ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ! - "...Τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε..."

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ;

ΠΟΙΑ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγα λεπτά μετά το χτύπημα στον Σωτήρη Πέτρουλα ενώ ο άνδρας που εικονίζεται να τον μεταφέρει στα χέρια του είναι ο δημοσιογράφος της «Αθηναϊκής», Γιώργος Κουτλίδης (υπέγραφε σαν Γιώργος Σειρηνός), που κάλυπτε την πορεία.

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ο Σωτήρης Πέτρουλας αποτελούσε μια ηγετική φυσιογνωμία στην αριστερά και διετύπωσε τους προβληματισμούς του και τις διαφωνίες του, διαγράφηκε από την ΕΔΑ ως φραξιονιστής κι ας ήταν παιδί μιας οικογένειας που συνολικά είχε 31 νεκρούς στους αγώνες του αριστερού κινήματος στη χώρα μας.

Η μητέρα του Σωτήρη Πέτρουλα στην κηδεία

Ο Σωτήρης Πέτρουλας συνδεόταν με την ιδρυμένη από το 1962, «Κίνησης Φίλων Νέων Χωρών». με εμβληματική παρουσία της κίνησης και συνιδρυτή της τον μεγάλο μαρξιστή ιστορικό, Νίκο Ψυρούκη.

Η ΚΦΝΧ ιδρύθηκε με αφορμή μια έκθεση για τη Κούβα την εποχή μάλιστα που ο Χρουτσώφ την είχε αποκυρήξει. 

Η δράση τους αφορούσε τις χώρες και τους λαούς που αγωνίζονταν κατά του αποικιοκρατικού ζυγού. 

Η θέση τους για την Κύπρο ήταν η αντιιμπεριαλιστική ένωση Κύπρου - Ελλάδας! 

Στόχευαν στην ενίσχυση του αγώνα των Κυπρίων για την αυτοδιάθεση-ένωση της Κύπρου και τη συμπαράσταση στα απελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου.

Στα πλαίσια της κίνησης εκδόθηκε το περιοδικό «Αντιιμπεριαλιστής».

Ιούλιος 1965: Κηδεία Σωτήρης Πέτρουλας: Η κοπέλα του Κική και οι συμφοιτητές, συν η σημαία με το 114

Η δολοφονία του Πέτρουλα εκτιμήθηκε από τους συντρόφους του ως η κατάλληλη στιγμή για την πλήρη αυτονόμησή τους από την ΕΔΑ και τη ΔΝΛ. Έτσι, τη μέρα της κηδείας κυκλοφόρησαν χιλιάδες προκηρύξεις που ανήγγειλαν την ίδρυση της ΠΑΝΔΗΚ “Σωτήρης Πέτρουλας”, που διοργάνωσε την πρώτη της Συνδιάσκεψη τρεις μήνες αργότερα.

Χαρακτηριστικά, ο δημοσιογράφος Γιώργος Γκόντζος, μας θυμίζει από το ιστολόγιο ΑΡΧΕΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ την ακόλουθη προκήρυξη:

 ---------------------- 

ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ "ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ" όπου στο κείμενο με τίτλο ΟΡΚΟΣ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΝΕΚΡΟ ΜΑΣ, σημειώνονται μεταξύ άλλων:

ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να συνεχίσουμε μέχρι τέλος τον μεγάλο αγώνα της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας. Δεν θα υποταγούμε σε καμία συνθηκολόγηση,και κανένα ανήθικο συμβιβασμό.

ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να παλαίψουμε μέχρι τέλος για την συντριβή των ανδρεικέλων και των σκοτεινών δυνάμεων που τους διευθύνουν , για να επικρατήσει η θέληση του λαού,για να είναι ο λαός κυβερνήτης και όχι ταπεινός δούλος και υπήκοος.

ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να αγωνισθούμε μέχρι τέλος στο πλευρό των αδελφών μας της Κύπρου, για να απελευθερωθεί το μεγάλο μας νησί, για να μην το ξεπουλήσουν διάφοροι προδότες τύπου Νόβα.  Θα δώσουμε όλοι την ζωή μας, δεν θα δώσουμε όμως ούτε σπιθαμή ελληνικής γης σε ξένους

ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να παλαίψουμε μέχρι τέλος για να γίνουν τα ελληνικά σχολεία και Πανεπιστήμια, τόποι επιστημονικής προόδου, ελεύθερης δημοκρατικής δημοκρατικής σκέψης και όχι μέσα μεσαιωνικού σκοταδισμού και φωλιές τρομοκρατίας και ραγιαδισμού

ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να αγωνισθούμε μέχρι τέλος για να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες, για να θριαμβεύσουν τα ιδανικά της Δημοκρατίας του λαού

Στη διεύθυνση https://youtu.be/otlioDNIvY8 συνέντευξη του συναγωνιστή του Μάκη Παπούλια. Ο επιστήθιος φίλος του Σωτήρη Πέτρουλα ανάμεσα σε άλλα μαρτυρά το πως έγινε η ενηλικίωσή τους στο φοιτητικό κίνημα μέσα από τους αγώνες τους για την Κύπρο όπως δηλώνει:

" Είμαστε άφοβοι! Είχαμε τη μεγάλη εμπειρία των διαδηλώσεων για την Κύπρο. (15:40΄-15:55΄) ..."

"...εμείς όμως μαθητές στο νυχτερινό από τις μεγάλες διαδηλώσεις της Κύπρου, τα μεγάλα γεγονότα είμαστε πρωτεργάτες, από τα 15 μας βρεθήκαμε στις επάλξεις αυτών των αγώνων, ειδικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, τα μεγάλα γεγονότα που γίνανε όταν στην Κύπρο απαγχονίσανε τον Καραολή και το Δημητρίου. είμαστε μπροστά σε όλες τις διαδηλώσεις και κρατάγαμε σημαίες (10:30΄-11:10΄)"

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

- ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ "ΨΕΥΤΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

____________

Το άρθρο πριν 72 χρόνια είναι το κεντρικό της ΑΥΓΗΣ, επ’ αφορμή διαδήλωσης που αναμένεται να λάβει χώρα στη Λευκωσία.

