ΦΥΛΑΚΉ Ή ΘΆΝΑΤΟΣ: ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΈΝΟΙ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΊΑΣ ΈΧΟΥΝ ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΈΣ

Φυλακή ή θάνατος.

Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.

Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.

H προκλητική δήλωση του Ιάπωνα υπουργού Οικονομικών Τάρο Ασο, επιβεβαιώνει πως στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και του παραδειγματικού καπιταλισμού σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αφού είναι ένα «περιττό βάρος για την οικονομία».

Πρέπει «να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν» για να μην χρειάζεται να πληρώνει το κράτος για την περίθαλψή τους! «Θεός φυλάξοι αν σε αναγκάσουν να συνεχίσεις να ζεις όταν θέλεις να πεθάνεις. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν», είπε ο 72χρονος Ασο σε μια συνάντηση του εθνικού συμβουλίου με θέμα τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Kodokushi, ο θάνατος της μοναξιάς

Στην Ιαπωνία πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που έχει αποκτήσει και συγκεκριμένο όνομα- αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς.

Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα.

Kodokushi λοιπόν σημαίνει «ο θάνατος της μοναξιάς» και πολλές περιοχές στην Ιαπωνία έχουν ξεκινήσει εκστρατείες και κινήσεις για την πρόληψη των μοναχικών αυτών θανάτων.

Ναγκασάκι – Ιλίου, 9 Αυγούστου 1945

Ατόφια ομηρική σκηνή, από τη δήλωση του Ναγκασάκι – Ιλίου, 9 Αυγούστου 1945. 

Ένα δεκάχρονο αγόρι κουβαλά τον νεκρό αδελφό του στη φωτιά όπου οι κηδευτές έκαιγαν τους νεκρούς της έκρηξης της ατομικής βόμβας. Στέκεται σε στάση σεβασμού, με σφιγμένα χείλη. Ο φωτογράφος Joe O'Donnel, Αμερικανός απεσταλμένος, για να καταγράψει τις συνέπειες της φονικής έκρηξης, μαρτυρεί ότι τα χείλη του μικρού μάτωσαν από το δάγκωμα. Στη φωτιά, μετά από λίγο, παραδόθηκε και η σωρός του μικρού νεκρού. Το αγόρι στεκόταν σ’ αυτή τη στάση, ώσπου οι φλόγες τύλιξαν το κορμί του αδελφού του. Έπειτα αποχώρησε αμίλητο. 

Από δημοσίευση του Eren Karayünlü και του George Voutzoulidis.

Η δυστοπία είναι κιόλας εδώ, με ποικίλες μορφές και δελεαστικά σύνεργα

Με την επέκταση της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι σίγουρο ότι ο κόσμος όλος θα γίνει ομοιόμορφος. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην ανησυχούμε, γιατί η ομογενοποίηση μπορεί να γίνει καθεστώς αλλοιώνοντας και ισοπεδώνοντας τους πολιτισμούς με μορφές και περιεχόμενο που θα δημιουργούν μια πλαστή ποικιλία επιλογών. Η παγκοσμιοποίηση επισπεύδει τη διεύρυνση των ανισοτήτων, διαχωρίζοντας απολύτως τους λίγους πλούσιους από όλους τους άλλους, φτωχούς, μικρομεσαίους και μεσαίους τους οποίους τυποποιεί πολιτισμικά. Επιβάλλει τη λιτότητα και την εργασιακή ανασφάλεια σαν μονόδρομο, αφαιρεί τη δημιουργικότητα από τις «μάζες» και διαπαιδαγωγεί τους πολίτες σαν καταναλωτές σε βάρος της έλλογης σκέψης, της φυσικής ικανοποίησης των ενστίκτων, της ψυχικής ισορροπίας και της αυτοδιάθεσης του ελεύθερου χρόνου. Η ομοιομορφία σαν επιδημία αλλοιώνει και ισοπεδώνει τους ψυχισμούς, τους πολιτισμούς και τις πολιτείες παίρνοντας – σαν χαμαιλέων- μορφές και περιεχόμενο που προσιδιάζει στα χαρακτηριστικά των τοπικών κοινωνιών.

Το πιθανότερο είναι ότι δεν πάμε για ένα ενιαίο κόσμο απολύτως ομοιόμορφο, αφενός επειδή οι κοινωνίες είναι πολύ άνισες και ανόμοιες, εξελίσσονται με διαφορετικούς ρυθμούς και αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα διαφορετικού βαθμού και είδους εσωτερικές αντιστάσεις και αφετέρου γιατί σημασία για την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης έχει κυρίως το βάθος της διάβρωσης και συμπληρωματικά η μορφή της.

