ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΜΠΙΜΠΑ

Ιουλία Μπίμπα. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ συμμετείχε στο πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η «ΔΑΣΚΑΛΙΤΣΑ»

Πρωί Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου 1942.

Μια νέα γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στο Κουκάκι κρατώντας μια πάνινη τσάντα.

Παίρνει το τραμ και πηγαίνει στην Ομόνοια.

Από εκεί κατευθύνεται περπατώντας στην Πατησίων.

Εκεί την περιμένουν δύο άντρες.

Τα ονόματά τους είναι Αντώνης Μυτιληναίος και Σπύρος Γαλάνης.

Τους δίνει την τσάντα και φεύγει.

Λίγα λεπτά αργότερα μια φοβερή έκρηξη ισοπεδώνει το τριώροφο κτήριο όπου βρίσκονταν τσ γραφεία της Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης, της ναζιστικής ΕΣΠΟ - που από τα αρχικά της μόνο το Ο ήταν αληθινό.

Η ΕΣΠΟ που αποτελούνταν από «έλληνες» προδότες σχεδίαζε την αποστολή «ελληνικής» ταξιαρχίας για να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί στο Ανατολικό μέτωπο κι εκείνο το πρωινό της Κυριακής τα γραφεία της ήταν γεμάτα προδότες.

Κάτω από τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Είναι το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το έχει οργανώσει και εκτελέσει ο Ουλαμός Καταστροφών της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων.

Της ΠΕΑΝ που είχε ως πολιτικό καθοδηγητή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και ως αρχηγό τον Αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο.

Ανάμεσα στα μέλη της ΠΕΑΝ, βρισκόταν και μια 32χρονη δασκάλα με καταγωγή από τη Σάμο.

Η Ιουλία Ελευθερόγλου ζούσε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι με τον σύζυγό της, τον Κώστα Μπίμπα, ο οποίος ήταν τυφλός.

Ζούσαν φτωχικά, η Ιουλία εργαζόταν ως καθαρίστρια.

Είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό, αλλά επειδή δίδασκε στο Κατηχητικό του Αγίου Νικολάου, στη γειτονιά την αποκαλούσαν  «η δασκαλίτσα».

Μυήθηκε στην ΠΕΑΝ τον Μάρτιο του 1942 και από την αρχή ξεχώρισε  για το θάρρος της. 

Γι αυτό ο Περρίκος την ενέταξε στον Ουλαμό Καταστροφών.

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Εξαιρετική συνέντευξη, αποκαλυπτική για την εσκεμμένη αδράνεια της ελληνικής και κυπριακής πολιτείας στην ανάδειξη και αναζήτηση της τύχης των μαρτύρων - αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας!

Γερομοριας 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Η συνέντευξη στην εκπομπή του Αλέξανδρου Τσίγκου στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus fm αμέσως παρακάτω.

Τι δεν συζητήθηκε (για άλλη μια φορά) με την κατοχική Τουρκία

Θεοφάνης Μαλκίδης *

Για όσες και όσους λησμόνησαν, τον περασμένο Φεβρουάριο συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας από τη Βουλή των Ελλήνων και το μήνα Σεπτέμβριο συμπληρώθηκαν 102 έτη από το συμβολικό τέλος του μαζικού εγκλήματος με την καταστροφή της Σμύρνης. Καταστροφή, Έγκλημα, Γενοκτονία, που αφαίρεσε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες στον Πόντο, στη Μικρά Ασία, στη Θράκη και Καππαδοκία, και προσφυγοποίησε πάνω από ενάμιση!

Η αναγνώριση ήταν μία σημαντική στιγμή, μία ομολογουμένως ιστορική πράξη τιμής και μνήμης, αποκατάστασης της ιστορίας και της αλήθειας, την οποία οφείλουμε στον αείμνηστο διανοούμενο και συγγραφέα, ανιδιοτελή πολιτικό και αγωνιστή Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Η Γενοκτονία, το έγκλημα της Τουρκίας, η οποία από το 1908 έως το 1922 αποτελεί τη συμπύκνωση όλων των μεθόδων που ακολουθήθηκαν στην πορεία του πλανήτη προς τη βαρβαρότητα, στην ιστορία της Ανθρωπότητας προς την καταστροφή. 

 Μάλιστα επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται συνεχώς. 

Ως το πρώτο έγκλημα του 21ου αιώνα μαζί με αυτό εναντίον των Αρμενίων, ήταν η απαρχή για την τέλεση και άλλων. Από το Ολοκαύτωμα, μέχρι τις σφαγές στην κατεχόμενη Ελλάδα από το 1941 έως το 1944 και τα τουρκικά εγκλήματα στην Κύπρο το 1974 και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας στο Αιγαίο, τη Θράκη.

Κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας από την Τραπεζούντα, μέχρι την Αδριανούπολη, την Καισάρεια και τη Σμύρνη, υπήρξαν μαζικές δολοφονίες, καταναγκαστικά έργα, εξοντωτικές πορείες, τάγματα εργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιασμοί, μεταφορά γυναικών και παιδιών από την ελληνική στην τουρκική ομάδα και μία σειρά από άλλες πράξεις, οι οποίες συνιστούν το έγκλημα της Γενοκτονίας, όπως αυτό αποτυπώνεται στη σχετική Σύμβαση του ΟΗΕ (1948) .

Μάλιστα ο πρώτος συστηματικός μελετητής της υπόθεσης της Γενοκτονίας, αυτός που εισήγαγε στο διεθνές λεξιλόγιο την όρο Γενοκτονία, ο διασωθέντας του Ολοκαυτώματος καθηγητής στο Γέηλ των ΗΠΑ Ραφαήλ Λέμκιν, θεμελίωσε την πρότασή του και στη συνέχεια τη Σύμβαση, πάνω στο μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων.

Παρόλη όμως την τεκμηρίωση, την ιστορική έρευνα, ακόμη και τις αναγνωρίσεις που έχουν επιτευχθεί με τη δική μας συνεχή και αγωνιστική προσπάθεια σε όλον τον πλανήτη (Κύπρος, ΗΠΑ, Καναδάς, Ιταλία, Αυστραλία, Σουηδία, Αρμενία, Ιταλία, Κουρδιστάν κ.ά), η κοινή παραδοχή είναι ότι η αναγνώριση της Γενοκτονίας απουσιάζει από τις διμερείς επαφές με την Τουρκία και βεβαίως από την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, απουσιάζει δηλαδή παντελώς από τις σχέσεις της με κράτη και υπερεθνικούς οργανισμούς.

Δηλαδή δεν υφίσταται ο λόγος και η πολιτική πράξη για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, με άλλα λόγια πρέπει (επιτέλους) να τεθεί η αναγνώριση της Γενοκτονίας σε όλες τις επίσημες συναντήσεις με τους θεσμικούς ομολόγους της Ελλάδας με την κατοχική Τουρκίας και βεβαίως και με τον καθ΄ύλην αρμόδιο Ερντογάν (κάτι που δεν έγινε όμως για ακόμη μία φορά στην πρόσφατη συνάντηση στον ΟΗΕ….).

Και βεβαίως θα πρέπει να τεθούν τα συναφή με την αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος ζητήματα, όπως να σταματήσει η κάθε μορφής δίωξη των σκεπτόμενων πολιτών της Τουρκίας, οι οποίοι μάχονται για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και τη δημοκρατία, δηλαδή για την αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΧΝΕΙ ΘΑΝΑΤΙΛΑ

Ἡ δημογραφικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς τραγική. Ἡ χώρα βιώνει μία πραγματικὴ δημογραφικὴ αὐτοκτονία. Οἱ θάνατοι εἶναι πλέον περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις (γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὶς χιλιάδες ἀμβλώσεις ποὺ γίνονται κάθε χρόνο). Ἐνδεικτικά, τὸ 2023 εἴχαμε 71 γεννήσεις καὶ 127 θανάτους. Ἀκόμη πιὸ ἐνδεικτικά, τὴν σταθερὴ ἐπικράτηση τοῦ θανάτου ἔναντι τῆς ζωῆς μᾶς τὴν δίνει ἡ ζοφερὴ εἰκόνα τῆς περιόδου 2015-2022, κατὰ τὴν ὁποία οἱ θάνατοι ἦταν κατὰ 355.315 περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις, πρᾶγμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ σχηματικὰ μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ πληθυσμοῦ μεγάλων νομῶν, ὅπως ἡ Λάρισα ἤ ἡ Ἀχαΐα. 

