Κύπρος 50 Χρόνια τουρκικής κατοχής - Συνάντηση - Συζήτηση

Κύπρος 50 Χρόνια τουρκικής κατοχής Συνάντηση - Συζήτηση | 2η ημέρα

Η Εταιρεία Κρητικών Σπουδών – ‘Ιδρυμα Γεωργίου και Αρτεμισίας Καψωμένου και η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Επαρχίας Κισάμου (ΕΠΟΦΕΚ), συνεπείς προς την πατροπαράδοτη σχέση αλληλεγγύης μεταξύ της Κρήτης και της Κύπρου, που στα δημοτικά τραγούδια αποκαλούνται «αδερφές», οργανώνουν στην πόλη των Χανίων, στο Αμφιθέατρο της Συνεταιριστικής Τράπεζας Χανίων (Ελευθ. Βενιζέλου 28), Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου, ώρα 17.30, και Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου 2024, ώρα 18.00, εκδήλωση Μνήμης για τη θλιβερή επέτειο των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, με θέμα: «Το Κυπριακό σε κρίσιμους καιρούς. Συνάντηση – συζήτηση».

  Στην εκδήλωση μετέχουν εξέχουσες προσωπικότητες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πανεπιστημιακοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι και ειδικοί ερευνητές:

  Γεώργιος Αϊφαντής, Διπλωμάτης, Πληρεξούσιος Υπουργός Α' επί τιμή, Μέλος της Επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο (ΕΠ.Ε.Κ.Κ).

  Κωνσταντίνος Γρίβας, Καθηγητής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, Διδάσκων στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α.

  Διονύσης Δρόσος, Ομότ. καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης  

“Περίμενα ότι οι Έλληνες θα υποχωρούσαν, όχι ότι θα ξεβρακωθούν”!

30/09/2024

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές

• 

  ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ
• 
  

Το πεδίο που ορίζεται από τον Ελλήσποντο, Αιγαίον Πέλαγος, Κρήτη, Κύπρο, Ανατολική Μεσόγειο, μέχρι Σουέζ, αποτελεί ενιαία γεωπολιτική περιοχή. Ο έλεγχός της έχει τεράστια γεωστρατηγική αξία σε παγκόσμιο επίπεδο. Εάν ελέγχεται από μία ενιαία κρατική οντότητα, αυτή καθίσταται ιδιαιτέρως ισχυρή και διεθνής δύναμη με κρίσιμη βαρύτητα. Δύο μακρόβιες αυτοκρατορίες στηρίχτηκαν στον έλεγχο αυτού του κρίσιμου στην παγκόσμια σκακιέρα άξονα: Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πανίσχυρες αυτοκρατορίες, συνολικής διάρκειας, αθροιστικά, 15 αιώνων.

Η κρίση και η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συμπίπτει με την διαδικασία της εθνικής αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων που την συνέθεταν, αρχής γενομένης από την Ελληνική Επανάσταση που οδήγησε στην απόσπαση ενός μέρους της Αυτοκρατορίας, την συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους, το οποίο αφενός δεν συμπεριελάμβανε ολόκληρο τον υπό οθωμανική διοίκηση Ελληνισμό, αφετέρου όμως, πλήγωσε θανάσιμα την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία, καθιστώντας την αυτό που μέχρι την οριστική διάλυσή της ονομάστηκε “μεγάλος ασθενής”.

Και μολονότι η καθοδική της πορεία είχε ήδη αρχίσει από παλαιότερα, από τότε πλέον τίθεται το σημαντικό διπλωματικό ζήτημα του διαμοιρασμού των ιματίων της. Αυτή η νέα κατάσταση έχει τις εξής συντεταγμένες:

1. Πυρετώδη εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων, που καμία τους δεν επιθυμεί την συγκέντρωση όλης αυτής της απολεσθείσας ισχύος στα χέρια των ανταγωνιστών της.
2. Αλυτρωτικό ζήτημα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, που αφήνει εκτός του τα σημαντικότερα ίσως κομμάτια του Ελληνισμού· ζήτημα που εκφράζεται πλέον ως κυρίαρχη ιδεολογική σημαία της χώρας, υπό τον τίτλο “Μεγάλη Ιδέα”,
3. Διεργασίες στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας που προετοιμάζουν τη συγκρότηση τουρκικού εθνικού κράτους, σε όσο γεωγραφικό τμήμα της Αυτοκρατορίας μπορεί να σωθεί.

