Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΧΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΧΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη 5 Ιουλίου 2023
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2021
Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής
Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής – απόρροια της αντιστασιακής παράδοσης του λαού μας
Γιατί τιμούμε το ΟΧΙ;
Του Θ.Κ.
Τα τελευταία τρία χρόνια και ιδίως τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε γίνει μάρτυρες μίας «περίεργης» και ενορχηστρωμένης εκστρατείας ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρας απελευθέρωσης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ως σημαντικότερης επετείου από εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940 και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στην επιβουλή του ιταλικού φασισμού (και εν συνεχεία του γερμανικού ναζισμού), με απώτερο στόχο -όπως προκύπτει- την κατάργηση της εθνικής μας εορτής. Είναι ενδεικτικό ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις αναφέρονται κυρίως στην περίοδο 1941-1944 και όχι τόσο στην περίοδο 1940-1944. Εκτενέστερη αναφορά σε αυτό το ζήτημα έχει γίνει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις της ιστοσελίδας του Άρδην και της Ρήξης με τίτλο: «Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!» (http://ardin-rixi.gr/archives/201079) και «Γιατί ενοχλεί η 28η Οκτωβρίου;» (http://ardin-rixi.gr/archives/201088).
Ακούμε λοιπόν συχνά και από διαφορετικές πηγές στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε διάφορα έντυπα, στον ηλεκτρονικό τύπο, ακόμα και σε «επιμορφωτικά» σεμινάρια του Υπουργείου Παιδείας το εξής τσιτάτο: «Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης που δεν γιορτάζει το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά την έναρξή του», υπονοώντας ότι θα πρέπει να καταργηθεί η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό διατυπώνεται και ευθέως. Δεν διευκρινίζουν βέβαια το πώς εισήλθε η Ελλάδα στον πόλεμο, το αν τον προκάλεσε η ίδια ή αν εξαναγκάστηκε να πολεμήσει τη φασιστική επιβουλή αμυνόμενη. Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς οι Έλληνες εμφανίζονται περίπου ως «πολεμοχαρείς» και «πολεμοκάπηλοι», εν αντιθέσει προς άλλους Ευρωπαίους «που ως περισσότερο “πολιτισμένοι” δίνουν την προτεραιότητα στην ειρήνη, εορτάζοντας τη λήξη του πολέμου». Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η επιχειρηματολογία τους, ενώ αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν τις «απαγορευμένες» λέξεις «ΟΧΙ», «παλλαϊκή αντίσταση», «αυτοθυσία», «Πίνδος», «πατρίδα», για ευνόητους λόγους.
Ποια όμως είναι η Ευρώπη στην οποία αναφέρονται, την οποία και θα πρέπει να μιμηθούμε ως πρότυπο;
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019
Μια φορά κι έναν καιρό αντήχησε ένα «Όχι»…
του Νίκου Σταθόπουλου*
«Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή / Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης / Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο», εμπνέεται ο Ελύτης από το Έπος του ‘40…
Τ
ο έπος είναι η ηρωική στιγμή όπου μια ανθρώπινη ομάδα συνειδητών συνεκτικών δεσμών, καταφάσκει και αναδεικνύει τη γενέθλια ταυτότητά της απέναντι σε μια εξωτερική απειλή. Είναι «ηρωικό», και γιατί αποτελεί άθλο κατά του υπέρτερου, και γιατί υλοποιεί την ηθική της αυταπάρνησης.
Το έπος είναι πρωτογενής συλλογική πράξη, από τη φύση του έργο λαού. Οι αφέντες του μεταμοντέρνου εξουσιασμού, απεχθάνονται το έπος, ακριβώς γιατί οργανώνει συνειδησιακά τα αξιακά φορτία που ανατρέπουν εκ βάθρων την δομική ανηθικότητα του πλανήτη-εμπόρευμα, δηλαδή την ιδιωτικότητα, την ιδιοτέλεια, τον επιβιωτισμό, την εμπορευματοποίηση…
Το Έπος του ‘40, από την αντεπίθεση της ξιφολόγχης μέχρι τη γυναικεία πανστρατιά για τη «ζεστή φανέλα του στρατιώτη», δεν ήταν ένας «εθνικιστικός παροξυσμός» αλλά η ένοπλη ειρήνη της πατριωτικής αυτοάμυνας. Αν υπερβείς τον πολιτικάντικο ιστορικισμό, θα συναντήσεις το βάθος της ανθρώπινης απλότητας, δηλαδή την εναντίωση στην κουλτούρα της τεχνητότητας όπου θεμελιώνεται η παρούσα πολιτισμική εγκληματικότητα.
