Η Σημειολογία της Παγκοσμιοποίησης

Του Ηλία Μιχαλαρέα *

Στη διαδικασία της «παγκοσμιοποίησης» υπάρχει ένα παράδοξο που πρέπει να μας κάνει καχύποπτους. Η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για δικαιώματα ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, τα οποία μάλιστα προσπαθεί να προστατέψει με συγκεκριμένες «πολιτικές παρεμβάσεις» που, μεταξύ άλλων, πριμοδοτούν τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη «πολιτισμική αλλαγή».


Πρόκειται για αντίφαση εν τοις όροις. Από την βασική αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας προκύπτει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος, όπως έλεγε ο Μαρξ, έχει την ατυχία να είναι εμπόρευμα με ανάγκες. Το μόνο δικαίωμα λοιπόν που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός στον άνθρωπο, είναι το δικαίωμα να πουλάει ανελεύθερα την εργατική του δύναμη.


Από την απαρχή του καπιταλισμού μέχρι και σήμερα, δισεκατομμύρια άνθρωποι, γυναίκες, παιδιά, άνδρες, ανεξάρτητα από θρησκεία και χρώμα έζησαν, ζουν, πέθαναν και πεθαίνουν σε άθλιες συνθήκες για να διασφαλισθούν τα κέρδη του.


Πείνα, δίψα, φτώχεια, αρρώστιες, πόλεμοι, εκμετάλλευση, είναι το παρόν και το μέλλον για τα 2/3 του πλανήτη.


Ταξικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, ανεργία, σχολική διαρροή, ναρκωτικά, πορνεία, βία, έγκλημα, κοινωνικός αποκλεισμός, εκμαυλισμός συνειδήσεων, εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και της υγείας, αλλοτρίωση κλπ, είναι η καθημερινότητα από την οποία λείπει κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.


Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 20.000 άμαχοι και παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στη Γάζα με την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλοσαξόνων και της ΕΕ.


Συνεπώς, ποιοι μιλάνε για δικαιώματα και για ποια δικαιώματα μιλάνε, όταν το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή εξαρτάται από συσχετισμούς οικονομικών συμφερόντων;


Είναι δυνατόν να μιλάει ο καπιταλισμός για το δικαίωμα του σκλάβου να τον αποκαλεί κάποιος μαύρο αντί για νέγρο, όταν παραμένει ένας σύγχρονος σκλάβος στα γκέτο χωρίς τοίχους; Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιώντας την επιστήμη για να ασκήσει εξουσία, ανακάλυψε το 1851 την «νόσο Δραπετομανία» για να εξηγήσει την τάση των μαύρων σκλάβων να δραπετεύουν προς την ελευθερία και για να εφαρμόσει στην συνέχεια τις κατάλληλες θεραπείες…;


Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που μέσα από τον φασισμό και τον ναζισμό εξόντωσε εκατομμύρια, ομοφυλόφιλους, εβραίους, Σλάβους, κομμουνιστές, θεωρώντας τους υπανθρώπους;


Πρέπει να είμαστε εκ προοιμίου καχύποπτοι όταν η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα ή όταν συζητάει για το «τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ενός άλλου» ή όταν υποστηρίζει πως αυτή η μετάβαση, επιβάλλεται από την ταχύτατη τεχνολογική εξέλιξη.

Η επέλαση της παράνοιας.... Και ο ολοκληρωτισμός δεν χτυπά πλέον την πόρτα, διαβαίνει το κατώφλι... Στο όνομα των "δικαιωμάτων"

Μερικοί είχαν πιστέψει ότι η πολιτική παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας περιορίζονταν στον Τραμπ και τους πολλούς οπαδούς του. Δυστυχώς, θα εκπλαγούν, όζει από τη σήψη η μητρόπολη του καπιταλισμού.

Διαβάστε την δημοσίευση του Κων/νου Παπαδόπουλου από το SLpress

Η νέα κανονικότητα του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού

Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος

15 Ιανουαρίου 2021

2988

Όταν τα παγκοσμιοποιητικά μίντια και οι εκλεκτοί των αγορών πολιτικοί χρησιμοποιούν την λέξη "κανονικότητα" και μας προειδοποιούν ότι (δήθεν) δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά, απλά αναφέρονται στην λέξη "τάξη", εννοώντας πως δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην Παλιά Τάξη. Η Παλιά Τάξη σήμαινε δύο ομάδες προστατευομένων δομών και συλλογικοτήτων στον δυτικό πολιτισμό: έθνος-κράτος, θρησκεία, οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία και δημοκρατία, ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα, τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που επέτρεπε την άνθηση της μεσαίας τάξης.

Αυτά με τη νέα "κανονικότητα", η αλλιώς Νέα Τάξη, τελειώνουν. Ενώ κανονικά θα έπρεπε τώρα η παραδοσιακή δεξιά αλλά και η αριστερά να είναι εναντίον της Νέας Τάξης, γιατί χτυπάει και τις συντηρητικές και τις προοδευτικές πλευρές αυτού που γνωρίζαμε σαν δυτικό πολιτισμό, καμία δεν προβάλλει αντιστάσεις. Γιατί αφενός έχουμε αυτή τη στιγμή μια ψευτοδεξιά και μια ψευτοαριστερά στον πλανήτη, με αχυράνθρωπους σαν πολιτικούς ηγέτες που από καιρό έχουν ξεπουληθεί ή έχουν συμβιβαστεί κατόπιν εκβιασμών και εξαρχής χρωστάνε την πολιτική τους ανάδειξη σε κυκλώματα ξένων συμφερόντων, σαν πολιτικοί "θερμοκηπίου" και "δοκιμαστικού σωλήνα"!

Όπου υπάρχουν ηγέτες που αντιστέκονται και θέλουν ανεξάρτητο κράτος από τους νεοταξίτες, δείτε ότι σέρνονται σε ατιμωτικό τέλος. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, είτε μιλάμε για τον Τραμπ, είτε για τον Καντάφι, είτε για τον Σαντάμ, είτε για τον Μιλόσεβιτς, είτε για τον Άσαντ, που τον γλύτωσε ο Πούτιν αλλιώς θα τον κατακρεουργούσαν ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία θα οδηγούνταν σε φυλάκιση και ατίμωση αν επικρατούσε η πορτοκαλί επανάσταση που δρομολόγησε το παγκοσμιοποιητικό μπλοκ εναντίον του, αλλά για μια ακόμη φορά όπως και με τον Άσαντ, επενέβη ο Πούτιν και τον έσωσε. Δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ηγέτες είναι πάντοτε "καλά παιδιά".

