Tι έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Διαβάστε όσα έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τους εκπαιδευτικούς

Ασχέτως του πόσα γνωρίζει κανείς για τη σύγχρονη φιλοσοφία, και ασχέτως του πόσα γνωρίζει για το ίδιο το έργο του σπουδαίου διανοητή, είναι βέβαιο ότι γνωρίζει το όνομα Κορνήλιος Καστοριάδης, το όνομα ενός από τους σημαντικότερους διανοητές της Ευρώπης του 20ου αιώνα.


Πίστευε ότι η εκπαίδευση τελειώνει μόνο με τον θάνατο, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά πως «η εκπαίδευση και η παιδεία ενός ανθρώπου ξεκινάει από την ηλικία μηδέν έως την ηλικία ωμέγα. Δηλαδή ως τη στιγμή που θα πεθάνει. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται συνέχεια», έλεγε.

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μέσα στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος μαθαίνει κάτι στο σχολείο είναι διότι διαδοχικά τουλάχιστον έναν καθηγητή σε κάποια τάξη και στο πανεπιστήμιο ακόμη, τον ερωτεύεται. Και τον ερωτεύεται διότι βλέπει πως ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Ο Four Futures Planner! Προετοιμάζοντας τους Εκπαιδευτικούς για το Μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης

Φανταστήκατε ποτέ πώς θα είναι το μέλλον της εκπαίδευσης με την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;

Η προετοιμασία για το μέλλον χρησιμοποιώντας σενάρια επιτρέπει στους ανθρώπους να προβλέπουν και να προσαρμόζονται σε πιθανές αλλαγές, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους και εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που μπορεί να προκύψουν.

Ο “Four Futures Planner” (FFP) είναι μια προσαρμοσμένη εκδοχή του ChatGPT της OpenAI, βασισμένη στην αρχιτεκτονική GPT-4. Είναι προγραμματισμένος να βοηθά στη διεξαγωγή ασκήσεων στρατηγικού σχεδιασμού σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη (AI), χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της εταιρείας Shell. Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία σεναρίων με βάση τις δυνάμεις STEEP (Κοινωνικές, Τεχνολογικές, Οικονομικές, Περιβαλλοντικές και Πολιτικές), την ανάπτυξη πίνακα με τίτλους, βινιέτες και ενδείξεις για κάθε σενάριο. Στόχος του είναι να παρέχει σαφείς και χρήσιμες πληροφορίες για το πώς διαφορετικά σενάρια AI μπορούν να επηρεάσουν τη στρατηγική και τις αποφάσεις σε διάφορους τομείς, όπως η εκπαίδευση.

Σε αυτό το σενάριο, πραγματοποιήσαμε μια άσκηση στρατηγικού σχεδιασμού για να εξετάσουμε πώς η τεχνητή νοημοσύνη (AI) μπορεί να επηρεάσει την καριέρα ενός δασκάλου/καθηγητή σε ένα σχολείο στην Ελλάδα. Ο FFP ανέπτυξε τέσσερα πιθανά σενάρια:

 1) Όσο Καλό Γίνεται, 2) Βραδεία Ανάπτυξη, 3) Εκθετική Ανάπτυξη και 4) Τεχνητή Γενική Νοημοσύνη (Artificial General Intelligence, AGI). 

Κάθε σενάριο περιλαμβάνει τίτλο, πιθανές εξελίξεις και ενδείξεις, δίνοντας στους δασκάλους μια εικόνα για το πώς η AI θα μπορούσε να μεταμορφώσει τον εκπαιδευτικό τομέα και τον ρόλο τους μέσα σε αυτόν.

Η χρήση του FFP μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τους εκπαιδευτικούς, καθώς τους επιτρέπει να προετοιμαστούν για τις πιθανές μελλοντικές εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη και πώς αυτές μπορεί να επηρεάσουν το επάγγελμά τους.

 Συγκεκριμένα:

Κατανόηση των Μελλοντικών Τάσεων: 

Βοηθά τον εκπαιδευτικό να κατανοήσει τις πιθανές μελλοντικές τάσεις στην τεχνολογία και την εκπαίδευση, επιτρέποντάς του να παραμείνει ενημερωμένος και να προσαρμοστεί στις αλλαγές.
Στρατηγικός Σχεδιασμός: Παρέχει σενάρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για στρατηγικό σχεδιασμό, ώστε ο εκπαιδευτικός να προετοιμαστεί για διάφορα πιθανά μέλλοντα και να αναπτύξει στρατηγικές για να αντιμετωπίσει προκλήσεις ή να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες.

