ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

Χρίστος Δάλκος

Μὲ βαρειὰ καρδιά, κάθομαι νὰ γράψω γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ σημάδεψε ὄχι μόνο τὴν ζωή μου -αὐτὸ στὸ κάτω-κάτω δὲν πολυενδιαφέρει- ἀλλὰ τὰ πνευματικά μας πράγματα, μ᾿ ἕναν τρόπο ποὺ ἐλάχιστα γίνεται κατανοητὸς σήμερα.

Ἐὰν οἱ ὑποθέσεις τοῦ πνεύματος συνεχίσουν νὰ ἀπασχολοῦν τοὺς ἀνθρώπους τοῦ μέλλοντος -πρᾶγμα διόλου εὐνόητο καὶ αὐτονόητο- τότε θὰ σκύψουν ἐνδεχομένως πάνω στὰ πνευματικὰ πεπραγμένα τοῦ Ἀντώνη Ζέρβα, καὶ θὰ τοῦ ἀποδώσουν τὶς ὀφειλόμενες τιμὲς ποὺ ἡ συνωμοσία τῶν πνευματικῶν μετριοτήτων τοῦ ἀρνήθηκε.

Ὁ Ἀντώνης Ζέρβας, ὁ ποιητής, ὁ μεταφραστής, ὁ δοκιμιογράφος, ὁ κριτικός, ὁ ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, ἀνῆκε στὴν γενιὰ τῶν Ἑλλήνων ποὺ διαμόρφωσαν τὸ πνευματικό τους πρόσωπο σὲ συνάφεια μὲ τὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς Δύσης, εὐρωπαϊκῆς καὶ ἀμερικάνικης, τὸν ὁποῖο γνώρισαν εἰς βάθος καὶ μὲ τὸν ὁποῖο συνωμίλησαν ἐν πολλοῖς ὡς ἴσοι πρὸς ἴσον. Ὁ Κωστῆς Παπαγιώργης, μὲ τὸν ὁποῖο συμπορεύτηκε ὁ Ζέρβας, μὲ ὅλα τὰ σκαμπανεβάσματα ποὺ συνεπάγεται ἡ γειτνίαση ἐξ ὁρισμοῦ «δύσκολων», «ἐκρηκτικῶν» χαρακτήρων, διεκδικητῶν τῆς πνευματικῆς / μορφωτικῆς ἀριστείας, δίνει τὸ στίγμα τοῦ τί δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ ὀλιγάριθμη, «εὐρωσπουδαγμένη» γενιά: «Μάλιστα ξέρουμε πολλοὺς ξενοσπουδασμένους ποὺ προτιμοῦν νὰ συνδιαλέγονται γαλλιστὶ ἢ ἀγγλιστὶ καὶ νὰ θεωροῦν τὴν Ἑλλάδα χεσμένο τόπο…».

