ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΜΕΓΑΛΕ ΒΑΦΕΑ του ΣΑΒΒΑ ΠΑΥΛΟΥ

Φεβρουαρίου 11, 2014

Ο Αναστασιάδης αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ένας άνθρωπος του έσχατου τακτικισμού, της μικροκομματικής ίντριγκας, του κομματικού πρακτικισμού. Εκεί τα καταφέρνει πολύ ωραία. Στο θέμα το εθνικό, στο μείζον θέμα της επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού, δημιουργεί τη μαύρη τρύπα στην οποία θα χαθούμε. Το ιστολόγιο επαναφέρει στην πρώτη σελίδα του ένα άρθρο που γράφτηκε αρκετό καιρό πριν από την εκλογή του Αναστασιάδη στην προεδρία (σχεδόν πριν από τρία χρόνια, αναρτήθηκε την 1 Ιουλίου 2011). Το αναδημοσιεύει χωρίς καμία αλλαγή. Τίτλος του άρθρου:

ΝΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΜΕΓΑΛΕ ΒΑΦΕΑ

«Μεταξύ δύο στρατηγών, και των δύο ηλιθίων, ο είς εξ ανάγκης θα βγει νικητής». Απόφθεγμα που τόνιζε συνεχώς ο σπινθηροβόλος Γιάννης Σκαρίμπας.

Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν θα προσδώσουμε χαρακτηριστικά έξυπνης στρατηγικής στον νικητή, ότι μελέτησε επισταμένως Σου Τσου, Πολύαινο, Κεκαυμένο, Κλαούζεβιτς και Κονδύλη, ότι εφάρμοσε πρωτότυπες στρατηγικές μεθόδους και νέες προσεγγίσεις και έτσι, από τη στρατηγική του μεγαλοφυΐα και τους μεγαλόπνοους σχεδιασμούς του, πέτυχε τη νίκη. Απλώς βλάκας βλάκα νίκησε.

Αυτό παρακολουθούμε συνεχώς στην Κύπρο από τα δύο μεγάλα κόμματα που ομονοούν στο θέμα του κλεισίματος του Κυπριακού αλλά συνεχώς βρίσκονται σε αντιπαλότητα για διάφορα ήσσονος σημασίας θέματα, για να παρακολουθούν οι φίλαθλοι, οπαδοί και μαντρωμένοι.

Οι βασικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν στην Κύπρο μετά το ’74 ήταν α) από τη μια πλευρά η αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής (απλώς το πρόβλημα εντοπιζόταν στο πως θα περάσουν αυτή τη λύση στο λαό) και β) από την άλλη η προσπάθεια εκείνων που πάλευαν για τη διεύρυνση των δυνατοτήτων του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ο Νίκος Αναστασιάδης εμφανίστηκε ως ο νευρώδης νεαρός πολιτικός από τη Λεμεσό, που πάλευε συνεχώς για να επιβάλει την αποδοχή των κατοχικών δεδομένων. Την ίδια ώρα όμως συνεχώς θολώνει τα νερά με τη συνεχή εριστικότητα για ήσσονος σημασίας θέματα. Είναι χαρακτηριστική μια από τις πρώτες εμφανίσεις του στη Βουλή, αμέσως μετά τις εκλογές του 1985, για την οποία έγραψα σχετικό σημείωμα στο περιοδικό Αυτοδιάθεση, (Μάρτιος 1985, αρ. 3-4, σ. 40): Το κόμμα του μιλούσε συνεχώς για αποδοχή των κατοχικών δεδομένων, ο ίδιος όμως για την απόφαση της τηλεόρασης του ΡΙΚ να μην μεταδώσει και τη συνέχεια της συνεδρίασης της Βουλής την επόμενη ημέρα, ούρλιαζε και κτυπούσε το χέρι στο έδρανο. Την άλλη μέρα, όταν ήλθε η σειρά του να μιλήσει, τον ακούσαμε από το ραδιόφωνο σε ένα κάλεσμα αποδοχής των κατοχικών δεδομένων. Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, μαλακός με τον Τούρκο κατακτητή, σκληρός με το …ΡΙΚ, υποχωρητικός στα μεγάλα και ασυμβίβαστος και σκληρός στα μικρά.

