητο συμπεριλάβει - τουλάχιστον - τους αιτιώδεις παράγοντες της κατάστασης του και το πολιτικό -  κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, την κυβέρνηση του, την αντιπολίτευση, τα Μνημόνια, την νεοαποικιοκρατία ή την εξάρτηση της χώρας από τον ξένο παράγοντα.

Γυναικοκτονίες στην Ελλάδα

Του Κώστα Κουτσουρέλη

Το 2015, 23 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Το 2016 21 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Το 2017 16 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Το 2018 21 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Το 2019 17 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Το 2020 14 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Το 2021 18 γυναίκες σκοτώθηκαν από άνδρες.

Γιατί οι περί γυναικοκτονιών δημοσιογραφούντες σχεδόν ποτέ δεν παραθέτουν στατιστικά στοιχεία; 

Για τον απλό λόγο ότι αυτά τα τελευταία δεν επιβεβαιώνουν την εντύπωση που καλλιεργούν τα ΜΜΕ, ότι δηλαδή βιώνουμε μια εντυπωσιακή αύξηση των "έμφυλων φόνων" τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Αν η συχνότητα των φόνων γυναικών από άνδρες είναι σε γενικές γραμμές σταθερή (πολύ μικρό κλάσμα του συνόλου των φόνων, το 2020 λ.χ. είχαμε 232 ανθρωποκτονίες), η θεατότητα, όπως λένε οι εγκληματολόγοι, η δημόσια προβολή του εγκλήματος δηλαδή, έχει αυξηθεί κατακόρυφα. 

Για λόγους όμως προφανώς αλλότριους, ιδεολογικούς. Είναι πολύ εύκολο λ.χ. να αγορεύεις περί πατριαρχίας, ώστε έτσι να κρύψεις το καταθλιπτικό γεγονός της αύξησης των εγκλημάτων βίας και των αυτοκτονιών (τριπλασιασμός των φόνων από το 2019 στο 2020!) που αιτία τους οφθαλμοφανή (βλέπε τοποθετήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) έχουν την καταστρεπτική πολιτική των εγκλεισμών λόγω κορωνοϊού. 

Βλέπεις, τα λοκντάουν είχαν διακομματική υποστήριξη, για να μην πω ότι διεθνώς πρωτοστάτησαν σ' αυτά τα "αριστερά" κόμματα. Θέλει θάρρος να παραδεχθείς ότι τα έκανες θάλασσα, η λύση του αποδιοπομπαίου τράγου είναι ευκολότερη...

ΒΙΑΙΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

ΒΙΑΙΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Του Βαγγέλη Χωραφά 

Η 30η Αυγούστου είναι η Διεθνής Ημέρα για τα Θύματα των Βίαιων Εξαφανίσεων. Καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2010. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από την λατινοαμερικανική οργάνωση FEDEFAM (Federación Latinoamericana de Asociaciones de Familiares de Detenidos-Desaparecidos) που ιδρύθηκε το 1981.

Η αναγκαστική εξαφάνιση έχει χρησιμοποιηθεί συχνά ως στρατηγική για τη διάδοση του τρόμου στην κοινωνία. Το αίσθημα ανασφάλειας που δημιουργεί αυτή η πρακτική, δεν περιορίζεται στους στενούς συγγενείς των εξαφανισμένων, αλλά επηρεάζει επίσης τις κοινότητές τους και την κοινωνία συνολικά.

Η εξαναγκαστική εξαφάνιση έχει γίνει παγκόσμιο πρόβλημα και δεν περιορίζεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή του κόσμου.

Κάποτε σε μεγάλο βαθμό προϊόν στρατιωτικών δικτατοριών, οι εξαναγκαστικές εξαφανίσεις μπορούν σήμερα να διαπράττονται σε περίπλοκες καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, ειδικά ως μέσο πολιτικής καταστολής των αντιπάλων. Παράλληλα, η αύξηση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, η εγκληματικότητα, η μετανάστευση κ.α., είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους το φαινόμενο παρουσιάζει αυξητική τάση.

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ;

ΕΞΩ ΟΙ ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ. 

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ;

Του Αριστομένη Συγγελάκη

Έχουμε όλοι σοκαριστεί από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλικιβιάδη Καμπανού, του Άλκη, όπως τον αποκαλεί πλέον ολόκληρη η Ελλάδα. Μία συμμορία δολοφόνησε εν ψυχρώ έναν εικοσάχρονο φοιτητή χωρίς αιτία και χωρίς αφορμή. Όμως, η κοινή ανακοίνωση των εκπροσώπων των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών της Θεσσαλονίκης, με την υπογραφή και του μεγάλου σε όλα Γιώργου Κούδα, αποκαλύπτει το νήμα που συνδέει τους δολοφόνους του Άλκη με τις ναζιστικής ιδεολογίας και πρακτικής δολοφονικές συμμορίες, που έχουν διεισδύσει σε ποδοσφαιρικούς συνδέσμους. Γράφουν χαρακτηριστικά οι παλαίμαχοι:
«Δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή σε οπαδούς που σπέρνουν το μίσος και τη βία, που σπέρνουν ακόμα και το ναζιστικό δηλητήριο στα παιδιά και τα εγγόνια μας, μέσα και έξω από διάφορους συνδέσμους που μετατρέπονται τελικά σε εκκολαπτήρια του κάθε φασίστα!».

Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ο ναζισμός διεισδύει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλοι γνωρίζουμε την διαβόητη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών (ΝΟΠΟ), αλλά και άλλες συμμορίες που είχαν παρεισφρύσει ακόμη και στις τάξεις των οπαδών της εθνικής μας ομάδας και αποτέλεσαν το φυτώριο της Χρυσής Αυγής, στέλνοντας ακόμη και τρεις βουλευτές στη Βουλή των Ελλήνων!..
Όπως είχε αποκαλύψει από το 2013 ο δημοσιογράφος Νίκος Χασαπόπουλος στο βιβλίο «Χρυσή Αυγή – η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια» (εκδόσεις «Λιβάνη»):
«Η Χρυσή Αυγή «ψαρεύει» ακόμα και ανθρώπους της νύχτας – πορτιέρηδες και μπράβους -, καθώς και άνεργους πιτσιρικάδες, οι οποίοι θέλουν να «πουλήσουν μαγκιά» στις παρέες τους στις καφετέριες, κυκλοφορώντας με τα σήματα που μοιράζει η οργάνωση. Αλλά και οργανωμένους οπαδούς, κυρίως του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Μέλη στρατολόγησαν ακόμα και από την ΑΕΚ, παρόλο που η πλειονότητα των οργανωμένων οπαδών της ομάδας ανήκε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η ίδια λογική της διείσδυσης εφαρμόστηκε και στη Θεσσαλονίκη, με τη μύηση μελών από τους οργανωμένους οπαδούς τους ΠΑΟΚ και τους «Ιερολοχίτες» του Αρη. Τρία από τα μέλη που προήλθαν από οπαδούς εξελέγησαν και βουλευτές στις εκλογές του 2012. Πρόκειται για τους Ηλία Παναγιώταρο που προέρχεται από τον ΠΑΟ, Αντώνη Γρέγο από τον ΠΑΟΚ και Γιάννη Λαγό της ΑΕΚ».

Κι όλα αυτά στην χώρα, που μεγάλος αριθμός ποδοσφαιριστών και αθλητών έχυσε το αίμα του για την πατρίδα συμμετέχοντας ενεργά στην Εθνική Αντίσταση κατά του Άξονα. Τα βιβλία του Νάσου Μπράτσου και άλλων συγγραφέων τεκμηριώνουν και αναδεικνύουν την πολύτιμη συμβολή του αθλητικού κινήματος στον αγώνα ενάντια στον φασισμό.

Το μαχαίρι πρέπει να μπει βαθιά στο κόκκαλο! Τώρα, πριν θρηνήσουμε άλλα θύματα! Ο καρκίνος του ναζισμού και συνολικά της φασιστικής βίας πρέπει να εκριζωθεί από το πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο, πριν διαβρώσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

 
Αναλυτικά η ανακοίνωση των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών των ομάδων της Θεσσαλονίκης:

«Τα πρόσφατα αποτρόπαια γεγονότα στη πόλης μας, με τις δολοφονικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων σε μαθητές έξω από τα σχολεία (ΕΠΑΛ Εύοσμου και Διαπολιτισμικό) και το τραγικό συμβάν με την δολοφονία του 19χρόνου Άλκη επειδή τύχαινε να είναι οπαδός του Αρη, αποκαλύπτουν την σήψη που υπάρχει στην κοινωνία μας.

Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΥΦΥΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Χατζηαντωνίου Κώστας/ TA NEA 24.01 (απόσπασμα)

Σήμερα στα "ΝΕΑ" ένα άρθρο μου για το πάντα (δυστυχώς) επίκαιρο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Ευχαριστώ τον αρχισυντάκτη των πολιτιστικών σελίδων κ. Δουλγερίδη και αντιγράφω εδώ ένα απόσπασμα:

«Η βία ως πρωτόγονο κακέκτυπο της δύναμης είναι η αντιθετική έννοια της γοητείας. Το σώμα είναι απλώς το εργαλείο. Σκοπός δεν είναι η κατάκτηση ή έστω η διοίκηση του άλλου σώματος αλλά ο εξευτελισμός του, η υποταγή, η δουλεία του. Υποκατάστατο εξουσίας, δαιμονικά ευφυής, η βία εκμεταλλεύεται, όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, ακόμη και τη σεξουαλική απελευθέρωση, αναζητώντας σε αυτήν απλώς νέες ευκαιρίες αφού στη θέση των πεπαλαιωμένων οχυρών που γκρεμίστηκαν και των νοοτροπιών οικογενειακής προστασίας που ξεπεράστηκαν, δεν δημιουργήθηκαν νέοι, απαραίτητοι για την ασφαλή αυτοδιάθεση του σώματος θεσμοί. Μια γενιά με θάρρος υπαρκτικό και θέληση για ελεύθερη δράση συναντά διαρκώς στο δρόμο της πλήθος παραγόντων που διείδαν στη χειραφέτηση ένα νέο στάδιο εκμετάλλευσης του Άλλου σώματος και των επιθυμιών που όσο εντονότερες είναι, τόσο πιο ευεπίφορες σε εκβιασμούς γίνονται... 