Το μεγάλο όμως έγκλημα που τους χρεώθηκε από το κλαμπ της παγκοσμιοποίησης, των περίφημων αγορών, ήταν ότι ήθελαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους. Έτσι έκπληκτοι βλέπουμε τον Τόνι Μπλερ, για παράδειγμα, να παραδέχεται με περίσσιο θράσος πως η κατηγορία για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ από τη Δύση, ήταν ένα πρόσχημα για να ξεκινήσει η ανατροπή του. Και μετά από μια τέτοια δήλωση δεν κινητοποιείται το Δικαστήριο της Χάγης να καλέσει τους Μπλερ και Μπους να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου! Παρεμπιπτόντως, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας, που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση τότε στο Ιράκ.

Μπαμπινιώτης για τα click away και την...ιική μετάδοση ξένων λέξεων

Σύνταξη SLpress.gr

26 Νοεμβρίου 2020

647

O καθηγητής Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει σε νέα ανάρτησή του πως “όσοι κατάπιαν το take away, τώρα καπάκι θα καταπιούν και το click away! Τους take και τους σήκωσε το take away, τώρα τους click και τους πάτησε το click away! Και ποιος ξέρει τι τους περιμένει λίγο πιο away. Πλακώνει και η μαυρίλα τής Black Friday! Καλά να πάθουν….”.

«Εμείς (οι ταπεινοί τής γλώσσας μας) θα λέμε παραγγελία για το σπίτι το take away και παραγγελία για έξω το click away. Και θα καταλαβαινόμαστε… Επίσης, —το ξεκαθαρίζω— προσωπικά, έχοντας έντονη την αίσθηση τού χιούμορ και την τάση αυτοσαρκασμού, δεν με θίγουν κάποια άκακα γλωσσικά πειράγματα. Και προσοχή! Δεν είμαι υπέρ τού «καμία ξένη λέξη στην γλώσσα μας»∙ είμαι εναντίον τού «κατακλυσμού τής γλώσσας μας από ξένες λέξεις». Δεν διαφέρουν αυτά;» γράφει ο καθηγητής.

Τα click away και η ..ιική μετάδοση

Εν αναμονή και για τα rapid test (τεστ ταχείας ανίχνευσης), και τα clusters (συρροές, εστίες μετάδοσης) και το remdesivir αντί της ρεμδεσιβιρης και για το (PLF, Passenger Locator Form) αντί του Έντυπου Εντοπισμού Επιβατών.

Οι λέξεις αντιστέκονται – της Έμμας Τσιβρά

Οι λέξεις ζήτησαν το λόγο να ξανασυστηθούν
στο μεγάλο χορό των νοημάτων.

Μα περιέπεσαν σε δίνη και περισυλλογή
γιατί τον τελευταίο καιρό
περίεργη σύγχυση επικρατεί
στο ζωτικό τους χώρο
ως σχέδιο δράσης για αποπροσανατολισμό.

Ξεφύτρωσαν καινούργιες λέξεις απ’το πουθενά
να διαφεντέψουνε το μέλλον των ανθρώπων
να ρίξουν μαύρο στη φωτεινή του πλευρά.

Οι λέξεις θύμωσαν από την τόση ανακρίβεια.
Θέλουν πίσω το ηλεκτρικό τους φορτίο .
Δίχως αυτό μένουν άδειες.
Στίγματα μαύρα σε βιβλίο κλειστό.

Τώρα οι λέξεις σε πολεμική διάταξη
συντάσσουν το Νέο Λόγο.
Τέλος για να δοθεί στη φλυαρία
και στο φρικτό τους το διασυρμό.

Ο χρόνος είναι με το μέρος τους.
Αντέχουν το βάρος του.
Αρκεί μονάχα να κινούνται.
Πότε σαν ψίθυρος πότε σαν κραυγή
και πότε σα θρήνος.
Πότε σαν όρκος και πότε σαν ύμνος δοξαστικός

για την ελευθερία της έκφρασης.

[Από το ομότιτλο βιβλίο της ποιήτριας (2018). Ζωγραφική: Deepak Shinde. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]

Γλώσσα και εθνική ταυτότητα

Της Ιωάννας Τσιβάκου!!! 

Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα σημείωμα για τη γλώσσα. Ίσως οι σκέψεις που εξέθεσα νά ΄ναι χρήσιμες για ορισμένους νέους σε ηλικία φίλους. Γι’ αυτό και τις αναρτώ.

Ξεκινώ από τη διάχυτη πλέον αντίληψη πως η γλώσσα μας, όπως και ο πολιτισμός μας εξ άλλου, έχει λάβει την κατιούσα. Παρά την αισιοδοξία ορισμένων πως η γλώσσα διαθέτει ακόμη μεγάλες αντοχές, ο προσεκτικός παρατηρητής διαπιστώνει πως ο δημόσιος λόγος (όπως τουλάχιστον εκφέρεται από τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα μεταδόσεως των πληροφοριών) έχει φτωχύνει σημαντικά, όχι μόνο στο νόημα αλλά και στο λεξιλόγιο. Ίσως η γλώσσα της ποίησης και της καλής πεζογραφίας να αντιστέκονται, όμως το μικρό μέγεθος του αναγνωστικού τους κοινού αποτελεί αψευδή μαρτυρία της περιορισμένης τους εμβέλειας. Δεν είναι η δική τους γλώσσα που διαμορφώνει το κοινό γλωσσικό αίσθημα, αλλά η γλώσσα των ΜΜΕ και του Διαδικτύου. 

Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν η παρατηρούμενη στα καθ’ ημάς έκπτωση του νοήματος να μην συνοδευόταν και από έκπτωση της γλώσσας, δεδομένης της αλληλεξαρτήσεως γλώσσας και νόησης -όπως τουλάχιστον έχουν καταδείξει έγκυροι γλωσσολόγοι και ψυχολόγοι; 

Πολιτισμικός Ιμπεριαλισμός: Γλωσσική διαστροφή και συσκότιση της Αυτοκρατορικής επέκτασης

Του James Petras*

Ιανουάριος 19, 2019

(Επεξηγηματική σημείωση του μεταφραστή: Στο κείμενο που ακολουθεί οι αγγλικοί όροι nationalism και nationalist αποδίδονται στα ελληνικά άλλοτε ως εθνισμός και εθνιστής και άλλοτε ως εθνικισμός και εθνικιστής. Ως εθνισμός ορίζεται η άποψη που ενθαρρύνει την έκφραση και την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης και παράλληλα αναγνωρίζει και σέβεται τις εθνικές διαφορές. Πρόκειται δηλαδή για την απόλυτη αλλά  χωρίς παρωπίδες, πίστη και αφοσίωση κάποιου στα ιδεώδη του έθνους στο οποίο ανήκει, χωρίς καμία διάθεση περιφρόνησης ή υποτίμησης των ιδεωδών άλλου έθνους. Πάνω σε τούτη την, με θετικό πρόσημο, έννοια του εθνισμού εδράζεται και η έννοια του διεθνισμού. Αντίθετα, ως εθνικισμός ορίζεται η απόλυτη και με πάθος, έως την τύφλωση, προσήλωση των ατόμων στο έθνος τους, η οποία φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς άλλα έθνη, για να καταλήξει στην αντιδραστική έννοια και πρακτική του σωβινισμού.)

---

Στο σύγχρονο κόσμο, οι δυτικοί  προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού, ειδικά οι δημοσιογράφοι και οι αρχισυντάκτες των ΜΜΕ, καταφεύγουν στην παραχάραξη των καθημερινών εννοιών και τη διαστρέβλωση της γλώσσας της πολιτικής. Η χρήση και η κακοποίηση του πολιτικού λόγου χρησιμοποιείται προκειμένου να μπουν στο στόχαστρο της κριτικής τα ίδια τα θύματα και να δικαιολογηθούν οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Οι συνέπειες είναι πολλαπλές, αναφορικά τόσο με την προσπάθεια νομιμοποίησης των εγκλημάτων πολέμου και της οικονομικής λεηλασίας όσο και με την εξουδετέρωση  της όποιας εσωτερικής αντίστασης.

Θα προσπαθήσουμε εν πρώτοις να εξετάσουμε την ορολογία-κλειδί η οποία προάγει τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Θα περιγράψουμε, έπειτα, τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του γλωσσικού ιμπεριαλισμού και θα ολοκληρώσουμε με τη διερεύνηση των πολιτικών/πολιτισμικών εναλλακτικών λύσεων.

Η πλέον κακοποιημένη και συσκοτισμένη έννοια στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό λεξιλόγιο είναι η έννοια «λαϊκισμός». Με την αρχική του σημασία ο όρος «λαϊκισμός» αναφερόταν σε μαζικά κινήματα εργατών που ήσαν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Τα λαϊκά κινήματα στρέφονταν ενάντια στους ολιγάρχες τραπεζίτες και στους μεγιστάνες των ΜΜΕ.

Λέξεις και πολιτική εξουσία

Ηλίας Γιαννακόπουλος

18 Σεπτεμβρίου 2018

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintShares25

Η πολιτική ζωή των ημερών μας ανέδειξε το ρόλο των λέξεων, όχι μόνο ως μέσου επικοινωνίας, αλλά και ως μέσο άσκησης της εξουσίας, σε όλες τις αποχρώσεις της (πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική). Κι αυτό γιατί με τη βοήθεια των λέξεων ο άνθρωπος άλλοτε ωραιοποιεί την πραγματικότητα και άλλοτε με άλλες λέξεις –σημασιολογικά συγγενείς– σκιάζει την ίδια την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα αυτή να μη γίνεται αντιληπτή από τους πολίτες.

Βέβαια οι λέξεις εφευρέθηκαν και υπάρχουν για να αποτυπώνουν και να περιγράφουν με νοηματική καθαρότητα όλες τις πτυχές (το βάθος και το πλάτος) της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ωστόσο, αυτός ο κανόνας παραβιάζεται και οι λέξεις παραποιούν και διαστρεβλώνουν την ουσία της πραγματικότητας.

Αυτή η λειτουργία των λέξεων δεν αναιρεί μόνο τα βασικά αξιώματα της γλωσσολογίας, αλλά συνοδεύεται κι από αρνητικά φαινόμενα τόσο στο επίπεδο της σκέψης όσο και στο επίπεδο της επικοινωνίας και της ηθικής-αξιών. Οι βασικές θέσεις που διατυπώθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες σχετικά με τη σχέση γλώσσας–σκέψης και πραγματικότητας «Το γαρ αυτό νοείν εστίν και είναι» και «Χρη το λέγειν τε νοείν τ’ εόν έμμεναι», (Αυτό για το οποίο μπορεί κανείς να μιλάει και να σκέφτεται πρέπει να υπάρχει) τείνουν να ανατραπούν στις μέρες μας. Εις βάρος βέβαια της αλήθειας και της δυνατότητας των πολιτών να ερμηνεύουν ορθολογικά την πραγματικότητα.

Όταν, λοιπόν, οι λέξεις αδυνατούν(;) να αποδώσουν με πιστότητα την ουσία της πραγματικότητας, τότε η ευθύνη δεν βαραίνει ούτε τις λέξεις ούτε την πραγματικότητα. Αν συνέβαινε αυτό μπορούμε εύκολα να βρούμε άλλες λέξεις, όχι όμως και να αλλάξουμε την πραγματικότητα, γιατί αυτή υφίσταται αφ’ εαυτής ανεξάρτητα από τις λέξεις, το χρήστη και τον τρόπο χρήσης. Άρα η ευθύνη ανιχνεύεται στο χρήστη που συνειδητά «αλλάζοντας τη σημασία των λέξεων» προσπαθεί να αιτιολογήσει πράξεις και συμπεριφορές μη συμβατές με την αλήθεια και την πολιτική ηθική.

Απόρροια της καταχρηστικής χρήσης της σημασίας των λέξεων είναι η προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση και η ιδεολογική χειραγώγηση των μαζών. Κι αυτό γιατί οι λέξεις λειτουργούν ως ισχυρό ναρκωτικό στη συνείδηση του ατόμου. «Οι λέξεις είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος» (Κίπλινγκ).

Όργανο προπαγάνδας

Επιστολή 238 δημοσιογράφων στον ΟΑΣΕ για το γλωσσάρι

Επιστολή – διάβημα διαμαρτυρίας προς τον ΟΑΣΕ, την Ευρωπαϊκή και τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων και το Γραφείο Ελευθερίας του ΟΗΕ, για το γλωσσάρι, την οποία συνυπογράφουν 238 δημοσιογράφοι, εστάλη την Παρασκευή (31/8).