Εκπαιδευτική Καινοτομία:

Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών

Για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα

Αυτή των εκπαιδευτικών

Σπουδή για όνειρα, προσδοκίες και ματαιώσεις...

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

______****______

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΑΠΟΡΙΑ

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της οργής

Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»

Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,

όπως ο κατά συρροή δολοφόνος

μεθοδεύει τη σύλληψη του

ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του

εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.

Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός

σε τράπεζα θεμάτων

Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής

Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης

στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης

έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»

Στις τάξεις της ενηλικίωσης

έγινε πληρωμένος δολοφόνος της

Στους δρόμους της οργής

έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια

» Ένα γέλιο θα σας θάψει»

Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη

στα τελευταία θρανία της τάξης

Μάταια.

Θυμάται που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου

το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό

για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα

για τη γη της επαγγελίας.

Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές

κι ας μην το ήξεραν.

Και κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για έναν ρόλο

Με θεατές αδιάφορους

Με χορηγούς επικίνδυνους

Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά το προσωπείο της υποκρισίας

και χύνεται στους δρόμους

ουρλιάζοντας

Τον βρίσκει η νύχτα!

Μάνος Στεφανάκης, Ηράκλειο 15-6-2014

Γιατί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παραμονεύει

Ας το έχουμε κατά νου

«Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τον επαινούσαν, είπε: Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τα θυμάται.»

( "Ιστορίες του κ.Κόυνερ")

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/XjJbHfFD8BrqurQZ/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο πραγματικός Δάσκαλος...

Με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά. 

Συμπύκνωση της παγκόσμιας παιδαγωγικής σκέψης  σε μερικά απλά, σοφά, γνωμικά κι αποφθέγματα. 

Αφιερωμένο στους εν  ενεργεία συναδέλφους μου, μαζί με τις ευχές μου για καλή δύναμη κι επιτυχία στο έργο τους :

«Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό με ένα ανοιχτό (😏όχι "γεμάτο"...) μυαλό». 

Malcolm Forbes

«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι.

-Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω.»  

Κινέζικη παροιμία

Η μεγαλύτερη ένδειξη για έναν επιτυχημένο δάσκαλο είναι να μπορεί να πει: «Τα παιδιά μου τώρα δουλεύουν σαν να μην υπήρχα». 

Μαρία Μοντεσόρι

«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο υπέροχος δάσκαλος εμπνέει.»  

William Arthur Ward

Η αποστολή του σύγχρονου εκπαιδευτικού δεν είναι να εκχερσώνει ζούγκλες, αλλά να αρδεύει ερήμους.

C.S. Lewis

«Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας». 

William Butler Yeats

Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης (😏πρέπει να) είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα.

Sydney J. Harris

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση...

Δείτε πως μειώνεται η παιδική ευφυία στο μισό με τη σχολική εκπαίδευση (βίντεο)

Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο έχουν ευφυία ως προς τον δείκτη αποκλίνουσας σκέψης σε ποσοστό που φτάνει το 98%. Με την συνεχή εκπαίδευση πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα ο δείκτης αυτός ευφυίας μειώνεται στο 50%.

Άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο σε καταστροφική μεθοδολογία. Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα…

πηγή:networkedblogs.com

ΠΗΓΗ:https://enallaktikos.gr/deite-pos-meionetai-i-paidiki-eyfyia-s/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR2lvHcqmQiVvocv0EDWPw456PJ8gCxorHXGcq5yEuRmd9TunQIZ1iItHBY_aem_AFAahyt7rYBEoZCM6hvRBg
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

περί Παιδείας - π. Βασίλειος Γοντικάκης

από π. Βασίλειος Γοντικάκης -29 Ιανουαρίου 2013

Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, προηγούμενος Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους, την ημέρα εορτασμού των τριών Ιεραρχών, την γιορτή των Γραμμάτων και της Παιδείας, μίλησε στους μαθητές και καθηγητές του Μουσικού Σχολείου Δράμας την Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013.

Εδώ απαντά σε ερωτήσεις των μαθητών του σχολείου.

Θ. Ζιάκας: Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία

Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία

 Θεόδωρος Ζιάκας

30 Ιουνίου 2009

1. Φεύγοντας προς την Εσπερία εγκαταλείψαμε την ελληνική παιδεία για να την αντικαταστήσουμε με τη νεωτερική. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της νεωτερικής παιδείας. Δεν έχουμε πλέον παιδεία ούτε παραδοσιακή ούτε νεωτερική.

2. Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική, γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας.

3.Η σύγκριση της νεωτερικής με την ελληνική παιδεία – της νεωτερικής που την χάσαμε πριν την αποκτήσουμε, με την ελληνική που την είχαμε και την εγκαταλείψαμε- διαυγάζει τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης και το διακύβευμά της.

