ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΕΙΚΟΝΟΔΟΥΛΩΝ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Να θυμίσουμε ότι ο όρος βανδαλισμός προήλθε από το μάχιμο γερμανικό φύλο των Βανδάλων, οι οποίοι συνήθιζαν κατά τις εκστρατείες τους να καταστρέφουν έργα τέχνης από τους τόπους των κατακτήσεών τους. Κατέστρεφαν κυρίως αγάλματα, αφαιρώντας συνήθως τις μύτες και τα αυτιά των προσώπων κι αυτό με αφορμή μια προκατάληψη που έλεγε πως τα αγάλματα διαθέτουν ψυχή και έτσι, καταστρέφοντάς τα, αφαιρούσαν τη δυνατότητα να εισέρχεται και να εξέρχεται η ψυχή μέσα στο άγαλμα.

Δυστυχώς, στα μάτια και ο βανδαλισμός των ηρώων του '21 στην Αργυρούπολη.

 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

Ουδείς διανοήθηκε, εκδικούμενος για τις πολικές ιδέες τους, να καταστρέψει το έργο καλλιτεχνών.
Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Νταλί και του Καζαντζάκη.

Ο Νταλί έχει χαρακτηριστεί ως υποστηρικτής του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία. Οι πολιτικές του απόψεις ήταν άλλωστε και η αιτία της διαμάχης του με πολλά από τα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος. Αν και στα νεανικά του χρόνια, ο Νταλί είναι γνωστό πως συνδέθηκε πιο στενά με τον χώρο του αναρχισμού και του κομμουνισμού στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αρνήθηκε να κάνει αντίσταση ή να επιλέξει στρατόπεδο. Συνδέθηκε ωστόσο περισσότερο με το καθεστώς του Φράνκο, ιδιαίτερα κατά την επιστροφή του από την Αμερική στην Ισπανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Νταλί ζωγράφισε και ένα πορτραίτο της κόρης του Ισπανού δικτάτορα.
Ο Νταλί έχει δηλώσει ο ίδιος ότι δεν έχει πολιτική θέση. Είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό.

Εξαιρετικό / επίκαιρο άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στα ΝΕΑ 11.1.2020

Γράφει μεταξύ άλλων:

"Κάποιοι εδώ και χρόνια προβάλλουν την αυτοκτονική άποψη ότι διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι να ενθαρρύνουμε τον εθνικισμό των γειτόνων. Και βρίσκουν πως έχουν πάντα δίκιο στις επιθετικές διεκδικήσεις τους οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και άλλοι, επιπλέον, δε, πως και ιστορικά είχαν πάντα αυτοί δίκιο και οι Έλληνες πάντα άδικο. Μονίμως. Φτάσανε να υποστηρίζουν πως τα περνούσαμε ζωή και κότα επί Τουρκοκρατίας (αποφεύγουν τη λέξη και γράφουν εξωραϊσμένα "επί οθωμανικής διοίκησης") κι ότι παρότι οι γείτονες μας χρωστάνε γενοκτονίες, εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε και το βόδι. Τόση γενναιοδωρία.

Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA. Και στη Σμύρνη έγινε ένα απλό στριμωξίδι, το κρυφό σχολειό ήταν ΙΕΚ και ο Ζάλογγος δεν υπήρξε. Ο Κολοκοτρώνης τίναζε χαριτωμένα τη στάχτη απ' τον ώμο, το Έπος της Αλβανίας είναι ένας μύθος και το "Όχι" το είπε η θεία μου. Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε το 1912 , αλλά (δες λέξη) "ενσωματώθηκε" στο ελληνικό κράτος. Δεν σκοτώθηκαν χιλιάδες Έλληνες στη μάχη των Γιαννιτσών, δεν πολιορκήθηκε η πόλη και δεν παραδόθηκε αναγκαστικά, αλλά μας την έδωσε μποναμά ο Ταχσίν Πασάς, επειδή είμαστε τσόκ γκιουζέλ.

Οι μεταμοντέρνοι χρήσιμοι ηλίθιοι του ταξικού ανεθνισμού

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο πολιτικός “ρεαλισμός” μας επιβάλλει να διαπιστώσουμε, ίσως όχι ακριβώς το “τέλος της Ιστορίας”, αλλά οπωσδήποτε ότι στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες το πάλαι ποτέ πατριωτικό πάθος, το δημοκρατικό και ταξικό πολιτικό σθένος των λαών και των κοινωνικών ομάδων που υφίστανται την εκμετάλλευση, έχει προ πολλού και “οριστικά” εξουδετερωθεί. Και σ’ αυτό έχουν συμβάλει οι χρήσιμοι ηλίθιοι του ταξικού ανεθνισμού.

Άλλωστε, η οικονομίστικα κατανοητή και εγκλωβισμένη στις ανισότητες της διανομής του πλούτου εργατική τάξη, ιδίως μάλιστα υπό τον πολυεθνικό και κατακερματισμένο “αμερικανικό” της χαρακτήρα, έγινε ένα εύχρηστο ιδεολογικό εργαλείο. Εργαλείο που μπορούσε εύκολα να στραφεί κατά του “ιστορικού αφηγήματος” του έθνους, ή έστω του “λαού των νοικοκυραίων” αυτού του έθνους.

Η σταδιακή εγκατάλειψη των ιδεολογικά υποβαθμισμένων παραγωγικών δραστηριοτήτων από τους αυτόχθονες εργαζόμενους και παράλληλα οι συνεχείς ροές λαθρομεταναστών, που παρείχαν στα νέα μικρομεσαία αφεντικά άφθονο φθηνό εργατικό δυναμικό, διευκόλυναν (ιδεολογικά τουλάχιστον) παρόμοιες νοηματικές αποδομήσεις της “εργατικής τάξης” και του “λαού”.

Για πολλούς όλο αυτό το νέο ιδεολόγημα πριμοδοτούσε επίσης την ηθική μιας παγκοσμιοποιημένης και αμιγώς ταξικής υποτίθεται πάλης. Πάλης, η οποία συγκάλυπτε τη νεοφιλελεύθερη “ανθρωπιστική” ηθική των ανοιχτών συνόρων, βάπτιζε εργατική τάξη όλους τους κοινωνικά και πολιτικά αποκλεισμένους, όλους τους λαθρομετανάστες, όλους τους στερημένους και όλους τους φτωχούς.

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Το εν λόγω ιδεολόγημα δανειζόταν από τη μαρξιστική ορολογία την ταξική συγκρουσιακή δυναμική, με την οποία ένας κάποιος νεολαιίστικος και υποθετικά αντιεξουσιαστικός λόγος επιχειρούσε να αμφισβητήσει πολιτικά την έννοια του έθνους (και εκείνη του λαού). Όχι άμεσα, από τη νεοφιλελεύθερη σκοπιά της παγκοσμιοποίησης των καπιταλιστικών αγορών, αλλά έμμεσα και υποτίθεται από τα αριστερά.

Αγαπητοί προφεσόροι, οι Τούρκοι μας χρωστάν

από Γιώργος Καραμπελιάς 

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Κ. Καβάφης, «Ας φρόντιζαν»

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ελληνικός λαός, στις εκλογές του 2019 και πολύ περισσότερο σε εκείνες του 2023, επισφράγισε την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, ως ιδεολογικού και πολιτικού πυρήνα του εθνομηδενισμού. Κόμμα που είχε συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος του μηδενιστικού apparat της ύστερης μεταπολίτευσης, από τον Αντώνη Λιάκο και τη Μαρία Ρεπούση, έως τον Δημήτρη Χριστόπουλο και τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά: από τον καθηγητή Σημίτη και τον ΓΑΠ, μετακόμισαν ή, στην καλύτερη περίπτωση, «γοητεύτηκαν», από τον ΣΥΡΙΖΑ – και παρεμπιπτόντως την εξουσία.