Ανάμεσα στους υπογράφοντες είναι ο επίτιμος πρόεδρος και πρώην πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Κύπρου Ανδρέας Καννάουρος και ο πρώην πρόεδρος Αντώνης Μακρίδης.

Η επιστολή θα αποσταλεί στη συνέχεια σε διεθνείς ενώσεις δημοσιογράφων και διεθνή πρακτορεία και μέσα ενημέρωσης.

Αυτούσια η επιστολή:

Ως δημοσιογράφοι της Κύπρου, εκφράζουμε έντονη αποδοκιμασία για τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκε το όνομά μας από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και το διοικητικό συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών Κύπρου στη διαδικασία δημιουργίας ενός γλωσσικού εργαλείου που υποσκάπτει την ελευθερία του Τύπου και συνεργεί στην παραχάραξη ιστορικών γεγονότων στην Κύπρο. Το «Γλωσσάρι για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους» δημοσιογράφους που φέρει την υπογραφή του ΟΑΣΕ είναι ένα σοβαρό κι επικίνδυνο ατόπημα για τους ακόλουθους λόγους:

1.            Η δημιουργία μιας λίστας με επιλεγμένες λέξεις για τους δημοσιογράφους συνιστά πλήγμα για την ελευθερία του λόγου, μιας και επιδιώκει να δώσει εκφραστική κατεύθυνση στους λειτουργούς του Τύπου, κατά παράβαση όλων των διεθνών κανόνων δεοντολογίας και ελευθεροτυπίας.

2.            Η δημιουργία ενός τέτοιου εγγράφου συνιστά παραβίαση των όρων εντολής του ΟΑΣΕ, ο οποίος δεν νομιμοποιείται να προβαίνει σε ενέργειες που οδηγούν σε χειραγώγηση του δημοσιογραφικού λόγου, αλλά, αντιθέτως, τα καθήκοντά του σχετίζονται με την προάσπιση της ελευθερίας του Τύπου. Από θέση αρχής ο ΟΑΣΕ δεν θα έπρεπε να εμπλακεί σε μια διαδικασία που προωθεί τη λογοκρισία, κλονίζοντας διεθνώς το κύρος και την αξιοπιστία του.

3.            Το Γλωσσάρι, πέρα από άστοχο ως ιδέα, δημιουργήθηκε με εντελώς αντιεπιστημονικό, μη έγκυρο, αλλά και μεροληπτικό τρόπο. Απηχεί τις προσωπικές απόψεις τεσσάρων ανθρώπων, από τους οποίους μόνο μία είναι δημοσιογράφος. Η σφραγίδα του ΟΑΣΕ τού έδωσε εντελώς αυθαίρετα κύρος και αξιοπιστία, η οποία δεν προέκυψε σε καμία περίπτωση μέσα από τις διαδικασίες συγγραφής του.

Ο κυρίαρχος λόγος χρειάζεται αποκρυπτογράφηση

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Στο αριστούργημα του Λιούις Κάρολ, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», υπάρχει μια αντιφωνία ανάμεσα στον Χάμπτι Ντάμπτι και την Αλίκη γύρω από το θέμα των ορισμών. 

Λέει ο Χάμπτι Ντάμπτι: «Οταν χρησιμοποιώ μια λέξη, σημαίνει ό,τι σημαίνει αυτό που θέλω εγώ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο». 

Και η Αλίκη διερωτάται: «Μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί;» 

Και παίρνει μια αποστομωτική απάντηση: «Το ερώτημα είναι ποιος είναι το αφεντικό. Αυτό τα λέει όλα». Και εδώ ο Κάρολ έχει απόλυτο δίκιο. 

Οποιος έχει την εξουσία, μπορεί να δώσει τον ορισμό που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του και να ποινικοποιήσει κάθε άλλον ορισμό (ορθοδοξία - αιρέσεις, κομμουνισμός - αναρχοαριστεριστές, λευκοί - έγχρωμοι, γηγενείς - μετανάστες κ.λπ.). Στη γλωσσολογία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κατά τον μεγάλο γλωσσολόγο, Μπενβενίστε, η γλώσσα αναπαράγει την πραγματικότητα. 

Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό με την κυριολεξία του όρου. Η πραγματικότητα δημιουργείται εκ νέου με τη μεσολάβηση της γλώσσας. 

Η γλώσσα αναπαράγει τον κόσμο, αλλά θέτοντάς τον κάτω από τη δική της οργάνωση. Είναι ο λόγος, έτσι όπως τον είδαν και τον κατανόησαν οι αρχαίοι Ελληνες. Λόγος και λογική μαζί. 

Η πραγματική εξουσία που κυβερνάει σήμερα τον πλανήτη και που μπορεί να επιβάλει τον λόγο της σαν μοναδική αλήθεια, είναι το κεφάλαιο. Αυτό είναι καταρχήν σωστό, αλλά δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν σταθούμε μονάχα σε αυτό, μπορεί να αποκτήσει μεταφυσική υπόσταση, μέσα από την αφαίρεσή του και τη γενικότητά του και να γίνει μια διαπίστωση τελείως άχρηστη. 

Ισως να αρχίσουμε από τη γλώσσα

 Της ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12/8

Ο​​​​ Μητσοτάκης λέει παπαριές». «Αντιλαμβάνομαι απόλυτα πως έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων, αλλά στις 21 Αυγούστου η χώρα βγαίνει από οκτώ έτη μνημόνια...». «It’s a crime of the past». «Ο τελικός αριθμός των νεκρών θολώνει την εικόνα». «Οσοι έχουμε θέση ευθύνης μπορεί να αισθανόμαστε αδικημένοι, με την έννοια αυτού που λέγεται στην καθομιλουμένη “μου έτυχε η στραβή στη βάρδιά μου”...».

Θρασύτητα ιδιαζόντως απεχθής, μπρος σε έναν τόσο υψηλό βαθμό πόνου και δυστυχίας. Η ανάγκη παραμονής στην εξουσία αποχαλινώνει τη γλώσσα, επειδή τα μέσα που χρησιμοποιεί για τη συντήρηση της επιρροής της είναι η ιδιοτέλεια και ο κυνισμός.