Η Μεγάλη Ιδέα, μια εθνική στρατηγική εντός των ορίων που επέτρεπαν οι ξένες εξαρτήσεις, με πολέμους μιας δεκαετίας, άλλοτε με επιδέξια εκμετάλλευση ευκαιριών που επέκτειναν την ελληνική επικράτεια, άλλοτε με τυχοδιωκτισμούς, πάντα όμως με διχασμό, κατέληξε να εμπλέξει την χώρα σε διεθνή ιμπεριαλιστικά παιχνίδια υπεράνω των δυνάμεών της και οδηγήθηκε σε οδυνηρό τέλος με την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Καταστροφή που υπήρξε συγχρόνως η ιδρυτική πράξη του τουρκικού εθνικού κράτους.

Για τον Ελληνισμό ωστόσο, βιώθηκε ως μια βαριά ήττα, όπως και ήταν πράγματι, καθώς υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει πανάρχαιες κοιτίδες και κέντρα του πολιτισμού του. Μέσα από μια περιπετειώδη διαδοχή πραξικοπημάτων και προνουντσιαμέντων, κατά τον μεσοπόλεμο, η άρχουσα τάξη βρίσκει ένα υποκατάστατο μιας εθνικής ιδεολογίας μετά την οριστική υποστολή της σημαίας της Μεγάλης Ιδέας. Το υποκατάστατο αυτό είναι ετεροπροσδιοριζόμενο και αρνητικό: Ο αντικομμουνισμός. Δεν αποτέλεσε πρωτοτυπία ή επινόηση των ελληνικών ελίτ βεβαίως. Ούτε το τουρκικό καθεστώς υπήρξε λιγότερο αντικομμουνιστικό.

Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη

Γιατί η Αθήνα υπονομεύει το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Δεν θα κομίσουμε γλαύκα εις Αθήνας, επισημαίνοντας την κενότητα της νεοφιλελεύθερης “ελευθεριακής” ρητορικής. Μόνον αφελείς πλέον πιστεύουν ότι ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης, του μετακαπιταλισμού ή της τεχνοφεουδαρχίας, όπως και αν τον ονομάσουμε, είναι αυτό που δηλώνουν οι απολογητές του: ένας κόσμος ελευθερίας, δικαιωμάτων, χειραφέτησης από την κρατική κηδεμονία, ανεξαρτησίας, δημιουργικής πρωτοβουλίας και ανοικτών οριζόντων για όλους.

Πάλιν και πολλάκις διαπιστώνουμε ότι πίσω από τον φετιχισμό των ωραίων λέξεων αυτής της “νέας ομιλίας” (new speech το ονόμαζε ο Όργουελ), με δυσκολία κρύβεται η ακόρεστη πλεονεξία πλουτισμού όλο και λιγότερων. Και βεβαίως η συναφής, αγωνιώδης προσπάθεια να τεθεί υπό ολοκληρωτικό έλεγχο από αδιαφανείς και απαλλαγμένους από υποχρέωση λογοδοσίας φορείς, κάθε πεδίο, κάθε διάσταση ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στο όνομα του νεοτερισμού, του εκσυγχρονισμού και του δικαιωματισμού, επιχειρείται η διάβρωση θεσμών που έχουν την δική τους απρόβλεπτη άρα επικίνδυνη δυναμική. Επιχειρείται η ισοπέδωση κάθε εναπομένοντος θυλάκου που διέπεται από ετερογενή νοηματοδότηση του βίου από την κρατούσα, αποκλίνοντας από την ισοπέδωση της γενικευμένης αδιαφορίας. Ό,τι δεν υπάγεται στη “λογική” της κερδοφορίας αποτελεί αναχρονισμό και παράδοξο. Κι ό,τι δεν υποτάσσεται ή διαφεύγει του πανοπτικού ελέγχου είναι ακατανόητο, απρόβλεπτο και άρα επικίνδυνο