Ὁ δείκτης γονιμότητας ἔχει πέσει στὸ 1,38 καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς χαμηλότερους τοῦ εὐρωπαϊκοῦ γηροκομείου (ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ πιὸ ἄτεκνη ἤπειρος τοῦ κόσμου). Ἡ μέση ἡλικία στὴν Ἑλλάδα βρίσκεται στὰ 45,6 ἔτη. Ἡ φυγὴ τῶν νέων στὸ ἐξωτερικὸ συνεχίζεται σταθερὰ ἀμέσως μετὰ τὸ ξέσπασμα τῆς κρίσης τοῦ 2010 ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἐργασιακῆς προοπτικῆς καὶ ἱκανοποιητικῶν ἀποδοχῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπικρατούσας γενικῆς ἀποτελμάτωσης, ποὺ ὠθεῖ τοὺς πιὸ δραστήριους καὶ δημιουργικοὺς ἀνθρώπους νὰ σηκωθοῦν νὰ φύγουν προτοῦ τοὺς πνίξει ἡ μαυρίλα ποὺ ἔχει ἐγκατασταθεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὴν χώρα. 

Ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸν συνδυασμό θάνατοι-γεννήσεις-μετανάστευση στὸ ἐξωτερικό (τοὺς τρεῖς παράγοντες ποὺ καθορίζουν τὸν πληθυσμὸ μιᾶς χώρας), τότε ἡ κατάσταση εἶναι ἀκόμα χειρότερη. Καὶ οἱ προοπτικὲς εἶναι οἱ πλέον δυσοίωνες, καθὼς προβλέπεται ὅτι στὸ τέλος τοῦ αἰῶνα ὁ πληθυσμὸς θὰ εἶναι στὰ 6,38 ἑκατομμύρια ἀπὸ τὰ σημερινὰ 10,381, σὲ μία χώρα μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ποσοστὸ ἡλικιωμένων (σύμφωνα τὴν πρόσφατη ἔκθεση τοῦ ΟΗΕ). Ἤδη ὁ ἀριθμὸς τῶν συνταξιούχων ἀγγίζει σήμερα τὰ 2,5 ἑκατομμύρια. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἤδη μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο. 

Ανιχνεύσεις με Χρήστο Γιανναρά, Νεοκλή Σαρρή, Παναγιώτη Ήφαιστο, Σάββα Καλεντερίδη

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο του Αχμετ Νταβούτογλου Στρατηγικό βάθος από τις εκδόσεις «Ποιότητα» οι «Ανιχνεύσεις» της ΕΡΤ3 είχαν πραγματοποιήσει μια εκπομπή (2011). Προσκεκλημένοι ήταν: Νεοκλής Σαρρής, Παναγιώτης Ήφαιστος, Χρήστος Γιανναράς και Φεϋσάλ Ελ Μάσρι. Παρακολουθήστε την απο: www.anixneuseis.gr

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/YqYY_DQCZI4
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρεις μέρες νηστικός

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Τρεις μέρες νηστικός 

Ούτε τρελός ήταν ούτε του αξίζει να τραγουδιέται στα μπουζούκια των Αθηνών. 

Σήκωσε στην πλάτη του έναν ολόκληρο λαό και έτρεξε να κατεβάσει τις σημαίες που τον βασανίζουν. Είδε, πέρα από το άπειρο, συμμετέχοντας στον χορό του Τάσου, που είχε ξεκινήσει τρεις μέρες πριν. Δεν καταλάβαινε τις νουθεσίες των κυανόκρανων που του έδειχναν την αντίθετη πλευρά της Αμμοχώστου, δεν τον σταματούσε τίποτε. Ούτε οι εξυπνάδες των αρχόντων, οι χάρτες με τα τουρκικά τεθωρακισμένα ή οι φλυαρίες για μια «νέα Κύπρο» χωρίς αντικατοχικά ξεσπάσματα, χωρίς Κερύνεια και Καρπασία, χωρίς ελευθερία.

 Αυτός, μαυροφορεμένος μάγκας μετά την κηδεία, ήθελε να καταθέσει το στεφάνι του. Άλλον τρόπο δεν βρήκε, γεννημένος ελάχιστα έτη πριν την εισβολή. Έτρεξε στις σημαίες που περιβάλλονταν από συρματοπλέγματα -οι βάρβαροι φοβήθηκαν έναν λαό που δεν βγήκε ποτέ από τον τόπο του για να κατακτήσει κάτι άλλο. Όμως αυτός, που δεν του πρέπουν οι φτιαχτοί «ύμνοι» μιας δήθεν λαϊκής νύχτας, πάτησε καλά το χώμα του τόπου του και ανέβηκε. Κι έκτοτε δεν κατέβηκε στη γη ούτε για τη δική του κηδεία. Ούτε για να δώσει δύο πάτσους στον μακαρίτη κομματάρχη που τον συκοφάντησε, δευτερόλεπτα μετά την εκτέλεση.

 Τρεις μέρες νηστικός κι έφτασε αποφασισμένος για να μείνει στον αέρα. Έβαλε μια μαύρη μπλούζα, άναψε τσιγάρο και ξεκίνησε για την καλή αντάμωση με τον Τάσο.

 Και νόμισαν πως τον σκότωσαν.

ΟΙΚΤΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μελέτης Μελετόπουλος 

Κάνοντας ως πολίτης τον απολογισμό 50 χρόνων Μεταπολίτευσης (την πορεία της οποίας παρακολουθώ επισταμένως και υπευθύνως από το 1974 έως σήμερα), και διαβάζοντας τις γελοίες "αναλύσεις" αυτοϊκανοποίησης συστημικών ψευδο-διανοουμένων, αρθρογράφων κλπ., σημειώνω τα εξής: 

1. Η Δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε το 1974 εξελίχθηκε σε μία διεφθαρμένη τριτοκοσμική ολιγαρχική οικογενειοκρατική μπανανία, το πολιτικό προσωπικό της οποίας εκφυλίστηκε σε μία τάξη ανεπάγγελτων προϊόντων κομματικού σωλήνα, ανίκανων να διαχειριστούν έστω στοιχειωδώς τις κρατικές υποθέσεις και πολύ περισσότερο να παράγουν όραμα για το μέλλον, ενώ ασήμαντα ενεργούμενα και φερέφωνα ανήλθαν σε ανώτατα αξιώματα (εξαιρέσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά απελπιστικά λίγες και απομονωμένες). Ο κρατικισμός, το πελατειακό σύστημα, το μέσον, το ρουσφέτι, η ευνοιοκρατία, η κομματοκρατία, η διαφθορά, όχι μόνον δεν καταργήθηκαν αλλά ανήλθαν σε δυσθεώρητα ύψη που οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν κάν διανοηθεί.

2. Γεωργία, βιοτεχνία, βιομηχανία, απλά εξαλείφθηκαν, εισάγονται ακόμα και σταφίδες, πατάτες και κρεμμύδια, ενώ πράγματι γίναμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης.

3. Η χώρα χρεωκόπησε βίαια το 2010 και υπήχθη σε εξευτελιστικό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Οι υποδομές ξεπουλήθηκαν, τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμια, τα τραίνα, ανήκουν σε ξένους. Οι μεγάλες επιχειρήσεις επίσης.  