Φαίνεται, μάλλον, ότι δεν θα δούμε ένα παγκόσμιο κράτος ομοιόμορφο, ενιαίο και αδιαίρετο, τύπου «1984». Τουλάχιστον όχι παντού. Ο έλεγχος των συνειδήσεων και των συμπεριφορών και η αλλοτρίωση των ηθών και των αξιών δεν θα γίνεται μόνο με καταστολή, βασανιστήρια και βόμβες. Γίνεται ήδη και με πιο εκλεπτυσμένους τρόπους. Με συγγνωστή πλάνη. Με δελεαστικά κίνητρα και με ήπιο και έμμεσο εξαναγκασμό, π.χ. λόγω οικονομικής κρίσης, έκτακτων καταστάσεων, εθνικού συμφέροντος, πολέμου κ.ά. Πέρα από μερικά κοινά γνωρίσματα, με μεγάλη ποικιλία εκδηλώνεται η ενσωμάτωση στην παγκοσμιοποίηση από μέρος σε μέρος, από χώρα σε χώρα, από λαό σε λαό, ακόμα κι από άτομο σε άτομο. Σε χώρες με πειθαρχία, στις οποίες οι πολλοί «εισπνέουν»- χωρίς να αγγίζουν- τον πλούτο των λίγων, η μετάλλαξη πραγματοποιείται σταδιακά και έντεχνα σε σημείο που αφαιρείται ασυναίσθητα από τον άνθρωπο όχι μόνο η ατομική του ταυτότητα, αλλά περιορίζεται και η συμμετοχή του σε συλλογικές δράσεις και αδρανοποιούνται ακόμα και οι φυσικές του λειτουργίες.

Η δυστοπία είναι εδώ!

Αυτές τις σκέψεις έκανα, ταραγμένος, βλέποντας το 40λεπτο ρεπορτάζ στη Deutsche Welle με τίτλο Love and Sex in Japan, το οποίο μπορεί κανείς να δει στο σάιτ του τηλεοπτικού δικτύου, στα γερμανικά ή τα αγγλικά.

Οι ιαπωνικές παραδοξότητες

.

από Αλέξης Ζακυνθινός

Ένα δημόσιο χρέος ύψους 250% του ΑΕΠ χρηματοδοτείται εσωτερικά, με μηδενικό επιτόκιο – ενώ οι επιχειρήσεις είναι τόσο μη παραγωγικές, ώστε να πιέζουν τους εργαζομένους τους για συνεχείς υπερωρίες, με αποτέλεσμα είτε να πεθαίνουν από την κούραση, είτε να αυτοκτονούν.

.

Άρθρο

Είναι σε όλους γνωστό πως το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας (περί το 250% του ΑΕΠ, γράφημα) είναι «μη βιώσιμο με τις παρούσες πολιτικές», όπως διατυπώνεται από το ΔΝΤ (πηγή) – με το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας να ευρίσκεται στο 4% του ΑΕΠ της, ενώ δεν φαίνεται να έχει καμία δυνατότητα ανάπτυξης, αφού η ανεργία είναι σχεδόν μηδενική. Εν τούτοις, τα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου της είναι από τα χαμηλότερα παγκοσμίως, επειδή το 90% σχεδόν των χρεών της είναι εσωτερικά – χρηματοδοτούνται δηλαδή από τις μεγάλες αποταμιεύσεις των Πολιτών της, από τις εγχώριες τράπεζες, από τα συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς επίσης από την κεντρική της τράπεζα που ανήκει στο κράτος.

Σύμφωνα τώρα με υπολογισμούς, η προσφορά δημοσίων ομολόγων θα υπερβεί την εγχώρια ζήτηση περί τα μέσα του 2020 (πηγή) – γεγονός που σημαίνει ότι, θα κληθούν να συμπληρώσουν το κενό οι διεθνείς επενδυτές, οι οποίοι θα απαιτήσουν υψηλότερα επιτόκια. Εν τούτοις, η καμπύλη των επιτοκίων της Ιαπωνίας δεν αντικατοπτρίζει αυτές τις προοπτικές – αφού η απόδοση των δεκαετών ομολόγων είναι της τάξης του 0%, ενώ των εικοσαετών κάτω του 0,5%.

Η αιτία φαίνεται πως είναι η πεποίθηση των επενδυτών, σύμφωνα με την οποία η χώρα θα βρει κάποιον τρόπο να περιορίσει σταδιακά τα πρωτογενή της ελλείμματα – ενώ η κατοχή χρέους ύψους 70% του ΑΕΠ από την κεντρική τράπεζα δημιουργεί την ελπίδα ότι, θα υπάρξει μία διαδικασία «Bond burning» (όπως αποκαλείται η αντικατάσταση των ομολόγων από νέα που δεν θα λήγουν ποτέ).

