Του Καρόλου Νικολάου
Η παρακμή και ο εκφυλισμός που συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα ειναι κάτι το οποίο, δυστυχώς, μονο οι εκάστοτε παλιότερες γενιές μπορουν να αντιληφθούν. Αλλά και αυτες οι συγκλονιστικες αλλαγες αφορουν τον 20ο αιώνα και κυρίως τον 21ο πρώτο.
Στις προηγούμενες γενιες ουτε υπηρχαν τοσες διαφοροποιήσεις, αλλά υπηρχε και ένας σεβασμός στον μεγαλύτερο του οποίου επιζητούσαν να απορροφήσουν την σοφία.
Το αξιακο συστημα του παππού μου και του πατερα μου, παρά τις επιφανειακες διαφοροποιήσεις δεν διεφερε πολυ απο αυτο της γενιας του 60, 70.
Τα παιδια μου δεν εχουν ιδεα του πώς ηταν τα Πατησια με 20 κινηματογραφους και βιβλιοπωλεια και πώς ηταν οταν η μανα μου αφηνε τα κλειδια στην εξωπορτα. Ξερουν μονο την προπαγανδα της ανύπαρκτης πολυπολιτισμικότητας.
Δεν εχουν τραγουδησει Χατζηδακι, Θεοδωρακη, Μουτση, Ξαρχακο, Ζαμπετα στις σχολικες εκδρομες.
Την γνωση για επιβιωση την αντικατεστησε ο douleftaras και η volt. Το λεξιλόγιο τους συρρικνωθηκε και χρειαζονται υπότιτλους για να διαβασουν ενα κειμενο σε απλή καθαρευουσα. Οι γεωγραφικες τους γνωσεις περιοριζονται στις χωρες που γινονται αθλητικοί αγωνες και η eurovision, όταν εγω μαθαινα και τα ποτάμια της Γιουγκοσλαβιας και την προτεύουσα της Ανω Βολτα, νυν Μπουρκίνα Φάσο. Η ταυτοτητά τους εχει κατακρεουργηθεί από τους Freddy Krougger τύπου Καπουτζίδη, οι σχεσεις τους μετρώνται με το υποδεκάμετρο και οι προοπτικες για συμβίωση ειναι δυσοιωνες.