4. Πυρκαϊές πρωτοφανούς εντάσεως και εκτάσεως κατέκαψαν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας. 

5. Η Τουρκία διεκδικεί ανοιχτά το Αιγαίο, τίθεται δημοσίως θέμα Θεσσαλονίκης, Κρήτης κλπ., προβάλλονται ψευδο-αλυτρωτικά αιτήματα από Σκόπια και Αλβανία, ο έλεγχος της Θράκης έχει σχεδόν περιέλθει στο τουρκικό προξενείο, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου εποικίζονται από λαθρομετανάστες και αποικιοποιούνται οικονομικά από την Τουρκία μέσω της ιδιοφυούς ιδέας της κατάργησης της βίζας, η βόρεια Κύπρος παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Το ναυάγιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι πλήρες, διακομματικό και εθνοκτόνο.

6. Η δημόσια εκπαίδευση κατέρρευσε και παράγει πλέον μαζικά λειτουργικά αναλφάβητους. Τα πανεπιστήμια κατέστησαν άντρα βίας και ανομίας. 

7. Κυρίαρχη ιδεολογία σημαντικού μέρους της "ελίτ" (δηλαδή της κρούστας του βόθρου) είναι ο εθνομηδενισμός, δηλαδή το λυσσαλέο μίσος για την πατρίδα μεταμφιεσμένο σε "επιστήμη". Η προδοσία έγινε μόδα και ο ανθελληνισμός προϋπόθεση ανέλιξης. Ο Μαυροκορδάτος έγινε πρότυπο "πολιτικής ορθότητας", ο Νενέκος "έκφραση πολυπολιτισμικότητας". Πατρίδα, οικογένεια, πειθαρχία, εργασία, πειθαρχία, στρατιωτική αρετή, ηθικές αξίες, θρησκευτικότητα, στοχοποιήθηκαν ως "ακροδεξιά στοιχεία". Η ερμηνεία των απωθημένων της κακοποιημένης από την χούντα γενιάς του Πολυτεχνείου δεν αρκεί. 

8. Η ανομία, η βία, η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα αλλά και η ατιμωρησία μετέβαλαν την νεοελληνική ζωή σε δυστοπία και κατέστησαν την απλή καθημερινότητα των πολιτών επικίνδυνη καθημερινή περιπέτεια. Ιδίως η μαζική εφηβική βία είναι ένδειξη κοινωνικής κατάρρευσης. Η εισβολή του εθνομηδενισμού και γενικώτερα του μηδενισμού στην εκπαίδευση, παράγει ηθικό κενό που οδηγεί στην τυφλή βία.

9. Η μαζική εισέλευση λαθρομεταναστών (τους οποίους οι "προοδευτικοί διανοούμενοι " υπερασπίζονται λυσσαλέα αλλά κανένας τους φυσικά δεν φιλοξενεί κάποιον δυστυχή από αυτούς στο σπίτι του) έχει αφελληνίσει ολόκληρες περιοχές της χώρας. Οι άνθρωποι αυτοί εύλογα φέρνουν μαζί τους τον πολιτισμό τους, αλλά η συνέπεια είναι η βαθειά πολιτισμική και κοινωνική μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα με ασιατικά-αφρικανικά χαρακτηριστικά, που εγκυμονεί το τέλος της μακράς ελληνικής πορείας σε αυτόν τον τόπο. Μαζί με το περιεχόμενο του ελληνικού πολιτισμού (δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, κλασσική παιδεία, χριστιανισμός κλπ.).

10. Η δημογραφική κατάρρευση, που όμοιά της δεν έχει συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία 10.000 χρόνια, δεν γίνεται αντικείμενο διαχείρισης ή έστω προβληματισμού από το πολιτικό σύστημα. Ο ελληνικός πληθυσμός καταρρέει πλέον με ταχείς ρυθμούς και τα κενά καλύπτουν μη ευρωπαϊκοί πληθυσμοί. Η προοπτική της εξάλειψης της Ελλάδας ως ιστορικής οντότητας είναι ορατή στο εγγύς μέλλον. Μπορεί να αποτραπεί με γενναία μέτρα, αλλά στο υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε η πολιτική βούληση ούτε η ικανότητα σχεδιασμού τέτοιων μέτρων. Ούτε κάν η διάθεση ούτε η αίσθηση σκοπιμότητας

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: 

ΣΕ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ.

 Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.

 ΕΠΕΙΓΕΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΥΜΑΜΗΣ ΜΕ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΓΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΩΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ. ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ.

ΥΓ: το κείμενο αυτό δεν συνδέεται με καμμία απολύτως σκοπιμότητα, κυοφορούμενη πολιτική κίνηση, φιλοδοξία, ιδιοτέλεια, πληροφορία, παρασκήνιο κλπ.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/nmWpLwB1zF5GHVC7/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΑΠΟΥ;

Παρακολουθῶ -μὲ ὅση ὑπομονὴ μοῦ ἔχει ἀπομείνει- τὶς δηλώσεις διαφόρων ἀναλυτῶν μὲ ἀφορμὴ τὴν αἰσχρὴ ἐπέτειο τῶν 50 χρόνων τουρκικῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς τῆς Κύπρου. Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναλυτὲς ἦταν νέοι ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀναρωτιέμαι τί ἔκαναν τότε: ἀποθέωναν τόν «σωτῆρα» Καραμανλὴ ἤ τραγουδοῦσαν «τὴν ρωμιοσύνη μὴν τὴν κλαῖς» στὶς συναυλίες τοῦ Θεοδωράκη, τὴν ὥρα ποὺ ἀκριβῶς οἱ Τοῦρκοι καταλάμβαναν τὸ 38% τῆς Κύπρου; 

Γιατί σημασία δὲν ἔχουν οἱ ἀναλύσεις τους γιὰ τὴν Κύπρο ποὺ χάνεται, τὴν ἑλλαδίτικη ὑποχωρητικότητα ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ ἄλλα τέτοια (σωστά), τὴν ὥρα ποὺ βρίσκονται σὲ ἡλικία ποὺ ἀνησυχοῦν καὶ γιὰ τὸν προστάτη τους, ἀλλὰ τί ἔκαναν ὅλοι αὐτοί τότε, μαζὶ μὲ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ φυσικά. Ἤθελαν πόλεμο ἤ ὄχι; 

Ὅλοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι κανένας ἐκείνη τὴν κρίσιμη στιγμή (οὔτε οἱ χουντικοὶ οὔτε οἱ δημοκράτες ὅλων τῶν χρωμάτων) δὲν ἤθελε νὰ πολεμήσει ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν Κύπρο. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι καμμία πολιτικὴ ἡγεσία δὲν μίλησε γιὰ πόλεμο καὶ κανένα μαζικὸ λαϊκὸ συλλαλητήριο δὲν ἔγινε μὲ αἴτημα ὑπὲρ τοῦ πολέμου. Εἶναι φανερὸ ὅτι ὅλοι προτίμησαν τὴν ἡσυχία τους καὶ ἄφησαν τὴν Κύπρο στὸ ἔλεος τοῦ Ἀττίλα. Θεμελίωσαν τὴν καλοπέρασή τους πάνω στὰ ἀποκαΐδια τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας, ποὺ ἡ Ἑλλάδα μποροῦσε (καὶ ὄφειλε) νὰ μὴν ἀφήσει νὰ συμβεῖ. 

Τὸ πόσο οἱ «Νεοέλληνες» (ἤ καλύτερα οἱ Νεοελλαδίτες) χαλάσανε τὴν ζαχαρένια τους γιὰ τὴν Κύπρο τὸ ἀποδεικνύει ἀπερίφραστα τὸ 54% ποὺ ἔδωσαν στὸν Καραμανλή -τὸ ὑψηλότερο ποσοστὸ ποὺ ἔχει σημειωθεῖ σὲ βουλευτικὲς ἐκλογές- μετὰ τὴν νωπὴ προδοσία ποὺ διέπραξε ἀρνούμενος νὰ ἐμπλακεῖ ἡ Ἑλλάδα σὲ πόλεμο, διότι ἡ «Κύπρος κεῖται μακράν». Ἕνας βέρος ἐθνοπροδότης ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες σέ «ἐθνάρχη». 