 Η ΕΔΑ έχει ξεκάθαρη θέση για το Κυπριακό: Η Κύπρος είναι ελληνική, πρέπει να αποτινάξει τον βρετανικό ζυγό και να ενωθεί με την Ελλάδα.

 Η γραμμή αυτή είχε απήχηση στη νεολαία, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις για το Κυπριακό να αποτελέσουν την αιχμή του κινηματικού δόρατος της Αριστεράς στα χρόνια που ακολούθησαν

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ [1] του Λευτέρη Ριζά

 

Ελευσίνα 2 Νοέμβρη 2012

του  Λευτέρη Ριζά

       Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να αναπτύξουμε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα είναι φυσικά απελπιστικά ελάχιστος. Γιατί είναι ζήτημα πολυεπίπεδο, πολύπλευρο και πολύπτυχο. Συνεπώς εδώ – από μεριάς μου – θα περιοριστώ να αναφερθώ, να καταθέσω, μόνο μερικά σημεία του, αυτά που θεωρώ ότι μας συνδέουν ιδιαίτερα με το σήμερα και με τις απόψεις που διακινούνται γύρω από τη σχέση «Αριστεράς και  Εθνικής Ανεξαρτησίας».

       Πρώτα – πρώτα γιατί τώρα μιλάμε για «Εθνική Ανεξαρτησία»; Δεν την έχουμε κατακτήσει, αρχίζοντας από το 1821 και στη συνέχεια σταδιακά, έστω και αν δεν έχει συμπεριλάβει τελικά όλες τις περιοχές που κατοικούσε ο ελληνισμός: Κύπρος ή παλιότερα Β. Ήπειρος ή έστω και υπεράσπιση ελληνισμού στα παράλια της Μ. Ασίας κλπ – ή μήπως δεν την επανακτήσαμε με τον ηρωικό Εθνικο-Απελευθερωτικό Αγώνα μας κατά των Γερμανών ναζιστών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών; Ή μήπως κινδυνεύουμε να την χάσουμε.

       Φαίνεται πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει ή ότι υπάρχει φόβος να συμβεί. Το ακούσαμε, άλλωστε, από τα  χείλη του Προέδρου της Δημοκρατίας μας, του Κ. Παπούλια ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση στη σύσκεψη των αρχηγών  των κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης (13-5-12) τόνισε:

«Κύριοι, έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ακυβερνησία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ίδια την εθνική μας υπόσταση» και συνέχισε απευθυνόμενος στους πολιτικούς αρχηγούς λέγοντας  «Οι διαφορές των θέσεών σας είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα.».

       Προχτές ακόμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωνε εμφαντικά «Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ  καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.», προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στον εαυτό του. Η αλήθεια είναι πώς μας συμπεριφέρονται ως προτεκτοράτο διότι είτε αυτό είμαστε τα τελευταία 60 χρόνια είτε διότι σε αυτή την κατάσταση μας έφεραν οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου των τελευταίων 30 χρόνων. (1) Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  μιλώντας προχθές στη Βουλή [24/10/12] εξέφρασε το φόβο του ότι η Γερμανία  «αυτό που ζητά είναι και με το νόμο η Ελλάδα να γίνει μια αποικία χρέους της Γερμανίαςκαι των εταίρων, πρωτίστως της Γερμανίας όμως. Δεν υπάρχει ΕΕ, ΕΚΤ υπάρχει η κα Μέρκελ και ο κ. Σοιμπλε που δίνουν εντολές στην οικονομική τους αποικία» [Εδώ να κάνω μια παρένθεση για να μην το ξεχάσω. Με αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον στενό του συνεργάτη και προβεβλημένο στέλεχος του κ. Γιάννη Μηλιό που μόλις προχτές μας διαβεβαίωνε, μαζί με 3-4 άλλους με κοινό κείμενο τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιμετωπίζει την  αναδιάρθρωση των Μνημονίων ως επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία και όχι σαν «πόλεμο μεταξύ κρατών», «γερμανοποίηση» της Ευρώπης κ.ο.κ., ο οποίος θα ήταν αναγκαστικά και πόλεμος μεταξύ των εργαζόμενων των κρατών» (2) Ο κ. Τσίπρας εδώ αναγκάζεται να πεί κι ομολογήσει άλλα]

Ο Ήρωας Ναπολέοντας Σουκατζίδης μέσα από τις επιστολές στους αγαπημένους του

Του Σπύρου Κουτρούλη

Από τις επιστολές του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στη Χαρά Λιουδάκη, στην Ελένη Λιουδάκη και στον πατέρα του (Athens Review of books,12/2017, τ.90). Ο φλογερός και άδολος πατριωτισμός ενός νεώτερου μάρτυρα.

Στη Χαρά Λιουδάκη

29.10.1940

…Με αίτησή μας που την υπογράψανε δύο εκπρόσωποί μας, ζητήσαμε σήμερα από το Μεταξά να πάρουμε τη θέση μας κάτω από τις διαταγές του στην πρώτη γραμμή της φωτιάς για την υπεράσπιση της γλυκιάς πατρίδας, στην περίπτωση βέβαια που η κυβέρνηση του θα κάνει ό,τι επιβάλει το υπέρτατο συμφέρον της πατρίδας μας. Το βασικό να ζητήσει την ενίσχυση και την προστασία της μόνης δυνατής χώρας, που μπορεί σήμερα να μας δώσει. Γιατί όσο ηρωική κι αν είναι η αντίστασή μας, δεν θα μπορέσουμε μόνοι ν’ αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά έναν εχθρό τόσο πιο ισχυρό από μας. Όλοι, μα όλοι μας, ψυχούλα, είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για την τιμή και για την ελευθερία της γλυκιάς πατρίδας! Θα’ ρθεις, αγαπούλα, και συ μαζί μου; Θα παλέψεις και συ για τα ιδανικά εκείνα που χωρίζουν τον άνθρωπο από το κτήνος; Τι θα μπορέσεις να προσφέρεις και συ στον υπέρ όλων αγώνα;

9.12.1940

Χαρμόσυνα, ψυχούλα, χτυπούσαν ψες αργά οι καμπάνες τ’ Αναπλιού. Δε μάθαμε ακόμα τίποτε, πιστεύουμε όμως να‘ πεσε το Αργυρόκαστρο - ένα ακόμα κάστρο του φασισμού. Γιορτάζουμε μ’ όλη μας την ψυχή τις νίκες του στρατού μας και λυπούμαστε μ’ όλη μας την καρδιά που δε βρισκόμαστε και μεις εκεί ψηλά με το τουφέκι στο χέρι μαζί με τ’ άλλα παλικάρια μας.