... Από την άλλη πλευρά, η απόδοση ιδεολογικών χαρακτηριστικών ή θρησκευτικών/ κοινωνικών αντιλήψεων (π.χ. στο ισλάμ ή στην πατριαρχία) σε φρικώδεις ατομικές πράξεις, νομίζω πως αποτελεί σφάλμα το οποίο δεν εξηγεί γιατί πολλοί δράστες είναι άνθρωποι χωρίς τέτοιες αναφορές και, κυρίως, διότι συγκαλύπτουν τη βαθύτερη αιτία που διαπερνά όλες τις ιδεολογίες και είναι η εντονότατη ροπή προς τη βία μιας χωρίς ηθικές αναστολές ελλειμματικής προσωπικότητας. Θα ήταν απρόσφορο, προφανώς, να περιμένουμε την εξάλειψη τέτοιων προσωπικοτήτων ή την αλλαγή νοοτροπίας – ο φαλλοκρατισμός θάλλει τόσο στη συντηρητική υποκρισία όσο και στον προοδευτικό χλευασμό αξιών της παράδοσης. Ο μόνος δρόμος που έχουμε για την αντιμετώπιση της βίας, εδώ και τώρα (αυτό είναι το ζήτημα), είναι οι θεσμοί. Η βεβαιότητα του κολασμού και συγχρόνως η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα, από την ανάδειξη της διοίκησης στο τελευταίο σωματείο της χώρας ως την στελέχωση των αρχών ελέγχου. Οι θεσμοί λοιπόν – δεδομένου ότι δεν υπάρχει στους καιρούς μας η σοφία του Δανιήλ για να απαλλάξει τη συκοφαντούμενη από τους Κριτές Σωσάννα, όπως στη βιβλική ιστορία, αλλά και επειδή μεταξύ ισχυρού και αδυνάμου είναι η ελευθερία που σκλαβώνει και ο νόμος που ελευθερώνει».

Και θα ξεχαστεί το πράγμα, μέχρι την επόμενη φορά.

Τάσος Χατζηαναστασίου

Δε χρειάζεται και πολλή φαντασία για να αναπαραστήσει κανείς το σκηνικό. 

Δύο νεαροί κάθονται σε βαγόνι του μετρό, έχουν απλώσει και τα πόδια στο απέναντι κάθισμα (στο πλαστικό, λέει η μαμά, πάντως τα έχουν απλώσει) και πίνουν αναψυκτικό. Δε φορούν μάσκα. Ο σταθμάρχης τούς κάνει παρατήρηση και σύμφωνα με τα λεγόμενα της μαμάς τον ρωτούν ποιος είναι. "Και ποιος είσαι εσύ και τι σε νοιάζει;" για να δεχτούμε την πιο ήπια εκδοχή. Ας δεχτούμε επίσης ότι ο σταθμάχης δεν έχει υπομονή γαϊδουριού και είναι απότομος, ειρωνικός και προσβλητικός απέναντι τους: στο κάτω κάτω δύο παιδιά παραβιάζουν τουλάχιστον τρεις κανονισμούς που αφορούν κάθε επιβάτη του μετρό: να κάθεται κόσμια, να μην καταναλώνει τρόφιμα και ποτά και, το κυριότερο, να φοράει μάσκα και αντί να συμμορφωθούν αντιδρούν με αυθάδεια. Και τότε ο σταθμάχης ξεστόμισε την ...θανάσιμη προσβολή: "έτσι κάνετε στο σπίτι σας;" ή "αυτά σας μαθαίνουν στο σπίτι σας;" 

Σύμφωνα με τη μαμά, ο σταθμάρχης έριξε μπουνιά στον μεγάλο... Προφανώς αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί από τους συνεπιβάτες των νεαρών. Δεν φαίνεται όμως να άρχισε η χειροδικία εντός του συρμού. Γιατί όταν τρως μπουνιά κι είσαι, αποδεδειγμένα θερμόαιμος, αντιδράς αμέσως κι όχι σε μεταγενέστερο χρόνο. Τους κατέβασε; Κατέβηκαν μόνοι τους; Πάντως βγήκαν και οι τρεις από το τρένο. Τότε ο ένας πετάει με ορμή το κουτί του αναψυκτικού στο κεφάλι του σταθμάρχη κι αυτός κατευθύνεται προς αυτούς. Τα "παιδιά-διαμάντια" (κατά τον πατέρα) όμως, ανεβάζουν το επίπεδο της βίας και του ρίχνουν μια γερή μπουνιά. Πάει να αντιδράσει, του ορμούν και οι δύο, τον ρίχνουν κάτω και τον αρχίζουν στις κλωτσιές στο κεφάλι, στα γεννητικά όργανα, στα πλευρά, πού σε πονεί πού σε σφάζει. Πεσμένο άνθρωπο, 53 χρονών επειδή τους πρόσβαλε την τιμή. Επειδή δεν τους άφησε να αυθαιρετούν και να αυθαδιάζουν γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κανονισμούς και κανόνες καλής συμπεριφοράς. Απέφυγαν το αυτόφωρο κρυπτόμενοι και σήμερα, απολογήθηκαν κι αφέθηκαν ελεύθεροι. Θα βρεθεί ένας τρόπος να πέσουν στα μαλακά αφού η υπεράσπιση θα βρει τρόπο να δείξει πως "προκλήθηκαν". Εξάλλου, δεν τον σκότωσαν κιόλας. 