Χρ. Γιανναράς: Υπάρχει Ελληνισμός χωρίς Μεγάλη Ιδέα;

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/R4PEHMxt_eU?si=2_lpvElsfd9pKAL6

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γιάννης Μάζης : Γεωπολιτικές προβλέψεις

Χρήστος Κληρίδης: Πόντος - Κύοπρος οι Αντιστάσεις του Ελληνισμού

Χρήστος Κληρίδης, Καθηγητής, Πρόεδρος Τμήματος Νομικής Πανεπιστημίου Frederick

Ο "Βάλτος" και τα μυστικά του...

Του Θανάση Κ. 

 

Τα πιο "ήρεμα νερά" τα βρίσκει κανείς σε ένα... βάλτο!

Μαζί με πάσης φύσεως επιβλαβή έντομα, επικίνδυνα ερπετά, αρρώστιες και θανατερές παγίδες...

Ο βάλτος έχει πολύ "ήρεμα νερά"! Πράγματι...

Αλλά όποιος βρίσκεται μέσα στο βάλτο, βουλιάζει και πνίγεται.

Κι όποιος ζει κοντά σε βάλτο αρρωσταίνει σοβαρά...

Μη μπερδεύουμε λοιπόν, τα "ήρεμα νερά" με το βάλτο... 

Μέσα σε αυτό που ονομάστηκε τελευταία "ήρεμα νερά" - που θυμίζουν μάλλον βαλτόνερα - βουλιάζει η εθνική στρατηγική της Ελλάδας...

Κι έτσι σήμερα εισπράττουμε μιαν αίσθηση συνολικής αποδυνάμωσης του ειδικού βάρους της χώρας μας στον διεθνή περίγυρο:

-- Απέναντι σε μιαν αναθεωρητική Τουρκία που μας επιβάλλει συνεχώς τετελεσμένα κι ύστερα ζητάει να σεβόμαστε τις... "ευαισθησίες" της, δηλαδή τις προκλήσεις της που συνεχίζονται...

-- Απέναντι σε μια προκλητική Αλβανία, που φυλακίζει τον εκλεγμένο δήμαρχο της Χιμάρας κι ύστερα ο Πρωθυπουργός της έρχεται απρόσκλητος και προκαλεί την Ελλάδα μέσα στην Αθήνα. 

-- Απέναντι στα Σκόπια, των οποίων η νέα Πρόεδρος προκαλεί ανοιχτά την Ελλάδα από την πρώτη στιγμή της ορκωμοσίας της. 

Η Ελλάδα δέχεται αλλεπάλληλες προκλήσεις από γειτονικές χώρες - εκ των οποίων η μια είναι πράγματι ισχυρή, η δεύτερη εντελώς ανίσχυρη και η τρίτη  παντελώς... "αμελητέα"! Κι όμως, η Ελλάδα ΔΕΝ αντιδρά στο παραμικρό, 

Σαν να έχει λοβοτομηθεί!

 

Η εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, ΔΕΝ είναι μιας χώρας σίγουρης για τον εαυτό της και "ψύχραιμης" απέναντι στις προκλήσεις. Είναι εικόνα αμηχανίας, παθητικότητας, αδυναμίας...

Πράγμα που δεν ενισχύει την θέση μας στον κόσμο. Ούτε απέναντι στους συμμάχους μας, ούτε απέναντι στους αντιπάλους μας.

Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι απλώς καταγράφουν την αδυναμία μας. Και βγάζουν τα συμπεράσματά τους...

Απ’ τη Μεταπολίτευση στη Χρεοκοπία κι απ’ τη Χρεοκοπία στη Μετανεωτερική αποικιοποίηση

Λακράτης Βάσσης

Καθώς τείνουμε να εθιστούμε στην κίβδηλη κανονικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται, με παραπλανητικούς όρους, απ’ το ένοχο πολιτικό μας σύστημα και τα επικοινωνιακά του εξαπτέρυγα: με βάση τις νεο/αποικιακές «ρήτρες» των τριών Μνημονίων και τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις τους, με μία εξ αυτών ως και ενός αιώνα, όλο και περισσότερο αποσυνδέονται Μεταπολίτευση και Χρεοκοπία, σαν να μην υπάρχει σχέση αιτιότητας, σχέση αιτίου και αιτιατού, μεταξύ τους. Όπως, όλο και περισσότερο «αναγιγνώσκονται»: η Χρεοκοπία, που απωθείται ένοχα εκτός του πολιτικού μας λεξιλογίου, και η Μετανεωτερική αποικιοποίησή μας, σαν φυσιολογικά, ακόμα και… ευκταία, γνωρίσματα της εθνικής μας πραγματικότητας. Με τη διαμεσολαβητική, μεταξύ της υπερεξουσίας του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου και του λαού μας, πολιτική εξουσία να προβάλλει περίπου ως τρόπαια πολιτικού ρεαλισμού τις μνημονιακές «πομπές» της, απενοχοποιώντας και «κανονικοποιώντας» τον νεο/αποικιακό διαχειριστικό της ρόλο. Προπαντός χάρη (και) στη στρατηγική αναδίπλωση της Συριζικής Αριστεράς, που «βραχυκύκλωσε» (μεσοπρόθεσμα;) τις όποιες εναλλακτικές δυνατότητες και προοπτικές του Τόπου μας.

2. Με όση όμως επικοινωνιακή χρυσόσκονη κι αν επικαλυφθούν τα δύο δίπολα: α) Μεταπολίτευση-Χρεοκοπία και β) Χρεοκοπία-Μετανεωτερική αποικιοποίηση, σε όσες επιστημονικοφανείς παραναγνώσεις κι αν επιδοθούν οι επιτήδειοι της «οργανικής διανόησης», δεν είναι δυνατό να… εξαερωθεί, τελικά, η βαθύτερη αιτιότητα που τα διαπερνά. Γιατί, όσο κι αν υπερτονιστούν τα (υπαρκτά) εξωγενή αίτια της χρεοκοπίας, δεν γίνεται να αποσυνδεθεί πειστικά απ’ τα ενδογενή αίτιά της ή να θεωρηθούν αυτά ως δευτερογενή. Ενώ είναι και πρωτογενή και κυρίαρχα. Να αποσυνδεθεί, δηλαδή, απ’ τον βαθύτερο πολιτικό και πολύ περισσότερο τον βαθύτερο εκπτωτικό πολιτιστικό χαρακτήρα των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Όπου βρίσκεται και η αιτιακή ρίζα του παρακμιακού της κατήφορου και της τελικής της έκβασης, που είναι η Χρεοκοπία. Κι όπως μόνον με ιδεολογία νεο/ραγιαδισμού μπορεί να συμβιβάζεσαι ή και να νιώθεις άνετα με τις μακροχρόνιες μνημονιακές «ρήτρες» και τη συνακόλουθή τους ταπεινωτική περιστολή της εθνικής μας αυτεξουσιότητας. Με τον καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη ευλόγως να δηλώνει οργισμένα πως: απ’ την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας δεν παραιτείσαι, όπως η κυβέρνηση του «Γιωργάκη» Παπανδρέου, «ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο».