16.1.1941

…Και γω, πες τους, κι οι φίλοι μου όλοι λυπούμαστε κατάκαρδα που δε μας άφησαν να βρεθούμε και μεις πλάι τους με το τουφέκι στο χέρι, που δε μας άφησαν και μας να πάρουμε μέρος στον ιερό αυτό πόλεμο, τον πόλεμο που διεξάγει ο λαός μας για την ελευθερία του, για την τιμή του.

Στην Ελένη Λιουδάκη

4.3.1941

…Για να δούμε τώρα που καινούργιοι κίνδυνοι παρουσιάζονται για την ελευθερία μας και την εθνική μας ανεξαρτησία, κίνδυνοι που πρέπει να βρουν ενωμένους όλους τους Έλληνες, με παραμέριση και της παραμικρότερης διαφοράς που υπήρχε ανάμεσά τους. Τίποτα, μ’ απολύτως τίποτα δεν πρέπει και δε μπορεί να χωρίζει σήμερα τους Έλληνες μεταξύ τους. Μα δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που λέγονται Έλληνες και που αντιδρούν σ’ αυτή την ενότητα…Τι προσφέρεις εσύ, αδελφούλα, για την πατρίδα μας; Τι κάνεις αυτού; Πλέκετε’ Γράφετε στα παλικάρια που πολεμάνε; Είδα και τον ήρωα τον Καμαράτο που τίμησε τη Νεάπολη. Σκοτώθηκαν κι άλλα λεβεντόπαιδα; Να μου πείς. Ακούς; Δόξα και τιμή στα σπιτικά τους και στους δικούς τους!

Προς τον πατέρα του

25.3.1941

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά…»

1821 και ΕΑΜ, ένα ντουφέκι δρόμος

Το 1821 για το ΕΑΜ ήταν το παράδειγμα και η αφετηρία, και σχετίστηκε “η αντίσταση με την ελληνική επανάσταση ως δύο μορφές εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους”.

EΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

25 Μαρτίου 2024 

Οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουνε για τη λευτεριά…

από τον καιρό του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας

ως το ’21 και ως σήμερα…

-Δημήτρης Γληνός

Η μυρωδιά του ξύλου και της κιμωλίας της σχολικής αίθουσας του δημοτικού σχολείου είναι συντροφική ανάμνηση πολλών από εμάς, με συνοδοιπόρους τις αφίσες των Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη κρεμασμένες στους τοίχους. Οι υπερασπιστές του λαού μας, οι αγωνιστές κατά των μπέηδων και των αγάδων ήταν οι ήρωές μας κατά του Τούρκου κατακτητή. Με αυτή την κουλτούρα μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων. Και όταν ήρθε η ώρα για μία νέα αντίσταση, για νέες θυσίες, η αριστερά του τόπου μας ενσωμάτωσε στο λόγο της την κουλτούρα της επανάστασης του 1821. Το ΚΚΕ ήδη από τη δεκαετία του 1920 αναζητούσε τις ρίζες του 1821 και δημοσίευε άρθρα στην ΚΟΜΕΠ.

Το 1821 για το ΕΑΜ, όπως αναφέρει ο Μιχάλης Λυμπεράτος, ήταν το παράδειγμα και η αφετηρία, και σχετίστηκε «η αντίσταση με την ελληνική επανάσταση ως δύο μορφές εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους».
Τεχνικές μάχης

Οι επαναστάτες του 1821 πολεμούσαν από λαγούμια, ταμπουρώνονταν, έστηναν ενέδρες και αιφνιδίαζαν. Ο τούρκικος στρατός δεν έβρισκε τον αντίπαλο σε παράταξη αλλά οχυρωμένο σε σπηλιές, μάντρες σπιτιών, φυσικά οχυρά, γινόταν ένας πόλεμος φθοράς, είχαν όμως με το μέρος τους και τον τοπικό πληθυσμό όσο χτυπούσαν αιφνιδιαστικά από βράχια και δάση.


Το ΕΑΜ, και ο ΕΛΑΣ που ήταν το στρατιωτικό σκέλος, βασίστηκε και αυτό στη στήριξη του τοπικού πληθυσμού. Παρ΄ όλα αυτά λόγω των αντιποίνων και των μαζικών σφαγών των κατοίκων των χωριών από τους Γερμανούς η εντολή ήταν οι επιθέσεις να γίνονται μακριά από χωριά. Έτσι ο ΕΛΑΣ κατέφευγε στα ορεινά.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ και οι ανιστόρητοι με τους ιδεολογικά αόμματους...

Γιώργος Γκόντζος

(Παλαιότερη ανάρτηση)

Και σ' αυτή ακόμα την σημαδιακή επέτειο των 200 χρόνων, χωρίς καμία υποχώρηση, δεν λείπουν οι γνωστές αναφορές: 

Η 25η Μαρτίου δεν είναι η επίσημη έναρξη της επανάστασης, αυτή καθιερώθηκε εκ των υστέρων για λόγους "εθνικιστικής αφήγησης", για να προβληθεί η συμμετοχή της Εκκλησίας, και άλλα τινά.