ΙΙ
4. Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία συστημάτων. Τα συστήματα διαμεσολαβούν τις ανθρώπινες σχέσεις με απρόσωπους τυποποιημένους ρόλους, σύμφωνα με το πρότυπο της Μηχανής. Τα συστήματα είναι λογικές μηχανές ενσαρκωμένες σε απρόσωπες κοινωνικές δομές. Το θεμελιώδες ανθρωπολογικό δίπολο είναι εδώ ο κυρίαρχος-μάνατζερ και ο καταναλωτής-χρήστης.

5. Ουσιαστική λειτουργία της σημερινής παιδείας είναι η αναπαραγωγή του συστημικού διπόλου διαχειριστή-χρήστη. Σκοπός της είναι η κατασκευή του συστημικού ανθρώπου. Οι λίγοι εκπαιδεύονται για να γίνουν κατασκευαστές και διαχειριστές συστημάτων. Και οι πολλοί για να γίνουν απλοί χρήστες των συστημάτων, υποδιαιρούμενοι σε έχοντες και μη έχοντες θέση στο Σύστημα.

6. Το είδος της νοητικής δυνάμεως βάσει της οποίας κατασκευάζονται και συντηρούνται τα συστήματα, είναι η αλγοριθμική-ψηφιακή σκέψη. Η καλλιέργειά της είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κοινωνία των συστημάτων. Ο στόχος αυτός υπερκέρασε βαθμιαία, από τον 18ο αιώνα που εγκαινιάστηκε, κάθε παράπλευρο εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Πίσω από τη σύγχρονη μονοκαλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης βρίσκεται ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, ο πάγιος μεταφυσικός άξονας του νεωτερικού πολιτισμού.

ΙΙΙ
7. Στον ελληνικό πολιτισμό η παιδεία είχε διαμετρικά αντίθετο νόημα. Αναφερόταν σε μια σφαίρα ζωής που απλώς δεν υφίσταται σήμερα. Αναφερόταν σε μια πολιτεία αδιαμεσολάβητων εμπρόσωπων σχέσεων, όπου οι πολίτες-οπλίτες «μετέχουν κρίσεως και αρχής» και πραγματοποιούν το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός». Η παιδεία τους βρισκόταν στους αντίποδες της σύγχρονης αποπροσωποποιητικής / συστημικής παιδείας.

Xρ. Γιανναράς: Γιατί άλυτο το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα σήμερα;

ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ;

Ή ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ;

 

Γ. ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Η επιτυχία μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τη συναίνεση των πολιτών και κυρίως των άμεσα εξαρτώμενων από  αυτή.  Για να καταστεί όμως αυτή εφικτή πρέπει οι πολίτες να ομονοούν ως προς την φιλοσοφία της αλλαγής, τους πολιτικούς και εκπαιδευτικούς στόχους της μεταρρύθμισης. 

Στην περίπτωσή των Νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων θα πρέπει να απαντηθούν τουλάχιστον τα παρακάτω ερωτήματα: ποια η αιτία των Ν.Α.Π., με ποιους στόχους, και ποιοι είναι οι πραγματικοί γεννήτορες που επεξεργάστηκαν και σχεδίασαν την πρόταση για την εκπόνηση των Ν.Α.Π.

Το ερώτημα  θα έπρεπε να είχε τεθεί από το 2001, όταν εισήχθη στο σχολείο το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Σπουδών (ΑΠΣ) και έγινε η συγγραφή των νέων σχολικών βιβλίων.  Τότε το πρώτο ερώτημα που έπρεπε να είχε απαντηθεί ήταν αν η διαθεματικότητα ήταν προϊόν προτάσεων του Π. Ι. (Ματσαγγούρα-Αλαχιώτη) ή αποδοχή εκπαιδευτικών πολιτικών από τη «συμμαχία των προθύμων»-μεταπρατών που επιβλήθηκαν και σχεδιάστηκαν στην εσπερία.  Να θυμηθούμε ότι τότε ο κ. Ματσαγγούρας, αντιπρόεδρος του Π.Ι. έγραψε το βιβλίο του για τη διαθεματικότητα και πρόλαβε την εισαγωγή της στο σχολείο πάντως όχι γιατί ο ίδιος οραματίστηκε την αναγκαιότητά της και στη συνέχεια την επέβαλε αλλά απλώς διότι γνώριζε ότι από την στιγμή που η Ε.Ε. σχεδίασε την ένταξή της στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ε.Ε. ήταν αυτονόητο ότι η μεταπρατική τάξη των κυβερνώντων μας θα την υλοποιούσε;

 

ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 

Δεν υπάρχει ουδέτερο ιδεολογικά Α.Π.

