Σωτήρης Κύρμπας
Οι μάσκες, τα… τσιπάκια και τα εμβόλια που κρύβουν την πραγματική οικονομική πανδημία
Όποιος θεωρούσε (ή ακόμη περισσότερο ακόμη θεωρεί) ότι αρκεί ένα εμβόλιο για να ξεμπερδέψουμε με τον κορωνοϊό, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις του. Γιατί όπως φαίνεται ακόμη κι’ αν εμφανιστεί στο προσεχές μέλλον ένα (ή περισσότερα) φάρμακα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, οι οικονομικές της συνέπειες θα πάρουν δεκαετίες (ναι δεκαετίες) για να επουλωθούν.
Ήδη η υποχώρηση όλων των οικονομιών της Δύσης το δεύτερο τρίμηνο του 2020 είναι τεράστια. Ενδεικτικά: ΗΠΑ -32,9%, Ισπανία -18,5%, Γαλλία -13,8%, Γερμανία -10,1% και -12,1% στην ζώνη του ευρώ. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι αντίστοιχη: Οι προβλέψεις δείχνουν το 2020 να κλείνει με ύφεση σχεδόν 10%, αλλά μάλλον είναι αισιόδοξες. Η κατάρρευση του τουρισμού, του βασικού -δυστυχώς- πυλώνα της Ελληνικής οικονομίας, προμηνύει δύσκολο χειμώνα.
Αντί λοιπόν, με αφορμή όλα τα παραπάνω, να συζητούμε για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και πώς θα μπορέσει να είναι ανθεκτικότερο σε τέτοιου είδους κρίσεις, να αναδείξουμε τα προβληματικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης (“παιδί” της οποίας είναι η πανδημία του κορωνοϊού), υποχρεούμαστε να αντιπαρατιθέμεθα με τον καθένα που μιλάει για παγκόσμιες συνομωσίες με στόχο τις ατομικές ελευθερίες, το τσιπάρισμα μέσω εμβολίων(!) ή την ορθόδοξη πίστη μας!
Ένα χαρακτηριστικό που αποσιωπάται, είναι ότι οι φανατικότεροι υποστηρικτές των παραπάνω, είναι άνθρωποι που είτε η κρίση δεν τους ακούμπησε καθόλου, είτε τους άγγιξε ελάχιστα. Οι περισσότεροι την περίοδο των μνημονίων ήταν φανατικοί ακόλουθοι των διαφόρων τυχάρπαστων αρλεκίνων του “αντιμνημονιακού” μπλοκ. Αυτούς τους ανθρώπους, προφανώς δεν τους αγγίζει η συζήτηση περί παραγωγικού μοντέλου, επανεκκίνησης της οικονομίας ή δημόσιας υγείας.
Είναι οι ίδιοι που στην κρίση του Έβρου τον Μάρτιο παρακαλούσαν την κατάρρευση των συνόρων για να επιβεβαιωθούν οι θεωρίες τους, ενώ απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας το μόνο τους επιχείρημα είναι ο… διάλογος με τον άρπαγα. Οι ίδιοι που σιχτίριζαν το lockdown γιατί θα καταστραφεί η οικονομία της χώρας και εκθείαζαν τη Σουηδία (με τους 5.800 θανάτους). Οι ίδιοι τώρα φωνάζουν που το άνοιγμα των συνόρων φέρνει αύξηση κρουσμάτων στη χώρα. Οι ίδιοι που δεν θέλουν τις μάσκες γιατί το μόνο που προκαλούν, λένε, είναι ψυχολογικά προβλήματα. Οι ίδιοι που αποθεώνουν τους Γερμανούς νέο-ναζί που διαδηλώνουν ενάντια στα μέτρα προφύλαξης, αμφισβητώντας παράλληλα την ύπαρξη του ιού.
Όσο η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τις μάσκες, τα τσιπάκια και τα εμβόλια, είναι δεδομένο ότι η δαιμονοποίηση και η συνομωσιολογία θα αλωνίζουν. Η συζήτηση οφείλει να πάει (ή καλύτερα να την πάμε) στις αντιφάσεις της που γεννούν κρίσεις σαν τη σημερινή:
- Στο μοντέλο ανάπτυξης που είναι ενάντια στη φύση και παρά φύσιν, με αποτέλεσμα τη γέννηση και μετάλλαξη θανατηφόρων ιών, την οικολογική καταστροφή ολόκληρων περιοχών του πλανήτη, τη μετανάστευση.
- Στη μονοκαλλιέργεια του μαζικού τουρισμού που αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον, αλλοτριώνει τους ανθρώπους, ενώ σε περιόδους κρίσης είναι ιδιαίτερα ευάλωτος.
- Στο παραγωγικό μοντέλο που οδηγεί στην καταστροφή τις μικρές επιχειρήσεις προς όφελος κολοσσών πολυεθνικών. Η ενδογενής παραγωγή με έμφαση στη συνεργατικότητα και την παράλληλη ανάπτυξη κουλτούρας προτίμησης και στήριξης των ελληνικών προϊόντων, μπορεί να αποτελέσει το ανάχωμα στην κοινωνική αποδιάρθρωση που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση.
- Την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της πρωτογενούς παραγωγής σε αντίθεση με τα μαζικά τυποποιημένα προϊόντα, εφαρμόζοντας οικονομίες κλίμακας μέσω συνεταιριστικών εγχειρημάτων.
Πολλές φορές έχει ακουστεί το τετριμμένο ότι “η κρίση είναι ευκαιρία”. Η προηγούμενη χάθηκε. Το πώς και γιατί δεν είναι του παρόντος, αν και θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή. Επειδή όμως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, οι ευκαιρίες της σημερινής κρίσης δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Η συζήτηση πρέπει να πάει στα ουσιώδη και όχι στις ανοησίες που βάζουν στο τραπέζι άνθρωποι που περισσότερο τους ενδιαφέρει η προσωπική τους προβολή παρά το καλό του τόπου. Είναι καιρός σ’ αυτή τη χώρα να γίνει συζήτηση στο επίπεδο που πρέπει, απομονώνοντας όλες αυτές τις γραφικές περιπτώσεις.
Υ.Γ. Για τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα που ουσιαστικά έχουν κλείσει, δεν αρκούν οι μειώσεις φόρων και εισφορών ούτε οι ρυθμίσεις δόσεων. Τι να ρυθμίσουν εξάλλου όταν το ταμείο είναι άδειο; Ρευστότητα χρειάζονται ή διαγραφή χρεών (π.χ. στην ΔΕΗ) όσο διάστημα απαιτήθηκε να παραμείνουν κλειστές, μπας και καταφέρουν να επιβιώσουν.
Σωτήρης Κύρμπας
Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα “διάλογος” Τρικάλων 24 Αυγούστου 2020
ΠΗΓΗ: Sotiris Kirmpas
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
