Τάξη και πατρίδα!

Του Θανάση Τσιριγώτη*

Η σοβούσα κρίση ανατίναξε όλες τις παλιές πολιτικές συμβάσεις! Νέες συμμαχίες χτίζονται, κόμματα αμορτισέρ εμφανίζονται στο στερέωμα, παλιές συνήθειες αλλάζουν, συμπεριφορές τροποποιούνται. Oι «από πάνω» δυσκολεύονται να κυβερνήσουν όπως πριν, οι «από κάτω» δυσκολεύονται να ζήσουν «με λιγότερο ουρανό».

Δεν είναι διόλου υπερβολή αν πούμε πως «τίποτα δεν θα ’ναι όπως πριν» στο τέλος της πορείας προς την κόλαση. Αυτής της φρίκης δίχως τέλος, εκτός και αν ο Σίσυφος αρνηθεί το ρόλο του, αρνηθεί τις καθεστωτικές συμβάσεις και αποτινάξει τους βράχους και το μαρτύριό του. O Σίσυφος-λαός ο οποίος σύρεται σιδεροδέσμιος στον παραλογισμό της σημαδεμένης κάλπης, η οποία θα κηρυχνόνταν έκπτωτη αν άλλαζε τα πράγματα. Απέναντι λοιπόν στον πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό Αρμαγεδώνα υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι.

Αυτός της υποταγής, της συναίνεσης, της δουλοφροσύνης, του νεοραγιαδισμού. Ατελέσφορος, αιματώδης, καταστροφικός. Και ο άλλος της αντίστασης, της περηφάνειας, της πάλης, της οργάνωσης. Το εργατολαϊκό αυθαδίασμα…

Οι λέξεις και το πράγμα

Οι πόλεμοι αρχίζουν με λέξεις και τελειώνουν στα πεδία των μαχών. Πριν από τους λογχοφόρους προηγούνται οι προπαγανδιστές για να σπάσουν το ηθικό των αντιπάλων και να σκορπίσουν το φόβο, το ερώτημα, τον πανικό.

O πατριωτισμός που δεν πρέπει να χαρίζεται στους πατριδοκάπηλους και τους φασίστες

Του Θανάση Τσιριγώτη

Οι εθνικοαστικές επιδείξεις δύναμης του Ερντογάν στη διπλανή χώρα, τόσο απέναντι στην Κύπρο σ’ ό,τι αφορά τα θαλάσσια κτήματά της, όσο και απέναντι στην Ελλάδα με αφορμή το Αιγαίο και τα νησιά του, αναμφίβολα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και «αβρόχοις ποσίν».

Οπωσδήποτε όμως επαναφέρουν, έστω στρεβλά και επώδυνα, το ζήτημα των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας και θα ήταν εξόφθαλμος στρουθοκαμηλισμός αν τα προσπερνούσαμε ή αν τα αντιμετωπίζαμε με τη διασκεδαστική όσο και ανόητη αναρχική εφεύρεση πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Αν ήταν έτσι τότε το έδαφος ανήκει στα σκουλήκια του και κακώς ανοίγουμε πηγάδια για να ξεδιψάσουμε και να ποτίσουμε!

Μόνο μια απολίτικη αντίληψη θα υποστήριζε ότι οι αλλαγές συνόρων στη φάση των οξύτατων ανταγωνισμών δεν φέρνουν τον πόλεμο στην αυλή μας και μόνον όποιος δεν ξέρει δράμι από τη νεότερη βαλκανική ιστορία προσπερνάει το ζήτημα «μ’ ελαφρά πηδήματα». Σε ό,τι μας αφορά, ποτέ δεν υποκρύψαμε πως για να δει κανείς σε βάθος και με πειστικότητα το κεφάλαιο «ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός» πρέπει να βάλει στο συλλογισμό του το μεγάλο κάδρο.

