ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ (Του ’74)

του Σάββα Παύλου

Αυτόπτης,

Αυτήκοος,

Αυτογεύστης,

αυτοσφράντης / αυτοοσφραντής,

αυτοάπτης.

Είχα πάρει τηλέφωνο τον Μενέλαο Χριστοδούλου που μου συμπλήρωσε τον κατάλογο με τις τρεις τελευταίες λέξεις. Την προηγούμενη μέρα, με είχε βγάλει στο ραδιόφωνο ο Δημήτρης Κοσμόπουλος. Ήθελε μαρτυρίες στην εκπομπή του για το 1974, 30 ακριβώς χρόνια από τότε. Όταν έφτασα στη σκηνή του νοσοκομείου, όταν ανάφερα ότι είδα τους τραυματίες και νεκρούς του πολέμου, λύγισα σε λυγμούς, δυσκολεύτηκα να συνεχίσω. Ο Κοσμόπουλος με ρώτησε αν έπρεπε να διακόψει την εκπομπή, ρίχνοντας μουσική.

Πρώτη φορά μιλούσα για τις μνήμες του καλοκαιριού αυτού. Πάντοτε σε όλες τις εκπομπές που βγήκα μίλησα για το Κυπριακό και για τόσα άλλα θέματα με αποφασιστικότητα και ηρεμία. Λυγμοί και κλάματα μου φαίνονταν πάντα απωθητικά, γι’ αυτό και νευρίασα με τον εαυτό μου, για την εικόνα που παρουσίασα, για τον ήχο που έδινα. Αποφάσισα να καταγράψω στο χαρτί τη δική μου μαρτυρία και να μην ξαναμιλήσω γι’ αυτά ποτέ. Μαρτυρία λιτή, χωρίς θεωρητικές συζητήσεις και αναλύσεις, ό,τι είδα και άκουσα, μια γραφή αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα σκέφτηκα. Και κει αναρωτήθηκα για τις άλλες αισθήσεις, γιατί να αποκλειστεί η δική τους μαρτυρία, όσο και αν θεωρείται φτωχική, όσο και αν ο μέγας, ο Ηράκλειτος, όταν διαλογίζεται για την αξιολόγηση των αισθήσεων επιμένει μόνο στην όραση και την ακοή: «Οφθαλμοί των ώτων ακριβέστεροι μάρτυρες».

Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μυρωδιά που άπλωσε σε όλη την Κύπρο στον πρώτο γύρο της εισβολής, μυρωδιά που σου έπνιγε την ψυχή, πυρπολημένης γης και αποκαϊδιών, ακόμη, απόμακρα, οσμή σμπαραλιασμένης και καμένης σάρκας. Ποια θα ήταν η μαρτυρία των δικών μου αισθήσεων, όλων όμως; Στην τελευταία αίσθηση ο Μενέλαος Χριστοδούλου προτείνει: αυθάπτης. Αντιδρώ, ομοιοκαταληκτεί με το νεκροθάπτης κι είναι ιερή για μένα η μαρτυρία της αφής. Έχεις δίκαιο, μου λέει, από τους αλεξανδρινούς χρόνους επικράτησε να μη γίνεται η συναίρεση, νομιμοποιούμαστε λοιπόν να πούμε αυτοάπτης.

ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΥ: Ο μοναδικός

του Δώρου Θεοδώρου π. Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης

Ήταν όντως μοναδικός ο Σάββας Παύλου. Δεν νομίζω ότι πέρασαν από την Κύπρο της σύγχρονης εποχής πολλοί άνθρωποι του πνεύματος που να δικαιούνται επάξια τον χαρακτηρισμό της πνευματικής ηγεσίας. Πνευματικούς ανθρώπους είχαμε πολλούς. Ελάχιστοι όμως, μπόρεσαν να δουν τα πράγματα όπως ακριβώς είναι και να καθοδηγήσουν το λαό σωστά.

Ο Σάββας ήταν ένας λάτρης του Ελληνικού πνεύματος και του Ελληνικού πολιτισμού, παλαιότερου και νεώτερου. Θυμάμαι το πρώτο βιβλίο του, που διάβασα, το πήρα από περιέργεια λόγω του τίτλου του, “Η τακουνοκεντρική έμπνευση του Γιάννη Τσαρούχη”.

Και έκτοτε τον παρακολουθούσα ανελλιπώς. Ήμουν σίγουρος πως δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πνευματικό άνθρωπο.

