Λύσσα κακιά

Του Μ. ΒΑΡΔΗ

Λύσσαξαν οι «φιλελεύθεροι δημοκράτες» των καναλιών και των «επίσημων» συστημικών, ακόμα και Μητροπολίτες της Γενικής Διεύθυνσης της Ελλαδικής Εκκλησίας βγήκαν- σε λίγο θα βγει και ο Μέγας του κεντρώου χώρου, Πατριάρχης, να μας πείσουν για το χριστεμπόριο της Νίκης. Σε σύμπνοια με τον Κασιδιάρη και τον Χίο, που τους κατηγορούν για φασίστες. Από πίσω και οι κολαούζοι, αριστερούληδες διανοούμενοι και θεολόγοι, οι οποίοι προτιμούν ΝΔ, παρά να δουν μπροστά τους τους εχθρούς τους «οργανωσιακούς». Τι να κάνουμε, όμως, ο κόσμος δεν ψηφίζει ούτε Ταρκόφσκι ούτε Γιανναρά. Επίσης, κάποιος κόσμος είναι οργισμένος από τις γονυκλισίες όλων αυτών στην κρατική εξουσία και στις κρατικές προσόδους. Ο συντηρητισμός της Νίκης είναι προτιμότερος από την ανοησία και τα συμφέροντα όλων αυτών που την κατηγορούν.

 Αν είναι και αυτό το κόμμα «διαπλεκόμενο», μένει ν’ αποδειχθεί- δεν θα μας κοροϊδεύουν όμως οι μέχρι τώρα βουτηγμένοι στη νεοελληνική παρακμή.

Όταν η θεολογία ακολουθεί «λαχανιασμένη»

από

 Μανώλης Γ. Βαρδής

 -

Με αφορμή την κρίση της επιδημίας γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας κάποιων «γνωστών» θεολογικών και εκκλησιαστικών κύκλων για μία νέα μορφή προσέγγισης της Εκκλησίας προς τον κόσμο. Η αιχμή του δόρατος ήταν η αλλαγή του τρόπου της Θείας Μετάληψης, προκειμένου και να γίνει σεβαστή η αρχαία παράδοση και να μη θιγεί η ευαισθησία των κοσμικών χριστιανών.

Αυτές οι κινήσεις κάτι δηλώνουν. Αίφνης πληροφορήθηκα ότι στα γαλλικά πλέον ως γλώσσα της Θείας Λειτουργίας στους (Ρωμαιο-)Καθολικούς, το μυστήριο της Μετάνοιας μετατρέπεται σε μυστήριο της «συμφιλίωσης», από την «τελευταία μετάληψη» περνάμε στο «ευχέλαιο των ασθενών», ενώ στο μυστήριο του γάμου έχει παύσει να αναγιγνώσκεται το εδάφιο της Επιστολής προς Εφεσίους που ζητά την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα (Roy, 2020: 78). Κατ’ αντιστοιχία με τις δικές μας «συμπάθειες» στον «Πράσινο Πατριάρχη» ή στους μορφωμένους αρχιερείς, οι (Ρωμαιο-) Καθολικοί αγαπούν τους «καλούς πάπες» (όπως ο Ιωάννης ΚΓ΄ ή ο Φραγκίσκος), και στηλιτεύουν τους αντιδραστικούς πάπες όταν αυτοί λησμονούν τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (όπως ο Ιωάννης- Παύλος Β΄ και ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄).

Τα επιχειρήματα είναι πολλά και, ω του θαύματος, ομοιάζουν στις δύο πλευρές του χριστιανικού κόσμου. Πολλοί και από τις δύο πλευρές ομνύουν στο όνομα του Ντίτριχ Μπονχέφερ (1906-1945) και της «θεολογίας του κοσμικού κόσμου». Πιστός, πλέον, σήμερα δεν μπορεί παρά να σημαίνει να υπάρχεις «για τους άλλους», όπου η ηθική υπερέχει κάθε θεολογίας της «αλήθειας» (Roy, 2020: 77). Ο Θεός μιλά «κοσμικά» και ο κόσμος επαναλαμβάνει. Ζούμε εποχές που η Εκκλησία τρέχει ασθμαίνουσα να προλάβει τον κόσμο, υιοθετώντας όλες του τις ευαισθησίες. Είναι χαρακτηριστικό το σκίτσο του Plantu στη Le Monde της δεκαετίας του 1980, το οποίο απεικονίζει μία παραδοσιακή οικογένεια μπροστά στην τηλεόραση: τη στιγμή που ανακοινώνεται μια παρέμβαση του πάπα, η μητέρα λέει στον σύζυγο «Τρέχα γρήγορα να βάλεις τα παιδιά για ύπνο, πάλι για σεξ θα μιλήσει» (Roy, 2020: 189).

H αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου

Μανώλης Γ. Βαρδής    

Ο μετανεωτερικός άνθρωπος εξακολουθεί να σκέφτεται με τους ουτοπικούς όρους του παρελθόντος, χωρίς βέβαια την σαφή αναφορά σε έναν μεταφυσικό Θεό ή στην μακρά πορεία της ανθρώπινης Ιστορίας. Θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς πως από ένα νομοσχέδιο για τα διεμφυλικά άτομα, μπορούμε να καταλήξουμε να συζητάμε, και πάλι, για τη μετανεωτερικότητα;

Και όμως, κάτι τέτοιο οφείλουμε να το δούμε. Δεν είναι τα πάντα μικροπολιτική, κυβερνητικοί ή πολιτικοί αντιπερισπασμοί. Ακόμα και στο βάσιμο επιχείρημα ότι ο εν τοις πράγμασι νεοφιλελευθερισμός της εποχής μας δεν αφορά μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά θέλει να κυριαρχεί και στο ανθρωπολογικό, κάτι φαίνεται να «λείπει». Οπωσδήποτε ο τεμαχισμός της κοινωνικής πραγματικότητας και η έμφαση στην ανάδειξη επιμέρους, εξατομικευμένων αιτημάτων, δεν δηλώνουν, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο, από μία διεργασία απόλυτης «ιδιωτικοποίησης» του δημόσιου πεδίου. Είναι αυτονόητο ότι πάντοτε υπήρχαν διεμφυλικά άτομα (αν θυμάμαι καλά, μία τέτοια περίπτωση ήταν και οι ευνούχοι της Βυζαντινής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), όπως και πάντοτε υπήρχαν ομοφυλόφιλοι, μάγισσες, αιρετικοί, διεστραμμένοι (η αναφορά δεν εξισώνει τα μέρη της πρότασης). Δεν ήταν όμως ποτέ αυτονόητο ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες κατηγορίες θα έπρεπε να ρυθμισθούν νομικά ή ιατρικά. Δεν συνιστούσαν lobbies διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Μ. Βαρδής: Ζωοφιλία, μία ασθένεια της εποχής μας

Μανώλης Γ. Βαρδής

Γιατί είναι η ζωοφιλία ασθένεια της εποχής μας; Καλά, μη σοκάρεστε! Μία βόλτα να κάνει κανείς τα πρωινά και τα απογεύματα στις γειτονιές της πόλης θα συναντήσει πιο πολλούς σκύλους παρά ανθρώπους. Και σκύλους όχι αδέσποτους, αλλά με τα αφεντικά τους. Και αφεντικά όχι τίποτα γριούλες ή "γεροντοκόρες", αλλά φοιτητές, φοιτήτριες, Under 40.

Εάν δε ακούσει τις σκυλο-κουβέντες των αφεντικών, πήζει από "αγάπη μου", "κοπέλα μου", "χρυσάφι μου", και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των "παιδιών- σκυλιών" τους. Σε μία κοινωνία σε κρίση και παρακμή το οξύμωρο του να αυγατίζουν τα διάφορα pet shops, δεν είναι καθόλου οξύμωρο. Και δείχνει αυτό το ταπεινό, καθημερινό γεγονός μία απάντηση για το πρόβλημά μας σήμερα, ως κοινωνία. Γιατί εκεί είναι η ασθένεια, και όχι στα συμπαθητικά τετράποδα. Μάλιστα, η ασθένεια έχει και επιθετική διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι και σε επίπεδο δημόσιου λόγου (αλλά πλέον και νομικό) οι προσβολές και οι κακομεταχειρίσεις των ζώων αποκτούν βαρύτητα και σημασία πολλές φορές μεγαλύτερη της αντίστοιχης των ανθρώπων.