Σαν απλοί τίμιοι άνθρωποι της κανονικής ζωής, βουληθήκαμε χωρίς διανοητισμούς και συν πλην, να πολεμήσουμε για ό,τι συνιστούσε την υλικότητα και το πνευματικό βάθος του συλλογικού μας εαυτού. Πόση διαστροφή ιδεολογικών διαθλάσεων μπορεί να απεμπολήσει αυτή τη φυσική τάξη της ζωής; Πόσος αισχρός συστημικός καιροσκοπισμός, μέσω της υποτίμησης του «Όχι», επιδιώκει να δώσουμε χαρούμενοι όλη τη γη και όλο το ύδωρ στη σημερινή απειλή εκ μέρους του νεοοθωμανισμού;
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018
Βασίλης Στοϊλόπουλος: «…. Πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί” ….»!
«…. Πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί” ….»!
Το 1965, μόλις είκοσι χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κυκλοφόρησε το εξαιρετικό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, το οποίο λογοκρίθηκε. Όχι για κάποιο πολιτικό/κοινωνικό λόγο που έθιγε την τότε εξουσία, αλλά για να μη δυσαρεστηθούν (τρομάρα μας) οι εταίροι, σύμμαχοι και φίλοι Γερμανοί.
Έτσι, πετσόκοψαν από το θαυμάσιο τραγούδι το τρίτο τετράστιχο:
«…. Γνώριζες τα βήματα, ξέκρινα τους ήχους /και μπογιές ’τοιμάζαμε με σβηστή φωνή /τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους /πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί”»….
Σήμερα μπορεί να μην υπάρχει λογοκρισία που να ασκείται με χονδροειδείς μεθόδους του ΄50 και του ΄60. Υπάρχει όμως κάτι πολύ χειρότερο που λειτουργεί, όπως έγραψε φίλος στο fb, σαν «απεχθές φίμωτρο της γλώσσας και της σκέψης» και σαν «καρκίνωμα έχει απλωθεί στα πανεπιστήμια και στα μίντια και τιμωρεί επί ποινή ροπάλου την ελευθερία του λόγου.» Πρόκειται για τη μαύρη και ύπουλη τυραννία της «πολιτικής ορθότητας». Κάποιοι αφελείς μάλιστα έφτασαν στο σημείο να θεωρούν τη «νέα γλώσσα» της πολιτικής ορθότητας, την οποία μας επιβάλλει με οργανωμένο τρόπο η παγκόσμια ελίτ της ολιγαρχίας σαν «πολιτισμική πρόοδο».
Βρε, άι σιχτίρ! Αφού και σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων ισχύει ξανά το «…. Πέφταμε φωνάζοντας “κάτω οι Γερμανοί” ….»!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΟΝΤΖΟΣ "Αποκαλυπτήρια στο διαδίκτυο για τον εορτασμό του ΟΧΙ"
Αποκαλυπτήρια στο διαδίκτυο...
Από την μεταπολίτευση μέχρι και πριν από μερικά χρόνια, όλες οι πτέρυγες της αριστεράς, στην επιλογή τους να "απαντήσουν" στον τρόπο που ή ...άλλη πλευρά γιόρταζε την επέτειο του ΟΧΙ του 1940, αξιοποιούσαν διάφορες καλλιτεχνικές δημιουργίες (τραγούδια, φωτογραφίες, ποιήματα,μαρτυρίες κ.λ.π.)
Έτσι διάβαζες στο διαδίκτυο, μέχρι πριν από τέσσερα - πέντε χρόνια, αποσπάσματα διανοουμένων για το ΟΧΙ, έβλεπες τις αναρτήσεις με τα τραγούδια από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, μάθαινες το τετράστιχο του Κ.Παλαμά, γνώριζες τους πίνακες ζωγραφικής με θέματα από την εποποιία και τις θυσίες του Ελληνικού λαού... Αυτά σιγά σιγά εξαφανίστηκαν... Δεν ακούς πια το ΈΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ, δεν ανατριχιάζεις από την φωνή του Μ. Κατράκη στο κείμενο "Πορεία προς το Μέτωπο", δεν βλέπεις το προσκλητήριο του Άγγελου Σικελιανού στις 15 Νοεμβρίου 1940 στη Νέα Εστία με το ποίημα «Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη 1940», δεν ακούς την προτροπή του Κ.Παλαμά προς τους πολεμιστές του 1940, "Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του '21", δεν απολαμβάνεις τον πίνακα της Βάσως Κατράκη, "Η φανέλα του στρατιώτη"... Πάνε αυτά ...ΟΡΙΣΤΙΚΑ..