Φιλελευθερισμός και αναρχισμός

Του Θανάση Τσιριγώτη

Υπάρχει μια διαδεδομένη παραδοχή, ένα κατά συνθήκη ψεύδος. Πως δηλαδή ο φιλελευθερισμός σαν θεωρητική και πολιτική φιλοσοφία είναι αντίθετος με την ατομική τρομοκρατία. Πρόκειται περί μιας ιστορικοπολιτικής ανορθογραφίας που δεν έχει -κατά τη γνώμη μας- καμία σχέση με μία προσεκτική ανάγνωση των γεγονότων. Ο φιλελευθερισμός σαν η πιο συνεκτική θεωρητικοφιλοσοφική βάση του αστικού κόσμου έχει ως θεμέλιό του την εξύψωση  του εγώ. Ο συνεπής φιλελεύθερος θέτει το άτομο πάνω από το σύνολο, την προσωπικότητα, τα θέλω, τα γούστα και τα χαρίσματά του πάνω -και σε σύγκρουση- από όλους. Ακριβώς όπως φιλοσοφικά κάνει ο συνεπής αναρχικός είτε κουβαλάει όπλα είτε όχι.

Ο Κ.Μαρξ ασκούσε κριτική στον Μαξ Στίρνερ ακριβώς πάνω σ’ αυτό το σημείο. Οι μαρξιστές θέτουν ως προτεραιότητα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας, την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα και ο Β.Ι.Λένιν με διορατικότητα και επιμονή υποστήριζε την οργάνωση των εργατών στο κομμουνιστικό κόμμα, κόντρα στον ατομικισμό και τον μικροαστικό εξεγερτισμό. Τι λέει ο φιλοσοφικός φιλελευθερισμός; Κανένας φραγμός στα δικαιώματα του ενός, ο θάνατος σου η ζωή μου, κοινωνικός δαρβινισμός (οι ισχυροί θα επιζήσουν), αυτά που πήγε ως την άκρη ο αστός φιλόσοφος και μηδενιστής Φ.Νίτσε, αγαπημένος –όχι τυχαία- των αναρχοαυθόρμητων. Τι λέει αντίστοιχα ο συνεπής και διαβασμένος αναρχικός; Το εγώ, η προσωπικότητα και τα στιγμιαία θέλω μου βρίσκονται πάνω  από όλα, μισώ την οργάνωση, φτύνω την επαναστατική ιεραρχία, αδιαφορώ για το πολιτικό και το κοινωνικό «πρέπει».

Έθνος και εθνική ανεξαρτησία (Με αφορμή τα γεγονότα στην Καταλωνία)

Του Θανάση Τσιριγώτη

Τα γεγονότα στην Καταλωνία, το δημοψήφισμα και η ωμή επέμβαση του ισπανικού κράτους και της κυβέρνησης Ραχόι φέρνουν στο προσκήνιο με έντονο τρόπο το ζήτημα του έθνους και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Το κεφάλαιο «εθνική ανεξαρτησία» έχει καπηλευτεί όσο τίποτα άλλο από τις δεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα έχει λοιδορηθεί σε απίστευτο βαθμό από «αριστερές» και αριστερούτσικες φωνές που είδαν ότι το εθνικό θάβει το ταξικό και όπου ο πατριωτισμός είναι παντού και πάντα κατακριτέος. Η ανεξαρτησία βρίσκονταν στα μαύρα κατάστιχα του αναρχισμού, αλλά πρόσφατα έχει μπει στην black list της ηγεσίας του ΚΚΕ και για τον βασικό όγκο των κομματικών στελεχών του  κάθε νύξη ανεξαρτησιακής και αντιιμπεριαλιστικής δράσης ισοδυναμεί με έγκλημα καθοσιώσεως. Είναι χαρακτηριστικό του δογματισμού, σεχταρισμού και αριστερισμού στα οποία θητεύει τελευταία ο ρεβιζιονισμός. “ότι η διαμάχη στην Καταλωνία αναλύεται ως σύγκρουση ανάμεσα σε εθνοϊσπανικά και τοπικά μονοπώλια. Υπάρχει βεβαίως και αυτή η παράμετρος, αλλά είναι πολύ λίγη για να ερμηνεύσει ένα γεγονός όπως είναι η διαμόρφωση των εθνοκρατών. Ανάλογη εντύπωση ανάποδου χαρακτήρα αποκτά η παρουσίαση του θέματος απ’ το ΝΑΡ-ΠΡΙΝ. Οι νεοαριστεροί οππορτουνιστές του ΝΑΡ βγάζουν διθυράμβους για την ανεξαρτησία της Καταλωνίας όπως και για την Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν, αλλά τηρούν σιγή ιχθύος… για την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα και οι δύο εκδοχές της κομμουνιστικής αναθεώρησης, δηλαδή το ΚΚΕ και το ΝΑΡ, έχουν σαν κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο τις ιδέες του τροτσκισμού, ο οποίος ηττήθηκε πολιτικά αλλά «μετακόμισε» σε άλλα κόμματα. Όπως και να 'χει το ζήτημα, η Καταλωνία γέννησε απορίες και ερωτήματα, άρα ζητάει και απαντήσεις.