Όμως πράγματι αποδείχτηκε μαέστρος σε θέματα τακτικής και μικροκομματικής πολιτικής, μπορεί να μην κάνει μεγάλη πολιτική στο θέμα της αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού αλλά ξέρει να κινείται στο χώρο της μικροπολιτικής, των εσωκομματικών διεργασιών, των αντιπαραθέσεων με την ακελική νοοτροπία.

Είναι χαρακτηριστική η σκηνοθεσία που με μαεστρία διεκπεραίωσε ο Νίκος Αναστασιάδης στις προηγούμενες εκλογές όταν αντίπαλοι ήσαν οι: Τάσος Παπαδόπουλος, Γιαννάκης Κασουλίδης και Δημήτρης Χριστόφιας.

Πρώτη κίνηση η απομάκρυνση του Παπαδόπουλου από την εξουσία. Ενισχύοντας το ΑΚΕΛ να προχωρήσει στην, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμματος αυτού, υποβολή υποψηφιότητας εκ μέρους του Γενικού Γραμματέα του καθώς και με άλλα τερτίπια, όπως ότι θα έκανε υπέρβαση, δηλαδή θα βοηθούσε στις ακελικές επιλογές, κάτι που δημιουργούσε δυναμική σε μέλη και στελέχη του χώρου πέριξ του Παπαδόπουλου να προσχωρήσουν στην επιλογή Χριστόφια.

Δεύτερη κίνηση η υπονόμευση της υποψηφιότητας του Γιαννάκη Κασουλίδη, του υποψήφιου του δικού του κόμματος, του ΔΗΣΥ.

Αν εκλεγόταν ο Γιαννάκης Κασουλίδης

α) θα υπονομευόταν η βασική συνισταμένη της κυπριακής πολιτικής σκηνής που βασίζεται στο διπολισμό ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ. Στο μεν ΑΚΕΛ θα δημιουργείτο έντονη δυσφορία για τις επιλογές της ηγεσίας που με την εμπλοκή της στο θέμα της απομάκρυνσης του Τάσου Παπαδόπουλου έδωσε την εξουσία στον ΔΗΣΥ και απομάκρυνε τους ακελικούς από τη νομή της εξουσίας. Ταυτόχρονα η επιτυχία Κασουλίδη

β) θα οδηγούσε στη συγκρότηση ενός πόλου με το ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγους καθώς και από δυσαρεστημένους της ακελικής παράταξης, αντιανανικούς κυρίως, που θα ενισχύονταν από την αποτυχημένη και τυχοδιωκτική πολιτική της ηγεσίας τους (έτσι θα φαινόταν σε αρκετούς Ακελικούς αν εκλεγόταν ο Κασουλίδης και η εξουσία δινόταν στο ΔΗΣΥ). Η συγκρότηση ενός νέου πόλου, με πιθανότητες επιτυχίας, θα φαινόταν, λοιπόν, λογική -με αποτέλεσμα την αλλαγή του παγιωμένου πολιτικού σκηνικού της Κύπρου.

γ) Η νίκη του Κασουλίδη θα αποδείκνυε ότι ο ΔΗΣΥ μπορεί να κερδίσει τις εκλογές χωρίς να είναι υποψήφιος ο πρόεδρός του ο Νίκος Αναστασιάδης, ότι μπορεί να κερδίσει την προεδρία και με άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Οι μανούβρες και οι τακτικισμοί του Αναστασιάδη εντός του ΔΗΣΥ για τη δημιουργία προσωποπαγούς κατάστασης θα αποδεικνύονταν άνευ ουσίας. Ο Αναστασιάδης όλη μέρα οργώνει και συντονίζει τον ΔΗΣΥ στο χορό του αναστασιαδισμού και το κόμμα αυτό κερδίζει τις εκλογές χωρίς τον πρόεδρό του. Ακόμη, η νίκη Κασουλίδη θα του εξασφάλιζε, ίσως, και δεύτερη πενταετία και η εναλλαγή στην εξουσία από άλλο πρόσωπο, του εκτός ΔΗΣΥ χώρου, σήμαινε ότι η ώρα του Αναστασιάδη μετατίθετο ύστερα από δεκαπέντε χρόνια, στις εκλογές του 2023.