Ως ελαχίστη συμβολή στην ανάδειξη αυτής της βαθύτερης αιτιότητας: Μεταπολίτευση → Χρεοκοπία → Μετανεωτερική αποικιοποίηση, που είναι και απόπειρα ανάδειξης τόσο της ωραιοποιούμενης κίβδηλης κανονικότητάς μας όσο και του σκοτεινού βάθους όλης της εθνικής μας κακοδαιμονίας, θα προσπαθήσω απλώς να αγγίξω τον εσώτερο πυρήνα των πολιτικών και των πολιτιστικών αιτίων της Χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης. Που αυτά ρίχνουν και συνολικότερα φως στο βάθος της εθνικής μας κακοδαιμονίας και της μοιραίας διαδοχής των μεγάλων «ανεκπλήρωτων» στη δίνη της νεότερης ιστορίας μας. Όπως, πολύ ειδικότερα, ρίχνουν ερμηνευτικό φως και στα πολλά «γιατί» της άγονης, ως τώρα, διαχείρισης της Χρεοκοπίας και των νεο/αποικιακών πειραματικών εφαρμογών στο εθνικό μας κορμί. Όπου, με περισσεύοντα… ιησουιτισμό, αριστερότροπο και δεξιότροπο, μεταβαπτίζεται (ΣΥ.ΡΙΖ.Α) το τέλος των «Μνημονιακών προγραμμάτων» σε τέλος της «Μνημονιακής εποχής». Ή υμνολογείται (Ν.Δ.) το τέλος της «Ενισχυμένης εποπτείας», χωρίς, όμως, που είναι κι η οδυνηρή αλήθεια, να τελειώνουν μαζί της: οι δεσμευτικές «ρήτρες» των Μνημονίων, με όλο το νομικό τους «οπλοστάσιο», αλλά και τα ξεδιάντροπα ξεπουλήματα κρίσιμων εθνικών υποδομών μας (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομος…, υποθήκευση της υπόλοιπης εθνικής περιουσίας για έναν αιώνα!), που είναι απολύτως συνυφασμένες με την εθνική μας αυτεξουσιότητα, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Προσπερνώντας, για την οικονομία τούτου του κειμένου, πολύ κρίσιμα ζητήματα, καθόλου άσχετα, αμέσως ή εμμέσως, με την όλη πορεία και τελική έκβαση της Μεταπολίτευσης, όπως, ας πούμε, η συγκεκριμένη «μετάβαση» απ’ τη χούντα στην περίοδό της, ή, κατά κύριο λόγο, η στρατηγική αρχιτεκτόνησή της απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που, παρά τα θετικά της, εκείνους μάλιστα τους καιρούς για τον Τόπο μας), δεν έπαυε να είναι, λόγω της πολύ εσώτερης «λογικής» της, «λογικής» εντέλει… ελέγχου της κοινωνίας, μια οιονεί δημοκρατία επί της κοινωνίας και όχι μια δημοκρατία της κοινωνίας, με τις συστημικές, πάντοτε, «δικλείδες ασφαλείας» της, που κανείς, ούτε και ο Αντρέας της… Αλλαγής, δεν τόλμησε να «αγγίξει» (!), θα περιοριστώ μόνο στο να αναδείξω τη βαθύτερη ρίζα του παρακμιακού πολιτικού της κατήφορου, που είναι: η σταδιακή εκφυλιστική μετάπτωση της δικομματικής διαχείρισης της εξουσίας σε αδηφάγο σύστημα διαχειριστικής νομής της. Έτσι που, κυρίως απ’ τα μέσα των δεκαετιών της και εντεύθεν, με κορύφωση στην περίοδο των επιγόνων Καραμανλή-Παπανδρέου, δεν υπήρχε το «πολιτικό σύστημα» για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το «πολιτικό σύστημα», για τα εναλλασσόμενα δηλαδή συνδιαχειριστικά κόμματα εξουσίας, Ν.Δ.-Πα.Σο.Κ., και το ιδιοποιημένο απ’ αυτά κράτος. Με μοιραία, εκ τούτου, τη λεηλασία των εθνικών πόρων, την άφρονα ρευστοποίηση μερισμάτων των μελλοντικών γενεών (υπερχρέωση) και την οδυνηρή, τελικά, Χρεοκοπία της χώρας.

Η ενδότερη αιτιότητα αυτής της «εκφυλιστικής μετάπτωσης», όπως προκύπτει απ’ την εξ υποκειμένου και την εξ αντικειμένου συναυτουργία όλου του πολιτικού φάσματος, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, με δεδομένο, πάντοτε, πως δεν… νοείται πολιτική ενοχή χωρίς κοινωνική συνενοχή, είναι ένα πολύ σύνθετο και δυσανάγνωστο πρόβλημα. Κι είναι παντελώς απλοϊκή η δήθεν αριστερή (μονοσήμαντη) σύνδεσή της με τη βαθύτερη λογική και φιλοσοφία καθεαυτής της ιδρυτικής «στρατηγικής αρχιτεκτόνησής» της. Έτσι που, με τη μηχανιστική ενοχοποίηση του «συστήματος», να απενοχοποιούνται, τελικά, οι διαχειριστές και επικαρπωτές του. Όχι, βέβαια, πως η συγκεκριμένη «αρχιτεκτόνηση» δεν ενείχε, δυνητικά, τη ροπή της εκπτωτικής της μετάλλαξης. Προφανώς και την ενείχε. Αλλά σε συνάρτηση, προφανώς, με την καλή ή την κακή διαχειριστική λειτουργία της θεσμικής της βάσης. Όπως αυτό επιβεβαιώνεται απ’ τη δοκιμασμένη εφαρμογή του «προτύπου» της, της σύγχρονης δηλαδή στρατηγικής του αστισμού (διαχειριστική εναλλαγή ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» κόμματος στην εξουσία), στις περιώνυμες δημοκρατίες δυτικού τύπου και επί πολλές ως τώρα δεκαετίες. Που σημαίνει πως δεν φτάνει το: «φταίει το… σύστημα», αν θέλουμε να φωτίσουμε ερμηνευτικά τη βαθύτερη αιτιότητα του σταδιακού εκπτωτικού κατήφορου των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Που μοιραία κατέληξαν στη Χρεοκοπία και στη Μετανεωτερική αποικιοποίηση της χώρας μας. Ενός εκπτωτικού κατήφορου που τα πολιτικά και τα πολιτιστικά του αίτια συναποτελούν διαλεκτική ενότητα.

Ο Ήρωας Ναπολέοντας Σουκατζίδης μέσα από τις επιστολές στους αγαπημένους του

Του Σπύρου Κουτρούλη

Από τις επιστολές του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στη Χαρά Λιουδάκη, στην Ελένη Λιουδάκη και στον πατέρα του (Athens Review of books,12/2017, τ.90). Ο φλογερός και άδολος πατριωτισμός ενός νεώτερου μάρτυρα.

Στη Χαρά Λιουδάκη

29.10.1940

…Με αίτησή μας που την υπογράψανε δύο εκπρόσωποί μας, ζητήσαμε σήμερα από το Μεταξά να πάρουμε τη θέση μας κάτω από τις διαταγές του στην πρώτη γραμμή της φωτιάς για την υπεράσπιση της γλυκιάς πατρίδας, στην περίπτωση βέβαια που η κυβέρνηση του θα κάνει ό,τι επιβάλει το υπέρτατο συμφέρον της πατρίδας μας. Το βασικό να ζητήσει την ενίσχυση και την προστασία της μόνης δυνατής χώρας, που μπορεί σήμερα να μας δώσει. Γιατί όσο ηρωική κι αν είναι η αντίστασή μας, δεν θα μπορέσουμε μόνοι ν’ αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά έναν εχθρό τόσο πιο ισχυρό από μας. Όλοι, μα όλοι μας, ψυχούλα, είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για την τιμή και για την ελευθερία της γλυκιάς πατρίδας! Θα’ ρθεις, αγαπούλα, και συ μαζί μου; Θα παλέψεις και συ για τα ιδανικά εκείνα που χωρίζουν τον άνθρωπο από το κτήνος; Τι θα μπορέσεις να προσφέρεις και συ στον υπέρ όλων αγώνα;

9.12.1940

Χαρμόσυνα, ψυχούλα, χτυπούσαν ψες αργά οι καμπάνες τ’ Αναπλιού. Δε μάθαμε ακόμα τίποτε, πιστεύουμε όμως να‘ πεσε το Αργυρόκαστρο - ένα ακόμα κάστρο του φασισμού. Γιορτάζουμε μ’ όλη μας την ψυχή τις νίκες του στρατού μας και λυπούμαστε μ’ όλη μας την καρδιά που δε βρισκόμαστε και μεις εκεί ψηλά με το τουφέκι στο χέρι μαζί με τ’ άλλα παλικάρια μας.