Δεν είναι επί του παρόντος η ιστορική αντίκρουση, αυτών των απόψεων.

Ας δεχτούμε πως ισχύουν όλες οι παραπάνω προσεγγίσεις. 

ΚΑΙ;

Επαναλαμβάνω, ΚΑΙ;

Και υπογραμμίζω, ΚΑΙ;

Τι αλλάζουν αυτά σε σχέση με την αναγκαιότητα της εξέγερσης το 1821;

Δεν θα επιχειρηματολογήσω επιπλέον.

Απλά αναρτώ την πολεμική σημαία του 12ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.

Με βάση σημερινές "διεθνιστικές", "αντιεθνικιστικές", "ταξικές", αναλύσεις και αναφορές αριστερών σχηματισμών και εκπροσώπων τους, θα μπορούσε να περιγραφεί ως ακολούθως: Ένα εθνοκεντρικό απλό πανί, με έκδηλο το σήμα του αντιδραστικού Ελληνορθόδοξου παπαδαριού (σταυρός), με χρυσά κρόσια, ενδεικτικό της ταξικής σημειολογίας, και με εμφανή την θρησκοληπτική έμπνευση των κατασκευαστών όπως αυτή αποτυπώνεται στην κεντρική εικόνα...

Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είχαν άλλη άποψη από όσους σήμερα, από τη μια καμώνονται τους ιδεολογικούς απογόνους αυτών των ηρωικών αγωνιστών και από την άλλη, άλλοτε υβρίζουν ακριβώς αυτά τα σύμβολα, άλλοτε απαξιώνουν αυτά ακριβώς τα στοιχεία που συσπείρωσαν ευρύτερα λαϊκά στρώματα, και πάντως αδυνατούν να αντιληφθούν μες στην ιδεολογική "τύφλωσή" τους την αναγκαία σύζευξη κοινωνικών και εθνικών απελευθερωτικών αγώνων με τις "ιδιομορφίες" εκείνων των χρόνων..."

***

Πηγή:https://www.facebook.com/share/p/X25CiPZKT82nj4xr/

από παλαιότερη ανάρτηση

τού Γιώργου Γκόντζου

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι Μαρξ και Ένγκελς για την επανάσταση του 182127/03/2018

ΕΚΤΑΚΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Γράφει η Βασιλική Σιούτη –

Πώς αντιμετώπιζαν οι Κάρολος Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς το Ανατολικό Ζήτημα πριν την ελληνική επανάσταση και ποιος, κατά τους ίδιους, υποκίνησε τους Έλληνες να εξεγερθούν; Μια σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και ένα μέρος από την αλληλογραφία των δύο πολιτικών φιλοσόφων, είναι αρκετά ώστε να προσεγγίσουμε τις θέσεις τους, αλλά και για να αποκαλυφθεί ότι το πιο πάνω ζήτημα βασάνιζε αρκετά τον Μαρξ, ώστε να ζητάει τη βοήθεια του Ένγκελς.

«Μέχρι την Ελληνική εξέγερση, η Τουρκία ήταν από όλες τις απόψεις terra incognita και οι συνήθεις ιδέες του κόσμου γι’ αυτή στηρίζονταν περισσότερο στα παραμύθια από τις “Χίλιες και μία νύχτες” παρά στα οποιαδήποτε ιστορικά γεγονότα…» έγραφε τον Απρίλιο του 1853 στη New York Daily Tribune ο Ένγκελς με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, αναφερόμενος και πάλι στην ελληνική επανάσταση του 1821, στην εφημερίδα The Northern Star, έγραφε για την Ιερή Συμμαχία ότι υποστήριζε «ακόμα και το δικαίωμα του μεγάλου Τούρκου να κρεμάει και να κομματιάζει τους Έλληνες υπηκόους, αλλά η περίπτωση αυτή ήταν πολύ χτυπητή και οι Έλληνες πήραν την άδεια να ξεγλιστρήσουν από τον τουρκικό ζυγό».

40 χρόνια άρθρα για την Ελλάδα

Τα άγνωστα σε πολλούς κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς για την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, γράφτηκαν σε ένα διάστημα περίπου 40 ετών. Πρόκειται κυρίως για δημοσιογραφικά άρθρα του Μαρξ, τα οποία δημοσιεύθηκαν σε διάφορες εφημερίδες της Δύσης. Επίσης πρόκειται και για κείμενα αλληλογραφίας με τον Ένγκελς).

Ο Κώστας Βοστατζόγλου για τον πατριωτισμό

Συμπληρώθηκαν τρία έτη από τον θάνατο του αλησμόνητου Kostas Vostantzoglou. Στη μνήμη του, ένα δικό του κείμενο για τον πατριωτισμό...

Κώστας Βοστατζόγλου 

Χτες βράδυ, στη συγκέντρωση των βετεράνων κολυμβητών, μια φίλη μου ζήτησε να κάνω μαθήματα ιστορίας από το φβ, λες και ξέρω κάτι παραπάνω από την τύφλα μου και σαν να με σύστηνε για πρώτη φορά, ενώ γνωριζόμασταν όλοι εκεί μέσα σαν κάλπικες δεκάρες, εδώ και σαράντα με πενήντα χρόνια, είπε σε μιαν άλλη φίλη που ήξερε για δεξιά, παινεύοντάς με αδέξια: δεν ξέρεις πόσο αγαπάει αυτός την Ελλάδα. 

Ξαφνιάστηκα από την διατύπωση. Για μένα είναι αυτονόητο όπως ανασαίνω, το να αγαπάω την πατρίδα. Τον τόπο που μεγάλωσα, που έμαθα όσα έμαθα και που πάλεψα να σταθώ. Αγαπάω τον τόπο που με τυρράνησε κι ας είναι πολλά άδικος. 