Ο «χώρος», όμως, κατά την πρώτη μνημονιακή περίοδο μέχρι το δημοψήφισμα του 2015, είχε διασπαστεί, καθώς η κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ περιλάμβανε και μια ισχυρή «λαϊκιστική» και/ή ρωσική και αντιευρωπαϊκή συνιστώσα, από τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη μέχρι τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.

Έτσι, μέρος του σημιτικού χώρου θα εγκαταλείψει και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βανιζέλου, που συνεργαζόταν με τον «εθνικιστή» και «αντιμνημονιακό» Σαμαρά, και θα στραφεί προς τη ΔΗΜΑΡ και το μνημονιακό, και εξίσου μηδενιστικό με τον ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι.

Και μόνο μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την εκπαραθύρωση των Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, θα αρχίσουν και πάλι αρκετοί να επανακάμπτουν στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ, με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, οι Χριστόπουλος, Τσιτσελίκης, Μητσός, Ηρακλείδης, Κοππά και σύσσωμο το ΕΛΙΑΜΕΠ θα αναφωνήσουν αφερίμ.

Κάποιοι, μετά το ναυάγιο Μεϊμαράκη, θα πλησιάσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως τον εκσυγχρονιστή πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας· παρότι θα τους απογοητεύσει, τουλάχιστον εν μέρει, με την αντίθεσή του στη σύναψη της συμφωνίας των Πρεσπών και κυρίως, μετά το 2019, με την «εθνικιστική» του πολιτική στον Έβρο και στο Ανατολικό Αιγαίο, ή με την «επιθετική» του ομιλία στο αμερικανικό Κογκρέσο, το 2022.

Αρκετοί θα παραμένουν, έτσι χολωμένοι, γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή σε «κύκλους» ανάλογους με εκείνους του Ευάγγελου Βενιζέλου, περιμένοντας την ευκαιρία να ανακάμψουν. Άλλωστε, το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και ιστοσελίδες όπως το in.gr, τηρώντας τη σημιτική παράδοση του «Συγκροτήματος», και λιγότερο η «Καθημερινή», θα τους παρηγορούν, αποζημιώνοντάς τους με τη συστηματική φιλοξενία των «αναλύσεών» τους –παρότι σχεδόν κανείς δεν τις διάβαζε–, κρατώντας τους εν εγρηγόρσει για ώρα ανάγκης.

Ο Χριστόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ για τη Β. Ήπειρο: Ομιλεί χωρίς ντροπή για “ελληνικό αλυτρωτισμό” και “εθνοκάθαρση”

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όπως θα διαπιστωθεί στη συνέχεια, άλλο ένα παράδειγμα οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι Έλληνες, υποτίθεται διεθνιστές, καταλήγουν να υποστηρίζουν τα εθνικιστικά αφηγήματα τρίτων χωρών, είτε αυτά είναι το αλβανικό, είτε το σκοπιανό, είτε το τουρκικό.

Το ζητούμενο είναι εάν αυτό το ιδιότυπο «εθνικό αυτομαστίγωμα» ερμηνεύεται αποκλειστικά και μόνον ως αποτέλεσμα ιδεοληψιών ή χωρούν και άλλου τύπου δυνητικές ερμηνείες. Διότι στην υπόθεση με τη μειονότητα στη Θράκη που απασχόλησε τη δημοσιότητα προεκλογικά, προέκυψαν να παίζουν καθοριστικό ρόλο και ειδικές σχέσεις με πρεσβείες…

Λίγες μέρες λοιπόν μετά την εμπλοκή του στην ομάδα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη συντριπτική πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής που προσυπέγραφε την συμπερίληψη της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις μειονοτικές περιοχές, κι ενώ δεν έχει ακόμα υποχωρήσει ο αρνητικός αντίκτυπος, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος «ξαναχτυπάει» με άρθρο του στον ιστοχώρο «NEWS 247».Αυτή τη φορά στο στόχαστρό του μπαίνει η περιοχή της Βορείου Ηπείρου και η ελληνική μειονότητα. Κι όλα αυτά ειπώθηκαν, όπως διευκρινίζεται, σε εκδήλωση στο Μεσογειακό Πανεπιστήμιο στα Τίρανα της Αλβανίας, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, μαζί με τον Ιστορικό Λάμπρο Μπαλτσιώτη.

Το να μπει κανείς στη διαδικασία να απαντήσει σε όσα αναφέρει, είναι πολύπλοκη και εξειδικευμένη εργασία. Ο χώρος δεν επαρκεί.

Η απλή αναφορά όμως όσων υποστηρίζει, αρκεί για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δυστυχώς, αφού η κατηγορία αφορά ελληνικό κόμμα, οι κατηγορίες περί «εθνομηδενισμού» που εξαπολύονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν… πολιτικές συκοφαντίες, αλλά στηρίζονται στις πεποιθήσεις του σκληρού πυρήνα της ηγεσίας του.

Χρυσαυγίτες και αριστεροί εθνομηδενιστές κτυπούν τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο!!!

Δημήτρης Ναπ.Γ

Πέρασαν πολλά χρόνια πριν μάθω ότι το άγαλμα της θυσίας στον κήπο του Πολυτεχνείου που γέμιζε κόκκινα τριαντάφυλλα κάθε 17 του Νοέμβρη, ήταν η μορφή του ιστορικού Νίκου Σβορώνου (που το φιλοτέχνησε ο μεγάλος γλύπτης Μέμος Μακρής). Ναι, του κομμουνιστή ανανεωτικού ιστορικού, ο οποίος προς χάριν της επιστημονικής αμεροληψίας μπορούσε να παραμερίζει την αριστερή κοσμοθεωρία του, ώστε να κατανοεί τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών συνθηκών στη γέννηση της ιστορίας.

Ναι, του κομμουνιστή ιστορικού, που μιλούσε για την διαμόρφωση του νεοελληνικού εθνικού σχηματισμού στον 11ο αιώνα, στην υστεροβυζαντινή περίοδο. Ναι, του ιστορικού που μίλησε για το αντιστασιακό φρόνημα και ήθος του ελληνισμού, ως κινητήρια δύναμη της μακρόχρονης επιβίωσής του. Ναι, του ιστορικού που η ανανεωτική ματιά του, ανέλυε την ιστορία σε κύκλους, ορίζοντας την μακραίωνη διάρκεια των ιστορικών εποχών και καθιστούσε την εθνική ιστορική συνέχεια (σαφώς με τομές και ασυνέχειες) ως μια ζωντανή πραγματικότητα. Και μέσα στη εθνική και κοινωνική διαχρονία του ελληνισμού, κατανοούσε τόσο την Ορθοδοξία ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, όσο και ως παράγοντα που συνέβαλε (παρά τον ενίοτε διττό της ρόλο : απολυταρχικό και απελευθερωτικό) στη διαμόρφωση της αντιστασιακής ταυτότητας του ελληνισμού, τόσο ως έθνος όσο και ως κοινωνικό σχηματισμό.