16.1.1941

…Και γω, πες τους, κι οι φίλοι μου όλοι λυπούμαστε κατάκαρδα που δε μας άφησαν να βρεθούμε και μεις πλάι τους με το τουφέκι στο χέρι, που δε μας άφησαν και μας να πάρουμε μέρος στον ιερό αυτό πόλεμο, τον πόλεμο που διεξάγει ο λαός μας για την ελευθερία του, για την τιμή του.

Στην Ελένη Λιουδάκη

4.3.1941

…Για να δούμε τώρα που καινούργιοι κίνδυνοι παρουσιάζονται για την ελευθερία μας και την εθνική μας ανεξαρτησία, κίνδυνοι που πρέπει να βρουν ενωμένους όλους τους Έλληνες, με παραμέριση και της παραμικρότερης διαφοράς που υπήρχε ανάμεσά τους. Τίποτα, μ’ απολύτως τίποτα δεν πρέπει και δε μπορεί να χωρίζει σήμερα τους Έλληνες μεταξύ τους. Μα δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που λέγονται Έλληνες και που αντιδρούν σ’ αυτή την ενότητα…Τι προσφέρεις εσύ, αδελφούλα, για την πατρίδα μας; Τι κάνεις αυτού; Πλέκετε’ Γράφετε στα παλικάρια που πολεμάνε; Είδα και τον ήρωα τον Καμαράτο που τίμησε τη Νεάπολη. Σκοτώθηκαν κι άλλα λεβεντόπαιδα; Να μου πείς. Ακούς; Δόξα και τιμή στα σπιτικά τους και στους δικούς τους!

Προς τον πατέρα του

25.3.1941

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά…»

"Νηστίσιμη"... μπριζόλα ΔΕΝ υπάρχει!

Του Θανάση Κ. 

 

Το Υπουργείο μας των Εξωτερικών "εφηύρε" τελευταία μια «νέα θεωρία» για να εξηγήσει την... παραίτηση του από την Πολιτική. 

Κι από την Εξωτερική Πολιτική. 

Κι από την υπεράσπιση του Εθνικού Συμφέροντος: 

-- Εμείς είμαστε, λέει, ΚΑΤΑ της «συναλλακτικής διπλωματίας». 

Και υπέρ της «Διπλωματίας αρχών»...

Ουάου, που θά 'λεγε κι εκείνος ο αλησμόνητος Γιάν(ν)ης - με ένα νι...

* Πρώτα-πρώτα τι σημαίνει «συναλλακτική διπλωματία»; 

Αποτελεί μετάφραση του αγγλικού όρου transactional diplomacy. Και σημαίνει μια πολιτική που εστιάζει ή δίνει προτεραιότητα στο Εθνικό συμφέρον και στο «δούναι και λαβείν». με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος...

Και τι κακό υπάρχει σε αυτό; θα ρωτήσει κάποιος...

Απολύτως τίποτα!

Η Εξωτερική Πολιτική ορίζεται με βάση το Εθνικό Συμφέρον. Είναι η υπεράσπιση του συμφέροντος μιας κοινωνίας συνολικά προς τα έξω. 

Και όταν το κάνεις, είσαι υποχρεωμένος να ζητάς πράγματα και να δίνεις κάποια «ανταλλάγματα» για όσα κερδίζεις. Πάντα με βάση του Εθνικό Συμφέρον μιας χώρας. 

Αν καταργήσεις το «δούναι και λαβείν» με βάση το Εθνικό Συμφέρον - δηλαδή αυτό που ονομάζουν τώρα «συναλλακτική διπλωματία» - ουσιαστικά ΚΑΤΑΡΓΕΙΣ την Εξωτερική Πολιτική συνολικά. 

Αν παραιτηθείς από τη «συναλλακτική διπλωματία» τότε απεμπολείς το Εθνικό Συμφέρον!

Όταν μας λένε «εμείς δεν ασκούμε συναλλακτική διπλωματία» ουσιαστικά μας λένε: εμείς ΔΕΝ ασκούμε Εξωτερική Πολιτική!

Γιατί το Εθνικό Συμφέρον είναι... τα πάντα όλα, στην άσκηση διπλωματίας. 

 

* Από την άλλη, ας αναρωτηθούμε, τι σημαίνει «διπλωματία αρχών»;

Από πρώτη άποψη, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως!

Ασκούμε διπλωματία, λέει, στη βάση «αρχών». Ποιών «αρχών»;

Πάνω στις "αρχές" ποιανών; 

Και τι συμβαίνει όταν οι «αρχές» είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους; 

Και τι σημαίνει όταν διάφορα κράτη επικαλούνται "αρχές" που είναι κοινά αποδεκτές απ’ όλους, αλλά καθένας δίνει έμφαση, κάθε φορά, σε διαφορετικές αρχές, και οδηγείται σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές ιεραρχήσεις; 

Γιατί το μεγάλο πρόβλημα στην Πολιτική είναι οι Ιεραρχήσεις: Και των διαφορετικών (εθνικών) συμφερόντων που οφείλεις να προασπιστείς και των (διαφορετικών) αρχών που θα επικαλεστείς και των συμμαχιών που είσαι υποχρεωμένος να δημιουργήσεις (στη βάση και των συμφερόντων που θες να συνασπίσεις)...

Όλα αυτά είναι πολιτικά ερωτήματα, όχι ζητήματα "αρχών"...

* Πριν απ’ όλα, τι σημαίνει «αρχές»;

Αρχές είναι κάτι εντελώς αφηρημένο. Είναι το ανώτατο στάδιο "αφαίρεσης" μιας θεωρίας ή ενός "λογικού συστήματος".

Είναι αυτά που επιλέγουμε να αποδεχθούμε ως «θεμελιώδη δεδομένα», χωρίς να τα αμφισβητούμε και χωρίς να χρειαστεί να τα αποδείξουμε. 

Όπως τα αξιώματα στα μαθηματικά. 

Ή όπως οι αρχές Δικαίου σε οποιοδήποτε νομικό σύστημα.  

* Με τις αφηρημένες αρχές, από μόνες τους, ΔΕΝ ασκείς Πολιτική...

Με τις αφηρημένες αρχές χτίζεις συγκεκριμένα κανονιστικά συστήματα, με βάση τα οποία, στη συνέχεια, ασκείς πολιτική. 

-- Με τις αρχές Δικαίου, από μόνες τους, δεν αποδίδεις Δικαιοσύνη.

Με τις αρχές Δικαίου επεξεργάζεσαι συγκεκριμένους Νόμους, με βάση τους οποίους, στη συνέχεια, αποδίδεται η Δικαιοσύνη. 

