Ιουλία Μπίμπα. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ συμμετείχε στο πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η «ΔΑΣΚΑΛΙΤΣΑ»
Πρωί Κυριακής 20 Σεπτεμβρίου 1942.
Μια νέα γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στο Κουκάκι κρατώντας μια πάνινη τσάντα.
Παίρνει το τραμ και πηγαίνει στην Ομόνοια.
Από εκεί κατευθύνεται περπατώντας στην Πατησίων.
Εκεί την περιμένουν δύο άντρες.
Τα ονόματά τους είναι Αντώνης Μυτιληναίος και Σπύρος Γαλάνης.
Τους δίνει την τσάντα και φεύγει.
Λίγα λεπτά αργότερα μια φοβερή έκρηξη ισοπεδώνει το τριώροφο κτήριο όπου βρίσκονταν τσ γραφεία της Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης, της ναζιστικής ΕΣΠΟ - που από τα αρχικά της μόνο το Ο ήταν αληθινό.
Η ΕΣΠΟ που αποτελούνταν από «έλληνες» προδότες σχεδίαζε την αποστολή «ελληνικής» ταξιαρχίας για να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί στο Ανατολικό μέτωπο κι εκείνο το πρωινό της Κυριακής τα γραφεία της ήταν γεμάτα προδότες.
Κάτω από τα ερείπια του κτηρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Στεροδήμος, 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.
Είναι το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Το έχει οργανώσει και εκτελέσει ο Ουλαμός Καταστροφών της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιζομένων Νέων.
Της ΠΕΑΝ που είχε ως πολιτικό καθοδηγητή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και ως αρχηγό τον Αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο.
Ανάμεσα στα μέλη της ΠΕΑΝ, βρισκόταν και μια 32χρονη δασκάλα με καταγωγή από τη Σάμο.
Η Ιουλία Ελευθερόγλου ζούσε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι με τον σύζυγό της, τον Κώστα Μπίμπα, ο οποίος ήταν τυφλός.
Ζούσαν φτωχικά, η Ιουλία εργαζόταν ως καθαρίστρια.
Είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό, αλλά επειδή δίδασκε στο Κατηχητικό του Αγίου Νικολάου, στη γειτονιά την αποκαλούσαν «η δασκαλίτσα».
Μυήθηκε στην ΠΕΑΝ τον Μάρτιο του 1942 και από την αρχή ξεχώρισε για το θάρρος της.
Εκείνο το πρωί της 20ής Σεπτεμβρίου, στην τσάντα της είχε κρύψει κάτω από μερικά χόρτα τη βόμβα των δέκα κιλών που ισοπέδωσε το «στρατηγείο» του δοσιλογισμού στην Αθήνα.
Μια βόμβα που είχε κατασκευαστεί στο σπίτι της στο Κουκάκι.
Εκεί, στο σπίτι της Ιουλίας έκρυβε ο Περρίκος όλο τον οπλισμό της Οργάνωσης.
Όπως ήταν φυσικό, οι Γερμανοί εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό για να ανακαλύψουν τους σαμποτέρ που προκάλεσαν το φοβερό χτύπημα.
Και η προδοσία δεν άργησε να έρθει στο πρόσωπο του χωροφύλακα Πολύκαρπου Νταλιάνη (πρώην μέλος της ΠΕΑΝ).
Η Μπίμπα και οι συναγωνιστές της συνελήφθησαν δυο μήνες μετά, στις 11 Νοεμβρίου του 1942.
Καταδικάστηκαν σε θάνατο, αφού πρώτα υπέφεραν τα πάνδεινα από την Γκεστάπο.
Αρχίζουν τα βασανιστήρια.
Οι Γερμανοί και οι «έλληνες» συνεργάτες τους ρίχνουν όλη την αγριοτητά τους στην Ιουλία, πιστεύοντας ότι επειδή είναι γυναίκα θα λυγίσει πιο εύκολα.
Άλλωστε στο σπίτι της έχουν ανακαλύψει τα όπλα και τα εκρηκτικά της ΠΕΑΝ.
Η Ιουλία Μπίμπα παραδέχεται τελικά την «ενοχή» της, αλλά αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη.