Ο Ελληνοκεντρισμός του ερέθισε πολλούς. Αυτούς που ήθελαν τον Κύπριο ως εθνότητα. Ούτε Ελληνοκύπριοι ούτε Τουρκοκύπριοι. “Κύπριοι. Έτσι μόνο θα μονιάσουμε και θα συμβιώσουμε ειρηνικά σ΄ αυτό τον τόπο”. Αυτά διακήρυσσαν. Ο Σάββας ήταν γι΄ αυτούς ένας εθνικιστής. Ένας σοβινιστής. Με άλλα λόγια οι πολέμιοι του Σάββα κι όχι μόνο αυτοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν με παρθενογένεση, ένα νέο έθνος.

Αυτή ήταν και ίσως είναι ακόμα η αντίληψη και το πρίσμα μέσα από το οποίο έβλεπαν και βλέπουν το Κυπριακό, την εισβολή και την τουρκική κατοχή. Πέρασαν δεκαετίες και η θεωρία παρθενογένεσης νέου έθνους έμεινε στάσιμη για να μην πω έσβησε.

Ως εάν η λύση του Κυπριακού να ήταν θέμα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Την Τουρκία και τις μεγάλες δυνάμεις δεν τις έβλεπαν. Ίσως μάλιστα και να πίστευαν ότι η εισβολή έγινε για την προστασία των Τουρκοκυπρίων. Γιατί “και μεις κάναμε πολλά”.

Περιττό να πούμε ότι όλος αυτός ο πόλεμος είναι από το πολιτικό κατεστημένο που εκπορεύετο. Από τους οπαδούς του λεγόμενου έντιμου συμβιβασμού, που μόνο στη φαντασία τους υπήρχε και της σύντομης λύσης που εξαρχής ήταν ανύπαρκτη.

ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΥ: "Η απογείωση της ιδεοληψίας στην πολιτική ζωή της Κύπρου"

Ο Σάββας Παύλου αναλύει το σοβαρότατο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ στην Κύπρο, και που είναι η κύρια πηγή των περισσοτέρων μας προβλημάτων.

Πως ανέκαθεν η τυφλή ιδεοληψία σε επίπεδο πολιτικών αλλά και των ίδιων των πολιτών μας οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς, με κλασσικά παραδείγματα από την νεοκυπριακή πραγματικότητα.

ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΥ : Πνιγόμαστε στο έλος της μετριότητας

Συνέντευξη στη Μερόπη Μωυσέως και στον Πέτρο Λαζάρου | Φωτογραφία Ελένη Παπαδοπούλου

08/02/2016

Εννέα διηγήματα που «ξεκινούν στην Κύπρο και εξελίσσονται στην Ελλάδα, ξεκινούν στην Ελλάδα και εξελίσσονται στην Κύπρο» παρουσιάζει στη νέα του συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Φώναξε τα παιδιά» ο Σάββας Παύλου. Προσωπικές αναφορές εναλλάσσονται με μικρο-φιλολογικά και δημιουργείται το λογοτεχνικό σύμπαν μιας μικρής αλλά σπουδαίας γραφής διηγημάτων, που ξεκινούν από το σπίτι της Μαρώς Σεφέρη στην Αθήνα για να καταλήξουν στη Ναστάζια, από τη Λεμεσό.

Υπογράφει Κοκκινοτριμιθιώτης ή «Ερυθροτερμινθεύς». Εξακολουθεί να πιστεύει στην ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα [να το γράψεις αυτό, μου είπε] και κάνει συγκρίσεις με «τις κορυφές» κάθε είδους, που ξεπερνούν τα γεωγραφικά όρια της Κύπρου. Γράφει αβίαστα, κάνοντας κύκλους μεταξύ της προσωπικής του ζωής, της ιδιότητάς του ως φιλόλογος και της απαραίτητης μυθοπλασίας που δένει τις ιστορίες του. Ξεκινώντας από την Κοκκινοτριμιθιά, τον τόπο καταγωγής του.

Η ανεξαρτησία των γεωργών

«Εμείς που μεγαλώσαμε σε κοινότητες οι οποίες ήταν στα περβόλια, πρώτα απ’ όλα κρατάμε την περηφάνια του γεωργού όπου δεν υπήρχε το θέμα της μισθωτής εργασίας. Ο κάθε γεωργός ήταν ανεξάρτητος, είχε το περβόλι του, τη δεξαμενή του και έτρεφε την οικογένειά του και αν έκανε μια παραγωγή λίγο μεγάλη, την πουλούσε στους εμπόρους και έπαιρνε κάποια λεφτά για τα τρέχοντα έξοδα της οικογένειας. Αυτό το πράγμα δημιουργούσε ένα αίσθημα ανεξαρτησίας, που δεν το είχε κάποιος που πήγαινε να δουλέψει, παραδείγματος χάρη, σε εργοστάσιο.