Το Μενίδι χωρίς παραμορφωτικούς φακούς/ του Θανάση Τσιριγώτη

---

Για να καταλάβουμε βαθύτερα και καλύτερα τα κοινωνικά γεγονότα πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίσουμε τις αιτίες από τις αφορμές. Συχνά, η αφορμή, που είναι επιφαινόμενο, στιγμιαίο ή «τυχαίο» , επικαλύπτει τις ρίζες των κοινωνικών πραγμάτων που είναι ουσιαστικότερες.

Το ίδιο συνέβη πρόσφατα στο Μενίδι (Αχαρνές όπως λένε και οι αρχαιολάτρεις), όπου ο αδόκητος θάνατος ενός παιδιού φάνταζε περισσότερο από το διαρκές έγκλημα, που είναι η μετατροπή μιας αξιόλογης περιοχής σε κοινωνική χαβούζα. Το Μενίδι, στους πρόποδες της Πάρνηθας, στην άκρη της παλιάς βιομηχανικής ζώνης, δυο βήματα από την εθνική οδό, είχε όλες τις προϋποθέσεις να «πάει αλλιώς». Η κυρίαρχη κρατική αντίληψη όμως είχε άλλες προτεραιότητες. Ο δήμος βούλιαξε ως γκέτο φτωχών, τσιγγάνων (Ρομά) και απόκληρων δίπλα σε συνοικίες με επαύλεις και απαστράπτουσες λιμουζίνες. Όπου φτωχός κι ο δήμος του. Ύστερα ήρθαν οι επαναπατρισθέντες Πόντιοι που αντί να κουβαλήσουν όπως οι παλιοί Μικρασιάτες τους θησαυρούς της γνώσης, της εργασίας και του πολιτισμού, έφεραν τους βυζαντινούς δικέφαλους και την κούφια εθνικοφροσύνη. Το τρίτο κύμα αφορούσε τα ναρκωτικά.

Θα πεθάνουμε με δανεικά διλήμματα;

Αρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης

Το γαλλικό ερώτημα «Μακρόν ή Λεπέν» στον β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών επανέφερε στο προσκήνιο τη θεωρία και πολιτική του διλήμματος.

Ούτε στη Γαλλία είμαστε, ούτε είμαστε αρμόδιοι να λύσουμε ανώτερους γρίφους, αν όμως ερωτώμεθα θα απαντούσαμε με το μύθο της Σκύλλας και της Χάρυβδης ή με τις Συμπληγάδες πέτρες. Άλλωστε, θεωρούμε ότι το σύνθημα της αποχής στο δημοψήφισμα του 2015 μας δικαίωσε απολύτως, «οριζοντίως και καθέτως», και άφησε αποσβολωμένους όλους όσους πήραν τον ίσκιο τους για μπόϊ, ψήφισαν ΟΧΙ και ψάχνουν την επιταγή τους. Αλλά το δίλημμα παραμένει δίλημμα!

Στη νεότερη ελληνική ιστορία η σειρά των διλημμάτων είναι τεράστια.

ΕΡΕ ή Ένωση Κέντρου, Μαρκεζίνης ή χούντα, Καραμανλής ή τανκς, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή Σαμαράς, παγκοσμιοποίηση ή χάος, Ευρώπη ή χανόμαστε και μύρια τόσα «ων ουκ έστιν αριθμός».

