Γιορτάζουμε και σήμερα μαζί με τους μαθητές μας και ολόκληρο τον ελληνικό λαό την απόφαση για αντίσταση στη φασιστική επίθεση τον Οκτώβριο του ’40. Ναι, αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι είμαστε ο μοναδικός λαός που γιορτάζει την έναρξη της αντίστασής του! Και αυτό σήμερα κάποιους ενοχλεί γιατί δεν συνάδει με την αποδοχή της μετατροπής της χώρας σε «οικόπεδο και αποικία».
Και δώστου εκδηλώσεις και «επιστημονικές ημερίδες» με το κουτοπόνηρο και ανιστόρητο ερώτημα: «γιατί να εορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου;» Δεν νομίζω πως είναι τυχαία σύμπτωση που το ερώτημα το είχε θέσει σε ανύποπτο χρόνο πριν από αρκετά χρόνια ο κ. Λιάκος, ο σημερινός αναμορφωτής του ελληνικού σχολείου, σε επιφυλλίδα του στο Βήμα. Σήμερα οι λιγότερο προσεχτικοί και οξυδερκείς μαθητές του προπαγανδίζουν απροκάλυπτα, «ευρωπαϊκότατα» και… «πολιτικά ορθότατα» υπέρ της «αλλαγής» της επετείου και της υποκατάστασής της από την 12η Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία ο λαός της Αθήνας (και μόνον αυτής) πανηγύρισε την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής κι ενώ στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας είτε είχαν ήδη αποχωρήσει (Χαλκιδική, Έβρος) είτε έμελε να αποχωρήσουν πολύ αργότερα (Κρήτη, Μήλος) ενώ συνήθως ξεχνάμε την σκληρή πραγματικότητα της βουλγαρικής κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Ας ξεκαθαριστεί μια για πάντα: την 28η Οκτωβρίου εορτάζουμε την έναρξη της αντίστασης του λαού μας. Δεν θα προσαρμοστούμε λοιπόν εμείς στις νερόβραστες επετείους των άλλων ευρωπαϊκών κρατών που αντιστάθηκαν από ελάχιστα έως καθόλου είτε στην αρχή είτε στη συνέχεια, με την τιμητική εξαίρεση των Σέρβων και των λαών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Το νόημά της είναι ακριβώς η αντιστασιακή διάθεση και η κινητοποίηση ενός ολόκληρου έθνους για τον κοινό σκοπό και γι’ αυτό πρόκειται για εθνική εορτή: από τους εξόριστους και φυλακισμένους κομμουνιστές ως τους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού στον ίδιο αγώνα κατά του φασισμού κι ας ήταν το καθεστώς Μεταξά μια καρικατούρα των δικτατοριών του Μεσοπολέμου. Αυτή η τεράστια αντίφαση δικαιολογείται από τη θέση της χώρας τόσο τη γεωγραφική όσο και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας: η Ελλάδα δεν είναι ούτε αποικιοκρατική ούτε ιμπεριαλιστική χώρα. Αντίθετα είναι ο τόπος και ο τρόπος ενός έθνους που από το 1204 πολεμά για την ελευθερία του. Αυτό που ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος χαρακτήρισε ως αντιστασιακή παράδοση του νεότερου ελληνισμού. Ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ως ενεργό μέλος της ΕΛΜΕ Αργολίδας αλλά και ως ιστορικός της Εθνικής Αντίστασης και με αφορμή την επανέκδοση της διδακτορικής μου διατριβής, σήμερα 28 Οκτωβρίου 2016 σας καλώ να μην αφήσουμε να περάσει η σημερινή επέτειος με αδιαφορία και να αποκρούσουμε κάθε σκέψη αμφισβήτησής της. Να αποτελέσει αφορμή να ξανασκεφτούμε πάνω στο νόημα της, το νόημα της αντίστασης! Να φέρουμε στο μυαλό μας εκείνους τους άντρες της αλβανικής μεθορίου που τις πρώτες κρίσιμες πέντε μέρες της ιταλικής επίθεσης άντεξαν χωρίς ύπνο και φαγητό πολεμώντας συνεχώς και συνέχισαν και αργότερα όταν η επιστράτευση επέτρεψε την ενίσχυσή τους. Και εκείνες τις γυναίκες που δόθηκαν ολόψυχα στον αγώνα υποκαθιστώντας τις ανεπαρκείς μεταφορές, την τροφοδοσία, την υγειονομική περίθαλψη και εν γένει τις υποστηρικτικές δομές. Αυτή η αυταπάρνηση είναι που πέτυχε το ακατόρθωτο και πρόσφερε την πρώτη αντιφασιστική νίκη στον Πόλεμο. Αυτή η πίστη στο δίκιο του αγώνα είναι το μεγάλο έλλειμμα του σήμερα. Σήμερα που σκεφτόμαστε να θυσιάσουμε ένα μεροκάματο για να υπερασπιστούμε τον συνάδελφο αναπληρωτή, τον συνάδελφο που χάνει την οργανική του, που συμπληρώνει ωράριο σε πολλά σχολεία και συχνά διαφορετικού τύπου και βαθμίδας, για τις συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, για καλύτερα σχολεία, για όσα μας στερούν καθημερινά από την Παιδεία, τους εργαζόμενους, την χώρα, για όσα αποτελούν την πατρίδα μας! Γιατί μας λείπει η πίστη ότι μπορούμε να νικήσουμε. Μόνο τότε όμως θα αποκτήσουν πραγματικό νόημα οι εορτασμοί: όταν ξαναβρούμε τη πίστη που έκανε εκείνο το πρωινό της 28η Οκτωβρίου 1940 τον λαό μας να μετατρέψει την κήρυξη του πολέμου σε γιορτή αυτοθυσίας και αγώνα για λευτεριά και δικαιοσύνη. Την πίστη που έκανε τους παππούδες μας να φύγουν για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη! Καμία εξουσία δεν μπορεί να αισθάνεται σίγουρη όταν ο λαός αποφασίζει να αντισταθεί με πίστη στο δίκιο του αγώνα χαμογελώντας!
Τάσος Χατζηαναστασίου,
Δρ Ιστορίας, φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου,
υποψήφιος αιρετός για το ΑΠΥΣΔΕ Πελοποννήσου και το ΚΥΣΔΕ με τις Ανεξάρτητες Ενωτικές Κινήσεις.
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.