Και ακόμα δεν "υπάρχουν " πλέον οι φωτογραφίες από το μέτωπο γνωστών ηθοποιών, του Λ. Κωνσταντάρα, του Δ. Παπαγιαννόπουλου, δεν αναδεικνύονται οι προσωπικές μαρτυρίες των "ανώνυμων" ηρώων, των γυναικών της Πίνδου... Τα "έσβησε" η ιδεολογική γραμμή της έντεχνης ή και της απροκάλυπτης εξαφάνισης αυτής της τεράστιας αντίστασης, και της νίκης για πρώτη φορά στην Ευρώπη, εκείνη την περίοδο, απέναντι στον εισβολέα...
Άλλοτε με ανοησίες "γιατί να γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου;" (Ποια "έναρξη" υβριστές, άμυνα ήταν στον επίδοξο κατακτητή), άλλοτε με έναν αφηρημένο "αντιφασισμό", προσαρμοσμένο στις σημερινές "ανάγκες", άλλοτε με μια, πιο δυσδιάκριτη αυτή, προσπάθεια να αντιπαρατεθεί η μία ιστορική στιγμή της 12ης Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου, άλλοτε με δήθεν "ταξικές" και ανιστόρητες γραφικότητες,..κ.λ.π. Τώρα έγιναν λοιπόν πιο καθαρές μερικές στοχεύσεις ....
Αυτό ακριβώς το σκηνικό που περιέγραψα είναι η απτή απόδειξη πως δεν πρόκειται για αμνησία αλλά για συνειδητή επιλογή---
ΥΓ. Στη φωτογραφία ο Γιάννης Τσαρούχης
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018
Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017
Η "προοδευτική" αποδόμηση της 28ης Οκτωβρίου
Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων
Δύο ενδιαφέροντα άρθρα μάς ενημέρωσαν προσφάτως για την προσπάθεια των ψευδοπροοδευτικών να αποδομήσουν την εθνική και παιδαγωγική σημασία της 28ηςΟκτωβρίου. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στα άρθρα του καθηγητή Άγγελου Συρίγου στην «Καθημερινή της Κυριακής» (29.10.2017) και του καθηγητή Αθανασίου Γκότοβου στο ιστολόγιο του περιοδικού ΑΡΔΗΝ.
Το επιχείρημα των γνωστών αποδομητών της Ιστορίας μας είναι το εξής: «Οι άλλοι λαοί εορτάζουν το τέλος του Πολέμου, ενώ εμείς εορτάζουμε την αρχή του. Πρέπει να καθιερωθεί ως Εθνική Επέτειος η 12η Οκτωβρίου 1944, ημέρα της Απελευθερώσεως της Αθήνας και να υποβαθμισθεί η 28η Οκτωβρίου 1940».
Στα πολλά και σωστά, που έγραψαν οι προαναφερθέντες αρθρογράφοι, κρίνω σκόπιμο να προσθέσω ορισμένες σκέψεις μου.
1. Δεν είμαστε ο μόνος λαός που τιμά την έναρξη ενός πολέμου. Οι ΗΠΑ στις 4 Ιουλίου (Ημέρα Ανεξαρτησίας) εορτάζουν την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου κατά των Βρετανών.
2. Η απελευθέρωση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε την ίδια ημέρα για όλη την Ελλάδα. Η 12η Οκτωβρίου αφορά μόνο την Αθήνα και καλώς την τιμά ο Δήμος Αθηναίων. Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε μετά από δύο εβδομάδες. Η Κρήτη έμεινε υπό γερμανικό ζυγό μέχρι τον Μάιο του 1945. Ενώ η 28η Οκτωβρίου αφορά όλους τους Έλληνες.
Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017
Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017
Για την επέτειο του «ΟΧΙ»
Σε επικοινωνιακό, ιδεολογικό και στρατηγικό επίπεδο η Τουρκία του Ερντογάν κερδίζει διαρκώς έδαφος έναντι της αποδυναμωμένης πατρίδας μας.