Μισέλ Ονφρέ: Ντε Σαντ - ένας κοινός σεξουαλικός εγκληματίας

Επιμελείται ο Χρήστος Μαυρόπουλος

Ενάντια στον μύθο ενός μη σαδιστή Σαντ

Πρώτη κοινοτοπία: ο Σαντ δεν ήταν σα­διστής. Διαβάζουμε στον Απολλιναίρ: «Νομίζω πως ο μαρκήσιος ντε Σαντ ήταν λιγότερο ένοχος από όσο κάποιοι ισχυρίζο­νταν». Ας αφήσουμε κατά μέρος το «νομίζω» και το «κάποιοι», έστω και αν, για την ακρίβεια και την κατανόηση της συζήτησης, ο κάθε αναγνώστης επιθυμεί να γνωρίζει, με αιτιολόγηση, επιχειρήμα­τα, αποδείξεις, για ποιον λόγο πιστεύει ο ποιητής ότι ο πεζογράφος δεν υπήρξε ο ένοχος που η ιστορία υποδεικνύει, εντούτοις, χωρίς καμιά αμφισβήτη­ση! Ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το τόσο βολικό «κάποιοι», ώστε να αποφεύγει να κατονομάζει τους αντιπάλους του σε αυτό το εγχείρημα;

Όταν ο Απολλιναίρ γράφει αυτήν τη φράση, αναφέρεται στην υπόθεση Ροζ Κελλέρ. Ας κάνουμε λοιπόν λίγο ιστορία:

στις 3 Απριλίου 1768, ο Σαντ πλησιάζει στον δρόμο μια ζητιάνα τριάντα έξι χρονών, την Ροζ Κελλέρ. Χήρα, άνεργη υφάντρα, φτωχιά, ζητιανεύ­ει. Ο μαρκήσιος της προσφέρει ένα σημαντικό ποσό αν τον ακολουθήσει στο σπίτι του. Εκείνη αρνείται. Τότε αυτός της απαντά ότι τον έχει παρεξηγήσει, και ότι θέλει απλώς να του καθαρίσει το σπίτι. Εκείνη δέχεται. Την ανεβάζει σε μια άμαξα και την οδηγεί σε μια εξοχική κατοικία.

Σε όλη τη διάρκεια του τα­ξιδιού, ο μαρκήσιος προσποιείται τον κοιμισμένο. Μόλις φτάνουν, την κλειδώνει σε ένα δωμάτιο. Μια ώρα αργότερα, επιστρέφει, την οδηγεί σε ένα άλλο δωμάτιο και της ζητάει να γδυθεί. Εκείνη αρνείται. Την απειλεί με θάνατο και της υπόσχεται ότι, αφού τη θανατώσει με τα χέρια του, θα τη θάψει στο βά­θος του κήπου του. Ο Σαντ φεύγει από το δωμάτιο. Αυτή, τρομοκρατημένη, γδύνεται, αλλά κρατάει το εσώρουχό της. Ο Σαντ επιστρέφει και της αποσπά αυτό το μοναδικό ρούχο.

Στη συνέχεια την πετάει σε έναν καναπέ, μπρούμυτα, αφού της δέσει τα πόδια και τα χέρια. Την ακινητοποιεί πιέζοντας με ένα μα­ξιλάρι τον αυχένα της. Την μαστιγώνει με βία. Εκείνη φωνάζει. Αυτός επαναλαμβάνει τις απειλές του ότι θα την σκοτώσει και της λέει ότι δεν θα διστάσει να θάψει το λείψανό της στον κήπο. Αυτή συγκρατεί τις κραυγές της. Την χτυπά πέντε-έξι φορές, πότε με ρα­βδί και πότε με καμουτσίκι. Χαράζει τη σάρκα της με έναν σουγιά και, στη συνέχεια, για να επιτείνει τον πόνο, χύνει λιωμένο κερί στις αιμάσσουσες πληγές.

Αυτή φοβάται να πεθάνει αμαρτωλή και ζητάει να κοινωνήσει. Ο Σαντ την καθησυχάζει: θα την εξομολογήσει ο ίδιος... Έπειτα εκσπερματώνει βγάζοντας κραυγές ζώου. Κλειδώνει το θύμα του σε ένα άλλο δωμάτιο και της λέει ότι θα την ξανασυναντήσει το βράδυ. Αυτή φτιάχνει ένα σκοινί με τα σεντόνια και δραπετεύει από το παράθυρο...

Κι εμείς που φάγαμε ξύλο, τι πάθαμε;

..ακούμε συχνά να ακούγεται από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας , αλλά και από νεότερους , δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που ... «ενοχλεί».

