“Δαντέλα” τα ιδρύματα της χώρας – το έλλειμμα εθνικής στρατηγικής οφείλεται στην διάβρωση των θεσμών

Οι αποκαλύψεις των WikiLeaks σχετικά με τα “τιτιβίσματα” του Θάνου Ντόκου προς την τουρκική πρεσβεία –και από εκεί απευθείας στο καθεστώς Ερντογάν– την στιγμή που μάλιστα ήταν Γενικός Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ το 2010, αναδεικνύουν με τον πιο παραστατικό τρόπο το μείζον γεωστρατηγικό πρόβλημα της χώρας: Οι θεσμοί εκείνοι που καλούνται για να καταρτίσουν την εθνική μας στρατηγική αποδεικνύονται εντελώς διαβρωμένοι από μηχανισμούς, νοοτροπίες και συμπεριφορές οι οποίες αντανακλούν μια πραγματικότητα φινλανδοποίησης του ελληνικού κράτους, και ευρύτερα των ιθυνουσών τάξεών του.

Πραγματικά, δεν ξέρουμε τι είναι περισσότερο σκανδαλώδες στην εν λόγω ιστορία: Ο Θάνος Ντόκος που σπεύδει να ενημερώσει την τουρκική πλευρά για μια ανάλυση του ΕΛΙΑΜΕΠ, ενώ αυτή θα δημοσιοποιούνταν τις επόμενες ημέρες, ή τα όσα ισχυριζόταν η ίδια η ανάλυση η οποία περιλαμβάνει «κατευθύνσεις για το πως μπορούν να συνυπάρξουν οι απόψεις Νταβούτογλου, οι περιφερειακές φιλοδοξίες της Άγκυρας και η ένταξη στην ΕΕ».

Προφανώς και τα δύο, ενώ φυσικά εξίσου σκανδαλώδες είναι ότι ο Θάνος Ντόκος θα συνεχίσει μετέπειτα την σταδιοδρομία του και σε πιο νευραλγικά πόστα, όπως εκείνου του Συμβούλου Ασφαλείας του Πρωθυπουργού.

2005-2010: Η ενίσχυση του φιλο-νεοθωμανισμού στην Ελλάδα
Να υπενθυμίσουμε ότι στις αρχές του 2010, ήταν η περίοδος όπου η κυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ αποθέωνε το καθεστώς Ερντογάν ως υπόδειγμα «ισλαμικού δημοκρατικού και φιλελεύθερου δρόμου» -o ίδιος θα τιμηθεί ως ένα από τα “πρόσωπα της χρονιάς” από το αμερικάνικο Time το 2010- και εφάρμοζε κάθε διαθέσιμη διπλωματική πίεση προς την Ε.Ε., χρησιμοποιώντας πολύ συχνά ως αιχμή της την Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας σε αυτήν. Να θυμίσουμε, ακόμα, ότι εκείνα τα χρόνια υπήρξαν χρόνια μείζονας επεμβάσεως των Αμερικάνων στα εσωτερικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 μια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων φέρουν τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα στην Ευρώπη, από την ίδια την Μέρκελ, μέχρι τον προκάτοχο του Γιώργου Παπανδρέου, Κώστα Καραμανλή.  

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!!!

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Eνας Φιλισταίος γράφει για την «τέχνη»

εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 26.07.2020

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΥΜΙΩΤΗΣ

Το έργο, διάρκειας 13 εμετικών λεπτών και 21 δευτερολέπτων, δείχνει συνεχώς την Κ-υφάκι να καπνίζει αρειμανίως, να πυροβολεί με την καραμπίνα επανειλημμένα στον αέρα και στα ενδιάμεσα να τρώει μαζί με τον Ινδιάνο ωμά ψάρια και ωμά εντόσθια από το ζαρκάδι που οι δυο τους σφάζουν.