ΕΛΛΗΝ ΕΝ ΜΕΣΩ ΝΕΟΚΥΠΡΙΩΝ...

Τιμώντας τη μνήμη του Σάββα του Παύλου,  που έφυγε από κοντά μας, ίσως γιατί δεν μας άντεχε πια, αναρτούμε κάποιες δημοσιεύσεις από την ιστοσελίδα του.

https://savvaspavlou.wordpress.com/

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ, ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΔΑΣΚΑΛΕ!!!

ΕΛΛΗΝ ΕΝ ΜΕΣΩ ΝΕΟΚΥΠΡΙΩΝ

Οκτωβρίου 28, 2015

Ο Θεός, Εκείνη την ώρα, θα μου συγχωρέσει πολλά,
1974 ως τα σήμερα, έζησα Έλλην εν μέσω Τούρκων
1974 ως τα σήμερα, έζησα Έλλην εν μέσω νεοκυπρίων

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΥ ΛΥΡΙΤΣΑ

Φεβρουαρίου 17, 2016

Άντρος Λυρίτσας: Α..ρε Σάββα! Θυμάμαι που ρητόρευες για τον Φροϊδομαρξισμό έξω από την Ιπποκράτους 10 και  γοήτευες  τα μανούλια  κι εμάς τους άσχετους. 

Τώρα κοκορεύεσαι με τους εθνικο-θρησκευτικο-σοσιαλισμούς…

Χαρά να σε γιαούρτωνε εκείνο το κοριτσάκι…

Η κηδεία μου

Η κηδεία μου

Επιτάφιος και όχι Requiem

Ο  Σάββας Παύλου, δάσκαλος, συγγραφέας, μη μέλος του Πανεπιστημίου Κύπρου, πριν απ’ όλα αγωνιστής για τα δίκαια του Κυπριακού ελληνισμού, για την Αυτοδιάθεση-Ένωση, φίλος και σύντροφος για πολλές δεκαετίες δεν είναι πια μαζί μας. Όπως ο ίδιος επιθυμούσε, θα ταφεί στην αγαπημένη του Κοκκινοτριμιθιά της Κύπρου και της Ελλάδας, στις 6η Απριλίου. Σεβόμενοι τη μνήμη του δεν θα πούμε περισσότερα σήμερα. Θα δημοσιεύσουμε μόνο ένα δικό του κείμενο, γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο.

Ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει αδελφέ

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο Μήτσος Δημόπουλος, η Χριστίνα Σταματοπούλου, ο Γιώργος Ρακκάς και όλοι οι υπόλοιποι σύντροφοί σου.

Η κηδεία μου

του Σάββα Παύλου, Λευκωσία 2010

Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον

εις το καθ’ ομείωσιν επανάγαγε, το αρχαίο κάλλος αναμορφώσασθαι

και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με

Όπως παρατήρησε, παλαιότερα, ευαίσθητος διανοούμενος, στους γάμους οι φωτογράφοι και οι χειριστές των βίντεο έχουν μετατρέψει την τελετή και την εκκλησία σε ένα στούντιο φωτογράφησης και βιντεογράφησης. Η λειτουργία, οι ύμνοι, οι ψάλτες,  ο παπάς, εκμηδενίζονται και εξαφανίζονται, υπάρχουν μόνον οι φωτογράφοι και οι βιντεογράφοι.

Ο σωρός, η σορός και ο Σόρος.

του Σάββα Παύλου                                                        

Ημερολογιακά, 19/9/2014

Α. Ο σωρός, η σορός και ο Σόρος

Η λέξη [ο] σωρός σημαίνει πολλά πράγματα στοιβαγμένα ή πεταμένα στον ίδιο χώρο, το ένα πάνω στο άλλο (π.χ. στη γωνιά του δωματίου υπήρχε ένας σωρός από ρούχα).

Η λέξη [η] σορός σημαίνει το σώμα του νεκρού (π.χ. η σορός του ποιητή θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στο Ιερό ναό Αγίου Αντωνίου).

Η λέξη [ο] Σόρος παραπέμπει στον Τζωρτζ Σόρος, τον αμερικανό κερδοσκόπο επενδυτή, έναν άχρηστο άνθρωπο που δεν παράγει οτιδήποτε χρήσιμο για την ανθρωπότητα, απλώς συσσωρεύει λεφτά από το παιγνίδι των επενδύσεων και των χρηματιστηρίων, μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα του νεοφιλελευθερισμού, της απόλυτης επικράτειας της οικονομίας της αγοράς, και της οικονομίας –καζίνο, που έχει εκθεμελιώσει τον πλανήτη και έχει προκαλέσει τη δυστυχία σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Με άλλα λόγια Σόρος =σωρός με σορούς ανθρώπινες.

ΤΟΥΡΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

http://savvaspavlou.wordpress.com/

μνήμη Νεοκλή Σαρρή

έντονη απορία μου [...] για το γεγονός ότι η επίσημη tουρκική ιστορική θεωρία ασκεί επιρροή έξω και από τα σύνορα της Τουρκίας. Ali Sait Çetinoğlu, Τούρκος ιστορικός

Όταν ιδρύεται ένα Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στην Γερμανία, στην Αμερική ή σε κάποια άλλη χώρα, δεν θέλουμε να αναπαράγει την ατμόσφαιρα greek souvlaki και greek syrtaki, να αναφέρεται στα ελληνικά θέματα επιφανειακά και διαφημιστικά, θωπεύοντας την αυταρέσκεια και τον εγωισμό μας. Θέλουμε να μιλήσει για την αλήθεια του ελληνικού κόσμου -έστω και αν είναι πικρή, με επιστημονική εμβρίθεια να κάνει τομές, να αναδείξει νέα στοιχεία, να υποδείξει αλληλουχίες των γεγονότων και, εν τέλει, να συντελέσει στην ιστορική, πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική αυτογνωσία μας. Αυτά που ζητάμε για τις ελληνικές σπουδές τα ζητάμε, τα ίδια ακριβώς, και για τα κέντρα τουρκικών σπουδών, που δημιουργούνται σε ελληνικά πανεπιστήμια και σε κάθε μέρος του πλανήτη.

Δυστυχώς αρκετοί τουρκολόγοι της Κύπρου και της Ελλάδας αναπαράγουν μια ειδυλλιακή εικόνα των τουρκολογικών θεμάτων, δεν προχωρούν σε τομές, δεν τολμούν να εκθέσουν προτάγματα κρίσης των εξελίξεων, δεν εμβαθύνουν στην επιστήμη της τουρκολογίας, χαρακτηρίζονται από ιδεοληψίες, ατολμία και φόβο να πουν την αλήθεια. Στο αρχείο μου έχω αποθηκεύσει πολλά τεκμήρια τουρκολογικής μιζέριας και αντεπιστημονικής θεώρησης των πραγμάτων, ο χώρος της εφημερίδας με υποχρεώνει να αρκεστώ σε τρία παραδείγματα.

Περιφανής τουρκολόγος, παίρνει ύφος και μας λέει τη φοβερή αποκάλυψή του: ότι σε έρευνα, που έγινε σε κατεχόμενο χωριό, με κατοίκους τώρα τουρκοκύπριους και εποίκους, στο ερωτηματολόγιο αν θέλουν λύση η πλειοψηφία απάντησε θετικά. Κι αυτό το έλασσον γεγονός, αυτή η ανθυπολεπτομέρεια στο σύνθετο πλέγμα και στο συσχετισμό δυνάμεων του Κυπριακού, καθίσταται μείζον θέμα, προκαλεί θεωρητικές αναλύσεις και άλλες βαθυστόχαστες θολούρες εκ μέρους του τουρκολόγου, λες και το αποτέλεσμα αυτού του ερωτηματολογίου θα μετακινήσει τους αμετακίνητους στόχους της Άγκυρας, που κινούνται σε σίγουρες σιδηροτροχιές. Οι Κύπριοι τουρκολόγοι αναδεικνύουν τη λεπτομέρεια σε κυρίαρχη, κινούνται με αντεπιστημονικά κριτήρια, ευσεβοποθισμούς και ιδεοληψίες.