Ο έωλος και ιστορικά ψευδής αναθεωρητισμός του, -ο οποίος (Ερντογάν) αντικειμενικά εξυπηρετείται από το ρεύμα της αποεθνοποίησης και της υποβάθμισης των ιστορικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών σταθερών που παρατηρείται στη χώρα μας-, δυστυχώς αποκτά σιγά-σιγά πολιτικά και διπλωματικά ερείσματα
Η διαδικασία τής δήθεν κοινής θέασης της ιστορίας, -που άρχισε με τη συγγραφή νέων διδακτικών βιβλίων την περίοδο του «εκσυγχρονισμού» μετά από παρότρυνση της ΕΕ, την οποία συνεχίζει και σήμερα, εντελώς ανοίκεια και προσβλητικά, με την πρόσφατη υιοθέτηση των αιτημάτων των συνεργατών του ναζισμού τσάμηδων και των απογόνων τους-, όπου τα ιστορικά γεγονότα θα ετύγχαναν κοινής αποδοχής, στην Τουρκία αποτελούσε το πνευματικό εποικοδόμημα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού που ισοπεδώνει την ιδιαιτερότητα και τη διαλεκτική των ιστορικών γεγονότων.
Η Τουρκία το κατάλαβε εγκαίρως και επανήλθε δριμύτερη στην αυτοποιητική της λογική. Αναθεωρεί και αναπλάθει την ιστορική συνείδηση τής κοινής γνώμης, ενώ στην Ελλάδα εξακολουθούμε να υποτιμούμε τις κοινές παραδόσεις, τις πατριωτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές σταθερές.
Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017
Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου – οι αυταπάτες/ του Σταύρου Λυγερού
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να φιλοδόξησε με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως δεν κατανοούσε επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.
Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του έθεταν τον Τσίπρα αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου. Αντιθέτως, θα επιδίωκαν να «ξεβρακώσουν» πολιτικά την αριστερή κυβέρνηση.
Οι λόγοι ήταν δύο:
- Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το κυρίαρχο δόγμα της λιτότητας.
- Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό μήνυμα στους λαούς κυρίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας για το τι τους περιμένει εάν δώσουν την ψήφο τους σε αντισυστημικά κινήματα που αμφισβητούν την πολιτική της λιτότητας και τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.
Ένας νέος με άστρο
Ο Τσίπρας, όμως, είχε αγκιστρωθεί στην εκτίμηση πως η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος. Ως εκ τούτου, πίστευε ότι τα αφεντικά της Ευρωζώνης θα αναγκάζονταν να διαπραγματευθούν με την αποφασισμένη κυβέρνησή του έναν έντιμο συμβιβασμό για να αποτρέψουν ανεπιθύμητους κλυδωνισμούς.
Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτό δεν ήταν απλώς μία προεκλογική ρητορική για να ξεπεράσει δύσκολα ερωτήματα. Στην πραγματικότητα, ήθελε να πιστεύει όσα έλεγε. Ήταν ένας τρόπος να ξορκίζει τη σκοτεινή προοπτική και να διατηρεί ανέπαφο το όνειρο. Η τύχη, άλλωστε, τον είχε ευνοήσει σκανδαλωδώς. Από το περιθώριο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή τον προώθησε εκεί ο προηγούμενος πρόεδρος του κόμματος Αλέκος Αλαβάνος.
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016
28η Οκτωβρίου 1940: Τιμούμε την επέτειο με την αντίστασή μας!
Γιορτάζουμε και σήμερα μαζί με τους μαθητές μας και ολόκληρο τον ελληνικό λαό την απόφαση για αντίσταση στη φασιστική επίθεση τον Οκτώβριο του ’40. Ναι, αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι είμαστε ο μοναδικός λαός που γιορτάζει την έναρξη της αντίστασής του! Και αυτό σήμερα κάποιους ενοχλεί γιατί δεν συνάδει με την αποδοχή της μετατροπής της χώρας σε «οικόπεδο και αποικία».
