Ωωωω! Σάς ευχαριστώ που ανασύρετε τον βαθιά ενταφιασμένο ανθρωπισμό μας προς "τον συνάνθρωπο", που εσείς καταντήσατε ανθρώπινο ράκος!
Σάς ευχαριστώ που συστηματικά μάς κυκλώνετε από παντού, ώστε να υποχρεωθούμε σε τηλεκατευθυνόμενη αλληλεγγύη, εμείς που σήμερα είμαστε ενδεείς και καταχρεωμένοι! Σάς ευχαριστώ που μάς ανοίγετε τους ορίζοντες, ώστε να γεμίσουν με χάος τα μάτια και οι ψυχές μας! Σάς ευχαριστώ τέλος που μάς προσφερετε τόσο απλόχερα το ανεκτίμητο δώρο της "πολυπολιτισμικότητας"!
Ξέρετε, είχα μέχρι τώρα την αφέλεια να νιώθω επαρκώς καλυμμένη από τον δικό μας πολιτισμό! Υπήρξα "πρόσωπο" με τη δική του θεώρηση για τους ανθρώπους! Γνώριζα τον πατέρα και τη μάνα μου! Γνώριζα την πατρίδα μου, τους φίλους και τους εχθρούς μου! Γνώριζα τους προγόνους μου και μπορούσα να καυχιέμαι για τις κατακτήσεις του λαού μου! Γνώριζα την πίστη και τις αξίες μου, τους άγιους και τους ήρωές μου. Γνώριζα τις πόλεις και τα χωριά μας, τους κάμπους, τα βουνά μας και τις θάλασσες! Το σύμπαν μου ήταν ολοκληρωμένο και ασφαλές, δεν έχω λόγο να μπω στην περιπέτεια του δικού σας παραδείσου, δεν θέλω να καταντήσω "αριθμός".
Κάθε φορά που πυρκαγιές κατακαίνε τα δάση μας προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές, θυμάμαι το φίλο μου Μανώλη Θεοδωρίδη και την Αυστριακή γυναίκα του που πρώτοι, πριν κάποιες δεκαετίες ανάδειξαν την υπεροχή της βελανιδιάς έναντι του τόσο εύφλεκτου πεύκου!
Πρώτα πρώτα η βελανιδιά είναι δέντρο απόλυτα συμβατό με το ελληνικό τοπίο. Η κυρία Θεοδωρίδου μελέτησε τις πηγές και απόδειξε πως στην αρχαιότητα στο περιβάλλον της χώρας μας κυριαρχούσαν οι βελανιδιές!
Πέρα από αυτό η βελανιδιά είναι δέντρο που δεν καίγεται! Απόδειξη μια συστάδα βελανιδιών στα Κιούρκα που σώθηκαν μόνο αυτές, όταν η φωτιά κατέκαυσε τα πάντα γύρω!
Ύστερα η βελανιδιά δεν απλώνει τις ρίζες της επιφανειακά, αλλά τις βυθίζει κάθετα με αποτέλεσμα το δέντρο να είναι πιο γερά στηριγμένο, να συγκρατεί το χώμα στο έδαφος και το κυριότερο να κατακρατεί πολύ περισσότερο νερό, εμπλουτίζοντας κατά πολύ τον υδροφόρο ορίζοντα. Τα φύλλα της άγριας βελανιδιάς δεν πέφτουν το καλοκαίρι και προσφέρουν δροσιά και προστασία.
Ο Μανώλης Θεοδωρίδης αγωνίζεται να κάνει γνωστά τα πλεονεκτήματα του δέντρου. Οι αυτοδιοικητικοί δεν πείθονται. Κανείς δεν τον στηρίζει! Μόνος του φυτεύει χιλιάδες δενδρύλλια, μαζεύει και διαθέτει τσουβάλια με βελανίδια, δίνει διαλέξεις, οργανώνει σποροφυτεύσεις και δενδροφυτεύσεις στις οποίες συμμετέχει και ο ίδιος!