Άλλος τουρκολόγος θρηνεί γιατί δεν είχαμε κοινή παιδεία στην Κύπρο, από την εποχή της τουρκοκρατίας αφού, όπως τονίζει, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα ζούσαν σε ένα κοινό κράτος. Η ιδεοληψία είναι εκκωφαντική. Ο τουρκολόγος προχωρεί σε αξιολόγηση του παρελθόντος όχι με βάση τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης των λαών της τότε εποχής αλλά με βάση ιδεολογίες του παρόντος. Στην οθωμανική αυτοκρατορία, που έφτανε, τον 19ο αιώνα, από την Αδριατική μέχρι το Κουβέιτ, η παιδεία ήταν υπόθεση των μιλετιών. Στο νησί μας όμως οι ανεπανάληπτοι Κύπριοι, μόνοι εντός της απέραντης αυτοκρατορίας, θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Δεν είναι μόνο αυτό. Ο 19ος αιώνας ήταν η εποχή του εθνισμού. Εκλύθηκαν κολοσσιαίες ιστορικές δυνάμεις, που ήθελαν δημιουργία εθνικών κρατών, ενοποίηση, επέκταση ή απελευθέρωση περιοχών με ομοεθνείς. Όμως, κατά τον φοβερό Κύπριο τουρκολόγο, οι φοβεροί Κύπριοι, αντίθετοι με τα ρεύματα του καιρού, θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Όμως οι Κύπριοι του 19ου αιώνα ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι και μέσα στο πνεύμα του καιρού τους. Η μουσουλμανική μειονότητα ήθελε διαιώνιση της τουρκοκρατίας και η ελληνική πλειονότητα ήθελε τερματισμό της τουρκικής κατοχής, η ευτυχέστερη λήξη θα ήταν η Ένωση με την Ελλάδα. Ποια κοινή παιδεία θα έκαναν άνθρωποι με τόσο αντίθετους στόχους όσον αφορά το κύριο, δηλαδή το μέλλον του νησιού; Οι επαρχιώτες Κύπριοι τουρκολόγοι, που αγνοούν το σύνολο και τα κύρια θέματα της τουρκοκρατίας, που αγνοούν την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο και τις κύριες κινητήριες δυνάμεις της Ιστορίας του 19ου αιώνα, έχουν την απάντηση στο τσεπάκι τους. Εύκολη και ευκολοχώνευτη.

Άλλος τουρκολόγος προχωρεί σε μελετήματα που μας παρουσιάζει τις τουρκοκυπριακές απόψεις για διάφορα θέματα, για να τις κατανοήσουμε δήθεν, χωρίς κριτική, χωρίς προτάγματα και αξιολόγηση. Φυσικά δεν τολμά να μελετήσει και να μας παραθέσει την ειδησεογραφία των τουρκοκυπριακών εφημερίδων για την αρμενική γενοκτονία, για τις εξεγέρσεις των Κούρδων και τις σφαγές τους (1925, 1930 κ.λπ.) και την καταπίεσή τους από το αυταρχικό και δικτατορικό τουρκικό κράτος, γιατί αυτά θα αποκαλύψουν μια τουρκοκυπριακή μειονότητα με εντελώς φασιστική ιδεολογία, που επευλογεί και επικροτεί κάθε εκκαθάριση του Άλλου στην Τουρκία, όμως για την Κύπρο κλαυθμηρίζει γιατί δήθεν αδικείται. Οι άλλοι πρέπει να εξοντώνονται μα οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να αποτελούν κόρη οφθαλμού.

ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΜΕΓΑΛΕ ΒΑΦΕΑ του ΣΑΒΒΑ ΠΑΥΛΟΥ

Φεβρουαρίου 11, 2014

Ο Αναστασιάδης αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ένας άνθρωπος του έσχατου τακτικισμού, της μικροκομματικής ίντριγκας, του κομματικού πρακτικισμού. Εκεί τα καταφέρνει πολύ ωραία. Στο θέμα το εθνικό, στο μείζον θέμα της επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού, δημιουργεί τη μαύρη τρύπα στην οποία θα χαθούμε. Το ιστολόγιο επαναφέρει στην πρώτη σελίδα του ένα άρθρο που γράφτηκε αρκετό καιρό πριν από την εκλογή του Αναστασιάδη στην προεδρία (σχεδόν πριν από τρία χρόνια, αναρτήθηκε την 1 Ιουλίου 2011). Το αναδημοσιεύει χωρίς καμία αλλαγή. Τίτλος του άρθρου:

ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΜΕΓΑΛΕ ΒΑΦΕΑ

«Μεταξύ δύο στρατηγών, και των δύο ηλιθίων, ο είς εξ ανάγκης θα βγει νικητής». Απόφθεγμα που τόνιζε συνεχώς ο σπινθηροβόλος Γιάννης Σκαρίμπας.

Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν θα προσδώσουμε χαρακτηριστικά έξυπνης στρατηγικής στον νικητή, ότι μελέτησε επισταμένως Σου Τσου, Πολύαινο, Κεκαυμένο, Κλαούζεβιτς και Κονδύλη, ότι εφάρμοσε πρωτότυπες στρατηγικές μεθόδους και νέες προσεγγίσεις και έτσι, από τη στρατηγική του μεγαλοφυΐα και τους μεγαλόπνοους σχεδιασμούς του, πέτυχε τη νίκη. Απλώς βλάκας βλάκα νίκησε.