Τα πολλά τελευταία χρόνια, εκτός από ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, η αριστερά παραδόθηκε στη ρευστή κοσμοπολίτικη ψυχή της και από εθνικοαπελευθερωτική, κατάντησε ουρά του κεφαλαίου με την εθνομηδενιστική αλαζονεία και εξουσία της. Η Ρεπούση, η Κουλούρη, ο Λιάκος, ο ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας, ο Άκης Γαβριηλίδης, τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Φίλης, κ.α τα πρώτα βιολιά του μηδενισμού, της διαστρέβλωσης και της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως, κάθε Νοέμβρη – ιδιαίτερα μετά το 1996 – όλες οι αριστερές συνιστώσες και τα αποκόμματα της εξωκοινοβουλευτικής «ταξικής» αριστεράς, που βρόμιζαν την εθνική και αγωνιστική μνήμη ενός χρόνια και ποικιλότροπα υποδουλωμένου λαού, συνέχιζαν λόγω άγνοιας, ή αδιαφορίας να καταθέτουν στεφάνια σε έναν από τους ιστορικούς της εθνικής, ιστορικής μας συνέχειας. Η πραγματικότητα και η εικόνα, αποδεικνύεται ενίοτε τόσο τραγική, αλλά και τόσο…ευχάριστη!!!. Ενώ την ίδια  στιγμή λερώνουν το έργο του στα ανερμάτιστα έντυπά τους, οι μηδενιστές… προσκυνούν έναν άνθρωπο που μόνο μηδενιστής δεν ήταν και καταθέτουν στεφάνια και γαρύφαλλα στην …εθνική συνέχεια.  Η απόλυτα συμβολική τραγική ήττα τους!

Ανίκανος να ανταποκριθεί στα σημεία των καιρών

του Σωτήρη Κύρμπα

Ο Τσίπρας το έχει πάρει απόφαση πως δεν πρόκειται να ξανακυβερνήσει την χώρα και αρκείται στον ρόλο του κομπάρσου, του μονίμως αντιπολιτευόμενου σε όλους και σε όλα, στάση που θα του εξασφαλίσει (νομίζει) κάποιον ρόλο στα παρακλάδια της εξουσίας, ελπίζοντας σε κάποιο ατύχημα ή εκτροπή που θα δημιουργήσει συνθήκες νέας ευνοϊκής συγκυρίας για τον ίδιο, όπως το 2014-15.

Μόνον έτσι είναι δυνατόν να ερμηνευτεί το απόσπασμα της συνέντευξής του που παραχώρησε στο Kontra Channel, όπου όχι μόνο δεν κρύβει την ενόχλησή του για την απόκτηση των αεροσκαφών Rafale από την Ελλάδα, αλλά και ειρωνεύεται την τελετή υποδοχής τους κατά την οποία όπως σε όλα τα όπλα του Ελληνικού Στρατού έγινε αγιασμός και ανάκρουση του Εθνικού  Ύμνου. “Είναι ένας συνδυασμός κιτς με τους παπάδες να ευλογούν τα πτερύγια και τη μπάντα να παιανίζει τον εθνικό ύμνο”, ανέφερε χαρακτηριστικά.

Έχουμε εμπεδώσει την αλλεργία του Τσίπρα με τον Εθνικό μας Ύμνο από την εποχή που τηρούσε στάση αναμονής του… τρόλεϊ στο άκουσμά του, κατά τις επίσημες τελετές έμπροσθεν του Αγνώστου Στρατιώτη επί της πλατείας Συντάγματος. Τότε ήταν και πρωθυπουργός της χώρας, αλλοίμονο, εκμεταλλευόμενος εκείνη την συγκυρία κατά την οποία ο ελληνικός λαός ζαλισμένος από οικονομική καταστροφή ψήφιζε όποιον του έταζε “λαγούς με πετραχήλια”, δηλαδή τον ίδιο.

Όταν ο Στάθης Καλύβας ξεπέρασε σε εθνομηδενισμό τον Αντώνη Λιάκο

Το παρακάτω άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά για τον Στάθη Καλύβα και τον δεξιό εθνομηδενισμό που είναι ίδιος ή και χειρότερος από τον αριστερό, γράφτηκε πριν ακριβώς έναν χρόνο. Την προηγούμενη εβδομάδα προβλήθηκαν τα 2 πρώτα επεισόδια από το κατάπτυστο ντοκιμαντέρ του, που προβάλλεται από τον Σκάι και επιβεβαιώνει όλα όσα γράφονται στο κείμενο. Για το ντοκιμαντέρ θα επανέλθουμε με σύντομα με αναλυτικά κείμενα.

Α.-Ρ.

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Η υπέρβαση της παλιάς διχοτομίας μεταξύ ελληνικού έθνους και κράτους μπορεί να είχε δύο πιθανές απαντήσεις. Η μία θα ήταν η σύμπτωση επιτέλους των ελίτ και του λαϊκού σώματος γύρω από ένα πρόταγμα ανάταξης και αναβάθμισης του Ελληνισμού ως έθνους-κράτους πλέον, όπως είχε εν μέρει συμβεί από τα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι τη μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1912-1920.

Η δεύτερη θα ήταν, αντίθετα, η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του έθνους και της εθνικής διάστασης. Στην πρόσφατη ιστορία μας, ψήγματα της πρώτης απάντησης θα διαφανούν κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, μέχρι το 1989 περίπου, ενώ κατά τη δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο θα επικρατήσει συντριπτικά η δεύτερη επιλογή.

Οι ελίτ θα αναπαράγονται όχι πλέον σε σύνδεση, έστω και ανταγωνιστική με το λαϊκό σώμα, αλλά θα αναπαράγονται χωριστικά και θα απογειωθούν φαντασιακά και υλικά από την ελληνική πραγματικότητα. Για τις πολιτικές ελίτ, το ελληνικό έθνος-κράτος έχει ήδη μεταβληθεί σε μια επαρχία των Βρυξελλών και κατά συνέπεια έχει πάψει να υπάρχει ως έθνος. Αυτό εξέφραζε ιδεολογικά ο εθνομηδενισμός της πνευματικής και καλλιτεχνικής ελίτ.

Γι’ αυτό, πλέον, η αναπαραγωγή των ελίτ δεν θα γίνεται μέσω του όποιου θεσμικού, γλωσσικού, ή καταγωγικού, ή ακόμα και ταξικού διαφορισμού, αλλά μέσω της διαμόρφωσης μιας κοινής εθνομηδενιστικής “βουλγκάτας”, κυρίαρχης στα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια, τους εκδοτικούς οίκους, τις ΜΚΟ, τον καλλιτεχνικό χώρο. Όσο για το έθνος, αυτό εκχωρείται σε μια ακαθόριστη “λαϊκιστική” πλειοψηφία που, παρά την επιμονή της στην παράδοση και τη θρησκεία, παραμένει υποτελής και εξαρτημένη από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική ελίτ.

Καθώς λοιπόν τα παλαιά στεγανά μεταξύ έθνους και κράτους κατέρρευσαν και έθνος και λαός είχαν πλέον ταυτιστεί υλικά, η αναπαραγωγή των διαχωρισμών μεταξύ των ελίτ και του λαϊκού σώματος δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ως αντίθεση στο εσωτερικό του έθνους, αλλά θα γίνει εξωτερική ως προς αυτό και θα μεταβληθεί σε απόρριψη του έθνους.