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;"

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και..αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

Επικίνδυνη Κοινωνία – Διαφθορά, Βία και Παγκοσμιοποίηση

Φωτεινή Μαστρογιάννη 

«Στην κοινωνία όπου δεν συνυπάρχουν μεγάλος πλούτος και μεγάλη φτώχεια διαμορφώνονται τα πιο υγιή ήθη, γιατί εκεί δεν ευδοκιμούν ούτε η αλαζονεία, ούτε η αδικία ούτε ο φθόνος».

Πλάτων

Η «ανάπτυξη» είναι μία λέξη της μόδας στη χώρα μας και θεωρείται ως η λύση στο οικονομικό της πρόβλημα. Τι είδους ανάπτυξη όμως έχει επιτευχθεί στις διάφορες χώρες του κόσμου;  Η «ανάπτυξη» ενίσχυσε το εισόδημα κάποιων  (λίγων) σε παγκόσμια κλίμακα ενώ αντίθετα μείωσε το εισόδημα των περισσότερων. Αυτού του τύπου «ανάπτυξη» δημιούργησε τον καταναλωτισμό, την αστικοποίηση, το μεγαλύτερο διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων αλλά και την αδικία, την ανισότητα,  τη βία και τη διαφθορά. 

Στην Ελλάδα αυτή η ανισότητα, η αδικία και η διαφθορά είναι μία παλιά ιστορία. Γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος: «Το κυριότερο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας είναι το χαμηλό αναπτυξιακό επίπεδο και οι μεγάλες ανισότητες, φυσική συνέπεια των εθνικών περιπετειών, των επεμβάσεων και της εξάρτησης…Το ελληνικό κοινωνικό τοπίο: μια μικρή ομάδα προνομιούχων που κυριαρχεί επί ενάμισι αιώνα σε ένα κόσμο μαζικής φτώχειας. Αυτή η προκλητική ανισότητα, με τη συνεπικουρία εξωγενών παραγόντων, διαιώνισε τη στασιμότητα της κοινωνίας και τις εσωτερικές βίαιες αντιπαραθέσεις».

Παράλληλα με αυτή την ανάπτυξη των λίγων, ο Ούλριχ Μπεκ (1992) ανέφερε ότι αναπτύσσεται μία «επικίνδυνη κοινωνία», μία κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ολοένα και αυξανόμενη αβεβαιότητα και εργασιακή ανασφάλεια καθώς και από έλλειψη γνώσης για το περίπλοκο πλέον περιβάλλον της καθημερινότητας (βλ.χρήση έξυπνων κινητών, Η/Υ κοκ).

Σε μία τέτοια κοινωνία αναπτύσσεται η διαφθορά που οφείλεται στην κακού τύπου «ανάπτυξη» με την αυξημένη ανισότητα και κοινωνική αδικία, στη βία που δημιουργεί η καταπιεστική καθημερινότητα του ατόμου αλλά και στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Η απάντηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Γεια σας.

Είμαι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και θα ήθελα να παρουσιάσω το δικό μου μικρό κομμάτι της αλήθειας που μου αναλογεί,χωρίς να παραγνωρίζω την αλήθεια της κυρίας που έγραψε το κείμενο αλλά και όλων των άλλων που ασχολήθηκαν με το θέμα.

Δεν γνωρίζω τη διαδικασία μέσω του facebook, γι’ αυτό απευθύνομαι σ’ αυτό το blog, με την ελπίδα ότι θα φτάσει «στα χέρια» της άμεσα ενδιαφερόμενης αλλά και αυτών που με κατηγορούν ή με υπερασπίζονται.

Πρώτα θα αναφερθώ-όσο πιο λακωνικά γίνεται- σε κάποια γενικότερα ζητήματα που με ταλανίζουν,σε κάποιες απόψεις που ενστερνίζομαι και που,έχοντας μια δυναμική σχέση με τον αυθορμητισμό και το χαοτικό της ύπαρξης, με οδηγούνε σε μια στάση ζωής και όχι σε κάποια άλλη .Ύστερα θα αναφερθώ και στο συγκεκριμένο.

α)Σε σχέση με τη μουσική(και γενικότερα την τέχνη):

Η μουσική είναι βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Έρχεται να στηρίξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που βάλεται από εξωτερικούς εχθρούς(απάνθρωπες εξουσίες,άπληστα ανθωποειδή,που σαν θεοί μοιάζουν τον ήλιο ,το ψωμί και το θάνατο) αλλά και από εσωτερικές συγκλονιστικές διαδικασίες.