Αυτό παρακολουθούμε συνεχώς στην Κύπρο από τα δύο μεγάλα κόμματα που ομονοούν στο θέμα του κλεισίματος του Κυπριακού αλλά συνεχώς βρίσκονται σε αντιπαλότητα για διάφορα ήσσονος σημασίας θέματα, για να παρακολουθούν οι φίλαθλοι, οπαδοί και μαντρωμένοι.

Οι βασικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν στην Κύπρο μετά το ’74 ήταν α) από τη μια πλευρά η αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής (απλώς το πρόβλημα εντοπιζόταν στο πως θα περάσουν αυτή τη λύση στο λαό) και β) από την άλλη η προσπάθεια εκείνων που πάλευαν για τη διεύρυνση των δυνατοτήτων του Κυπριακού Ελληνισμού.

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ΣΑΒΒΑ ΠΑΥΛΟΥ

Η σφαγή των Αρμενίων αποτελούσε χαρά για τους Τούρκους. Κάθε σφαγή άρχιζε με τον ήχο των σαλπίγγων και τελείωνε με μια παρέλαση. Έχοντας για υπόκρουση τις δεήσεις των μουλάδων και των μουεζίνηδων, που από τους μιναρέδες επικαλούνταν την ευλογία του Αλλάχ, η σφαγή προχωρούσε με θαυμαστή τάξη, σύμφωνα με σχέδιο άψογα καταρτισμένο. Ο όχλος ήταν εξοπλισμένος από τις Αρχές. Οι Τουρκάλες τόνωναν τους ήρωές τους με τους στργγλιάρικους λαρυγγισμούς της πολεμικής κραυγής τους, τους ζιλγκίτ, και ξεκούφαιναν τα απελπισμένα θύματά τους με τα τραγούδια τους. Κάτι σαν άγρια καννιβαλική διάθεση συνέπαιρνε τον όχλο. Οι απάνθρωπες ορδές δεν σπλαχνίζονταν ούτε τα παιδιά»

(Διήγηση ιεραποστόλου, αυτόπτη μάρτυρα των σφαγών των Αρμενίων)

Σήμερα, οι νεότεροι ερευνητές και αναλυτές θεωρούν τη γενοκτονία των Αρμενίων ως μεγαλύτερο και χειρότερο έγκλημα από το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Γιατί οι χιτλερικοί εξόντωσαν με φρικιαστικούς τρόπους τους Εβραίους, όμως η γενοκτονία αυτή έγινε από ένα εξειδικευμένο και εν πολλοίς περιχαρακωμένο τμήμα του στρατιωτικού τους μηχανισμού (Ες Ες και προσωπικό στρατοπέδων), σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους (Άουσβιτς και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης). Αντιθέτως, η γενοκτονία των Αρμενίων έγινε στην ύπαιθρο, σε ανοικτούς χώρους κάτω από τον ήλιο, χωρίς καμιά προσπάθεια απόκρυψής της και με τον τουρκικό πληθυσμό να παρακολουθεί και να συμμετέχει στην εξόντωση.

Το απόσπασμα που παραθέσαμε στην αρχή είναι χαρακτηριστικό της στάσης και της συμμετοχής των τουρκικών λαϊκών μαζών στο βδελυρό ανοσιούργημα της γενοκτονίας.

Ακόμη, η νεότερη ιστορική και κοινωνική επιστήμη, στο θέμα της αρμενικής γενοκτονίας, έχει ανατρέψει την κλασική αντίληψη των λεγόμενων προοδευτικών θεωρητικών, οι οποίοι διαχωρίζουν τον λαό από την ηγεσία, γιατί θεωρούν ότι τα λαϊκά στρώματα δεν ευθύνονται γι’ αυτού του είδους τα εγκλήματα. Σύμφωνα με τη λεγόμενη προοδευτική άποψη, οι λαοί είναι αθώοι για τα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος άλλων λαών και υπεύθυνες θεωρούνται οι ηγετικές μειοψηφίες, που ελέγχουν και οδηγούν τους λαούς σε επιλογές και πράξεις που είναι, πολλές φορές, αντίθετες με τη λαϊκή θέληση και τα λαϊκά συμφέροντα. Όμως, μελετώντας την αρμενική γενοκτονία, διαπιστώνουμε ότι οι ευθύνες των τουρκικών λαϊκών στρωμάτων συνίστανται στο ότι:

1. Είχαν γνώση του ότι επιτελείται μια γενοκτονία σε βάρος του αρμενικού λαού και ανέχθηκαν την επιτέλεσή της.

2. Εκτός του ότι ανέχτηκαν τη γενοκτονία, την ενέκριναν.