Αλλά θα πεθάνουμε με δανεικά διλήμματα; Θα είμαστε πάντα με ξένα χαρτιά στα χέρια; Θα βλέπουμε με δανεικά μάτια; Αλλιώτικα, η αριστερά στο πολιτικό πεδίο και η εργατική τάξη στο κοινωνικό, θα αναρωτιέται σ’ένα πεδίο βολής όπου θα ναι η ίδια ο στόχος. Από κάθε άποψη, η δημιουργία, ύπαρξη και τελικά η επιβολή του διλήμματος σχετίζεται με τη δύναμη.

Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, και ειδικότερα στη χώρα μας, το δίλημμα «ΕΑΜ ή φασισμός» αποδείχτηκε τρανότερο από κάθε άλλο και γι’αυτό συγκίνησε και συσπείρωσε το σύνολο του λαού κάτω από τις αντιστασιακές και εθνικοαπελευθερωτικές σημαίες. Η υποχώρηση των αριστερών και κομμουνιστικών ιδεών άφησε χώρο σε κάθε είδους αστικά ή φασιστικά διλήμματα. Προηγήθηκε βέβαια η σταυροφορία των πάσης λογής αναθεωρητών που φρόντισαν πολύχρονα, επίμονα και συστηματικά να κουρνιάζει ο κόσμος κάτω από τις φτερούγες του μικρότερου κακού. Έτσι, η γραμμή των πραγματικών ερωτημάτων αντικαταστάθηκε από μία συλλογή πλαστών διλημμάτων. Έφτασε στο σημείο ο αδηφαγικός φιλελευθερισμός, να κουνάει το δάχτυλο στους αριστερούς λέγοντας τους ότι είναι...ακραίοι.

Για την Iστορία

Του Θανάση Τσιριγώτη

Eισαγωγή

Aνάμεσα στις Συμπληγάδες έχεις ένα μόνο δρόμο. Nα περάσεις ανάμεσα, όσο μπορείς αλώβητος. Tα βατράχια, όταν τσακώνονται τα εθνικιστικά βουβάλια με τους εκσυγχρονιστικούς όνους στο βάλτο, έχουν μία διέξοδο. Nα απομακρυνθούν πάραυτα από το βάλτο…

H διαμάχη η οποία ξέσπασε με αφορμή το βιβλίο ιστορίας της ΣT’ Δημοτικού δημιούργησε ­κακώς­ δύο αντίπαλα στρατόπεδα και δύο ρεύματα τα οποία ελάχιστα έχουν να προσφέρουν όχι μόνο στη συζήτηση για τα σχολικά εγχειρίδια, αλλά και για το ίδιο το επίμαχο θέμα, αυτό της ιστορίας και της ιστορικής εγγραφής της.

Oι δύο πόλοι της αντιμαχίας (με τις εθνικιστικές κορώνες να υπερτερούν γιατί ξύνουν τη μνήμη και τις πληγές του λαού μας καλύτερα), είναι από τη μία πλευρά οι αναρμόδιοι του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου, συγγραφείς των βιβλίων και ευνοούμενοι αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης, Πανεπιστημιακοί οι οποίοι αρθρογραφούν κυρίως στο Bήμα (Λ. Λιάκος, X. Kουλούρη, των κύκλων Σημίτη), το εκσυγχρονιστικό μπλοκ αλλά και οι εφημερίδες της αριστεράς Aυγή και Eποχή.

Aπέναντί τους οι παπάδες, εκπρόσωποι του ΛAOΣ, βουλευτές της NΔ που κλείνουν το μάτι στα συντηρητικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων, υπογραφές με σημασία όπως του Σαρτζετάκη, του N. Σαρρή, του Στοφορόπουλου αλλά και το περιοδικό Άρδην και το Pεσάλτο (με πιο νηφάλιες σκέψεις και πιο εκλεπτυσμένο λόγο).

Tο εκπαιδευτικό κίνημα και οι πιο δραστήριες συνιστώσες του όπως είναι οι χώροι των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Kινήσεων, των Eκπαιδευτικών Oμίλων και των οργανικών διανοουμένων του, ακόμα κρατάει μία στάση αμηχανίας. Σαν το εργατικό κίνημα όταν παρακολουθεί τις ενδοαστικές συγκρούσεις ολκής, σαν τις μικρές ομάδες στη σύγκρουση των πρωταθλητών. Όμως το ζήτημα μας αφορά. Aπό μία άποψη περισσότερο από κάθε άλλον διότι εδώ διακυβεύονται «ιδεολογίες», παίζεται η τύχη της μνήμης και του τρόπου που η αριστερά αντιμετωπίζει την ιστορία.