«Μπορείτε να ανοίξετε το μυαλό σας και να αφήσετε τις ετοιματζίδικες φράσεις να μπουν μέσα. Αυτές θα στήσουν τις προτάσεις σας –θα σκεφτούν ακόμη και τις σκέψεις σας ώς έναν βαθμό– και εν ανάγκη θα επιτελέσουν τη σημαντική υπηρεσία να συγκαλύψουν εν μέρει το νόημά σας ακόμη κι από σας τους ίδιους», έγραφε ο Οργουελ το 1946 (Politics and the English Language) απευθυνόμενος στους πολιτικούς. Η γλώσσα, έγραφε, «γίνεται άσχημη και ανακριβής διότι οι σκέψεις μας είναι ανόητες, αλλά η αφροντισιά της γλώσσας μας διευκολύνει τις ανόητες σκέψεις μας».

Ο πολιτικός λόγος υποστηρίζει τα ανυποστήρικτα. Επιστρατεύοντας την αοριστολογία και τους εξωραϊσμούς, αλλοιώνει τις έννοιες, εκπορνεύει τις ιδέες, βαφτίζει τα λάθη «επιτυχίες», τις παραλείψεις «ηρωικές προσπάθειες», την απώλεια «σωτηρία» («είχαμε ορισμένους νεκρούς αλλά σώσαμε και πάρα πολλούς»). Εβδομήντα χρόνια πριν, «ανυπεράσπιστα χωριά βομβαρδίζονται από αέρος, οι κάτοικοί τους διώχνονται στην ύπαιθρο, τα ζωντανά σκοτώνονται με πολυβολισμούς, οι καλύβες πυρπολούνται με εμπρηστικές σφαίρες: αυτό ονομάζεται ειρήνευση. Εκατομμύρια χωρικοί διώχνονται από τα κτήματά τους και στέλνονται στους δρόμους μόνο με όσα μπορούν να κουβαλήσουν: αυτό ονομάζεται μετακίνηση πληθυσμών ή επανόρθωση των συνόρων», σημείωνε ο Οργουελ.

ΝΕΚΡΗ ΓΛΩΣΣΑ

Ζαν-Κλωντ Μισεά & Τζορτζ Όργουελ – Προσχέδιο μιας βοηθητικής γλώσσας

• ResPublica, διαδικτυακό περιοδικό

George Orwell – Mark Hix

Επιμέλεια: Μιχάλης Θεοδοσιάδης και Γιώργος Κουτσαντώνης

Ακολουθεί απόσπασμα -και σχολιασμός στο τέλος του αποσπάσματος- από το βιβλίο του Ζαν-Κλωντ Μισεά, Τζορτζ Όργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός – Σχετικά με το 1984, μτφρ.: Νίκος Ν. Μάλλιαρης, εκδ. Μάγμα, Αθήνα 2018.

−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−  ¤ −−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−−

Όπως είδαμε, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ένα από τα πιο διαυγή κείμενα σχετικά με τον ολοκληρωτισμό είναι ένα μυθιστόρημα. Αντίστοιχα, η κεντρική θέση που λαμβάνει μέσα στο 1984 η κατασκευή της Νέας Ομιλίας [Newspeak] απλώς αντανακλά τις παλιότερες αναλύσεις του Όργουελ σχετικά με τον ρόλο της γλώσσας εντός μιας κοινωνίας κυριαρχούμενης από την Ιδεολογία. Διότι, όπως φυσικά αντιλαμβάνεται κανείς, η Νέα Ομιλία συνιστά την πιο ακραία εκδοχή της «ξύλινης γλώσσας» των ιδεολόγων.

Είναι αλήθεια ότι προς αυτήν την κατεύθυνση συνέτειναν και ορισμένα ακόμα στοιχεία. Δεν μπορούμε, λόγου χάριν, να παραβλέψουμε ότι η ακριβής περιγραφή της Νέας Ομιλίας πηγάζει επίσης και από το ενδιαφέρον του Όργουελ για τις τεχνητές γλώσσες, το οποίο τον είχε οδηγήσει να μελετήσει την «Interglossa» [1]. Άλλωστε είναι σχεδόν βέβαιο πως ο Όργουελ εμπνεύστηκε τις βασικές του ιδέες σχετικά με την απλοποίηση της γραμματικής από την Εσπεράντο. Τα παραδείγματα που επαναλαμβάνει σε άρθρα σχετικά με τη γλώσσα (η αντιμεταθεσιμότητα των ουσιαστικών, των ρημάτων, των επιθέτων και των επιρρημάτων, ο ρόλος των προθημάτων και των επιθημάτων, η κανονικότητα των βασικών συντακτικών λειτουργιών κ.ο.κ.) τα δανείζεται απευθείας από τη γλώσσα που κατασκεύασε ο L. L. Zamenhof, μιας και πρέπει να γνώριζε τουλάχιστον το γενικό της περίγραμμα (βλ. π.χ. την αναφορά που κάνει στην Εσπεράντο στο άρθρο του “New Words”) [Α].

Ωστόσο, το ουσιώδες εν προκειμένω δεν είναι αυτές οι εξωτερικές επιρροές, αλλά το γεγονός πως για τον Όργουελ η λογική της Νέας Ομιλίας είναι ταυτόσημη μ’ εκείνη της σύγχρονης ιδεολογικής ρητορικής. Θα το διαπιστώσουμε αν διαβάσουμε τα δύο βασικά του άρθρα σχετικά με το ζήτημα της γλώσσας: το «Η αγγλική γλώσσα» (1944) [2] και το «Η πολιτική και η αγγλική γλώσσα» (1946). Η βασική θέση που υποστηρίζει ο Όργουελ στα δύο αυτά άρθρα προαναγγέλλει το «Παράρτημα» του 1984 σχετικά με τη Νέα Ομιλία. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η αγγλική γλώσσα διαθέτει ένα μοναδικό πλεονέκτημα: ‘Όπως συμβαίνει και με τις ασιατικές γλώσσες, η γραμματική της είναι η ελάχιστη δυνατή, πράγμα που καθιστά τ’ Αγγλικά μια από τις πιο απλές γλώσσες του κόσμου. Ωστόσο, υπάρχει κι η πίσω όψη τούτης της απλότητας: «Το μεγαλύτερο μειονέκτημα των Αγγλικών είναι η ευκολία με την οποία διαφθείρονται. Ακριβώς επειδή μπορεί κανείς να τα μιλήσει εύκολα, μπορεί και να τα μιλά όπως να ‘ναι»» [3]. Είναι ο λόγος για τον οποίον οι Άγγλοι δεν υπήρξαν ποτέ τους ένας λαός γραμματικών, με αποτέλεσμα να «αποδεικνύονται συχνά εντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν τι σημαίνουν το γένος, το πρόσωπο ή η πτώση». Επόμενο είναι, λοιπόν, μια γλώσσα, της οποίας η απλότητα την καθιστά τόσο ευάλωτη, να διευκολύνει, με τη σειρά της, σε εξαιρετικό βαθμό τη διάδοση των ποικίλων ιδιολέκτων που χρησιμοποιούν όσοι ελέγχουν τον δημόσιο λόγο. Υπό αυτήν την έννοια, «ο πιο Θανάσιμος εχθρός των καλών Αγγλικών είναι πιθανότατα τα λεγόμενα Standard English: η φριχτή διάλεκτος των κύριων άρθρων των εφημερίδων, της δημόσιας διοίκησης, των πολιτικών λόγων και των δελτίων ειδήσεων του ΒΒC» [4].