Ο ρόλος της αριστερής διανόησης

Τα υβριστικά συνθήματα της Κυψέλης

του Στάθη Κεφαλούρου

            Δεν είναι όλα καλά στην Κυψέλη, όπως παρουσιάζονται τελευταίως από κάποια δημοσιεύματα που υπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κατάσταση των πεζοδρομίων της. Κάθε μέρα γίνεται και πιο εμφανές πως η πόλη της Αθήνας διχάζεται, όπως όλα στην εποχή μας με την πολιτική μας. Το έχουμε ξαναγράψει. Οι δυνάμεις του κέρδους κρατούν το ιστορικό κέντρο, το Σύνταγμα, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου και οι φασίστες του αντιφασισμού τις γειτονιές.  Οι μεν, ερήμην πελατών αυτή την εποχή δηλαδή ελλείψει τουριστών, σκαρφίζονται πολυέξοδες ανοησίες θέλοντας να προετοιμάσουν το μαγαζί τους για το μέλλον, οι δε βλάσφημοι και προβληματικοί νεαροί καταλαμβάνουν και καταγράφουν κάθε σπιθαμή εδάφους της πόλης που τους παραχωρείται από την εξουσία,  ζώντας φαντασιακά ένα αντάρτικο πόλης. Η δε περιοχή κάτω από την Πατησίων, το πάλαι ποτέ αληθινό Κολωνάκι και όχι οι βουκολικές ανηφοριές του Λυκαβηττού,  έχει προ πολλού παραδοθεί.

         Η κατάσταση με τους βανδαλισμούς κτιρίων και τα προκλητικά υβριστικά συνθήματα στους τοίχους της Κυψέλης έχει εκτραχυνθεί. Επαφιέμεθα πλέον στο φιλότιμο ορισμένων δημοτικών υπαλλήλων για την αποκατάσταση των ζημιών.

        Κάθε μέρα που περπατάμε στην Κυψέλη για να πάμε οπουδήποτε και κυρίως γύρω από τα σχολεία της Κυψέλης διαβάζουμε στους τοίχους τα παρακάτω συνθήματα, τα οποία παραθέτουμε άνευ άλλου σχολιασμού.

       – Σήκω και τρέχα όπως το ’22

       – Ελληνική οικογένεια στάζεις αίμα

       – Σκατά στην Ελλάδα

       –  Στο διάολο η Ελλάδα

       –  Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς, το μέλλον αυτής της γειτονιάς είμαστε εμείς

       – Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς

       – Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς

       – Antifa παιδεία στου κέντρου τα σχολεία

Από που ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε;* Η επέτειος του 1821 πλοηγός μνήμης για την επέτειο του 1922 πέρα από συντηρητικά και προοδευτικά στερεότυπα

 

Του ΓΙΑΓΚΟΥ ΑΝΔΡΕΑΔΗ και της ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Την πρώτη Ιανουαρίου 1922 το επίσημο ενδιαφέρον στην Ελλάδα μετακινήθηκε από την μνήμη της Επανάστασης του 21 στην μνήμη της Καταστροφής του 22.


Για την πλειοψηφία των Ελλήνων η μνήμη τέτοιων κορυφαίων – χαρμόσυνων είτε επώδυνων- γεγονότων δεν είναι θέμα επετείων διότι αυτά αφορούν στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας.

Για όσους ωστόσο θα ασχοληθούν και πάλι αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσουν από την μια ανάμεσα στις εξουσίες και σε κάποιους ιδεολογικούς συρμούς, -έτσι κι αλλιώς εχθρικούς προς ότι θεωρούν «εθνοκεντρισμό»- και από την άλλη στο κοινό αίσθημα που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία στις εκλογές και την δημοφιλία στα Μέσα, θα πρόκειται πάλι για μια δύσκολη υπόθεση.


Οι ρητορικές μετακινήσεις κάποιων διαχειριστών της μνήμης στην διάρκεια των επετειακών εκδηλώσεων υπήρξαν αρκετά διαφωτιστικές για ευρύτερα ζητήματα που σχετίζονται με την πρόσληψη του παρελθόντος του ελληνισμού που ενδεχομένως θα λειτουργήσουν εκ νέου για την επέτειο του 22.

Ερευνητές, σχολιαστές και άλλοι παράγοντες του εορτασμού ξεκίνησαν με δηλώσεις ότι δεν επρόκειτο να αναφερθούν στον «ρομαντικό» ύμνο των Ελλήνων επαναστατών, αλλά ότι θα προτείνουν ένα νέο αφήγημα, αποκαλύπτοντας τα λάθη ή/και τα εγκλήματά τους.


Ωστόσο, στην διαδρομή, άλλαξαν ρητορική και λεξιλόγιο. Αυτό που μάλλον μέτρησε, πέραν της πενίας των επιχειρημάτων τους, ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έστειλε εκ των κάτω πολλαπλά μηνύματα που βεβαίωναν ότι, παρά τις αναθεωρητικές ενστάσεις, ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα και ο Κανάρης συνέχιζαν να είναι στην κοινή συνείδηση ήρωες και το Μεσολόγγι έπος.
Η συνέχεια εδώ...Από που ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε;* Η επέτειος του 1821 πλοηγός μνήμης για την επέτειο του 1922 πέρα από συντηρητικά και προοδευτικά στερεότυπα

Η υφαρπαγή της εθνικής ταυτότητας από τους ταλιμπάν του εθνομηδενισμού

Σε μερικές ημέρες το 2021 θα ρίξει αυλαία και μαζί του η 200η επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης. Δύο αιώνες δεν είναι και λίγο! Πολλά έγιναν αυτή τη χρονιά ορόσημο, αλλά μία προσεκτική ματιά δείχνει ότι οι επίσημες εκδηλώσεις είχαν κατά κανόνα ένα ιδεολογικό πρόσημο που περισσότερο ή λιγότερο παραπέμπει σε εθνομηδενισμό ή σε κάτι που τον θυμίζει.

Παραδοσιακά στην Ελλάδα οι άρχουσες ελίτ, λόγω του μεταπρατικού χαρακτήρα τους και κατ’ επέκτασιν του ισχυρού συνδρόμου εξάρτησης από τη Δύση, αντιλαμβάνονταν την έννοια του εθνικού συμφέροντος συχνά με διαφορετικό τρόπο από το λαϊκό σώμα, δηλαδή από τον κορμό της κοινωνίας. Αυτή η απόκλιση εμφανιζόταν κυρίως στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, η απόκλιση αυτή εμφανίσθηκε και στον χώρο της εκπαίδευσης.

Για την ακρίβεια μία ομάδα ιστορικών, με επικεφαλής τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο, προσπαθούν μέσω της αποδόμησης να υφαρπάξουν την εθνική ταυτότητα. Η επιχείρηση αυτή εκδηλώθηκε όταν άρχισαν να επικρατούν μεταμοντέρνες αποδομητικές αντιλήψεις αφενός σε νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ανώτερα και μεσαία αστικά στρώματα, αφετέρου στον χώρο της Αριστεράς. Η διαμάχη για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού της Ρεπούση το 2007 ήταν σημείο καμπής αυτής της επιχείρησης, η οποία ακολουθεί παρασκηνιακές διαδρομές και οχυρώνεται πίσω από τον ισχυρισμό της επιστημονικής αυθεντίας.

Ο πυρήνας εκείνης της διαμάχης ήταν βαθύτατα ιδεολογικός και αφορούσε ακριβώς τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίον γίνεται αντιληπτή στις σημερινές συνθήκες η έννοια του ίδιου του έθνους και τελικώς η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Στη μία πλευρά ήταν οι δυνάμεις της αποδόμησης στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού. Στην άλλη οι δυνάμεις που θεωρούν τον πατριωτισμό θεμελιώδη ορίζουσα ενός εθνικού κράτους, όπως η Ελλάδα.