Βία και πολιτική στη μαρξιστική θεωρία

Του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου

[...] Η έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής στράτευσης ειρηνικού χαρακτήρα έχει μετατρέψει τους πολίτες αναγκαστικά σε καταναλωτές πολιτικών ειδήσεων. Έτσι, η ελληνική κοινωνία π.χ. παρουσιάζει την εικόνα μιας κοινωνίας, φραστικά τουλάχιστον υπερπολιτικοποιημένων, ουσιαστικά ωστόσο απολιτικών όντων, τα οποία, αντί να αντισταθούν μαζικά στο σύστημα εξουσίας, καταφεύγουν στους εκάστοτε φορείς του, προκειμένου να λύσουν τα προβλήματά τους, καθιστώντας την έννοια του ενεργού πολίτη κενό γράμμα [...] Η σχέση βίας και πολιτικής είναι σχέση διαλεκτική και υπόκειται στη λογική της εξέλιξης, γι΄αυτό και κάθε εποχή διαμορφώνει με το δικό της τρόπο τις συνθήκες απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το γεγονός ότι τα επαναστατικά κινήματα του παρελθόντος απέτυχαν, δεν σημαίνει πως η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη στην απραξία και την καταστροφή, αρκεί εμείς οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης ως μέσο απελευθέρωσης. (Βία και πολιτική στη μαρξική θεωρία[1]
Ο ρόλος της βίας στην ιστορία αποτελεί, ως γνωστόν, κεντρικό σημείο στην κοινωνική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. «Η βία», γράφει ο Κάρολος Μαρξ , «είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούργια. Η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη»[3].

Με τον ορισμό αυτό, ο Μαρξ δίνει το στίγμα της επαναστατικής βίας, την οποία και συνδέει άμεσα με την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, τις οικονομικές σχέσεις, τις μορφές εξουσίας που αυτές συνεπάγονται και τέλος με τη διαδικασία συνειδητοποίησης των μαζών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στο διάλογο για το ρόλο της βίας πολλοί μελετητές, όταν παραπέμπουν στην έννοια της βίας στο Μαρξ, αποφεύγουν να αναφέρουν τη συμπληρωματική φράση «η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη» που εκφράζει και την πεμπτουσία της υλικής διάστασης της πολιτικής βίας, καθώς τη συνδέει με την έννοια των παραγωγικών σχέσεων και την ιδιοκτησία.

Μετά τα ψέματα

Ο Στάθης στον eniko

Δεν μπορώ να ακούω άλλο αυτό το «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», αποβλακώνει τη συζήτηση. Είναι επιπέδου Παπαμιμίκου, αλλά και Βορίδη. Ο ένας (ως παράδειγμα) μπορεί να αποβλακώνει μια συζήτηση απόφυσικού του, είναι φυσικό ταλέντο,

ο δεύτερος όμως (πάλι ως παράδειγμα) αποβλακώνει τη συζήτηση απόπονηρία. Ο κ. Βορίδης, ο κ. Μπαλτάκος, ο κ. Λαζαρίδης είναι έξυπνοι άνθρωποι. Και ακριβώς για αυτό γνωρίζουν ότι η εξάπλωση της βλακείας είναι προϋπόθεση της διαχείρισης του φόβου, του «σοκ και του δέους». Ηαποκολοκύνθωση πασπαλισμένη με δόσεις κατατρομοκράτησης είναι η πρώτη ύλη της προπαγάνδας

που κυριαρχεί στις αστικές δημοκρατίες καθώς αυτές σιγά-σιγά (και σταθερά τα τελευταία τριάντα χρόνια) εκφυλίζονται και διολισθαίνουν προςαστικές τυραννίδες.

Απ’ την εποχή της «Θεογονίας» είναι γνωστό ότι το Κράτος και η Βίαείναι αδέρφια, το Κράτος και τη Βία βάζει ο Αισχύλος να ανεβάζουν τον Προμηθέα στον βράχο του μαρτυρίου.

Είναι επίσης γνωστό ότι στις συντεταγμένες αστικές δημοκρατίες (όπως και στις λαϊκές ή τις σοσιαλιστικές) το κράτος έχει (και πρέπει να έχει) τομονοπώλιο της βίας. Μέσα απ’ τους θεσμούς. Δηλαδή μιας βίας νόμιμης. Που, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει την παράνομη βία. Εκείνην που όχι μόνον δεν προβλέπουν, αλλά απαγορεύουν οι θεσμοί.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι συχνά και συνήθως παράνομη βία ασκεί και το κράτος, είτε όταν υπερβαίνει τα θεσμισμένα (οπότε μιλάμε γιααυταρχισμό και καταστολή) είτε όταν μετέρχεται παρακρατικές μεθόδους, είτε όταν υφίσταται πραξικόπημα και εκτρέπεται απ’ το πολίτευμα. Ολα αυτάχαρακτηρίζουν το

αστικό κράτος και τη βία που ασκεί, διότι είναι ένα ταξικό κράτος(όπως άλλωστε και το σοσιαλιστικό), ώσπου να φθάσουμε στην αταξική κοινωνία και να μαραζώσει το κράτος (και μαζί του η αδελφή του η βία). Οταν λοιπόν οιΠαπαμικοβορίδες λένε ότι «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», τι ακριβώς εννοούν;

Οτι καταδικάζουν τη συνταγματική και νόμιμη βία του κράτους; Οτι καταδικάζουν την αντισυνταγματική και παράνομη βία των μνημονίων; Οτι καταδικάζουν τη νόμιμη αντίσταση του λαού στην παράνομη βία που ασκούν εναντίον του δυνάμεις «υπεράνω του νόμου»; Τί ακριβώς καταδικάζουν; καταδικάζουν εν τέλει την πολιτική;

Διότι σε μια ταξική κοινωνία το φαινόμενο της βίας, νόμιμης και παράνομης, έμμεσης και άμεσης, είναι ακριβώς το επίδικο της πολιτικής.

