Εξ Αφορμής: «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη»

Περιγραφή

Στις 15 Φεβρουαρίου του 399 π.Χ., ο φιλόσοφος Σωκράτης καταδικάζεται από τους Αθηναίους σε θάνατο. 

Η επίσημη κατηγορία είναι ότι «εισήγαγε καινά δαιμόνια». Η ουσία ήταν πολιτική – άλλωστε, πότε δεν είναι; 

Ο Σωκράτης θεωρήθηκε επικίνδυνος επειδή ασκούσε επιρροή στους νέους και δίδασκε την ελευθερία της σκέψης και τη σημασία της ηθικής - με την έννοια της εντιμότητας. Σχεδόν 23 αιώνες μετά την ημέρα που ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, στις 14 Φεβρουαρίου του 1884, γεννήθηκε ένας άλλος Έλληνας ποιητής και συγγραφέας, ο οποίος έγραψε την «Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Τον είπαν Κώστα Βάρναλη και το 1931 έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο διαβάζεται στις μέρες μας λες και είναι γραμμένο χτες… 

Επιμέλεια - Παρουσίαση: Ειρήνη Λαλάκη

Η Απολογία του Σωκράτη σε ταινία (Πλάτωνα)-ΒΙΝΤΕΟ

Η Απολογία του Σωκράτη όπως καταγράφει ο Πλάτωνας σε ταινία (Ελένη Κεμικτσή)

Η απολογία του Σωκράτη (Πλάτων) - Επεξεργασία ταινίας Ελένη Κεμικτσή
Το αποτέλεσμα της ταινίας βασίστηκε σε ένα μικρό απόσπασμα της ταινίας του Rossellini γύρω από τη ζωή του Σωκράτη - Η αρχική ταινία του Rossellini ήταν στα ιταλικά με υπότιτλους στα ισπανικά και από αυτή δημιουργήθηκε η συγκεκριμένη ταινία στη νέα Ελληνική Γλώσσα.
Στοιχεία - Περίληψη - Υπόθεση:

Η Απολογία Σωκράτους είναι σύγγραμμα του Πλάτωνα, το οποίο πιθανότατα γράφτηκε το 397 π.Χ. ή 396 π.Χ. Είναι μοναδικό μη διαλογικό έργο του Πλάτωνα, αλλά και ο μόνος πλατωνικός διάλογος στον οποίο ο Πλάτωνας αναφέρει ότι ήταν παρών στο γεγονός. Αυτό οπωσδήποτε ενισχύει τη θεωρία του ιστορικού χαρακτήρα της Απολογίας.

Έπειτα από την κατηγορία των Άνυτου, Μέλητα και Λύκωνος εναντίον του Σωκράτη, ο φιλόσοφος εκφώνησε ουσιαστικά τρεις λόγους, προσπαθώντας τόσο να απολογηθεί όσο και να αναιρέσει τις κατηγορίες· το τρίτο μέρος του λόγου του έχει άμεση σχέση με τη ψηφοφορία του δικαστηρίου και την απόφασή του. Το πλατωνικό αυτό έργο αποτελεί μία ελεύθερη απόδοση του δικανικού λόγου που εκφώνησε ο Σωκράτης το 399 π.Χ. στο δικαστήριο της Ηλιαίας, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία ότι δεν πίστευε στους θεούς της πόλης, αλλά εισήγαγε καινά δαιμόνια και διέφθειρε με τις διδασκαλίες του τους νέους.