Η συνέχεια εδώ:

Η υφαρπαγή της εθνικής ταυτότητας από τους ταλιμπάν του εθνομηδενισμού: 

Η συνέχειά μας υπάρχει και στον χώρο

Του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη, από το Άρδην τ. 118

Η εθνομηδενιστική ιστοριογραφία βάλλει κατά της διαχρονίας της πορείας του λαού μας στην ιστορία, προσπαθώντας να αποκόψει τη σύγχρονη πορεία του από τις προηγούμενες περιόδους αυτής, εξυπηρετώντας ποικίλες σκοπιμότητες. Για ένα διάστημα έπαιζε δίχως αντίπαλο, καθώς εκμεταλλεύτηκε την επέλαση του κατά Σημίτη «εκσυγχρονισμού» και επέβη του άρματός του προσφέροντας του ιδεολογική κάλυψη που διαχύθηκε σε όλο το νεοταξικό εθνομηδενιστικό φάσμα, τόσο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς όσο και της δικαιωματιστικής Αριστεράς.

Οι απόψεις αυτές έχουν πια επαρκώς αντικρουστεί, με νέο υλικό που προστέθηκε στο έργο των παλαιότερων ιστορικών μας και εστίασε ακριβώς στα σημεία που έθιγαν οι αποδομητές. Πλέον η συνέχεια, η εθνική συνείδηση του νέου ελληνισμού, η σχέση του με την ορθοδοξία, το κρυφό σχολειό, ο ελληνικός διαφωτισμός, οι διαρκείς επαναστάσεις εναντίον Δυτικών και Οθωμανών κατακτητών, η αυτόφωτη εξεγερσιακή δραστηριότητα, αποτελούν κοινό τόπο σε όσους επιμένουν να διατηρούν ένα στοιχειώδη προβληματισμό. Μπορούμε να πούμε πως το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα έχει πια ηττηθεί και ιδεολογικά, εκτός του ότι ποτέ δεν το ενστερνίστηκε η λαϊκή βάση.

Η ελληνική διαχρονία είναι σημαντικό διακύβευμα από μόνη της, δίπλα της όμως πρέπει να βάλουμε και μιαν άλλη συνέχεια, αυτήν του χώρου. Το ελλαδικό κράτος από την αρχή παραθεωρούσε το πολύ ευρύτερό του έθνος, αν δεν βρισκόταν σε ανταγωνισμό μαζί του. Η ύπαρξη σημαντικών κέντρων του αυτόχθονος και όχι παροικιακού Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, την Τραπεζούντα και τη Σμύρνη, η παρουσία συμπαγών ελληνικών πληθυσμών από τη Βόρειο Ήπειρο μέχρι την Κύπρο, την Καππαδοκία και τον Πόντο, δημιουργούσαν αμηχανία, αν όχι ενόχληση, στο ελλαδικό κράτος της «μικράς πλην εντίμου».

Τόσο πολύ που επέδειξε και έναν εξέχοντα ρατσισμό εναντίον των υπόδουλων, που προσέβλεπαν σ’ αυτό, ρατσισμό που δύο φορές έλαβε και νομοθετική κάλυψη: Την πρώτη με τη νομοθεσία περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, η οποία το 1844 απέκλεισε τους Έλληνες που είχαν γεννηθεί σε υπόδουλες περιοχές και εγκατασταθεί στο ελλαδικό κράτος να διορίζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι, διάταξη που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στην απόλυση του Κων/νου Παπαρηγόπουλου. Τη δεύτερη, με νόμο του 1922, πάνω στην Καταστροφή, με τον οποίο  «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων…», απαγορεύτηκε η καταφυγή όσων από τους Μικρασιάτες είχαν επιζήσει από τους διωγμούς των Τούρκων στην Ελλάδα.

Ο ελληνικός εθνομηδενισμός και η “γεωπολιτική του τάφου”

Του Κώστα Γρίβα

Είναι σύνηθες στην Ελλάδα να εκτοξεύονται απαξιωτικές κρίσεις, ακόμα και ύβρεις εναντίον όσων υποστηρίζουν την ανάγκη εφαρμογής εθνοκεντρικής στρατηγικής, άσκησης εθνικά ανεξάρτητης πολιτικής. Υβριστές κρυμμένοι στο διαδίκτυο δεν μας απασχολούν. Αυτός που μας απασχολεί είναι ο εθνομηδενισμός που εκφράζεται από όσους κατέχουν πολιτική ή μιντιακή εξουσία και προωθούν-επιβάλλουν μια μηδενιστική αντίληψη, η οποία συμπυκνώνεται στην ιδέα ότι “η Ελλάδα δεν μπορεί” και βέβαια “δεν μπορεί να πει όχι”.

Αυτές οι απόψεις αποτελούν εκδήλωση μιας επικίνδυνης παθογένειας της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί ως άτυπος συγκεκαλυμμένος εθνομηδενισμός. Σε πολύ γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα μαστίζεται από δύο είδη εθνομηδενισμού. Ο ένας είναι εμφανής, πιο ειλικρινής. Σε αυτόν υπάγονται οι αντιλήψεις ότι δεν υπάρχει αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα παρά μόνον υποκειμενικές ιστορικές “αναγνώσεις”. Ότι τα έθνη, αλλά και οι λαοί, αποτελούν “φαντασιακές κατασκευές”. Ότι τα έθνη-κράτη είναι ξεπερασμένα. Ότι οι συλλογικές ταυτότητες δεν υφίστανται –και δεν πρέπει να υφίστανται– και το μόνο που υπάρχει είναι το άτομο και τα απεριόριστα δικαιώματά του.

Οι απόψεις αυτές αρνούνται την ίδια την έννοια της εθνικής ταυτότητας. Συνακόλουθα, λοιπόν, κάθε αντίληψη περί εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εθνοκεντρικής πολιτικής, καθίσταται εκτός νοήματος. Κατά συνέπεια π.χ. η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια εξαιρετική συμφωνία για τους ανθρώπους που πρεσβεύουν αυτές τις θεωρίες, αφού δεν δέχονται την ύπαρξη κάποιας αντικειμενικής ιστορίας, ούτε της εθνικής ταυτότητας.

Ο Γ. Καραμπελιάς για το συνέδριο στα Γιάννενα προς τιμήν του Αλή Πασά

Ο Γιώργος Καραμπελιάς την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2021 ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του Γιώργου Γκόντζου “Ότι πεις εσύ” στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων και μίλησε για το συνέδριο που διοργανώνουν ο Δήμος Ιωαννιτών, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ)- υπό την αιγίδα της Επιτροπής για τους εορτασμούς των 200 ετών από την Επανάσταση. 

Μεταξύ άλλων τόνισε:

 Ότι δεν μπορεί να θεωρήσει πειστική την αναφορά του κου Παναγιωγόπουλου (διευθυντής ερευνών του ΕΙΕ) ότι δεν υπήρχε επιστημονικό ενδιαφέρον για την διαμάχη των Σουλιωτών με τον Αλή Πασά. Από τις ομιλίες του συνεδρίου η αίσθηση που αφήνεται είναι ότι τα Γιάννενα στα χρόνια του Αλή Πασά ήταν μια νέα Αθήνα, γεγονός υπερβολικό και άκρως αμφισβητήσιμο. Άλλωστε και ο κος Παναγιωτόπουλος συμφωνεί σε παλαιότερο κείμενό του ότι στα χρόνια του Αλή Πασά δεν υπήρξε κανένας αγροτικός εκσυγχρονισμός στα πολυάριθμα τσιφλίκια του.

Υπενθύμισε ότι όταν ανέλαβε την εξουσία στα Γιάννενα η πόλη αριθμούσε περίπου 40 χιλ. πληθυσμό και όταν πέθανε δεν ξεπερνούσε τις 20 χιλ. Παραπέμποντας στο βιβλίο του Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, ανέφερε στοιχεία για τον πλούτο που συσσώρευσε διά της βίας ο Αλή Πασάς, μιας και κατείχε 880 τσιφλίκια και 1,5 εκατ. γιδοπρόβατα.