Το Άγιον Όρος, ως ιδιαίτερος τρόπος πνευματικού και θεσμικού βίου, ως κοινότητα προσώπων και ως ιδιόμορφο καθεστώς, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ακατανόητης ανωμαλίας που “πρέπει” να τιθασευτεί. Η καχυποψία του κράτους απέναντι στην αυτοδιοικούμενη και ανεξέλεγκτη Αθωνική Πολιτεία δεν είναι κάτι νέο. Η κορυφαία απόπειρα “άλωσης” και καταπάτησης του ειδικού προνομιακού του καθεστώτος έγινε το 1969 επί στρατιωτικής δικτατορίας.

Για ποιους εξοπλισμούς ματώνουν οι Έλληνες; – Εθνική άμυνα και ΝΑΤΟ

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Όλες οι πτωχεύσεις που βίωσε η χώρα (1827, 1844, 1893, 1922, 1932, 1943, 2010) είχαν ως κοινή παράμετρο, μεταξύ των αιτίων τους, τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες και την συνακόλουθη υπερχρέωση της χώρας για την υλοποίησή τους. Με βάση την ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ, οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας ανέρχονται στο 3,54% του ΑΕΠ, ενώ των ΗΠΑ στο 3,46%.

Με εξαίρεση δε τη Βρετανία, την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες, όλες οι υπόλοιπες δαπανούν κάτω του 2% του ΑΕΠ. Το δε 45,3% αυτών των αμυντικών δαπανών αφορά αγορά εξοπλισμών. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συναινεί στη συνέχιση της οικονομικής αιμορραγίας, καθώς αναγνωρίζει την ανάγκη θωράκισης της χώρας απέναντι στην τουρκική απειλή. Αν συγκρίνουμε τις δημόσιες δαπάνες Παιδείας με το ΑΕΠ, που είναι και ο διεθνής δείκτης σύγκρισης, θα διαπιστώσουμε ότι παραμένουν στο 2,8% του ΑΕΠ, καταγράφοντας μάλιστα και μικρή πτώση (-0,1) από το περσινό 2,9%. Υπενθυμίζουμε ότι ο μέσος ευρωπαϊκός δείκτης στις δαπάνες αυτές κυμαίνεται στο 5%-5,5%.

Απογοητευτική είναι η μείωση δαπανών που σχεδιάζεται στο υπουργείο Παιδείας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια αθροιστικά (Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, εκεί συμπεριλαμβάνεται και το ΕΣΠΑ) και από το Ταμείο Ανάκαμψης. Χάνεται έτσι μια μεγάλη ευκαιρία να ενισχυθούν σημαντικά οι δημόσιες εκπαιδευτικές δομές. Ως προς την Υγεία, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΙΟΒΕ, η ετήσια μεταβολή των δημόσιων δαπανών (σε σταθερές τιμές και σωρευτικά για την περίοδο 2009-2021) διαμορφώνεται στο -29,2% στην Ελλάδα έναντι +32,7% στην ΕΕ. Η δαπάνη υγείας είναι κατά 1,6 μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερη από την ΕΕ τη δεκαετία 2012-2021.

Η περίοδος πριν από την πανδημία χαρακτηρίζεται από πτώση της χρηματοδότησης για την υγεία στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την ΕΕ. Η πανδημία προκάλεσε αύξηση των δαπανών υγείας, σε όλες σχεδόν τις χώρες. Το ποσοστό των δαπανών υγείας ως προς τη συνολική δαπάνη ανά νοικοκυριό αυξήθηκε, όμως η ανταπόκριση των υπηρεσιών υγείας στις προσδοκίες των πολιτών παραμένει χαμηλή. Ως αποτέλεσμα, η χώρα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ικανοποίησης από τις παρεχόμενες υπηρεσίες φροντίδας στα ευρωπαϊκά μέλη του ΟΟΣΑ, με 38% για το 2020, ενώ ο μέσος όρος για τις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ βρίσκεται στο 71%.