Ἡ πανδημία καὶ ἡ μυστικὴ πανήγυρις

  Χρημάτων ἄελπτον οὐδέν ἐστιν οὐδ’ ἀπώμοτον

 Ἀρχίλοχος

Τοῦ κ. Κων. Ἰ. Δάλκου, Φιλολόγου,

 ἐπιτ. Δ/ντοῦ τοῦ 3ου Λυκ. Αἰγάλεω

Φίλε ἀναγνώστη, ὁ στίχος, τὸν ὁποῖον ἔθεσα ὡς προμετωπίδα στὸ παρὸν σημείωμα, ἀνήκει στὸν ἀρχαῖο ποιητὴ Ἀρχίλοχο τὸν Πάριο. Τὸ ποίημα ἐγράφη πρὸ 2668 ἐτῶν ἀκριβῶς, διότι τότε, τὴν 6ην Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 648 π.Χ., συνέβη, κατὰ τοὺς ὑπολογισμοὺς τῶν ἀστρονόμων, ἡ ὁλικὴ ἔκλειψη τοῦ Ἡλίου, ἡ ὁποία καὶ τὸν ἐνέπνευσε. Τὸ ἀπροσδόκητο καὶ αἰφνίδιο σκότος ποὺ ἐνέσκηψε τότε φαίνεται νὰ συγκλονίζῃ καὶ νὰ τρομάζῃ τὸν ποιητὴ καὶ συγχρόνως νὰ τὸν προβληματίζῃ γιὰ τὴν ἀστάθεια τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τὴν ὁποίαν βλέπει νὰ ρυθμίζουν ἀναπάντεχες, ἀκατάληπτες καὶ ἀνεξέλεγκτες δυνάμεις:

Χρημάτων ἄελπτον οὐδέν ἐστιν οὐδ’ ἀπώμοτον

 οὐδὲ θαυμάσιον, ἐπειδὴ Ζεὺς πατὴρ Ὀλυμπίων

 ἐκ μεσημβρίης ἔθηκε νύκτ’ ἀποκρύψας φάος

 ἡλίου λάμποντος · ὑγρὸν δ’ ἦλθ’ ἐπ’ ἀνθρώπους δέος.

Μεταφράζω:

Τίποτε πιὰ δὲν εἶν’ ἀνέλπιστο καὶ γιὰ τίποτα κανεὶς δὲν γίνεται νὰ ὁρκισθῇ πὼς δὲν θὰ γίνη, καὶ τίποτε παράδοξο δὲν εἶναι πιά, ἀπ’ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Δίας, τῶν Ὀλυμπίων ὁ πατέρας, ἔστειλε μέρα μεσημέρι τὴν νύχτα, σβήνοντας τὸ φῶς τοῦ λαμπεροῦ Ἡλίου, καὶ τοὺς ἄνθρώπους ἔπιασε σύγκρυο φόβου.

Οἱ ἀρχαῖοι αὐτοὶ στίχοι ἦρθαν στὸν νοῦ μου, ὅταν ἐνέσκηψε στὴν χώρα μας καὶ σὲ ὅλον τὸν κόσμο αὐτὴ ἡ γιὰ τοὺς πολλούς, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τοὺς εἰδικούς, ἀπρόσμενη ἀπειλὴ τοῦ «νέου κορωνοϊοῦ». Διότι ἀσφαλῶς ὁ Ἀρχίλοχος δὲν εἶχε στὴν ζωή του  βιώσει πάλι, καὶ ἡ συλλογικὴ μνήμη τῆς ἐποχῆς του δὲν εἶχε ἴσως διατηρήσει καποιαν ἄλλη περίπτωση ἐκλείψεως Ἡλίου. Σήμερα ὅμως τίποτε δὲν εἶναι πλέον ἀπρόσμενο, οὔτε κἂν ὁ «κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ», γιὰ ὅσους, ἔστω καὶ ἐπιπολαίως, ἔχουν ξεφυλλίσει ἕνα βιβλίο Ἱστορίας. Διότι ἐκεῖ ἀπαριθμοῦνται, ὡς συνήθη γεγονότα, ὅσα ἐπίσης συνήθως ἐξορκίζονται, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀφανίζονται καὶ κατὰ καιροὺς φοβίζουν καὶ ταλαιπωροῦν τοὺς ἀνθρώπους. Ὅσα δεινὰ δηλαδὴ παρακαλοῦμε νὰ μὴ μᾶς συμβοῦν ποτέ, ὅπως λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, πυρκαΐὲς καὶ φονικά, ἐπιδρομὲς ἀλλοφύλων, ἐμφύλιοι πόλεμοι καὶ αἰφνίδιοι θάνατοι.