Σύμφωνα με τη Wikipedia, Φιλισταίος (επίθετο) είναι το άτομο το οποίο είναι αδιάφορο ή εχθρικό προς την πνευματική καλλιέργεια και τις τέχνες. Τώρα στα γεράματα, ανακάλυψα ότι μπορεί να ανήκω και εγώ στην κατηγορία αυτή. Προκαταβολικά θέλω να δηλώσω ότι δεν καταλαβαίνω πολλά από την τέχνη, έστω και αν στη ζωή μου πέρασα από τα περισσότερα γνωστά μουσεία του κόσμου, προκειμένου να καλλιεργήσω την αισθητική μου. Φαίνεται όμως ότι παρέμεινα «ξύλο απελέκητο», διότι δεν νιώθω τα σκιρτήματα της σύγχρονης τέχνης και παρακαλώ να με κρίνετε με επιείκεια. Δεν μου αρέσουν ορισμένα σύγχρονα έργα μεταξύ των οποίων και η περίφημη κονσέρβα με «το σκατό του καλλιτέχνη (Merda d’ artista), το οποίο περιέχει ακριβώς 30 γραμμάρια (σημ. αλήθεια πώς τα ζύγισε;), καλά διατηρημένο, χεσμένο και συσκευασμένο τον Μάιο του 1961». Την πληροφορία ότι ορισμένες κονσέρβες έχουν σκουριάσει και το πολύτιμο περιεχόμενό τους κινδυνεύει να χαθεί, δεν μπόρεσα να την επιβεβαιώσω. Δυστυχώς ο καλλιτέχνης πέθανε στα 29 του χρόνια το 1963 και έτσι δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσει στους συλλέκτες τα έργα τέχνης του με φρέσκα!

Αυτά τα ολίγα για antipasto. Πάμε τώρα στο ψητό που είναι μάλλον ωμό. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πού πρωτοείδα την είδηση, για ένα έργο τέχνης που ξεσήκωσε τους φιλόζωους της χώρας. Τυχαίνει να αγαπώ και εγώ τα ζώα, να φροντίζω τα δικά μου αλλά και πολλά ξένα. Ετσι, όταν διάβασα την ιστορία είπα να τη διερευνήσω. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα τόσο σκληρό κομμάτι θα τύγχανε της αποδοχής και της χορηγίας της «Στέγης Γραμμάτων Ωνάση». Μη σας κρατώ σε αγωνία. Πρόκειται για το εμπνευσμένο έργο της «Κυρίας με το υφάκι» (Κ-υφάκι) – έτσι θα την αποκαλώ γιατί αρνούμαι να γράψω το όνομά της, με τίτλο: «Λάλκα»!

Παραδοθείτε στη γλαφυρή αφήγηση της Κ-υφάκι: «Στον οικισμό Λάλκα, σε υψόμετρο 1.400 μ., συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχει αδρανήσει η δύναμη του ανθρώπου για την επιβίωση μέσα στο παγκόσμιο, φασιστικό οικονομικό σύστημα, το οποίο ονομάζεται καπιταλισμός και στο οποίο όλοι μας έχουμε υποδουλωθεί, νομίζοντας ότι η ποιότητα της ζωής μας προοδεύει μαζί με την επιστήμη και την τεχνολογία, ενώ πεθαίνουμε πλέον, όχι από τον Covid-19, αλλά από καρκίνους, εγκεφαλικά, αυτοάνοσα, καταθλίψεις και πίεση. Η επίθεση και ο σκοτωμός, όταν θες να φας, δεν είναι κακιά, είναι μια βία της φύσης με την οποία οφείλουμε να είμαστε συμφιλιωμένοι. Κάποιος που επιλέγει να φάει το καλύτερο κρέας για τον οργανισμό του σίγουρα δεν είναι χειρότερος από τον οικολόγο που έχει ένα σκυλί στο μπαλκόνι του στην Αθήνα. Με το πρότζεκτ αυτό θέλω να μιλήσω για το δικαίωμα του ανθρώπου να αφήνει τον χρόνο να κυλάει χωρίς την έπαρση του να πράττει όλη την ώρα καλοσύνες και σπουδαία έργα. Η ζωή δεν είναι φόβος και πανικός, ούτε ένα μηνιάτικο που χωρίς αυτό πεθαίνεις. Η ζωή είναι αέρας που πρέπει να τον αφήνεις να σε πηγαίνει και όχι να τον υποτιμάς. Το πρότζεκτ αυτό προτείνει να αγαπήσουμε τα ένστικτά μας, να τα γιορτάσουμε, τουλάχιστον να μην τα καταπιέζουμε άλλο στον βωμό μιας δήθεν πολιτισμένης και ανελεύθερης ζωής.