Είναι λοιπόν τεράστιες οι θυσίες που υφίσταται ο ελληνικός λαός στους τομείς Παιδείας και Υγείας. Οι εξοπλιστικές δαπάνες είναι πληρωμένες με το αίμα των Ελλήνων. Ασφαλώς, οι κλάδοι Υγείας και Παιδείας είναι στόχοι προς εκποίηση και ιδιωτικοποίηση για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται, με ή χωρίς μνημόνια. Η ιδεοληψία του “μικρότερου” κράτους στην οικονομία, αποκαλύπτει τη ρηχότητα και το ψεύδος της, καθώς όλο και μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας έχει το κράτος ως καταναλωτή οπλικών συστημάτων.
Αμυντικές δαπάνες και κοινωνικό κράτος

Ηθική, Πολιτική και Πόλεμος. Ποια είναι η ηθική βάση της απαίτησης πολεμικών επανορθώσεων

Διονύσιος Γ. Δρόσος

Ομότιμος Καθηγητής Ηθικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

[ Πρώτη Δημοσίευση στο ESDOGE.gr ]

Από την εποχή του Μακιαβέλλι η πολιτική διαχωρίζεται από την προσωπική ηθική και υπηρετεί πλέον ρητά την χρησιμοθηρική ηθική της πολιτικής αναγκαιότητας προστασίας και αναπαραγωγής της κρατικής εξουσίας. Πρόκειται για την εικόνα ενός κόσμου συγκρούσεων και πολέμων, όπου το κάθε υποκείμενο (πολιτική οντότητα διαφόρων μορφών: κράτος, κόμμα, οργάνωση κ.ο.κ.) ακολουθεί την δεοντολογία του ιδίου συμφέροντος, έστω και αν τα άτομα στον ιδιωτικό βίο τους δεσμεύονται από μια «ανώτερη», και εν πάση περιπτώσει, δεσμευτικότερη ηθική.

Η θεαματική εισβολή των ιδεολογιών, από τον 19ο αιώνα, οι οποίες υποκατέστησαν τη λειτουργία των θρησκευτικών ομολογιών, δηλαδή λειτούργησαν- παρά τον κραυγαλέα διακηρυσσόμενο αθεϊσμό τους – εν είδει θρησκευτικών υποκατάστατων, επανέφεραν την αξίωση της υποταγής της πολιτικής σε μια ανώτερη ηθική αρχή (παγκόσμια ειρήνη, γενική κοινωνική ισότητα, επικράτηση της «ανώτερης» φυλής κ.ο.κ.). Είναι προφανής, ωστόσο, η καταστατική αδυναμία οικουμενικής κατίσχυσης οποιασδήποτε από αυτές τις αξιολογήσεις. Αντιθέτως, η πολιτική σύγκρουση και ο πόλεμος (πάντα συναφής και αναπόσπαστος από αυτήν καθόσον είναι η συνέχισή της με άλλα μέσα) επενδύθηκαν ιδεολογικά με ισχυρές προσομοιώσεις θρησκευτικού φανατισμού, κάνοντας τον πόλεμο ακόμα πιο φονικό. Διότι, εάν πιστεύει κανείς πως πολεμά όχι για την επιβίωσή του ή την ανεξαρτησία ή την αξιοπρέπειά του, αλλά για την εκρίζωση του «κακού», θεωρεί πως αναλαμβάνει ρόλο ιερού εκτελεστή του «καλού», όπου έχοντας την «ευλογία» του αγγέλου εξολοθρευτή να δράσει απολύτως ελεύθερα, δεν δεσμεύεται από τίποτα προκειμένου να επιτύχει το έργο του. Καμία ηθική αρχή δεν μπορεί να δεσμεύσει εκείνον που πιστεύει πως η αποστολή του είναι η εξόντωση του «κακού». Όπου ως «κακό» ορίζεται συνήθως ο όποιος αντίπαλος (φυλετικός, εθνικός, ιδεολογικός, πολιτικός κοκ). Δεν υπάρχει ασφαλέστερη οδός της διαιώνισης του κακού από την αυταπάτη της ριζικής εξάλειψής του. Πώς ξεφεύγουμε από αυτόν το φαύλο κύκλο;

Ι. Η ηθική της ευθύνης και η ηθική των απόλυτων αρχών.

