Της Αναλήψεως συναλιζόμενοι!

Του Ανδρέα Μοράτου 

Το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής της Αναλήψεως αποτελείται από τους δώδεκα πρώτους στίχους του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων (Πράξ. 1:1-12). Τέσσερις στίχους λιγότερους από το ίδιο βιβλίο (Πράξ. 1:1-8) αριθμεί το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής του Πάσχα. Και στις δύο περιπτώσεις, στον στίχ. 4 (αφού προηγουμένως έχει αναφερθεί ότι ο Ιησούς εμφανιζόταν επί σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή Του στους αποστόλους) διαβάζουμε:

"καὶ συναλιζόμενος [ο Ιησούς] παρήγγειλεν αὐτοῖς [στους μαθητές] ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι".

Στη μετοχή "συναλιζόμενος" δεν δίνεται συνήθως καμία σημασία (καθώς δεν φαίνεται να θυμίζει κάποια λέξη της Νέας Ελληνικής). Παράλληλα, αν έλειπε, το βασικό νόημα δεν θα άλλαζε. Κι όμως, η λέξη αυτή έχει την ιδιαίτερη σημασία της, γι' αυτό και ο συγγραφέας των Πράξεων (ο ευαγγελιστής Λουκάς) δεν παραλείπει να την αναφέρει...

Πρώτο συνθετικό του ρήματος "συναλίζομαι" είναι προφανώς η πρόθεση "σύν", ενώ δεύτερο συνθετικό είναι "(ὁ) ἅλς") ( = "(το) αλάτι") (το ίδιο ουσιαστικό σε θηλυκό γένος ["(ἡ) ἅλς"] σημαίνει "(η) θάλασσα"). 

Στέλιος Κούκος: Της Αναλήψεως, η άλωση της Πόλης και η ανάληψη του φωτός πάνω από την πολιορκημένη Βασιλεύουσα

 

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Μπορούμε ανήμερα της Αναλήψεως να θρηνούμε για την άλωση της Πόλης; Αυτό με απασχολεί, ενώ την ίδια ώρα σκέφτομαι πως κάποιοι στα κάστρα της Κωνσταντίνου Πόλης αγωνίζονται, ώστε να μην επικρατήσει η βαρβαρότητα, να μην πέσει η βασιλεύουσα. Ναι, η πόλη θα πέσει και σήμερα…

Μια πόλη που ίσως δεν της έμενε τίποτε άλλο από έναν μαρτυρικό θάνατο για να περάσει από τον ένδοξο βίο στην αθανασία. Έχουν αθανασία οι πόλεις, έστω οι μαρτυρικές; Ή απλά καταφέρνουν να γίνουν μόνον θρύλος και σύμβολο;

Δεν ξεχνούμε, βεβαίως, και το ουκ «έχομεν ώδε μένουσαν πόλη».

Πάντως και οι πόλεις έχουν τους δικούς προστάτες και πολιούχους οι οποίοι αγωνίζονται για την σωτηρία των πόλεων τους. Όπως για παράδειγμα ο φιλόπολις Άγιος Δημήτριος της Θεσσαλονίκης. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλες τις άλλες προηγούμενες σωτήριες παρεμβάσεις του Αγίου, η Σαλονίκη έπεσε 23 χρόνια πριν από την άλωση της Παναγίας, το 1430.

Αυτήν την φορά οι πολιορκητές της δεν είδαν τον Άγιο Δημήτριο να τους πολεμά και να την υπερασπίζεται. Έτσι δεν αλλοιώθηκαν καλώς, όπως σε άλλες περιπτώσεις, αναφέρομαι στην περίπτωση των Σλάβων, ώστε να προσκυνήσουν την χάρη του και να υιοθετήσουν στην συνέχεια ότι αυτός αντιπροσώπευε. Την πίστη του.

Αλλά ας γυρίσουμε στην Πόλη, μένουν λίγες ώρες πριν την σημερινή της πτώση, αφού εμείς σήμερα το γνωρίζουμε σαφώς και μπορούμε να ψάλλουμε το «Σήμερα κρεμμάται επί ξύλου» ή άλλους παρόμοιους θρηνώδεις ύμνους, άσματα και μοιρολόγια.

Οι στιγμές, λοιπόν, είναι πολύ κρίσιμες στην υπό άλωση Βασιλεύουσα.