Στάθηκα τυχερός στη ζήση μου κι ακούμπησα τρυφερά με το χέρι μου όσους κι όσες αγάπησα. Που αλλού θα έβρισκα αποκούμπι στην ζέστα αρχαίων αγαλμάτων; Που αλλού θα μάθαινα τις παλιές ξεθωριασμένες ιστορίες για τους ανθρώπους τους μεγάλους, τους γενναίους και περήφανους που ζήσανε σ' αλλοτινούς καιρούς; Tούτος ο τόπος γέννησε ανθρώπους που δρασκέλησαν τους αιώνες σαν στιγμή, άκοπα και διδάσκουν ακόμα και σήμερα, την αλήθεια, το κάλλος, την αρετή, την τιμή, την ηθική και τις αξίες καθενός που θέλει να λέγεται άνθρωπος απανταχού του κόσμου. 

Γίνεται να μην αγαπάς τέτοιον τόπο; Γίνεται να μην αγαπάς τα πεύκα του; Tις ελιές, τα στάρια του που κυματίζουν στον λίβα του καλοκαιριού; Tα κυπαρίσσια του που τρυπάνε τον ουρανό και τα σύννεφα που αρμενίζουν πάνωθέ του; Τον τόπο που ακούς τσίγκινους ήχους από μπαγλαμάδες που διαλύουν τα σκότη; Τον τόπο που ηχεί το τουμπελέκι και ο ζουρνάς των πανηγυριών; Γίνεται να μην αγαπάς τα φουρτουνιασμένα γαλάζια νερά στο αρχιπέλαγος; Τα καΐκια που χορεύουνε με το κύμα; Tα νησιά με τα άσπρα σπίτια; Τα ξωκκλήσια στα φρύδια των γκρεμών; Τ' αγρίμια κι αγριμάκια του; Τον ήλιο τον ηλιάτορα που φωτίζει τις μέρες μας και καψαλίζει τη φρυγμένη γη; Tα κορίτσια του με τα τεράστια μαύρα μάτια που βαδίζουν ελαφίσια, ορθόστητα σαν τα ακρόπρωρα; Γίνεται να μην αγαπάς τον τόπο που είναι θαμένοι οι δικοί σου άνθρωποι; Πως να απαρνηθείς και να ξεμακρύνεις από τα κόκκαλα εκείνων που σ' ανάθρεψαν; 

Πώς κακοποιήθηκε η μαρξιστική σκέψη στην Ελλάδα

ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ*

Με αφορμή την κυκλοφορία σε δεύτερη βελτιωμένη έκδοση του έργου μου “Η Μαρξιστική Σκέψη στην Ελλάδα”, αξίζει να σημειωθούν τα εξής: Πρώτον, η μαρξιστική σκέψη στην χώρα μας εισήχθη από διανοουμένους με έντονη πατριωτική συνείδηση, όπως ο Γεώργιος Κωνσταντινίδης-Σκληρός (μαθητής του Plehanov), που υπερασπίστηκε τα εθνικά δίκαια της Ελλάδος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αντίστοιχο πατριωτισμό επέδειξαν ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Γιάνης Κορδάτος, ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής του ομάδας Σεραφείμ Μάξιμος και ο αρχηγός του “Αρχείου” Δημήτριος Γιωτόπουλος, αρνούμενοι να υιοθετήσουν το προδοτικό σύνθημα της «ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης», που προσπαθούσε μετά μανίας να επιβάλει η Διεθνής στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.

Δεύτερον, στον Μεσοπόλεμο αναπτύχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη μαρξιστική σκέψη από κορυφαίους διανοητές όπως ο Σεραφείμ Μάξιμος, ο Παντελής Πουλιόπουλος και ο Γιάνης Κορδάτος, η οποία κατεστάλη βιαίως από την εγκάθετη, διορισμένη με “κοοπτάτσια” από την Μόσχα κομματική ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη. Ο Ζαχαριάδης συγκέντρωσε γύρω του στοιχεία ημιμαθή και πάντως θεωρητικώς αστοιχείωτα και εξεδίωξε από το ΚΚΕ τους μαρξιστές θεωρητικούς, μεταβάλλοντας το κόμμα του σε πνευματική έρημο. Ό,τι σημαντικό παρήχθη έκτοτε σε επίπεδο μαρξιστικής θεωρίας, παρήχθη εκτός κομμουνιστικού κόμματος.



Τρίτον, η μελέτη του έργου των Ελλήνων μαρξιστών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοί ανέπτυξαν μία πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη πολιτική σκέψη, η οποία (εάν δεν κατεστέλετο από τον Ζαχαριάδη) θα μπορούσε να οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός μαρξισμού ελληνικού τύπου, μίας θεωρητικής παραλλαγής του μαρξισμού, συνδυασμένης με στοιχεία κοινοτισμού και άμεσης δημοκρατίας. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στα κείμενα του Μάξιμου, αλλά και του Δημήτρη Μπάτση και του Μιχάλη Ν. Ράπτη ή Πάμπλο.

Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τι έγραφαν η Λούξεμπουργκ και ο Γληνός για την Οθωμανική Αυτοκρατορία

ΑΓΤΖΙΔΗΣ ΒΛΑΣΗΣ

Ο πατέρας της Νεοελληνικής κοινωνιολογίας και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους που εισήγαγε την ελληνική σκέψη στα πλέον προχωρημένα ρεύματα επιστημονικής σκέψης της Ευρώπης, υπήρξε ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Κωνσταντινίδης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Το 2019, με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του, η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών είχε διοργανώσει ένα επιστημονικό συνέδριο για την αποτίμηση της μνήμης του.

Στο συνέδριο αυτό έχουν κατατεθεί πολύ σημαντικές αναλύσεις επιφανών επιστημόνων. Η δική μου εισήγηση είχε επικεντρωθεί στην θεώρηση του Σκληρού για το χαρακτήρα του Νεοτουρκικού κινήματος του 1908. Ο τίτλος της ήταν: “Το Νεοτουρκικό Κίνημα του 1908 και η ανάλυση της φυσιογνωμίας του με τη χρήση των νέων αναλυτικών εργαλείων από τον Γεώργιο Σκληρό”.