Και δώστου εκδηλώσεις και «επιστημονικές ημερίδες» με το κουτοπόνηρο και ανιστόρητο ερώτημα: «γιατί να εορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου;» Δεν νομίζω πως είναι τυχαία σύμπτωση που το ερώτημα το είχε θέσει σε ανύποπτο χρόνο πριν από αρκετά χρόνια ο κ. Λιάκος, ο σημερινός αναμορφωτής του ελληνικού σχολείου, σε επιφυλλίδα του στο Βήμα. Σήμερα οι λιγότερο προσεχτικοί και οξυδερκείς μαθητές του προπαγανδίζουν απροκάλυπτα, «ευρωπαϊκότατα» και… «πολιτικά ορθότατα» υπέρ της «αλλαγής» της επετείου και της υποκατάστασής της από την 12η Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία ο λαός της Αθήνας (και μόνον αυτής) πανηγύρισε την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής κι ενώ στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας είτε είχαν ήδη αποχωρήσει (Χαλκιδική, Έβρος) είτε έμελε να αποχωρήσουν πολύ αργότερα (Κρήτη, Μήλος) ενώ συνήθως ξεχνάμε την σκληρή πραγματικότητα της βουλγαρικής κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Ας ξεκαθαριστεί μια για πάντα: την 28η Οκτωβρίου εορτάζουμε την έναρξη της αντίστασης του λαού μας. Δεν θα προσαρμοστούμε λοιπόν εμείς στις νερόβραστες επετείους των άλλων ευρωπαϊκών κρατών που αντιστάθηκαν από ελάχιστα έως καθόλου είτε στην αρχή είτε στη συνέχεια, με την τιμητική εξαίρεση των Σέρβων και των λαών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Το νόημά της είναι ακριβώς η αντιστασιακή διάθεση και η κινητοποίηση ενός ολόκληρου έθνους για τον κοινό σκοπό και γι’ αυτό πρόκειται για εθνική εορτή: από τους εξόριστους και φυλακισμένους κομμουνιστές ως τους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού στον ίδιο αγώνα κατά του φασισμού κι ας ήταν το καθεστώς Μεταξά μια καρικατούρα των δικτατοριών του Μεσοπολέμου. Αυτή η τεράστια αντίφαση δικαιολογείται από τη θέση της χώρας τόσο τη γεωγραφική όσο και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας: η Ελλάδα δεν είναι ούτε αποικιοκρατική ούτε ιμπεριαλιστική χώρα. Αντίθετα είναι ο τόπος και ο τρόπος ενός έθνους που από το 1204 πολεμά για την ελευθερία του. Αυτό που ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος χαρακτήρισε ως αντιστασιακή παράδοση του νεότερου ελληνισμού.
Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016
ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΤΡΙΠΟΛΗ 1946, ΧΗΡΕΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ 1940
ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗ!!
Το πολιτικό κατεστημένο ΔΕΝ επέτρεψε τέτοιο γεγονός, ΔΕΝ ετίμησε τις γυναίκες που έδωσαν και το υστέρημά τους στον αγώνα και στερήθηκαν την παρουσία των αγαπημένων τους συντρόφων. ΔΕΝ πήραν καμία σύνταξη, ΔΕΝ έτυχαν τιμών ιδιαιτέρων. Ξέχασε η Πολιτεία και τους άνδρες τους.......Την φωτογραφία έστειλε από το Σικάγο ο τριπολιτσιώτης Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, τ. αξιωματικός του Πυροβολικού, και σήμερα παππούς με αρκετά εγγόνια, και με ευλογημένο χέρι γιατί αγιογραφεί όλες τις ελληνικές εκκλησίες, ψέλνει, έχει γιο παπά, είναι ευτυχής, μένει σταθερός στην Πίστη και αισθάνεται ΕΛΛΗΝΑΣ.
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016
Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
«Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει.
Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες.
Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι.
Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ...νίκη και μέλλον, δεν υπάρχει για τους λαούς που δεν έχουν τη δύναμη ...(γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΔΗΣ)
"Καιρός πια το μπουζούκι μου στο πλάι να τ'αφήσω
Να πάρω το τουφέκι μου να πάω να πολεμήσω
Δε το βαστάω σπλάχνο μου να κάθομαι εδώ πέρα
και τα παιδιά να πολεμούν κει-πάνω νύχτα μέρα"
(Στέλιος Κερομύτης)
Τ’ήταν αυτό που έκανε χιλιάδες πολίτες, νέους και γέρους, γυναίκες και άνδρες να ξεχυθούν στους δρόμους με το άκουσμα της έναρξης ενός πολέμου και να στήσουν πρωτόγνωρο πανηγύρι χαράς; Ποια ηθική και πίστη κινούσε τον ψυχισμό όλων αυτών των ανθρώπων ώστε να πηγαίνουν στο σφαγείο του πολέμου με χαμόγελα, τραγούδια και χαρά παιδική, ενώ γνώριζαν πως ίσως και να μην ξαναγυρίσουν πίσω; Ποια δύναμη εσωτερική τους έστελνε όλο μπροστά, να μάχονται χωρίς όπλα, να κινούνται χωρίς τροφή κι έχοντας μόνο το χιόνι για να ξεδιψάσουν λίγο το σκελετωμένο σώμα τους; Κι έμεναν πετρωμένοι σκελετοί πάνω στο χώμα, δίπλα στα βράχια, μέχρι που σάλπιζε με όση δύναμη του είχε απομείνει ο σαλπιγκτής ή έδινε το σύνθημα ανάμεσα στους σκελετούς εκείνος του λοχία, για να πεταχτούν ξάφνου σαν τα θεριά και με τις λόγχες, τις πέτρες ή τα χέρια να πέσουν πάνω στις οργανωμένες στρατιές των φασιστών και να τους στείλουν ακόμη πιο πίσω προς τη θάλασσα, εκεί όπου η ιαχή καλούσε από την αρχή του πολέμου να τους πετάξουν! Ποιας μάνας ευχή να έδωσε τη δύναμη και ποιας γυναίκας προσευχή να έπιασε για να γίνει τούτο το θάμα;
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016
Για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου - του Βασίλη Ασημακόπουλου
«...Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι
όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση
που είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιαύτη και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με
τους δυνατούς. Τρεμπιέν (πολύ καλά) λέγει κι αναχώρησε ο ναύαρχος (ο Ντερνύς-
Δεριγνύ)».
Γιάννης Μακρυγιάννης-Απομνημονεύματα
Επανέρχεται κατά καιρούς τα τελευταία 20-25 χρόνια μια
συζήτηση υπό τη μορφή του ακόλουθου ερωτήματος. Γιατί εορτάζουμε την 28η
Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου ως εθνικές εορτές, καθώς δεν σηματοδοτούν
τη νίκη ή έστω το νικηφόρο τέλος ενός πολέμου ή μιας επανάστασης, αλλά την
έναρξη. Το ερώτημα δεν είναι τυχαίο, ούτε αποϊδεολογικοποιημένο. Κρύβεται πίσω
του μια προσπάθεια εξορθολογισμού- εξευρωπαϊσμού της αποτίμησης της ιστορικής
διαδικασίας στον τόπο μας στα δυτικά πλαίσια, μια μορφή οριενταλισμού που
στοχεύει (ακούσια ή εκούσια είναι δευτερεύουσας σημασίας) στην ακύρωση
ουσιαστικά εκείνου που ο Νίκος Σβορώνος, προσδιόρισε ως αντιστασιακό χαρακτήρα
του ελληνικού έθνους με όρους ιστορικοϋλιστικούς (Σβορώνος Ν., Επισκόπηση
Νεοελληνικής Ιστορίας, εκδ. Θεμέλιο, 2007). Δηλαδή ενός εθνούς ή αργότερα ενός
εθνικού κοινωνικού σχηματισμού που διαμορφώνεται στην εξέλιξή του και την πάλη
του ως κυρίαρχος-κυριαρχούμενος. Η συγκυρία που γεννιούνται ανάλογοι προβληματισμού
δεν είναι τυχαία. Ούτε οι ιδεολογικές μορφές πάλης είναι πλήρως ανεξάρτητες από τις υλικές,
αλλά σχετικά αυτόνομες τουλάχιστον για όσες και όσους επιμένουν να κινούνται
και να ερμηνεύουν την ιστορική εξέλιξη μέσα από ένα μαρξιστικό πλαίσιο αναφοράς.
Η κυρίαρχη δυναμική του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, δηλαδή η συσσώρευση σε
παγκόσμια κλίμακα, γνωστή και ως παγκοσμιοποίηση, η υποχώρηση του εργατικού
κινήματος στις μητροπόλεις και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην
περιφέρεια, οδήγησαν μεταξύ άλλων στην ενίσχυση των τάσεων ιστορικού
αναθεωρητισμού μέσα και από μια οπτική ομογενοποιημένης ιστορικής διαδικασίας
γραμμικού τύπου εντός της οποίας εντάσσεται και η αστική-ιδεαλιστική ανάλυση
του εθνικού φαινομένου ως κατασκευής-επινόησης, η ασυνέχεια του εθνικού
φαινομένου, προσφερόμενη ειδικά σε λαούς και έθνη κυριαρχούμενα, μια αποικιακή
ανάγνωση, ένα είδος beau pour l’ orient…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)