Δημήτρης Ναπ.Γ
Πέρασαν πολλά χρόνια πριν μάθω ότι το άγαλμα της θυσίας στον κήπο του Πολυτεχνείου που γέμιζε κόκκινα τριαντάφυλλα κάθε 17 του Νοέμβρη, ήταν η μορφή του ιστορικού Νίκου Σβορώνου (που το φιλοτέχνησε ο μεγάλος γλύπτης Μέμος Μακρής). Ναι, του κομμουνιστή ανανεωτικού ιστορικού, ο οποίος προς χάριν της επιστημονικής αμεροληψίας μπορούσε να παραμερίζει την αριστερή κοσμοθεωρία του, ώστε να κατανοεί τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών συνθηκών στη γέννηση της ιστορίας.
Ναι, του κομμουνιστή ιστορικού, που μιλούσε για την διαμόρφωση του νεοελληνικού εθνικού σχηματισμού στον 11ο αιώνα, στην υστεροβυζαντινή περίοδο. Ναι, του ιστορικού που μίλησε για το αντιστασιακό φρόνημα και ήθος του ελληνισμού, ως κινητήρια δύναμη της μακρόχρονης επιβίωσής του. Ναι, του ιστορικού που η ανανεωτική ματιά του, ανέλυε την ιστορία σε κύκλους, ορίζοντας την μακραίωνη διάρκεια των ιστορικών εποχών και καθιστούσε την εθνική ιστορική συνέχεια (σαφώς με τομές και ασυνέχειες) ως μια ζωντανή πραγματικότητα. Και μέσα στη εθνική και κοινωνική διαχρονία του ελληνισμού, κατανοούσε τόσο την Ορθοδοξία ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, όσο και ως παράγοντα που συνέβαλε (παρά τον ενίοτε διττό της ρόλο : απολυταρχικό και απελευθερωτικό) στη διαμόρφωση της αντιστασιακής ταυτότητας του ελληνισμού, τόσο ως έθνος όσο και ως κοινωνικό σχηματισμό.
Τα πολλά τελευταία χρόνια, εκτός από ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, η αριστερά παραδόθηκε στη ρευστή κοσμοπολίτικη ψυχή της και από εθνικοαπελευθερωτική, κατάντησε ουρά του κεφαλαίου με την εθνομηδενιστική αλαζονεία και εξουσία της. Η Ρεπούση, η Κουλούρη, ο Λιάκος, ο ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας, ο Άκης Γαβριηλίδης, τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Φίλης, κ.α τα πρώτα βιολιά του μηδενισμού, της διαστρέβλωσης και της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως, κάθε Νοέμβρη – ιδιαίτερα μετά το 1996 – όλες οι αριστερές συνιστώσες και τα αποκόμματα της εξωκοινοβουλευτικής «ταξικής» αριστεράς, που βρόμιζαν την εθνική και αγωνιστική μνήμη ενός χρόνια και ποικιλότροπα υποδουλωμένου λαού, συνέχιζαν λόγω άγνοιας, ή αδιαφορίας να καταθέτουν στεφάνια σε έναν από τους ιστορικούς της εθνικής, ιστορικής μας συνέχειας. Η πραγματικότητα και η εικόνα, αποδεικνύεται ενίοτε τόσο τραγική, αλλά και τόσο…ευχάριστη!!!. Ενώ την ίδια στιγμή λερώνουν το έργο του στα ανερμάτιστα έντυπά τους, οι μηδενιστές… προσκυνούν έναν άνθρωπο που μόνο μηδενιστής δεν ήταν και καταθέτουν στεφάνια και γαρύφαλλα στην …εθνική συνέχεια. Η απόλυτα συμβολική τραγική ήττα τους!
Αυτή η α-εθνική παγκοσμιοποιητική αριστερά, προτάσσει τον μονοσήμαντο αγώνα ενάντια στο υπαρκτό φάσμα της ακροδεξιάς και του χρυσαυγίτικου φασισμού.΄Έτσι, προσπαθεί να αποκτήσει ταυτότητα, όσο περισσότερο απουσιάζει από την καθημερινότητα του λαού και τις γεωπολιτικές απειλές της χώρας μας. Υποτιμώντας, τον λαό μας και την ιστορία του, όχι μόνο δεν κτυπά ουσιαστικά τον φασισμό, αλλά του αλείφει βούτυρο στο ψωμί της αντιδραστικής ιδεολογίας του. Συντηρώντας, τον «αντιφασισμό», κρύβει τον δικό της μεταμοντέρνο δικαιωματικό ολοκληρωτισμό, απομακρυνόμενη βίαια από τον καθολικό δημοκρατικό αγώνα απελευθέρωσης και επιβίωσης που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Μοιάζει εντέλει η προτεραιότητά της να είναι η εξαφάνιση της χώρας μας, παρά η εξουδετέρωση της φασιστικής ακροδεξιάς.
«Ξεχνώντας» και αλλοιώνοντας με το ιδεοληπτικό της «φωτομοντάζ», τη μνήμη και τις ελληνικές σημαίες από το Πολυτεχνείο του ΄73, γεμίζοντας με εθνοδιαλυτικά παράσιτα τον λυγμό από τον εθνικό ύμνο του Παπαχρήστου, «σβήνοντας» την ελληνική σημαία των κοινωνικών αγώνων από το αίμα του Πολυτεχνείου και αφήνοντας το σύμβολο της ελευθερίας να καίγεται από τις ορδές των νάρκισσων ψευδοαναρχικων ομόδοξών της, γιγαντώνει τη σκύλευση συμβόλων και θεσμών και την πατριδοκαπηλία από τις ορδές των νοσταλγών του Χίτλερ.
Το εθνικό ζήτημα σε χώρες όπως η πατρίδα μας είναι αλληλένδετο με τον κοινωνικό ζήτημα. Κάθε προσπάθεια να διογκωθεί το ένα εις βάρος του άλλου, οδηγεί στον ολοκληρωτισμό και στην εξαφάνιση κάθε προοπτικής επιβίωσης του τόπου μας.
Όσο κατεδαφίζουν το Νίκο Σβορώνο, την παράδοση και την ιστορική μας μνήμη, ταυτόχρονα η ακροδεξιά και η εθνομηδενιστική αριστερά, κανένα μέλλον δεν μπορεί να πλημμυρίσει από τα μηνύματα του Πολυτεχνείου που παραμένουν τραγικά επίκαιρα: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία…Ψωμί-Παιδεία- Δημοκρατία …Ψωμί-Παιδεία-Εθνική Ανεξαρτησία!
Υ.Γ τις σκέψεις για το άρθρο μου έδωσε το παραπάνω σκίτσο που θεώρησα απαραίτητο να συμπληρωθεί με ένα δεύτερο δικό μου μοντάζ.
Δημήτρης Ναπ.Γ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.