Η ΝΕΟ-ΓΛΩΣΣΑ...

ΠΗΓΗ: Χρηστος Κωνσταντης

Ο «γλωσσικός φασισμός» και η Αρία Γλώσσα Ή η γλωσσική ευγονική

Μιχάλης Σταυρή


Ο «γλωσσικός φασισμός» και η Αρία Γλώσσα
Ή η γλωσσική ευγονική

Δεν ξέρω με ποιου την πρωτοβουλία οργανώθηκε η συγκεκριμένη συζήτηση. Αντιλαμβάνομαι, όμως, ότι αν ο εμπειρογνώμων κύριος Χριστοφίδης είχε σε ελάχιστο βαθμό ευθιξία και αν ήταν όντως συνεπής στις αρχές που διακηρύσσει για ισότητα και ελευθερία, για δημοκρατία και ειρήνη, όχι μόνο δεν θα λάμβανε μέρος αλλά θα έβαζε τις φωνές στους ιθύνοντες:

«Ποιοι είσαστε εσείς οι γνωστικοί που ταμπελώνετε τόσο εύκολα όσες χιλιάδες διαφώνησαν (έστω παραπλανημένοι) με τις μεθόδους μας; Ποιοι είσαστε εσείς οι θεόσταλτοι που τσουβαλιάσατε με τόση άνεση χιλιάδες συμπολίτες μου ως "εθνικιστές" επειδή αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά; Ποιοι είσαστε εσείς οι επαΐοντες που αφ' υψηλού και ανωνύμως στιγματίσατε 170τόσους σ υ ν α δ έ λ φ ο υ ς μου που επωνύμως εξέφρασαν τη διαφωνία τους στη βάση επιχειρημάτων; Ποιοι είσαστε εσείς οι σοφοί, οι της δημοκρατικής γλώσσας μετέχοντες, που θεωρείτε ότι όσοι δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες με 'σας λέξεις είναι ένοχοι "γλωσσικού φασισμού"; Ποιοι είσαστε εσείς οι υπεράνθρωποι, με τον λόγο θέσφατο και την αλήθεια γνώμη, που αντιμετωπίζετε τους διαφωνούντες με τόση απαξίωση και υψαυχενισμό; Εσείς με την "Αρία σας Γλώσσα", την πιο αληθινή από όλες τις γλώσσες, προϊόν γλωσσικής ευγονικής, αποτέλεσμα διύλισης των λέξεων για να φτιάξετε τις "υπερ-λέξεις" σας, να πάτε να πνιγείτε! Εγώ είμαι με τον λαό!».

Ο κύριος Χριστοφίδης δεν απάντησε κάτι τέτοιο. Ο κύριος Χριστοφίδης ευχαριστεί τους γνωστικούς και ασμένως αποδέχεται την πρόσκληση.

Γλωσσάριο ΟΑΣΕ για προσβολή λέξεων με σημασία

Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Όταν είδα τις «Λέξεις που έχουν σημασία», με τον ένστολο υπότιτλο «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο», ένιωσα να εξίσταμαι και ν’ απορώ –καθότι ποιητής– και δεν ήξερα από ποιαν άκρη (ποιον στίχο) του μυαλού να πιαστώ. Παράλληλα ο κύριος Αρλέμ Ντεζίρ, με την μακροσκελή προσωνυμία «Αντιπρόσωπος του Γραφείου της Ελευθερίας του Τύπου του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη», διήγειρε την  περιέργειά μου να πληροφορηθώ κάτι… λιγότερο γι’ αυτόν. Με τη βοήθεια του διαδικτύου έμαθα πως αξιώθηκε «να δει το φως του ήλιου» –καταπώς θα έλεγε ο Όμηρος σε σύγχρονη αρκαδοκυπριακή μετάφραση– δεκαπέντε μόλις χρόνια πριν από την τουρκικό Αττίλα ή έστω την «εισβολή», αν επιτρέπεται η λέξη.

Ο πατέρας του είναι μαρτινικανός και η μητέρα του αλσατιανή. Ουδείς ψόγος ως προς αυτό. Δικαίωμα του παιδιού να διαλέγει τους γονείς που θα τον γεννήσουν – άλλωστε ο ρόλος τους, όπως συμβαίνει και με το «Γλωσσάριο», είναι συμβουλευτικός. Το περίεργο στην περίπτωσή  του είναι ότι διετέλεσε Υπεύθυνος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του γαλλικού κράτους, καθώς και Πρώτος Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της χώρας του – λέξεις που έχουν σημασία, αλλά ιδού πώς κατατρίβονται οι έννοιες και πώς εκπίπτουν!

Αν τύχαινε να τον συναντήσω, θα του έκανα ταχύρρυθμο μάθημα ανθρωπογνωσίας και ιστοριογεωγραφίας, θα του μιλούσα για τον κύπριο χαρακτήρα της Αφροδίτης, και βέβαια για την Αχαιών Ακτή, την Σαλαμίνα, την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και για πλήθος άλλων καρτερικών ελληνικών  ονομάτων. Θα ξεκινούσαμε ίσως από τη γραμματική και τη σύνταξη της Δικαιοσύνης και  θα κυπροσυλλαβίζαμε τον πανάρχαιο κόσμο της Κύπρου, στο όνομα της Ελευθερίας της Ευρώπης. Γιατί εδώ ζυγίζεται και κρίνεται η παγκοσμιοποίηση της αρετής, η γνώση της αλήθειας, η ανδρεία της σκέψης. Ό,τι συγκροτεί δηλαδή και συντάσσει και ακεραιώνει την ανθρώπινη αξία, για την οποία κόπτεται προγραμματικά η Ευρώπη (στοχαστείτε πως οφείλει κι αυτή το όνομά της σε λέξη ελληνική, με σημασία). 