Ο Γεώργιος Σκληρός είναι αυτός που εισήγαγε την κοινωνιολογία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε τη μαρξιστική θεώρηση για να αναλύσει την ελληνική κοινωνία. Πέθανε στο Κάιρο της Αιγύπτου σε ηλικία μόλις 41 χρόνων, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1919 (22 Δεκεμβρίου 1919 με το παλαιό ημερολόγιο-4 Ιανουαρίου 1920 με το νέο). Υπήρξε ένας κορυφαίος διανοούμενος, που ακόμα δεν έχει βρει τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων Ελλήνων διανοητών. Όμως η σημασία του έργου του ήταν γνωστή στους διανοούμενους της εποχής του.

Ο ίδιος επέλεξε το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Όπως τον αναπλάθει η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, η οποία μελέτησε σε βάθος την ψυχοσύνθεσή του, στη μυθιστορία της με τίτλο “Ένας τρυφερός σύντροφος” τον παρουσιάζει να τεκμηριώνει ως εξής την απόφασή του: «Το αποφάσισα, το Σκληρός, ως ψευδώνυμο μου ταιριάζει, εκφράζει όσα πιστεύω και όσα αισθάνομαι. Τη φοβερή μου απέχθεια για τις αισθηματολογίες, τη μαλθακότητα, τις ρομάντζες, τους ψευτοαισθηματισμούς και όλα τα συναφή που ωραιοποιούν και συσκοτίζουν τα πράγματα. Πάει, τελείωσε, η πραγματικότητα πρέπει να είναι η αρχή των πάντων κι όχι τα αισθήματα και η διάθεσή μας, που βασανίζουν και ταλαιπωρούν την ψυχή, πολύ συχνά, το ίδιο οδυνηρά με τις αντικειμενικές δυσκολίες. Χίλιες φορές πεζός και ανούσιος ρεαλιστής που δεν υπερτιμά ούτε υποτιμά τις δυνάμεις του, παρά ιδεαλιστής φαντασμένος ή δονκιχώτης ουτοπιστής».

Ο Σκληρός για τους Νεότουρκους

Με το κείμενό του “Το Ζήτημα της Ανατολής”, που έγραψε 1909, υποστήριξε για το κίνημα των Νεότουρκων πως πρόκειται για ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Ένα κίνημα του οποίου τον “αντεπαναστατικό χαρακτήρα” είχε εντοπίσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρώντας ότι λειτουργούσε εξυπηρετικά προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Να σημειώσουμε ότι τον ίδιο καιρό στην Ελλάδα, το Κίνημα των Νεότουρκων είχε αντιμετωπιστεί με εξαιρετικά θετικό τρόπο, ενώ επιβιώνουν ακόμα και στις μέρες τέτοιες θεωρήσεις. Ήταν τόσο θετική αυτή η αίσθηση, ώστε οι συντηρητικοί διανοούμενοι είχαν αντιταχθεί στη συμμετοχή της Ελλάδας στη Βαλκανική Συμμαχία και στον Βαλκανικό Πόλεμο γιατί τάχα έθετε εμπόδια στον στόχο της αντισλαβικής ελληνοτουρκικής συμμαχίας, που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και σε Ομοσπονδία!

«Εάν η Ελλάδα είχε στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση – έγραφε ο Γεώργιος Σκληρός – θα καταλάβαινε αμέσως, αναφορικά με την Τουρκική Επανάσταση (ότι ) αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα έχη την πολιτική αναγέννηση και το δυνάμωμα της Τουρκίας από τη μια, και το άνθισμα του αστικού σωβινιστικού πατριωτισμού των Τούρκων από την άλλη, αναγκαστικά θ’ αλλάξη και όλη η υπόσταση της Τουρκίας, όλη της η στάση απέναντι της Ευρώπης, των γειτόνων κρατών και των υποτελών ξένων φυλών. Ο ασθενής της χτες, όχι μόνο θα λείψει πλέον, αλλά στον τόπο του θα μπη ένας νέος, γερός και γιομάτος σφρίγος παράγοντας, που θα υπερτερή κατά πολύ στη δύναμη όλους τους άλλους παράγοντες της Ανατολής.

Τι είχε δει ο Γληνός για τον τουρκικό εθνικισμό που δεν είχε δει η Αριστερά

ΑΓΤΖΙΔΗΣ ΒΛΑΣΗΣ

Σε προηγούμενο άρθρο μας είδαμε πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Γεώργιος Σκληρός ήταν γνώστης των αναλύσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία ψύχραιμα κατανόησε τις μεγάλες ανατροπές που έφερε το στρατιωτικό κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Σε παρόμοια κατεύθυνση και στα ίδια συμπεράσματα κατάληξε και ο Σμυρνιός Δημήτρης Γληνός, μαθητής του Γεωργίου Σκληρού, με το κείμενό του “Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής” γραμμένο το 1909.


Στο κείμενό του, αφού κάνει μια ταξική ανάλυση τοποθετώντας το νεοτουρκικό κίνημα στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, προβλέπει την αυταρχική πορεία που θα ακολουθήσει και θα πραγματοποιήσει λίγα χρόνια αργότερα με τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων. Έγραφε συγκεκριμένα ο Γληνός:

«Οι Έλληνες υπό τον ζυγόν της δουλείας περισώσαντες ελευθέραν την ιδεολογίαν των, κατ’ αρχάς εν τη εκκλησία μόνον, είτα δε μετά της εμπορικής και ναυτικής των αναπτύξεως επεκτείναντες αυτήν δια των καθαρώς αστικών κοινοτικών των θεσμών εις όλας τας εκδηλώσεις του πολιτισμού, παιδείαν, τύπον, κοινωνικήν πρόνοιαν δια νοσοκομείων, ορφανοτροφείων, βρεφοκομείων και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ήσαν και είνε μέχρι του παρόντος το μάλλον προηγμένον υπό κοινωνικήν έποψιν στοιχείον εν Τουρκία. Οι Έλληνες, εκτός ολίγων, και οι άλλοι Χριστιανοί ήσαν καθαρώς αστοί εν μέσω των φεουδάλων Τούρκων…

