Τελικά πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές και ο Αλέξης βλέπει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να υπερβαίνουν το 20% και συνεπώς η πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης θα αφήσει ένα υπόλοιπο ποσοστό που θα του επιτρέψει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση για κάποιο χρονικό διάστημα.
Η πολιτική του συμπεριφορά, η αρχική του μεταμόρφωση στην καλύτερη επιλογή των ξένων δανειστών για να εφαρμόσουν την πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα και η εθνομηδενιστική συνέχεια με την Συμφωνία των Πρεσπών και με την υιοθέτηση της πολιτικής των ανοικτών συνόρων για τη διαχείριση του μεταναστευτικού, δικαιολογεί κατάρρευση μέχρις εσχάτων. Δηλαδή με την εκλογική εγκατάλειψη του ΣΥΡΙΖΑ από κάθε κεντροαριστερό πολίτη, από κάθε πατριώτη, ο οποίος του έδωσε εντολή ακύρωσης των μνημονίων την οποία δεν τίμησε.
Η συγκράτηση των ψήφων πάνω από το ένα εκατομμύριο αγανακτισμένων πολιτών, δεν εξηγείται μόνον από την άσκηση της εξουσίας, η οποία συνεχίζεται. Η άσκηση της εξουσίας επέτρεψε και στο ΠΑΣΟΚ να συγκρατήσει το 12% των ψήφων πριν καταρρεύσει στο 5%. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρατεί το διπλάσιο ποσοστό και πρέπει πολιτικά να αναλύσουμε τους λόγους.
Ο κύριος λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ένα σοβαρό κόμμα, με πατριωτικές θέσεις, το οποίο να διατηρεί την αξιόπιστη αντιμνημονιακή του πολιτική, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει μετακινηθεί σε "σοσιαλδημοκρατικές" θέσεις, εκεί όπου βρισκόταν το 1974-1981 το ΚΟΔΗΣΟ. Έχει μετακινηθεί και σε θέσεις εθνομηδενιστών-εκσυγχρονιστών της ομάδας Σημίτη-Λιάκος-Γιώργος Παπανδρέου-Διαμαντοπούλου της εποχής 1994-2004.
Η πολιτική του είναι πλέον συμβατή με την ατζέντα της λέσχης Μπίλντενμπεργκ, της τριμερούς, του ιδρύματος Τζώρτζ Σόρος και του ιδρύματος Φρήντριχ Έμπερτ. Ακολουθούν τα βήματα του Τόνυ Μπλέρ και του Γκέρχαρτ Σρέντερ με καθυστέρηση 20 ετών, ενώ οι Έλληνες πολίτες προσανατολίστηκαν σαφώς αριστερά το 2015 και σαφώς αντισυστημικά σε ότι αφορά τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που υπηρετεί η σημερινή ΕΕ.