Ἡ Ἱστορία λοιπὸν διδάσκει ὅτι «οὐδὲν καινὸν ὑπὸ τὸν Ἥλιον», καὶ ἡ κοινὴ λογικὴ βεβαιώνει πὼς ὅ,τι συμβαίνει στὸν ἕνα μπορεῖ νὰ συμβῇ στὸν καθένα. Παρὰ ταῦτα, καὶ μολονότι ὁ ἄνθρωπος, ὡς εἶδος, γράφει (μὲ τὴν ἔννοια τοῦ πράττειν καὶ ὑφίστασθαι) ὅλην αὐτὴ τὴν πικρὴ Ἱστορία, ὁ ἴδιος ὅμως, ὡς ἄτομο, πρέπει μᾶλλον νὰ ὁρισθῇ ὡς τὸ ὂν ποὺ συνήθως λησμονεῖ καὶ νομίζει ὅτι αὐτὸς προσωπικῶς ἀποτελεῖ τὴν ἐξαίρεση τοῦ κανόνα. Πρόχειρη ἀπόδειξη εἶναι π.χ. αὐτοὶ ποὺ καθημερινῶς ὁδηγοῦν μὲ ἰλιγιώδεις ταχύτητες, ἐνῶ ἐπίσης καθημερινῶς πληροφοροῦνται γιὰ τὸ αἷμα τῶν ἄλλων ποὺ χύνεται ἄφθονο, ἀπὸ τὴν ἴδια αἰτία, στοὺς δρόμους. Τρέχουσα λοιπὸν μαρτυρία ἐπ’ αὐτοῦ ἀποτελεῖ καὶ ἡ συμπεριφορὰ κάποιων συμπολιτῶν μας, οἱ ὁποῖοι μὲ μύρια τεχνάσματα ἐπιχειροῦν σήμερα νὰ καταστρατηγήσουν τὴν γενική, λόγῳ κορωνοϊοῦ, κατ’ οἶκον ἀπομόνωση, νομίζοντας μᾶλλον πὼς δὲν τοὺς ἀφορᾷ προσωπικῶς καὶ ὅτι αὐτοὶ καὶ οἱ περὶ αὐτοὺς  εἶναι ἐκ φύσεως ἄτρωτοι!

Ας μην πατήσουμε την πεπονόφλουδα

Του Χρῖστου Δάλκου

«Δέν ἄφησαν πεπονόφλουδα πού τούς πετοῦσε ἡ ντόπια ἤ ἡ ξένη ἀντίδραση πού νά μήν τήν πατήσουν.» 

Ἠλίας Ἠλιοῦ

Τά ἡγετικά στελέχη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δέν χάνουν εὐκαιρία νά μήν ἀναφερθοῦν στήν γνωστή ρήση τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ «θά τούς ταράξουμε στή νομιμότητα». Καιρός εἶναι νά ἀνατρέξουν καί σέ μιά ἄλλη, λιγώτερο γνωστή ἴσως, ἀλλά ἐξόχως ἐπίκαιρη ρήση πού μέμφεται τήν μικρόνοια τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ἀριστερᾶς: «Δέν ἄφησαν πεπονόφλουδα πού τούς πετοῦσε ἡ ντόπια ἤ ἡ ξένη ἀντίδραση πού νά μήν τήν πατήσουν.»