 

Για να καταδείξω τη βαρύνουσα σημασία του Αν. Προγράμματος στο εκπαιδευτικό σύστημα θα επικαλεστώ τον Bernstein.  Σύμφωνα με τον B. Bernstein η επίσημη γνώση πραγματοποιείται μέσα από τρία συστήματα μηνυμάτων: 1) το αναλυτικό πρόγραμμα, 2) την παιδαγωγική διεργασία, και 3) την αξιολόγηση (Bernstein 1989:63-4). Ενώ όμως, η παιδαγωγική ορίζει αυτό που θεωρείται έγκυρη μετάδοση  γνώσης και η αξιολόγηση αυτό που θεωρείται έγκυρη πραγμάτωση αυτής της γνώσης, το αναλυτικό πρόγραμμα ορίζει αυτό που θεωρείται έγκυρη γνώση (στο ίδιο: 64).

Όμως ο ορισμός της έγκυρης γνώσης, δηλαδή τι διδάσκεται και πόσο διδάσκεται, η σημασία που αποδίδεται σε ένα γνωστικό αντικείμενο, δεν είναι ένα ουδέτερο ή ένα τεχνικό θέμα, αλλά ένα κυρίως  πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό ζήτημα, καθώς η σχολική γνώση ως έγκυρη γνώση σε συνάρτηση με τους τρόπους διδασκαλίας αξιολόγησης της μεταδιδόμενης γνώσης, απευθύνεται σε μαθητές με διαφορετική κοινωνική καταγωγή και πολιτισμικό περιβάλλον. 

Στη κριτική παιδαγωγική προστίθεται το μεγάλο ερώτημα  «προς ποιου το όφελος» λειτουργεί το Α.Π.;

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Εκπαίδευση για ποιόν και για τί;

Από δρόμος - 6 Απριλίου, 2022

Γράφει η Μαρία Νικολακάκη*

Τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από ένα πλήθος νεολογισμoύς που σκοπό έχουν περισσότερο την σύγχυση παρά τον διαφωτισμό και την ευκρίνεια. Η μεγάλη Επανεκκίνηση, (The Great Reset), η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, Ξαναχτίζουμε από την Αρχή Καλύτερα (Build Back Better), Νέα Κανονικότητα (New Normal) είναι όροι που αλληλο-διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να διευκρίζονται επαρκώς και χωρίς να γίνονται κατανοητοί. Κανείς θα μπορούσε με Μαρξικούς όρους να αναφέρει την δομική προσαρμογή του καπιταλισμού κάτω από το πρίσμα της καπιταλιστικής κρίσης που είναι αληθέστερος και ακριβέστερη περιγραφή της κατάστασης που βιώνουμε.

Στο μικρό αυτό άρθρο θα προσπαθήσω να περιγράψω και διευκρινίσω την καπιταλιστική αυτή κρίση, τις αρχές και παραδοχές της για να εντοπίσω την σημασία αυτών για την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση παρότι γενικά θεωρείται ως ένας επιπλέον ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, και ως υπερδομή, έχει το χαρακτηριστικό να επηρεάζει άμεσα την δομή οικονομικά και ιδεολογικά. Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται και το αιώνιο ερώτημα αν η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και τι είδους εκπαίδευση χρειάζεται ενώ η εφαρμοσμένη εκπαίδευση δεν είναι εκ μέρους των αστών παρά η προβολή στο μέλλον του είδους πολίτη που χρειάζεται να παραχθεί και να διασφαλιστεί περαιτέρω κεφαλαιακή συσσώρευση.
Καπιταλιστική Κρίση: 4η και φαρμακερή;

Την απαρχή του οικονομικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού θα πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην χρεοκοπία της Αμερικής μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ και την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό (Nixon shock). Αυτό μαζί με τις πολλαπλές εξεγέρσεις για την παύση του πολέμου (anti-war, civil rights movements), κάτι που ο Immanuel Wallerstein [1] χαρακτήρισε Παγκόσμια Επανάσταση, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την Αστική Τάξη. Την ανησυχία αυτή επιβεβαίωσε και ο Lewis Powell στην περίφημη έκθεσή του (Lewis Powell Memo, 1971) [2] που κατά πολλούς αναλυτές είναι η κήρυξη της αντεπανάστασης εκ μέρους των αστών.