Δεν αποκαλύπτει κανένα όνομα.
Οι βασανιστές της αποφασίζουν να αλλάξουν τακτική.
«Χαλαρώνουν» κάπως τις συνθήκες κράτησης και της επιτρέπουν να αλληλογραφήσει με τη μητέρα της και με τη φίλη της Άννα Πατέρα.
Ελπίζουν ότι σε αυτά τα γράμματα θα κάνει κάποιο λάθος, θα της ξεφύγει κάτι...
Αλλά η «δασκαλίτσα» ξέρει πολύ καλά τα γράμματα.
Οι επιστολές της στη φίλη της αποκαλύπτουν τη φρίκη που έζησε στο κελί της, αλλά και το μεγαλείο του χαρακτήρα της.
Δεν περιγράφει τα βασανιστήρια.
Ζητά όμως από τη φίλη της να της στείλει, αν μπορεί, «μια θερμοφορα ή μια ρόμπα γιατί η πλάτη της πονάει όταν ξαπλώνει στο τσιμέντο».
Και ακόμα, αν υπάρχει. «λίγο πλιγούρι»...
Όταν επιτρέπουν στον γαμπρό της να την επισκεφθεί, την βρίσκει σχεδόν αποστεωμένη, μελανιασμένη, δεμένη σε ένα δέντρο!
Το μόνο που του λέει είναι «να είσαι υπερήφανος Αλέκο που με είχες νύφη και να ξέρεις ότι δεν μαρτύρησα τίποτα εις τους χιτλερικούς».
Αλλά βρίσκει και τη δύναμη να δίνει...κουράγιο στην Άννα Πατέρα που αγωνιά για την τύχη της φίλης της:
«Μην ανησυχείς, εμείς οι Σαμιώτισσες είμαστε γερά κόκκαλα», της γράφει.
Και μετά μας δίνει μια ιστορική μαρτυρία που συντρίβει τα ψέμματα που κατασκευάστηκαν δεκεατίες μετά το μαρτύριό της για να «αμφισβητήσουν» την πρώτη Αντιστασιακή πράξη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη:
« Πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ’ τη Σάμο ν’ ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω.
Μπορεί να με έβαλαν στα αίματα εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ΄την Ακρόπολη τον Μάιο του ΄41. Δε μάθαμε ακόμα το όνομά τους. Ίσως να μη το μάθουμε ποτέ.
Θυμάμαι όμως ότι εκείνο το σούρουπο ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταξα τον βράχο απέναντι.
Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουν «άραγε θα μπορέσω ποτέ κι εγώ να κάνω κάτι;»...
Η Ιουλία Μπίμπα δεν έμαθε ποτέ τα ονόματα του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1942, το γερμανικό στρατοδικείο την καταδίκασε...τρεις φορές εις θάνατον.
Σε αντίθεση με τον Περρίκο, ο οποίος εκτελέστηκε δια τυφεκισμού στην Καισαριανή, οι ναζί επιφύλαξαν για τη Μπίμπα έναν ιδιαίτερο τρόπο εκτέλεσης: «δια πελέκεως», δηλαδή με αποκεφαλισμό.
Όμως στην Ελλάδα δεν υπήρχε «εξειδικευμένος» δήμιος.
Τον Φεβρουάριο του 1943 την έβαλαν σε ένα τρένο και άρχισε το τελευταίο της ταξίδι.
Τελικός προορισμός η Αυστρία.
Η Ιουλία Μπίμπα που γεννήθηκε στη Σάμο από γονείς πρόσφυγες και έζησε στο Κουκάκι, αποκεφαλίστηκε στα 32 της χρόνια στη χιονισμένη Βιέννη στις 26 Φεβρουαρίου του 1943.
Θάφτηκε σε ομαδικό τάφο.
Κι από τότε «ξεχάστηκε».
Αυτά που ακολούθησαν, κυρίως ο Εμφύλιος και τα «μετά» δε «χωρούσαν» την Μπίμπα, τον Περρίκο, την ΠΕΑΝ.
Δε «βόλευαν» ούτε τους «νικητές» αλλά ούτε και τους «ηττημένους» στα αφηγήματά τους, στα μαρτυρολόγιά τους, στα αγάλματά τους, στα τραγούδια τους.