Με την αριστερά στο τιμόνι και την πολιτική στο «μεσιανό κατάρτι»

Του Θανάση Τσιριγώτη

Ο προβληματισμός πάνω στο επίμαχο θέμα του λεγόμενου εποικοδομήματος σε κάθε κοινωνία δεν είναι ούτε καινούργιος ούτε εύκολος.

Το εποικοδόμημα, δηλαδή ο πολιτισμός, τα ήθη, τα έθιμα, ο τρόπος της έκφρασης, οι συνήθειες των ανθρώπων, τα γούστα και τα πιστεύω τους, γεννιέται από τον υλικό τρόπο ζωής και αντανακλά σε τελική ανάλυση αυτή την πραγματικότητα. Δεν την αντανακλά όμως αυτόματα, μονοδιάστατα και μονοσήμαντα, αλλά δυναμικά. Σαν να λέμε πως έχουμε ένα πολυεπίπεδο, πολυπρισματικό καθρέφτη που απεικονίζει το περιβάλλον. Πολλές φορές οι άνθρωποι, ακόμα και ολόκληρες τάξεις, κουβαλούν για καιρό στο μυαλό τους τις επιβιώσεις του πρόσφατου ή παλιότερου παρελθόντος. Για παράδειγμα το ρεμπέτικο τραγούδι δεν σημαίνει τίποτα σήμερα σ’ ό,τι αφορά τις συνήθειες των ανθρώπων. Αλλά ενυπάρχει στη μνήμη μας και τραγουδιέται αντέχοντας στο χρόνο. Το έθιμο της προίκας δεν αντιστοιχίζεται με την υλική βάση της αστικής κοινωνίας μας -από μόνη της σημαίνει την υποδεέστερη θέση της γυναίκας- ωστόσο το κουβαλάμε, όπως η χελώνα το καβούκι της, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές. Μία επιστημονική παρέκκλιση θα παραγνώριζε το ρόλο του εποικοδομήματος δίνοντάς του τριτεύουσα και ασήμαντη αξία. Λάθος. Αυτό που θα λέγαμε με δυο λόγια «πολιτισμός» (εξαιρούμε τη γλώσσα) διατρέχει όλη την ιστορική κίνηση, την ταξική πάλη και επενεργεί λειτουργικά στις παραγωγικές σχέσεις και τις παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή στην οικονομική βάση.Αυτές τις μέρες του Πάσχα ένα σωρό συνήθειες χριστιανικού χαρακτήρα (αφήνουμε κατά μέρος την εξήγηση και την προέλευσή του) υπάρχουν σε κάθε σπίτι, γειτονιά, συντροφιά, πράγμα που δείχνει του λόγου το αληθές.

Για το έθνος και το εθνικό ζήτημα

«Ο κοσμοπολιτισμός χωρίς πατρίδα, που αρνείται τα εθνικά αισθήματα και την ιδέα της πατρίδας, δεν έχει τίποτα κοινό με τον προλεταριακό διεθνισμό«…