Είναι “τέκνο της δικτατορίας” το άρθρο 16 του Συντάγματος;15/02/2024

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Στο προηγούμενο άρθρο μας, θέσαμε κριτικά, με τη μορφή ερωτημάτων, την επιλογή της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νομοθετικές πρωτοβουλίες, χωρίς να περιλαμβάνονται κατά τρόπο σαφή στο πρόγραμμά της στις πρόσφατες διπλές εκλογές του 2023, προκαλώντας διχασμό στην ελληνική κοινωνία. Στη συνέχεια, εστιάζοντας στη νομοθετική πρωτοβουλία για τη δυνατότητα ίδρυσης-λειτουργίας ιδιωτικών-μη κρατικών πανεπιστημίων και επιχειρώντας να αντικρούσουμε τη θέση έγκριτων καθηγητών συνταγματικού δικαίου και αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών, ότι το άρθρο 16 του Συντάγματος είναι χουντικής προέλευσης, ξεκινήσαμε μια ιστορική αναδρομή στις διατάξεις των Ελληνικών συνταγμάτων που αφορούν την οργάνωση της εκπαίδευσης, αναφερόμενοι αρχικά στα Συντάγματα της Ελληνικής Επανάστασης.


Στη συνέχεια τα Συντάγματα του 1844 (άρθρο 11) και του 1864 (άρθρο 16), επαναλαμβάνουν τη διαλεκτική ένταση μεταξύ δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης, με την προσθήκη της διάκρισης των βαθμίδων, καθώς εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος “ανώτερη εκπαίδευση”, δεδομένης της ίδρυσης του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1837, χωρίς στην πράξη να υφίστανται ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η τομή που επέφερε η πολύ σημαντική συνταγματική αναθεώρηση του 1911, απηχώντας τον βενιζελικό κοινωνικό φιλελευθερισμό και την παρουσία του σοσιαλιστικού χαρακτήρα αριστερού βενιζελισμού στα ζητήματα της εκπαίδευσης (άρθρο 16) είναι η συνταγματική καθιέρωση του υποχρεωτικού και δωρεάν χαρακτήρα της βασικής εκπαίδευσης, η οποία θα ολοκληρωθεί με την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στη συγκεκριμένη εκπαιδευτική βαθμίδα το 1917. Παράλληλα διατηρήθηκε η διαλεκτική ένταση μεταξύ δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης, δηλαδή η υποχρέωση του κράτους να παρέχει οργανωμένη, δημόσια και δωρεάν (βασική) εκπαίδευση και παράλληλα η δυνατότητα ιδιωτών να ιδρύουν εκπαιδευτικούς οργανισμούς.

Έχει σημασία εδώ να επισημανθεί ποιος ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης, τα πρώτα 100 χρόνια του πολιτικού βίου του ελεύθερου ελληνικού κράτους και ποιος ο ρόλος της τα επόμενα 100 χρόνια, μέχρι και σήμερα. Εκεί βρίσκεται ένα από τα κλειδιά στην απάντηση της διατήρησης της διαλεκτικής σχέσης δημοκρατικής/δημόσιας και φιλελεύθερης/ιδιωτικής εκπαίδευσης και στη διακοπή αυτής στο επίπεδο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο Σύνταγμα του 1975.

Η αποστολή της παιδείας στα ελληνικά Συντάγματα

Στα Συντάγματα της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας (αβασίλευτης) του 1925 (άρθρο 21) και 1927 (άρθρο 23), επαναλαμβάνονται τα κεκτημένα της αναθεώρησης του 1911 αναφορικά με την εκπαίδευση, που ορίζεται ως υποχρεωτική δημόσια και δωρεάν στο στάδιο της βασικής, τη σχέση μεταξύ δημόσιας-ιδιωτικής εκπαίδευσης. Προστίθενται όμως, υπό την επιρροή των σοσιαλιστικών ιδεών (Αλέξανδρος Παπαναστασίου), οι σκοποί κοινωνικού-δημοκρατικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης (ιδίως σ’ εκείνο του 1925) αλλά και η, συγκεντρωτική-αποφασιστικού χαρακτήρα του κράτους, αρμοδιότητα αναφορικά με τα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Τόσο το σχέδιο του Συντάγματος του 1948 (άρθρο 9), όσο και το Σύνταγμα του 1952 (άρθρο 16), διατηρούν τη διαλεκτική ένταση δημοσίου-ιδιωτικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Στο κλίμα της εποχής, ορίζουν το σκοπό της εκπαίδευσης, αντικαθιστώντας όμως την κοινωνιοκεντρική αποστολή σοσιαλιστικής προέλευσης, με το σχήμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ο ελληνοχριστιανισμός στον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, δημιουργό του σχήματος, στα μέσα του 19ου αιώνα, έχει το νόημα της αντίθεσης στην αποικιακού χαρακτήρα αντίληψη του δυτικού ιμπεριαλισμού, μέσα από την ανάδειξη της ελληνορθόδοξης πολιτισμικής ταυτότητας των Ελλήνων, ήδη διαμορφωθείσα την περίοδο του ύστερου Βυζαντίου, οπότε και έχει την αφετηρία του ο Νέος Ελληνισμός σύμφωνα με τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο.