Για τον κυρ-Σταύρο και τους άλλους «Ευεργέτες»,,, Γνωρίζετε ;;;

Του Στέλιου Κανάκη

Πολλές οι συζητήσεις και οι δημοσιεύσεις που κυμαίνονται μεταξύ άκρατου θαυμασμού για το έργο και δέους για το ύψος της «δωρεάς».

 Κάτι σαν «το αφεντικό τρελάθηκε»! 

Αλλά και προβληματισμοί για το πρέπον σε εποχή κρίσης, ακόμη και επιφυλάξεις για την επιλογή της τοποθεσίας και την προσβασιμότητα προς αυτήν.

 Κάτι ακούστηκε και για… νοσοκομεία, ανέργους κλπ, αλλά θεωρήθηκαν υποβολιμαία, ίσως και κακόβουλα.

Να ‘ναι καλά ο «ευεργέτης»! 

Η ΕΛΣ1 και η Εθνική Βιβλιοθήκη απόκτησαν (υπό όρους) σύγχρονη στέγαση, 

οι περίοικοι και οι επισκέπτες ένα πάρκο για να κόβουν τις βόλτες τους και να «τσιμπάνε» κάτι στα εστιατόρια του χώρου. 

Από την άλλη, οι επίγονοι του κυρ-Σταύρου και το ομώνυμο Ίδρυμα, έναν αξιοπρεπέστατο και επικερδέστατο τρόπο για να βάλουν χέρι στον πολιτισμό και επί πλέον, να μνημονεύονται οι ίδιοι και ο μακαρίτης.

Θα μου πείτε γιατί το «Ίδρυμα» και τι του ‘ρθε ξαφνικά να ασχοληθεί με τον πολιτισμό  και όχι το κράτος,  που, έτσι κι αλλιώς, έχει υποχρέωση να εκπολιτίζει τους υπηκόους του.

 Πάω στοίχημα πως εσείς, είστε από τους… ανόητους που θέλουν δημόσια θεάματα. Για να μην πω και δημόσια Υγεία και Παιδεία…

Το έργο όμως ολοκληρώθηκε κι είναι μεγαλοπρεπές. Παραχωρήθηκαν στο ΙΣΝ2, με έδρα τις Βερμούδες, 238 στρέμματα. 

Και θα εισπράττει ενοίκιο από την ΕΛΣ μόνο (!!!) 48,5 εκατομμύρια ανά έτος. 

Αυτό σημαίνει πως σε 10 έως 13 χρόνια το κόστος του έργου θα έχει αποσβεστεί από τα έσοδα κι υπολείπεται σχεδόν ένας αιώνας κερδοφόρας προίκας για τον Οργανισμό που θα διαχειρίζεται το Χώρο. 

Αυτός ο Οργανισμός (ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το «Κέντρο Πολιτισμού», 

άρα και την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή,

θα είναι ιδιωτικού δικαίου, όπως αναφέρεται στο σχετικό νόμο (3785/09). Θα έχει, δε, λόγο και μάλιστα τελικό το ΙΣΝ, έστω κι αν δεν εκπροσωπείται στο ΔΣ.