Γκεόργκι Δημητρόφ

Γράφει ο Θανάσης Τσιριγώτης

Τελευταία ­και μ’ αφορμή την ξενοκρατική μνημονιακή σύμβαση­ αναζωπυρώθηκαν οι συζητήσεις γύρω από το ζήτημα του έθνους, του εθνοκράτους ,της εθν. ανεξαρτησίας. Oρισμένοι διανοούμενοι θεώρησαν, αξιοποιώντας τα θεωρητικά και πολιτικά όπλα της αντίπαλης προπαγάνδας, ότι το ζήτημα του έθνους θάφτηκε κάτω από το βάρος της αγοράς ενώ η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση εξώθησε τη θεωρία για τον ιμπεριαλισμό στ’ αζήτητα της ιστορίας.Άλλοι πάλι περισσότερο θρασείς (τώρα κουρνιάζουν στις φτερούγες της ΔΗΜΑΡ ή του ΣΥΡΙΖΑ) προσπάθησαν να υποβάλλουν στην αριστερά την ιδέα πως το έθνος είναι μία… φαντασίωση, ένα κατασκεύασμα που το εφηύραν οι αστοί (στην πατρίδα μας ο αστός ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος). Ένα τρίτο κομμάτι που ασχολείται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον τροτσκισμό υποστήριζε, άλλοτε δειλά άλλοτε σθεναρά, πως το εθνικό ζήτημα της ανεξαρτησίας έχει λυθεί προ πολλού (πότε άραγε;) και ως εκ τούτου αυτό που απομένει είναι το πρόβλημα της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής». Όλοι όμως συμφωνούν σ’ ένα κοινό τόπο. Πως η προβολή του αιτήματος – συνθήματος για εθνική ανεξαρτησία είναι «ντεμοντέ» και παλιομοδίτικο. Στη γωνία τους περίμενε η αποικιοκρατική σύμβαση ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός αλλά και οι εθνικιστές που μίλησαν για το προφανές όπως άλλωστε και ο Α. Παπανδρέου πριν 30 χρόνια όταν έκλεβε συστηματικά και, απ’ ότι αποδείχτηκε αποτελεσματικά, τα συνθήματα της ρεφορμιστικής αριστεράς.

Η μια Αθήνα και ... η άλλη!

Του Θανάση Τσιριγώτη

Οι καταστροφές που προκλήθηκαν στη Δυτική Αθήνα από την κρατική αναλγησία και τη νεροποντή, εκτός από το λαϊκό “όπου φτωχός και η μοίρα του”, που αποπνέει πεσιμισμό, αγνωστικισμό και ντεφαιτισμό (ηττοπάθεια), ανέδειξαν κι ένα άλλο θέμα.

Για μας είμαι προφανέστατο και “ηλίου φαεινότερον” ότι ο πολεοδομικός σχεδιασμός, τα αντιπλημμυρικά έργα, η πρόληψη αλλά και η γνωστοποίηση, μέσω των ΜΜΕ, στον κόσμο ότι έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα, είναι αποκλειστικότατη ευθύνη του (αστικού) κράτους. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν οι νεοφιλελεύθερες ανοησίες για το ελάχιστο ή μηδενικό κράτος γίνονταν πραγματικότητα! Διότι το αστικό κράτος είναι απεχθέστατο αφού δηλώνει ή εκφράζει την κυριαρχία μιας τάξης, αλλά η ελάχιστη πρόνοια για το συμφέρον πολιτών έχει χρυσοπληρωθεί από τους παντοειδείς φόρους.Όμως υπάρχει και μια βαθύτερη πολιτισμική πλευρά. Είναι αυτό που ονομάζεται απλοϊκά θεομηνία (θεού θυμός), η δύναμη της φύσης, οι απεριόριστες δυνατότητες των εγκάτων της γης (σεισμός), του νερού (πλημμύρες), των ωκεανών (τσουνάμι) και πάει λέγοντας. Ανέκαθεν οι άνθρωποι εκστασιάζονταν στις αλλαγές του καιρού. Έτσι θεοποίησαν κάθε τι φυσικό από τον ήλιο ως τη διπλανή πηγή και έφτιαξαν μεταφυσικές δοξασίες για τους καρπούς, το στάρι και το αμπέλι, τις εποχές, το θάνατο και τη ζωή. Όσο όμως προχωρούσε η ανθρώπινη σκέψη και αναπτύσσονταν οι παραγωγικές δυνάμεις, όσο ανέβαινε το επίπεδο του πνευματικο-τεχνικού πολιτισμού, τόσο περιοριζόταν το εύρος των θεοτήτων που δυνάστευαν τους θνητούς. Οι επιστήμες στο σύνολό τους και η πρακτική εφαρμογή τους (άροτρο, δρόμοι, γεφύρια, προβλέψεις, ατμός, ηλεκτρισμός κλπ) με πιο ορατή κορυφή τη βιομηχανική εποχή περιόριζαν τις δοξασίες και την ιστορική “κουταμάρα”.