Δεν πρόκειται επομένως για ένα επιστημονικό συνέδριο, επειδή διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα. Αυτό το συνέδριο αμαυρώνει τα Γιάννενα γιατί τα εμφανίζει, στο έτος εορτασμού των 200 ετών από την έναρξη της Επανάστασης, οι Αρχές της πόλης να τιμούν τον δυνάστη Αλή Πασά. Σχετικά με το μύθευμα ότι επί Αλή Πασά αναπτύχθηκε η Παιδεία πρόκειται για τεράστιο ψέμα γιατί η Παιδεία στα Ιωάννινα αναπτύχθηκε πριν την εξουσία του Αλή και στα χρόνια του παρήκμασε και ελάχιστες μαθητές φοιτούσαν στα δύο εναπομείναντα σχολεία. Τέλος, σχετικά με το άλλο μύθευμα που διακινείται ότι ο Αλή Πασάς ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας, πρόκειται για άλλο ένα ψέμα γιατί ο τύραννος μόλις πληροφορήθηκε για την Φιλική Εταιρεία ενημέρωσε τον Σουλτάνο για τις επαναστατικές κινήσεις των Ελλήνων, ασχέτως αν ο Σουλτάνος δεν τον πίστεψε γιατί θεώρησε ότι ήταν ένα ακόμα τέχνασμά του για να αποτρέψει την σύγκρουση του με τα σουλτανικά στρατεύματα. Περισσότερα για τον Αλή Πασά μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή Πασάς και η αποδόμηση της ιστορίας» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2011).

ΠΗΓΗ: Περιοδικό Άρδην

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι Δαιμονισμένοι’ – Αλέξανδρος Αδαμόπουλος

 Γράφει η Δήμητρα Ρούσσου, Φιλόλογος Εκπαιδευτικός

  «…- Για εξήγησέ μου επιτέλους· ποιος είναι ο σκοπός σας;

– Να καταστραφούν τα πάντα, να μην υπάρχουνε πια έθνη, ούτε κυβερνήσεις, ούτε ιδιοκτησία, ούτε θεός, ούτε θρησκεία.

– Καταλαβαίνω· αλλά πού θα οδηγήσει κάτι τέτοιο;

– Στην κομμουνιστική κοινωνία, σ’ έναν κόσμο καινούργιο, στον οποίο όλα θα ξεκινούν από την αρχή.

– Και πώς θα το πραγματοποιήσετε, πώς λογαριάζετε να δράσετε;

– Με τη φωτιά, με το δηλητήριο, με το μαχαίρι. Ο ληστής είναι ο αληθινός ήρωας, είναι ο εκδικητής τού λαού. Είναι ο επαναστάτης που ενεργεί χωρίς φράσεις παρμένες από τα βιβλία. Με μια σειρά από τρομερές απόπειρες πρέπει να τρομοκρατήσει τους ισχυρούς και να ξυπνήσει το λαό…»

(Εμίλ Ζολά, Germinal).

 

Φαινομενικά, μετά το 1815, η Γαλλική Επανάσταση μοιάζει να φιμώνεται. Αναφλέγεται, όμως, μέσα στην καρδιά και στη συνείδηση των ανθρώπων. Επιζεί.

Η Παλινόρθωση δεν αναθεώρησε την κατάργηση των κοινωνικών προνομίων (κατ’ εξοχήν των φεουδαρχικών δικαιωμάτων). Η εθνική περιουσία δεν επιστράφηκε στους πρώην ιδιοκτήτες της και -μολονότι δεν είχε πάντα διανεμηθεί δίκαια και αρκετές φορές είχε περιέλθει στα χέρια των πλουσίων- το επαναστατικό κεκτημένο διατηρήθηκε στο θέμα αυτό, όπως διατηρήθηκε και η αρχή των δικαιωμάτων τού ατόμου με την εγγύηση του Χάρτη τού 1814. Όταν η κυβέρνηση τού Καρόλου Ι΄ φανεί έτοιμη να εφαρμόσει μια νέα αντιδραστική πολιτική, η απάντηση θα είναι μια άμεση εξέγερση· η Ιουλιανή Μοναρχία, και η επιστροφή στην τρίχρωμη σημαία.

Ήδη, το 1828, ο F. Buonarroti, γράφει την «Ιστορία τής συνωμοσίας για την ισότητα· τής επονομαζόμενης τού Μπαμπέφ¹» όπου αφηγείται την συνωμοσία των ‘Ίσων’, τα σχέδιά τους για ένα είδος ‘Βανδέας των πληβείων’², την αποτυχία τους και την εκτέλεσή τους. Επρόκειτο για ένα κίνημα ‘κομμουνιστικό’ οπωσδήποτε, με στόχο την κοινοκτημοσύνη· πιστό στη φράση τού Ζαν Ζακ Ρουσσώ: «Είστε χαμένοι, αν λησμονήσετε ότι οι καρποί ανήκουν σε όλους αλλά η γη σε κανέναν». Η επιτυχία που είχε το βιβλίο αυτό και το παράδειγμά του υπήρξαν τεράστια. Ο Louis Auguste Blanqui, ο αμετανόητος επαναστάτης, που όλοι τον αγάπησαν εκ των υστέρων, ήταν ενθουσιώδης αναγνώστης του. Στα 1871, στις 26 Μαρτίου, το Παρίσι τον εξέλεξε πρόεδρο τού καινούργιου δημοτικού συμβουλίου, ενώ ήταν ακόμα φυλακισμένος, και στις 28 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα.

Το νόημα που αποκτά πλέον ο επαναστατικός ουμανισμός είναι η νομιμοποίηση τής βίας, όταν αυτή τίθεται στην υπηρεσία τού δικαίου, τής ισότητας, τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Μιας βίας όπου ο επαναστάτης μπορεί να είναι ή ο δράστης ή το θύμα της· γιατί όταν κανείς κατεβαίνει στο δρόμο, μπορεί να νικήσει, μπορεί όμως και ν’ αφήσει εκεί την τελευταία του φωνή διαμαρτυρίας. Αλλά το θάρρος τής βίας -θάρρος να πεθαίνει κανείς ή να σκοτώνει- δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό παρά μόνον όταν είναι το μόνο μέσο για ν’ αλλάξει η μοίρα των ανθρώπων και να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο αδελφική. Η Επανάσταση είναι η βία στην υπηρεσία ενός ιδεώδους. Ανάλογες όμως είναι βέβαια και οι ρίζες τής Αντεπανάστασης μα και τής όποιας αντίδρασης…

Κύπρος: Ιεραπόστολοι της παρακμής στο βασίλειο της διαφθοράς

του Μάριου Πούλλαδου

«Είμαστε ο ανθός της κυπριακής νεολαίας» έγραφε ένα ωραίο σύνθημα στην εκδήλωση διαμαρτυρίας του Σαββάτου, που ολοκληρώθηκε χωρίς ευτυχώς να ανοίξει ρουθούνι, σε αντίθεση με τη βίαιη καταστολή της προηγούμενης εκδήλωσης από την Αστυνομία.

Την πορεία οργάνωσαν κυρίως άτομα και συλλογικότητες της ευρύτερης λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι απαιτήσεις των διαδηλωτών κινήθηκαν ουσιαστικά στους άξονες της διαφθοράς, των μέτρων διαχείρισης της πανδημίας, του μεταναστευτικού, των ζητημάτων πολιτισμού, ενώ στο βάθος τέθηκε και το Κυπριακό. Ακολούθησα το συλλαλητήριο βήμα-βήμα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπροστά, πίσω και μέσα στο πλήθος αντάμωσα παλιούς φίλους, καθεστωτικούς πολιτικούς και ακαδημαϊκούς, νέους ακτιβιστές, γέρους και παιδιά. Όλοι εκεί για έναν διαφορετικό σκοπό και λόγο.