Η Μπίμπα έγινε μια απλή αναφορά στις «υποσημειώσεις» της Ιστορίας.
Όπως άλλωστε και πολλές άλλες και πολλοί άλλοι.
Ίσως έρθει κάποια μέρα που η «επίσημη Πολιτεία»,η «επίσημη Εκκλησία» και η «επίσημη Ιστορία» του τόπου μας θα αποφασίσουν να τιμήσουν τη «Δασκαλίτσα» όπως της αξίζει.
Με «τιμές Αρχηγού Κράτους», γιατί αν υπάρχει αυτό το κράτος σήμερα το οφείλει αποκλειστικά σε Ανθρώπους που αναρωτήθηκαν «τι μπορούν να κάνουν» καθώς κοίταζαν τον Παρθενώνα...
Και μετά τους ΝΑΖΙ ήρθαν οι μπαχαλάκηδες
Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε οι βεβηλωμένες στήλες. Στη θέση τους είναι ζωγραφισμένη η κεφαλή του Ζακ Κωστόπουλου
Ο κάθε αγράμματος και ανιστόρητος ξεφτίλας πουλάει και 'μπανάστα' προσβάλλοντας την Ιστορική Μνήμη
Μπαχαλάκηδες της συμφοράς ,που προβαίνουν σε ενέργειες που τις επικροτούν μόνο οι Ναζί...
Αλλά ο ανιστόρητος μπάχαλος μαζί με ψευτοδικαιωματικά παρτάλια βεβηλώνoυν τα πάντα ..
Εδώ το σημείωμα που έστειλε σε πολύ δικό της πρόσωπο, όταν έμαθε πως την στέλνουν Γερμανία... πιστεύοντας πως απλά την εξορίζουν.................
''Άννα στείλε μου ό,τι πράγματα καταλαβαίνεις γιατί θα μας στείλουν εξορία. Κάνε ο,τι μπορείς… Ιουλία''
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Τετράπλευρη στήλη με τα βεβηλωμένα ανάγλυφα των μορφών της Ιουλίας Μπίμπα και άλλων τριών εκτελεσμένων συντρόφων της.
Ο κάθε αγράμματος και ανιστόρητος ξεφτίλας πουλάει και 'μπανάστα' προσβάλλοντας την Ιστορική Μνήμη
Μπαχαλάκηδες της συμφοράς ,που προβαίνουν σε ενέργειες που τις επικροτούν μόνο οι Ναζί...
Αλλά ο ανιστόρητος μπάχαλος μαζί με ψευτοδικαιωματικά παρτάλια βεβηλώνoυν τα πάντα ..
Εδώ το σημείωμα που έστειλε σε πολύ δικό της πρόσωπο, όταν έμαθε πως την στέλνουν Γερμανία... πιστεύοντας πως απλά την εξορίζουν.................
''Άννα στείλε μου ό,τι πράγματα καταλαβαίνεις γιατί θα μας στείλουν εξορία. Κάνε ο,τι μπορείς… Ιουλία''
Το τελευταίο γράμμα
Αυτό είναι το τελευταίο γράμμα της στην Άννα Πατέρα:Αγαπητή Άννα,
είμαι καλά. Στην απομόνωση οι τοίχοι στάζουνε νερά και κρυώνω. Φρόντισε να μου φέρεις καμιά ρόμπα, γιατί κοντεύω να πεθάνω απ' το κρύο. Είμαι όμως καλά. Αντέχω. Έμαθα ότι ετοιμάζονται να μας στείλουν στη Γερμανία. Δεν πειράζει. Έχω μπροστά μου μια ανηφόρα και πρέπει να την ανέβω ως το τέλος, σκαλί-σκαλί. Ίσως όταν φτάσω στην κορυφή, ο κόσμος να φαίνεται από κει πιο όμορφος. Ίσως να μη χρειάζομαι εκεί πια ούτε τη ρόμπα.
Κουράγιο.
Σε χαιρετώ
- https://www.facebook.com/share/p/cASfXk5xZSHpBmMD/
- Γερομοριας
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.