Θα σας πω χωρίς περιστροφές, ωμά, γιατί το κάλλος του Γιανναρά είναι απερίγραπτο, όπως κάθε κάλλος

Του Γιάννη Ναστούλη

Ξαφνικά όλοι βγήκαν μαθητές του αειμνήστου Γιανναρά.

Εγώ, είχα κρατήσει Φιλοσοφία και Πολιτική Ιστορία για να πάρω ένα μήνα φοιτητική άδεια απ τον στρατό.

Έτσι έπεσα πάνω στον Γιανναρά, που είχα δώσει, ως ακραιφνής κομμούνης τότε, ανένδοτο να μην πάρει την Έδρα του συνταξιοδοτηθέντος Εαμίτη, Τιτάνα της Φιλοσοφίας Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου, του ανθρώπου που έστησε το νέο ελληνικό κράτος.

Ο Φιλόσοφος-Θεολόγος Γιανναράς μας φαινόταν τότε απόπειρα της "Αντίδρασης" να αλώσει την πλέον προοδευτική σχολή των Πανεπιστημίων. Ήμουν παιδί του Δεσποτόπουλου και όχι του Γιανναρά.

Τέλος πάντων, τα πέρασα με 18 μέρες άδεια, την οποία "εξέτισα" από την ημέρα απολύσεως μαζί με άλλες 30 φυλακή: 20 γιατί είχα χάσει τη μεταλλική ταυτότητα και 10 γιατί με είδε ο Διοικητής του ΛΥΠ να ιππεύω το 600 ΧL μου με στολή αγγαρείας, σύνολο, 48 μέρες σε μια μέρα, τη μέρα απολύσεως! Νόμιζα ότι είχα πεθάνει και ότι ήμουν κακός άνθρωπος και είχα πάει στην κόλαση. 30 το πρωί στην αναφορά, και κατά το μεσημέρι που η σειρά απολυόταν μέσα σε γέλια, χαρές κι αγκάλες, με φωνάζει ο υπόδιοικητής.

 Παραπατώντας παρουσιάζομαι.

Οι υπερχορδές, τα νευρωνικά αποτυπώματα και το μαξίμειο πρόσωπο. Μια «ανατριχιαστική αλληλο-δράση»

Γιάννης Ναστούλης

   Κατά τον Στίβεν Χώκινγκ η δημιουργία του τετραδιάστατου χωροχρόνου οφείλεται στην έκρηξη μιας αρχέγονης και άχρονης μελανής οπής. Έτσι το οποιοδήποτε εξωκτισιακό υπερ-όν δεν θα μπορούσε να υπάρχει πριν τη μεγάλη έκρηξη για να την πυροδοτήσει, διότι απλούστατα ο χωροχρόνος δημιουργήθηκε μετά την πυροδότηση. Επομένως ένας πυροδοτικός μηχανισμός πριν είναι αδιαανόητος. Προσοχή όμως, τούτη η χωροχρονική του αδυναμία-απουσία δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει! Και αυτό είναι μυστήριο για τον τρισδιάστατο άνθρωπο. Αυτό ακριβώς προσεπικυρώνει η κατάρριψη από τον Χώκινγκ της άποψης περί του απαραβίαστου της επιφάνειας μιας μαύρης τρύπας. Ανακάλυψε ότι τυχαίες κβαντικές μεταβολές μπορούν να δημιουργήσουν διαρροές από το άχρονο εσωτερικό της. Δείτε παρακαλώ την εκπληκτική αναλογία της άποψης του Χώκινγκ και εκείνης του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί «ακτίστων ενεργειών» στην καταφατική θεολογία του καθοδικού άξονα. Μια διάχυση από το εσωτερικό μιας μελανής οπής είναι ο κόσμος μας;

   Την παραπάνω οντολογική θεώρηση υποστηρίζει το πολυσυμπαντικό μοντέλο και η θεωρία των υπερχορδών (Πρίνστον, 1980), κατά την οποία, νανοσωματίδια δονούμενα/περιφερόμενα επηρεάζουν τις δομές και τη συμπεριφορά του μικρόκοσμου. Τα σύμπαντα κυριαρχούνται από υπερχορδές, οι οποίες είναι τρισεκατομύρια φορές μικρότερες από τα ανιχνευθέντα μέχρι στιγμής νανοσωματίδια. Αν οι μικροσκοπικές ίνες είναι παλλόμενες χορδές όπως στο βιολοντσέλο, τότε το Σύμπαν μας είναι μια μουσική συμφωνία που εκτελείται επί σκηνής. Μας λείπουν η μουσική μεγαλοφυία που την έγραψε και ο μαέστρος.

   Οι θέσεις αυτές έκαναν τον γίγαντα αυτόν της Επιστήμης να πει: «αν ήμουν ένα σημείο μιας λευκής γραμμής στον μαυροπίνακα και ζωντάνευα, ενώ θα παρέμενα εγκλωβισμένος, θα ανακάλυπτα το θεϊκό μεγαλείο ενός τετράεδρου (δισδιάστατο σκίτσο). Κατ’ επέκταση ένα τετραδιάστατο υποθετικό ον που ζει και κινείται στον χωροχρόνο Μινκόβσκι, διαθέτον μια από τις σημαίνουσες ιδιότητες του Θεού: γνωρίζει και εξουσιάζει το μέλλον, αφού κινείται ελεύθερα και στη διάσταση του χωροχρόνου».