Τρίτη κίνηση, λοιπόν, η ενίσχυση της εκλογής Χριστόφια. Με τον Χριστόφια στον προεδρικό θώκο, ο Αναστασιάδης γνώριζε ότι η ώρα του θα έφτανε ύστερα από πέντε χρόνια, στις εκλογές του 2013.

Γνώριζε την ακελική ασχετοσύνη, την παρωχημένη νοοτροπία και διάφορες άλλες ιδεοληψίες του ΑΚΕΛ, που θα οδηγούσαν, ύστερα από πέντε χρόνια στη μαζική απόφανση ότι παρά δεύτερη θητεία με τον Χριστόφια καλύτερα ο Αναστασιάδης. Δηλαδή με τον αποτροπιασμό για τις ακελικές αγκυλώσεις και την ακελική βαρβαρότητα θα αναπλήρωνε την απωθητικότητα της δικής του προσωπικότητας, την έλλειψη συμπάθειας και αγάπης, -ουδείς τον περιβάλλει με αγάπη και συμπάθεια, τον φοβούνται και τον υπολογίζουν ως μαέστρο της πολιτικής τακτικής-. Όσο περισσότερες βλακείες θα έκαναν οι ακελικοί –και πράγματι τις κάνουν, διαπιστώνουμε σήμερα- τόσο θα γινόταν συμπαθής η δική του υποψηφιότητα. Ο άνθρωπος, που αν κατέβαινε στις εκλογές του 2008, ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ, θα έπαιρνε σαφώς χαμηλότερο ποσοστό ψήφων από αυτό που πήρε ο Κασουλίδης, στις εκλογές του 2013 θα φαντάζει ελκυστική επιλογή για αρκετούς.

Ο Αναστασιάδης έπαιξε και κέρδισε με μεγάλη επιτυχία. Υπονόμευσε την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου, έκαψε τον Κασουλίδη, έβγαλε τον Χριστόφια στην εξουσία και με τις ακελικές στρεβλώσεις, αγκυλώσεις και ιδεοληψίες προετοιμάζεται για τον τέταρτο στόχο, να εμφανιστεί ως η καλύτερη επιλογή για το 2013.

Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, ένας άνθρωπος του έσχατου τακτικισμού, της μικροκομματικής ίντριγκας, του κομματικού πρακτικισμού. Αν θεωρήσουμε την ανάπτυξη της πολιτικής θεωρίας ως ανώτατο στάδιο της πολιτικής ζύμωσης και εμπειρίας, ο Αναστασιάδης είναι άνθρωπος που υπονόμευσε κάθε θεωρητική-πολιτική ανάπτυξη. Η στάση του αποτελεί μίμηση της ακελικής πολιτικής πρακτικής, είναι και αυτός αντίθετος με τη γονιμότητα της πολιτικής θεωρίας. Μόνο κομματικό πρακτικισμό και τακτικισμό μπορεί να καταλάβει. Έτσι ο χώρος του ΔΗΣΥ, που εκφράζει τα στρώματα ενός φιλελεύθερου αστισμού, ένας χώρος από τον οποίο, παλαιότερα, προήλθαν σημαντικά θεωρητικά άρθρα και προτάσεις και άλλες γόνιμες θεωρητικές συνεισφορές, για την Κύπρο, το Κυπριακό, την κοινωνία του νησιού, τις δυνάμεις και λογικές των χωρών της γύρω περιοχής, από την εποχή του Αναστασιάδη έχει περιπέσει σε πλήρη αγονία. Δεν παράγει τίποτα. Οι άνθρωποι εκεί, κατά μίμησιν του αρχηγού τους, ως παλίμπαιδες, κολλούν τα λέγκο του κομματικού πρακτικισμού και, ως παλίμπαιδες πάλιν, κοιτούν τα παιγνιδάκια που συναρμολογούν και αυτοθαυμάζονται.