Ο μαρξισμός έδωσε το τελευταίο και συντριπτικό χτύπημα σ' όλες τις προαιώνιες δοξασίες, θεμελιώνοντας επιστημονικά πως ο άνθρωπος μπορεί να υποτάξει τη φύση. Μπορεί να προβλέπει τα καιρικά γεγονότα (και όχι φαινόμενα), να χτίζει στερεότερα σπίτια, να “αλυσοδένει” τα ποτάμια, να οργώνει και να σπέρνει ασφαλέστερα, να φτιάχνει φάρμακα για τις αρρώστιες, να νικάει τις αποστάσεις. Ύστερα ήρθε -πάλι- ο αδηφάγος καπιταλισμός. Που θέλει να υποτάξει τα πάντα στο βωμό των κερδών του παρασύροντας μαζί του μάζες εργαζομένων προς την καταστροφή, βιάζοντας το περιβάλλον για να αυγατίσει την περιουσία του. Αν δίνονταν το 1% των πολεμικών εξοπλισμών για την υγεία, τα φάρμακα και την πρόληψη κανένας θανατηφόρος ιός δε θα απειλούσε τους φτωχούς της Αφρικής. Αν οι πλούσιοι της γης έδιναν το 10% των αμύθητων κερδών τους κάθε παιδί στον κόσμο θα είχε φαγητό, στέγη και σχολείο. Διότι για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα “νίκη του ανθρώπου” χρειάζεται βούληση-θέληση-πράξη, δηλαδή κάποιοι να κουβαλήσουν το βαρύ φορτίο.

Ως εκ τούτου οι κρουνοί τ' ουρανού είναι σύννεφα και νερό και κανένα κρυμμένο σχέδιο δεν έχουν οι “από πάνω θεοί”. Αν το Περιστέρι με την πρώτη βροχή πνίγεται και η Αθήνα λιποθυμάει με τις πρώτες ζέστες, αν ο ένα τόπος διψάει και ο διπλανός πλημμυρίζει, αν τα χιόνια σημαίνουν για τους μεν αναψυχή και ξεκούραση και για τους δε εγκατάλειψη και θάνατο, γι αυτό δεν φταίει ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας αλλά το σύστημα διακυβέρνησης και η εξουσία. Τόσο λιτό και τόσο απλό. Γιατί δεν πλημμύρισε η Κηφισιά και η Εκάλη; Γιατί το τραπέζι του φτωχού είναι άδειο και του πλούσιου γεμάτο; Κι όποιος αναζητά λύσεις στο υπερπέραν και στις θεομηνίες θα μείνει με την απορία στο κεφάλι και το πλημμυρισμένο σπίτι θα μείνει χωρίς ψωμί αλλά το κυριότερο δεν θα βρει τον ένοχο και τη γνωστή αιτία.

Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι! Γνώση και οργή.

Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr

Τάξη και Πατρίδα: Γύρω από το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας μας

Θανάσης Τσιριγώτης

Γύρω από το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας μας υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις. Από ορισμένους οι οποίοι ανακάλυψαν, μαζί με τον Σημίτη, την ισχυρή Ελλάδα, η εξάρτηση, δηλαδή η σχέση της χώρας μας με τον ιμπεριαλισμό, θεωρείται παλαιομοδίτικη προσέγγιση, ξεπερασμένο θεωρητικό σχήμα, συνώνυμο της ψωροκώσταινας (φτωχή αγρότισσα του Ναυπλίου που έδωσε τον οβολό της για την επανάσταση του 1821). Αντί αυτού προκρίθηκαν κάτι ψευτομοντέρνα μεταπτυχιακά που βλέπουν την Ελλάδα ν’ ανταγωνίζεται στα ίσια τις ΗΠΑ – Γερμανία, εξαγωγές κεφαλαίων σ’ όλον τον κόσμο, διεκδίκηση αγορών και φυσικά μία «αριστερή» ψωροφαντασία. Σαφώς υποτίμηση του ιμπεριαλισμού ο οποίος αντικαταστάθηκε από την «παγκοσμιοποίηση» και τις θεωριούλες της λεγόμενης αλληλεξάρτησης. (Σ’ ένα θεατρικό έργο ο λόρδος λέει στον διαμαρτυρόμενο υπηρέτη ότι αυτός, όντας αφεντικό, τον έχει τόσο πολύ ανάγκη που δεν μπορεί να ζήσει μόνος –αλληλεξάρτηση στην πράξη δηλαδή).