»Οι Τούρκοι αστοί, οι Νεότουρκοι καλούμενοι, εγένοντο κύριοι των πραγμάτων. Ενώπιόν των ανοίγονται δύο δρόμοι. Πρώτον, θα ήτο δυνατόν να μελετήσωσι τα πορίσματα της καθολικής ιστορίας και να διαγνώσωσι την αληθή θέσιν των πραγμάτων εν τη πατρίδι των, ότι δηλαδή αύτη κατοικείται υπό δέκα και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, οίτινες δεν είνε Τόυρκοι, αλλά Έλληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί, Άραβες, Βούλγαροι, Σέρβοι…

Scripta Manent – Δημήτρης Γληνός: Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας05/12/2023

ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ ΛΟΥΚΑΣ ΑΞΕΛΟΣ

Μέσα στη σκληρότατη και απάνθρωπη σκλαβιά, την πείνα, την αρρώστια και την εξαθλίωση, όπου έρριξαν τον ελληνικό λαό οι βάρβαροι καταχτητές του, υπάρχει κ’ ένας ακόμα εχθρός, ίσως ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Ο εχθρός αυτός είναι κείνος, που καλλιεργεί τη μοιρολατρεία και την ψυχική νάρκωση, όπου έχουνε συμφέρον να μας ρίξουν οι καταχτητές μας και οι κάθε λογής σύμμαχοί τους, φανεροί και κρυφοί.

Η μια μορφή της μοιρολατρείας είνε κείνη, που ψιθυρίζει στον καθένα μας πως είμαστε πολύ μικροί και αδύνατοι για ν’ αντισταθούμε στην κολοσσιαία υπεροχή της δύναμης, που έχουν απέναντί μας οι εχθροί οπλισμένοι με φοβερά όπλα, οργανωμένοι, σκληροί και ανελέητοι. Ό,τι έγινε λοιπόν, έγινε. Νικηθήκαμε, χάσαμε τα πάντα. Ας υποταχθούμε στη μοίρα μας και ας κοιτάζει ο καθένας να βολέψει τον εαυτούλη του, καταφέρνοντάς τα όπως μπορεί, πιάνοντας σχέσεις, λυγίζοντας τη ράχη του μπροστά στον καταχτητή, προσφέροντάς του υπηρεσίες διάφορες, δίνοντας ακόμα και τη γυναίκα ή την κόρη του ή την αδελφή του στα λάγνα χάδια της ακολασίας, ή κλείνοντας τα μάτια του απέναντι στην αγοραπωλησία της σάρκας.

Άλλοι προχωρούν ακόμα πιο πέρα. Έρχονται σε θετική συναλλαγή με τον εχθρό, υποβοηθούνε να ρουφάει το αίμα των αδελφών τους, ρουφώντας και οι ίδιοι, κάνοντας μεσιτείες, μαύρη αγορά και χορταίνοντας από τις σάρκες των πεινασμένων παιδιών, που πεθαίνουν μέσα στους δρόμους, συσσωρεύοντας άνομα κέρδη από τη δυστυχία των συμπατριωτών τους. Το παράδειγμα σ’ αυτή την αισχρότατη προδοσία το δίνουν οι προδότες κυβερνήτες και οι ληστο-συμμορίες, που τους περιτριγυρίζουν, οι μεγαλόσχημοι μαυραγορίτες και σπεκουλάντηδες, που ευωχούνται πάνω στο πτώμα της Ελλάδας.

…Η έννοια της λευτεριάς είναι μία και ενιαία. Και μόνο ένας λαός, που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή, μόνο αυτός μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική του λευτεριά. Αλλιώς πρόκειται ν’ αλλάξει μόνο αφέντη… Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέσουν. Δε μπορεί να είνε εθνικό ό,τι δεν είνε παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά και για σήμερα και για αύριο και για πάντα.

Απάνω σ’ αυτή τη βάση διαφωτίζονται τώρα και τα μέσα του αγώνα, ο τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιστεί ο λαός για τη λευτεριά του. Και το μέσο αυτό είνε η μαζική πάλη. Τώρα κατανοούμε πως ένας λαός δε μπορεί ν’ αγωνιστεί για τη λευτεριά του, αναθέτοντας το έργο αυτό σε λίγα άτομα ή σε μερικές ομάδες, ή σε μερικά μπουλούκια ή σε λίγους τρομοκράτες ή σε λίγους επαγγελματίες των αγώνων.

…Απαραίτητη λοιπόν και πρώτη προϋπόθεση της μαζικής πάλης είναι η οργάνωση ολόκληρου του λαού μέσα στα οργανωτικά πλαίσια, που δίνει η ίδια η ζωή του λαού. Το σύνθημά μας λοιπόν το γενικότερο πρέπει να είνε τώρα: «κανένας Έλληνας ανοργάνωτος»… Η παλλαϊκή λοιπόν οργάνωση είνε η πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για τον παλλαϊκό μαζικό αγώνα. Και μόνο σε μια τέτοια παλλαϊκή οργάνωση μπορεί να πετύχει ο γενικός φρονηματισμός του λαού, το χτύπημα της μοιρολατρείας, της αδιαφορίας, του ατομικισμού, της προδοσίας κάθε μορφής. Γιατί όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε, πως η προδοσία αρχίζει από την αδιαφορία.

Ο φλογερός επαναστάτης και «πατέρας» της Ιταλίας, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι

Ένας εξεγερμένος πατριώτης αντάρτης κατάφερε να ενώσει την Ιταλία και να της χαρίσει την ανεξαρτησία της έχοντας στο πλευρό του χίλιους εθελοντές που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα! Αυτή είναι σε δυο γραμμές η ιστορία του εθνικού ήρωα της Ιταλίας που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στα μέσα του 19ου αιώνα. «Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, μας μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε από την κούνια μας», έλεγε γι’ αυτόν ο σπουδαίος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, καθώς οι κατακτήσεις και οι επιτυχίες του επαναστάτη τον μετέτρεψαν σε ήρωα διεθνούς βεληνεκούς. 