Η Δεξιά του Κυριάκου κατεδαφίζει το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Εκείνο που κυρίως συζητιέται με πάθος μεταξύ των Νεοελλήνων (αν εξαιρέσει κανείς τον άλλο μικροεμφύλιο για την αξιολόγηση της ταινίας του Λάνθιμου ή τις δηλώσεις Νταλάρα) είναι η δυνατότητα ομόφυλων ζευγαριών όχι μόνον να νυμφεύονται, αλλά και να υιοθετούν-ανατρέφουν παιδιά.

Την ίδια στιγμή ο πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία και εξαπλώνεται στη Μέση Ανατολή με 10 παιδιά να δολοφονούνται κάθε ώρα στη Γάζα. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα σπεύδει, χωρίς να οφείλει, να δηλώσει ένοπλη παρουσία στην Ερυθρά Θάλασσα, μετατρέποντας σε εχθρούς και άλλες χώρες με τις οποίες δεν μας χωρίζει τίποτα, επωμιζόμενη συγχρόνως εμμέσως μέρος της ευθύνης για την “γενοκτονία” εναντίον του παλαιστινιακού λαού.

Την ίδια στιγμή ενισχύει την Ουκρανία με οπλικά συστήματα που στερεί από τα απειλούμενα νησιά του Αιγαίου, ενώ ο αναδασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας προχωράει σταθερά και αθόρυβα, καθώς η Τουρκία διεισδύει περισσότερο στον οικονομικό και πολιτισμικό βίο μας (αγοράζονται ποδοσφαιρικές ομάδες, τηλεοπτικά κανάλια, αλιευτικές εταιρείες) και στελέχη των Γκρίζων Λύκων αναλαμβάνουν την προπονητική ευθύνη μεγάλων ΠΑΕ.

Την ίδια στιγμή το εισόδημα όλο και μεγαλύτερων μερίδων του πληθυσμού δεν αρκεί για να καλύψει τις δυο τελευταίες εβδομάδες του μήνα, με την αισχροκέρδεια να καλπάζει ασύδοτη, τα νοσοκομεία διαλύονται, η χώρα δημογραφικά συρρικνώνεται, η γεννητικότητα χτυπάει αρνητικά ρεκόρ. Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά που συνιστούν υπαρξιακή κρίση για την Ελλάδα, το μέγα πρόβλημα που συνταράσσει και διαιρεί την ελληνική κοινωνία είναι η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών! Μιλάμε για μια ελαχιστότατη ομάδα, στο όριο του στατιστικά ασήμαντου – 520 είναι συνολικά οι αιτήσεις που έγιναν για συμβόλαιο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Ένα ποσοστό εξ αυτών θα είναι σε οικονομική θέση να υιοθετήσουν.

Ολιγαρχία του χρήματος και πολτοποίηση των κοινοτήτων

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Η μεταμοντέρνα Αριστερά, που θέλει να εμφανίζεται ως θεωρητική και πρακτική κριτική της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας, οφείλει πριν από όλα να υπερνικήσει την πνευματική οκνηρία της, γιατί προς το παρόν υποτάσσεται στην αδράνεια (με την μηχανική έννοια) της αντιστροφής των παραδοσιακών συντηρητικών αξιακών σταθερών Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια. Δηλαδή, προσπαθεί να βρει την χαμένη και ηττημένη της ταυτότητα στην άρνηση των τριών ανωτέρω αξιών. Αντί-πατρίδα, αντί-θρησκεία, αντί-οικογένεια, λοιπόν.