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το σχήμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, σε μια τελείως διαφορετική συγκυρία – έχοντας ως προηγούμενο τις διανοητικές αντιπαραθέσεις ήδη από την περίοδο του Μεσοπολέμου – διαστρεβλώνεται το ιστορικό νόημά του, λαμβάνοντας το χαρακτήρα του απολογητισμού του “κράτους των εθνικοφρόνων” και της αντίθεσης στον μαρξισμό-ιστορικό/διαλεκτικό υλισμό.

Το ποσό που δίνονταν στα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα ήταν το χαμηλότερο από όλες τις χώρες στην Ευρωπαική Ένωση των 28

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Επειδή κάποιοι αμφισβήτησαν τα δεδομένα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου Κρήτης και επιχειρηματολόγησαν ότι εάν είχαν συμπεριληφθεί οι μισθοί των καθηγητών η χώρα θα ήταν κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ας δούμε τα τελευταία στοιχεία της Eurostat (2024) σε συγκρίσιμο επίπεδο. 

https://ec.europa.eu/eurostat/databrowser/view/educ_uoe_fine09__custom_9090290/default/table

Σύμφωνα με την Eurostat (2024), το 2019 η μέση δημόσια δαπάνη ανά φοιτητή στην Ελλάδα ήταν περίπου 1.780 ευρώ. Αυτό αντιστοιχεί μόλις στο 16,4% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, που ήταν 10.875 ευρώ (ΕΕ 28). Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το ποσό που δίνονταν στα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα ήταν το χαμηλότερο από όλες τις χώρες στην Ευρωπαική Ένωση των 28.

Για το 2019, η δημόσια χρηματοδότηση ανά φοιτητή στην Τουρκία ανερχόταν σε 2.365 ευρώ, στη Βουλγαρία ήταν 2.759 ευρώ, στη Ρουμανία ήταν 3.533 ευρώ, και στην Κύπρο ήταν 4.243 ανά φοιτητή (υπερδιπλάσιο δηλ. ποσό). 

Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν μια συστηματική οικονομική ασφυξία των δημόσιων πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Είναι θαύμα που η χώρα διαθέτει τόσο καλά πανεπιστήμια μέσα στη χιλιάδα των διεθνών κατατάξεων, πολύ περισσότερα αναλογικά με την Τουρκία, την Βουλγαρία και Ρουμανία. 

Αυτή η αντίθεση θα μπορούσε να εξηγηθεί ίσως στη βάση του δημοκρατικού πλαίσιου λειτουργίας του ελληνικού πανεπιστημίου που το ξεχωρίζει σε σχέση με τον managerial τρόπο διοίκησης άλλων πανεπιστημίων. Και αν ακόμα  κάποιοι βλέπουν τα παρατράγουδα και πιθανές ακρότητες κατά καιρούς δεν βλέπουν τη σημασία της δημοκρατικής ατμόσφαιρας για την πνευματική και ερευνητική αναζήτηση για καθηγητές και φοιτητές. Για όσους έχουν ζήσει την "ακαδημαϊκή ελευθερία" από τα μέσα σε άλλες χώρες για να έχουν μέτρο σύγκρισης μπορούν να το καταλάβουν. Για να μην χάνουμε το δάσος και τη μεγάλη εικόνα.

Εάν η τριτοβάθμια εκπαίδευση θεωρείται κοινό αγαθό (common good) είναι πολύ σημαντικό αυτό να μην διασπάται στη δημόσια σφαίρα είτε με την εμπορευματοποίηση είτε με την ιδιωτικοποίηση ώστε να μπορεί αυτό το κοινό αγαθό να είναι υποκείμενο στο κοινό δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο διάλογο.

Η ανάγκη για εκπαίδευση στην Ελλάδα

Του Αντώνη Καραμπάτσου

Περί της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων ο λόγος σήμερα.  

Αγαπητοί φίλοι, πριν πάρετε θέση ΥΠΕΡ ή ΚΑΤΑ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα,  παρακαλώ πολύ ακούστε μια αλήθεια που βιώνει η Ελλάδα, βουβά, ψιθυριστά!! Μια αλήθεια που αγνοείται από την έρευνα του P.I.S.A. (Programme for International Student Assessment).  Έρευνα που  γίνεται στα πλαίσια του Ο.Ο.Σ.Α. (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης).