3. Συμμετείχαν στη γενοκτονία

4. Οικειοποιήθηκαν, ως κλεπταποδόχοι, τα κινητά και ακίνητα αγαθά των Αρμενίων, που εξοντώθηκαν ή εξορίστηκαν

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΜΗ - ( Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ)

του Σάββα Παύλου

Γιατί κάποια στιγμή η συσσώρευση μαρτυριών, ντοκουμέντων, δεδομένων, ειδησαρίων και άλλων εκτενών κειμένων από εφημερίδες και περιοδικά των περασμένων αιώνων, οι επιστολές και οι αναφορές, τα αρχεία υπηρεσιών, κομμάτων και οργανώσεων, πρέπει να γίνουν θεωρία, μια γενικότερη σύλληψη της ιστορικής πορείας.

Γιατί κινδυνεύουμε να μας πνίξουν τα τεκμήρια, οι παραθέσεις γεγονότων και οι μαρτυρίες και εμείς, καταπλακωμένοι από το βάρος τους, να μη μπορούμε να βάλουμε τάξη σ’ αυτόν τον πληθωρισμό.

Ας δούμε πέντε σημεία θεωρητικής ανάπτυξης -απλής, απλούστατης θεωρητικής προσπέλασης- που μπορεί να βάλει μια τάξη στην πληθώρα γεγονότων και μαρτυριών

Α. ΤΑ ΤΡΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ουδείς έχει προσεγγίσει επισταμένως το θέμα των τριών, πέραν της Κύπρου, κέντρων ιδεολογικής εξακτίνωσης προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου στην αρχή, και προς το ΑΚΕΛ αργότερα. Σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, είχαμε ένα τυποποιημένο σχήμα. Υπήρχε το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας και οι εσωτερικές του ζυμώσεις από τη μια και από την άλλη το ιδεολογικό κέντρο της Μόσχας, της μητρόπολης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Με επίδραση από αυτό, έλεγχο, καθοδήγηση, διάλογο και, κάποτε, έκφραση αντιθέσεων. Το θέμα αυτό έχει αρκούντως μελετηθεί και αρκετές μονογραφίες έχουν κατατεθεί για τις σχέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων Γαλλίας, Ιταλίας, Δανίας κ.λπ. με τη Μόσχα.

Στην Κύπρο είχαμε πάλι μια ιδιοτυπία. Υπήρχε το Κ.Κ.Κ./Α.Κ.Ε.Λ. στο νησί και υπήρχαν τρεις εξωτερικοί πυλώνες που το καθοδηγούσαν, στήριζαν την ιδεολογική του ζύμωση, επηρέαζαν τις θέσεις που έπαιρνε:

Α) Η Μόσχα, ως η Μέκκα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος

Β) το Κ.Κ.Ε., αφού η Κύπρος ήταν ένα ελληνικό νησί υπό βρετανική κυριαρχία με κυρίαρχο το αίτημα της αυτοδιάθεσης-ένωσης και το κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας αναρρίπιζε συναισθήματα και επηρέαζε.

1948. Διάσπαση και δημιουργία αριστερών ποδοσφαιρικών σωματείων

ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΚΕΛ & ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

του Σάββα Παύλου

Νοεμβρίου 7, 2013

Εν πρώτοις υποκλίνομαι στα μέλη της κυπριακής αριστεράς, τα οποία δεν υπέγραψαν την ανακοίνωση των ποδοσφαιρικών σωματείων της Κύπρου, που έπαιρνε θέση στον εμφύλιο της Ελλάδας, καταδικάζοντας την ελλαδική κομμουνιστική παράταξη. Τα προεδρεία των σωματείων είχαν δικαίωμα να εκδώσουν τις ανακοινώσεις αυτές, και τα υπόλοιπα μέλη να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν με την ενέργεια αυτή. Η επιμονή να συνυπογράψουν τη δήλωση όλοι, αποτελεί αυταρχισμό, εξαναγκασμό, καταπίεση, ίνα μη τι χειρω είπω. Δεν υπάρχει πιο αισχρό πράγμα από τις δηλώσεις που σε αναγκάζουν να υπογράψεις και δηλωσίας δεν πρέπει να γίνεις ποτέ.