Θα ενδιαφερθεί κανείς; Ένας πολίτης έχει μια πολύ σοβαρή πρόταση και του χρωστούν μιαν απάντηση!
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος της εισήγησης στο 8ο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη, 5-6 Αυγούστου 2017 .
Α. Η ΩΣ ΕΔΩ ΠΟΡΕΙΑ
Πέρασε ήδη ένας αιώνας από τότε που συντελέστηκε σε βάρος του ποντιακού Ελληνισμού μία γενοκτονία. Οι Πόντιοι ήρθαμε ως εδώ, συνεχιστές ενός τρισχιλιόχρονου πολιτισμού και κληρονόμοι ενός Ζητήματος που οι διαστάσεις του υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια του εθνικού. Μπορούμε συνεπώς να θεωρήσουμε πως ο παλιός κύκλος κλείνει κι ανοίγει ένας καινούριος. Στο μεταίχμιο αυτό οφείλουμε να αξιολογήσουμε την ως τώρα πορεία μας, και να προσδιορίσουμε το πώς θα πορευτούμε στο νέο κύκλο που ανοίγεται .
Ήρθαμε ως εδώ έχοντας να διαχειριστούμε ένα πολύ μεγάλο Ζήτημα. Ωστόσο χάσαμε πολύτιμο χρόνο καθώς από την πρώτη στιγμή της εδώ έλευσής μας, όλα μάς καλούσαν να ξεχάσουμε. Μάς καλούσε το πένθος, οι βιοτικές ανάγκες και ο φόβος της πρώτης γενιάς προσφύγων. Μάς καλούσε όμως και η ίδια η εξαρτημένη μας χώρα, που από την πρώτη στιγμή μάς επέβαλε τη σιωπή, συνήθως επειδή αυτό της επέβαλε το γράμμα και το πνεύμα των διεθνών δεσμεύσεών της . Η γενοκτόνος Τουρκία παράλληλα έχαιρε διαχρονικά συμμαχικής ασυλίας για τα πεπραγμένα της.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος της εισήγησης στο 8ο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη, 5-6 Αυγούστου 2017 .
Α. Η ΩΣ ΕΔΩ ΠΟΡΕΙΑ
Πέρασε ήδη ένας αιώνας από τότε που συντελέστηκε σε βάρος του ποντιακού Ελληνισμού μία γενοκτονία. Οι Πόντιοι ήρθαμε ως εδώ, συνεχιστές ενός τρισχιλιόχρονου πολιτισμού και κληρονόμοι ενός Ζητήματος που οι διαστάσεις του υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια του εθνικού. Μπορούμε συνεπώς να θεωρήσουμε πως ο παλιός κύκλος κλείνει κι ανοίγει ένας καινούριος. Στο μεταίχμιο αυτό οφείλουμε να αξιολογήσουμε την ως τώρα πορεία μας, και να προσδιορίσουμε το πώς θα πορευτούμε στο νέο κύκλο που ανοίγεται .
Ήρθαμε ως εδώ έχοντας να διαχειριστούμε ένα πολύ μεγάλο Ζήτημα. Ωστόσο χάσαμε πολύτιμο χρόνο καθώς από την πρώτη στιγμή της εδώ έλευσής μας, όλα μάς καλούσαν να ξεχάσουμε. Μάς καλούσε το πένθος, οι βιοτικές ανάγκες και ο φόβος της πρώτης γενιάς προσφύγων. Μάς καλούσε όμως και η ίδια η εξαρτημένη μας χώρα, που από την πρώτη στιγμή μάς επέβαλε τη σιωπή, συνήθως επειδή αυτό της επέβαλε το γράμμα και το πνεύμα των διεθνών δεσμεύσεών της . Η γενοκτόνος Τουρκία παράλληλα έχαιρε διαχρονικά συμμαχικής ασυλίας για τα πεπραγμένα της.