Ξέχασα να σας γράψω πως το ΙΣΝ θα έχει  τη γενική εμπορική εκμετάλλευση του χώρου,  και εμμέσως πλην σαφώς  θα ελέγχει  τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της ΕΛΣ,  θα αποφαίνεται, τελεσιδίκως, για οποιαδήποτε μεταβολή των χρήσεων, των όρων δόμησης, των υποδομών και λειτουργιών της ευρύτερης περιοχής του Φαλήρου, του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Καλλιθέας, ακόμη και των οδικών αξόνων και τεχνικών έργων που περιβάλλουν το «Κέντρο Πολιτισμού». 

Αλλά είναι το Δημόσιο που δεσμεύεται για την εξασφάλιση χρηματοδότησης, η οποία, σύμφωνα με τη σύμβαση, θα είναι «αντάξια της ποιότητας και της διεθνούς ακτινοβολίας του Κέντρου Πολιτισμού» 3.

Παραδόξως, ο Δήμαρχος θα συνεχίσει να εκλέγεται από τους δημότες Καλλιθέας. 

Μεταξύ μας, αλλά τέτοια σύμβαση δεν υπέγραψαν ούτε οι αυτόχθονες της Αμερικανικής Ηπείρου, πριν εξαφανιστούν από τους Κονκισταδόρες.

Πολυδάπανος εθνοαποδομισμός: η Στέγη ιδρύματος Ωνάση:

Γράφει η Στέγη σε ανακοίνωσή της:

"ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Η μετανάστευση είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Μέσα από διαλέξεις, συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, αλλά και ένα web radio που θα εκπέμπει ζωντανά κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, το #Movement εξετάζει την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, ιδεών και πολιτισμών, καλώντας μας να φανταστούμε το μέλλον μας σε έναν ανοιχτό κόσμο."

Τι πνευματικό έργο δημιουργεί η Στέγη; Ίσως να ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην φράση του Κ.Καστοριάδη "η άνοδος της ασημαντότητας". Σπάταλες παραστάσεις, ακριβές εκδηλώσεις αλλά κάποτε ο Κάρολος Κούν στο υπόγειο του, με τα πενιχρά μέσα που διέθετε, έκανε πολύ καλύτερη δουλειά. Στην πραγματικότητα αναπαράγονται στο έπακρο όλες οι ιδεοληψίες του μεταμοντερνισμού, του σχετικισμού, της παγκοσμιοποίησης. Υποτίθεται στο πλαίσιο αυτό όλα είναι ή όλα θα πρέπει να είναι ρευστά, να μην υπάρχουν διακριτές και σταθερές ταυτότητες, το ίδιο το υποκείμενο να έχει εκλείψει. Σε πολιτικό επίπεδο να μην υφίσταται συλλογικές ταυτότητες όπως είναι οι τάξεις και οι λαοί, όλοι διαλυμένοι, καταναλωτές αποκλειστικά στην καλύτερη περίπτωση, να ελέγχονται και να χειραγωγούνται. Είναι ενδεικτικός ο στολισμός των Χριστουγέννων από την Στέγη όπου απουσίαζε τελείως κάθε θρησκευτικό σύμβολο. Βεβαίως όλες αυτές οι ακριβοπληρωμένες ιδεοληψίες αγνοούν την πραγματικότητα όπου εξακολουθούν να υπάρχουν έθνη, θρησκείες, τάξεις. Οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν πάντα μια εθνική βάση και δίχως αεροπλανοφόρα και πολεμική ισχύ οι επιχειρήσεις δεν ολοκληρώνονται.