Η κατ’ εξοχήν ηγετική μορφή που ξεπήδησε από την περίοδο ενοποίησης της Ιταλίας κατά τον 19ο αιώνα (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), τα έβαλε με θεούς και δαίμονες για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και δεν σταμάτησε ούτε όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Πάπα.

 Μπαρουτοκαπνισμένος και διψασμένος για μάχη και δόξα, πολέμησε τόσο στη Λατινική Αμερική (απ’ όπου έλκει εξάλλου και την καταγωγή του το «Ήρωας των Δύο Κόσμων») όσο και στη χώρα του, συμμετέχοντας σε όλες τις μείζονες μάχες της Ιταλίας και μετρώντας επιτυχίες που ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου: επανάσταση στη Σικελία, κατάρρευση της μοναρχίας των Βουρβόνων, αναδίπλωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ανατροπή των παπικών κρατών και δημιουργία του ιταλικού έθνους!

 Ως σύγχρονος Ρομπέν των Δασών («Τσε Γκεβάρα του 19ου αιώνα» τον αποκαλούν συχνά), απολάμβανε την καθολική αναγνώριση του λαού, γι’ αυτό και όταν τον επικήρυξε ο Πάπας με σεβαστό ποσό κανένας Ιταλός δεν σκέφτηκε να τον προδώσει. Ένας από τους διασημότερους ανθρώπους του καιρού του και λεοντόκαρδος από τους λίγους, έγινε σύμβολο των ρομαντικών, έμβλημα των δημοκρατικών και σφράγισε την εικόνα του χαρισματικού στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη, αναγκάζοντας ακόμα και τον φασίστα Μουσολίνι να υιοθετήσει τα συνθήματά του (όπως το «Πορεία προς τη Ρώμη»). 

(Δυστυχώς…) οι προλετάριοι έχουν ακόμη πατρίδες! 3o μέρος

III. Ελλάδα: η αντικειμενική υπόσταση του διεθνισμού…

Χρήστος Νάσιος Δεκέμβρης 1992 - Περιοδικό CONVOY

Η έλλειψη κάποιας δογματικής θέσης για »το εθνικό ζήτημα» οδήγησε πολλούς επιγόνους στην αυθαιρεσία. Για παράδειγμα, προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι στη χώρα μας, οι μεν »διεθνιστές» όχι μόνο διεκδικούν τη θεωρητική τους συνέπεια (με τα συνθήματα, όπως είδαμε, της μαρξιστικής παράδοσης), αλλά έχουν και την ανέλπιστη τύχη(!) να ζουν σε μια χώρα που – κατά τη γνώμη τους – είναι … ιμπεριαλιστική, και επομένως ο διεθνισμός τους είναι όχι μόνο συνεπής, αλλά και επιβαλλόμενος. Από κοντά βεβαίως και οι »εθνικοί» δεν περιορίζονται να ταυτίζουν σε κάθε περίπτωση »εθνικό» και »ταξικό», αλλά δικαιολογούν τις ελληνικές θέσεις τους βαφτίζοντας το ελληνικό κράτος προτεκτοράτο των Μεγάλων Δυνάμεων. Θα είχε ασφαλώς ενδιαφέρον, όχι μόνο θεωρητικό, να γνωρίζαμε τη στάση των μεν »διεθνιστών» στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν ήταν ιμπεριαλιστική χώρα, αλλά απειλούμενη, των δε »εθνικών» στην περίπτωση που το προτεκτοράτο γινόταν η »αιχμή του δόρατος» των δυτικών επιδιώξεων και εκδήλωνε ιμπεριαλιστικές ορέξεις…


Εδώ, όπως είναι προφανές, δεν πρόκειται παρά για την προκρούστεια λογική της υπαγωγής της πραγματικότητας στις ανάγκες της θεωρίας. Αλλά έστω κι έτσι, αυτό που μένει είναι η έμμεση έστω αναγνώριση πως οι »αρχές» δεν αρκούν για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Αυτή η »λογική» της υπαγωγής της πραγματικότητας στη θεωρία είχε ως αποτέλεσμα την επιλεκτική πολιτική νομιμοποίηση διαφόρων εθνικών προβλημάτων της χώρας.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα, Αριστερά και Δεξιά πορεύτηκαν χέρι-χέρι… Έτσι, για τους μεν δεξιούς ιστορικά υπήρχε μόνο η »μικρή μας αδελφή» Βόρεια Ήπειρος, ενώ την ίδια ώρα ξεπουλούσαν ξεδιάντοπα την Κύπρο, γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να είναι ταυτοχρόνως και αντικομμουνιστές και πιστοί στο δυτικό Κύριο τους. Από την άλλη (αλλά βεβαίως χωρίς να συμψηφίζονται οι ευθύνες…) για τους Δημοκρατικούς και Αριστερούς υπήρχε μόνο η Κύπρος (υπάρχει ακόμη;), ενώ ποτέ κανείς δεν τους έθεσε το ζήτημα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας της Βορείας Ηπείρου, γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να είναι ταυτοχρόνως και αντιιμπεριαλιστές και να μην ενισχύουν τον εγχώριο αντικομμουνισμό.

Να σημειώσουμε εδώ πως ο αντικομμουνισμός στη χώρα δεν ασκήθηκε παρά ελάχιστα από »κοινωνική» ή »πολιτικη» σκοπιά (υπεράσπιση »ελευθεριών», ατομικής ιδιοκτησίας κλπ.). Αντίθετα, κύριο όπλο του υπήρξε η λεγόμενη »εθνικοφροσύνη» (ασφαλώς εθνικοφροσύνη στα λόγια, νεοραγιαδισμός στην πράξη, όπως έδειξε η Ιστορία …).