Ιαπωνία, επιδημία θανάτων από υπερκόπωση

Την πρώτη ημέρα αργίας των Χριστουγέννων του 2015, μία νεαρή υπάλληλος κάποιας διαφημιστικής εταιρείας του Τόκυο αυτοκτόνησε – αφού προηγουμένως έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα εξής: «θα πρέπει να δουλέψω ξανά το Σαββατοκύριακο, θέλω πραγματικά να πεθάνω».

Μόνο το Νοέμβριο η συγκεκριμένη υπάλληλος είχε 105 υπερωρίες – όταν η συνήθης εβδομαδιαία απασχόληση ενός εργαζομένου στη χώρα μας είναι 40 ώρες. Εν τούτοις, στην Ιαπωνία οι υπερωρίες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση – με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων της, ιδιαίτερα των εξαγωγικών.

Σύμφωνα τώρα με το υπουργείο υγείας της χώρας, το 2016 αυτοκτόνησαν 2.310 άτομα, επειδή δεν άντεχαν τις πιέσεις στο χώρο εργασίας τους (πηγή) – αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν επί πλέον με τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, όπως είναι οι οικογενειακές.

Στα πλαίσια αυτά, η ιαπωνική κυβέρνηση θα ξεκινήσει στα τέλη Φεβρουαρίου την καμπάνια «να εργάζεσαι λιγότερο και να καταναλώνεις περισσότερο», με τον τίτλο «Premium Friday» – με στόχο αφενός μεν την αντιμετώπιση του φαινομένου, αφετέρου την τόνωση της εγχώριας ζήτησης, από την οποία υποφέρει τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετά το σπάσιμο της φούσκας το 1990.

Η βασική ιδέα της καμπάνιας είναι την τελευταία ημέρα του εκάστοτε μήνα να σταματούν να εργάζονται όλοι οι υπάλληλοι στη χώρα στις τρεις το μεσημέρι – έτσι ώστε να ξεκουράζονται και να δαπανούν περισσότερα χρήματα διασκεδάζοντας. Πόσο μάλλον αφού το 25% των ιαπωνικών επιχειρήσεων υποχρεώνουν τους εργαζομένους τους σε υπερωρίες, οι οποίες υπερβαίνουν τις 80 ώρες το μήνα (πηγή).

Περαιτέρω, η Ιαπωνία με 1.719 ώρες εργασίας, ευρίσκεται στην τρίτη θέση παγκοσμίως – με πρώτες τις Η.Π.Α. και δεύτερη τη Ν. Κορέα, το βασικό της ανταγωνιστή. Ο μέσος Ιάπωνας εργάζεται 348 ώρες περισσότερο από το μέσο Γερμανό – ένας αριθμός που, μεταφραζόμενος σε μήνες, σημαίνει τρεις περισσότερους!

Η Ακτινοβολία της Φουκουσίμα έχει μολύνει ολόκληρο το Ειρηνικό Ωκεανό – και πρόκειται να γίνει χειρότερα

Κανείς δεν ασχολείται. Η Ιαπωνία πέφτει μακρυά.

Κάποιοι νομίζουν ότι ένα πυρηνικό ατύχημα ή «επεισόδιο» αφορά μόνο την χώρα που συμβαίνει. Ιδιαίτερα κάποιοι Αμερικάνοι που απειλούν και με πυρηνικό χτύπημα.

«…

Οι επιστήμονες λένε τώρα ότι ο Ειρηνικός Ωκεανός είναι ήδη ραδιενεργός και είναι προς το παρόν τουλάχιστον 5-10 φορές πιο ραδιενεργός από ότι όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ έριξε πολλές πυρηνικές βόμβες στην περιοχή του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν αρχίσουμε να μιλάμε για την Φουκουσίμα σύντομα, θα μπορούσαμε όλοι να βρεθούμε μπροστά σε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. …»

της Whitney Webb

Η πυρηνική καταστροφή έχει μολύνει τον μεγαλύτερο ωκεανό του κόσμου σε μόλις πέντε χρόνια και ακόμα υπάρχει διαρροή 300 τόνων ραδιενεργών αποβλήτων κάθε μέρα.

Ποια ήταν η πιο επικίνδυνη πυρηνική καταστροφή στην ιστορία του κόσμου;

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγαν την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία, αλλά θα ήταν λάθος.

Το 2011, ένας σεισμός, που πιστεύεται ότι είναι ένας μετασεισμός του σεισμού του 2010 στη Χιλή, δημιούργησε ένα τσουνάμι που προκάλεσε την κατάρρευση του εργοστάσιου πυρηνικής ενέργειας TEPCO στη Φουκουσίμα, στην Ιαπωνία.

Τρεις πυρηνικοί αντιδραστήρες έλιωσαν και ότι συνέβη στη συνέχεια ήταν η μεγαλύτερη απελευθέρωση ραδιενέργειας μέσα στο νερό στην ιστορία του κόσμου.