Του Ηλία Μαυρέα από fb
Ήταν χειμώνας, Δεκέμβρης του 69.
Εγώ ήμουν 14 χρονών. μαθητής της Δευτέρας τάξης Γυμνασίου στο Β' Αρρενων Καλαμάτας.
Στο σχολεία πήγαινα και ερχόμουν με τον τρένο από το σταθμό " Πλατύ " . Απόσταση περίπου 1000 μέτρα από το σπίτι μας στο χωριό Αλώνια.
Το πρωινό ήταν δύσκολο. Υπήρχαν δύο δρομολόγια. Το πρώτο ήταν το νυκτερινό δρομολόγιο. Με την ωτομοτρίς, Πειραιάς Αθήνα Τριπολη - Καλαμάτα. Αν θυμάμαι καλά αναχωρούμε 11 το βράδυ από Αθήνα, πάντως στο Πλατύ αν δεν είχε καθυστέρηση περνούσε νύχτα χαράματα 5 πάρα 20. Συνήθως όμως όλο και κάποια καθυστέρηση θα είχε.
Το δεύτερο δρομολόγια ήταν με την Ντίζελ. Περνούσε κάπου 7.20..Καθώς όμως ερχόταν σπό Αθήνα- Πάτρα - Κυπαρίσσια - Καλαμάτα είχε πάντα μικρή η μεγάλη καθυστέρηση. ακόμα πάνω και από ώρα. Έτσι συχνά έχανα την πρωτη ώρα μάθημα που συνήθως ήταν Αρχαία Ελληνικά.
Αναγκαζόμουν λοιπόν να ξυπνάω νύχτα 4.15 για να ετοιμαστω να φύγω σε 10 λεπτά για να είμαι 5 παρά 20 στο σταθμό του τρένου. Νύχτα ξυπνούσε και η μητέρα μου που μου έφτιαχνε πρωινό, και μου ζεσταινε τα παγωμενα ρουχα στο τζάκι. Αν αργούσα λίγο και ακούγα το σφύριγμα του τρένου στη Βαλυρα, τη διαδρομή την έκανα τρέχοντας. Άλλοτε με κρύο, άλλοτε με βροχή και αέρα να μου λυγίζει την ομπρέλα, να τη γυρίζει ανάποδα να την τσακίζει
Είχα και ένα φακό γιατί ήταν σκοτάδι.,νύχτα πίσσα αν ειχε συννεφιά χωρίς φεγγάρι
Στο σταθμό αν το τρένο είχε καθυστέρηση μπορεί να περίμενα και μια ώρα.
Εκεί στον αέρα και το ανεμοβρόχι. Υπήρχε ένα στέγαστο αλλά ήταν ψηλό με κλίση προς τα πάνω, αν η βροχή ήταν με αέρα. ήταν δύσκολο να μην βραχώ.