Αποχαιρέτα την ΑΟΖ και την εθνική μειονότητα στην Αλβανία

του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Όλα ήταν ενορχηστρωμένα απ’ τις αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος, θα έλεγαν οι επιρρεπείς στις παραδοξολογίες, αλλά δείτε: 25 Μαρτίου 2021 γιορτάζαμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, με το γκουγκλ να ανεμίζει ψηφιακά την σημαία μας, είχαμε δηλαδή, και με τις φωταψίες κτηρίων ανά τον κόσμο, ένα παγκόσμιο γεγονός, και 31 Μαρτίου 2021 έληγε η προθεσμία της Ε.Ε. για να υποβάλλουμε στην Ένωση χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά μας, υποχρέωση που είχαν όλα τα παραθαλάσσια κράτη-μέλη. Τι πιο πρόσφορο, λοιπόν, από το να υποβάλλουμε την 25η Μαρτίου τον χάρτη με την ΑΟΖ μας και τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, όπως επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, UNCLOS, και να το ανακοινώσουμε θριαμβευτικώς στην διάρκεια των εκδηλώσεων; Φυσιολογική ενέργεια για χώρες με στοιχειώδη αυτοσεβασμό κι αυτοπεποίθηση, όχι όμως για την κυβέρνηση, και την πολιτική τάξη, της Ελλάδας που προτίμησε να συρθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, παρά να εκπληρώσει την υποχρέωσή της από φόβο για τον γείτονα εισβολέα που μας απειλεί με πόλεμο αν εφαρμόσουμε το διεθνές δίκαιο για τα 12 μίλια, καταπατά την δυνάμει ΑΟΖ μας, μιλάει για ανύπαρκτη «γαλάζια πατρίδα», κατέχει παράνομα το 37% της Κύπρου και πολλά άλλα.

 Και δεν θα μάθαινε κανείς την νέα υποχώρησή μας, που ουσιαστικά δηλώνει με τον πιο επίσημο τρόπο πως δεν θα ασκήσουμε ποτέ τα δικαιώματά μας παραβιάζοντας οι ίδιοι το ΔΔΘ, αφού δεν το εφαρμόζουμε, αν δεν καταλήγαμε στα δικαστήρια της ΕΕ κι αν δεν αντιδρούσε η Τουρκία στον χωροταξικό σχεδιασμό της Κύπρου. Γιατί η ημι-υπόδουλη Κύπρος υπέβαλε πλήρη χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά της και στον κατεχόμενο βορρά. Εμείς οι ισχυροί, ελεύθεροι κ.λπ. δεν τολμήσαμε να καταθέσουμε χάρτη (δες και την πρόσφατη δυναμική ενέργεια της διαιρεμένης, παραπαίουσας Λιβύης για την ΑΟΖ της). Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν. Δέχτηκαν όλοι, και ο λαός, ότι φοβόμαστε και είμαστε ντε φάκτο υπόδουλοι στην Τουρκία. Οι καλοί εθνομηδενιστές μπορούν να απολαμβάνουν τους κόπους του άοκνου αγώνα τους. Το όραμα του Πουλιόπουλου και του Λένιν για υποταγή μας στην Τουρκία είναι εδώ μπροστά με σάρκα και οστά, αν απλώσουμε το χέρι θα το αγγίξουμε.

Κανέναν δεν απασχόλησε, λοιπόν, η νέα μας άτακτη φυγή, που διακήρυξε στεντορείως ότι είμαστε «Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας», όπως έχω γράψει από το 2014 στην Ελευθεροτυπία. Αντί να εκμεταλλευθούμε τις ευνοϊκές συγκυρίες και να λύσουμε ένα μείζον θέμα, επιλέξαμε μια νέα ήττα και την κρύψαμε απ’ τον εαυτό μας. Το θέμα ξεχάστηκε ήδη, ελάχιστα άρθρα γράφτηκαν, όπως ξεχάστηκαν κι οι παρακινδυνευμένες και εντελώς άκαιρες δηλώσεις του κ. Συρίγου για την Λωζάννη. Αλλά κι η στάση της Αλβανίας απέναντι στον Μπελέρη ξεχάστηκε, ενώ θα έπρεπε να είχαμε φτάσει μέχρι τον ΟΗΕ και να έχουμε λάβει και ανακοινώσει την οριστική στάση μας απέναντι στην Αλβανία που, θυμίζω, πολέμησε εναντίον μας και το 1821 και το 1940 και δυστυχώς δεν εξελίχθηκε όπως η Βουλγαρία με την οποία δεν υπάρχει κανένα θέμα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Για τη μιζέρια στα εθνικά ζητήματα

Τά θελήματα τῶν ἄλλ

Μανώλης Κοττάκης

Η ΕΛΛΑΣ, ἡγέτιδα χώρα τῶν Βαλκανίων. Τόν ἔχουμε ξαναδοκιμάσει αὐτόν τόν ρόλο τοῦ 2003. Πράγματι. Ἐπί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη.

Πρόκειται γιά ἐξωτερική πολιτική βενιζελικῆς ἐμπνεύσεως: Μπαίνουμε μπροστά γιά νά ἐξυπηρετήσουμε ὡς περιφερειακοί ἀτζέντηδες τά συμφέροντα τῶν συμμάχων καί δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θεωροῦμε ὅτι ἐξυπηρετοῦμε καί τά δικά μας συμφέροντα. Ἦταν μία πολιτική πού ἄρεσε πάρα πολύ καί στόν Γεώργιο Παπανδρέου, ἀλλά διαφωνοῦσε μέ αὐτήν, μολονότι λεηλάτησε τήν λοιπή βενιζελική πολιτική κληρονομιά στίς προεκλογικές περιόδους ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. (Αὐτό προκύπτει ἀπό τίς διηγήσεις του στόν Θανάση Λάλα.) Τό νά ἡγεῖται ἡ Ἑλλάς ὅταν μπορεῖ καί νά διευρύνει ντέ φάκτο τά σύνορά της μέ ὅπλο τήν οἰκονομική ἰσχύ, καί θεμιτό εἶναι καί σκόπιμο. Γιά τόν ἑαυτό της ὅμως.

Τό ζήτημα πού προκύπτει, ἄν κάνουμε μιά πρόχειρη ἀναδρομή στήν ἐξωτερική μας πολιτική, εἶναι τί κατάφερε νά κερδίσει ἡ Ἑλλάς κάθε φορά πού ἡγήθηκε στήν εὐρύτερη περιοχή μας γιά λογαριασμό ἄλλων. Ὡς λαγός ἄλλων. Τό 2003, πράγματι, ὁ Κώστας Σημίτης μέ τήν σύνοδο τῆς Χαλκιδικῆς θέλησε νά τεθεῖ ἐπί κεφαλῆς τῆς προσπάθειας διευρύνσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως στά Βαλκάνια. Πρόκειται γιά μία τεράστια λωρίδα γῆς πού ξεκινᾶ δυτικά ἀπό τήν Ἀδριατική, καταλήγει ἀνατολικά στόν Βόσπορο καί τήν Μαύρη Θάλασσα καί πάντοτε ἐνδιαφέρει γεωπολιτικά τόσο τήν Ἀμερική ὅσο καί τήν Γερμανία. Τήν Ἀμερική, γιατί τά Βαλκάνια εἶναι τό προγεφύρωμά της ἀπό τόν βορρᾶ πρός τόν νότο, πρός τήν Μέση Ἀνατολή, ἀλλά καί ἀνάποδα. Ἀπό τόν νότο πρός τόν βορρᾶ πρός τήν Ἀνατολική Εὐρώπη. Τήν Οὐκρανία καί τίς λοιπές βαλτικές χῶρες πού βρίσκονται στήν αὐλή τῆς Ρωσσίας. Τήν Γερμανία τήν ἐνδιαφέρουν τά Βαλκάνια, γιατί ἀποτελοῦν ζωτικό οἰκονομικό χῶρο γιά τήν διεύρυνση τῆς κυκλοφορίας τοῦ εὐρώ καί γιά τίς ἐμπορικές ἐξαγωγές της. Βεβαίως καί τήν Ἰταλία (καί τό Βατικανό) ὅπως ἔδειξαν οἱ διακοπές πού ἔκανε στήν Αὐλῶνα ἡ Πρωθυπουργός τῆς γείτονος Τζώρτζια Μελόνι.