Ὑπάρχει σήμερα μιά τέτοια πεπονόφλουδα πού ἔχει πεταχτῆ ἀπό τούς δανειστές καί τά κοράκια τοῦ διεθνοῦς χρηματιστικοῦ κεφαλαίου, σέ ἀγαστή σύμπνοια μέ τίς νεοαποικιοκρατικές ἰμπεριαλιστικές δυνάμεις, πού μυρίστηκαν ψητό κι ἑτοιμάζονται γιά μιά ἄνευ ὁρίων καί ὅρων ληστρική ἐπιδρομή πάνω στό σῶμα τῆς ταλαίπωρης πατρίδας μας;Νομίζω πώς ὑπάρχει. Διότι σέ πεῖσμα μιᾶς ἀφελοῦς, ἀμιγῶς «ταξικῆς» ἀνάλυσης πού μυρίζει ἔντονα τροτσκισμό καί «μαρξιστική» μικρόνοια τοῦ 19ου αἰῶνα, ἡ τρόϊκα τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου δέν ἔδειξε καμμιά «ταξική» ἀλληλεγγύη στίς προσπάθειες τῆς καπιταλιστικῆς κυβέρνησης Σαμαρᾶ – Βενιζέλου νά ἀπαγκιστρωθῇ ἀπό τά μνημόνια, ἴσα ἴσα πού φρόντισε νά τῆς κάνῃ τή ζωή δύσκολη, νά ὑπονομεύσῃ τήν ἔξοδό της στίς ἀγορές καί τήν ὅποια ἀπήχησή της στό ἐκλογικό σῶμα, ἀξιοποιῶντας ἔτσι τήν πεπονόφλουδα τῆς ἀκύρωσης τῆς προεδρικῆς ἐκλογῆς, τήν ὁποία πάτησε ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί οἱ λοιπές «προοδευτικές» καί «δημοκρατικές» δυνάμεις.

Αὐτήν τήν «ἔλλειψη ταξικῆς ἀλληλεγγύης» πρός τόν ἐγχώριο καπιταλισμό ἐκ μέρους τῶν ἁρπακτικῶν τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ οὔτε πού τήν διέβλεψαν τά σαΐνια τῆς λαλίστατης καθ᾿ ἡμᾶς ἀριστερᾶς, τοῦ ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, τό ὁποῖο, παραδομένο στά ἁρπάγια μιᾶς προκρούστειας ἀνάλυσης πού βλέπει μόνο τήν ἀντίθεση κεφάλαιο – ἐργασία, ἐπιδίδεται σέ μιά γενικῶς «ἀντικαπιταλιστική» ρητορεία τροτσκιστικοῦ τύπου (εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι στίς διακηρύξεις του σπάνια κάνει πιά τήν ἐμφάνισή του ὁ ὅρος ἰμπεριαλισμός).

ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΑ ΠΙΘΗΚΑΚΙΑ

Του Χ. Δάλκου

Τά βίαια ἐπεισόδια τοῦ ἀγώνα ΠΑΟΚ – Ὀλυμπιακοῦ φρόντισαν νά στείλουν μεγαλοβδομαδιάτικα τό μόνο μήνυμα πού φαίνεται νά κυριαρχῇ στήν ψυχή τῶν κατ᾿ ὄνομα «φιλάθλων»: μίσος, ἐπιθετικότητα, καταστροφή, πόλεμος ὅλων ἐναντίον ὅλων.

Παρατηρῶντας τό πεδίο τῆς μάχης ἀπό τά τηλεοπτικά πλάνα, εὔκολα μπορεῖς νά διακρίνῃς τούς ἠθικούς αὐτουργούς τοῦ ἐγκλήματος: PAOK, Olympiakos, κ.λπ. Τά ἀξιοθρήνητα πιθηκάκια πού μαϊμουδίζουν τήν γλῶσσα τῶν Ἐγγλέζων χουλιγκάνων μαϊμουδίζουν ἐπίσης –κι αὐτό εἶναι ἀπείρως πιό σημαντικό- καί τά ἤθη τους.

WAKE UP: Ἡ ἐξέγερση ὡς ἀμερικανιά

by admin

Χρῖστος Δάλκος

από: http://ardin-rixi.gr/

Ὅποιος κυκλοφορῇ κατά Πάντειο καί Χαμοστέρνας μεριά ἀποκλείεται νά μήν ἔχῃ προσέξει τά τεράστια γράμματα πού μᾶς καλοῦν ἀγγλιστί –πιό σωστά: ἀμερικανιστί- νά wake upήσουμε (= ξυπνήσουμε). Κάθε φορά πού βλέπω τό ἐπιμελῶς γραμμένο σύνθημα ἀναρωτιέμαι: Σέ ποιόν ἀπευθύνονται; Ἄν ἀπευθύνονταν στόν ἑλληνικό λαό συνολικά (τῶν φτωχῶν καί μή ἀγγλομαθῶν στρωμάτων συμπεριλαμβανομένων), καί ἐπιθυμοῦσαν πράγματι νά ξυπνήσῃ, τί ἁπλούστερο νά γράψουν «ΞΥΠΝΗΣΤΕ»;