Εσείς θα κρίνεται αν είναι  μια επαινετή αλήθεια. Εσείς θα κρίνεται αν φυσά ούριος άνεμος στην   ελληνική κοινωνία !!!!

Εύχομαι με νηφάλια περίσκεψη να  καταλήξετε,  είτε στο ΥΠΕΡ, είτε  στο ΚΑΤΑ.    Ελπίζω όλοι μας  και το υπουργείο, όποια απόφαση και αν πάρουμε  να θυμηθούμε  το κατά Ματθαίον:  «ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι.» 

 

Θα μακρηγορήσω όσο πρέπει, όσο αρκεί για την Ελλάδα!!!!!

Με τον Χασάν στη Σάμο

«Μάθε παιδί μου γράμματα»

Πριν    λίγα    χρόνια    βρέθηκα    στη    Σάμο    για    διακοπές.   

Μας    φιλοξενούσε, την παρέα μου και εμένα, ο φίλος μας και ιδιοκτήτης του τουριστικού συγκροτήματος (Doyssa Seaside Resort)  που βρίσκεται κοντά στο Πυθαγόρειο. Το συγκρότημα είχε μορφή χωριού με πλατεία, εκκλησία και κτήρια, που είναι πιστά αντίγραφα παραδοσιακών σπιτιών της Σάμου. Ήταν ένα παραδοσιακό και ταυτόχρονα τουριστικό χωριό.

Η συγκυρία το έφερε, στο χώρο αυτό να έχω την τύχη και τη χαρά να παρακολουθήσω δύο αξιόλογες εκδηλώσεις και να γνωρίσω έναν καλό φίλο. Ανέλπιστα και τα τρία αυτά και σπουδαία!

Η μια εκδήλωση έγινε για να τιμήσουν τον Ευπαλίνο, τον δημιουργό του θαυμάσιου εκείνου ορύγματος, που ύδρευε την αρχαία πόλη. Η άλλη, για να τιμήσουν τον «σχολικό πολιτισμό» των Ελλήνων και είχε ως θέμα ένα παράξενο τίτλο: «Μάθε παιδί μου γράμματα», που συνοδευόταν με έναν συναισθηματικό υπότιτλο: «μια ιερή ευχή ή μια ιερή φοβέρα». Τέλος, και η γνωριμία μου με έναν φίλο έγινε εκεί, επίσης, τυχαία.

Επειδή και τα τρία αυτά γεγονότα τα έζησα ταυτόχρονα και είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, θα τα περιγράψω όπως ακριβώς κύλισαν στον χρόνο των ολιγοήμερων διακοπών μου.

Θ’ αρχίσω από την τρίτη μέρα των διακοπών μου, γιατί οι προηγούμενες δύο ήταν οι συνηθισμένες εξορμήσεις, που κάνει κάθε επισκέπτης του νησιού πηγαίνοντας άλλοτε στο Ηραίο, τον ναό της Ήρας, άλλοτε στο Ευπαλίνειο όρυγμα, άλλοτε στο σπήλαιο του Πυθαγόρα, άλλοτε στον Μαραθόκαμπο, άλλοτε στο Κοκκάρι και άλλοτε αλλού.

Την τρίτη, λοιπόν, μέρα ξεκινήσαμε πάλι από αυτό το γραφικό τουριστικό χωριό, για να συνεχίσουμε τις εξορμήσεις μας για τα αξιοθέατα. Σε αυτή την τελευταία περιήγησή μας πήγαμε να δούμε τον αυτοκράτορα Τραϊανό, το ομοίωμά του φυσικά, με ύψος … 2,70 μέτρα.

Καθώς περιεργαζόμαστε τον υπερμεγέθη ανδριάντα του Τραϊανού, άκουσα κάποιον δίπλα μου να λέει:

Ωραίο άγαλμα! και μου έδειξε τον Τραϊανό.

Ωραίο, αλλά όχι άγαλμα, αν και ο Τραϊανός θα το ήθελε πολύ φαντάζομαι, του απάντησα γελώντας του, πολύ φιλικά.

Αν όχι άγαλμα τότε τι είναι; με ρώτησε όλο απορία.

Αγάλματα θεωρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες εκείνα τα γλυπτά μνημεία που προκαλούσαν θαυμασμό, δέος και αγαλλίαση στον θεατή και τέτοια ήταν μόνο όσα αναπαριστούσαν τους θεούς τους!

Ενδιαφέρον, είπε, δεν το γνώριζα…!