Τραγική διαπίστωση ήταν τα γνώριμα, χιλιοειπωμένα και ξεθωριασμένα συνθήματα ταξικού χαρακτήρα μιας άλλης εποχής. Ομολογώ πως δεν απέφυγα το «deja vu». Για όσους τουλάχιστον φοίτησαν στο πανεπιστήμιο της ζωής που λέγεται Ελλάδα και έχουν εμπειρία εκδηλώσεων διαμαρτυρίας του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου, η πιο πάνω διαπίστωση ήταν κάτι περισσότερο από ευδιάκριτη. Η παρουσία των «συντρόφων» του ΚΚΕ, απλά επιβεβαίωσε τους συλλογισμούς μου.

Είναι αλήθεια ότι οι διοργανωτές φρόντισαν εξ αρχής να ξεκαθάρισουν την «ταξικότητα» και τον «αντιφασιστικό» χαρακτήρα των εκδηλώσεων. Δεδομένης, όμως, της εκεί παρουσίας και αρκετών νέων ανθρώπων του πολιτισμού και των τεχνών, θα ανέμενε κανείς κάτι εντυπωσιακά ριζοσπαστικό και συνάμα καινοτόμο. Τουλάχιστον στον τρόπο και το ύφος επικοινωνίας των μηνυμάτων-αιτημάτων. Μάταια. Μόνο το «Παραιτηθείτε» και το «Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου εκφράζονταν με ένταση και πάθος. Τα υπόλοιπα συνθήματα «σέρνονταν», κουβαλώντας το αβάσταχτο βάρος περασμένων δεκαετιών, βγαλμένα από τη ναφθαλίνη της ιστορίας άλλων γενεών.

Η τρομοκρατία των «φωταδιστών»

 

Του Θύμιου Παπανικολάου

Θεωρούμε άκρως επίκαιρο το παρακάτω άρθρο
του Θύμιου Παπανικολάου

 

ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ του και τη λειτουργία του ο υπερεθνικός ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει την πολιτισμική κληρονομιά των λαών με μηδενιστική καταφρόνηση. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να εκμηδενίσει την ιστορία των λαών και τις πολιτισμικές, εθνικές παραδόσεις ακριβώς γιατί είναι φορείς μορφών κοινωνικής συνοχής και συλλογικής συνείδησης. Το πρότυπο της Νέας Τάξης είναι οι ΗΠΑ: Ένα συνονθύλευμα φυλών και πολιτισμών χωρίς συνοχή, ένα αθροιστικό και όχι συνθετικό σύνολο… 

ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ αυτό πρότυπο προωθούν και στην Ελλάδα οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης. Στην πρωτοπορία βρίσκονται οι νεοταξικές κυβερνήσεις και η «προοδευτική» ουρά τους: οι ποικιλώνυμοι «φωταδιστές». Όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν με μηδενιστική καταφρόνηση την ελληνική ιστορία, τις πολιτισμικές και πνευματικές μας κληρονομιές, κάθε τι που συγκροτεί κάποια μορφή συλλογικής συνείδησης. Και το σπουδαιότερο στο όνομα της «προόδου» ασκούν μια άγρια τρομοκρατία κατά της ελληνικής κοινωνίας. Μια τρομοκρατία που εξαναγκάζει ακόμα και επαναστατικά και ατίθασα πνεύματα να σιωπούν ή να αποδέχονται ως προοδευτικό λόγο το νεοταξικό λόγο των «φωταδιστών».

ΑΥΤΗ η ιδεολογική τρομοκρατία που λανσάρεται ως «προοδευτική» και ως επιστημονική εγκλωβίζοντας έτσι το σύνολο σχεδόν της αριστεράς, στηρίζεται σε ένα δόλιο αντιεπιστημονικό τέχνασμα: Στον τεμαχισμό της πολιτισμικής κληρονομιάς και στην αντιαδιαλεκτική απομόνωση των αντιδραστικών στοιχείων της. Δηλαδή η πολιτισμική κληρονομιά δεν εξετάζεται ως ένα διαλεκτικό όλο, αλλά σαν άθροισμα μερών. Απομονώνεται και διογκώνεται το «τεμάχιο» που μας ενδιαφέρει και μηδενίζουμε το σύνολο…

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ και πολιτισμική κληρονομιά είναι μια σύνθεση διαμορφωμένων αντιθέσεων, δισυπόστατη: Βοήθησε τον άνθρωπο να αποκτήσει γνώσεις, ικανότητες και συλλογική συνείδηση και ταυτόχρονα χρησίμευσε και στη διαιώνιση της ταξικής κοινωνίας και στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ακόμα όμως και τα στοιχεία της πνευματικής μας κληρονομιάς που καθρεφτίζουν την υποδούλωση του ανθρώπου και τη διαιώνισή της συνδυάζονται περίπλοκα με άλλα, που με αυτά ο άνθρωπος γνώρισε τον εαυτό του, όξυνε τη σκέψη του, μεγάλωνε τη νοημοσύνη του, συνειδητοποιούσε τα συναισθήματά του, συνακόλουθα ξεπερνούσε, ως ένα βαθμό, τα όρια των κοινωνικών συνθηκών του. Έτσι εξηγείται πώς έργα τέχνης δημιουργημένα εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια πριν, συνεχίζουν να γοητεύουν και να αγγίζουν και σήμερα μια χορδή μέσα του…

"Αριστερές" αναγνώσεις του 1821

Να η μεταμοντέρνα οπτική της επανάστασης του 1821!

Για όποιον αντέξει να το διαβάσει έως το τέλος...

Άντε μετά να συμφωνήσουμε γιατί δεν θα έπρεπε να υπογράφουν μνημόνια οι υπερήφανοι, γεννημένοι επαναστάτες που ονομάζουν τα παιδιά τους Ερνέστο και όχι Θοδωράκη, να κάνουν βόλτες με την Γιάννα ξεναγό στην Αμέρικα και να βγάζουν δοξαστικό στον Τραμπ.

 Από το fb του Errikos Finalis

Οδηγούσα και άκουγα τον ραδιοσταθμό ενός κόμματος που κυβερνούσε την αποικία μας.  Στο μικρόφωνο, ένας εκ των επιφανών δημοσιογράφων του. Θέμα η 25η Μαρτίου, που αυθαίρετα ορίστηκε εθνική γιορτή από το παπαδαριό (ή/και τον Όθωνα) κ.τ.λ. γνωστά. Όλα ωραία ως εδώ, είμαστε εκπαιδευμένοι. 

Μετά αρχίζει η βαριά ανάλυση: τα περί εξάρτησης και στρεβλής ανάπτυξης είναι αβάσιμες παλαιικές μπαρούφες, ο σωστός χαρακτηρισμός είναι συντηρητικό-θρησκευτικοκεντρικό κράτος, ή κάτι τέτοιο. Σιγά μην με λυγίσεις με αυτά, σκέφτομαι, αντέχω ρε, αντέχω, βάρα! 

Ακολουθεί ένα ύπουλο χτύπημα: «Ήταν περισσότερο βαλκανική παρά ελληνική επανάσταση». Οκ, δώσε πόνο, κι εμένα μου αρέσει ο Ρήγας (μάλλον όχι για τους ίδιους λόγους, αλλά εκεί θα κολλήσουμε τώρα;). 