Φυσικά για όλα τούτα προϋποτίθεται κάποια φιλοσοφική διάσταση. Δεν αποκλείεται  ο κύριος Ντεζίρ, λόγω παιδείας, να τη διαθέτει, ωστόσο δεν γνωρίζω κατά πόσο την περιορίζει στο πεδίο μιας αφ’ υψηλού θεώρησης, χωρίς τον ενδιάθετο πόνο που προκύπτει από την αγωνία και τη βαθύτερη γνώση  των ανθρωπίνων. Θέλω να πω –κι εδώ πάλι οι λέξεις έχουν τη σημασία τους–  δεν  φαίνεται να νιώθει  βαθιά και να οδυνάται για τους καημούς και τα βάσανα του τόπου μας. Επομένως στερείται και του ευγενέστερου οργάνου για να τον καταλάβει.

Γλωσσάρι ΟΑΣΕ: Οι λέξεις κατοχή, εισβολή και πρόσφυγας είναι προσβλητικές!

ΚΥΠΡΟΣ: «Γλωσσάρι» για να χαλιναγωγεί τους δημοσιογράφους

Αποφάσισαν ότι λέξεις όπως κατοχή, εισβολή και πρόσφυγας είναι προσβλητικές

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Αν και το Κυπριακό παραμένει βαλτωμένο στις τουρκικές προεδρικές εκλογές και στις παραβιάσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας, εντούτοις οι προσπάθειες για «αναθεώρηση» της ιστορίας προς όφελος της κατοχικής Τουρκίας συνεχίζονται.

Σε άλλα επίπεδα πια, παρουσιάστηκε την Τρίτη, 10 Ιουλίου, στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας, ανάμεσα σε ελεύθερες περιοχές και κατεχόμενα, το «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο». Παρουσιαστής και ιθύνων νους ήταν ο Χαρλέμ Ντεζίρ, Εκπρόσωπος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) για την Ελευθερία των Μέσων.

Ο κ. Ντεζίρ, Γάλλος με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, παρουσίασε το «Γλωσσάριο», για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω, ως συμβουλευτικό. Ο κ. Ντεζίρ ευχαρίστησε τον καθοδηγητή της εκπόνησης του Γλωσσαρίου, Άινταν Ουάιτ, ο ο οποίος γεννήθηκε στο Ντέρι της Β. Ιρλανδίας και αυτοπροσδιορίζεται ως Βρετανός, καθώς και τους τέσσερις εν Κύπρω βοηθούς του έργου, τον δρα Μπεκίρ Αζκίν, καθηγητή σε παράνομο πανεπιστήμιο των κατεχομένων, την τουρκολόγο Μαρία Σιακαλλή, τον Χρίστο Χριστοφίδη, ο οποίος είναι Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Συντακτών Κύπρου και Ταμίας της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας και την Εσρά Αϊγκίν, Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο.

Στην εισαγωγή του, χωρίς να αναφερθεί σε λέξεις, εξήγησε ότι είναι υπό την «ευθύνη» του κάθε δημοσιογράφου να υιοθετήσει ή όχι το «Γλωσσάριο» που προέκυψε από το πρότζεκτ «Διάλογος Κύπρος», κατά το οποίο Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι εργάστηκαν σε τουρκοκυπριακά ΜΜΕ και Τουρκοκύπριοι σε ελληνοκυπριακά. Επέμεινε στον «συμβουλευτικό χαρακτήρα» του Γλωσσαρίου, ωστόσο αναφέρθηκε στην ανάγκη οι δημοσιογράφοι «να αναφέρουν επαγγελματικά την περίπλοκη κατάσταση στην Κύπρο για λογαριασμό όλων των κοινοτήτων».

Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ένα «Γλωσσάρι» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κατοχικού καθεστώτος και της Άγκυρας. Το «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο» δεν είναι ένα απλό εγχειρίδιο για όποιον επαγγελματία δεν θέλει να προσβάλλει τη μια ή την άλλη κοινότητα, αλλά μια προσπάθεια διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων, ένα, ας πούμε, νέο βιβλίο της ιστορίας της τουρκικής εισβολής και των τουρκικών ραδιουργιών στη μικρή Κύπρο. Και προς το παρόν, η κυπριακή κυβέρνηση δηλώνει άγνοια, ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) τηρούν μια ένοχη ομερτά, ενώ 170 δημοσιογράφοι έχουν ήδη απορρίψει με επιστολή τους το εν λόγω «Γλωσσάρι».

Το ζήτημα, επιπλέον, έχει ξεφύγει από τα στενά δημοσιογραφικά πλαίσια και είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό αναδεικνύεται από το ίδιο το περιεχόμενό του, το οποίο ετοιμάστηκε τεχνηέντως και με την αντίληψη που έχουν δύο Τουρκοκύπριοι και δυο Ελληνοκύπριοι για ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία.

Αλλάζουν την ιστορία της Κύπρου με λεξικό!

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

Μετά τα Σκόπια και την Αλβανία, νέα μαγειρέματα γίνονται, αυτή τη φορά στο Κυπριακό, με εμπλοκή διεθνών οργανισμών και ελληνικών παραγόντων, γνωστών για τη δράση τους και στο σχέδιο Ανάν. Τα μαγειρέματα έχουν αυτή τη φορά για πηγή έμπνευσης το 1984 του Όργουελ κατά γράμμα!

Πρόκειται για ένα λεξικό, που ετοιμάστηκε με πρωτοβουλία του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) και το οποίο αλλάζει 56 λέξεις και εκφράσεις, που μέχρι σήμερα αποτυπώνουν την πραγματικότητα στο νησί, για να περάσει υπόγεια στους Κύπριους μια άλλη πραγματικότητα, που εξυπηρετεί το νέο σχέδιο Ανάν 2 και τη διχοτόμηση.

Στην εκπόνηση του λεξικού εμπλέκεται άμεσα το «Γραφείο για την Ελευθερία του Τύπου» του ΟΑΣΕ, εκπρόσωπος του οποίου είναι ο κ Αρλεμ Ντεζίρ. Ο οποίος δήλωσε ότι το λεξικό «θα μπορέσει να ξεκινήσει μια καλύτερη συζήτηση για το Κυπριακό», αλλά, από την άλλη, «δεν θέλει να επιβάλει πολιτική ορθότητα»!