Ο ξεριζωμός συνέπεσε με την εμφάνιση καινοφανών πολιτικών θεωριών που στην πορεία έριξαν αλλού το κέντρο βάρους του δράματός μας. Με την μεταπολίτευση και την οργανωτική αναβάθμιση του χώρου επικράτησε μια γενική ευφορία, ειδικά μετά τη θέσπιση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Στο μεταξύ η πτώση του διπολισμού έφερνε στη χώρα σημαντικό ρεύμα Ποντίων που εγκατέλειπαν τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες για να εγκατασταθούν εδώ. Ο χώρος για πολλούς λόγους παραδόθηκε στον κομματισμό , και παράλληλα αποξενώθηκε από την πολιτική διάσταση του Ποντιακού Ζητήματος στη βάση της οποίας και μόνο μπορεί να έχει υπόσταση και να προωθείται.
Ό,τι έχει επιτευχθεί, όπως όλοι γνωρίζουμε, βασίστηκε στις αποτελεσματικές παρεμβάσεις προσωπικοτήτων του χώρου μας και κάποιων πολιτικών προσώπων στη βάση των αποφάσεων του ιστορικού δεύτερου Συνεδρίου του Ποντιακού Ελληνισμού το 1988. Όπως γνωρίζουμε η Ημέρα Μνήμης θεσπίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το 1994. Δυστυχώς όμως από τότε ελληνική Πολιτεία όχι μόνο έδειξε απροθυμία να φανεί συνεπής προς την ιστορική της απόφαση , αναλαμβάνοντας εκείνη τις ευθύνες που θα έδιναν στην Ημέρα Μνήμης περιεχόμενο και προοπτική, αλλά αντίθετα μάς έκλεισε δρόμους και υπέσκαψε θεμέλια. Ποια άλλη από τις χώρες που οι λαοί τους υπέστησαν τις μείζονες γενοκτονίες του εικοστού αιώνα αδιαφόρησε; Καμιά πολιτισμένη χώρα. Καμιά χώρα που σέβεται τον εαυτό της και τους ανθρώπους της.
Έτσι από τότε ως τώρα το Ζήτημά μας παρουσιάζει σημαντική υστέρηση καθώς αντιμετωπίζεται με κρατική αδιαφορία, ή ακόμα και εχθρότητα. Συνένοχοι γι’ αυτήν την υστέρηση και οι κομματικοί του χώρου επειδή ποτέ δεν προέταξαν το Ποντιακό στις βουλήσεις τους και ποτέ δεν διακινδύνευσαν μια πιθανή ρήξη προκειμένου να το υπερασπιστούν. Έτσι για πολλές από τις πλευρές του Ζητήματος αυτού αποφύγαμε έως τώρα να εκφραστούμε. Ωστόσο καταφέραμε να παραμένει ως κεντρική στόχευση των προσπαθειών μας η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η MARINELA RODA τραγουδάει εκεί στην μεστή από μνήμες ελληνικότητας Καλαβρία το τραγούδι "GLOSSA DIKIMU"!
Σύμφωνα με μετάφραση του τραγουδιού που παραθέτει ο φίλος Γιάννης Αμοργιανός το τραγούδι λέει:
I GLOSSA DIKIMU
Mi chati i magna glossa - Μη χαθεί η μεγάλη γλώσσα
Ene i glossa ti jenia - Είναι η γλώσσα του γένους
Echi chronu ce chronu tossu - Εχει χρόνους και χρόνους τόσους
T’ irte ode sta choria - Που ήρθε εδώ σε αυτά τα χωριά
To prozzimi emi’ to echome - Το προζύμι εμείς το έχουμε
arte meni essa’ pedia - αυτό μένει σε εσας παιδιά
T’echite to alevri - που έχετε το αλεύρι
ce larga ene i jerusia - και είναι μακρυά τα γηρατειά!....