Πόσο ακόμα θα πρέπει να αποβλακωθούμε ακούγοντας παρλαπίπες; Πλην όμως, άκρως τρομοκρατικές παρλαπίπες. Μιλάμε για τη βία λες και πρόκειται για ένα μεταφυσικό φαινόμενο. Η βία έχει προσδιορισμούς. Αν δεν μιλάμε για τη βία στη βάση αυτών των προσδιορισμών, αερολογούμε.

Για παράδειγμα η βία της «ελεύθερης αγοράς». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία απ’ αυτήν που ασκείται εναντίον των εργαζομένων στο πλαίσιο αυτής της ζούγκλας που ακούει στον ευφημισμό «ελεύθερη αγορά». Οπως και δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα στην εποχή μας από αυτό το ίδιο το σόφισμα της «ελεύθερης αγοράς». Μπορεί να

"Για να αλλάξει ο κόσμος ίσως χρειαστεί να ποτίσουμε τη γη το δικό μας αίμα...όχι με το αίμα των άλλων..."

Ευχαριστώ το φίλο Α. Αργυρόπουλο

Προσοχή! Διχασμός!

Οι γραμμές αυτές γράφηκαν περίπου μια ώρα μετά το χθεσινόδολοφονικό χτύπημα κατά των μελών της Χρυσής Αυγής κι ενώ ακόμα οι πληροφορίες για το γεγονός έφθαναν στα γραφεία της Real News. Συνεπώς, διαβάζοντας εσείς σήμερα αυτό το κείμενο θα γνωρίζετε περισσότερα εις ό,τι αφορά τις εξελίξεις. Θεώρησα όμως -επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο- απαραίτητο να γράψω, όχι εν θερμώ, αλλά

όσον πιο νηφάλια μπορώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την πολιτική και ηθική πλευρά του πράγματος, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Εν πρώτοις η στήλη εκφράζει τα συλληπητήριά της στους οικείουςκαι τους φίλους των δύο παιδιών που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους. Θρηνώ και πενθώ.

Αυτό το χτύπημα εναντίον των νεαρών παιδιών, είτε μελών, είτε οπαδών ή φίλων της Χρυσής Αυγής, είναι ένα φασιστικό χτύπημα. Αυτοί που το διέπραξαν, εκτελεστές και δολοφόνοι, είναι φασίστες, ό,τι άλλο κι αν νομίζουν ή δηλώνουν ότι είναι. Διότι μόνον οι φασίστες νομίζουν ότι είναι θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει ή ποιος πεθαίνει, όπως έκανε η 17 Νοέμβρη στο παρελθόν και η Χρυσή Αυγή προσφάτως.

Αυτοί που νομίζουν ότι μπορεί να είναι τιμωροί, κάτι σέχτες μέχτες ή οποιουδήποτε άλλου τύπου κουκουλοφόροι και μπάχαλοι, απ’ τη στιγμή που σηκώνουν το όπλο και παίρνουν μια ανθρώπινη ζωή είναι φασισταράδες του κερατά και τίποτε άλλο.

Διαφωτιστική βία…

(Επενδυτής, 19/10/2013)

Ξεκαθαρίζω εξαρχής: Δεν καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Τουλάχιστον όχι πριν αποσαφηνίσουμε από πού προέρχεται η βία. Η βία υπάρχει πριν το είδος μας κυριαρχήσει στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Είναι ο όρος ύπαρξης αυτής της αλυσίδας. Και κανένας κρίκος της -ούτε η αόρατη αμοιβάδα ούτε ο τρομερός λέων- διανοήθηκε να αξιολογήσει ηθικά και να απορρίψει τη βία. Η περιγραφή του βιβλικού παραδείσου, όπου τα είδη συνυπήρχαν χωρίς κανένα να διανοηθεί να κατασπαράξει άλλο, έχει ένα αβυσσαλέο κενό: με τι τρέφονταν; Με φωτοσύνθεση;