Από κει και πέρα η αφήγηση ότι η ενέργεια αυτή επέφερε και τη διάσπαση με τη δημιουργία των αριστερών ποδοσφαιρικών σωματείων και τη δημιουργία μιας ξεχωριστής ομοσπονδίας, αποτελεί αφελή εξιστόρηση, η οποία συνεχίζει τον κλαυσιαίδοιο τρόπο της Ακελικής ιστορικής αφήγησης [=τι να κάνουμε οι καημένοι, αναγκαστήκαμε να προχωρήσουμε στη διάσπαση, οι άλλοι έφταιγαν]. Για να αποφύγουμε την άγονη γεγονοτολογία, που τυφλώνει την ιστορική κατανόηση με τον βομβαρδισμό δευτερεύουσας σημασίας γεγονότων και μαρτυριών, πρέπει να πλησιάσουμε το θέμα κατανοώντας τις γενικότερες τάσεις της κυπριακής αριστεράς, τη βασικότερη πολιτική της η οποία συνίσταται σε ένα βασικό πρόταγμα: τη δημιουργία ακελικής κοινωνίας μέσα στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία. 

Μιας κομματικής κοινωνίας, περιχαρακωμένης και ξεχωριστής, οριοθετημένη από το κομματικό πλαίσιο.

Το ΑΚΕΛ μαζικοποιείται τάχιστα. Πολλά πράγματα μαζί ευνοούν την μαζικοποίησή του. α) Πρώτα από όλα το ίδιο το κόμμα έχει απεκδυθεί την παλαιά κομουνιστική εμφάνισή του και την περιθωριοποίηση που αυτή προκαλούσε. Το Κ.Κ.Κ. αυτοδιαλύεται και το ΑΚΕΛ είναι πια ένα λαϊκομετωπικό κόμμα, νόμιμο και με ανοικτές της πόρτες του και χωρίς μυστικούς και παράνομους μηχανισμούς ή όσοι μηχανισμοί υπάρχουν ακόμη αποκρύβονται και είναι γνωστοί μόνο σε ένα στενό κύκλο μυημένων.

Πώς δει ιστορίαν συγγράφειν

by admin

Το κυπριακό και η ανασύσταση της ελληνικής αριστεράς κατά την δεκαετία του 1950

Του Σάββα Παύλου από τη Ρήξη φ. 94
Το κείμενο του Λουκιανού, Πώς δει ιστορίαν συγγράφειν, παραμένει επίκαιρο 1850, περίπου, χρόνια μετά τη συγγραφή του. Ο εκ Σαμοσάτων σπινθηροβόλος συγγραφεύς, που γεννήθηκε το 120 μ.Χ., μας παραθέτει τα λάθη και τις ελλείψεις των ιστορικών όταν «ιστορούν», τους συμβουλεύει τι πρέπει να αποφεύγουν. Δυστυχώς, δεκαεννέα αιώνες αργότερα, δεν έχουμε γίνει σοφότεροι και οι απλές υποδείξεις του Λουκιανού χρειάζεται να επανατονίζονται, γιατί τα φρικιαστικά λάθη, οι ιδεοληψίες και οι προ-κατ απόψεις αποτελούν χιονοστιβάδα στο σημερινό ιστορικό και ιστοριοδιφικό πεδίο της Ελλάδας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο του Φοίβου Οικονομίδη, ΕΔΑ που είσαι, ήμουνα, (εφ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα 11 Μαΐου 2013, σ. 12) που αναφέρεται στη μεγάλη επιτυχία της Ε.Δ.Α. η οποία, τον Μάιο του 1958, αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση. Πριν από πενήντα πέντε ακριβώς χρόνια.
Το σημαντικότερο: Η μεγάλη επιτυχία της Ε.Δ.Α. (αξιωματική αντιπολίτευση με 24, 42% των ψήφων) συμβαίνει πριν κλείσουν εννέα χρόνια από την πλήρη ήττα της αριστεράς στον ελληνικό εμφύλιο. Ακόμη, τον Νοέμβριο του 1952, πήρε 9.5%. Τι συνέβη λοιπόν και, μέσα σε πεντέμισι χρόνια, σχεδόν τριπλασίασε τις ψήφους της;
Ο Φοίβος Οικονομίδης παρουσιάζει το θέμα σαν να κατέβηκε η επιτυχία της Ε.Δ.Α. από το απρόσμενο. Όμως, ένας από τους βασικούς συντελεστές της επιτυχίας της Ε.Δ.Α. ήταν ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. για Αυτοδιάθεση- Ένωση της Κύπρου, με την Ελλάδα. Από το 1955 που ξεκίνησε ο αγώνας της Κύπρου έως τις εκλογές του 1958, η Ελλάδα συγκινείται και συμπαρίσταται στις αντιαποικιακές και ενωτικές διεκδικήσεις των Κυπρίων, οι οποίοι προσφέρουν αφειδώλευτα θυσίες και αίμα και αντιμετωπίζουν τα φρικιαστικά καταπιεστικά μέτρα της αγγλικής αποικιοκρατίας.