Διαβάζοντας την ελληνική διάλεκτο της Καλαβρίας, υποβοηθούμενοι και από το κείμενο εύκολα καταλαβαίνουμε τι λέει ο στιχουργός. Είναι οι δικές τους υποθήκες, οι δικές τους προτροπές στα παιδιά του γένους να φυλάξουν τη σπουδαία ιστορική τους, πατρώα γλώσσα! Είναι ένα προσκλητήριο ευθύνης σε όλο τον Ελληνισμό για την υπεράσπισή της! Είναι η δική τους ματιά που αντιλαμβάνεται πως η ιστορικότητα του ανθρώπινου όντος εκφράζεται μόνο μέσα από μια διαδικασία παράδοσης και παραλαβής από τις γενιές που φεύγουν στις γενιές που έρχονται!
Μα από όλο το τραγούδι πιο πολύ με άγγιξε εκείνο το :
" Τ' irte ode sta choria.." Ήρθε ώδε....Ώδε....; "Ουκ έστιν ώδε" , είπε ο άγγελος στις Μυροφόρες καθισμένος πάνω στον άδειο τάφο του αναστάντος Ιησού! "Δεν είναι εδώ"!
Πού θα συναντήσουν πλέον αυτή τη λέξη τα Ελληνόπουλα; Μια λέξη που επιβίωσε μέσα από τόσες χιλιετίες , όπως και τόσες άλλες, κι αποδεικνύεται πως είναι ακόμα ζωντανή" γιατί θα υποστεί τη γλωσσική ευθανασία;
Ούτε μέσα από το γλωσσικό μάθημα πια, ούτε μέσα από το μάθημα των Θρησκευτικών και τα εκκλησιαστικά κείμενα, την διαχρονική κιβωτό της γλώσσας και της πίστης των Ελλήνων, θα έχουν την ευκαιρία να βαπτισθούν τα παιδιά μας στα νάματα αυτής της magnia glossa που φέρνει στο κορμί της τα αποτυπώματα της ιστορικής μας διαδρομής! Δεν θα βυθιστούν μαζί της στις διάφορες ιστορικές περιόδους από όπου περάσαμε μαζί, αφού το βάθος της δεν αφορά πια τα προγράμματα της εκπαίδευσης των Ελλήνων. Ίσως μάλιστα η πρόθεσή τους είναι να αναφωνήσουν μια μέρα πως " ουκ έστιν ώδε" του λοιπού κάθε τι που αναγνωρίζαμε ως αναπόσπαστο συστατικό της ταυτότητάς μας, ο ίδιος ο Ελληνισμός πιθανότατα!
Όμως πλανώνται! Όλα αυτά είναι τόσο ζυμωμένα με την ουσία μας που δεν γίνεται να τα εξαφανίσουν ! Ο Ελληνισμός έχει άπειρο βάθος στο χρόνο κι αειθαλή κλωνιά στο μέλλον! Δεν είναι αυτό το ξερό μηδενικού βάθους τσόφλι του αυγού που θέλουν να τον καταστήσουν! Από τον Εύξεινο ως τη Μεσόγειο και όλα τα πλάτη και μήκη της γης οι Έλληνες συσπειρώνονται και υπερασπίζονται σαν Ένας τη λαλιά και την ψυχή τους κι έχουν παντού συνοδοιπότρους και συμμαχητές! Μόνο ανθρωπάκια τολμούν να μετράνε το μπόι τους μ' αυτό το δυσθεώρητο ύψος!
Δεν παραγνωρίζω το δράμα των προσφύγων, όμως μ' εμάς μού κάνουν κάποια πράγματα εντύπωση:
1.