Ἑπομένως δέν ἀπευθύνονται σ᾿ ὅλο τόν λαό. Μήπως ἀπευθύνονται στούς τουρίστες; Τό γεγονός ὅτι τό τεράστιο σύνθημα ἦταν γραμμένο στήν πρόσοψη ἑνός πανεπιστημιακοῦ ἱδρύματος –δέν ξέρω ἄν εἶναι ἀκόμα-, ἡ ἀπουσία τέτοιων συνθημάτων ἀπό χώρους ὅπου συχνάζουν τουρίστες, καθώς καί ἡ χρήση τοῦ ἀμερικανικοῦ ἀλφαβήτου ἀπό τούς ὁμογάλακτους γραφιτᾶδες πείθουν ὅτι οὔτε στούς τουρίστες ἀπευθύνονται.

Οι Δημαρ(ατοι) της ΔΗΜΑΡ: Εμπροσθοφυλακή του πολιτικού ιμπεριαλισμού

Του Χρίστου Δάλκου

Εἶμαι ἀντίθετος στήν ἐπικέντρωση τῶν ποικίλης προέλευσης πυρῶν στό πρόσωπο τῆς κυρίας Ρεπούση, ἀπό τήν στιγμή πού ἀποδεικνύεται καθημερινά ὅτι ἔχει τήν ἀμέριστη ὑποστήριξη καί προώθηση τῆς ΔΗΜΑΡ. Καί ἡ πρόσφατη ἀγόρευσή της στήν Βουλή, ὅπου ἀποφάσισε πλήν τῶν δαφνῶν τῆς ἐθνικῆς ἱστορικοῦ νά διεκδικήσῃ καί αὐτές τῆς ἐθνικῆς γλωσσολόγου, θέτουν καθαρά τό δίλημμα στόν κ. Κουβέλη: Δέν μπορεῖ ἀπ᾿ τή μιά νά ὑπερασπίζεται τήν «Γλωσσική κληρονομιά» αὐτοῦ τοῦ τόπου κι ἀπ᾿ τήν ἄλλη νά πριμοδοτῇ τά ἀναμασήματα ἀναμασημάτων τῆς μεταμοντέρνας γλωσσολογίας τά ὁποῖα ἀράδιασε μέ περισσό θράσος καί ἔπαρση ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ κόμματος.

Ἀναφέρομαι στήν πλήρη ἀπαξίωση τῶν κατά Ρεπούση «νεκρῶν γλωσσῶν» (ἀρχαίας ἑλληνικῆς καί λατινικῆς), τῆς γραμματικῆς καί τῶν γραμματικῶν κανόνων συλλήβδην, καί στήν προβολή τοῦ μεταμοντέρνου ἰδεολογήματος τῆς «ἀποτελεσματικῆς» (ἤτοι χρησιμοθηρικῆς) διδασκαλίας τοῦ λόγου. Τά ἀναμασήματα τῆς κ. Ρεπούση περί κατανόησης καί παραγωγῆς «ἐμπρόθετων κειμένων» συνοψίζουν μέ ἀνατριχιαστική ἀκρίβεια τό ἰδανικό τοῦ μεταμοντέρνου, ἀγοραίου καπιταλισμοῦ, ὁ ὁποῖος συρρικνώνει τήν πάλαι ποτέ δυτική νοησιαρχία ἀποκλειστικά στήν χρηστική, «ἐπικοινωνιακή» της διάσταση.