«Βασικά», συνεχίζει ο επιφανής εκεί που είχα αρχίσει να χαλαρώνω, «ήταν ένα οθωμανικό γεγονός» (άκουσα καλά; ναι, ο-θω-μα-νι-κό γε-γο-νός) αφού έλαβε χώρα εντός της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! 

Ζαλίζομαι, η ψευδαίσθησή μου ότι είμαι σκληρό καρύδι γίνεται θρύψαλα σε δευτερόλεπτα. Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα συνεχίζουν απτόητα τη δουλειά τους: «Και κάλεσαν αυτούς που κάλεσαν και δεν κάλεσαν την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Σερβία», συμπληρώνει. Οκ, λέω, οκ, βαθιά ανάσα, τη χρειαζόμουν. 

Σάμπως είναι καλύτεροι οι Αγγλογαλλορώσοι; Και τότε, πάνω που απωθούσα το «οθωμανικό γεγονός», έρχεται απότομα, δίχως οίκτο, το τελειωτικό χτύπημα: «Ε βέβαια, αφού δεν κάλεσαν αυτούς, πώς να καλέσουν την Τουρκική Δημοκρατία, που εν τέλει κι αυτή γεννήθηκε μέσα από την ίδια Αυτοκρατορία;». Να το, να το το εγκεφαλικό! Κάνω στην άκρη μην πατήσω κατά λάθος κάναν άμαχο, κλείνω το ρημάδι, και αμπελοφιλοσοφώ για την καργιόλα την τύχη που έλαχε και στους δυο μας, να πρέπει να συμβιώνουμε στην ίδια αποικία… Χάθηκε να γεννηθεί ο άνθρωπος σε κάνα Εσκισεχίρ, να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι;

"Οι 40...κατασκευαστές πλυντηρίων του ελληνικού έθνους & το Πρόγραμμα M.O.G/ Βερολίνου"

Στο 1:30΄ ο Χάρης Αθανασιάδης αποδομεί  τον κατασκευασμένο μύθο του Αθανσίου Διάκου.

Από 

Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος

"Οι 40...κατασκευαστές πλυντηρίων του ελληνικού έθνους & το Πρόγραμμα M.O.G/ Βερολίνου"

Ο Χάρης Αθανασιάδης ( Καθηγητής “Ιστορίας της Εκπαίδευσης” στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) & Συνεργάτης του περίφημου Προγράμματος του Παν/μιου Βερολίνου για το ξανα - γράψημο μιας πιο... “αντικειμενικής” ιστορίας της γερμανικής κατοχής & του Β΄Π.Π ( “M.O.G – Μνήμες Κατοχής με την χρηματοδότηση του γερμανικού υπέξ, δες εδώ : https://www.occupation-memories.org/.../athana.../index.html ) σε αυτό το βίντεο αποδομεί τον “Αθανάσιο Διάκο” !, θαυμάστε τον, κέρσορα στο βίντεο από τη 1 ώρα και 30' και μετά.

Αντιγράφουμε σχετικά απ΄ τον ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ :

 
“Ο Χάρης Αθανασιάδης καλεσμένος της κ. Κουλούρη στο Πάντειο και το Ίδρυμα Λαμπράκη αποδομεί τον Αθανάσιο Διάκο.
Συμμετέχει στη γερμανική πλατφόρμα MOG που επιχορηγείται από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών προσδοκώντας να μπει στα σχολεία για να μας διδάξουν την ιστορία της Κατοχής.  Με πτυχίο παιδαγωγικής Ακαδημίας και διδακτορικό στην Ιστορία της Εκπαίδευσης είναι υπεύθυνος για την ιστορία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και καθηγητής Πανεπιστημίου στα Γιάννενα, ελέω ΣΥΡΙΖΑ και των εθνομηδενιστών. 

Αυτά, για τον Αθανάσιο Διάκο, τα λέει προσκεκλημένος πολλών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης σε όλη την χώρα αυτές τις ημέρες. Φιλοξενήθηκε στο σαλόνι της εφημερίδας "Βήμα της Κυριακή" με το ίδιο θέμα. 

Θαυμάστε τον από τη 1 ώρα και 30' και μετά”

Επίσης, είναι συνεργάτης του Γερμανικού “M.O.G” ( για τα ελληνικά σχολεία ), ο κ. Χάρης Αθανασιάδης, ήταν πρόσφατα καλεσμένος του ας πούμε...αντικαπιταλιστικού “ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΜΠΟΔΟΣΑΚΗ” για να μιλήσει, όπως μιλάνε οι ας πούμε οι ...New Age “αντικαπιταλιστές – διεθνιστές με τον άνθρωπο στο επίκεντρο” για το 1821 !

Αντιγράφουμε σχετικά από τον Spyros Koutroulis :

Σχολιασμός για τα της επετείου των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821

Γράφει ο Μανώλης Μούστος

"200 χρόνια πέρασαν από το 1821 και ο τρόπος που γιορτάζουμε την μεγάλη επέτειο είναι μάλλον απογοητευτικός.

Από την μια το στρατόπεδο των "τιμητών": το πολιτικό προσωπικό της χώρας τιμά την επανάσταση που έκαναν οι κλέφτες, οι αρματολοί και ο απλός λαός μακριά από τον απλό λαό. Μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο σε λουσάτη δεξίωση και παρέα με κυριλέ καλεσμένους, όπως ο πρίγκιπας Κάρολος, θα απολαύσουν το δείπνο του σεφ Λαζάρου και θα μνημονεύσουν τους Αγωνιστές. Όλα αυτά σε μία σιδερόφρακτη Αθήνα. Τι ειρωνεία. Να τιμάς αυτούς που θυσίασαν την ζωή τους με σύνθημα "Ελευθερία ή Θάνατος" με απαγόρευση κυκλοφορίας και διαδηλώσεων.

Πραγματικά κρίμα αλλά δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Πολύ απλά γιατί οι άνθρωποι που απαρτίζουν την εγχώρια ελίτ όχι απλώς δεν έχουν καμία σχέση με αγώνες, επαναστάσεις και θυσίες αλλά μάλλον ειδικεύονται διαχρονικά στο ξεπούλημα της χώρας, στον εξανδραποδισμό του λαού και στο γλύψιμο των Ισχυρών. Και όλα αυτά με μπόλικες δόσεις καρακιτσαριού όπως το τσολιαδο-τσαντάκι των 400 ευρώ της κας Γιάννας. Ήμαρτον...

Λες και τα κάνουν επίτηδες για να γελοιοποιήσουν και να απαξιώσουν παντελώς την επέτειο.

Πάντως, η συλλογική μας τραγωδία είναι ακριβώς αυτή: τιμούν το 21 οι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων και των πρόκριτων, αυτοί που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αποικία μέσα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις και αυτοί που σκύβουν ευλαβικά τη μέση μπροστά στους τραμπουκισμούς του αρχιφασίστα Ερντογάν. Πολύ πιθανόν αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να τους κράξει ο κόσμος, δεν θα πραγματοποιούσαν την σημερινή παρέλαση. Γιατί να προκαλούμε εκνευρισμό στον σύγχρονο σουλτάνο;

Όλοι ετούτοι αν ζούσαν το 1821 θα συνεργάζονταν χωρίς δεύτερη σκέψη με τον Σουλτάνο για την κατάπνιξη της εξέγερσης των βρωμερών φουστανελάδων. Και αν ζωντάνευε με έναν μαγικό τρόπο σήμερα ο Γέρος του Μοριά, θα ανέβαινε στο άλογο του, θα μπούκαρε με φόρα στο Προεδρικό Μέγαρο και θα τα έκανε όλα λαμπόγυαλο. "Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους"...