Δέσποινα Κουτσούμπα
Και κάπου εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω κάτι που μου τριβελίζει το μυαλό όλες αυτές τις μέρες.
Θυμάστε ότι έγραψα εξαρχής είμαι και με την Καρυστιανού και με τον Πλακιά. Και κάποιοι διαφωνήσατε. Θα σας πω κάτι ακόμη χειρότερο: είμαι με όλους μα όλους τους συγγενείς, και ιδίως γονείς, που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Ακόμη και με αυτούς που δεν μιλάνε, και με αυτούς που κάθονταν στα θεωρεία της Βουλής καλεσμένοι του Μητσοτάκη. Και δεν κρίνω τους ανθρώπους αυτούς όπως θα κρίνω έναν πολιτικό, έναν συνδικαλιστή, έναν άνθρωπο που έχει επιλέξει να έχει ένα βήμα στη δημόσια σφαίρα.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιώσει τον υπέρτατο πόνο. Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο υπέρτατος πόνος. Το να το χάνεις γνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να ζει, το κάνει ακόμη χειρότερο. Ο καθένας αντιμέτωπος με αυτόν τον πόνο μπορεί να επιλέξει να σιωπήσει και είναι σεβαστό. Μπορεί να επιλέξει να εκδικηθεί ή να φτάσει μέχρι τα διαγαλαξιακά δικαστήρια στη μνήμη του παιδιού του. Μπορεί να αντιδράσει με ένα σωρό λάθος τρόπους. Και είναι όλα σεβαστά. Όχι μόνο λόγω του ανείπωτου πόνου, αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι όσα κι αν κάνει ο γονιός, στο τέλος του δρόμου το παιδί δεν θα γυρίσει πίσω. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ.
ΟΙ άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν να έχουν θέση στη δημόσια σφαίρα χωρίς να το έχουν επιλέξει. Δεν έχουν στρατιά συμβούλων (όπως οι πολιτικοί), δεν άνηκαν σε συλλογικότητες, δεν είχαν εμπειρία από το τι είναι το πολιτικό σύστημα, δεν σπούδασαν ούτε νομική, ούτε επικοινωνία, ούτε χημικούς μηχανικούς ούτε μηχανολογία και τώρα έχουν μπλέξει με κατεύθυνση, ροπή, σύγκρουση, ξυλόλια, βενζόλια, δικαστήρια, πραγματογνώμονες, δικηγόρους, πολιτικούς, συμβουλάτορες, άλλοτε σοβαρούς, άλλοτε ακατάλληλους, άλλοτε κάποιους που τους έχουν "φυτέψει" άλλοι (τα κάνει αυτά η μαφία, όπως ξέρετε). Κυρίως, όμως, έχουν πέσει πάνω σε ένα ισχυρό σύστημα με πλοκάμια παντού, που τους κλείνει όλες τις πόρτες για την δικαίωση των παιδιών τους, την ίδια ώρα που είτε τους βγάζει τρελούς, είτε τους κολακεύει, είτε τους κάνει δολοφονία χαρακτήρα (ανάλογα την περίπτωση, σε κάποιους και τα τρία μαζί). Σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι απλώς λογικό, είναι απολύτως αναμενόμενο να κάνεις λάθος, να αντιδράσεις υπερβολικά, να φτάσεις να μην εμπιστεύεσαι ούτε τον διπλανό σου.