Βασιλεύουν οι πόλεις, βασιλεύουν οι βασιλεύουσες; Και αν δεν βασιλεύουν πώς κερδίζουν την αθανασία τους ή έστω γίνονται θρύλοι και σύμβολα;

Όπως και να το κάνουμε δεν είναι ώρα για τέτοιες σκέψεις αφού οι Τούρκοι, μετά χιλιάδων αλλοφύλων χριστιανών, ακόμη και Ρωμηών, αλλοιωμένοι κακώς, δηλαδή αλλοτριωμένοι πλήρως, από την πολεμική προσπάθειά τους και κυρίως γιατί επίκειται γιουρούσι, λεηλασία, κακοποίηση, αμάχων πασών των φύλων και των ηλικιών, φονικά και πλήρης επικράτηση της βαρβαρότητας. Κωνσταντινούπολη ή βαρβαρότητα, γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις;

Σήμερα γνωρίζουμε τι θα επακολουθήσει στις 29 Μαίου 1453, όπως και τι επικράτησε 200 χρόνια περίπου πριν, το 1204, όταν αντίστοιχα χριστιανοί, το ίδιο αλλοτριωμένοι, κακώς, άλωσαν την Βασιλεύουσα και διέπράξαν ανάλογες βιαιότητες και ωμότητες ακόμη και μέσα στις εκκλησίες. Οι ίδιοι οι οποίοι εν ονόματι του Σταυρού και σταυρο-φορούντες κίνησαν, τάχα, για να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους!

Και να που μετέτρεψαν αυτοί πρώτοι την «Πόλη των πόλεων» μαρτυρίου τόπο. Και, ίσως, αυτοί να την διέσυραν ανεπανόρθωτα, αποδεικνύοντας πως ήταν ευάλωτη. Η Κερκόπορτα, δηλαδή είχε ανοίξει από τότε για τους οθωμανούς τους οποίους οι ίδιοι δήθεν πολεμούσαν.

Η αγωνία μας για την σημερινή πτώση της Πόλης φτάνει στο αποκορύφωμά της, ενώ όπως είπαμε στην αρχή γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου. Την θριαμβευτική έξοδό του, ως θεατρική αποθέωση, στον ουρανό, χωρίς χειροκροτήματα, βεβαίως, αλλά με δέος και θάμβος στις καρδιές της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Μαθητών Του, όπως τους βλέπουμε στην εικόνα της γιορτής.

Συνέχεια εδώ:

https://www.pemptousia.gr/2025/05/tis-analipseos-i-alosi-tis-polis-kai-i-analipsi-tou-fotos-pano-apo-tin-poliorkimeni-vasilevousa/

Ο συλλογικός άνθρωπος υπό το πρίσμα της Ανάληψης του αναστημένου Χριστού

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Μετά από έξι χρόνια, αναρτώ και πάλι, μαζί με μια αρχική επικαιροποιημένη εισαγωγή, παλιά μου ανάρτηση με το γνωστό ψευδώνυμό μου ως «το Μανιτάρι του Βουνού» (τΜτΒ). Η ανάρτηση την ημέρα της Αναλήψεως του 2012 (Πέμπτη, 24-05-2012) είχε ως τίτλο: «Η Ανάληψη του Ιησού, οι πρωτοβουλίες των πολλών και ο ρόλος του Πνεύματος». Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό έχουμε μεγάλες ανακατατάξεις.

Θα επισημάνω τρεις που τις θεωρώ πολύ σημαντικές και σχετικές με το άρθρο:

α) Τη αλλαγή της τότε δήθεν «συντηρητικής» συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με την δήθεν «προοδευτική» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η νέα κυβέρνηση τελικά -και παρά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015- λειτούργησε σχεδόν πλήρως ως ένας «ψεύστης μεσίας», διαψεύδοντας εκατομμύρια Ελλήνων που πίστεψαν στον «Αλέξη».

β) Την προώθηση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ με τον επιθετικό επικεφαλής των ΗΠΑ πρόεδρο Τράμπ. Πριν απ’ αυτή την σχεδιαζόμενη χρόνια κίνηση έχουν σχεδόν γονατίσει τη διπλανή πολυπολιτισμική Συρία και προσπαθούν να διαμοιράσουν τον «χιτώνα» της, ενώ ετοιμάζονται για την επόμενη κίνηση που μπορεί να λέγεται … Περσία.