Από μόνο του εκφράζει ηττοπάθεια και ανασφάλεια. Όμως, μακάρι να ήταν μόνον αυτό! Το σημαντικό είναι πως το τρίπτυχο αυτό εγκαταλείπεται από τον ίδιο τον καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης. Είναι ήδη απαρχαιωμένο και λειτουργεί γι’ αυτόν σαν βαρίδι. Και τούτο, διότι η νέα ατζέντα του συστήματος (καπιταλισμό το ονομάσουμε ή τεχνοφεουδαρχία) είναι η πλήρης κατάλυση κάθε κοινοτικού δεσμού. Κυριολεκτικά, η πολτοποίηση των κοινοτήτων!

Οι τρεις παλαιές “δεξιές” αξίες εκφράζουν μορφές κοινοτικών δεσμών, ήτοι κοινωνικών δεσμών που δεν ανάγονται σε συμβολαιακές πράξεις μεταξύ περιχαρακωμένων συμφεροντολογικών ατόμων. Ας σημειωθεί ότι η τάση του καπιταλισμού να καταλύει κάθε κοινότητα έχει επισημανθεί ήδη από τον Μαρξ στα Grundrisse, όπου τονίζει πως «το χρήμα τείνει να γίνει η μόνη κοινότητα και να καταλύσει κάθε άλλη».

Ίσως είναι η πιο εμπνευσμένη στιγμή του μεγάλου στοχαστή. Σε άλλα διαψεύστηκε, ως προς αυτό όμως, είναι σαν να αρχίζει ακριβώς στην εποχή μας να δικαιώνεται, αφού ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν τόσο κραυγαλέα αυτή η τάση. Οι αριστεροί του σήμερα δεν εμπνέονται από τον Μαρξ, όμως. Δεν τον διαβάζουν καν. Αλλιώς δεν θα καλούσαν τον Κουτσούμπα να διαβάσει το βιβλίο του Ένγκελς για την καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους, ώστε να “ξαναγίνει κομμουνιστής” και να συναινέσει στο νόμο για την τεκνοθεσία. Αγνοούν ότι το εν λόγω βιβλίο είναι λίβελος κατά της ομοφυλοφιλίας! Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.

Αντί για εξωτερική άρνηση

Οι παλαιές, λοιπόν, συμβολικές κοινότητες εκπίπτουν και εγκαταλείπονται. Γύρω από την επιφανειακή στήριξη των παλαιών συμβόλων είναι αλήθεια πως συσπειρώνονται ενστικτωδώς οι τεράστιες κοινωνικές ομάδες που απειλούνται με εξαφάνιση, στον βαθμό που προχωράει η παγκοσμιοποίηση και η 4η τεχνολογική επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης. Στην Αμερική αυτό εκδηλώνεται με το φαινόμενο Τραμπ.

Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί… του ΕΛΙΑΜΕΠ η φωνή

Του Διονύση Δρόσου 

Δεν ισχύει αυτό που λέγεται συχνά πως ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί για τα εθνικά θέματα. Οι διάσπαρτες κατά καιρούς δηλώσεις, πράξεις ή αποσιωπήσεις στελεχών του αποκτούν σαφές νόημα και κατεύθυνση, αν λάβουμε υπόψη μας την έντονη παρουσία μελών του στο ΕΛΙΑΜΕΠ. Το πολυσυζητημένο τελευταίο κείμενο του εν λόγω ιδρύματος που δημοσιεύτηκε ολόκληρο μόνον στα αγγλικά(!) δυο μέρες πριν τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Ερντογάν στο Βίλνιους, υπογράφεται από ανθρώπους της επιρροής ΣΥΡΙΖΑ, δύο εκ των οποίων είναι γνωστά στελέχη του.

Ο πρέσβης ε.τ. Γ. Αϋφαντής (τόσο ανεκτίμητος και τόσο μόνος σε αυτή τη χώρα) έχει κατονομάσει κάποιους εξ αυτών. Ανάμεσά τους και εκείνους που βρήκε μπροστά του στο πονεμένο θέμα της υποψηφιότητας της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, όταν ο Τσίπρας είχε την φαεινή, αλλά βραχύβια, έμπνευση να τον κάνει διπλωματικό σύμβουλό του.

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ:

Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί… του ΕΛΙΑΜΕΠ η φωνή