Πέραν της τροφικής αλυσίδας, δεν χρειάζεται να είναι κανείς αμετανόητος οπαδός του Μαρξ για να καταλάβει ότι η βία ήταν και παραμένει «η μαμή, που από κάθε παλιά κοινωνία, ξεγεννά μια καινούργια». Η Ιστορία είναι μια επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση της παρατήρησης. Σε σημείο ώστε οι ιστορικοί να αποκαλούν «σκοτεινούς αιώνες» τα μακρά διαλείμματα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας που χαρακτηρίζονται από ειρηνική «στασιμότητα» και απουσία βίας. Η ίδια η πρόοδος, όσες ηθικές ενστάσεις κι αν έχει κανείς γι’ αυτήν, συντίθεται από απίστευτες ποσότητες βίας -κρατικής, στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής- που ασκήθηκε από και σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να το αντιληφθεί αυτό. Αρκεί η στοιχειώδης γνώση της αρχαιοελληνικής μυθοπλασίας, ή μια επαφή με το έργο του Αισχύλου, για να θυμηθεί τον ιδρυτικό μύθο: η Βία μαζί με τον αδελφό της, το Κράτος, υπηρετούν τον Δία και υλοποιούν αδιαμαρτύρητα τη βάναυση εντολή του να καρφώσουν τον «κλέφτη» Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου. Η Βία χαρακτηριστικά βουβή, το Κράτος λαλίλαστο, επιτηρούν τον «εκτελεστή» Ήφαιστο, στον πρόλογο του «Προμηθέα Δεσμώτη» Ο Αισχύλος δεν ήταν ένας προ Μαρξ μαρξιστής. Αποδοκιμάζει τη βία του κυρίαρχου Δία και επιδοκιμάζει τη βία του «κλέφτη» Προμηθέα για να καταγράψει συμβολικά τη συνθήκη της εποχής του. Η βία που ασκούσε ακόμη και το δημοκρατικά διευθυνόμενο κράτος της κλασικής Αθήνας -για να μη σηκώνουν κεφάλι οι δούλοι, για να εφαρμόζονται οι νόμοι που ψήφιζε η συνέλευση των πολιτών, για να εξοστρακίζονται οι ανεπιθύμητοι πολιτικοί, για να συλλέγονται οι φόροι, για να αντιμετωπίζονται οι εχθροί, για να καταπνίγονται οι εξεγέρσεις στις αποικίες- ήταν μια βία αποδεκτή. Το αναγκαίο κακό που διασφάλιζε τις ελευθερίες των πολιτών.

Για τη «βία από όπου και αν προέρχεται»

Αρθρογράφος: 

Τάνια

«Πατρίδα; Πουλημένη στο σφυρί!

Λευτεριά; Mε χαλκάδες δεν μπορεί!»

Πολλά λυρικά, ανόητα και κυρίως ύπουλα γράφονται και λέγονται αυτόν τον καιρό για τη «βία από όπου και αν προέρχεται». Eδώ δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια θεωρητική φιλοσοφική συζήτηση, που προέκυψε τυχαία. Bρισκόμαστε μπροστά στην οργανωμένη προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά να επιβάλλει σιωπή τάφου στο λαό, αφού δεν μπόρεσε να τον ξεγελάσει ώστε να αποδεχτεί τα «άδικα, σκληρά, αλλά αναγκαία μέτρα» υποδούλωσής του.

Mεγάλο το θέμα Bία και μόνο ακροθιγώς μπορεί να πιαστεί από τη στήλη.

Bία και Kράτος. Δυο από τα πιο γνωστά παιδιά του Tιτάνα Πάλλαντα και της Στυγός, του φοβερού ποταμού του Άδη στα νερά του οποίου βυθίζονταν οι ψυχές των συκοφαντών, των προδοτών και όσων είχαν διαπράξει κακό. Στα νερά της ορκίζονταν τον πιο βαρύ όρκο τους οι ίδιοι οι θεοί, με τιμωρία φοβερή την έκπτωση τους. Πιο γνωστά, γιατί μια από τις πιο σημαντικές πράξεις της ζωής τους ήταν η άτεγκτη επίβλεψη στο αλυσόδεμα του φωτοδότη των ανθρώπων, Προμηθέα στον Kαύκασο, σαν εκτελεστές της τιμωρίας που επέβαλλε στον ισόθεό του ο Δίας. Σαν τέτοιους τους παρέδωσε στην αιώνια αναγνωρισιμότητα η Aισχύλεια τραγωδία «Προμηθέας Δεσμώτης». H Bία δεν αντιπροσώπευε για τους αρχαίους, κατ’ ανάγκη κακές δυνάμεις. Ήταν η προσωποποίηση ενός εργαλείου στα χέρια θεών και ανθρώπων που επέβαλε την κακή ή καλή επιλογή τους, πέρα από συναισθήματα ή άλλες αδυναμίες. Tο Kράτος πάλι, ήταν η προσωποποιημένη δύναμη της οργανωμένης κοινωνίας. Tα άλλα δυο παιδιά του Πάλλαντα και της Στυγός, ήταν ο Zήλος και η Nίκη, αδέλφια της Bίας και του Kράτους. Tυχαία η μυθολογική Στύγα είχε μητέρα τη Θέμιδα, που αποτελούσε την ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της φυσικής και της ηθικής τάξης καθώς και της εθιμοτυπίας; Kουβάρι γοητευτικό στο ξετύλιγμά του η αρχαιοελληνική μυθολογία.

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;

Submitted by aristeroblog on Tue, 2013-10-15 16:53

Printer-friendly version

 Νίκος Μπογιόπουλος

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το«σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;      

«Όταν η διοίκησις  βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν' αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των
βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν' αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»

Αυτό δεν είναι συνταγή κάποιου «κουκουλοφόρου». Είναι απόσπασμα , από το«Νέα Πολιτική Διοίκησις», το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου. Οι κύριοι του  «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και δεν τον έχουν… καταδικάσει ακόμα τον Ρήγα;