Σέ κάθε περίπτωση, ἡ περιοχή αὐτή εἶναι στρατηγικῆς σημασίας γιά τήν Δύση, γιατί σέ αὐτήν ἀνακόπτεται παραδοσιακά ἡ ἐπιρροή τῆς Ρωσσίας πρός τόν Νότο. Ἡ Ἑλλάδα λίγο πρίν ἀπό τήν εἴσοδό της στήν ΟΝΕ, ἔπαιξε ὅλα της τά χαρτιά ὑπέρ τῆς ἀμερικανικῆς καί τῆς γερμανικῆς πολιτικῆς στά Βαλκάνια. Τά στρατεύματα τοῦ ΝΑΤΟ πρός τήν Γιουγκοσλαβία χρησιμοποίησαν τό ἑλληνικό ἔδαφος γιά τήν εἰσβολή τους σέ αὐτήν, κατά παράβαση τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος. Χωρίς ἄδεια τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς. Μετά τούς βομβαρδισμούς ἡ Ἑλλάδα ἀνέλαβε γιά λογαριασμό τῶν Ἀμερικανῶν νά προωθήσει τά συμφέροντα τῆς Δύσεως στά Βαλκάνια. Μεγαλοπιανόμασταν τότε ὅτι ἐμεῖς ἤμασταν ἡ κυρίαρχη χώρα στήν περιοχή. Καί ἤμασταν. Ἀλλά πῶς ἤμασταν! Φτάσαμε νά ἀναμειγνυόμαστε γιά λογαριασμό τῶν ΗΠΑ στά ἐσωτερικά βαλκανικῶν κρατῶν καί νά μετέχουμε ἀκόμα καί σέ ἀνατροπές κυβερνήσεων, ὅπως στήν Σερβία! Νά μή θυμηθοῦμε ποιός συνεργάτης τοῦ Γιώργου Παπανδρέου πρωταγωνίστησε σέ αὐτά.

Στό πλαίσιο αὐτό διεξήχθη καί ἡ «ἱστορική» σύνοδος τῆς Θεσσαλονίκης, τά γενέθλια τῆς ὁποίας ἑόρτασε χθές μέ ἡγεσίες γειτονικῶν χωρῶν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης. Τό ἐπίμονο ἐρώτημα πού θέτουμε κάθε φορά πού πᾶμε νά κάνουμε πάνω στήν σκακιέρα τίς βρωμοδουλειές τῶν ἄλλων, εἶναι τί ἀνταλλάγματα κερδίζουμε ἐμεῖς. Τό τί ἀνταλλάγματα κερδίσαμε στήν μικρασιατική ἐκστρατεία ὅταν ἀναλάβαμε τίς βρωμοδουλειές τῶν Ἄγγλων, τό γνωρίζουμε. Ἀκόμη τά συζητᾶμε μέχρι τίς μέρες μας. Ὁ πόνος τῆς προσφυγιᾶς διαρκεῖ, καί οἱ ἀναμνήσεις δέν φεύγουν.

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΜΑΣ ΠΟΝΟΣ-ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Ο πόνος, η συναισθηματική οδύνη,  στην Ελλάδα κάποτε δεν ήταν ατομική υπόθεση. Δεν ήταν μια μοναχική εμπειρία διαμεσολαβημένη από γιατρούς, θεραπευτές, παυσίπονα και πιθανόν μερικούς οικείους.  Το ίδιο και η ευτυχία. Η χαρά, η γιορτή, όπως και η οδύνη και το πένθος μοιράζονταν υπαρξιακά ως υποθέσεις του συλλογικού. Μοιράζονταν πάει να πει πως οι άνθρωποι είχαν κοινή μοίρα, κοινό μερίδιο, στη ζωή. 

Οι αγρότες μιας περιοχής που οι μεσάζοντες λυμαίνονταν τον κόπο τους, οι οικοδόμοι και οι χειρώνακτες εργάτες που γύρευαν το μεροκάματο, οι υπάλληλοι που ήταν ίσως οι πιο ευνοημένοι της ιστορίας, οι άνεργοι αλλά και οι σπουδαγμένοι των μεσαίων στρωμάτων, πονούσαν. Πονούσαν σωματικά και συναισθηματικά, αλλά τους ήταν αδύνατο να αντιληφθούν τον πόνο τους αυτό ως μια ατομική ιστορία από την οποία έπρεπε με κάθε τρόπο να ξεμπερδεύουν για να πέσουν με τα μούτρα στην αναζήτηση της επιτυχούς ευτυχίας. 

Ο πόνος αποτελούσε ένα υπαρξιακό πιστοποιητικό, ένα μαρτυρίκι στη βάπτιση της ζωής, και δεν ήταν άσχετος με το συλλογικό πεδίο. «Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!». Οι άνθρωποι ήξεραν -όσο κι αν γνωσιακά δεν είχαν μάλλον την επάρκεια να το εκφράσουν- ότι η οδύνη ήταν συνέπεια ενός άδικου συστήματος και όχι μιας ατομικής ανεπάρκειας.   

Το «υπαρξιακό πρόβλημα» της χώρας μάς καλεί

Από Ρούντι Ρινάλντι- 31 Ιουλίου, 2023

Ποια αίσθηση έχουν οι πολίτες της Ελλάδας για την ίδια τους την χώρα, για την πορεία της, για το μέλλον της; Τι ιδέες έχουν για μια καλύτερη ζωή σε έναν τόπο που κατά κοινή ομολογία είναι όμορφος, και φορτωμένος με ιστορία και πολιτισμό; Η πορεία της Ελλάδας προς τον εξευρωπαϊσμό, οι σχέσεις με τον δυτικό κόσμο και οι τάσεις μιμητισμού ή σκέτης ακολουθίας ντιρεκτίβων και παραγγελιών γεωπολιτικού και συμμαχικού ενδιαφέροντος (στρατιωτικές βάσεις, συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, μονομερή εξοπλιστικά) δεν απέτρεψε ούτε χούντες, ούτε εθνικούς ακρωτηριασμούς –όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο– ούτε και ελάφρυνε προβλήματα που δημιουργεί η επεκτατική Τουρκία με τις βλέψεις της σε Θράκη, Αιγαίο, νησιά, «θαλάσσια οικόπεδα» και υδρογονάνθρακες.

Η πορεία προς την ευρωποποίηση, από τις δεκαετίες του 1960 και ’70 μέχρι σήμερα, δημιούργησε μια άλλη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα, και αυτό είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα. Ένα ευρύτατο σχέδιο εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού που ενστερνίστηκαν και προώθησαν οι ελίτ –μερικά μεγάλα τζάκια– μαζί με το πολιτικό σύστημα, άλλαξε σε πολύ σημαντικό βαθμό τον παραγωγικό ιστό της χώρας, προώθησε την «τριτοποίηση» της οικονομίας (υπηρεσίες και βασικά τουρισμός), έσπρωξε στην αποβιομηχάνιση (έκλεισαν πάρα πολλές βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις), συρρίκνωσε απελπιστικά τον πρωτογενή τομέα (αγροτική οικονομία) και περιθωριοποίησε την ελληνική ύπαιθρο, ερημώνοντας χωριά και κωμοπόλεις.

Από την «Αλλαγή» του 1981 στην Ολυμπιάδα του 2004

Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια κοινωνική αναδιάρθρωση: ξεπετάχθηκαν ευρύτατα μεσαία στρώματα που συνδέθηκαν με αυτού του τύπου την ανάπτυξη, όπως μάνατζερς, CEO, αντιπρόσωποι και πλασιέ μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα καταστράφηκαν. Η ιδεολογία της «αρπαχτής», του γρήγορου και εύκολου κέρδους, και η ευμάρεια που στηρίχθηκε στον δανεισμό (πολιτική που εξογκώθηκε την εποχή του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ), δημιούργησαν όρους υποχώρησης του ριζοσπαστισμού που είχε εκφραστεί τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Λίγο μετά, με την «Αλλαγή» του 1981 κι έπειτα, μπήκαν οι βάσεις μιας διάλυσής του μέσα από ειδικούς μηχανισμούς (συνδικαλιστικούς, συνεταιριστικούς, ΜΟΠ και άλλους), οι οποίοι αποχαύνωσαν ή και εκπόρνευσαν στρώματα υπάλληλων, κοινωνικών ομάδων και τάξεων.