Μετά το 1992 , δηλαδή μετά την πτώση του διπολισμού ήρθαν όπως όπως από τις τέως Σοβιετικές Δημοκρατίες οι συμπατριώτες μας Πόντιοι. Ήταν πρόσφυγες "εν ροή" ( "Άουσβιτς εν ροή" χαρακτήρισε την επί πολλές δεκαετίες προσφυγιά τους ο αείμνηστος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνης Ενεπεκίδης). Ήρθαν εδώ, όντες Έλληνες, αρκετοί έχοντας διαφύγει από τη φωτιά και τον πόλεμο, έχοντας χάσει όλα τα υπάρχοντά τους, πουλούσαν κάτι ελάχιστα είδη που είχαν φέρει στις λαϊκές για να αντιμετωπίσουν τα πρώτα τους έξοδα. Έχασαν για πάντα τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα κι έμειναν με το αιώνιο παράπονο: " Έχτισα τόσο σπίτια και σπίτι δεν έχω"!
Ποιοι από όσους τους αποκαλούσαν και ίσως ακόμη τους αποκαλούν υποτιμητικά "Ρωσσοπόντιους" κατάλαβαν πως έχουν να κάνουν με πρόσφυγες; Πόσοι κατάλαβαν πως είναι ένα από τα πιο πονεμένα κομμάτια του Ελληνισμού και τους έδειξαν την παραμικρή στοργή; Ποιοι συμμερίστηκαν τις ανάγκες τους και τους είδαν σαν ανθρώπους; Μήπως η ελληνική Πολιτεία που κάποιους τους απέλαυνε (!!!) τον καιρό που δεν γίνονταν απελάσεις κανενός άλλου παράνομα ευρισκόμενου στη χώρα;
Κι αν κάποιοι διαμαρτύρονται για τα δάνεια στέγασης που τους έδωσε, πόσοι γνωρίζουν αυτά που η αείμνηστη Άννα Συνοδινού ως Υπουργός ανέλυσε στη Βουλή για τις λεγόμενες "ΑΝΤΑΛΛΑΞΙΜΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ"; Διότι, σύμφωνα με τα στοιχεία που εκείνη επισήμως έδωσε στο Σώμα από αυτή την τεράστια περιουσία που ανήκε αποκλειστικά στους πρόσφυγες μέχρι το 1990 είχε αποδοθεί στους φυσικούς δικαιούχους της ΜΟΝΟ ΤΟ 17%, ενώ αυτή είχε εν πολλοίς συντηρήσει τη χώρα και είχε στηρίξει τον αγώνα της κατά του φασισμού κατά το Β παγκόσμιο πόλεμο! Σήμερα, ό,τι απέμεινε ανήκει στο Ταμείο που την παραδίδει ως "κρατική περιουσία" στους δανειστές! Δεν είδα όμως καμιά ευαισθησία των κατά τα άλλα "ευαίσθητων και αλληλέγγυων Ελλήνων" απέναντι στο δικό τους δράμα. Εκείνο, αποτέλεσε αποκλειστικά "ενδοποντιακή υπόθεση"!
Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας, κυρίου Φίλη, σχετικά με το δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Αυγή» της 20-8-14 με τίτλο «Παλαιοκομματισμός και γενοκτονία». Στο άρθρο εκείνο είχε ισχυριστεί ότι ο όρος γενοκτονία δεν ισχύει στην περίπτωση των διώξεων των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους, κατά τις οποίες έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά και πως η απόφαση της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 1994, να αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία από τους Τούρκους, ήταν «απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας», χωρίς διεθνή σημασία». Συνεχίζοντας συμπλήρωσε την άποψή του, που μάλιστα χαρακτήρισε «επιστημονική» λέγοντας πως στην περίπτωση των Ποντίων έχουμε «εθνοκάθαρση» και όχι «γενοκτονία» που «είναι απόλυτη και έχει γενικό χαρακτήρα», πως πάντα μέχρι εκείνη την απόφαση όλοι μιλούσαν για «Μικρασιατική Καταστροφή» και όχι για «γενοκτονία» και πως σε κάθε περίπτωση υπάρχει στις μέρες μας παραγωγή «μιας νέας μεροληπτικής ιστορίας»