Για να τελειώνουμε όμως. Όπως αναφέρθηκε, μετά τα τραγικά γεγονότα του ’74 στην Κύπρο και τις καταθλιπτικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από την τουρκική βαρβαρότητα, άλλοι προσπάθησαν να γίνουν αποδεκτά τα δεδομένα της κατοχής –απλώς οι δόσεις αποδοχής της κατοχής δίνονταν με τρόπο, για να μην προκληθούν αντιδράσεις από τον Κυπριακό Ελληνισμό και άλλοι προσπάθησαν να μεγεθύνουν τα όρια της κυπριακής ανάσας, να διευρύνουν τα όρια ασφάλειας των Ελλήνων του νησιού.

Μεγαλοσύνη στην κυπριακή πολιτική σκηνή χαρακτηρίζει μόνο τους ανθρώπους που αντιτίθενται με επιτυχία στα τουρκικά σχέδια, που επαυξάνουν τις δυνατότητες του Κυπριακού Ελληνισμού απέναντι στην καταθλιπτική τουρκική παρουσία. Εκεί κρίνεται αν κάποιος πολιτικός είναι μεγάλος ή όχι. «Μεγάλε Νίκο Αναστασιάδη» φωνάζουν, όμως, εν χορώ διάφοροι διατεταγμένοι καρεκλοκένταυροι του ΔΗΣΥ. Μεγάλος γιατί; Επειδή μπορεί να παίξει με επιτυχία τα κομματικά παιγνίδια του τακτικισμού και των μικροπολιτικών δοσοληψιών; Μας ενδιαφέρουν αυτά τα τερτίπια; Τι σχέση έχουν με τον κυπριακό αγώνα, τι βοήθεια δίνουν στον αγώνα επιβίωσής του Κυπριακού Ελληνισμού;

Ο Αναστασιάδης μαζί με τη συλλογική ηγεσία του ΑΚΕΛ δέχτηκαν τα κατοχικά δεδομένα, θέλουν να παραμείνουμε στο κελί των δεδομένων αυτών, οι διαφορές τους αναφέρονται στο χρώμα του κελιού που θα χρησιμοποιηθεί για το βάψιμό του. Ο μεν Αναστασιάδης θα βάψει το κελί μας καφέ και οι Ακελικοί θα το βάψουν κίτρινο. Αποτελεί δε τη μεγαλύτερη επιτυχία του Αναστασιάδη και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ το γεγονός ότι η κρίση των οπαδών τους για την πολιτική ζωή του τόπου δεν αναφέρεται στις οποιεσδήποτε επιτυχίες (ή όχι) αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού και απάντησης στην τουρκική πολιτική αλλά για τις επιτυχημένες (ή όχι) κινήσεις τακτικισμού μεταξύ τους.

Παρακολουθούμε λοιπόν μικρόνοες τακτικιστές να τα βάζουν με μικρόνοες τακτικιστές, βλάκες εναντίον βλακών, μετριότητες σε σύγκρουση με άλλες μετριότητες, κάποτε καταγάγουν οι μεν νίκη κάποτε οι δε, εκείνο που κερδίζει στο τέλος είναι η αποδοχή των κατοχικών δεδομένων. Κι ο Αναστασιάδης, βλέπει τους υπηκόους του με απέχθεια και αποφαίνεται: Εγώ είπα πως θα βάψω το κελί σας καφέ και θα το καταφέρω.

Θα τα καταφέρει, όπως εξελίσσονται τα πράγματα.

Εκτός και αν ο κυπριακός Ελληνισμός αποεγκλωβιστεί από την κομματική συσσώρευση στα δύο αντιτιθέμενα κομματικά μαντριά που η μόνη αντίθεσή τους είναι αν θα βαφτεί το κελί μας καφέ ή κίτρινο. Γιατί δεν ζητάμε τη διακόσμηση του κελιού μας, ζητάμε την Έξοδο.