Κατά τα άλλα οι θέσεις της Στέγης για το μεταναστευτικό είναι μια συρραφή από ανακρίβειες. Για παράδειγμα οι Οθωμανοί ήρθαν στην Μικρά Ασία σκοτώνοντας και λεηλατώντας όπως γράφει ο Σπύρος Βρυώνης. Ο Αριστοτέλης Ωνάση και ο υπόλοιπος μικρασιάτικος ελληνισμός έφυγε κυνηγημένος από τα πάτρια εδάφη του. Οι Έλληνες πήγαιναν στην Γερμανία μετά από πρόσκληση και έξοδα των επιχειρήσεων που θα εργάζονταν. Στις πρώην ανατολικές χώρες υπήρχε αυστηρός έλεγχος και για την είσοδο και την έξοδο (έλεγχος υπήρχε και για τις μετακινήσεις εντός της ίδιας χώρας). Το ίδιο συμβαίνει στις περισσότερες χώρες και βέβαια δεν υπάρχει μια "παγκόσμια υπηκοότητα" σαν αυτή που ήθελε ο Α.Νέγκρι ώστε ο καθένας να πηγαίνει σε όποια χώρα επιθυμεί.Βέβαια αν ήταν λιγότερο υποκριτές οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης θα έπρεπε να μην αφήνουν τους δουλέμπορους να θησαυρίζουν αλλά να επιτρέπουν σε καθένα να χρησιμοποιεί κάθε μέσο μεταφοράς. Όμως με την μετανάστευση δεν έρχονται μόνο απλοί άνθρωποι που συνήθως δεν μπορούν να ενσωματωθούν για πολλούς λόγους, έρχονται κυκλώματα εγκληματιών, έρχεται το ριζοσπαστικό ισλάμ που επιδιώκει να κυριαρχήσει με την σαρία, με τον μισογυνισμό του και τον αντισημιτισμό του. Η μετανάστευση κάνει δυστυχείς και ξεριζωμένους όσους πληθυσμούς μετακινούνται αλλά και τις χώρες προέλευσης και προορισμού. Όλα λοιπόν όσα ισχυρίζεται η Στέγη δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια ούτε με τον Κ.Πόππερ που έμμεσα επικαλείται.

Στρέφεται λοιπόν το κεφάλαιο κατά των πατρίδων; Θα έλεγα όχι , εκτός εξαιρέσεων. Το Αιγαίο απελευθερώθηκε χάρις το θωρηκτό που χάρισε ο Αβέρωφ. Το ίδιο την ευεργέτησαν όσοι πλούτισαν εκτός της μικρής μας πατρίδας όπως ο Σίνας, ο Βαρβάκης, ο Ζάπας, ο Μπενάκης, ο Νιάρχος , ο Εμφιετζόγλου και ο Λασκαρίδης αλλά και ο ίδιος ο Ωνάσης σε αντίθεση με αυτούς που σήμερα διαχειρίζονται το ίδρυμα του.

Ο Οδυσσέας Ελύτης στο "Άξιον Εστί" έχει προσδιορίσει αμφίπλευρα τον εθνομηδενισμό.

Συγκεκριμένα ο Ψαλμός Θ’ και ο Ψαλμός Ι’ αναφέρονται στους εσωτερικούς κινδύνους , αφού διμέτωπα επικρίνει αφενός τον κοσμοπολίτη μεγαλοαστό και αφετέρου τους μηδενιστές του έθνους. Γράφει ο Ελύτης «Αυτός είναι- ο πάντοτε αφανής δικός μας Ιούδας!- Θύρες επτά τον καλύπτουνε- και στρατιές επτά παχύνονται στη διακονία του» . Και εξηγεί «ο ένας είναι ο τύπος του κοσμοπολίτη μεγαλοαστού που εξαγοράζει τα πάντα και κινείται με άνεση παντού, που μιλά πολλές γλώσσες και έχει πολλές γυναίκες αλλά γι’ αυτό καμιά, με τη βαθύτερη έννοια της βιωμένης κατάστασης» . Στο Ψαλμό Ι γράφει «ΚΑΤΑΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ εχλεύασαν οι νέοι Αλεξανδρείς: -ιδέστε, είπαν, ο αφελής περιηγητής του αιώνος!- Ο αναίσθητος- που όταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλλιά- και όταν όλοι πάλι αγαλλιούμε- αυτός αναίτια σκυθρωπιάζει» . Εξηγεί δε ο Ελύτης «το ίδιο με τους αντίποδες των κεφαλαιοκρατών- τους εκφυλισμένους «δήθεν μοντέρνους» νέους, που δεν πιστεύουν σε τίποτε και κηρύττουν ψευδοεπαναστάσεις. Εδώ η πλάστιγγα (όσον αφορά εκείνον που μιλεί) γέρνει λιγότερο από το μέρος του Έλληνα και περισσότερο από το μέρος του ποιητή που απολογείται για όσα κατά καιρούς του έχουν καταμαρτυρήσει»