Το λεξικό ετοίμασαν Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι, που προτείνουν και συμφώνησαν να χρησιμοποιούνται οι νέες λέξεις και φράσεις στην καθημερινή ειδησεογραφία αντί για τις μέχρι τώρα χρησιμοποιούμενες.

Πρόκειται για καθαρή επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου των πολιτών με τη μέθοδο, που ο Όργουελ περιέγραφε στο βιβλίο του «1984». «Αν θέλεις να αλλάξεις τη συνείδηση των ανθρώπων δεν έχεις παρά να αλλάξεις το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούν».

Οι συμμετέχοντες στην παρέμβαση του ΟΑΣΕ δημοσιογράφοι έχουν αντικαταστήσει στο λεξικό τους τη λέξη Αττίλας με τη φράση τουρκικός στρατός!

Τη φράση κυπριακός λαός με τη φράση ελληνοκυπριακή κοινότητα!

Τη φράση Τούρκος εισβολέας με τη φράση τουρκική κυβέρνηση ή Τουρκία.

Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Ο Ίαν Γκίλμουρ (αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας) έφτασε στην Κύπρο τον Σεπτέμβριο του 1980 και έκανε τη δήλωση η οποία παρατίθεται εν είδει μότο κάτω από το γνωστό χωρίο του Θουκυδίδη. Το ποίημα, «γέννημα οργής και πεισματερής απελπισίας», όπως γράφει ο Χαραλαμπίδης, περιλαμβάνεται στη συλλογή ΜΕΘΙΣΤΟΡΙΑ (1995) και είναι εκτεταμένο. Παραθέτω ένα απόσπασμα:

Υπερπαραγωγή «πολιτικής» σε... κομματικούς βιότοπους

Συντάκτης: Θανάσης Βασιλείου

Έντυπη έκδοση Εφημερίδα Συντακτών

Μερικά συμπτώματα στοιχειώνουν τον ελληνικό τρόπο και, άρα, τη Γ' Ελληνική Δημοκρατία. Καθηλώνουν την κοινωνία. Αφήνουν έμμονα τραύματα που δεν επουλώνονται για όσο χρόνο δεν θεραπεύονται τα αίτια που τα προκαλούν.

Στο μεγάλο θέμα μας. Λόγου χάριν, τα ιερά των κομμάτων είναι θεσμικά προστατευμένες περιοχές –κάτι σαν βιότοποι.

Απ’ τις διακυμάνσεις στην εξέλιξή τους, παράλληλα με την εξέλιξη του ελληνικού κράτους από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα, θεωρητικά, οι επιλογές τους εμπίπτουν στις σφαίρες κοινωνικοπολιτικής βούλησης, θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, εντέλει, στην αποτελεσματική λειτουργία του πολιτεύματος.

Παρόλα αυτά, οι κομματικοί βιότοποι λειτουργούν μάλλον ως οιονεί κρατικοί και λιγότερο ως κοινωνικοί δρώντες∙ σαν νησιά προεμπειρικών βεβαιοτήτων, στα οποία κυριαρχεί η αυθεντία της κλειστής ομάδας συνομιλητών και όπου κατακρημνίζεται το αυτονόητο, ο Λόγος (reasoning), οι επιστήμες και το summum bonum (κοινό καλό).

Οι νεοαφικνούμενοι στα νησιά αυτά καλούνται να μεταμορφωθούν από επίδοξοι πληβείοι (aspiring plebeians) –που θα ήταν για όλη τους τη ζωή αν δεν έκαναν αυτό το ταξίδι– σε επίδοξους πολίτες (citizens).

Τα κόμματα, για τους πιο τυχερούς-κληρονόμους παλιότερων στελεχών ή εθνοπατέρων, λειτουργούν και ως χώροι εντατικής προπόνησης αυριανών στελεχών και ηγετών.

Λειτουργούν και σαν νησιά μέσα στα νησιά, σαν ομάδες μέσα στα κόμματα – μια πρακτική που είναι γνωστή ως ενδοκομματική αντιπολίτευση.

Διατηρούν αρχεία φακέλων για πράξεις και παραλείψεις πολιτικών αντιπάλων και στρατούς εκκαθάρισης. Κι όταν μιλάμε για κόμματα εξουσίας, λειτουργούν ταυτόχρονα ως δεξαμενές αποστατών ή και κυβερνητικών ανασχηματισμών.

Εκτός από τα λίγα παραπάνω, οι κομματικοί βιότοποι λειτουργούν και ως κατασκευαστές και τροφοδότες των ειδήσεων. Κι αν «ό,τι συμβαίνει τώρα» είναι τα τουίτς, το twitter ή το Μέσον καθορίζει την πολιτική ατζέντα.

Πιστεύουν ότι πρόκειται για μια παραγωγή πολιτικής ποιοτικά ανώτερης από τις κουβέντες του καφενείου.

ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… «Κάποιος Ντεριντά…»!

του Γιάννη Κων. Κρούσου

Κάποιος Ντεριντά ανακάλυψε κάπου τον όρο και τον εισήγαγε στη γλώσσα.

«Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη»(Από το wiki, για να μη πάμε στον πρωτότυπο λόγο).
Το wiki υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξηγεί και να εκλαϊκεύει, αυθεντικά. Αν δεν τα καταλάβατε όλα, δεν πειράζει.
Κατάλαβε η CIA το πόσο χρήσιμη είναι τούτη η μέθοδος διάλυσης των κατεστημένων αντιλήψεων κι αυτό αρκεί.
http://www.toperiodiko.gr/%CE%B7-cia-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%C…/…
Κι επειδή την έχουμε παρεξηγήσει, η CIA είναι το μακρύ χέρι των «αγορών», αλλά και αυθεντικός εκπρόσωπος του Δυτικού Πολιτισμού. Διδάσκει και διαδίδει τέχνη, ιδέες, φιλοσοφία κλπ. Ήταν ο μεγαλύτερος πολιτιστικός οργανισμός του κόσμου μετά τον Β. Πόλεμο. Σήμερα έχει πολλούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές(ΜΚΟ).

Ο Ζακ Ντεριντά

Μετά τον Ντεριντά τσίμπησαν κι άλλοι, που τους είπαν φιλόσοφους. Π.χ. ο Ρολάν Μπαρτ. Αυτός είπε το περίφημο ότι ένα κείμενο γράφεται από μόνο του. Δεν έχει συγγραφέα. (Αργότερα το μάζεψε).