Μαρία Ζαφρανά: Ποτέ δεν πρέπει να λες σε ένα παιδί ότι έχει κάνει λάθος

Οι ιδιότητες του εγκεφάλου και η σημασία της εκπαίδευσης του παιδιού στην ηλικία 0-6 ετών.

Η ομότιμη καθηγήτρια Μαρία Ζαφρανά μιλά για την ειδίκευσή της στη νευροψυχολογία του εγκεφάλου και τη σημασία της εκπαίδευσης στα πρώτα χρόνια του παιδιού. 

Επίσης αναφέρεται για το σύστημα Μοντεσσόρι που η ίδια εφάρμοσε, ώστε πρακτικά να υλοποιήσει τις παιδαγωγικές της προτάσεις στην προσχολική ηλικία.

Εξερευνώντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο. SNFCC

Πώς μαθαίνει ο εγκέφαλος; Εγκέφαλος και Εκπαίδευση. - Μαρία Κάτσιου Ζαφρανά

Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση

Του Βασίλη Καραποστόλη

     Οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος. Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας. Κι όταν είσαι με τη μόδα υποτίθεται ότι είσαι με το μέρος της νεότητας… Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Εκεί είναι το πρόβλημα.

   Πασχίζοντας να φανούν «ανοικτοί σε όλα», πολλοί γονείς αφήνουν τελικά την πόρτα του σπιτιού ορθάνοιχτη σε κάθε ρεύμα, σε κάθε σύνθημα απ’ έξω, σε κάθε συγκεχυμένη ιδέα…   

Είναι τόσες οι δουλειές που τους κυνηγούν – και που τις κυνηγούν επίσης – που δεν προλαβαίνουν να κατασταλάξουν σε μία γνώμη, σε μία υπόδειξη. Στο μεταξύ, τα ανήλικα περιμένουν. Και χωρίς να το αντιληφθούν οι γονείς, καταλαβαίνουν πως εδώ δεν υπάρχει τίποτα για να αντισταθεί στις ορέξεις τους...

   ‘Ολη η τέχνη της διαπαιδαγώγησης βρίσκεται εδώ. Είναι το πώς να οδηγήσεις το παιδί μέσα σε μια συνήθεια, αποφεύγοντας τις πολλές συζητήσεις, αφού δεν είναι για την ηλικία του το να συμφωνεί ή να διαφωνεί με επιχειρήματα…

   Φυσικά, δεν εννοούμε πως είναι άκαρπο να γίνεται συζήτηση μαζί τους. Αλλά το καθετί στην ανατροφή τους είναι καλύτερα να γίνεται στην ώρα του. Πώς μπορεί να διδαχθεί η εντιμότητα, η συμπόνια προς τους αδύναμους, η συνέπεια στις σχέσεις τους; Είναι δυνατόν να έχουν τέτοια συναισθήματα προτού η ίδια η ζωή τούς δείξει τι σημαίνει ηθική;

Η ελληνική οικογένεια υπό παραίτηση

Βίκτορ Ιβανόφ, Οικογένεια

Οι γονείς σήμερα διστάζουν να πουν στο ανήλικο παιδί τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα, κάτι που είναι εντελώς της μόδας. Αν όμως ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα.

του Βασίλη Καραποστόλη από το in.gr

Αλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης.

Την εγγύηση την έδιναν οι γονείς, και τα παιδιά δεν είχαν παρά να τη δεχτούν. Να όμως που οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος.

Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας.

Κι όταν είσαι με τη μόδα υποτίθεται ότι είσαι με το μέρος της νεότητας. Ωστόσο, δεν αποφεύγονται τα εμπόδια. Αν ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Εστω κι έτσι όμως, θα μπορούσαν όλα αυτά τα ετερόκλητα και θορυβώδη να εξεταστούν και να κριθούν.

Προϋπόθεση θα ήταν να μάθουν τα παιδιά από τον πατέρα και τη μητέρα να θέτουν τις κατάλληλες ερωτήσεις απέναντι στις καταστάσεις και στα πράγματα.

Το μικρό παιδί ρωτά συχνά «τι κάνουμε μ’ αυτό;». Ο γονιός πρέπει να το βοηθήσει να προχωρήσει στο «τι χρειάζεται αυτό;» και έπειτα στο σχολείο αναμένεται να κάνει ένα βήμα πιο πέρα ρωτώντας «πού οδηγεί η χρήση του;». Μια σειρά από βήματα πριν φθάσουμε στο αν κάτι είναι καλό ή κακό και για ποιους.

Συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου στην εκπομπή ΧΡΟΝΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 1974-1990. με τη Μαρία Ρεζάν (1991)