Εμείς θα απαντήσουμε στην Στέγη, ότι επειδή ο άνθρωπος παλαιόθεν είναι ζώο πολιτικό , αναζητά την φιλία, την σχέση, αναζητά τον κοινό οίκο. Ο ξεριζωμός πάντα βιωνόταν και βιώνεται ως ανεπούλωτο τραύμα και ανοιχτή πληγή.

Η απεδαφικοποίηση του πολιτιστικού προϊόντος

 Α μια απλή περιήγηση στους χορηγούς, αποκλειστικούς ή όχι, των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της πρωτεύουσας για να δει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος τους, ακόμη και αυτό το οποίο δεν παράγεται με μηχανισμούς των ιδρυμάτων, χρηματοδοτείται έστω από τα ιδρύματα ή από φορείς που σχετίζονται μαζί τους.

Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι αυτές οι χρηματοδοτήσεις συμβαίνουν σε συνθήκες απεδαφικοποίησης του πολιτιστικού προϊόντος. Η απεδαφικοποίηση αυτή έχει πολλές όψεις. Τη διαπιστώνει κανείς στην μεταβολή σημαντικών παραμέτρων του καλλιτεχνικού έργου: έτσι, ενώ οι θεατρικές παραγωγές έτειναν να ξεδιπλώνονται στο χρόνο, δοκιμάζοντας τους συντελεστές τους και επιτρέποντάς τους να ωριμάσουν στη σχέση τους με το κοινό τους, πλέον διαρκούν λίγες μόνο ημέρες, προσδίδοντας στις μεγάλες θεατρικές σκηνές των Ιδρυμάτων τον χαρακτήρα ενός διαρκούς φεστιβάλ. Το ίδιο ισχύει και τις σκηνικές προδιαγραφές οι οποίες ανέκαθεν σχετίζονταν οργανικά με αισθητικές ή ακόμη και ιδεολογικές επιλογές των σκηνοθετών, π.χ. τα μικρά θέατρα του Κουν ή το Θησείο του Μιχαήλ Μαρμαρινού που είχε σχεδιάσει ο σπουδαίος Χρήστος Παπούλιας, σε αντίθεση βέβαια με τις μεγάλες ιδρυματικές σκηνές που αμβλύνουν τις σκηνικές διακρίσεις. Με την απεδαφικοποίηση σχετίζεται φυσικά και η ολοένα και μεγαλύτερη συσχέτιση του εικαστικού έργου με χρονικές παραμέτρους, όπως στις περιπτώσεις των performance ή των συμμετοχικών έργων.

Πολύ σημαντικότερα όμως, και με βαθύτερες επιπτώσεις, είναι τα διαρκή προγράμματα υποτροφιών και residencies, όπως το Onassis Air ή το Artworks του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Τα προγράμματα αυτά, που φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικά, όχι μόνο καλλιεργούν τη συστηματική αποσύνδεση του έργου τέχνης από τις οργανικές σχέσεις που αναπτύσσονται εντός ενός χώρου, χρηματοδοτώντας όλο και περισσότερο μετακινούμενους δημιουργούς που μόνον περιστασιακή σύνδεση έχουν με το περιβάλλον δημιουργίας, αλλά, ακόμη περισσότερο, βάζουν τους καλλιτέχνες σε συνθήκη πρωτοφανούς συναισθηματικού μόχθου, καθώς συχνά οι χρηματοδοτήσεις εξαρτώνται από τον άμεσο ανταγωνισμό των υποψηφίων. […]